Ἐξομολόγησις: Πότε Δὲν Παίρνουμε Άφεσιν Ἁμαρτιῶν;

 Ἐξομολόγησις: Πότε Δὲν Παίρνουμε Άφεσιν Ἁμαρτιῶν;

Πολλοὶ ἀναρωτιοῦνται σχετικὰ μὲ τὴν ἐξομολόγηση καὶ τὴν ἄφεση ἁμαρτιῶν, πότε ἄραγε ἡ ἄφεση ἁμαρτιῶν εἶναι τυπικὴ καὶ ὄχι οὐσιαστική;

Καὶ νὰ γνωρίζουμε καλά, πὼς ὅσες φορὲς δικαιολογοῦμε τὸν ἑαυτὸ μᾶς ἐν ὥρα ἐξομολογήσεως, ἄφεση ἁμαρτιῶν δὲν παίρνουμε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἡ ἀπόδειξη εἶναι πὼς φεύγουμε ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως χωρὶς νὰ εἴμαστε ἀναπαυμένοι.

Ἃς ἀναφέρουμε ἕνα χαριτωμένο παράδειγμα, ὡς γεγονὸς ποὺ συνέβη μὲ ἕναν πνευματικὸ ἱερέα. Κάποτε ὅταν ἐξομολογοῦσε πῆγε μιὰ εὐσεβὴς γυναῖκα νὰ ἐξομολογηθεῖ καὶ σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἐξομολογήσεως, ἡ γυναῖκα αὐτὴ ἔλεγε στὸν πνευματικὸ πὼς δὲν εὐθύνεται ἡ ἴδια γιὰ τὰ ἁμαρτήματα ποὺ διέπραξε, ἀλλὰ ἡ αἰτία εἶναι ἡ πεθερὰ τῆς ποὺ τῆς ἔριχνε τὴ διάθεση καὶ γι' αὐτὸ ἁμάρτανε! Ὁπότε, ὅταν τέλειωσε ἡ ἐξομολόγηση ὁ πνευματικὸς εἶπε στὴ γυναῖκα νὰ στείλει τὴν πεθερὰ τῆς νὰ τῆς διαβάσει συγχωρητικὴ εὐχή, διότι ἡ ἴδια ἰσχυριζόταν πὼς εἶναι ἀνεύθυνη.

Καταλαβαίνουμε λοιπὸν ἀπὸ αὐτὸ τὸ περιστατικό, πόσο γελοιοποιούμαστε ὅταν ὀμολογοῦμε ὅτι κάνουμε μὲν τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ στὴν οὐσία ἰσχυριζόμαστε ὅτι δὲ φταῖμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ κάποιος ἄλλος ποὺ δῆθεν μᾶς παρέσυρε. Δυστυχῶς γιὰ τὴν ἐποχὴ μᾶς, αὐτὸ ἔχει γίνει ἑκούσια ἀρρώστια, γι' αὐτὸ καὶ δὲν ἔχουμε εἰρήνη μέσα μᾶς, διότι δὲν ἔχουμε λάβει συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεό.

Φυσικὰ δὲν γνωρίζουμε ποσὸ μεγάλο εἶναι τὸ ποσοστὸ αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ δόξα τῷ Θεῶ ὑπάρχουν καὶ οἱ κατὰ Θεὸν σοφοί, ἀνδρεῖοι χριστιανοὶ ποὺ ὅταν ἐξομολογοῦνται προξενοῦν μεγάλη χαρὰ καὶ ξέσπασμα δακρύων στοὺς πνευματικούς, διότι βλέπουν πνεῦμα μετανοίας, ὅπως τοῦ προφήτου καὶ βασιλέως Δαβίδ, τῆς ἁγίας Μαρίας τῆς Ἀιγυπτίας καὶ τόσων ἄλλων ἁγίων ποὺ παραδεχόταν πὼς οἱ ἴδιοι εἶναι ἡ αἰτία ποὺ ἁμάρτησαν. Κάποιοι μάλιστα ἐρευνητὲς λένε πὼς ἡ σωστὴ καὶ καθαρὴ ἐξομολόγηση ποὺ προαναφέραμε εἶναι τὸ μοναδικὸ φάρμακο γιὰ τὶς ψυχολογικὲς ἀρρώστιες καὶ συμφωνοῦμε ἀπόλυτα μὲ αὐτούς.

