Ἀπόηχοι ἀπὸ τὴ φετεινὴ τὴν Πασχαλιά
Δευτ Απρ 20, 2015 22:44
Μᾶς ἀξίωσε, εἶναι ἀλήθεια, ὁ Θεὸς καὶ φέτος νὰ
διαπλεύσουμε τὸ πέλαγος τῆς Μ. Σαρακοστῆς καὶ νὰ φτάσουμε, ἀφοῦ
προηγήθηκε ἡ κατανυκτικὴ καὶ τὰ μέγιστα συγκινητικὴ Μεγαλοβδομάδα, στὸ
Πάσχα: τὴν πανήγυρη τῶν πανηγύρεων, τὴν ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν.
Συναχτήκαμε, λοιπόν, στὶς ἐκκλησιές, λάβαμε τὸ Ἅγιο τὸ Φῶς, ἀκούσαμε τὸ γενᾶτο αἰσιοδοξία καὶ χαρὰ «Χριστὸς Ἀνέστη», εὐφρανθήκαμε καὶ ἐπιστρέψαμε στὰ σπίτια μας κομίζοντας τὴν εὐλογία Του μαζὶ μὲ μιὰ διάθεση διαφορετική, διάθεση λαμπροφόρο καὶ ἐλπιδοφόρα. Γιατὶ τὸ Πάσχα εἶναι πάντα «λύτρον λύπης». Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ τὸ ἀποδεχόμαστε. Νὰ τὸ ἀποδεχόμαστε δηλαδή, ὡς πέρασμα ἀπὸ τὴν ἀνησυχία, τὸ ἄγχος καὶ τὸ καθημερινὸ θάνατο στὴν εἰρήνη, στὴν ἡσυχία στὴν ὁμορφιὰ τῆς ζωῆς ποὺ Ἐκεῖνος ἀπλόχερα μᾶς προσφέρει. Γι᾿ αὐτὸ σαράντα μέρες μὲ τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως κοιμόματε καὶ σηκωνόμαστε. Μὲ αὐτὴ τὴ χαρὰ ζοῦμε, προετοιμάζοντας ἔτσι τὸν ἑαυτό μας γιὰ τὴν ἀνεκλάλητο χαρὰ ποὺ θὰ λάβουμε στὴ Βασιλεία Του.
Ὡστόσο τὸ ἐρώτημα ποὺ πλανιέται πάνω σ᾿ ὅλα ἐτοῦτα ποὺ προειπώθηκαν εἶναι τὸ ἑξῆς: πόσο βιώνει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος τὸ Ἀναστάσιμο γεγονός; Μήπως λίγες ὧρες μονάχα τὴν Νύχτα, ἄντε καὶ λίγες τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα. Γιατὶ τὰ βιώματα καὶ οἱ συμπεριφορές του εἶναι τέτοια ποὺ πραγματικὰ προβληματίζουν. Καὶ θὰ γραφεῖ στὴ συνέχεια τὸ γιατὶ λέγονται τὰ παραπάνω.
Ἀσφαλῶς ὅλοι μας ἔχουμε ἀκούσει τὸν χαιρετισμὸ ποὺ «λανσάρεται» ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα. Τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα: «Χρόνια πολλά» χωρὶς τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη - Ἀληθῶς Ἀνέστη». Χαιρετισμὸς ποὺ ἄρχισε σιγά - σιγὰ νὰ καθιερώνεται ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε. Τὸν ἄκουσαν οἱ ἄνθρωποι, λοιπόν, καὶ τὸν οἰκειοποήθηκαν. Κι ἔτσι ἡ γιορτὴ ξεχνιέται καὶ μαζὶ μ᾿ αὐτὴ καὶ τὸ νόημά της. Μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀμβλύνεται συνεχῶς ἡ λεγόμενη θρησκευτικὴ συνείδηση. Γιὰ νὰ λησμονηθεῖ μὲ τὰ χρόνια ὁ χαρμόσυνος καὶ θεόγραφος χαιρετισμός, «Χριστὸς Ἀνέστη - Ἀληθῶς Ἀνέστη». Ὅπως λησμονήθηκε τό, «Χριστὸς Ἐτέχθη - Ἀληθῶς ἐτέχθη», τῶν Χριστουγέννων, ποὺ λέγανε οἱ παλαιότεροι.
Πάσχα τοῦ 2015. Μὲ τὴ λεγόμενη κρίση νὰ ἀναστατώνει τὶς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ τὴ ζωή τους. Ὅμως ποιοί, στ᾿ ἀλήθεια, μπόρεσαν κι ἐφέτος νὰ καταλάβουν ὅτι ὁ «θανάτῳ θάνατον πατήσας» τσακίζει κάθε κρίση, παραμερίζει τὰ σύννεφα τῆς ἀπελπισίας, φωτίζει τὰ σκοτάδια μὲ φῶς ἀληθινό, κομίζει «χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ»; Γιατὶ αὐτὸ ἔφερε ἡ Ἀνάστασή Του: «ἄλλης βιοτῆς ἀπαρχήν», ποὺ μεταφράζεται: «Χριστὸς Ἀνέστη - Ἀληθῶς Ἀνέστη». Τίποτε ἄλλο.
