Ὀ ἐπίσκοπος ποὺ ἒπεσε σὲ σαρκικό ἀμάρτημα!
Κάποτε, στα βυζαντινά χρόνια ζούσε σε μια πόλη ένας ιδιαίτερα λαοφιλής επίσκοπος, αλλά ξαφνικά του συνέβη κάτι τρομερό. Εξαιτίας μάλλον της αδυναμίας του ή της αφέλειάς του και φυσικά λόγω διαβολικής ενέργειας, αυτός ο επίσκοπος έπεσε σε σαρκικό αμάρτημα.
Την Κυριακή, όταν όλη η πόλη μαζεύτηκε στον ναό για τη Θεία Λειτουργία, ο επίσκοπος στάθηκε ενώπιον του λαού, έβγαλε το ωμοφόριό του, σύμβολο του επισκοπικού του αξιώματος και είπε:
«Δεν μπορώ να συνεχίσω να είμαι επίσκοπός σας, επειδή έπεσα σε σαρκικό αμάρτημα».
Στην αρχή επικράτησε απόλυτη σιγή, αλλά έπειτα το πλήθος σε ολόκληρο το ναό ξέσπασε σε λυγμούς. Οι άνθρωποι απλά στέκονταν και έκλαιγαν. Ο επίσκοπος με σκυμμένο το κεφάλι μπροστά στους ενορίτες έκλαιγε και αυτός. Τελικά, όταν σταμάτησαν τα κλάματα, του είπαν:
«Και τώρα τι κάνουμε; Εμείς εξακολουθούμε να σε αγαπάμε! Ξαναφόρεσε τα άμφιά σου και συνέχισε τη Λειτουργία. Παραμένεις επίσκοπος και ποιμένας μας».
Ο επίσκοπος όμως απάντησε:
«Σας ευχαριστώ για τη μεγαλοψυχία σας, αλλά πραγματικά είμαι ανάξιος, για να παραμείνω επίσκοπος. Σύμφωνα με τους κανόνες των αγίων Πατέρων, επίσκοπος που πέφτει σε τέτοιου είδους
αμάρτημα απαγορεύεται πλέον να τελεί τη θεία Λειτουργία».
Ο λαός όμως απάντησε:
«Δε γνωρίζουμε όλους τους εκκλησιαστικούς κανόνες, αλλά σίγουρα είναι σωστοί και δίκαιοι. Όμως εμείς, όλα αυτά τα χρόνια που είσαι επίσκοπος στην πόλη μας, σε έχουμε αγαπήσει. Όλα
είναι μες στη ζωή. Σε παρακαλούμε να ξαναφορέσεις τα άμφιά σου και να συνεχίσεις τη Λειτουργία. Εμείς σε συγχωρούμε».
Ο επίσκοπος με πικρία χαμογέλασε και τους απάντησε:
«Εσείς με συγχωρήσατε…. Αλλά εγώ δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου, ούτε η Εκκλησία θα με συγχωρήσει. Δεν υπάρχει εξιλέωση για μένα ενώπιον του Κυρίου. Γι’ αυτό παραμερίστε,
αφήστε με να φύγω σας παρακαλώ, να πάω στην έρημο να κλάψω για την αμαρτία μου και να μετανοήσω».
Ὀ λαός ωστόσο στάθηκε μπροστά του πιεστικά, οὒτε νὰ κατέβει ἀπό τὸν ἂμβωνα δὲν ἂφηνε τὸν ἐπίσκοπον.
«Ὂχι!», ἐπέμεναν ὂλοι. «Εἶσαι ὀ ἐπίσκοπός μας, φόρεσε ξανά τὰ ἂμφιά σου καὶ συνέχισε τὴν Λειτουργία!».
