Παναγία Πορταΐτισσα

Παναγία Πορταΐτισσα

Σάββατο 14 Μαΐου 2016

Ἐπιστολή τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς πρὸς τὸν Πατριάρχην Βουλγαρίας διὰ τὴν "Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον"


Επιστολή του Μητροπολίτου Πειραιώς προς τον Πατριάρχη Βουλγαρίας  για την

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
κτή Θεμιστοκλέους 190
185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ
Τηλ. 210 4514833
Fax 210 4518476

ριθμ. Πρωτ.487                                   ν Πειραιετ 12Μαου 2016

Τῷ Μακαριωτάτῳ Μητροπολίτῃ  Σόφιας καί Πατριάρχῃ πάσης Βουλγαρίας Κυρίῳ κ. ΝΕΟΦΥΤΩι καί τῇ περί Αὐτῷ Ἱερᾷ Συνόδῳ
Εἰς  ΣΟΦΙΑN

Μακαριώτατε καί γιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,
Σεβασμιώτατοι γιοι δελφοί,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Πάνυ εὐλαβῶς, μετά βαθυτάτων αἰσθημάτων εὐγνωμοσύνης ἐκ προσώπου τοῦ εὐαγοῦς Κλήρου καί τοῦ φιλοχρίστου λαοῦ τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως τῆς ναυλόχου πόλεως τοῦ Πειραιῶς καί πρώτου λιμένος τῆς Ἑλλάδος προάγομαι ὅπως ὑποβάλω θερμές συγχαρητήριες προσρήσεις καί εἰλικρινεῖς εὐχαριστίες γιά τίς πεπνυμένες ἀποφάσεις τῆς καθ’Ὑμᾶς Ἱερᾶς Συνόδου[1], ἡὁποία συνῆλθε τήν 27ηνἈπριλίου ἐ.ἔ. καί ἀσχολήθηκε μέ θέματα καί ἔγγραφα, πού σχετίζονται μέ τήν ἐπικείμενη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο», πού προβλέπεται νά πραγματοποιηθεῖστήν Κρήτηἀπό 16 ἕως 27 Ιουνίου τ.ἔ. καί ἰδιαιτέρως μέ τό κείμενοὑπό τόν τίτλο«Σχέσεις τς ρθοδόξου κκλησίας πρός τόν λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον».Πάνυ ὀρθῶς καί σαφῶς, ἱεροκανονικῶς καί ὀρθοδόξως, διά τῆς φωτιστικῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος, ἡ καθ’Ὑμᾶς Ἱερά Σύνοδος ὁμοφώνως ἀπεφάσισεὅτι :
Α)Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μέ τήν φράση «πέρ τς τν πάντων νώσεως» πάντοτε ἐννοεῖται ὅτι ἐκεῖνοι, πού ἔχουν πέσει σέ αἵρεση ἤσχίσμα, πρέπει πρώτα νά ἐπιστρέψουνστήν Ὀρθόδοξη πίστη καί νά ἀποδείξουν ὑπακοή πρός τήν Ἁγία Ἐκκλησία, καί στή συνέχεια, μέσῳ τῆς μετανοίας, μποροῦν νά ἐνταχθοῦνστήν Ἐκκλησία.
Β) Ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἡὁποία εἶναι ἡ Mία, Ἁγία, Καθολική και Ἁποστολική Ἐκκλησία, ποτέ δέν ἀπώλεσε τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι μεταξύ τῶν μελών  Αὐτής. Ἐπειδή δέ αὐτή θά θριαμβεύει ὡς τό τέλος τοῦ κόσμου, ὅπως εἴπε ὁ Κύριος «κα πύλαι δου ο κατισχύσουσιν ατς» (Ματθ. 16,18), καίαὐτή ἡ κοινωνία ἐπίσης πάντα θά θριαμβεύει.
Γ) Ἐκτός ἀπό τήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ὑπάρχουν ἄλλες ἐκκλησίες, ἀλλά μόνον αἱρέσεις καί σχίσματα.Τόνά ὀνομάζονται οἱ τελευταῖες «ἐκκλησίες» εἶναι ἀπό θεολογικῆς, δογματικῆς καί κανονικῆςἀπόψεως ἐντελῶς λανθασμένο.
Δ) Ἡἐπιστροφήστήν ὀρθή πίστη ἀφορᾶ τούς αἱρετικούς καί τούς σχισματικούς καί σέ καμία περίπτωση δέν σχετίζεται μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
ΣΤ) Ἡ Βουλγαρική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τό 1998 ἐξῆλθε ἀπό τό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», ἤ μᾶλλον Αἱρέσεων. Μέ τήν ἀποχώρησή της ἐξέφρασε τήν ἀποδοκιμασία της γιά τήν λειτουργία τοῦ «Π.Σ.Ε.», δεδομένου ὅτι δέν μπορεῖ νά εἶναι μέλος μιᾶς ὀργάνωσης, στήν ὁποία αὐτή θεωρεῖται ὡς «μία ἐκ τῶν πολλῶν ἤὡς κλάδος τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας, πού ψάχνει καί ἀγωνίζεται γιά τήν πραγμάτωσή της στό «Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν», καί
Ζ) Ἕνας εἶναι ὁ Κύριος, μία εἶναι ἡἘκκλησία, ὅπως λέγεται στό Σύμβολο τῆς Πίστεως.
Στήν ἴδια γραμμή καί στόἴδιο πνεῦμακινήθηκε, Μακαριώτατε, καίἡΘεολογική - ἘπιστημονικήἩμερίδα, μέ θέμα : «ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ: Μεγλη προετοιμασα, χωρς προσδοκες», ἡ ὁποία ἔλαβε χώρα τήν Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016, στό Στάδιο Εἰρήνης καί Φιλίας, στήν αἴθουσα «Μελίνα Μερκούρη», στό Νέο Φάληρο Πειραιῶς.
Τήν διοργάνωση, τήν ὁποία πραγματοποίησαν οἱ Ἱερές Μητροπόλεις Γλυφάδας, Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, Κυθήρων καί ἡ καθ’Ἡμᾶς, καθώς καί ἡ Σύναξη Κληρικῶν καί Μοναχῶν, τίμησαν μέ τήν παρουσία τους Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς, Καθηγούμενοι καί Γερόντισσες Ἱερῶν Μονῶν, ἁγιορεῖτες Πατέρες, κληρικοί, πρόεδροι Χριστιανικῶν Σωματείων καί Ὀργανώσεων, Καθηγητές Θεολογικῶν Σχολῶν καί Θεολόγοι καί γύρω στούς χίλιους πιστούς. Τήν Ἡμερίδα διοργάνωσε πενταμελής Ἐπιστημονική Ἐπιτροπή, ἡὁποία ἀποτελοῦνταν ἀπό α) τήν ἐλαχιστότητά μου, β) τόν Αἰδεμιολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Μεταλληνό, Ὀμότιμο Καθηγητήτῆς Θεολογικῆς Σχολῆς του Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, γ) τόν Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση, Ὀμότιμο Καθηγητήτῆς Θεολογικῆς Σχολῆς του Α.Π.Θ. δ) τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Ἀθανάσιο Ἀναστασίου, Προηγούμενο τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Μεγάλου Μετεώρου, καί ε) τόν ἐλλογιμώτατοΚαθηγητήτῆς Δογματικῆς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ. κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη. Στήν Ἡμερίδα παρέστη καί ἀπηύθυνε χαιρετισμό ὁ Ἐπίσκοπος Μπαντσέν κ. Λογγῖνος τῆς Οὐκρανικῆς Ἐκκλησίας καί ὁ προϊστάμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας Ἁγίου Ὄρους π. Σάββας. Ἐπίσης, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λόβετς τῆς καθ’ Ὑμᾶς Βουλγαρικῆς Ἐκκλησίας κ. Γαβριήλ ἐκπροσωπήθηκε ἀπό τόν Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Ματθαῖο Βουλκανέσκου, κληρικό τῆς καθ’Ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ὁ ὁποῖος καί ἀνέγνωσε τόν χαιρετισμό του.