Ὅσοι λοιπὸν διακατεχόμαστε ἀπὸ αὐτὸ τὸ παμπόνηρο πάθος νὰ ρίχνουμε σὲ ἄλλους τὴν εὐθύνη τῆς ἁμαρτίας ποὺ διαπράξαμε, δὲν μᾶς μένει τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ πάρουμε τὴ γενναία ἀπόφαση καὶ νὰ δοκιμάσουμε τὴν εἰλικρινῆ κατὰ Θεὸν ἐξομολόγηση καὶ νὰ ὀμολογήσουμε ἐνώπιον τοῦ Πνευματικοῦ μᾶς Πατρός, πὼς ἐμεῖς κάναμε τὴν ἁμαρτία, ἐμεῖς φταῖμε γι'γι' ΄αὐτήν, κανεὶς δὲν μᾶς ἔσπρωξε, ἀλλὰ ἡ ἴδια μᾶς ἡ προαίρεση αὐτὴ καὶ μόνο. Καὶ ὅταν τὸ κατορθώσουμε αὐτό, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ μᾶς, ἃς εἴμαστε βέβαιοι πὼς τὰ ψυχολογικὰ μᾶς θὰ ἐξαφανιστοῦν ἀπὸ τὴν ψυχή μας.

Ἔτσι λοιπὸν δὲν ἔχουμε καμία ἄλλη ἐπιλογὴ ἐκτὸς τῆς μεγάλης λέξεως ποὺ λέγεται «ἥμαρτον», διότι ὅπως λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς ὡς ἄνθρωποι ποὺ εἴμαστε ἁμαρτάνουμε καθημερινά.

Πολλοὶ μεγάλοι Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ποὺ δὲν εἶχαν κάνει μεγάλα καὶ θανάσιμα ἁμαρτήματα μὲ πολὺ χαρὰ καὶ προθυμία ὀνόμαζαν τὸν ἑαυτὸ τοὺς χειρότερο ἁμαρτωλὸ ἀπὸ ὅλους καὶ τὸ κάνανε αὐτό, διότι ἐννοήσανε σὲ βάθος τὴ μεγάλη ἀξία τῆς ἀληθινῆς μετάνοιας ποὺ ἀρχίζει μὲ τὴ λέξη «ἥμαρτον», ὅπως τὴν ἐκφώνησε ὁ ἄσωτος υἱὸς τῆς παραβολῆς τοῦ Εὐαγγελίου.

Πόσο μᾶλλον πρέπει νὰ χαιρόμαστε, ὅσοι ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουμε πέσει σὲ μεγάλες καὶ θανάσιμες ἁμαρτίες καὶ νὰ λέμε μὲ ἀνδρεία γεμᾶτοι θάρρος τὴ λέξη «ἥμαρτον»; Διότι δὲν ὑπάρχει κανένα ἄλλο φάρμακο πάνω στὴ γῆ γιὰ τὶς τύψεις ποὺ νιώθει ἡ ψυχὴ μᾶς ἀπὸ θανάσιμες ἁμαρτίες, παρὰ μόνο ἡ ἀληθινὴ μετάνοια ποὺ εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἐλπιδοφόρα συντριβὴ μὲ τὶς λέξεις «ἥμαρτον Κύριε, συγχώρησὲ μὲ».

Ὥστε λοιπόν, ὁ Θεὸς μᾶς ζητάει μόνο νὰ ἀναγνωρίσουμε πὼς ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εὐθυνόμαστε γιὰ τὴν ἁμαρτία. Ἂν δὲν χρειαζότανε αὐτὴ ἡ ἀναγνώριση, δὲ θὰ μᾶς τὴ ζητοῦσε ὁ Θεός. Διότι ὅταν ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἁμαρτάνει καὶ δὲν παραδέχεται ὅτι φταίει ὁ ἴδιος γιὰ τὴν πράξη τοῦ, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνει σιγὰ-σιγὰ ἀρχίζει νὰ ὁμοιάζει μὲ τὸν διάβολο, διότι μόνο ὁ διάβολος δὲν παραδέχεται τὴν ἀμαρτωλότητά τοῦ, ἀλλὰ πιστεύει πὼς εἶναι ἕνας θεός! …

Ἡ ἀναμαρτησία εἶναι ἀποκλειστικὴ ἰδιότητα μόνο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μᾶς, κανένα πλάσμα οὔτε στὴ γῆ, οὔτε στὸν οὐρανὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι εἶναι ἀναμάρτητο, παρὰ μόνο ὁ Τριαδικὸς Θεὸς μᾶς ποὺ εἶναι φύσει ἀναμάρτητος. Τὸ δὲ πλάσμα Τοῦ, ὁ ἄνθρωπος, κατορθώνει μὲν καὶ φθάνει στὴν ἀπάθεια, ἀλλὰ ὄχι στὴν ἀναμαρτησία.
 

