Μήνυμα ἐπί τῆ Ἀναστάσει τοῦ Κυρίου Ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν

                          Χριστὸς Ἀνέστη !!!

«Τῆς εὐαγοῦς ἡμῖν, ἡλίου δίκην, ἀνατελλούσης ἑορτῆς τοῦ Πάσχα,
μακράν που τόν ἀδρανῆ τῆς ἀργίας ῥίψωμεν ὄκνον»

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

«Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς ἀνέστη! Εὐφραινέσθω τά οὐράνια καί ἀγαλλιάσθω τά ἐπίγεια»! Ἡ χάρη καί ἡ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀξίωσε καί πάλιν ἐφέτος νά ἑορτάσουμε τό Ἅγιον Πάσχα, τήν ἑορτήν τῶν ἑορτῶν καί πανήγυριν τῶν πανηγύρεων, τό κεφαλαιωδέστατον γεγονός τῆς σωτηρίας καί ἀνακλήσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Σήμερα, ἑορτάζουμε τήν κατάργηση καί νέκρωση τοῦ αἰωνίου θανάτου ψυχῆς καί σώματος, «θανάτου νέκρωσιν καί  ᾍδου τήν καθαίρεσιν», καί τήν ἀφετηρία τῆς αἰωνίου ζωῆς καί ἀφθαρσίας τοῦ σύμπαντος ἐν Χριστῷ, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ «Χώρα τῶν Ζώντων». Σήμερα, διά τῆς τοῦ Κυρίου Ἀναστάσεως, ἀναιροῦνται οἱ συνέπειες τῆς ἀρχεγόνου πτώσεως τῶν Προπατόρων καί ἐπαληθεύει ἡ ἀρχαία ἐπαγγελία τοῦ Θεοῦ, ὅτι ὁ ἀπόγονος τῆς Προμήτορος Εὔας «τηρήσει τήν κεφαλήν τοῦ ὄφεως» ἔστω καί ἄν ὁ νοητός ὄφις διάβολος διά τῶν Παθῶν «ἐτήρησε τήν πτέρναν» (Γέν. 3,15) τοῦ Θεανθρώπου. Χάρις εἰς τό ἅγιον Πάσχα, ἔχει ἀμβλυνθεῖ καί ἡ δύναμη τῆς ἁμαρτίας, διότι ὁ Ἰησοῦς «οὐ μόνον τό τῆς ἀναστάσεως ἡμῖν δῶρον χαρίζεται, ἀλλά καί τό κέντρον τοῦ ᾅδου, τουτέστι τήν πλήττουσαν ἁμαρτίαν, ἀμβλύνει».

Κατά τό Μέγα Σάββατον, μέ τήν εἰς ᾍδου κάθοδον τοῦ Χριστοῦ, τελεσιουργήθηκε ἡ σωτηρία τῶν πρό Χριστοῦ δικαίων ἀνθρώπων· «οὗτος δέ ὁ ἀνακαινισμός ἐνηργήθη, κατά τήν εἰς ᾅδου τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ διά θανάτου κατάβασιν καί τήν ἐκεῖ παρ΄ αὐτοῦ κατηγγελμένην ἐν Σαββάτῳ τῶν ψυχῶν ἐπανάκλησιν»· ὅμως σήμερα, Κυριακή τοῦ ἀληθοῦς καί μυστικοῦ Πάσχα, διά τῆς σωματικῆς τοῦ Κυρίου Ἀναστάσεως, ἡ σειρά τῶν ὑπερφυῶν δωρεῶν παρεκτείνεται, διότι ὁ Θεός μας Ἰησοῦς «τριήμερον τόν Ἑαυτοῦ ναόν ἀναστήσας, τῶν κεκοιμημένων ἀπαρχήν, τήν φύσιν τοῦ θανάτου δεσμῶν ἐλευθέραν ἀπέδειξε». Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μετοχετεύεται σέ ὅλο  τό Σῶμα Του τῆς Ἐκκλησίας, «ἐπειδή δι΄ ἀνθρώπου ὁ θάνατος», δι΄ αὐτό «καί δι' ἀνθρώπου» Ἰησοῦ Χριστοῦ «ἀνάστασις νεκρῶν [...] καί ἐν τῷ Χριστῷ πάντες ζωοποιηθήσονται» (Α΄ Κορ. 15, 20-22).

Χάρις εἰς τόν Ἀναστάντα Κύριον, ὁ ᾍδης ἔπαυσε νά ἀποτελεῖ φυσική καί ἀναπόφευκτη κατάληξη πάντων τῶν ἀνθρωπίνων πνευμάτων, δικαίων καί ἀδίκων, καί δέν εἶναι πλέον «γῆ, ἧς οἱ μοχλοί αὐτῆς κάτοχοι αἰώνιοι» (Ἰωνᾶς 2,7). Τά ἀνθρώπινα κοιμητήρια δέν εἶναι πλέον «ἡ τελευταία κατοικία» τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά σταθμοί προσωρινῆς «σπορᾶς» (Α΄Κορ. 15, 42-44) τῶν ἀνθρωπίνων σωμάτων γιά τήν ἡμέρα ἐκείνη κατά τήν ὁποίαν «οἱ νεκροί ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον» (Α΄Θεσ. 4,16) καί «ἀνάστασις μέλλει ἔσεσθαι νεκρῶν, δικαίων τε καί ἀδίκων» (Πράξ. 24,15).