Τό γενικό θέμα τῆς Ἡμερίδος ἀναπτύχθηκε σέ τέσσερις Συνεδρίες: Ἀπό τήν ἐλαχιστότητά μου καί τούς εἰσηγητές Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεο, Γλυφάδας κ. Παῦλο, Κυθήρων κ. Σεραφείμ, καί Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμία, τούς ὀμοτίμους πανεπιστημιακούς καθηγητές, Αἰδεσιμολογιωτάτους Πρωτοπρεσβυτέρους π. Γεώργιο Μεταλληνό καί π. Θεόδωρο Ζήση, τόν κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη, τούς Πανοσιολογιωτάτους Ἀρχιμανδρίτες π. Σαράντη Σαράντο, Διδάκτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Αθηνών, καί τόν π. Ἀθανάσιο Ἀναστασίου, τούς Αἰδεσιμολογιωτάτους Πρωτοπρεσβυτέρους π. Πέτρο Heers, Διδάκτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ., καί π. Ἀναστάσιο Γκοτσόπουλο, (Μr Θεολογίας), ἐφημέριο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Νικολάου Πατρῶν, τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Παῦλο Δημητρακόπουλο, (Μr. Θεολογίας), Διευθυντήτοῦ Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων καί τῶν Παραθρησκειῶν τῆς καθ’ Ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, τόν ἐλλογιμώτατο κ. Σταῦρο Μποζοβίτη, Θεολόγο –Συγγραφέα, μέλος τῆς Ἀδελφότητος Θεολόγων ὁ «Σωτήρ», καί τόν Αἰδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Ἄγγελο Ἀγγελακόπουλο, (Μr Θεολογίας), ἐφημέριο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως τῆς καθ’ Ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Ἀπό τίς εἰσηγήσεις καίτόν ἐπακολουθήσαντα διάλογο προέκυψε καίἐγκρίθηκε ὁμοφώνως τό παρακάτω Ψήφισμα-Πόρισμα:
1) Ἡ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι καρπός τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως, ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς. Δέν νοεῖται Ἐκκλησία χωρίς Θεολογία καί δέν νοεῖται Θεολογία ἔξω ἀπότήν Ἐκκλησία, τήν ὁποία ἐξέφρασαν οἱ Προφῆτες, οἱἈπόστολοι, οἱ Πατέρες καί οἱἅγιες Σύνοδοι. Ὅταν μία Σύνοδος δέν θεολογεῖ ὀρθοδόξως, δέν μπορεῖ νά εἶναι γνήσια Ὀρθόδοξη Σύνοδος, ἀποδεκτή ἀπό τό Ὀρθόδοξο πλήρωμα. Αὐτό μπορεῖ νά συμβεῖ, ὅταν οἱ συμμετέχοντες στή Σύνοδο δέν ἔχουν τήν πείρα τῶν θεουμένων Πατέρων, ἡ τουλάχιστον δέν ἀκολουθοῦν αὐτούς, χωρίς νά τούς παρερμηνεύουν. Στήν περίπτωση αὐτή τά συνοδικά μέλη διατυπώνουν κακόδοξες διδασκαλίες ἤ ἐπηρεάζονται ἀπό πολιτικές, ἤ ἄλλες σκοπιμότητες. Ἡ σύγχρονη ἐκκλησιαστική πραγματικότητα ἀπέδειξε ὅτι σήμερα πολλά ὑψηλά ἱστάμενα πρόσωπα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας ἐπηρεάζονται, ὡς μή ὄφειλε, ἀπό πολιτικούς παράγοντες. Σέ πολλές, ἐπίσης, περιπτώσεις δημιουργοῦνται, στίς ἐνδοεκκλησιαστικές σχέσεις, ἀντιπαλότητες, ἤ κυριαρχοῦν ἐθνικιστικές καί πολιτικές σκοπιμότητες.
2) Μετά ἀπό μιά μακρά ἱστορία προετοιμασίας τῆς συγκλήσεως τῆς «γας κα Μεγλης Συνδου», ἐνενήντα τριῶν ἐτῶν, διαπιστώνουμε, ἀπό τήν θεματολογία, τά προσυνοδικά κείμενα καί τίς δηλώσεις τῶν διοργανωτῶν, ὅτι ὑπάρχει μεγάλο ἔλλειμμα Συνοδικότητος, ἔλλειμμα θεολογικῆς πληρότητος, σαφήνειας καί ἀκρίβειας τῶν πρός συζήτηση κειμένων καί ἀκόμη μεγαλύτερο ἔλλειμμα ὡς πρός τήν θεολογικήὀρθότητα, μέτήν ὁποίααὐτά εἶναι διατυπωμένα. Πιό συγκεκριμένα:
3) Ἡ μή συμμετοχή ὅλων τῶν ἐπισκόπων στήν μέλλουσα νά συγκληθεῖ Σύνοδο, ἀλλά μόνο εἰκοσιτεσσάρων ἀπό κάθε Τοπική Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία, εἶναι ξένη πρός τήν Κανονική καί Συνοδική μας Παράδοση. Τά ὑπάρχοντα ἱστορικά στοιχεῖα μαρτυροῦν, ὄχι ἀντιπροσώπευση, ἀλλά τήν μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή ἐπισκόπων ἀπό ὅλες τίς ἐπαρχίες τῆς ἀνά τήν ΟἰκουμένηνἘκκλησίας. Ἐπίσης, ὁ μή χαρακτηρισμός της ὡς Οἰκουμενικῆς, μέ τόν ἀπαράδεκτο ἰσχυρισμό ὅτι δέν μποροῦν νά συμμετάσχουν σ’ αὐτήν οἱ «χριστιανοί τῆς Δύσεως», ἔρχεται σέ πλήρη ἀντίθεση μέτούς ἁγίους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι συγκροτοῦσαν τίς Ἅγιες Συνόδους ἐρήμην τῶν αἱρετικῶν. Κατ’ ἀκολουθίαν εἶναι ἀπαράδεκτο οἱ διοργανωτές της νά ἔχουν τήν ἀξίωση τό κύρος της νά εἶναι ἰσοδύναμο καί ἰσάξιο μέ τίς Οἰκουμενικές Συνόδους. Ἀλλά, οὔτε καί Πανορθόδοξος μπορεῖ νάἀποκληθεῖἡἐν λόγῳ Σύνοδος, διότι προφανῶς ἀποκλείεται ἡ συμμετοχήὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων.