Αὐτό συνεχίστηκε ἒως ἀργά τὸ βράδυ. Ὀ λαός ἦταν ἀνυποχώρητος καὶ ὀ δύσμοιρος ἐπίσκοπος δὲν ἢξερε τὶ νὰ κάνει. Βλέποντας ότι οἰ ἂνθρωποι δὲν πρόκειται νὰ τὸν ἀφήσουν, εἶπε:
«Ἐν τάξει, γεννηθήτω κατά τὸ θέλημά σας! Θὰ μείνω ὂμως ὐπό ἒναν ὂρον. Θὰ ξαπλώσω στὴν εἲσοδο καὶ ἐσεῖς θὰ βγεῖτε ὂλοι ἀπό τὸν ναόν, ὦστε ὀ καθένας ποὺ θὰ περνάει, ἒχοντας ἐπίγνωσιν τῆς
ἀμαρτίας μου, νὰ μὲ λακτίζει γιὰ νὰ ξέρουν ὂλοι πόσο ἀμαρτωλός εἶμαι καὶ τὶ ἀξίζω».
Ἐπειδή ὀ ἐπίσκοπος αυτήν τὴν φοράν δὲν ὐποχώρησε, ὀ λαός ἀναγκάστηκε νὰ ὐπακούσει. Ὀ ἐπίσκοπος ξάπλωσε μπροστά στὴν εἲσοδο τοῦ ναοῦ καὶ ὂλοι οἰ ἐνορῖτες, μικροί μεγάλοι, άλλοι μὲ πόνο, ἂλλοι μὲ δάκρυα ἒβγαιναν ἀπό τὸν ναόν καταφέροντας λακτίσματα ἐναντίον του.
Τὴν ὦρα ποὺ ὀ τελευταῖος ἐνορίτης ἒβγαινε ἀπό τὸν ναόν, μεγάλη φωνή ἀκούστηκε ἀπό τοὸν οὐρανό. «Λόγω τῆς μεγάλης του ταπεινώσεως, ἀφίεται ἠ ἀμαρτία αὐτοῦ!».
Τότε οἰ ὐποδιάκονοι ἒφεραν στὸν ἐπίσκοπο ξανά τὰ ἰερατικά του ἂμφια καὶ ἐκεῖνος συνέχισε τὴν θείαν Λειτουργίαν.
Κάποτε, στα βυζαντινά χρόνια ζούσε σε μια πόλη ένας ιδιαίτερα λαοφιλής επίσκοπος, αλλά ξαφνικά του συνέβη κάτι τρομερό. Εξαιτίας μάλλον της αδυναμίας του ή της αφέλειάς του και φυσικά λόγω διαβολικής ενέργειας, αυτός ο επίσκοπος έπεσε σε σαρκικό αμάρτημα.
Την Κυριακή, όταν όλη η πόλη μαζεύτηκε στον ναό για τη Θεία Λειτουργία, ο επίσκοπος στάθηκε ενώπιον του λαού, έβγαλε το ωμοφόριό του, σύμβολο του επισκοπικού του αξιώματος και είπε:
«Δεν μπορώ να συνεχίσω να είμαι επίσκοπός σας, επειδή έπεσα σε σαρκικό αμάρτημα».
Στην αρχή επικράτησε απόλυτη σιγή, αλλά έπειτα το πλήθος σε ολόκληρο το ναό ξέσπασε σε λυγμούς. Οι άνθρωποι απλά στέκονταν και έκλαιγαν. Ο επίσκοπος με σκυμμένο το κεφάλι μπροστά στους ενορίτες έκλαιγε και αυτός. Τελικά, όταν σταμάτησαν τα κλάματα, του είπαν:
«Και τώρα τι κάνουμε; Εμείς εξακολουθούμε να σε αγαπάμε! Ξαναφόρεσε τα άμφιά σου και συνέχισε τη Λειτουργία. Παραμένεις επίσκοπος και ποιμένας μας».
Ο επίσκοπος όμως απάντησε:
«Σας ευχαριστώ για τη μεγαλοψυχία σας, αλλά πραγματικά είμαι ανάξιος, για να παραμείνω επίσκοπος. Σύμφωνα με τους κανόνες των αγίων Πατέρων, επίσκοπος που πέφτει σε τέτοιου είδους
αμάρτημα απαγορεύεται πλέον να τελεί τη θεία Λειτουργία».
