Βρές τα μὲ τοὺς ΑΓΙΟΥΣ γιὰ νὰ συντριβοῦν αἱ δυνάμεις τῆς ὕλης καὶ τοῦ σκότους.
Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
«Αὔριό σου ἔχω μία ἔκπληξη, ἔλα καὶ θὰ δεῖς».
Ὁ φίλος μου μὲ καλοῦσε νὰ μεταναστεύσω ἀπὸ τὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας στὸ ἄλλο ἄκρο της, νὰ ἀφήσω τὴν Κυριακάτικη βολή μου καὶ νὰ ἐκκλησιασθῶ στὴν δικιά του γειτονιά.
Τοῦ τηλεφωνῶ πάλι, δὲν ὑπῆρχε τότε ἡ ἄνεση τῶν κινητῶν, ἦταν ἀρχὲς δεκαετίας τοῦ 90.
«Ἄφησε τὶς ἐκπλήξεις καὶ πές μου ἂν ὑπάρχει σοβαρὸς λόγος, τοῦ λέω» καὶ αὐτὸς μὲ ἀνταπαντάει: »
Ἔρχου καὶ ἴδε».
Πρωὶ-πρωὶ τῆς Κυριακῆς βρέθηκα ἀνάμεσα στὸ Ἐκκλησίασμα ἑνὸς ταπεινοῦ ἱεροῦ ναοῦ στὶς δυτικὲς περιοχὲς τῆς Ἀττικῆς.
Ὁ χῶρος εὐωδίαζε λιβάνι καὶ κατάνυξη, ἀλλὰ στὰ αὐτιά μου ἐρχόταν κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν θέση τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Θρόνου, ἦταν μία καλλικέλαδη ψαλμωδία ποὺ γλύκαινε τὸ μέσα μου δίχως νὰ ἔχω ὀπτικὴ ἐπαφή, λὲς καὶ ὁ ψάλτης ἀνέβηκε στὴν θέση τοῦ Δεσπότη.
Ἀναμέρισα στὸ πλῆθος καὶ ἀντίκρισα ἕναν Ἀρχιερέα νὰ ψέλνει ὑπερκόσμια.
Δὲν τὸν γνώριζά , μου ἦταν ἄγνωστος, ὅμως κάπου στὸ μέσο τοῦ κόσμου γνώρισα τὸν φίλο μου.
Ἡ Θεία Λειτουργία τελείωσε μὲ ἀρχιερατικὸ κήρυγμα.
Μετὰ τὸ ἀντίδωρο συνάντησα τὸν φίλο μου.
«Καλὰ ποῦ εἶναι ἡ ἔκπληξη;»
τὸν ρώτησα καὶ αὐτός….μου ἀπάντησε:
«Για νὰ δεῖς τὸν Μητροπολίτη Πατρὼν πρέπει νὰ πᾶς στὴν Πάτρα, σήμερα ἡ Πάτρα ἦρθε ἐδῶ».
Κατάλαβα ὅτι ὁ καλλικέλαδος ἀρχιερέας ἦταν ὁ τότε Μητροπολίτης Πατρὼν καὶ νῦν μακαριστὸς κυρὸς Νικόδημος.
Μέχρι νὰ τὸ συναισθανθῶ ὁ φίλος μὲ ὁδήγησε στὸν ἁπλὸ βοηθητικὸ χῶρο τῆς κουζίνας τοῦ ἱεροῦ ναοῦ γιὰ νὰ μὲ κεράσει καφὲ μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἐπιτρόπου τῆς Ἐκκλησίας.
Τὰ ἄτομα ἐλάχιστα γιατί τὸ Κυριακάτικο πρωινὸ ἦταν ἡλιόλουστο καὶ ὄμορφο γιὰ βόλτα καὶ γὶ αὐτὸ εἶχαν φύγει οἱ περισσότεροι.
Ἀπὸ ὑποχρέωση κάθησα καὶ ἐγὼ γιὰ τὸν φίλο μου ἂν καὶ βιαζόμουν.