Ἐξ ἴσου ἀμάρτυρο στήν Ἐκκλησιαστική καί Κανονική μας Παράδοση, καί γι’ αὐτό ἀπαράδεκτο, εἶναι το σχῆμα: μία ψῆφος-μία Ἐκκλησία, μέἀπαραίτητη τήν ὁμοφωνία ὅλων τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Ὁ κάθε ἐπίσκοπος δικαιοῦται νά ἔχει δική του ψῆφο καί στίς ἀποφάσεις τῶν μή δογματικῶν θεμάτων νά ἰσχύσει ἡἀρχή: « ψφος ταν πλεινων κρατετω». Ἀπαράδεκτο θεωροῦμε,ἐπίσης, τό νά προαποφασίζονται τά θέματα καί ὁ τρόπος ὀργανώσεως τῆς Συνόδου, χωρίς τό κυρίαρχο σῶμα τῶν κατά τόπους Ἱεραρχιῶν τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν νάἔχει ἐκφράσει συνοδικῶς τήν ἐπίτῶν θεμάτων αὐτῶν τοποθέτησή του.
4) Οἱ μέχρι τώρα γενόμενοι Διαχριστιανικοί Διάλογοι τῆς Ὀρθοδοξίας μέτήν Ἑτεροδοξία κατέληξαν σέ τραγική ἀποτυχία, τήν ὁποία ὀμολογοῦν σήμερα καί αὐτοί οἱ ἴδιοι οἱ πρωτεργάτες τους. Ἡ δῆθεν προσφερομένη βοήθεια μέσῳτῶν Διαλόγων γιάτήν ἐπιστροφήτῶν Ἑτεροδόξων στήν ἐν Χριστῷἀλήθεια καί τήνὈρθοδοξία διαψεύδεται καί ἀποδεικνύεται ἀνύπαρκτη. Τελικά, οἱ Διάλογοι ἐξυπηρέτησαν καί προώθησαν τούς στόχους τῆς ἀντιχρίστου λεγομένης «Νέας Ἐποχῆς» καί τῆς Παγκοσμιοποιήσεως. Ἕνα σημαντικό κενό, πού παρουσιάζουν τά πρός συζήτηση στή μέλλουσα Σύνοδο προσυνοδικά κείμενα, εἶναι τό γεγονός ὅτι παραδόξως ἀπουσιάζει σ’ αὐτά ἡ κριτική ἀξιολόγηση τῆς μέχρι σήμερα πορείας τόσο τῶν διμερῶν Θεολογικῶν Διαλόγων μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καίτῶν λοιπῶν χριστιανικῶν κοινοτήτων, ὅσο καί τῆς συμμετοχῆς της στήν Οἰκουμενι(στι)κή Κίνηση καίτόλεγόμενο «Π.Σ.Ε.», ἡ ὁποία ὑπῆρχε στά κείμενα τῆς Γ΄ Προσυνοδικῆς Διασκέψεως.
5) Τό προσυνοδικό κείμενο μέ τίτλο «Σχσεις τς ρθοδξου κκλησας πρς τόν λοιπν χριστιανικν κσμον» παρουσιάζει κατά συρροή τήν θεολογική ἀσυνέπεια,ἤ καί ἀντίφαση. Ἔτσι, τόἄρθρο 1 διακηρύσσει τήν ἐκκλησιαστικήαὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας, θεωρώνταςτην –πολύ σωστά– ὡς τήν «Μα, γα, Καθολικ καί Ἀποστολική Ἐκκλησα».Ὅμως, στόἄρθρο 6 παρουσιάζει μία ἀντιφατική πρός τό παραπάνω ἄρθρο (1) διατύπωση. Σημειώνεται χαρακτηριστικάὅτι «ἡ Ὀρθδοξη κκλησα ναγνωρζει τήν στορικν παρξιν λλων Χριστιανικν κκλησιν καί Ὁμολογιν μ ερισκομνων ν κοινωνα μετ' ατς». Ἐδῶ γεννᾶται τό εὔλογο θεολογικό ἐρώτημα: Ἄν ἡἘκκλησία εἶναι «ΜΙΑ», κατάτό Σύμβολο τῆς Πίστεως καί τήν αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας (ἄρθρ. 1), τότε, πῶς γίνεται λόγος γιά ἄλλες Χριστιανικές Ἐκκλησίες; Εἶναι προφανές ὅτι αὐτές οἱ ἄλλες Ἐκκλησίες εἶναι ἑτερόδοξες. Οἱἑτερόδοξες, ὅμως, «Ἐκκλησίες» δέν μποροῦν νά κατονομάζονται καθόλου ὡς «Ἐκκλησίες» ἀπό τούς Ὀρθοδόξους, ἐπειδή, δογματικῶς θεωρούμενα τά πράγματα, δέν μπορεῖ νά γίνεται λόγος γιά πολλότητα «Ἐκκλησιῶν», μέ διαφορετικά δόγματα καί μάλιστα σέ πολλά θεολογικά θέματα. Κατά συνέπεια, ἐνόσο οἱ «Ἐκκλησίες» αὐτές παραμένουν ἀμετακίνητες στίς κακοδοξίες τῆς πίστεώς τους, δέν εἶναι θεολογικάὀρθό νάτούς ἀναγνωρίζουμε –καί μάλιστα θεσμικά– ἐκκλησιαστικότητα, ἐκτός τῆς «Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καίἈποστολικῆς Ἐκκλησίας».[2]
Στό ἴδιο ἄρθρο (6) ὑπάρχει καί δεύτερη σοβαρή θεολογική ἀντίφαση. Στήν ἀρχή τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ σημειώνεται τόἑξῆς: «Καττήν ντολογικν φσιν της κκλησας ἡ ἑντης ατς εναι δνατον ν διαταραχθ». Στό τέλος, ὅμως, τοῦ ἴδιου ἄρθρου γράφεται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, μέτήν συμμετοχή της στήν Οἰκουμενι(στι)κή Κίνηση, ἔχει ὡς «ντικειμενικν σκοπν τήν προλεανσιν τς δοτς δηγοσης πρς τήν ντητα». Ἐδῶ τίθεται τόἐρώτημα: Ἐφόσον ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι δεδομένη, τότε τί εἴδους ἑνότητα Ἐκκλησιῶν ἀναζητεῖται στό πλαίσιο τῆς Οἰκουμενι(στι)κῆς Κινήσεως; Μήπως ὑπονοεῖται ἡ ἐπιστροφήτῶν δυτικῶν χριστιανῶν στή ΜΙΑ καί μόνη Ἐκκλησία; Κάτι τέτοιο, ὅμως, δέν διαφαίνεται ἀπότό γράμμα καί τό πνεῦμα συνόλου τοῦ Κειμένου. Ἀντίθετα, μάλιστα, δίνεται ἡ ἐντύπωση ὅτι ὑπάρχει δεδομένη διαίρεση στήν Ἐκκλησία καί οἱ προοπτικές τῶν διαλεγομένων ἀποβλέπουν στήν διασπασθεῖσα ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.
