Η προγαμιαία «σεξουαλική στέρηση» ως προγαμιαία εν Χριστώ άσκηση, εκτιμάται ανυπολόγιστα από το Σωτήρα μας Ιησού Χριστό

Η συζήτηση πάνω στις προγαμιαίες σχέσεις προκαλεί το ενδιαφέρον όλων μας, μικρών και μεγάλων. Όσο κι αν μερικοί ελαχιστοποιούν τη σπουδαιότητά τους, είναι θέμα κεφαλαιώδες, είναι θέμα ζωής.

Οι θεωρίες, οι αντιλήψεις ή οι επιμέρους ηθικές πρακτικές «του κόσμου τούτου» είναι μεταβλητές και εναλλασσόμενες πάνω σ’ όλα τα θέματα, αλλά και στο συγκεκριμένο θέμα των προγαμιαίων σχέσεων. Ο «κόσμος» μαζί με τις θεωρήσεις του μεταβάλλεται άλλοτε προς το καλύτερο και άλλοτε προς το χειρότερο, ανάλογα με σταθμιζόμενους ή μη παράγοντες, συνειδητούς ή ασυνείδητους.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας «έχουσα ως μακαρία κεφαλή της» τον ίδιο το Χριστό και εμάς τους ανθρώπους ως μύρια μέλη του αγίου σώματός Της, έχει τις αναρίθμητες θεανθρώπινες σταθερές Της τόσο στη ζώσα δογματική διδασκαλία Της όσο και στις ηθικές θεανθρώπινες πρακτικές Της, Εμείς, ως διαρκώς τελειούμενα μέλη του σώματος της Εκκλησίας, δηλαδή του σώματος του Χριστού, προσπαθούμε να αφομοιώνουμε την αγία αγωγή Της, τις άγιες εντολές Της, την αγία διδασκαλία Της που είναι εντελώς συμβατή με τη ψυχολογία μας και γενικά με ολόκληρη την ανθρωπολογική μας κατάσταση και δημιουργία. «Διώκω ει και καταλάβω» λέγει ο Απόστολος Παύλος. Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζω τα αμύθητα πλούτη που είναι κατατεθειμένα στην αγία Τράπεζα της Εκκλησίας μας και προσπαθώ καλοπροαίρετα, ως αγωνιζόμενο μέλος Της, να εισπράττω νοητικά, βιωματικά, ψυχικά και σωματικά από τον θεανθρώπινο πλούτο Της.

Ποτέ η Ορθόδοξη Εκκλησία μας στη μακρά ενδοκοσμική προσφορά αγωγής Της δεν καταπίεσε τα μέλη Της για να εφαρμόσουν αναγκαστικά τις οδηγίες Της. Οι άγιες επιταγές Της είναι συνυφασμένες με την ελευθερία της αγίας Οικονομίας, η οποία απορρέει από τα αρχέγονα οικονομικά σχέδια της Παναγίας Τριάδας.

Στο θεόπνευστο κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης φαίνεται ολοκάθαρα ο ελεύθερος, ο οικονομικός και εναλλακτικός σχεδιασμός του ανθρωπίνου γένους από το Δημιουργό Πατέρα Θεό, τον συνδημιουργό Υιό Θεό και το σύμφωνο Πνεύμα Άγιο Θεό. Στον 26ο στίχο του πρώτου κεφαλαίου της Π.Δ. λέει ο Θεός: «Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν». Εδώ φαίνεται ο αρχικός παρθενικός σχεδιασμός τους ενός ανθρώπου, δηλαδή η αρχική βουλή του Θεού για τον άνθρωπο, ο οποίος μένοντας ενωμένος με το Θεό δεν θα είχε άλλη ανάγκη στενότερης επαφής -σαρκικής επαφής- με άλλο πρόσωπο. Σύμφωνα με τα ερμηνευτικά σχόλια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και του Αγίου Γρηγορίου Νύσση και άλλων αγίων Πατέρων πάνω στη διδασκαλία της Γενέσεως περί της δημιουργίας του ανθρώπου, κάθε άνθρωπος έχει μέσα του τις προϋποθέσεις για ένα παρθενικό βίο. Μέσα σ’ αυτόν τον παρθενικό βίο εκπαιδεύεται σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του να αγαπά «εξ όλης ψυχής, εξ όλης καρδίας, εξ όλης διανοίας και εξ όλης ισχύος» τον εν Τριάδι Κύριο και τα μύρια τίμια πρόσωπα των αδελφών του. Δεν είναι νομοτελειακή, ούτε είναι απαραίτητη η σχέση του γάμου για την επίτευξη αυτού του μεγάλου στόχου, το να αγαπήσει ο άνθρωπος το Θεό του και το συνάνθρωπό του ως αδελφό του.

