Ὁ Βίος τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Εἰρήνης

Ἡ Ἁγία καὶ ἔνδοξος νύμφη τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ Εἰρήνη, γεννήθηκε τὸ 315 μ.Χ. Καταγόταν ἀπὸ τὴν μεγαλούπολη Μαγεδὼ τῆς Περσίας καὶ ἦταν μονογενὴς κόρη τοῦ Βασιλέως Λικινίου, ὁ ὁποῖος ἦταν εἰδωλολάτρης καὶ τῆς Λικινίας.

Τὸ πρῶτο ὄνομά της ἦταν Πηνελόπη. Ἦταν δὲ πολὺ ὡραία σωματικὰ καὶ εὐφυέστατη σὲ τέτοιο σημεῖο ποὺ ὁ πατέρας τῆς ἔχτισε ἕναν ψηλὸ καὶ μεγαλοπρεπῆ πύργο γιὰ νὰ μένει. Προσπαθώντας νὰ τῆς δώσει τὴν μεγαλύτερη δυνατὴ μόρφωση ἀνέθεσε σὲ ἕναν σεβάσμιο καὶ εὐσεβῆ γέροντα ποὺ ὀνομαζόταν Ἀπελλιανὸς νὰ τὴν διδάσκει καθημερινά.

Μία ἡμέρα εἶδε ἡ Ἁγία σὰν σὲ ὅραμα ἕνα περιστέρι νὰ εἰσέρχεται στὸν πύργο μὲ ἕνα κλαδὶ ἐλιᾶς στὸ ῥάμφος του καὶ νὰ τὸ τοποθετεῖ πάνω στὸ χρυσὸ τραπέζι ποὺ τῆς εἶχε φτιάξει ὁ πατέρας της καὶ νὰ φεύγει. Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ἀκολούθησαν ἕνας ἀϊτὸς ἀφήνοντας ἕνα στεφάνι πλεγμένο μὲ ἄνθη κι ἕνας κόρακας ὁ ὁποῖος ἄφησε ἕνα φίδι. Ὅταν ξύπνησε ἡ Ἁγία θέλησε νὰ μάθει τί σήμαιναν ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα ὁραματίστηκε.

Μὴ μπορώντας μόνη της νὰ τὰ ἐξηγήσει ζήτησε τὴν συμβουλὴ τοῦ δασκάλου της καὶ αὐτὸς φωτιζόμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τῆς ἔδωσε τὴν ὀρθὴ ἐξήγηση λέγοντάς της τὰ ἑξῆς: «Τὸ περιστέρι συμβολίζει τὴν θεία διδασκαλία καὶ τὴν θεία γνώση ποὺ ἐπιθυμεῖς νὰ μάθεις. Ὁ κλάδος τῆς ἐλιᾶς δηλώνει τὸ Θεῖο βάπτισμα. Ὁ ἀετὸς τὸν στέφανο τῆς νίκης τὸν ὁποῖο μέλλεις νὰ λάβεις ἀγωνιζόμενη γιὰ τὴν πίστη. Τὸ δὲ κοράκι δηλώνει τὶς θλίψεις καὶ τὶς στενοχώριες ποὺ θὰ ὑποστεῖς ὅταν ἀναλάβεις τὸν καλὸ ἀγώνα τοῦ μαρτυρίου».

Ἀπὸ τότε ἡ Ἁγία κατελήφθη ἀπὸ θεῖο ζῆλο γιὰ νὰ μάθει τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ὀρθῆς πίστεως. Ἐπειδὴ ἦταν κλεισμένη στὸν πύργο παρακαλοῦσε νυχθημερὸν τὸν Κύριο νὰ βρεθεῖ ὁ κατάλληλος τρόπος ὥστε νὰ ἀκουστεῖ ἡ δέησή της. Αὐτὸ καὶ ἔγινε. Ὁ Θεὸς τῆς στέλνει Ἄγγελο ὁ ὁποῖος τῆς ἀνακοινώνει ὅτι ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἡ Πηνελόπη θὰ ὀνομάζεται πλέον Εἰρήνη καὶ ὅτι τὴν ἑπομένη ἡμέρα θὰ τὴν ἐπισκεφθεῖ ὁ μαθητὴς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, Τιμόθεος, ὁ ὁποῖος θὰ τὴν βαπτίσει ἀφοῦ πρῶτα τὴν διδάξει ὅλα αὐτὰ ποὺ πρέπει νὰ γνωρίζει καὶ ὅσα ἐπιθυμεῖ νὰ μάθει. Πράγματι τὴν ἑπομένη μὲ τὴν μεσολάβηση τοῦ ἴδιου Ἀγγέλου ἐμφανίστηκε δίπλα της ὁ ἀπόστολος Τιμόθεος, ὁ ὁποῖος φέρνοντας μαζί του τὸ Θεῖο Εὐαγγέλιο, τὶς πράξεις τῶν Ἀποστόλων καὶ τὶς ἐπιστολὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου τὴν δίδαξε μὲ ἀκρίβεια τὰ μυστήρια καὶ τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας. Στὴν συνέχεια τὴν βάπτισε, τὴν κοινώνησε τὰ ἄχραντα μυστήρια καὶ ἀφοῦ τῆς ἄφησε τὸ Εὐαγγέλιο, ἔφυγε μὲ τὸν ἴδιο θαυματουργικὸ τρόπο ποὺ ἦρθε.