6) Τό ὡς ἄνω κείμενο κινεῖται στά πλαίσια τῆς νέας οἰκουμενιστικῆς Ἐκκλησιολογίας, ἡ ὁποία ἔχει ἐκφραστεῖ ἤδη κατά τήν Β΄ Βατικανή ψευδοσύνοδο. Αὐτή ἡ νέα Ἐκκλησιολογία ἔχει ὡς βάση τήν ἀναγνώριση τοῦ βαπτίσματος ὅλων τῶν χριστιανικῶν αἱρέσεων, (βαπτισματική θεολογία). Οἱ συντάκτες τοῦ κειμένου, προκειμένου νά προσδώσουν κανονική ἐγκυρότητα καί συνοδική νομιμότητα στήν κακόδοξη αὐτή Ἐκκλησιολογία, ἐπικαλοῦνται τόν 7οἹερό Κανόνα τῆς Β΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου καίτόν 95ο Ἱερό Κανόνα τῆς ΣΤ΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὡστόσο, οἱἐν λόγῳ Ἱεροί Κανόνες ρυθμίζουν μόνο τόν τρόπο εἰσδοχῆς στήν Ἐκκλησία τῶν μετανοημένων αἱρετικῶν καί δέν ἀναφέρονται καθόλου στό «ἐκκλησιαστικό status» τῶν αἱρέσεων, οὔτε στή διαδικασία διαλόγου τῆς Ἐκκλησίας μέτήν αἵρεση.Οὔτε, ἀσφαλῶς, ὑπονοοῦν τό «ὑποστατόν» τῶν μυστηρίων τῶν ἑτεροδόξων, οὔτε ὅτι οἱ αἱρέσεις παρέχουν σώζουσα Θεία Χάρη. Οὐδέποτε ἡἘκκλησία ἀναγνώρισε καί διεκήρυξε ἐκκλησιαστικότητα στήν πλάνη καί στήν αἵρεση. Ἡ «μερίς τῶν σωζομένων», γιά τήν ὁποία μιλοῦν οἱ ἐν λόγῳἹεροί Κανόνες, βρίσκεται μόνο στήν Ὀρθοδοξία καί ὄχι στήν αἵρεση.
Ἡ οἰκονομία, πού εἰσηγοῦνται οἱ παραπάνω Κανόνες, δέν μπορεῖ νά ἐφαρμοστεῖ στούς Δυτικούς (Παπικούς καί Προτεστάντες), γιατί στεροῦνται τίς θεολογικές προϋποθέσεις καίτά κριτήρια, πού θέτουν οἱ συγκεκριμένοι Κανόνες. Καί, ἐπειδή δέν μπορεῖ νά γίνει οἰκονομία στήν δογματική αὐτοσυνειδησία τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ Δυτικοί καλοῦνται νά ἀρνηθοῦν τίς αἱρέσεις τους, νά τίς ἀναθεματίσουν, νά ἐγκαταλείψουν τίς Θρησκευτικές Κοινότητές τους, νά κατηχηθοῦν καί νά ζητήσουν ἐν μετανοίᾳ τήν διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος ἔνταξή τους στήν Ἐκκλησία.
7) Τό ἴδιο, ὡς ἄνω, κείμενο πουθενά δέν ἀναφέρεται σέ κακοδοξίες ἤ πλάνες, τίς ὁποῖες νά προσδιορίζει συγκεκριμένα, ὡσάν τό πνεῦμα τῆς πλάνης νά μήν δραστηριοποιεῖται πλέον σήμερα. Τό κείμενο δέν ἐπισημαίνει καμμία αἵρεση καί καμμία διαστροφήτῆς ἐκκλησιαστικῆς διδασκαλίας καί ζωῆς στόν ἐκτός τῆς Ὀρθοδοξίας εὑρισκόμενο χριστιανικό κόσμο. Ἀντίθετα, οἱ κακόδοξες καί αἱρετικές παρεκκλίσεις ἀπό τή διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων χαρακτηρίζονται «παραδεδομνες θεολογικς διαφορς τυχν νες διαφοροποισεις» (§ 11), τίς ὁποῖες καλοῦνται ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἡ ἐτεροδοξίανά «περβον» (§ 11).Τό ζητομενο γιτούς συντκτες εναι ἡ ἑντητα τν «κκλησιν», καί ὄχι ἡ ἑντητα στν κκλησα το Χριστο. Γι' ατ κα δν πρχει πουθεν πρσκληση σ μετνοια κα σέἄρνηση κα καταδκη τν πλανν κατεροδιδασκαλιν, πο παρεισφρησαν στ ζωτν αρετικν ατν Κοινοττων.
8) Τό ὡς ἄνω κείμενο κάνει ἐκτεταμένη ἀναφορά στό λεγόμενο «Π.Σ.Ε.» (§§ 16-21) καί ἀποτιμᾶ θετικά τήν συμβολή του στήν Οἰκουμενι(στι)κή Κίνηση, ἐπισημαίνοντας τήν πλήρη καί ἰσότιμη συμμετοχήτῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν σ’ αὐτήν καί τήν συμβολή τους «ες τήν μαρτυραν τς ληθεας κατήν προαγωγν τς ντητος τν Χριστιανν» (§ 17). Ὡστόσο,ἡ εἰκόνα, πού μᾶς δίδει τό κείμενο σχετικά μέτό«Π.Σ.Ε.», εἶναι ψευδής καί ἐπίπλαστη. Κατ’ἀρχήν, αὐτή καθ’ἑαυτήν ἡ ἔνταξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σ’ἕναν ὀργανισμό, πού ἐμφανίζεται ὡς ὑπερεκκλησία, καί ἡ συνύπαρξη καί συνεργασία της μέ τήν αἵρεση, συνιστᾶ παραβίαση τῆς κανονικῆς τάξεώς της καί ἀθέτηση τῆς ἐκκλησιολογικῆς αὐτοσυνειδησίας της. Ἡ θεολογική ταυτότητα τοῦ «Π.Σ.Ε.» εἶναι σαφῶς προτεσταντική. Ἡ μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν ἔγινε μέχρι σήμερα δεκτή στό σύνολό της ἀπό τίς προτεσταντικές αἱρέσεις τοῦ «Π.Σ.Ε.», ὅπως φαίνεται ἀπό τήν 70ετή ἱστορία του. Ὅλα δείχνουν ὅτι τό ἐπιδιωκόμενο στό«Π.Σ.Ε.» εἶναι ἡ ὁμογενοποίηση τῶν «ὁμολογιῶν»-μελῶν του μέσῳ ἑνός μακροχρονίου συμφυρμοῦ. Τό κείμενο ἀποκρύπτει τήν πραγματική εἰκόνα τῶν μέχρι σήμερα γενομένων Διαλόγων μέ τίς προτεσταντικές αἱρέσεις-μέλη τοῦ «Π.Σ.Ε.» καί το ἀδιέξοδο, στό ὁποῖο αὐτοί ἔχουν φθάσει σήμερα. Πέραν τούτου, δέν καταδικάζονται τά ἀπαράδεκτα ἀπό Ὀρθοδόξου ἀπόψεως κοινά κείμενα τῶν Γενικῶν Συνελεύσεων τοῦ«Π.Σ.Ε.», (π.χ. Πόρτο Ἀλέγκρε, Πουσάν κλπ.) καί ἐπιπλέον ἀποσιωπῶνται πλεῖστα ὅσα ἐκφυλιστικά φαινόμενα, τα ὁποία συναντοῦμε σ’ αὐτό, ὅπως «Λειτουργία τῆς Λίμα», intercommunion, διαθρησκειακές συμπροσευχές, χειροτονία γυναικῶν, περιεκτική γλώσσα, ἀποδοχήτοῦ σοδομισμοῦἀπό πολλές αἱρέσεις κλπ.