Όμως η όντως αξιοθαύμαστη αγάπη του Θεού επενόησε και άλλο εναλλακτικό οικονομικά σχέδιο για τους ανθρώπους Του, τα παιδιά Του. «Άρσεν και θήλυ εποίησεν ο Θεός και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός λέγων• αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και πληρώσατε την γην και κατακυριεύσατε αυτής» αναφέρεται στο πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως, στους στίχους 27 και 28. ερμηνεύουν οι θεόπνευστοι Πατέρες της Εκκλησίας μας ότι προβλέποντας ο Θεός την τελική αστάθεια του ανθρώπου, γνωρίζοντας εκ των προτέρων την πτώση του ανθρώπου, προγραμματίζει τη διαφοροποίηση των φύλων, του αρσενικού και του θηλυκού. Η ευλογία του Θεού είναι ευλογία ενοποιητική. Ενώνει τους δύο συζύγους εις σάρκα μίαν και τους εκπαιδεύει με αυτόν τον ευλογημένο, θεσμικό τρόπο, να αγαπούν ο ένας τον άλλο και στη συνέχεια, αναγωγικά, το Θεό. Ευλογημένοι καρποί αυτής της αγάπης των δύο αναμεταξύ τους και της αγάπης τους προς τον εν Τριάδι Θεό είναι τα παιδιά, που είναι πρώτα βουλήματα (καρποί της βουλής) του Θεού και καρποί της εν Θεώ αγάπης συζύγων. Ένωση συζυγική, αγάπη θεϊκή, δημιουργία νέων ανθρώπων αποτελούν το τρίπτυχο ή την τριαδολογία του καταξιωμένου γάμου.

Στην Παλαιά Διαθήκη που είναι ισόκυρη και ισοστάσια με την Καινή Διαθήκη φαίνονται ξεκάθαρα και οι θεολογικές και οι ανθρωπολογικές προοπτικές του γάμου. Αλληλοαγαπώμενοι οι δύο σύζυγοι ενώνονται χαρισματικά με το Θεό. Εντεύθεν γίνονται συνδημιουργοί Του, τιμημένοι με τα εκλεκτά χαρίσματα της μητρότητας και της πατρότητας.

Στην Καινή Διαθήκη ανανεώνονται οι δύο βουλές του Θεού. Η πρώτη, η παρθενική βουλή του Θεού φανερώνεται στο πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος ως νέος Αδάμ εγκαινιάζει οριστικά τον νέο τρόπο ζωής. Με το όγδοο Μυστήριο, κατά τους Αγίους Πατέρες, την κατά Χριστόν αγαμία, εισάγει και θεσμοθετεί το νέο τρόπο ζωής, τον παρθενικό. Άνθισε και εξακολουθεί να καλλιεργείται στα Ορθόδοξα Μοναστήρια μας αυτή η αρχετυπική βουλή του Θεού ενανθρωπισμένη στο Θεανδρικό παρθενικό πρόσωπό Του και επεκτεινόμενη χαρισματικά στα μύρια πρόσωπα των αγίων Μοναχών και των αγίων Μοναζουσών της αγίας Ορθοδοξίας μας, άλλος λιγότερο και άλλος (από τους μοναχούς μας) τρανότερα κατάφεραν και καταφέρνουν, παρά τους ασταμάτητους πειρασμούς, να υποστασιοποιήσουν (να κάνουν πραγματικότητα) τον παρθενικό βίο, όπως τον έζησε ο Κύριος μας πάνω σ’ αυτόν τον συγκεκριμένο κόσμο με τις δαιδαλώδεις μεταπτωτικές προκλήσεις του.

Στην ίδια εποχή της Καινής Διαθήκης ανανεώνεται και η δεύτερη εναλλακτική βουλή του Τριαδικού Θεού, που είναι ο Γάμος. Στο γάμο της Κανά ο Χριστός μεταβάλλει το νερό σε κρασί παρουσία της Παναγίας μας και των αγίων Μαθητών Του. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος υποστηρίζει ότι, μαζί με την πραγματικότητα του πρώτου θαύματος, χορηγείται μυστικά στο ζεύγος της Κανά ο ποιοτικός τρόπος συζυγικής αγαπητικής υπάρξεως, που είναι το καλύτερο γαμήλιο δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Το συζυγικό πρόσωπο περικλείει τη μοναδικότητα του συζυγικού ενδιαφέροντος, της συζυγικής εν Χριστώ επικοινωνίας και αγάπης.

Η δεύτερη βουλή του Θεού για τον άνθρωπο είναι βουλή χαράς, βουλή κοινωνίας και δημιουργίας. Γι’ αυτό και ο Απόστολος Παύλος ονομάζει το Γάμο Μυστήριο Μέγα και τον αντιδιαστέλλει σαφώς με τα υποκατάστατά του, τη μοιχεία και την πορνεία.