Ο λαός όμως απάντησε:
«Δε γνωρίζουμε όλους τους εκκλησιαστικούς κανόνες, αλλά σίγουρα είναι σωστοί και δίκαιοι. Όμως εμείς, όλα αυτά τα χρόνια που είσαι επίσκοπος στην πόλη μας, σε έχουμε αγαπήσει. Όλα
είναι μες στη ζωή. Σε παρακαλούμε να ξαναφορέσεις τα άμφιά σου και να συνεχίσεις τη Λειτουργία. Εμείς σε συγχωρούμε».
Ο επίσκοπος με πικρία χαμογέλασε και τους απάντησε:
«Εσείς με συγχωρήσατε…. Αλλά εγώ δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου, ούτε η Εκκλησία θα με συγχωρήσει. Δεν υπάρχει εξιλέωση για μένα ενώπιον του Κυρίου. Γι’ αυτό παραμερίστε,
αφήστε με να φύγω σας παρακαλώ, να πάω στην έρημο να κλάψω για την αμαρτία μου και να μετανοήσω».
Ὀ λαός ωστόσο στάθηκε μπροστά του πιεστικά, οὒτε νὰ κατέβει ἀπό τὸν ἂμβωνα δὲν ἂφηνε τὸν ἐπίσκοπον.
«Ὂχι!», ἐπέμεναν ὂλοι. «Εἶσαι ὀ ἐπίσκοπός μας, φόρεσε ξανά τὰ ἂμφιά σου καὶ συνέχισε τὴν Λειτουργία!».
Αὐτό συνεχίστηκε ἒως ἀργά τὸ βράδυ. Ὀ λαός ἦταν ἀνυποχώρητος καὶ ὀ δύσμοιρος ἐπίσκοπος δὲν ἢξερε τὶ νὰ κάνει. Βλέποντας ότι οἰ ἂνθρωποι δὲν πρόκειται νὰ τὸν ἀφήσουν, εἶπε:
«Ἐν τάξει, γεννηθήτω κατά τὸ θέλημά σας! Θὰ μείνω ὂμως ὐπό ἒναν ὂρον. Θὰ ξαπλώσω στὴν εἲσοδο καὶ ἐσεῖς θὰ βγεῖτε ὂλοι ἀπό τὸν ναόν, ὦστε ὀ καθένας ποὺ θὰ περνάει, ἒχοντας ἐπίγνωσιν τῆς
ἀμαρτίας μου, νὰ μὲ λακτίζει γιὰ νὰ ξέρουν ὂλοι πόσο ἀμαρτωλός εἶμαι καὶ τὶ ἀξίζω».
Ἐπειδή ὀ ἐπίσκοπος αυτήν τὴν φοράν δὲν ὐποχώρησε, ὀ λαός ἀναγκάστηκε νὰ ὐπακούσει. Ὀ ἐπίσκοπος ξάπλωσε μπροστά στὴν εἲσοδο τοῦ ναοῦ καὶ ὂλοι οἰ ἐνορῖτες, μικροί μεγάλοι, άλλοι μὲ πόνο, ἂλλοι μὲ δάκρυα ἒβγαιναν ἀπό τὸν ναόν καταφέροντας λακτίσματα ἐναντίον του.
Τὴν ὦρα ποὺ ὀ τελευταῖος ἐνορίτης ἒβγαινε ἀπό τὸν ναόν, μεγάλη φωνή ἀκούστηκε ἀπό τοὸν οὐρανό. «Λόγω τῆς μεγάλης του ταπεινώσεως, ἀφίεται ἠ ἀμαρτία αὐτοῦ!».
Τότε οἰ ὐποδιάκονοι ἒφεραν στὸν ἐπίσκοπο ξανά τὰ ἰερατικά του ἂμφια καὶ ἐκεῖνος συνέχισε τὴν θείαν Λειτουργίαν.
Πηγή: Από το βιβλίο «Σχεδόν άγιοι» π. Τύχων Σεβκούνωφ
fdathanasiou.wordpress.com
fdathanasiou.wordpress.com