9) Ἡ ἀλλαγή τοῦ Ἡμερολογίου τό 1924 ἀπότό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἦταν μονομερής καί πραξικοπηματικ ή ἐνέργεια, γιατί δέν ἔγινε μέ πανορθόδοξη ἀπόφαση. Διέσπασε τήν λειτουργική ἑνότητα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν καί προκάλεσε σχίσματα καί διαιρέσεις μεταξύτῶν πιστῶν. Στήν ἀλλαγή συνήργησαν καί ὤθησαν ἑτερόδοξες «ὁμολογίες» καί μυστικές ἑταιρεῖες, μέσῳ τοῦ Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη. Ἦταν προσμονή ὅλων καί δέσμευση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν ἡ μέλλουσα νά συνέλθει Σύνοδος νά συζητήσει καί νά ἐπιλύσει τό θέμα. Δυστυχῶς, κατά τήν μακρά προσυνοδική διαδικασία Παπικοί καί Προτεστάντες ἔθεσαν στούς Ὀρθοδόξους νέο θέμα, τόν «κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα», μέ συνέπεια νά στραφεῖ πρός τά ἐκεῖ τό ἐνδιαφέρον καί νά ἀτονήσει ἡ συζήτηση γιά τήν θεραπεία τοῦ τραύματος τῆς λειτουργικῆς ἑνότητος στόν ἑορτασμό τῶν ἀκινήτων ἑορτῶν, πού προκλήθηκε χωρίς λόγο καί ποιμαντική ἀνάγκη. Στήν τελική φάση τῆς Συνόδου καί χωρίς συνοδικές ἀποφάσεις τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν τό θέμα τοῦ Ἡμερολογίου ἀποσύρθηκε ἀπό τόν κατάλογο τῶν θεμάτων, ἐνῶ ἦταν τό κατ' ἐξοχήν ἐπεῖγον καί φλέγον θέμα.
10) Ἡ ἱστορία τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων μᾶς βεβαιώνει ὅτι αὐτές συγκαλοῦνταν κάθε φορά, πού κάποια αἵρεση ἀπειλοῦσε τήν ἁγιοπνευματική ἐμπειρία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀληθείας καί τήν ἔκφρασή της ἀπό τό ἐκκλησιαστικό σῶμα. Ἀντίθετα, ἡ μέλλουσα νά συνέλθει Σύνοδος συγκαλεῖται,ὄχι γιά νά ὁριοθετήσει τήν πίστη ἔναντι τῆς αἱρέσεως, ἀλλά γιά νά παράσχει θεσμική ἀναγνώριση καί νομιμοποίηση τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Γι' αὐτό καί δέν στηρίζεται στήν ἐμπειρία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ἀλλά ἀντίθετα τήν ὑποβαθμίζει καί τήν ὑποτιμᾶ, τήν περιθωριοποιεῖ καί τήν παραβλέπει. Ἡ συνολική διαδικασία, ἡ προπαρασκευή καί ἡ θεματολογία τῆς Συνόδου εἶναι ἀποτέλεσμα ἐπιβολῆς μιᾶς ἐκκλησιαστικῆς ὁλιγαρχίας, πού ἐκφράζει μιά ἀκαδημαϊκή, ἀποστεωμένη, ἄνευρη καί ἀπνευμάτιστη θεολογία, ἀποκομμένη ἀπό τό ἐκκλησιαστικό σῶμα. Ἔσχατος κριτής τῆς ὀρθότητας καί τῆς ἐγκυρότητας τῶν ἀποφάσεων τῶν Συνόδων εἶναι τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ κληρικοί, οἱ μοναχοί καί ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ, ὁὁποῖος, μέ τήν γρηγοροῦσα ἐκκλησιαστική καί δογματική του συνείδηση, ἐπικυρώνει ἤ ἀπορρίπτει τίς ἀποφάσεις τους. Ὅμως, στήν μέλλουσα Σύνοδο ἀπουσιάζει παντελῶς αὐτή ἡ σημαντική παράμετρος, ἐπειδή ἐκφράστηκε ἐπισήμως ὅτι φορέας τῆς ἐγκυρότητας τῶν ἀποφάσεών της θά εἶναι ἡ Συνοδικότητα καίὄχι τό Ὀρθόδοξο Πλήρωμα.
11) Μιά ἄλλη βασική προϋπόθεση γνησιότητας τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου» εἶναι ἡ ἀναγνώριση ὑπ’ αὐτῆς ὡς Οἰκουμενικῶν τῶν θεωρούμενων ὡς τοιούτων στή συνείδηση τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος τῆς Η΄ (879-880) ἐπίἱεροῦ Φωτίου τοῦ Μεγάλου καίτῆς Θ΄ (1351)ἐπίἁγίου Γρηγορίου τοῦΠαλαμᾶ συγκληθεισῶν, οἱὁποῖες ἔχουν ὅλα τά στοιχεῖα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καίἔχουν καταδικάσει τίς αἱρετικές κακοδοξίες τοῦ Παπισμοῦ. Ἀλλά, τέτοιο ἐνδεχόμενο δέν προκύπτει ἀπότήν θεματολογία καίτά προσυνοδικά κείμενα.
