Μέσα στον
χωροχρόνο της παρούσης τεχνοκρατούμενης ζωής είμαστε όλοι κουρασμένοι. Οι
ρυθμοί της ζωής, όπως την καταντήσαμε, είναι ασφυκτικοί. Τρέχουμε σ΄ έναν
ακατάπαυστο αγώνα δρόμου να προλάβουμε
υποχρεώσεις, εργασίες που πρέπει να ολοκληρωθούν, στόχους που πρέπει να
πραγματοποιηθούν και ο χρόνος μας λίγος. Οι εικοσιτέσσερις ώρες της ημέρας του
Θεού μας φαίνονται χρόνος ελάχιστος. Και οι δυνάμεις μας και αυτές μας
προδίδουν. Και διαρκώς ευχόμαστε, να χαμε λίγο χρόνο ακόμη, να ήμασταν πιο
πλούσιοι, να ήμασταν πιο έξυπνοι, να ήμασταν πιο δυνατοί. Και έτσι πορευόμαστε
χωρίς αναπαμό. Κι όμως. Εκεί μέσα στην βοή του κόσμου, μέσα στον μυρμιγκισμό
της ταχύρυθμης κοινωνίας μας, ακούγονται τα λόγια του αποστόλου Παύλου «νήφε
και κακοπάθησε» προσκαλώντας μας σε έναν άλλον κόσμο, σε έναν άλλο χώρο, σε
έναν άλλο χρόνο.
Την στιγμή που
ανταποκρινόμενοι σ΄ αυτήν την πρόσκληση δρασκελούμε το κατώφλι της εν Χριστώ
ζωής και εκστατικοί βρισκόμαστε μπροστά στον επιφανέντα Κύριο τα πάντα
αλλάζουν. Κυρίως εντός μας.
Δεν χρειάζεται πλέον να βιαστούμε, ο χρόνος
εδώ έχει άλλον ρυθμό, τον ρυθμό της αιωνιότητας, και ο τόπος κι αυτός είναι
διαφορετικός, ενώνει την γη με τον ουρανό. Και τελικά ανοίγουν οι οφθαλμοί μας
και επιτέλους βλέπουμε, ακούμε και αντιλαμβανόμαστε το θαύμα το μεγάλο. Το
θαύμα της ύπαρξής μας. Κατανοούμε επιτέλους την ύπαρξη μας, συλλαμβάνουμε την
μεγάλη αλήθεια, ανακαλύπτουμε τον αληθινό σκοπό της ύπαρξής μας και
αναγεννιόμαστε ως άνθρωποι στα ιορδάνεια ρείθρα της προσωπικής μας σωτηρίας.
Δεν
γεννηθήκαμε
για να είμαστε τα γρανάζια μιας μηχανής που οδηγεί στον χαμό, δεν
πλασθήκαμε από τον δημιουργό μας για να μείνουμε εγκλωβισμένοι στην
φτώχια της
καθημερινότητας, δεν ζωογονηθήκαμε από την θεία πνοή του για να
καταναλωθούμε στα του βίου πρόσκαιρα κτίσματα, δεν αναγεννηθήκαμε εν
Πνεύματι Αγίω για να συνθλιβόμαστε από τις βιοτικές μέριμνες.
Απεναντίας.
Γεννηθήκαμε στον τόπο αυτόν, στον
συγκεκριμένο χωροχρόνο μας μέσα στην άπειρη αγάπη Του για να κερδίσουμε
μες
στην παλαίστρα αυτού του χρόνου την αιωνιότητα. Γι αυτό μας δημιούργησε.
Για να
γίνουμε κοινωνοί της θεότητας Του. Γι αυτό φύσηξε μέσα μας πνοή ζώσα,
για να
μπορούμε στο τέλος του δρόμου να Τον συναντήσουμε. Η ψυχή μας πλασμένη
κατ΄εικόνα
Θεού, δοσμένη με τόση αγάπη και φροντίδα από Κείνον βρίσκει επιτέλους
μέσα στον
λειτουργικό χρόνο τον προορισμό της.
Μόνο μέσα στο
σώμα του Ζώντος Χριστού ανανήφουμε πνευματικά. Γνωρίζουμε τον εαυτό μας
και
βάζουμε μία νέα αρχή. Ξεκινούμε την πορεία που τόσες μα τόσες φορές
αφήσαμε
στην μέση. Κάθε βιοτική μέριμνα την αφήνουμε πίσω μας και τώρα βρίσκουμε
την
ψυχή μας. Αυτήν που έξω στον απρόσωπο, γοργό, απαιτητικό κόσμο την
ξεχάσαμε,
την προδώσαμε, την σκοτώσαμε. Τώρα με την Χάρη του Θεού, με την κάθοδο
του
Αγίου Πνεύματος, με την μνήμη του Λυτρωτικού έργου του Κυρίου
αποκαθιστούμε
την μνήμη μας, ανανήφουμε και εκκινούμε
για μυστικές αναβάσεις, για κόπο και μόχθο πνευματικό, για μια
αναρρίχηση προς
την θεότητα. Και αν ο κόσμος μας κουράζει καθ εκάστη ημέρα, η ανάβαση
μας αυτή,
από κόπος και μόχθος μεταβάλλεται σε ευλογία και χάρη. Όσο ανεβαίνουμε
πνευματικά, τόσο κι αναπαυόμαστε, και όσο αναπαυόμαστε τόσο και
συνεχίζεται
δυναμικότερη η ανάβαση, τόσο καθαρίζει η ψυχή μας και τόσο περισσότερο
ενδυναμωνόμαστε πνευματικά. Το ιατρείο της ψυχής, το τονωτικό
της ζωής, την όντως ζωή, αυτά συναντούμε, αυτά απολαμβάνουμε και στο
τέλος μας
αποδίδει ο ίδιος ο Κύριος το στεφάνι της δικαιοσύνης.