Διαβάζοντας τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο καὶ τὰ ἄλλα ρητὰ τῶν θεόπνευστων πατέρων ἡ Εἰρήνη χαριτώνεται καὶ φωτίζεται ἀκόμα περισσότερο ἡ ψυχή της, μοιράζεται δὲ αὐτὴ τὴν χαρὰ μὲ τὶς 13 θεραπαινίδες ποὺ εἶχε κλείσει μέσα στὸν πύργο ὁ πατέρας της γιὰ νὰ τὴν ὑπηρετοῦν. Ἡ Ἁγία τότε καταστρέφει ὅλα τὰ εἴδωλα ποὺ βρίσκονταν μέσα στὸν πύργο γκρεμίζοντάς τα ἀπὸ τὰ παράθυρο, κι ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα νὰ θυσιάσει στὸ εἴδωλα ἐπειδὴ τῆς τὸ ζήτησε ὁ πατέρας της, τοῦ τὸ ἀρνεῖται ἀποκαλύπτοντάς του ὅτι εἶναι πλέον χριστιανὴ καὶ ὅτι πιστεύει στὸν ἕνα καὶ μοναδικὸ Θεό.

Ὁ πατέρας της τότε τυφλωμένος ἀπὸ τὸν θυμὸ διατάζει νὰ δέσουν τὴν μονάκριβη κόρη του καὶ νὰ τὴν βάλουν στὸν στάβλο ἀνάμεσα στὰ ἄλογα ἔτσι ὥστε νὰ τὴν ποδοπατήσουν. Ἀντὶ ὅμως νὰ συμβεῖ αὐτό, τὰ ἄλογα ἐξαγριωμένα κινήθηκαν ἐναντίον τοῦ Λικινίου καὶ ἀφοῦ τοῦ ἔσπασαν πρῶτα τὸ δεξὶ χέρι στὴν συνέχεια τὸν ποδοπάτησαν μέχρι θανάτου. Ἀμέσως μετά, τὰ ἴδια τὰ ζῶα, ἔλυσαν τὴν Ἁγία ἀπὸ τὰ δεσμά της καὶ τὴν μακάρισαν μὲ ἀνθρώπινη φωνή. Ὅλοι δὲ οἱ παρεστῶτες θαύμασαν τὸ γεγονός, μὰ περισσότερο θαύμασαν, ὅταν ἡ Ἁγία προσευχόμενη ἀνάστησε τὸν πατέρα της ὁ ὁποῖος πιστεύοντας στὸν πραγματικὸ Θεὸ δοξολόγησε τὸ Ἅγιο ὄνομά του. Μετὰ ἀπὸ αὐτό, τόσο ὁ Λικίνιος καὶ ἡ σύζυγός του, ὅσο καὶ 3000 ἄτομα δέχθηκαν τὸ Ἅγιο Βάπτισμα.