12) Ἡ ὀρθόδοξη νηστεία εἶναι τόσο ἑδραιωμένη στή συνείδηση τῶν ὀρθοδόξων ποιμένων καί τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ, ὥστε δέν χρειάζεται καμμία σύντμηση ἤ προσαρμογή. Οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀνάγκη νά ἀποκτήσουν περισσότερο ὀρθόδοξη παιδεία καί ἀσκητικό φρόνημα, γιά νά μπορέσουν, μέτό παράδειγμά τους καί τόν ἀσύλληπτο πλοῦτο τῆς ἁγιοπατερικῆς γραμματείας, νά διδάξουν διακριτικά τό ποίμνιό τους. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἐφαρμόζει χριστοφιλανθρωπότατα σέ ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς Οἰκουμένης τήν οἰκονομία σέ ὅλο τό μεγαλεῖο της. Εἶναι τόσα πολλά τά κείμενα περί νηστείας ὅλων τῶν ἁγίων Πατέρων, πού ἀναλύουν τίς παθοκτόνες καί σωτήριες παραμέτρους της, ὥστε δέν ἀξίζει ὁ εὐτελισμός, πού ὑφίσταται ἀπό τήν μινιμαλιστική νοοτροπία τῶν μεταπατερικῶν ἀνανεωτῶν, οἱ ὁποῖοι κόπτονται γιά τόν σύγχρονο κόσμο. Ἄν ἡ μέλλουσα Σύνοδος ἐπιβάλει νέες μεταρρυθμίσεις ἡμερῶν τῆς νηστείας καί τροφῶν, θά μιμηθεῖ τόν ὁλοκληρωτισμό, πού χαρακτηρίζει τό Κανονικό Δίκαιο τοῦ Παπισμοῦ, τό ὁποῖο καθορίζει θεσμικά καίἀσφυκτικάἀκόμα καί τήν οἰκονομία.
13) Κατά τή διάρκεια τοῦ 20οαἰῶνος ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐκφυλλίζεται καί μεταλλάσσεται σέ πανθρησκειακό ὅραμα. Οἱ ἀτελείωτες διαθρησκειακές συναντήσεις καί συμπροσευχές Ὀρθοδόξων μέ ἡγέτες θρησκειῶν τοῦ κόσμου (π.χ. Ἀσίζη) μαρτυροῦν ὅτι ἀπώτερος στόχος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ἡ συνένωση τῶν θρησκειῶν σέ ἕνα τερατῶδες σχῆμα, τήν ἐφιαλτική Πανθρησκεία, ἡ ὁποία ἐπιδιώκει νά ἐκμηδενίσει τή σώζουσα ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ διαθρησκειακή συνεργασία μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες εἶναι ἀδύνατον νά δικαιωθεῖ, οὔτε νά θεμελιωθεῖ στήν Ἁγία Γραφή καί στήν Ὀρθόδοξη Πατερική Θεολογία. Ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παῦλου εἶναι ξεκάθαρος: «Μ γνεσθε τεροζυγοντες πστοις. Τς γρ μετοχ δικαιοσνη καί ἀνομα; Τς δ κοινωνα φωτ πρς σκτος»; (Β΄Κορ.6,14).Ἐπίσης, τό ἰδανικό τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως, τό ὁποῖο κατά κόρον προβλήθηκε στούς Διαθρησκειακούς Διαλόγους, καθίσταται ἀδύνατο, διότι ἔρχεται σέ πλήρη ἀντίθεση μέτόν λόγοτοῦ Κυρίου, «εἰ ἐμέ ἐδωξαν καί ὑμς διξουσιν» (ω.15,20), καί μέ τόν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παῦλου «πντες δ ο θλοντες εσεβς ζν ν Χριστῷ Ἰησο διωχθσονται» (Β΄Τιμ.3,14). Οἱ μετέχοντες στούς μέχρι τώρα γενομένους Διαλόγους δέν μπόρεσαν, δυστυχῶς, νά μεταφέρουν ἀνόθευτη τήν Ὀρθόδοξη χριστιανική διδασκαλία, ἀλλά οὔτε καί νά προσελκύσουν ἔστω καί ἕναν ἀλλόθρησκο στήν Ὀρθοδοξία. Ἀντίθετα, μάλιστα ἔφθασαν στό ἀξιοθρήνητο κατάντημα νά παρασυρθοῦν σέ πλάνες καί αἱρέσεις καί νά διατυπώνουν βλάσφημες δηλώσεις, σκανδαλίζοντας τόν πιστό λαότοῦ Θεοῦ, παρασύροντας στήν πλάνη τούς ἀσθενεῖς στήν πίστη καί προκαλῶντας ἔτσι μεγίστη πνευματική φθορά καί διάβρωση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος. Παρά τήν πληθώρα τῶν μέχρι τώρα γενομένων Διαλόγων, ὁ ἰσλαμικός φανατισμός, ὄχι μόνο δέν καταστέλλεται, ἀλλά γιγαντώνεται ὅλο καί περισσότερο.
14) Οἱ ἀγῶνες τῶν Προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, μαζί μέτούς ἀγῶνες τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, θά πρέπει νά μᾶς ἐμπνέουν καί νά μᾶς ὁδηγοῦν στήν διαφύλαξη τῆς πολύτιμης παρακαταθήκης μας. Ἀπόπειρα νοθεύσεως τῆς μωσαϊκῆς θρησκείας παρατηροῦμε καί στήν Παλαιά Διαθήκη, ὅπου, στήν ἀρχή χαναανϊτικά καί ἀργότερα βαβυλωνιακά καί αἰγυπτιακά στοιχεῖα ἀπειλοῦσαν νά νοθεύσουν τήν πίστη στόν Ἕνα Θεό. Μεγάλοι ἄνδρες (Προφῆτες, βασιλεῖς, πολιτικοίἄρχοντες, κλπ.) ἀγωνίστηκαν μέ σθένος γιά τήν διαφύλαξη τῆς καθαρῆς μωσαϊκῆς θρησκείας. Ἰδιαιτέρως ἀγωνίστηκαν κατά τῶν διαφόρων ψευδοπροφητῶν, οἱὁποῖοι ἀναφαίνονταν κατά καιρούς.
Συνοψίζοντας τά παραπάνω, συμπεραίνουμε ὅτι ἡ μέλλουσα νά συγκληθεῖ «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» δέν θά εἶναι οὔτε Μεγάλη, οὔτε Ἁγία, διότι, μέ βάση τά μέχρι σήμερα δεδομένα, δέν προκύπτει ὅτι αὐτή θά εἶναι σύμφωνη μέτήν Συνοδική καί Κανονική Παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας καίὅτι θά λειτουργήσει ὄντως ὡς γνήσια συνέχεια τῶν ἀρχαίων μεγάλων Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί Τοπικῶν Συνόδων.Ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποῖο εἶναι διατυπωμένα τά δογματικοῦ χαρακτῆρος προσυνοδικά κείμενα, δέν ἀφήνουν κανένα περιθώριο ἀμφιβολίας ὅτι ἡἐν λόγῳ Σύνοδος ἀποσκοπεῖ νά προσδώσει ἐκκλησιαστικότητα στούς ἑτεροδόξους καί νά διευρύνει τά κανονικά καί χαρισματικάὅρια τῆς Ἐκκλησίας.
Ὡστόσο, καμμία Πανορθόδοξη Σύνοδος δέν μπορεῖ νάὁριοθετήσει διαφορετικά τήν μέχρι σήμερα ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας. Δέν ὑπάρχουν, ἐπίσης, ἐνδείξεις ὅτι ἡ ἐν λόγῳ Σύνοδος θά προχωρήσει σέ καταδίκη τῶν συγχρόνων αἱρέσεων καί πρωτίστως τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀντίθετα μάλιστα ὅλα δείχνουν ὅτι ἡ μέλλουσα νά συγκληθεῖ «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» ἐπιχειρεῖ νά τήν νομιμοποιήσει καί νά τήν ἑδραιώσει. Ὡστόσο, οἱ ὅποιες ἀποφάσεις της μέ οἰκουμενιστικό πνεῦμα, εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι ὅτι δέν θά γίνουν δεκτές ἀπότόν εὐσεβῆκλῆρο καί τόν πιστό λαότοῦ Θεοῦ, ἐνῶἡἴδια θά καταγραφεῖ στήν ἐκκλησιαστικήἱστορία ὡς ψευδοσύνοδος.