Η αλληλοδιάδοχη εναλλαγή ερωτικών συντρόφων υποβιβάζει τον άνθρωπο από πρόσωπο σε αριθμητική μονάδα πανομοιότυπων αντικειμένων που χρησιμοποιούνται, ας πούμε, ερωτικά απ’ τον ένα ή από τον άλλο και ύστερα απορρίπτονται στη λήθη και στην απονιά και στις περισσότερες φορές και στο μίσος.

Η σύγχρονη ψυχολογία του βάθους τονίζει ότι όλες μας οι εμπειρίες ποτέ δεν λησμονιούνται ολοκληρωτικά. Απωθούνται στο υποσυνείδητο και έρχονται στην επιφάνεια όταν οι συνειρμού ή οι συνθήκες το ευνοήσουν. Μια τέτοια εμπειρία με όλους τους ερωτικούς κραδασμούς, με όλες τις προσπάθειες για επιτυχία και για μοναδικότητα, δεν είναι δυνατόν η ψυχή του νέου ή της νέας να τη λησμονήσει. Πολλές φορές οι κοπέλλες ή τα αγόρια να θυμούνται μια παλιά «άτυχη» ερωτική τους σχέση και χαίρονται για τις όμορφες στιγμές του παρελθόντος, αλλά και βαρύτατα μελαγχολούν για την ατυχή κατάληξη.

Η ψυχή του ανθρώπου είναι χαρισματική και ιδιαίτερα του Ορθόδοξα βαπτισμένου και Μυρωμένου, όπως είναι όλα τα παιδιά μας που ζουν και κινούνται μέσα στην Ελληνορθόδοξη παράδοση. Η ψυχή του ανθρώπου είναι προικισμένη με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Ένα από αυτά τα χαρίσματα είναι η εγκράτεια. Η εγκράτεια μεταφυτεύεται μέσα στον ιερό και χαρούμενο χώρο του Μυστηρίου του Γάμου ως συζυγική πίστη και αγάπη.

Η ψυχή του ανθρώπου οριοθετείται και χαρακτηρίζεται από μια εκλεκτή θεανθρώπινη φυσιολογία. Η αληθινή φυσιολογία του ανθρώπου γενικά, αλλά ειδικότερα του εκκλησιοποιημένου ανθρώπου είναι να ζη τον παρθενικό βίο και να χαίρεται τους καρπούς αυτού του τρόπου ζωής ή να ζη τη μοναδικότητα του συζυγικού κάλλους και να ευφραίνεται από τις πλουσιότατες οικογενειακές χαρές. Κάθε παράβαση αυτής της χριστοφυσιολογίας δημιουργεί αντιθέσεις, συγκρούσεις, απωθήσεις μέσα στη φυσιολογική ψυχολογία. Οι στεναχώριες, η μελαγχολία, το άγχος, οι φοβίες, η ανασφάλεια, η απροθυμία για καινούργιες σχέσεις ετοιμάζουν μια νέα ερωτική αποτυχία. Κατά τη διάρκεια της νέας ερωτικής σχέσεως εντελώς φυσιολογικά επισυμβαίνουν πολλές συγκρίσεις ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη σχέση. Το ίδιο συμβαίνει και στην επόμενη σχέση και στη μεθεπόμενη. Όσο πιο πολλές σχέσεις δημιουργούνται, τόσο πιο πολύ ερωτικό δυναμικό σπαταλιέται. Χιονοστιβάδα γίνονται τα προβλήματα μέσα στο ψυχολογικό πεδίο. Κάποτε παίρνεται η απόφαση για γάμο. Όλα τα προβλήματα μεταφέρονται μέσα στον ευλογημένο χώρο του γάμου. Όλες οι προγαμιαίες αμαρτωλές εμπειρίες μεταφέρονται στο γάμο.

Από εκεί αρχίζουν να λειτουργούν δύο δυναμικές. Η μία δυναμική είναι καταστροφική. Όλες οι αποτυχίες του παρελθόντος που έχουν τραυματίσει όλο το συναισθηματικό κόσμο, τραβούν τον άνθρωπο προς τη φθορά και τη συναισθηματική παρακμή. Η άλλη χαρισματική δυναμική είναι του Μυστηρίου του γάμου, το οποίο χορηγεί τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα κλείνει τις συναισθηματικές - ερωτικές πληγές του παρελθόντος και συνεργάζεται με τον άνθρωπο για την επιτυχία στον έγγαμο βίο. Στο βαθμό που συνειδητά και ειλικρινά μετανοεί ο άνθρωπος, έρχεται και η κάθαρση, η διόρθωση, και η καταξίωση του γάμου. Πολλές ευλογίες και πάμπολλες ευεργεσίες του Κυρίου μας Ιησού Χριστού προσπαθούν ελεύθερα να σταθεροποιήσουν μια καινούργια κατάσταση που είναι εντελώς απαραίτητη για την περαιτέρω έγγαμη πορεία.

