"Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων.."

Μια γυναίκα «βεβορβορωμένη τη αμαρτία», όπως την ονομάζουν οι υμνογράφοι της Εκκλησίας μας, μονοπωλεί απόψε τη σκέψη όλων μας.

Κρατάει στα χέρια της δοχείο γεμάτο μύρο πολύτιμο με το οποίο πλένει τα πόδια του Χριστού και τα σκουπίζει με τα μαλλιά της.

Μια γυναίκα γνωστή στην πόλη εκείνη, χωρίς τιμή και υπόληψη, την μνημονεύει από τότε η Εκκλησία μας κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, μνημονεύοντας ακόμη τα λόγια του Χριστού, εις αιώνιο μνημόσυνο αυτής : «Αμήν λέγω υμιν, όπου εάν κηρυχθή το ευαγγέλιον τούτο εν όλω τω κόσμω, λαληθήσεται και ο εποίησεν αύτη εις μνημόσυνον αυτής» (Ματθ. 26, 13).

Ξημερώνει και πάλι Μεγάλη Τετάρτη. Λίγες ώρες πριν από τα Άχραντα Πάθη του Κυρίου μας. Και η γυναίκα αυτή που επιλέχθηκε από τους θεοφόρους Πατέρες ως πρότυπο της μετανοίας, έρχεται να μας υπενθυμίσει πως είναι μεγάλη η αμαρτία, ακόμη μεγαλύτερη όμως είναι η μετάνοια.

Κι αν δεν έχουμε μύρα για να αλείψουμε τα πόδια του Χριστού, έχουμε όμως να του προσφέρουμε κάτι πολύ μεγάλο, που είναι τα δάκρυα.

«Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων..». Ανώτερα τα δάκρυα κι από αυτό το νερό του βαπτίσματος.

Εκείνο μας καθαρίζει από τις αμαρτίες που έγιναν πριν απ’αυτό, τα δάκρυα μας καθαρίζουν από τις αμαρτίες που έγιναν μετά απ’αυτό.

Εάν δεν μας χάριζε ο Θεός τα δάκρυα της μετανοίας, θα πει χαρακτηριστικά ο συγγραφεύς της Κλίμακος Όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, δυσεύρετοι θα ήταν οι σωζόμενοι.

Αυτά τα καρδιοστάλακτα δάκρυα δεν οδηγούν την ψυχή στην κατάθλιψη, όπως ισχυρίζονται πολλοί στην εποχή μας, αλλά προσφέρουν πνευματικές και ανέκφραστες καταστάσεις της ψυχής.

Μας γεμίζουν με παρηγορία, με ανάψυξη και γλυκύτητα. Μας τονώνουν την ελπίδα και μας παρηγορούν να βρισκόμαστε στην κατάσταση της ταπεινότητας και της πραότητος, προκειμένου να ελκύσουμε τη χάρη του Θεού και να ενδυθούμε το χιτώνα της μετανοίας.

Να γιατί οι Πατέρες της Εκκλησίας την Μεγάλη Τετάρτη, όρισαν να μνημονεύουμε αυτήν την γυναίκα.

Γιατί αυτή με τη μετάνοιά της, την προσφορά της και τα δάκρυά της, έγινε υπόδειγμα μετανοίας, τόλμης και αγάπης προς τον Νυμφίο της Εκκλησίας, ώστε να της παράσχει την άφεση των αμαρτιών.

Για να πλησιάσει, άλλωστε, κανείς το Χριστό χρειάζεται τόλμη, μετάνοια και αγάπη. Είναι τα τρία χαρακτηριστικά που διέθετε αυτή η γυναίκα.

Υπάρχει ένας πίνακας ενός περίφημου ζωγράφου, ο οποίος παριστάνει το Δαυίδ την ώρα της μετανοίας και μάλιστα παρουσιάζει έναν άγγελο Κυρίου με ένα λευκό προσόψιο να μαζεύει τα δάκρυά του.

Ο εμπνευσμένος αυτός ζωγράφος στη λεζάντα του πίνακος έγραψε : «..για τον εαυτό του και για όλους τους συναμαρτωλούς όλων των αιώνων..».

Ο Δαυίδ αμάρτησε μια φορά και έκλαιγε σε όλη του τη ζωή. Εσύ συναμαρτωλέ αδερφέ μου, που αμαρτάνεις καθημερινά, κλαις μια φορά στη ζωή σου;

«Δέξαι, λοιπόν, Χριστέ Υιέ του Θεού Μονογενές, τας πηγάς των δακρύων». «Κάμφθητι προς στους στεναγμούς της καρδίας».

«Αμαρτιών μου τα πλήθη, και κριμάτων σου αβύσσους, τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητων έχων το έλεος».

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

 

πηγή: romfea