Ὅμως σὲ λίγο ἄνοιξε ἡ πόρτα τῆς κουζίνας καὶ μπῆκε ὁ ὑπεύθυνος ἱερέας τοῦ Ναοῦ μαζὶ μὲ τὸν Δεσπότη.
Οἱ ἐλάχιστοι στὰ δάκτυλα παρευρισκόμενοι σηκωθήκαμε, πήραμε τὴν εὐλογία του καὶ ψάχναμε νὰ βροῦμε τὴν καλλίτερη καρέκλα γιὰ νὰ καθίσει ὁ Δέσποτας.
Ἕνας Παππούλης μειλίχιος καὶ ἁπλὸς , ταπεινὸς καὶ καθημερινὸς ποὺ δὲν ἐμοίαζε μὲ Δεσπότη ἀλλὰ ὅμως ἦταν, βρέθηκε ἀνάμεσά μας.
Φαινόταν κουρασμένος ἀπὸ τὸν κόπο τῶν χρόνων τῆς σεβάσμιας ἡλικίας του, δὲν μιλοῦσε καὶ ὁ λόγος πηγαινοερχόταν ἀνάμεσα στοὺς ὑπόλοιπους που περίμεναν μὲ προσδοκία νὰ ἀκούσουν «λόγο Ἀρχιερέα».
Καὶ αὐτὸς ἦρθε.
Τότε σιγήσαμε ὅλοι ἀπὸ σεβασμό.
«Τί πιστεύεται παιδιά μου, ἡ ἕνωση τῶν δύο Γερμανιῶν θὰ κάνει καλὸ στὴν Ἑλλάδα μας;»
Τί ξαφνικὸ ἦταν αὐτὸ ἀναρωτήθηκα:
Ὁ Δεσπότης νὰ ἀσχολεῖται μὲ γεωπολιτικὰ θέματα;
Ἀπὸ ποῦ καὶ ἕως ποῦ ὁρμώμενος νὰ κάνει τέτοια ἐρώτηση;
Οὐδεὶς ἀπάντησε γιατί πιστεύω αἰφνιδιασθήκαμε ὅλοι, ἀλλὰ καὶ κανεὶς δὲν ρώτησε γιατί οἱ μετέπειτα ἐπεξηγήσεις ἐκ μέρους τοῦ ἦταν καταιγιστικές.
«Σᾶς ἔκανα αὐτὴ τὴν ἐρώτηση γιατί τὸ ἀπόγευμα χθὲς στὸν ἡμερήσιο τύπο ἔπεσε στὴν προσοχή μου κείμενο ποὺ ἀναφερόταν στὰ ὀφέλη τῆς ἕνωσης τῶν δύο Γερμανιῶν γιὰ τὴν Εὐρώπη, μπορῶ νὰ σᾶς ἐξομολογηθῶ ὅτι προβληματίσθηκα ἀμέσως μόλις τὸ διάβασα, καὶ θὰ σᾶς ἐξηγήσω τὸ γιατί» .
Τότε ἔβγαλε ἕνα κιτρινισμένο χαρτὶ καὶ εἶπε σὲ κάποιον νὰ τὸ διαβάσει.
Αὐτὰ ποὺ ἀκούσαμε ἦταν ἀνατριχιαστικὰ καὶ συγκινητικά.
Ἦταν τὸ διάγγελμα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρύσανθου καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μὲ ἡμερομηνία 6 Ἀπριλίου τοῦ 1941 τὶς ἡμέρες ποὺ μᾶς ἐπιτέθηκε ἡ Χιτλερικὴ Γερμανία.
Αὐτὸ τὸ κείμενο φρόντισα καὶ τὸ βρῆκα μεταγενέστερα καὶ τὸ παραθέτω αὐτολεξεί:
«Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά, ἀπὸ τῆς σήμερον ἡμέρας καὶ ἕτερος ἐχθρός, ἡ Χιτλερικὴ Γερμανία, ἀδίκως καὶ ἀνανδρως ἐπιτίθεται κατὰ τῆς ἱερᾶς ἠμῶν Χώρας… Αἳ δυνάμεις τῆς ὕλης καὶ τοῦ σκότους συνώμοσαν κατὰ τῆς δυνάμεως τοῦ πνεύματος καὶ τοῦ φωτός.