Όσοι αφελώς αμνηστεύουν τις προγαμιαίες σχέσεις, ασφαλώς δεν έχουν αγάπη και κατανόηση στη νέα γενιά. Έχουν απολέσει το αισθητήριο της χριστιανικής, αλλά και της ουμανιστικής αγάπης και βλέπουν τα καινούργια ζευγάρια ως βιολογικές μονάδες με τυποποιημένες υλικές - βιολογικές ανάγκες. Η πλειάδα των συγχρόνων γονέων, όσο κι αν βλέπουν τα θέματα με το μοντέρνο μάτι των ανοιχτόμυαλων και χειραφετημένων γονέων, όμως πάντοτε ανησυχούν μέχρι να γίνει ο γάμος. Η μακρά ανθρώπινη εμπειρία γνωρίζει καλά τα πολλά και δυσεπίλυτα προβλήματα των μακροχρονίων σχέσεων, οι οποίες ως επί το πλείστον καταλήγουν στην αποτυχία και στην προσωρινή ή μόνιμη κατάθλιψη.

Στη συνέχεια πιέζουν οι γονείς το νέο ή τη νέα να βρουν έναν άλλο καλύτερο σύντροφο, για να δημιουργήσουν την οικογένειά τους. Ο ψυχικός κόσμος του νέου ή της νέας με το βεβαρυμένο συναισθηματικό παρελθόν σέρνεται να πραγματοποιήσει μια καινούργια σχέση. Προχωρούν όμως οι νέοι με πολλές επιφυλάξεις, με πολλές αναστολές και με πολλούς φόβους. Ο ένας υποψήφιος ή ο άλλος μεταδίδουν τους φόβους τους ο ένας στον άλλο και έτσι δεν αποφασίζουν. Οι απαιτήσεις συν τω χρόνω μεγεθύνονται και ταυτόχρονα μεγαλώνει και η δυσκολία μιας εύκολης και απλής χαριτωμένης επικοινωνίας.

Αμυντικοί ψυχολογικοί μηχανισμοί αναπτύσσονται στη συμπεριφορά του νέου ή της νέας, για να μην ξαναπονέσουν από μια νέα ενδεχόμενη αποτυχία. Ο ένας κλείνεται πιο πολύ από τον άλλον και δεν δίνουν ευκαιρίες ο ένας στον άλλο για γνωριμία αληθινή και ουσιαστική. Πάνω σ’ αυτή τη δυσκολία έρχεται ο εύκολος λογισμός να προχωρήσουν σε σεξουαλική σχέση, μήπως και μέσω αυτού του τρόπου αρχίσουν να επικοινωνούν. Ο λογισμός εκβιάζεται από τα αναρίθμητα ποταπά τηλεοπτικά προγράμματα για να ενδώσουν στη σαρκική επιθυμία. Τα σύγχρονα τηλεοπτικά σούπερ μάρκετς πουλάνε άφθονο σεξ διάσπαρτο σ’ όλα τα προγράμματα και εισάγουν τα ξένα υποπροϊόντα στη χώρα μας, επειδή βλέπουν τον άνθρωπο σαν ένα βιολογικό (ζώ)ον.

Αν οι δύο υποψήφιοι για γάμο νέοι σπεύσουν να ολοκληρώσουν σαρκικά τις σχέσεις τους πριν επικοινωνήσουν ψυχικά, αρχίζει μια νέα περιπέτεια που δεν έχει τέλος. Φυσικά δεν ικανοποιούνται μόνο από τη σαρκική επαφή. Μπλέκονται οι συναισθηματικές και σαρκικές απαιτήσεις με τις υλικές (υλική υποδομή του γάμου). Προχωρούν οι υποψήφιοι για γάμο με κρύες καρδιές και με προοπτικές ρουτίνας. Αν καταφέρουν να φτάσουν στο γάμο, υπάρχει η ελπίδα να τους μεταποιήσει τη ρουτίνα σε αγάπη η χάρη του Θεού. Αν δεν καταφέρουν να φτάσουν στο γάμο, τότε άλλη μια τραυματική εμπειρία θα επιβαρύνει τις προοπτικές τους με αβέβαιο μέλλον.



