4 Μαΐου 2016, 7:34 πμ
Χαρά μεγάλη και αγαλλίαση γεμίζει τις ψυχές μας ο θριαμβευτικός αυτός στίχος. Ποιός εχθρός μπορεί να σταθεί μπροστά στο Νικητή του θανάτου; Και αυτοί οι πονηροί δαίμονες κυριεύονται από φρίκη και τρόμο. Και τα όργανα τους, οι θλιβεροί άνθρωποι, που θεληματικά γίνονται υποχείρια τους, φρίττουν μπροστά στις κυρώσεις που θα υποστούν. Όλοι οι εχθροί του Χριστού σκόρπισαν και το τέλος τους ήταν άθλιο και τρομερό. Από εκείνους τους Γραμματείς και Αρχιερείς – Άννα και Καϊάφα, μέχρι τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, που ξεψύχησε στη μάχη με τα λόγια: «Νενίκηκάς με Ναζωραίε». Και από το θλιβερό αρνητή Βολταίρο, που είχε ένα τρισάθλιο τέλος, μέχρι τον Στάλιν και το Χίτλερ και τους σημερινούς ἀθέους.
Αλλά αν η Ανάσταση του ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ είναι συντριβή και εξαφανισμός για τους εχθρούς Του, είναι χαρά και αγαλλίαση για τους δίκαιους. «Αναστήτω ο Θεός…και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν…» ψάλλει ο Δαυίδ (Ψαλμός ξζ” 4).
Σε κάποια πόλη της Ρωσίας κάποιος «αθεϊστής» έκανε διάλεξη με θέμα: «Ο μύθος του αναστημένου Χριστού». Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη και ο διαφωτιστής με στόμφο είπε πολλά. Κάποτε έφθασε στο τέλος και με ύφος θριαμβευτικό καταλήγει: Μήπως έχει κανείς να πει τίποτε; Επιτρέπεται να πω εγώ δυο λέξεις; Η ερώτηση έγινε από κάποιο μικροκαμωμένο σεβάσμιο γέροντα. Όχι μόνο δύο λέξεις, του απαντά, όσες θέλετε. Όχι, όχι φθάνουν δυο, ψιθυρίζει το «γεροντάκι», καθώς ανεβαίνει στο βήμα. Επήρε αναπνοή. Κοίταξε όλους καλά. Και φώναξε δυνατά. «ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΟΣΚΡΕΣ». Δηλαδή «Χριστός Ανέστη». Και τότε έγινε κάτι το απροσδόκητο. Όλος ο κόσμος εκείνος με μια φωνή, που έμοιαζε σαν βροντή, σαν κεραυνός, απάντησε. «ΒΟΪΣΤΙΝΟ ΒΟΣΚΡΕΣ» δηλαδή «Αληθώς Ανέστη». Ο διαφωτιστής ταραγμένος, ντροπιασμένος, έφυγε από μια πλάγια πόρτα. Και οι Χριστιανοί χαρούμενοι άρχισαν να αποσύρονται, ενώ η αίθουσα αντιβούιζε ακόμη από το «ΒΟΪΣΤΙΝΟ ΒΟΣΚΡΕΣ». «Αναστήτω ο Θεός και διεσκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού…».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτου Κωνσταντίνου Σακαρίδη
«ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ». Να έχουμε την ευχή του. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ~
ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ
Χαρά μεγάλη και αγαλλίαση γεμίζει τις ψυχές μας ο θριαμβευτικός αυτός στίχος. Ποιός εχθρός μπορεί να σταθεί μπροστά στο Νικητή του θανάτου; Και αυτοί οι πονηροί δαίμονες κυριεύονται από φρίκη και τρόμο. Και τα όργανα τους, οι θλιβεροί άνθρωποι, που θεληματικά γίνονται υποχείρια τους, φρίττουν μπροστά στις κυρώσεις που θα υποστούν. Όλοι οι εχθροί του Χριστού σκόρπισαν και το τέλος τους ήταν άθλιο και τρομερό. Από εκείνους τους Γραμματείς και Αρχιερείς – Άννα και Καϊάφα, μέχρι τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, που ξεψύχησε στη μάχη με τα λόγια: «Νενίκηκάς με Ναζωραίε». Και από το θλιβερό αρνητή Βολταίρο, που είχε ένα τρισάθλιο τέλος, μέχρι τον Στάλιν και το Χίτλερ και τους σημερινούς ἀθέους.
Αλλά αν η Ανάσταση του ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ είναι συντριβή και εξαφανισμός για τους εχθρούς Του, είναι χαρά και αγαλλίαση για τους δίκαιους. «Αναστήτω ο Θεός…και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν…» ψάλλει ο Δαυίδ (Ψαλμός ξζ” 4).
Σε κάποια πόλη της Ρωσίας κάποιος «αθεϊστής» έκανε διάλεξη με θέμα: «Ο μύθος του αναστημένου Χριστού». Η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη και ο διαφωτιστής με στόμφο είπε πολλά. Κάποτε έφθασε στο τέλος και με ύφος θριαμβευτικό καταλήγει: Μήπως έχει κανείς να πει τίποτε; Επιτρέπεται να πω εγώ δυο λέξεις; Η ερώτηση έγινε από κάποιο μικροκαμωμένο σεβάσμιο γέροντα. Όχι μόνο δύο λέξεις, του απαντά, όσες θέλετε. Όχι, όχι φθάνουν δυο, ψιθυρίζει το «γεροντάκι», καθώς ανεβαίνει στο βήμα. Επήρε αναπνοή. Κοίταξε όλους καλά. Και φώναξε δυνατά. «ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΟΣΚΡΕΣ». Δηλαδή «Χριστός Ανέστη». Και τότε έγινε κάτι το απροσδόκητο. Όλος ο κόσμος εκείνος με μια φωνή, που έμοιαζε σαν βροντή, σαν κεραυνός, απάντησε. «ΒΟΪΣΤΙΝΟ ΒΟΣΚΡΕΣ» δηλαδή «Αληθώς Ανέστη». Ο διαφωτιστής ταραγμένος, ντροπιασμένος, έφυγε από μια πλάγια πόρτα. Και οι Χριστιανοί χαρούμενοι άρχισαν να αποσύρονται, ενώ η αίθουσα αντιβούιζε ακόμη από το «ΒΟΪΣΤΙΝΟ ΒΟΣΚΡΕΣ». «Αναστήτω ο Θεός και διεσκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού…».