π. Κων. Ν. Καλλιανός
Συναχτήκαμε, λοιπόν, στὶς ἐκκλησιές, λάβαμε τὸ Ἅγιο τὸ Φῶς, ἀκούσαμε τὸ γενᾶτο αἰσιοδοξία καὶ χαρὰ «Χριστὸς Ἀνέστη», εὐφρανθήκαμε καὶ ἐπιστρέψαμε στὰ σπίτια μας κομίζοντας τὴν εὐλογία Του μαζὶ μὲ μιὰ διάθεση διαφορετική, διάθεση λαμπροφόρο καὶ ἐλπιδοφόρα. Γιατὶ τὸ Πάσχα εἶναι πάντα «λύτρον λύπης». Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ τὸ ἀποδεχόμαστε. Νὰ τὸ ἀποδεχόμαστε δηλαδή, ὡς πέρασμα ἀπὸ τὴν ἀνησυχία, τὸ ἄγχος καὶ τὸ καθημερινὸ θάνατο στὴν εἰρήνη, στὴν ἡσυχία στὴν ὁμορφιὰ τῆς ζωῆς ποὺ Ἐκεῖνος ἀπλόχερα μᾶς προσφέρει. Γι᾿ αὐτὸ σαράντα μέρες μὲ τὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως κοιμόματε καὶ σηκωνόμαστε. Μὲ αὐτὴ τὴ χαρὰ ζοῦμε, προετοιμάζοντας ἔτσι τὸν ἑαυτό μας γιὰ τὴν ἀνεκλάλητο χαρὰ ποὺ θὰ λάβουμε στὴ Βασιλεία Του.
Ὡστόσο τὸ ἐρώτημα ποὺ πλανιέται πάνω σ᾿ ὅλα ἐτοῦτα ποὺ προειπώθηκαν εἶναι τὸ ἑξῆς: πόσο βιώνει ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος τὸ Ἀναστάσιμο γεγονός; Μήπως λίγες ὧρες μονάχα τὴν Νύχτα, ἄντε καὶ λίγες τὴν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα. Γιατὶ τὰ βιώματα καὶ οἱ συμπεριφορές του εἶναι τέτοια ποὺ πραγματικὰ προβληματίζουν. Καὶ θὰ γραφεῖ στὴ συνέχεια τὸ γιατὶ λέγονται τὰ παραπάνω.
Ἀσφαλῶς ὅλοι μας ἔχουμε ἀκούσει τὸν χαιρετισμὸ ποὺ «λανσάρεται» ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα. Τὴν ἡμέρα τοῦ Πάσχα: «Χρόνια πολλά» χωρὶς τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη - Ἀληθῶς Ἀνέστη». Χαιρετισμὸς ποὺ ἄρχισε σιγά - σιγὰ νὰ καθιερώνεται ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε. Τὸν ἄκουσαν οἱ ἄνθρωποι, λοιπόν, καὶ τὸν οἰκειοποήθηκαν. Κι ἔτσι ἡ γιορτὴ ξεχνιέται καὶ μαζὶ μ᾿ αὐτὴ καὶ τὸ νόημά της. Μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀμβλύνεται συνεχῶς ἡ λεγόμενη θρησκευτικὴ συνείδηση. Γιὰ νὰ λησμονηθεῖ μὲ τὰ χρόνια ὁ χαρμόσυνος καὶ θεόγραφος χαιρετισμός, «Χριστὸς Ἀνέστη - Ἀληθῶς Ἀνέστη». Ὅπως λησμονήθηκε τό, «Χριστὸς Ἐτέχθη - Ἀληθῶς ἐτέχθη», τῶν Χριστουγέννων, ποὺ λέγανε οἱ παλαιότεροι.
Πάσχα τοῦ 2015. Μὲ τὴ λεγόμενη κρίση νὰ ἀναστατώνει τὶς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ τὴ ζωή τους. Ὅμως ποιοί, στ᾿ ἀλήθεια, μπόρεσαν κι ἐφέτος νὰ καταλάβουν ὅτι ὁ «θανάτῳ θάνατον πατήσας» τσακίζει κάθε κρίση, παραμερίζει τὰ σύννεφα τῆς ἀπελπισίας, φωτίζει τὰ σκοτάδια μὲ φῶς ἀληθινό, κομίζει «χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ»; Γιατὶ αὐτὸ ἔφερε ἡ Ἀνάστασή Του: «ἄλλης βιοτῆς ἀπαρχήν», ποὺ μεταφράζεται: «Χριστὸς Ἀνέστη - Ἀληθῶς Ἀνέστη». Τίποτε ἄλλο.
π. Κων. Ν. Καλλιανός