Ἀλλ’ ὁ μέγας Θεός, ὅστις εἶναι Πνεῦμα, Φῶς καὶ Ζωή, δὲν θὰ ἐπιτρέψη τὴν Βασιλείαν τοῦ σκότους… θὰ συντρίψει καὶ τὸν ἐκ Γερμανίας Ἑκατόχειρα Τυφυέα (sic), καὶ θὰ ἀνατείλη καὶ πάλιν… τὸν ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης καὶ Ἀληθείας…»
Ὅταν τελείωσε ἡ ἀνάγνωση ἀντίκρισα τὸν Δεσπότη νὰ δακρύζει καὶ τότε μᾶς εἶπε συγκινημένος:
«ἐκείνη τὴν χρονιὰ τοῦ 1941 ἤμουν ἀρχιδιάκονος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρύσανθου, ἐγὼ μετέφερα καὶ παρέδωσα στὰ τυπογραφεῖα τῶν τότε ἐφημερίδων αὐτὸ τὸ Διάγγελμα».
Παγώσαμε ὅλοι μας γιατί ὁ Σεβασμιότατος μᾶς πῆγε πίσω στὴν ζωντανὴ ἱστορία τῆς Πατρίδας .
Ποῦ νὰ ξέρω ὅμως τότε, ὅτι μὲ τὰ λεγόμενά του θὰ μᾶς περιέγραφε καὶ κάποια στοιχεῖα ἀπὸ τὸ μέλλον τῆς πατρίδας σχεδὸν μετὰ ἀπὸ εἴκοσι καὶ χρόνια;
Ὁ σεβαστὸς ΓΕΡΟΝΤΑΣ δὲν μᾶς ἄφησε νὰ συνέλθουμε ἀπὸ τὴν ἔκπληξη καὶ συνέχισε μὲ ἄλλες ἱστορικὲς προσωπικὲς ἐμπειρίες του.
«Αὐτὸ τὸ κείμενο-διάγγελμα , παιδιά μου, εἶναι διαχρονικὸ γιὰ τὴν πατρίδα μας καὶ τὸ ἔχω βιώσει γιὰ τὰ καλὰ στὴν ζωή μου καὶ ξέρω τί σημαίνει ἡ ἔννοια- οἱ δυνάμεις τῆς ὕλης καὶ τοῦ σκότους- ὅταν καὶ σὰν στρατιωτικὸς ἱερέας στὴν διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου πολέμου εἶδα ἀδέλφια νὰ σφάζονται ἀναμεταξύ τους, δίχως νὰ γνωρίζουν ὅτι ἐξυπηρετοῦσαν τὰ ὕπουλα σχέδια αὐτῶν τῶν καταχθονίων δυνάμεων καὶ μάλιστα σὲ βάρος τοῦ καλοῦ της κοινῆς πατρίδας τους.
Μάλιστα ἀπὸ τὰ μέρη ποὺ πέρασε ὁ Πατρο-Κοσμᾶς στὴν Μακεδονία ἀντίκρισα μὲ ὀδύνη ρημαγμένες Ἐκκλησίες, τραγικὲς συνέπειες τοῦ ἐμφυλίου πολέμου.
Ξέρετε πόσες φορὲς ἔδεσε μὲ τὴν οὐρὰ τοῦ ὁ ἐξωαποδῶ τὴν πατρίδα μας γιὰ νὰ τὴν καταστρέψει ἀλλὰ ὅμως δὲν τὸ ἐπέτρεπε ὁ ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ;»
Κάποιος τὸν διέκοψε: «Σεβασμιότατε ζήσατε δύσκολες στιγμές, ἐμεῖς εἶναι δυνατὸν νὰ ζήσουμε ποτὲ τέτοιες;» –
«Ποῦ ξέρεις παιδί μου;
Αὐτὸ τὸ ξέρει Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ ποὺ πάντα ὅτι δίνει τὸ κάνει γιὰ νὰ μᾶς διαπαιδαγωγήσει καὶ μάλιστα ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες ἰδιαιτέρως καθότι μᾶς ἀπέστειλε ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ὄχι μόνο μὲ Ἑλληνικὴ Παιδεία ἀλλὰ καὶ μὲ Ἑλληνικὰ ὀνόματα γιὰ νὰ μᾶς διδάξουν, ὅπως τὸν ἀγαπημένο φίλο μου τὸν ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΑΝΔΡΕΑ».
Αὐτὴ τὴν φορὰ τὸν διέκοψα ἐγὼ γιὰ νὰ μᾶς ἐξηγήσει πὼς αἰσθάνεται τόσο οἰκεῖο τὸν ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟ.
«Μὰ παιδί μου ἂν θέλεις νὰ δώσεις λύσεις στὰ προβλήματά σου , βρὲς τὰ πρῶτα μὲ τοὺς ΑΓΙΟΥΣ, ἔτσι ἁπλὰ ὅπως σου τὸ λέω, νὰ τοὺς πιάσεις φίλους».
Ἡ ὥρα εἶχε περάσει καὶ ὁ Μητροπολίτης Πατρὼν Κύρος Νικόδημος σηκώθηκε γιὰ νὰ ἀναχωρήσει ἀφοῦ μᾶς εὐλόγησε.
Βοήθησα καὶ ἐγὼ νὰ μεταφερθοῦν οἱ ἀποσκευὲς μὲ τὰ ἀρχιερατικὰ ἄμφια μέχρι τὸ αὐτοκίνητο.
Ὅταν ἄνοιξα τὴν πόρτα τοῦ αὐτοκινήτου γιὰ νὰ εἰσέλθει, ἔσκυψα γιὰ νὰ πάρω τὴν εὐχή του καὶ τοῦ εἶπα:
«ὅλα ὅσα μᾶς εἴπατε ἦταν συγκλονιστικά, ὅμως ἀναρωτιέμαι καὶ πάλι πῶς μποροῦμε νὰ κάνουμε τοὺς ΑΓΙΟΥΣ φίλους μας;»
Ἡ ἀπάντηση τοῦ ἦταν ἀκαριαία:
«δὲν χρειάζεται νὰ προσπαθήσεις καθόλου ἀρκεῖ νὰ βιώνεις ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ταπεινὰ καὶ ἁπλὰ τὶς ἡμέρες σου γιατί θὰ ἔρθουνε ἐποχὲς ποὺ κανένας δὲν θὰ μιλάει καθαρὰ καὶ μὲ εἰλικρίνεια ἐπειδὴ θὰ φοβοῦνται τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους καὶ τῆς ὕλης ποὺ ἀκούσατε στὸ κείμενο τοῦ διαγγέλματος ποὺ σᾶς ἔδωσα, τότε σὲ ἐκείνη τὴν συγκυρία οἱ ΑΓΙΟΙ θὰ εἶναι οἱ μόνοι πραγματικοὶ φίλοι καὶ ἡ ζωντανὴ παρηγοριά σας καὶ ἐσεῖς οἱ ἴδιοι θὰ ἀποζητᾶτε τὴν φιλία τους. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ φιλία γιατί ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν ΑΓΙΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ ποὺ εἶναι Πνεῦμα , Φῶς καὶ Ζωή.
Ὅταν τὸ κατορθώσετε αὐτὸ θὰ λυθοῦν καὶ τὰ προβλήματα τῆς πατρίδας καὶ θὰ ἀνατείλει ὁ Νοητὸς ἥλιος τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἀλήθειας.
Γιὰ αὐτό σου τονίζω ἂν ἐπιθυμεῖς νὰ δώσεις ἀληθινὲς λύσεις στὴν ζωὴ ΒΡΕΣ ΤΑ ,ΠΡΩΤΑ ΜΕ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥΣ ΜΑΣ».
ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΣΟΥ ΔΕΣΠΟΤΑ.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 2013.
Σήμερα που μείναμε από λύσεις γιατί οι ίδιοι εχθροί μας έβαλαν σε ατέρμονα αδιέξοδα για να βγούμε από αυτά πρέπει σαν πρόσωπα μυρωμένα με την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ και σαν Έθνος να ¨τα βρούμε με τους ΑΓΙΟΥΣ μας¨ για να συντριβούν οι δυνάμεις της ύλης και του σκότους της άχαρης παγκοσμιοποίησης.