Κάποια στιγμή, οι κοινωνικές συγκυρίες μαζί με τις πιέσεις των γονέων, προωθούν τις σχέσεις στο γάμο. Αν έχουν προγαμιαίες εμπειρίες, δεν μπορούν εύκολα να ξεχωρίσουν μέσα τους αυτές τις προγαμιαίες αμαρτωλές εμπειρίες με τις ευλογημένες επαφές στο γάμο. Τα πάντα έχουν ισοπεδωθεί μέσα τους πριν καλά καλά ανθίσει η λεπτή και εσώψυχη αγάπη μέσα στο Γάμο. Διάφορα προβλήματα αναφύονται ανάμεσα στο νέο ανδρόγυνο. Συγκρούσεις, εγωισμοί, αντιπαραθέσεις σε διάφορα καθημερινά ζητήματα τεκμηριώνουν την ψυχική απόσταση και την αυξανόμενη απομάκρυνση. Τα πάρα πολλά διαζύγια επιβεβαιώνουν την καταστρατήγηση του Μυστηρίου του Γάμου από το ομιχλώδες βαρύ παρελθόν των προγαμιαίων σχέσεων.

Όλα αυτά τα προβλήματα και πολλά άλλα λεπτότερα ή και σοβαρότερα είναι πολύ γνωστά στους γονείς, οι οποίοι τρέμουν και αγωνιούν, όταν τα παιδιά τους συνάψουν προγαμιαίες σχέσεις, κι ας μην το φανερώνουν, για να μη θεωρηθούν αναχρονιστικοί. Οι γονείς προικισμένοι από το Θεό (ή τη φύση, όπως λένε οι ορθολογιστές - κουλτουριάρηδες) ως επί το πλείστον με το αίσθημα της ευθύνης, ποτέ δεν εγκρίνουν τις επικίνδυνες ερωτικές περιπέτειες στα αγόρια τους, ούτε πολύ περισσότερο για τα κορίτσια τους, γιατί τόσο από προγενέστερες προσωπικές εμπειρίες τους, όσο και από τη βοώσα γενικευμένη πραγματικότητα ξέρουν τι σπάσιμο είναι στη ψυχή και στο χαρακτήρα οι ερωτικές αποτυχίες, που αρχή τους έχουν τις προγαμιαίες σχέσεις.

Πιο πολύ γνωρίζουν οι υπεύθυνοι γονείς πόσο ευαίσθητη είναι η γυναικεία παρθενική ψυχολογία της κόρης τους και πόσο απορρυθμίζεται από τις προγαμιαίες σχέσεις. Τραγικές συγκρούσεις διαδραματίζονται στη γυναικεία ψυχολογία όταν συμβεί (όχι σπάνια) μία πρόωρη εξώγαμη εγκυμοσύνη που καταλήγει σε έκτρωση. Δυναμιτίζεται όλο το ευαίσθητο μητρικό συναισθηματικό υλικό με απρόβλεπτες συνέπειες για ολόκληρη τη μετέπειτα ζωή της πρώιμα αποτυχημένης μητέρας.

Όλοι οι ορθοφρονούντες έγγαμοι κληρικοί - πνευματικοί και οι αγιασμένοι άγαμοι πνευματικοί των ημερών μας, από τα πολλά ακούσματα των πολλαπλών εξομολογήσεων όλων των ηλικιών, γνωρίζουν τις εξαιρετικές παρθενικές προδιαγραφές που έχει ορίσει ο Δημιουργός μας στα αγαπημένα Του παιδιά. Επίσης γνωρίζουν τις καταστρεπτικές συνέπειες από την παραβίαση των αγίων εντολών του Τριαδικού Θεού για τον έρωτα. Ως υπεύθυνοι πνευματικοί πατέρες προσπαθούν να προλαμβάνουν τις πτώσεις, παρουσιάζοντας ζωντανή τη διδασκαλία του Κυρίου μας και τον αρχετυπικό παρθενικό τρόπο ζωής Του. Όταν βρίσκονται μπροστά στα συναισθηματικά ναυάγια, πριν το γάμο ή μετά από αυτόν, προσπαθούν με την αγάπη, την επιείκεια, την οικονομία και τη διάκριση να ανασύρουν από την άβυσσο τα συντρίμμια και να ξανασυναρμολογήσουν τη διασπασμένη προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου, που παρασύρθηκε από τις σειρήνες των προβοκατόρων των προγαμιαίων σχέσεων και του αλλοτριωτικού τρόπου ζωής.

Δόξα τω Θεώ οικονομούνται και οι αγωνιζόμενοι χριστιανοί μας και οι λαβωμένοι από την αμαρτία, οι οποίοι μετανοούντες κερδίζουν με το άπειρο έλεος του Κυρίου μας τον χαμένο τους χρόνο και το χαμένο έδαφος της δημιουργίας γενικά και στα θέματα που σχετίζονται με τη δημιουργία της οικογένειάς τους.