Ὁ βίος τῆς Ἁγίας Εἰρήνης συνεχίζεται μέσα ἀπὸ συνεχεῖς δοκιμασίες καὶ μαρτύρια. Ὁ βασιλιὰς Σεδεκίας διάδοχος τοῦ Λικινίου προσπαθεῖ νὰ πείσει τὴν Ἁγία νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα καὶ μετὰ τὴν ἄρνησή της τὴν βασανίζει ρίχνοντάς την σὲ πρηνῆ στάση σὲ λάκκο μὲ δηλητηριώδη ἑρπετά, μέσα ἀπὸ τὸν ὁποῖο βγαίνει ἀβλαβὴς μετὰ ἀπὸ 14 ἡμέρες. Οὔτε ὁ πριονισμὸς τῶν ποδιῶν της, οὔτε ὁ τροχὸς τὴν ἐμποδίζουν νὰ διδάσκει τὸν Σωτῆρα Χριστό. Ἀλλὰ καὶ Αὐτὸς μὲ τὴν σειρά του τὴν καθιστᾷ πάντοτε ὑγιῆ μὲ τὴν ἐπιστασία τῶν ἁγίων Ἀγγέλων Του. Δεκάδες χιλιάδες εἰδωλολατρῶν βαπτίζονται ἐξαιτίας τῆς διδασκαλίας της.

Σταδιακὰ οἱ Βασιλεῖς Σαβώρ, Νουμεριανὸς καὶ Σαβώριος τὴν βασανίζουν καὶ ὁ τελευταῖος τὴν ἀποκεφαλίζει. Τίθεται σὲ τάφο· ἀλλὰ πάλι ἀνασταίνεται μὲ τὴν μεσολάβηση ἀγγέλου ἀφοῦ ὅπου «βούλεται Θεὸς νικᾶται φύσεως τάξις» καὶ ταξιδεύει μέσα ἀπὸ νεφέλη στὴν Ἔφεσο ὅπου πραγματοποιεῖ πλεῖστα θαύματα καὶ γίνεται ἀφορμὴ πολλοὶ νὰ μεταστραφοῦν εἰς τὴν ὀρθὴν πίστη. Τέλος στὴν πόλη τῆς Ἐφέσου ἀφοῦ ἐπέδειξε, στὸν δάσκαλό της Ἀπελλιανό, ποὺ καὶ αὐτὸς εἶχε γίνει χριστιανός, ἕναν τάφο στὸν ὁποῖο δὲν εἶχε ταφεῖ κανεὶς γιὰ νὰ τοποθετηθεῖ τὸ σῶμα της. Παραδίδει τὸ πνεῦμα της στὸν Θεὸ τὸν Ὁποῖο τόσο ἀγάπησε καὶ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Ὁποίου θυσίασε τὰ πάντα.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ΄  Ταχὺ προκατάλαβε

Ἁγνείας λαμπρότησι, κρίνον ὡς εὔοσμον, ἐξήνθησας ἔνδοξε Εἰρήνη μάρτυς Χριστοῦ, στολαῖς μαρτυρίου σου, κάλλεσιν ὡραΐσθης, ἐπιγνώσεως Θείας, πλάνης δυσωδεστάτης ἀπελαύνουσα βλάβην· διό σου τὴν πανεύφημον μνήμην γεραίρομεν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α΄  Τοῦ λίθου σφραγισθέντος

Ὁ Χριστὸς ἡ εἰρήνη σὲ Εἰρήνην ἐκάλεσε· σὺ γὰρ τὴν εἰρήνην βραβεύεις τοῖς τελοῦσι τὴν μνήμην σου, καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, προστρέχουσι τῷ θείῳ σου ναῷ, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ πάντων, τῇ τρισηλίῳ παρισταμένη Θεότητι. Ἅπαντες οὖν χαρμονικῶς, τὴν μνήμην αὐτῆς τελέσωμεν, τὸν ἀντιδοξάσαντα αὐτήν, Χριστόν μεγαλύνοντες.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ΄  Ταχὺ προκατάλαβε

Εἰρήνης τὸν ἄρχοντα, ἰχνηλατοῦσα σεμνή, εἰρήνης ἐπώνυμος, δι' ἐπιπνοίας Θεοῦ, ἐδείχθης πανεύφημε, σὺ γὰρ τοῦ πολέμου, τᾶς ἐνέδρας φυγοῦσα, ἤθλησας ὑπὲρ φύσιν, ὡς παρθένος φρονίμη, διὸ Μεγαλομάρτυς Εἰρήνη, εἰρήνην ἠμὶν αἴτησαι.

Μεγαλυνάριον

Τῇ εἰρηνωνύμῳ κλήσει σεμνή, κατακολουθοῦσα, εὐηγγέλισαι μυστικῶς, ἄθλοις σου θαυμάτων, ψυχαῖς πολεμουμέναις, σωτήριον εἰρήνην, Εἰρήνη ἔνδοξε.