Με πίστη και ελπίδα
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
«Αὔριό σου ἔχω μία ἔκπληξη, ἔλα καὶ θὰ δεῖς».
Ὁ φίλος μου μὲ καλοῦσε νὰ μεταναστεύσω ἀπὸ τὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας στὸ ἄλλο ἄκρο της, νὰ ἀφήσω τὴν Κυριακάτικη βολή μου καὶ νὰ ἐκκλησιασθῶ στὴν δικιά του γειτονιά.
Τοῦ τηλεφωνῶ πάλι, δὲν ὑπῆρχε τότε ἡ ἄνεση τῶν κινητῶν, ἦταν ἀρχὲς δεκαετίας τοῦ 90.
«Ἄφησε τὶς ἐκπλήξεις καὶ πές μου ἂν ὑπάρχει σοβαρὸς λόγος, τοῦ λέω» καὶ αὐτὸς μὲ ἀνταπαντάει: »
Ἔρχου καὶ ἴδε».
Πρωὶ-πρωὶ τῆς Κυριακῆς βρέθηκα ἀνάμεσα στὸ Ἐκκλησίασμα ἑνὸς ταπεινοῦ ἱεροῦ ναοῦ στὶς δυτικὲς περιοχὲς τῆς Ἀττικῆς.
Ὁ χῶρος εὐωδίαζε λιβάνι καὶ κατάνυξη, ἀλλὰ στὰ αὐτιά μου ἐρχόταν κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ τὴν θέση τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Θρόνου, ἦταν μία καλλικέλαδη ψαλμωδία ποὺ γλύκαινε τὸ μέσα μου δίχως νὰ ἔχω ὀπτικὴ ἐπαφή, λὲς καὶ ὁ ψάλτης ἀνέβηκε στὴν θέση τοῦ Δεσπότη.
Ἀναμέρισα στὸ πλῆθος καὶ ἀντίκρισα ἕναν Ἀρχιερέα νὰ ψέλνει ὑπερκόσμια.
Δὲν τὸν γνώριζά , μου ἦταν ἄγνωστος, ὅμως κάπου στὸ μέσο τοῦ κόσμου γνώρισα τὸν φίλο μου.
Ἡ Θεία Λειτουργία τελείωσε μὲ ἀρχιερατικὸ κήρυγμα.
Μετὰ τὸ ἀντίδωρο συνάντησα τὸν φίλο μου.
«Καλὰ ποῦ εἶναι ἡ ἔκπληξη;»
τὸν ρώτησα καὶ αὐτός….μου ἀπάντησε:
«Για νὰ δεῖς τὸν Μητροπολίτη Πατρὼν πρέπει νὰ πᾶς στὴν Πάτρα, σήμερα ἡ Πάτρα ἦρθε ἐδῶ».
Κατάλαβα ὅτι ὁ καλλικέλαδος ἀρχιερέας ἦταν ὁ τότε Μητροπολίτης Πατρὼν καὶ νῦν μακαριστὸς κυρὸς Νικόδημος.
Μέχρι νὰ τὸ συναισθανθῶ ὁ φίλος μὲ ὁδήγησε στὸν ἁπλὸ βοηθητικὸ χῶρο τῆς κουζίνας τοῦ ἱεροῦ ναοῦ γιὰ νὰ μὲ κεράσει καφὲ μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἐπιτρόπου τῆς Ἐκκλησίας.
Τὰ ἄτομα ἐλάχιστα γιατί τὸ Κυριακάτικο πρωινὸ ἦταν ἡλιόλουστο καὶ ὄμορφο γιὰ βόλτα καὶ γὶ αὐτὸ εἶχαν φύγει οἱ περισσότεροι.
Ἀπὸ ὑποχρέωση κάθησα καὶ ἐγὼ γιὰ τὸν φίλο μου ἂν καὶ βιαζόμουν.
Ὅμως σὲ λίγο ἄνοιξε ἡ πόρτα τῆς κουζίνας καὶ μπῆκε ὁ ὑπεύθυνος ἱερέας τοῦ Ναοῦ μαζὶ μὲ τὸν Δεσπότη.