Υπάρχουν και κάποιοι αλλοτριωμένοι κληρικοί που δεν εμφορούνται από το αίσθημα της ευθύνης, γιατί δεν έχουν δικά τους παιδιά, δεν έχουν ξενυχτήσει δίπλα τους, ούτε έχουν πονέσει από τα ποικίλα προβλήματα τους. Ανεύθυνα και άνετα δικαιολογούν τις προγαμιαίες σχέσεις, όπως πολύ άνετα οι ίδιοι ζουν και κυκλοφορούν, αφού δε ζουν ούτε τις ωδίνες του φυσικού τοκετού, ούτε τις πνευματικές ωδίνες του πνευματικού τοκετού για την εν Χριστώ προκοπή των δικών τους σαρκικών παιδιών ή των δικών τους πνευματικών παιδιών.

Ελάχιστοι λοιπόν από τους συγχρόνους εξομολόγους πνευματικού διακατέχονται από διάφορα κόμπλεξ, απωθήσεις και συγκρούσεις ψυχολογικές και πνευματικές. Δεν πρόλαβαν να βάλουν σε αρμονική εν Χριστώ τάξη τα εσώψυχά τους και βγάζουν απωθημένα στους άλλους και κυρίως στα νέα παιδιά, που ζητούν αυθεντική καθοδήγηση.

Ευτυχώς που έγκαιρα τα περισσότερα παιδιά διαγιγνώσκουν το κοσμικό σύνδρομο των κληρικών αυτών και τους αφήνουν στην τύχη τους...

Επιτρέψτε μου μια προσωπική εξομολόγηση ως πνευματικού πατρός και ως εφημερίου που έχω διακονήσει σε εκατοντάδες Μυστήρια Γάμου.

Οι νέοι μας έρχονται στην εξομολόγηση επηρεασμένοι από τη σεξομανία που εκπέμπεται από τις τηλεοπτικές επιχειρήσεις. Ως βαπτισμένοι και μυρωμένοι με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ακούνε το λόγο του Χριστού και της Εκκλησίας για εγκράτεια και παρθενικό τρόπο ζωής. Άλλοι καταφέρνουν με ακρίβεια να τηρούν τις εντολές του Χριστού και να χαίρονται που ζουν. Άλλοι πέφτουν και σηκώνονται, άλλοι τραυματίζονται, αλλά δεν εγκαταλείπουν τον τίμιο εν Χριστώ αγώνα. Αν δεν εγκαταλείψουν μέχρι τέλους τον αγώνα που ζητάει από όλους μας ο Χριστός, σ’ όποια κατάσταση κι αν βρίσκονται, την ημέρα του Γάμου τους χαίρονται και πανηγυρίζουν, γιατί καταξιώνεται έστω και την ενδεκάτη ώρα ο αγώνας τους. Την ημέρα του Γάμου τους είναι ταπεινωμένοι (Κύριος ταπεινοίς δίδωσι Χάριν) και δέχονται τη δροσιά του Αγίου Πνεύματος, η οποία τους καθιστά οριστικά και αμετάκλητα συζύγους.

Την ημέρα του Γάμου τους, οι νέοι που αγωνίστηκαν να εγκρατευθούν (και το πέτυχαν καθώς ηδύναντο) ακούνε τις ευχές και βιώνουν το Μυστήριο ως το πρώτο μεγαλειώδες θαύμα στη ζωή τους. Έτσι έχουν τις προϋποθέσεις για να κατανοήσουν ότι ο Χριστός είναι «ο του Μυστικού και αχράντου Γάμου ιερουργός και του σωματικού νομοθέτης». Μπορούν να πιστέψουν ότι από εκείνη την οριακή ιερή ώρα αρχίζει η ενότητα των ψυχών και των σωμάτων. Έτσι μπορούν να αναμένουν την πραγματοποίηση των υποσχέσεων του Χριστού στη συζυγία τους: την καλλιτεκνία, την επάρκεια των υλικών δωρεών και την περίσσεια, για να προσφέρουν και στους άλλους που έχουν ανάγκη. Έτσι μπορούν να ελπίζουν ότι και οι δυο σύζυγοι «ζώντες» μέσα στην «εις αλλήλους» αγάπη και υπακοή θα λάμψουν σαν φωτεινά αστέρια στον Ουρανό ενώπιον του Θεού μαζί με τους καρπούς της Αγάπης, τα παιδιά τους.

