ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ
(Ἐβγᾶτε σᾶς παρακαλοῦμε, γιά νά σᾶς διηγηθοῦμε, γιά νά μάθετε τί ἐγίνει, σήμερα στήν Παλαιστίνη.)
Εἰς τήν πόλη Βηθανία, Μάρθα κλαίει καί Μαρία,
Λάζαρο τόν ἀδερφό τους, τόν γλυκύ καί καρδιακό τους.
Λάζαρο τόν ἀδερφό τους, τόν γλυκύ καί καρδιακό τους.
Τόν μοιρολογοῦν καί κλαῖνε, τόν μοιρολογοῦν καί λένε,
τρεῖς ἡμέρες τόν θρηνοῦσαν, καί τόν ἐμοιρολογοῦσαν.
τρεῖς ἡμέρες τόν θρηνοῦσαν, καί τόν ἐμοιρολογοῦσαν.
Τήν ἡμέρα τήν τετάρτη, κίνησε ὁ Χριστός γιά νά ’ρθει,
καί ἐβγῆκε ἡ Μαρία, ἔξω ἀπό τήν Βηθανία.
καί ἐβγῆκε ἡ Μαρία, ἔξω ἀπό τήν Βηθανία.
Καί ἐμπρός Του γόνυ κλίνει, καί τούς πόδας Του φιλήνει,
ἄν ἐδῶ ἤσουν Χριστέ μου, δέν θ’ ἀπέθνησκε ὁ ἀδελφός μου.
ἄν ἐδῶ ἤσουν Χριστέ μου, δέν θ’ ἀπέθνησκε ὁ ἀδελφός μου.
(Μά καί τώρα ἐγώ πιστεύω, καί καλότατα ἠξεύρω,
ὅτι δύνασ’ ἄν θελήσεις, καί νεκρούς νά ἀναστήσεις!)
ὅτι δύνασ’ ἄν θελήσεις, καί νεκρούς νά ἀναστήσεις!)
Χαῖρε πίστευε Μαρία, ἄγωμεν εἰς τά μνημεῖα,
τότε ὁ Χριστός δακρύζει, καί τόν Ἅδη φοβερίζει.
τότε ὁ Χριστός δακρύζει, καί τόν Ἅδη φοβερίζει.
Ἅδη Τάρταρε καί Χάρο, Λάζαρο θέ νά σοῦ πάρω,
δεῦρο ἔξω Λάζαρέ μου, φίλε καί ἀγαπητέ μου.
δεῦρο ἔξω Λάζαρέ μου, φίλε καί ἀγαπητέ μου.
Παρευθύς ἀπό τόν Ἅδη, ὡς ἐξαίσιο σημάδι,
Λάζαρος ἀπελυτρώθη, ἀνεστήθη κι ἐσηκώθη.
Λάζαρος ἀπελυτρώθη, ἀνεστήθη κι ἐσηκώθη.
(Καί εὐθύς ἀπολυτρώθη, ἀνεστήθη καί ἐσηκώθη,
Λάζαρος σαβανωμένος, καί μέ τό κερί ζωσμένος.
Λάζαρος σαβανωμένος, καί μέ τό κερί ζωσμένος.
Τότε ἡ Μάρθα κι ἡ Μαρία, τότε ὅλη ἡ Βηθανία,
Δόξα τῷ Θεῷ φωνάζουν, καί τόν Λάζαρο ξετάζουν.)
Δόξα τῷ Θεῷ φωνάζουν, καί τόν Λάζαρο ξετάζουν.)
Λάζαρε πές μας τί εἶδες, εἰς τόν Ἅδη πού ἐπῆγες,
εἶδα φόβους εἶδα τρόμους, εἶδα βάσανα καί πόνους.
εἶδα φόβους εἶδα τρόμους, εἶδα βάσανα καί πόνους.
(Δῶστε μου λίγο νεράκι, νά ξεπλύνω τό φαρμάκι, τῆς καρδιᾶς μου τῶν χειλέων, καί μή μέ ρωτᾶτε πλέον.)