Οἱ ἐλάχιστοι στὰ δάκτυλα παρευρισκόμενοι σηκωθήκαμε, πήραμε τὴν εὐλογία του καὶ ψάχναμε νὰ βροῦμε τὴν καλλίτερη καρέκλα γιὰ νὰ καθίσει ὁ Δέσποτας.
Ἕνας Παππούλης μειλίχιος καὶ ἁπλὸς , ταπεινὸς καὶ καθημερινὸς ποὺ δὲν ἐμοίαζε μὲ Δεσπότη ἀλλὰ ὅμως ἦταν, βρέθηκε ἀνάμεσά μας.
Φαινόταν κουρασμένος ἀπὸ τὸν κόπο τῶν χρόνων τῆς σεβάσμιας ἡλικίας του, δὲν μιλοῦσε καὶ ὁ λόγος πηγαινοερχόταν ἀνάμεσα στοὺς ὑπόλοιπους που περίμεναν μὲ προσδοκία νὰ ἀκούσουν «λόγο Ἀρχιερέα».
Καὶ αὐτὸς ἦρθε.
Τότε σιγήσαμε ὅλοι ἀπὸ σεβασμό.
«Τί πιστεύεται παιδιά μου, ἡ ἕνωση τῶν δύο Γερμανιῶν θὰ κάνει καλὸ στὴν Ἑλλάδα μας;»
Τί ξαφνικὸ ἦταν αὐτὸ ἀναρωτήθηκα:
Ὁ Δεσπότης νὰ ἀσχολεῖται μὲ γεωπολιτικὰ θέματα;
Ἀπὸ ποῦ καὶ ἕως ποῦ ὁρμώμενος νὰ κάνει τέτοια ἐρώτηση;
Οὐδεὶς ἀπάντησε γιατί πιστεύω αἰφνιδιασθήκαμε ὅλοι, ἀλλὰ καὶ κανεὶς δὲν ρώτησε γιατί οἱ μετέπειτα ἐπεξηγήσεις ἐκ μέρους τοῦ ἦταν καταιγιστικές.
«Σᾶς ἔκανα αὐτὴ τὴν ἐρώτηση γιατί τὸ ἀπόγευμα χθὲς στὸν ἡμερήσιο τύπο ἔπεσε στὴν προσοχή μου κείμενο ποὺ ἀναφερόταν στὰ ὀφέλη τῆς ἕνωσης τῶν δύο Γερμανιῶν γιὰ τὴν Εὐρώπη, μπορῶ νὰ σᾶς ἐξομολογηθῶ ὅτι προβληματίσθηκα ἀμέσως μόλις τὸ διάβασα, καὶ θὰ σᾶς ἐξηγήσω τὸ γιατί» .
Τότε ἔβγαλε ἕνα κιτρινισμένο χαρτὶ καὶ εἶπε σὲ κάποιον νὰ τὸ διαβάσει.
Αὐτὰ ποὺ ἀκούσαμε ἦταν ἀνατριχιαστικὰ καὶ συγκινητικά.
Ἦταν τὸ διάγγελμα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρύσανθου καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μὲ ἡμερομηνία 6 Ἀπριλίου τοῦ 1941 τὶς ἡμέρες ποὺ μᾶς ἐπιτέθηκε ἡ Χιτλερικὴ Γερμανία.
Αὐτὸ τὸ κείμενο φρόντισα καὶ τὸ βρῆκα μεταγενέστερα καὶ τὸ παραθέτω αὐτολεξεί:
«Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά, ἀπὸ τῆς σήμερον ἡμέρας καὶ ἕτερος ἐχθρός, ἡ Χιτλερικὴ Γερμανία, ἀδίκως καὶ ἀνανδρως ἐπιτίθεται κατὰ τῆς ἱερᾶς ἠμῶν Χώρας… Αἳ δυνάμεις τῆς ὕλης καὶ τοῦ σκότους συνώμοσαν κατὰ τῆς δυνάμεως τοῦ πνεύματος καὶ τοῦ φωτός.
