Παρακολουθώντας το θέατρο του παραλόγου στο οποίο εξελίσσεται η υποτιθέμενη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, νομίζεις πλέον ότι ζεις στο βασίλειο των συνταξιούχων. Στη χώρα που το υπέρτατο αγαθό είναι η σύνταξη. Κάνεις δεν προβληματίζεται για την ανάπτυξη, για την εξασφάλιση της βιωσιμότητας των Ταμείων.
Νυν υπέρ πάντων η σύνταξη. Εάν πραγματικά είχε βρεθεί αυτή η τρύπα με φυσικό αέριο και πετρέλαιο που θα μας έδινε ρευστό για τα επόμενα 50 χρόνια, θα ήμασταν ως κοινωνία στην ευχάριστη θέση όχι μόνο να κρατήσουμε σταθερές τις συντάξεις αλλά και να τις αυξήσουμε κιόλας. Και να στείλουμε διακοπές τους συνταξιούχους στη Φλόριντα για να ξεχειμωνιάζουν.
Ομως αποτελεί πραγματικό παραλογισμό αυτό που καθημερινά ακούγεται στο περιθώριο της διαπραγμάτευσης και με την προηγούμενη κυβέρνηση και την τωρινή. Οπου η πρώτη είδηση τρεις φορές την εβδομάδα είναι οι συντάξεις. Που, για να μην πειραχθούν οι συντάξεις, φορτώνονται ισοδύναμα όλοι οι υπόλοιποι ή ακόμη επαπειλείται και ναυάγιο συνολικό της χώρας… Οι συνταξιούχοι είναι η πιο ευάλωτη κοινωνική ομάδα (και ευμετάβλητη πολιτικά), η οποία πρέπει να προστατευθεί. Αλλά πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους συνταξιούχους Η σύνταξή τους δεν πέφτει από τον ουρανό. Κάποιοι εργάζονται, εισφέρουν, τα Ταμεία επενδύουν και έτσι γίνονται βιώσιμα.

Με την κακοδιαχείριση ετών, την οικονομική καταστροφή της τελευταίας πενταετίας, το PSI, την έκρηξη της ανεργίας, τα Ταμεία είναι κλινικά νεκρά. Ποιος θα καλύψει τις μαύρες τρύπες, εάν δεν υπάρξει και περικοπή των συντάξεων; Οι άνεργοι; Οι απλήρωτοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα; Κανείς δεν μιλά για μισθό, για απασχόληση. Κόκκινη γραμμή σε μια χώρα που θέλει να κοιτάξει στο μέλλον δεν μπορεί να είναι η σύνταξη, αλλά οι νέοι και οι παραγωγικές δυνάμεις της που θα καταστήσουν τα Ταμεία βιώσιμα, ώστε να μπορούν να προσφέρουν αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής και στους συνταξιούχους.

Κι επειδή από εκείνους που επενδύουν σταθερά σε κοινωνικούς αυτοματισμούς ακούμε για την «αδικία» εις βάρος των συνταξιούχων: Οι 50άρηδες, οι 40άρηδες, οι 30άρηδες, που για 30, 20, 10 χρόνια πληρώνουν εισφορές και κινδυνεύουν να μην πάρουν καθόλου εφάπαξ, ίσως ούτε και σύνταξη, και πιθανόν δεν θα έχουν αύριο ούτε δουλειά, δεν αδικούνται; Αυτοί δεν έχουν ψυχή; Δεν αξίζουν μια κόκκινη γραμμή;

ΕΘΝΟΣ