Αλλιώς, αν αμνηστεύσουμε τις προγαμιαίες σχέσεις εμείς οι ίδιοι οι ορθόδοξοι πιστοί και πολύ περισσότερο οι «πνευματικοί», φτάνουμε στην ασυγχώρητη βλασφημία του Αγίου Πνεύματος. Αμνηστεύοντας κοσμικά και αμαρτωλά τις προγαμιαίες σχέσεις φτάνουμε στην ύβρη, που ακόμα και οι αρχαίοι πρόγονοί μας στηλίτευαν και κατηγορούσαν. Με τα Καινοδιαθηκικά δεδομένα η αμνήστευση των προγαμιαίων σχέσεων αποτελεί βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, γιατί υπονοείται η απουσία του Αγίου Πνεύματος ή η αδυναμία Του να κραταιώνει τους νέους μας στη ζωή του Χριστού. Ο ίδιος ο Χριστός δεν συγχωρεί αυτή την ύβρη στο Άγιο Πνεύμα, αφού αυτό είναι πρόθυμο να μας χορηγεί την αληθινή θεανθρώπινη ζωή, την οποία όλως περιφρονητικά αποστρεφόμαστε με τη θέλησή μας.

Ανείπωτη χαρά παντοειδή ζούμε και μεις οι κληρικοί σε κάθε γάμο. Γιατί εισπράττουμε μέρος έστω από τη χαρά των νεονύμφων, των παρανύμφων και των δικών τους, που κάνουν σ’ αυτό το Μέγα Μυστήριο τεράστιες επενδύσεις ζωής, και της παρούσης και μελλούσης. Σ’ αυτές τις επενδύσεις μας προσκαλούν οι πιστοί μας και μας κάνουν μετόχους, ακριβώς επειδή δεν συμβιβαζόμαστε με τις ποταπές προγαμιαίες προτάσεις, αλλά συναγωνιζόμαστε ταπεινά μαζί τους για ένα καθαρό θεανθρώπινο τρόπο ζωής, που μεταφυτεύεται στον έγγαμο εν Χριστώ βίο ως πιστότητα στο πιο αγαπητό πρόσωπο του Νυμφίου μας Ιησού Χριστού και ως πιστότητα επομένως αρραγή στο πιο κοντινό μας πρόσωπο, το πρόσωπο του αγαπημένου μας συζύγου και της αγαπημένης μας συζύγου.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας κατέχει ολόκληρη την αλήθεια γύρω από το τεράστιο θέμα των προγαμιαίων σχέσεων, επειδή είναι και θεϊκός και ανθρώπινος οργανισμός αιώνων. Η θεόπνευστη Παλαιά Διαθήκη με τις περιγραφές των προπτωτικών και των μεταπτωτικών ανθρώπων, η Καινή Διαθήκη με τις αλάνθαστες ρήσεις του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, τα κείμενα των Αγίων Πατέρων και Μητέρων της Εκκλησίας μας, οι βίοι των Αγίων και ζωντανές διαχρονικές εμπειρίες των εξομολόγων Πνευματικών Πατέρων της Εκκλησίας μας διαφυλάσσουν και καταφατικά και αρνητικά όλο αυτό το ανθρώπινο υλικό.

Είναι ντροπή μας να ακυρώνουμε ολόκληρο αυτό το διαχρονικά δοκιμασμένο σύστημα της εν Χριστώ ζωής και να ζηλεύουμε άλλα πρότυπα «μη ζωής» που οδηγούν στη σύγχυση, στη διάσπαση και στην παραφροσύνη.

Δεν είναι καθόλου λίγες οι φορές που συναντάμε ως πνευματικοί νέους και νέες αλλόφρονες και εξουθενωμένους μετά από μακροχρόνιες προγαμιαίες σχέσεις. Ενέδωσαν αρχικά στις πιέσεις του ετέρου συντρόφου με την ελπίδα ότι οι προγαμιαίες σεξουαλικές σχέσεις θα διευκολύνουν τη διαδικασία προς το γάμο. Αντίθετα, απομυθοποιείται και ευτελίζεται πολύ γρήγορα ολόκληρη η ερωτική λειτουργία στη συνείδηση και του ενός και του άλλου ερωτικού συντρόφου, με αποτέλεσμα, δίχως άλλο, τη σταδιακή ψυχρότητα και τελικά το θάνατο της προγαμιαίας, χωρίς ευλογία, ερωτικής ομιλίας.

Ποτέ, μα ποτέ δεν συναντήσαμε νέους δυστυχισμένους, οι οποίοι σεβάστηκαν και τήρησαν προγαμιαία τις εντολές του Χριστού και της Εκκλησίας. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις των νέων που αυταρχικά καταπιέστηκαν από τους γονείς τους και ακρωτηριάστηκαν συναισθηματικά και ερωτικά. Δεν εννοούμε ασφαλώς αυτού του είδους την εγκράτεια.