Ἀλλ’ ὁ μέγας Θεός, ὅστις εἶναι Πνεῦμα, Φῶς καὶ Ζωή, δὲν θὰ ἐπιτρέψη τὴν Βασιλείαν τοῦ σκότους… θὰ συντρίψει καὶ τὸν ἐκ Γερμανίας Ἑκατόχειρα Τυφυέα (sic), καὶ θὰ ἀνατείλη καὶ πάλιν… τὸν ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης καὶ Ἀληθείας…»
Ὅταν τελείωσε ἡ ἀνάγνωση ἀντίκρισα τὸν Δεσπότη νὰ δακρύζει καὶ τότε μᾶς εἶπε συγκινημένος:
«ἐκείνη τὴν χρονιὰ τοῦ 1941 ἤμουν ἀρχιδιάκονος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρύσανθου, ἐγὼ μετέφερα καὶ παρέδωσα στὰ τυπογραφεῖα τῶν τότε ἐφημερίδων αὐτὸ τὸ Διάγγελμα».
Παγώσαμε ὅλοι μας γιατί ὁ Σεβασμιότατος μᾶς πῆγε πίσω στὴν ζωντανὴ ἱστορία τῆς Πατρίδας .
Ποῦ νὰ ξέρω ὅμως τότε, ὅτι μὲ τὰ λεγόμενά του θὰ μᾶς περιέγραφε καὶ κάποια στοιχεῖα ἀπὸ τὸ μέλλον τῆς πατρίδας σχεδὸν μετὰ ἀπὸ εἴκοσι καὶ χρόνια;
Ὁ σεβαστὸς ΓΕΡΟΝΤΑΣ δὲν μᾶς ἄφησε νὰ συνέλθουμε ἀπὸ τὴν ἔκπληξη καὶ συνέχισε μὲ ἄλλες ἱστορικὲς προσωπικὲς ἐμπειρίες του.
«Αὐτὸ τὸ κείμενο-διάγγελμα , παιδιά μου, εἶναι διαχρονικὸ γιὰ τὴν πατρίδα μας καὶ τὸ ἔχω βιώσει γιὰ τὰ καλὰ στὴν ζωή μου καὶ ξέρω τί σημαίνει ἡ ἔννοια- οἱ δυνάμεις τῆς ὕλης καὶ τοῦ σκότους- ὅταν καὶ σὰν στρατιωτικὸς ἱερέας στὴν διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου πολέμου εἶδα ἀδέλφια νὰ σφάζονται ἀναμεταξύ τους, δίχως νὰ γνωρίζουν ὅτι ἐξυπηρετοῦσαν τὰ ὕπουλα σχέδια αὐτῶν τῶν καταχθονίων δυνάμεων καὶ μάλιστα σὲ βάρος τοῦ καλοῦ της κοινῆς πατρίδας τους.
Μάλιστα ἀπὸ τὰ μέρη ποὺ πέρασε ὁ Πατρο-Κοσμᾶς στὴν Μακεδονία ἀντίκρισα μὲ ὀδύνη ρημαγμένες Ἐκκλησίες, τραγικὲς συνέπειες τοῦ ἐμφυλίου πολέμου.
Ξέρετε πόσες φορὲς ἔδεσε μὲ τὴν οὐρὰ τοῦ ὁ ἐξωαποδῶ τὴν πατρίδα μας γιὰ νὰ τὴν καταστρέψει ἀλλὰ ὅμως δὲν τὸ ἐπέτρεπε ὁ ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ;»
Κάποιος τὸν διέκοψε: «Σεβασμιότατε ζήσατε δύσκολες στιγμές, ἐμεῖς εἶναι δυνατὸν νὰ ζήσουμε ποτὲ τέτοιες;» –
«Ποῦ ξέρεις παιδί μου;
Αὐτὸ τὸ ξέρει Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ ποὺ πάντα ὅτι δίνει τὸ κάνει γιὰ νὰ μᾶς διαπαιδαγωγήσει καὶ μάλιστα ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες ἰδιαιτέρως καθότι μᾶς ἀπέστειλε ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ὄχι μόνο μὲ Ἑλληνικὴ Παιδεία ἀλλὰ καὶ μὲ Ἑλληνικὰ ὀνόματα γιὰ νὰ μᾶς διδάξουν, ὅπως τὸν ἀγαπημένο φίλο μου τὸν ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΑΝΔΡΕΑ».
Αὐτὴ τὴν φορὰ τὸν διέκοψα ἐγὼ γιὰ νὰ μᾶς ἐξηγήσει πὼς αἰσθάνεται τόσο οἰκεῖο τὸν ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟ.
«Μὰ παιδί μου ἂν θέλεις νὰ δώσεις λύσεις στὰ προβλήματά σου , βρὲς τὰ πρῶτα μὲ τοὺς ΑΓΙΟΥΣ, ἔτσι ἁπλὰ ὅπως σου τὸ λέω, νὰ τοὺς πιάσεις φίλους».
Ἡ ὥρα εἶχε περάσει καὶ ὁ Μητροπολίτης Πατρὼν Κύρος Νικόδημος σηκώθηκε γιὰ νὰ ἀναχωρήσει ἀφοῦ μᾶς εὐλόγησε.
Βοήθησα καὶ ἐγὼ νὰ μεταφερθοῦν οἱ ἀποσκευὲς μὲ τὰ ἀρχιερατικὰ ἄμφια μέχρι τὸ αὐτοκίνητο.
Ὅταν ἄνοιξα τὴν πόρτα τοῦ αὐτοκινήτου γιὰ νὰ εἰσέλθει, ἔσκυψα γιὰ νὰ πάρω τὴν εὐχή του καὶ τοῦ εἶπα:
«ὅλα ὅσα μᾶς εἴπατε ἦταν συγκλονιστικά, ὅμως ἀναρωτιέμαι καὶ πάλι πῶς μποροῦμε νὰ κάνουμε τοὺς ΑΓΙΟΥΣ φίλους μας;»
Ἡ ἀπάντηση τοῦ ἦταν ἀκαριαία:
«δὲν χρειάζεται νὰ προσπαθήσεις καθόλου ἀρκεῖ νὰ βιώνεις ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ταπεινὰ καὶ ἁπλὰ τὶς ἡμέρες σου γιατί θὰ ἔρθουνε ἐποχὲς ποὺ κανένας δὲν θὰ μιλάει καθαρὰ καὶ μὲ εἰλικρίνεια ἐπειδὴ θὰ φοβοῦνται τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους καὶ τῆς ὕλης ποὺ ἀκούσατε στὸ κείμενο τοῦ διαγγέλματος ποὺ σᾶς ἔδωσα, τότε σὲ ἐκείνη τὴν συγκυρία οἱ ΑΓΙΟΙ θὰ εἶναι οἱ μόνοι πραγματικοὶ φίλοι καὶ ἡ ζωντανὴ παρηγοριά σας καὶ ἐσεῖς οἱ ἴδιοι θὰ ἀποζητᾶτε τὴν φιλία τους. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ φιλία γιατί ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν ΑΓΙΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ ποὺ εἶναι Πνεῦμα , Φῶς καὶ Ζωή.
Ὅταν τὸ κατορθώσετε αὐτὸ θὰ λυθοῦν καὶ τὰ προβλήματα τῆς πατρίδας καὶ θὰ ἀνατείλει ὁ Νοητὸς ἥλιος τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἀλήθειας.
Γιὰ αὐτό σου τονίζω ἂν ἐπιθυμεῖς νὰ δώσεις ἀληθινὲς λύσεις στὴν ζωὴ ΒΡΕΣ ΤΑ ,ΠΡΩΤΑ ΜΕ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥΣ ΜΑΣ».
ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΣΟΥ ΔΕΣΠΟΤΑ.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 2013.
Σήμερα που μείναμε από λύσεις γιατί οι ίδιοι εχθροί μας έβαλαν σε ατέρμονα αδιέξοδα για να βγούμε από αυτά πρέπει σαν πρόσωπα μυρωμένα με την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ και σαν Έθνος να ¨τα βρούμε με τους ΑΓΙΟΥΣ μας¨ για να συντριβούν οι δυνάμεις της ύλης και του σκότους της άχαρης παγκοσμιοποίησης.
Με πίστη και ελπίδα
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