Θαυμάζουν οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, πῶς ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ μέ ἀφορμή τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων ὁδήγησε στήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία διά τῆς Ἀναστάσεως, τῆς Ἀναλήψεως καί τῆς Πεντηκοστῆς Του ἔγινε πρόξενος ἀγαθῶν μεγαλυτέρων ἀπό ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἀπωλέσαμε στήν Ἐδέμ: «Οὕτως οἶδε Θεός τά ἐξ αὐτεξουσίου παρατροπῆς ἡμῶν ὀλισθήματα τῇ παρ΄ Ἑαυτοῦ σοφίᾳ τε καί δυνάμει μετασκευάζειν φιλανθρώπως ἐπί τό κρεῖττον»! Ἀλλά μέμφονται οἱ ἅγιοι Πατέρες καί τήν ἀδυναμία τῆς πρό Χριστοῦ ἀνθρωπίνης φιλοσοφίας, ἡ ὁποία ποτέ δέν ἀνυψώθηκε στό σημεῖο νά ἀξιολογήσει ἐπαρκῶς τήν κοινή ἀνθρώπινη φύση ὡς δεκτική καί τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ, ὅπως στούς Ἁγίους, ἀλλά πολύ περισσότερο τοῦ ἰδίου τοῦ Προσώπου, τῆς Ὑποστάσεως τοῦ Λόγου, ἐν Χριστῷ: «τήν δέ ψυχήν ... μή ὅτι Θεοῦ δεκτικόν δι΄ ἀγῶνος καί χάριτος, ἀλλά καί δυνατόν ἑνωθῆναι τούτῳ κατά μίαν ὑπόστασιν. Τίνες Ἐμπεδοκλεῖς καί Σωκράται καί Ἀριστοτέλεις καί Πλάτωνες, λογικαῖς μεθόδοις ἤ μαθηματικαῖς ἀποδείξεσι, μᾶλλον δέ ποία αἴσθησις ἀντελάβετο τῶν τοιούτων; Ποῖος ἐπέβαλε νοῦς;».

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Ἡ ὑπεροχή τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καί τῶν θαυμασίων τῆς ἐν Χριστῷ τῷ Ἀναστάντι ζωῆς, μᾶς προσκαλεῖ καί σέ «ξένη», δηλαδή ἀκατανόητη γιά τόν πολύ κόσμο, βιοτή, «ξένην ἐπιδειξαμένους τοῦ βίου τήν ἀγωγήν καί τοῖς πολλοῖς ἀγνοουμένην διά δυσχέρειαν», βιοτή ἡ ὁποία θά ἐφελκύσει ἀπό Θεοῦ τιμή μέν ἐφάμιλλη μέ τίς πράξεις μας, «ἄμετρον δέ τοῦ Δεσπότου τήν φιλανθρωπίαν»· ἤδη τό Πάθος τοῦ Κυρίου μᾶς καθιστᾷ ἀνωτέρους τῶν ἀντιξοοτήτων, ἀφοῦ «τῶν τε πληγῶν καί ὕβρεων, ταυτί γάρ δήπου τῶν δούλων, ἀνώτερόν με ἀπέφηνεν ὁ Σωτήρ πληγαῖς ἰδίαις καί ὕβρεσιν» καί ὁ Σταυρός ἔχει καταστῇ ἔμβλημα ἐπίσης Νίκης καί Ἀναστάσεως. Ἐμεῖς, οἱ τυχόντες τῆς θείας αὐτῆς εὐεργεσίας τῆς Ἀναστάσεως ὀφείλουμε, «θεοφεγγεῖς ὡς φωστῆρες», νά γίνουμε τό κατά δύναμιν ἐπάξιοι τῆς ἀγάπης τῆς Ἁγίας Τριάδος καί, δεικνύοντας ἔργα ἀποδεικτικά τῆς ὑπέρ φύσιν πίστεως καί προαιρέσεώς μας, νά τύχουμε τῶν ὑπέρ φύσιν ἀγαθῶν, σύμφωνα καί μέ τίς πασχάλιες προτροπές τῶν ἁγίων Πατέρων: «Ὧν γάρ ὑπέρ τήν φύσιν ἡ γνώμη διά τῶν ἔργων εὑρίσκεται, τούτων ὁ τρόπος τῆς δωρεᾶς τήν ἀνθρώπου διάνοιαν ὑπερβαλεῖται δικαίως». 

Ἀμήν.

Μέ θερμότατες, ἐγκάρδιες εὐχές,  διά ζωήν παντοτινά ἀναστημένην.

Χρῆστος