Ὁ ἀπαθὴς ἅγιος δέχεται τὴν προσβολὴ τῆς ἁμαρτίας μὲ λογισμοὺς ἀπὸ τὸν διάβολο, ἀλλὰ δὲν ἐνδίδει σὲ καμία προσβολὴ καὶ ἔτσι μένει ἀπαθὴς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ὅμως αὐτὸ εἶναι χάρις καὶ δωρεὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ μᾶς, δὲν εἶναι δύναμη ποὺ ἔχει ὁ Ἅγιος, οὔτε πηγάζει ἀπὸ τὸν ἑαυτὸ τοῦ….Δηλαδή, ὅσο ἑνωμένος εἶναι ἕνας Ἅγιος μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεό, τόσο πιὸ ἀπαθὴς εἶναι πρὸς τὴν ἁμαρτία.

Ἄρα λοιπόν, δὲν ἔχει ὁ Θεὸς μᾶς τὴν ἀπαίτηση ἀπὸ τὸ πλάσμα τοῦ τὸν ἄνθρωπο νὰ εἶναι ἀναμάρτητο, ὅμως περιμένει τὴν ἑκούσια ἀναγνώριση γιὰ τὴν ἁμαρτία τοῦ γιὰ νὰ τὸν συγχωρέσει καὶ στὴ συνέχεια νὰ χαίρεται ὁ ἄνθρωπος. Διότι ἂν δὲ λάβει συγχώρηση ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν ἔχει καμία χαρὰ μέσα τοῦ. Καὶ ὄντως λυπᾶται πολὺ ὁ Θεὸς μᾶς, ὅταν μᾶς βλέπει νὰ μὴν ἔχουμε τὴ χαρὰ ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸ τὸν Ἴδιο.

Διότι ἄλλο εἶναι οἱ ψεύτικες καὶ ψυχοφθόρες χαρὲς τοῦ κόσμου καὶ ἄλλο εἶναι οἱ χαρὲς ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ μᾶς. Οἱ χαρὲς τοῦ κόσμου τούτου μοιάζουν μὲ τὶς πέτρες ποὺ τὶς συναντᾶμε καὶ τὶς πατᾶμε στὸ δρόμο μᾶς, οἱ δὲ χαρὲς τοῦ Θεοῦ μοιάζουν μὲ υπερπολύτιμα καὶ σπανιότατα μαργαριτάρια!! Νομίζω πὼς δὲ χωράει καμιὰ ἀπολύτως σύγκριση ἀνάμεσα στὶς δύο αὐτὲς χαρές.

Ἕνας ἅγιος λέγει πὼς «ὅταν ἔχουμε βαθιὰ μέσα μᾶς τὴν αἴσθηση πὼς εἴμαστε χρεωμένοι στὸν Θεὸ μᾶς, ἐξαιτίας τῶν πολλῶν μᾶς ἁμαρτιῶν, ὁ Θεὸς μᾶς πλουτίζει μυστικὼς»! Μακριὰ λοιπὸν ἀπὸ τὸ παμπόνηρο καὶ ἐπάρατο πάθος ποὺ μᾶς συμβουλεύει νὰ ἐπιρρίπτουμε σὲ ἄλλους τὴν εὐθύνη τῆς ἁμαρτίας ποὺ διαπράξαμε.

Εἴθε, ὅλοι οἱ Ἅγιοι μᾶς ποὺ βάδισαν τὴ γνήσια ὁδὸ τῆς μετανοίας καὶ εἶχαν συναίσθηση τῆς ἀμαρτωλότητας νὰ βοηθήσουν καὶ ἐμᾶς τοὺς ἑκουσίως ἀδυνάτους νὰ συνέλθουμε ἀπὸ τὴν ψεύτικη δικαίωση ποὺ δίνουμε στὸν ἑαυτὸ μᾶς, ὥστε τοῦ λοιποῦ μὲ ἀνδρεία καὶ πίστη νὰ παίρνουμε τὴν εὐθύνη τῆς ἁμαρτίας ποὺ διαπράξαμε ἐξολοκλήρου στὸν ἑαυτὸ μᾶς, γιὰ νὰ γευθοῦμε ἐπιτέλους τὴν πολυπόθητη δικαίωση τοῦ Τριαδικοῦ μᾶς Θεοῦ. Ἀμήν.

Μοναχὸς Ἀρσένιος Σκήτη Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους

Πηγή: orthodoxia