Μακαριώτατε,
Ἡ μέλλουσα «Ἁγία και Μεγάλη Σύνοδος», ἄν πραγματικά θέλει νά εἶναι Ὀρθόδοξη Σύνοδος, θά πρέπει νά λάβει ,κατὰ τὴν ταπεινή μας γνώμη, τίς ἑξῆς καίριες ἀποφάσεις:
α) Νὰ ἐπικυρώσει τς ποφάσεις λων προγενεστέρων Οκουμενικν Συνόδων, (Α΄ ως κα Ζ΄ Οκουμενικές), δηλαδ τος π τν γίων  Πατέρων  θεσπισθέντες δογματικος  ρους  καὶ Ἱερος  Κανόνες.
β) Νά ναγνωρίσει τίς θεωρούμενες πὸ ὅλους τος ρθοδόξους δύο συνόδους τοῦ ἐνάτου κα δεκάτου τετάρτου αἰῶνος ς οκουμενικές, δηλ. τήν Η´ π Φωτίου, το 879, κα τήν Θ´ πὶἉγίου Γρηγορίου το Παλαμ, το 1351, οἱ ὁποες, κατεδίκασαν μν πρώτη τ Filioque καί τό πρωτεο το Πάπα ς αρέσεις, δ δεύτερη τν περ κτιστς Χάριτος αρεση, πομένως κα τν Παπισμό ς αρεση.
γ) Νά καταδικάσει τήν συγκρητιστική παναιρση το Οκουμενισμο, πως τήν ποκαλοσε ὁἅγιος ουστνος Πποβιτς.
δ) Νά καταδικάσει τήν παρουσα καί συμμετοχή τν ρθοδξων Τοπικν κκλησιν στ λεγμενο «Παγκσμιο Συμβολιο τν κκλησιν» (Π.Σ.Ε.).
ε) Να τερματίσει  τούς Διαθρησκειακούς Διαλόγους κα τούς Θεολογικούς Διαλόγους μ τος Ρωμαιοκαθολικος, τς προετεσταντικς μολογίες το Π.Σ.Ε. κα τος Μονοφυσίτες.
στ) Νά καταδικάσει τήν μεταπατερική καίἀντιπατερική «να κκλησιολογα», ἡ ὁποα πορρπτει τά χαρισματικ, δογματικ κα κανονικάὅρια τς κκλησας.
ζ) Νά κλέξει, νά χειροτονήσει καί νά νθρονίσει στό πάλαι ποτέ περίπυστο Πατριαρχεο τς Ρώμης νέο ρθόδοξο Πάπα Ρώμης, μή ναγνωρίζοντας καί κθρονίζοντας τόν σημερινό καταληψία το Πατριαρχείου τς Δύσεως καί αρεσιάρχη κ. Φραγκσκο. τσι, θά λυθον τά θέματα το Παπισμο, τς Ονίας καί το Προτεσταντισμο.  
η) Νά δημιουργήσει Ατοκέφαλες κκλησίες, λύνοντας τό θέμα τς Διασπορς, καί
θ) Νά κολουθήσει τήν Πατερική δό μαχίμου πανευαγγελισμο τς Οκουμένης, μέ τήν δημιουργία δορυφορικς πλατφόρμας γιά τήν ρθόδοξη μαρτυρία σέ 17 γλσσες. Μέ τόν τρόπο ατό, θά κονιορτοποιήσει τίς αρέσεις μέ παγκόσμιο λόγο καί πατερική παρρησία, θά δοξάσει τόν Θεό καί θά διασφαλίσει τό νθρώπινο πρόσωπο. 
Τά κείμενα τῆς Συνόδου πρέπει νά ξαναγραφοῦνἀπ’τήν ἀρχή, λαμβάνοντας ὑπ’όψιν τό πνεῦμα τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως. Δέν ἀρκεῖ νά συγκληθεῖ μιά Σύνοδος μόνο καί μόνο γιά νά ἀποδειχθεῖ στόν κόσμο ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε ἑνωμένοι. Ἑνωμένοι σέ τί; Ἡ ἕνωση γίνεται μόνο βάσει τῆς Ἀληθείας. Ἡ ἑνότητα εἶναι ὁ καρπός του Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως μᾶς λέγει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός στήν ἀρχιερατική Του προσευχή : «να σιν ν καθς μες… γασον ατος ν τῇ ἀληθείᾳ σουνα κα ατοί ὦσιν γιασμνοι ν ληθεί». Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας συνίσταται στήν ἀκέραιη καί ἀβλαβή διαφύλαξη τῶν διδασκαλιῶν τῆς ὀρθῆς πίστεως, τήν ὁποία μᾶς παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Διηρημένοι καί ἀποσχισμένοι ἀπό τήν Ἐκκλησία εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι, πού φρονοῦν διαφορετικάἀπό τούς ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, καθώς μᾶς λέγει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. Οἱ ἅγιοι Πατέρες ὀνόμασαν «Καθολική» τήν Ἐκκλησία Του, ἐπειδή μόνο αὐτή διατηρεῖ στὴν πληρότητά της τήν Ἀλήθεια καί τήν Ὁμολογία τῆς Πίστεως, χωρίς τήν ὁποία κανείς δέν μπορεῖ νά σωθεῖ.
Πρέπει ἀπαραιτήτως να κατανοηθεῖ ὅτι δέν ἐπιχειρεῖται νάἀλλάξει οὔτε ἡ νηστεία, οὔτε ἡ τάξη τοῦ μοναχισμοῦ, οὔτε ἡ τάξη τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, ὅμως παραχαράσεται καί στρεβλώνεται τό πιό νευραλγικό σημεῖο, δηλαδή ἡ ἐκκλησιολογικὴ δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας.

Μακαριτατε,
Γνωρίζοντας πολύ καλά τήν πλήρη ἀφιέρωση καί τή θυσιαστική ἀγάπη Σας γιά τόν Σωτήρα Ἰησοῦ Χριστοῦ, τόν Ὁποῖο διακονεῖτε μέὅλη τήν ὕπαρξη Σας, Σᾶς ἀπηύθυνα αὐτές τίς σκέψεις, οἱ ὁποῖες μᾶς προβληματίζουν.
Υἱκῶς καί εὐσεβάστως θέλουμε νά συγχαροῦμε καί πάλιν ἐκ μέσης καρδίας τήν Μακαριότητά Σας καί τήν ὑφ’Ὑμῶν Ἱεράν Σύνοδον τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας γιά τίς θεοφώτιστες ἀποφάσεις Σας.