Η προγαμιαία «σεξουαλική στέρηση» ως προγαμιαία εν Χριστώ άσκηση, εκτιμάται ανυπολόγιστα από το Σωτήρα μας Ιησού Χριστό. Επιφυλάσσει ανείπωτες χαρές στους συζύγους σ’ όλα τα επίπεδα της εγγάμου βιωτής, γιατί Αυτός ο ίδιος πρώτος, μετά της Κυρίας Θεοτόκου και των Αγίων Μαθητών Του, πήγε στο γάμο της Κανά και μετέβαλε το νερό σε κρασί. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ερμηνεύει το θαύμα και αλληγορικά. Υποστηρίζει ότι και στο γάμο της Κανά, αλλά και σε κάθε χριστιανικό γάμο, ο Χριστός μεταποιεί τη βιολογικά αγάπη του ζεύγους σε πολύ γλυκειά θεανθρώπινη αγάπη, που ποτέ δεν μαραίνεται, αλλά όλο και πιο πολύ κραταιώνεται μέσα στο χρόνο και θεριεύει με τη χριστοδυναμική χριστοχαρισματική ευλογία του Μυστηρίου του Γάμου.

Αξίζει λοιπόν λίγη ή περισσότερη «στέρηση», λίγη ή περισσότερη χριστοάσκηση για να μας αντιχαρίζονται από το Δωρεοδότη Χριστό οι «χριστοψυχοδυναμικές» της Αγάπης για μια συζυγία χριστοκαταξιωμένη και αδιάλυτη, για μια συζυγία μέσα στο εύκρατο κλίμα της οποίας θα ανατρέφονται ισορροπημένα, δημιουργικά και θεανθρωποιούμενα παιδιά.

Η θεόπνευστη Παλαιά Διαθήκη με πολύ ρεαλισμό περιγράφει, πέρα από την αρχετυπική βουλή του Θεού που αρχικά αναφέραμε, τη μεταπτωτική κατάσταση του ανθρώπου, η οποία ακάθεκτη συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οι σύγχρονοι παγανιστές, τάχα Ελληνιστές, οι ορθολογιστές και οι κουλτουριάρηδες πολλών αποχρώσεων, σκανδαλίζονται από τις μεταπτωτικές περιγραφές της Π. Διαθήκης, οι οποίες τεκμηριώνουν τις δραματικές συνέπειες της παρακοής του ανθρώπου στο θέλημα του Θεού, χωρίς να εξιδανικεύεται επίπλαστα η μεταπτωτική εξέλιξη της ανθρώπινης προσωπικότητας. Ούτε όμως αποσιωπά η Παλαιά Διαθήκη την αριστοτεχνική αρχέγονη βουλή του Θεού για τον άνθρωπο, ο οποίος δημιουργήθηκε από το προσωπικό και άμεσο ενδιαφέρον του ίδιου του Θεού, αφού πλάστηκε με τα ίδια Του τα χέρια.

Επομένως είναι αποτεθησαυρισμένη στην πανανθρώπινη γνώση μια πολύ πλούσια εμπειρία πάνω στα θέματα της ηθικής πτώσεως και ιδιαίτερα πάνω στις καταστρεπτικές συνέπειες που επιφέρουν οι ανευλόγητες προγαμιαίες σχέσεις.

Γι’ αυτό, κι αν ακόμα η Καινή Διαθήκη και η μετέπειτα χριστιανική εμπειρία δεν απαγόρευαν τις προγαμιαίες σχέσεις, εμείς ως λογικοί, ως σώφρονες και ως κάτοχοι αυτής της πλατειάς πανανθρώπινης πικρής εμπειρίας, θα έπρεπε να θεσμοθετήσουμε απαγορεύσεις.

Ευτυχώς που η φιλάνθρωπη και στοργική πρόνοια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού βλέπει βαθύτερα στη ψυχή μας και τις εφέσεις της και αποσκοπεί στην εσώτατη κάθαρσή μας λέγοντας: «Πας ο εμβλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν, ήδη εμοίχευσεν εν τη καρδία αυτού». Η αγιοπατερική ερμηνεία που συμφωνεί με τη φωτισμένη κοινή χριστιανική λογική εύκολα κατανοεί ότι μοιχεία είναι κάθε παράνομη, μη ευλογημένη σεξουαλική παντοειδή σχέση και πριν από το γάμο και μετά από αυτόν. Κάθε άλλη ερμηνεία είναι αποκύημα ενός αμαρτωλού (μεταπτωτικού) τρόπου ζωής, κυρίως όμως είναι το αποτέλεσμα ενός αλαζονικού φρονήματος, άσχετου με τη χριστιανική νοοτροπία και ζωή.

Πρωτοπρεσβυτέρου π. Σαράντη Σαράντου