Προσευχόμαστε ἡμέρα καί νύχτα στόν Ἀρχιποιμένα μας καί ἐν πᾶσιν πρωτεύοντα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, νά Σᾶς ἐνισχύει νά παραμένετε πάντοτε ἀμετακίνητος στὶς Συνοδικὲς ἀποφάσεις τὶς ὁποῖες  ἐλάβατε ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὴν σεπτὴ χορεία τῶν περὶὙμᾶς ἁγίων Ἱεραρχῶν τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας, ὡς ἄξιος διάδοχος ὄχι μόνο τῶν «θρόνων τῶν Ἀποστόλων», ἀλλά καί τοῦ βίου, τῆς πίστεως καί τῆς ὁμολογίας τους.
Ἐκζητοῦμε ταπεινῶς καί υἱκῶς τίς ἅγιες καί θεοπειθεῖς εὐχές Σας καί Σᾶς εὐχόμαστε μακροχρόνια ζωή, ὑγεία, δύναμη καί πνευματική χαρά. Ἀτενίζουμε μέ ἐλπίδα πρός τήν Μακαριότητά Σας καί τήν Ἱερά Σύνοδο τοῦ Σεπτοῦ Πατριαρχείου τῆς Βουλγαρίας καί Σᾶς προσφέρουμε φόρο εὐγνωμοσύνης γιά τήν σταθερὴ καὶ ἀταλάντευτη στάση Σας ἀπέναντι σ’ αὐτή τήν φοβερή χιονοθύελλα, πού ξέσπασε ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας.

Ο   Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ
+ Πειραις ΣΕΡΑΦΕΙΜ


[1] Προτάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Βουλγαρίας γιά κείμενο τῆς Ἁγίας Συνόδου, 27-4-2016 http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/7881-protaseis-tis-ekklisias-tis-boulgarias-gia-keimeno-tis-agias-sunodou
[2]Ἡ ἀναφερθεῖσα ἀσάφεια τοῦ κειμένου δύναται νὰ ἑρμηνευτεῖ εὔκολα μέσα ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῶν ἀντιλήψεων τοῦ Ἰησουίτη θεολόγου Karl Rahner, μέντορα τῆς Β΄ Βατικάνειας ψευδοσυνόδου καὶ τοῦ Yves Congar. Ὁρισμένες ἀπὸ τὶς ἀντιλήψεις τοὺς υἱοθετεῖ καὶ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης Ζιζιούλας,  ὅπως τὴν «θεωρία τῶν ἀτελῶν ἐκκλησιῶν», σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ὁρισμένες ἐκκλησίες βρίσκονται πιὸ κοντά, ἐνῶ ἄλλες πιὸ μακριὰ ἀπὸ τὴν πλήρη Ἐκκλησία. Στὴν περίπτωση τῆς Β΄ Βατικάνειας ψευδοσυνόδου, ὁ Παπισμὸς εἶναι ἡ πλήρης Ἐκκλησία, ἐνῶ οἱ ἄλλες (συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας)  εἶναι οἱ ἀτελεῖς ἐκκλησίες. Τὸ συμπέρασμα, ποῦ προκύπτει, βάσει τῶν πληροφοριῶν καὶ τῆς μελέτης τῶν θεολογικῶν κειμένων, σχετικὰ μὲ αὐτὴ τὴν πρωτοφανῆ ἐκκλησιολογία, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὶς θεολογικὲς ἀπόψεις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζιζιούλα, καὶ τὴν ἀνάλυση τῆς ἐκκλησιολογίας τῆς Β΄ Βατικάνειας ψευδοσυνόδου, εἶναι ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ πλήρης Ἐκκλησία, ἐνῶ οἱ ἄλλες (συμπεριλαμβανομένων τῶν αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ) εἶναι οἱ ἀτελεῖς ἐκκλησίες.  Ὅμως, αὐτὴ ἡ ἀντίληψη μᾶς παραπέμπει σὲ μιὰ βατικανοποίηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὴν ὁποία προσπαθεῖ νὰ εἰσαγάγει συνοδικῶς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὡς ἐπὶ κεφαλῆς  αὐτῆς τῆς κίνησης, στὴν μέλλουσα νὰ συγκληθεῖ «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Οἱ θεωρίες τῶν «ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν», τῶν «δύο πνευμόνων τῆς Ἐκκλησίας» (Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός), τῶν «κλάδων», τῆς «μεταπατερικῆς καὶ μετακανονικῆς θεολογίας», τῆς «βαπτισματικῆς θεολογίας», ἡ θεωρία ὅτι ἡ Ἐκκλησία περιλαμβάνει ὅλες τὶς ὁμολογίες, οἱ ὁποῖες ἀποσχίστηκαν ἀπὸ αὐτήν, ἡ ἀποδοχὴ τῶν μικτῶν γάμων μὲ τοὺς ἑτερόδοξους κ.α. ἀποτελοῦν ἐκφράσεις καὶ μορφὲς τῆς νέας ἐκλησιολογίας, τῆς νέας μεταπατερικῆς ἢ καλύτερα ἀντιπατερικῆς ἐκκλησιολογίας. Σύμφωνα μὲ τὴν θεωρία «τῆς βαπτισματικῆς θεολογίας», ὅποιος βαπτίζεται στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεξαρτήτως πίστεως, δόγματος καὶ ὁμολογίας. Ὅμως, οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας οὐδέποτε ἀναγνώρισαν τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, παρὰ μόνον κατ’ οἰκονομίαν τοὺς δέχονταν, μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι ἀπαρνοῦνται τὴν αἵρεση καὶ ἐπιστρέφουν στὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἐφόσον διατηροῦσαν τὴν ἐξωτερικὴ μορφὴ τοῦ Βαπτίσματος μὲ τὶς τρεῖς καταδύσεις καὶ ἀναδύσεις. Σύμφωνα μὲ τοῦ Ἱεροὺς  Κανόνες 7 τῆς Β΄ καὶ 95 τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς συνόδου: «Τοὺς προστιθεμένους τὴ ὀρθοδοξία, καὶ τὴ μερίδι τῶν σωζομένων ἀπὸ αἱρετικῶν, δεχόμεθα κατὰ τὴν ὑποτεταγμένην ἀκολουθίαν τὲ καὶ συνήθειαν», καὶ πιὸ κάτω, «πάντας τοὺς ἂπ  αὐτῶν θέλοντας προστίθεσθαι τὴ ὀρθοδοξία». Ἡ οἰκονομία δὲν δύναται ποτὲ νὰ μετατραπεῖ σὲ κανόνα πίστεως ἢ σὲ δόγμα. Τὸ κείμενο αὐτὸ τῆς Συνόδου εἶναι κατ’ἐξοχὴν δογματικό, ὅμως εἶναι ἀντορθόδοξο, ἐπειδὴ ἐπιτρέπει ἐντελῶς λανθασμένες ἑρμηνεῖες, οἱ ὁποῖες ἐνθαρρύνουν τὶς ἑτερόδοξες ἀντιλήψεις, πράγμα ποῦ σημαίνει ἀλλοίωση τῆς ἀποκαλυφθείσας Ἀληθείας τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.