Μία Ἔνωσις μὲ πολλὰ Ἐρωτήματα: Ἀνοικτὴ Ἐπιστολὴ

Μία Ἔνωσις μὲ πολλὰ Ἐρωτήματα: Ἀνοικτὴ Ἐπιστολὴ 

11 Ἀπριλίου, 2014 (N.H.)

Jean-Serge KATEMBUE

Rhineland, 10/23 Μαρτίου 2014

Τρίτη Κυριακὴ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς

Τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Κοδράτου καὶ σὺν αὐτῶ Μαρτύρων.

Τὴν παροῦσα Τρίτη Κυριακὴ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς (10/23 Μαρτίου, 2014) θὰ πραγματοποιηθεῖ συλλείτουργο Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν μὲ κληρικοὺς τεσσάρων ἐκκλησιῶν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν:

• ΓΟΧ – Ἀρχ. Καλληνίκου (ἡ ὁποία ἐνώθη τὴν 6/19 Μαρτίου μὲ τὴν Σύνοδο τῶν Ἐνισταμένων)
• ROCOR- A  Ρωσικὴ Σύνοδος τῆς Διασπορᾶς τοῦ Μητροπολίτου Ἀγαθαγγέλου
• Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων τῆς Βουλγαρίας
• Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων τῆς Ρουμανίας

 

Ἐπομένως, αὐτὲς οἰ τέσσαρες παρατάξεις βρίσκονται ἐν ἐκκλησιαστικῇ κοινωνίᾳ.  Ὅμως, αὐτὴ ἡ ἔνωσις δημιουργεῖ πολλὰ ἐρωτήματα.  Μερικὰ ἐκ τούτων τῶν ἐρωτημάτων φανερώνονται σὲ αὐτὴ τὴν ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ ποὺ ἐπευθύνεται σὲ ὅλα τὰ μέλη, ἐπισκόπους, κληρικοὺς, μοναχοὺς τε καὶ λαϊκοὺς, τῶν προαναφερομένων παρατάξεων.

 

Μία ἀπὸ τὶς βάσεις τῆς ἐνώσεως αὺτῆς καὶ κοινωνίας εἶναι ἕνα κείμενο ποὺ ὁνομάζεται « Ἡ Γνησία  Ὀρθόδοξος  Ἐκκλησία ἐν ᾽Αντιστάσει στὴν Αἰρεση τοῦ Οἰκομενισμοῦ» τὸ ὁποίο ἀσχολείται μὲ θέματα ἐκκλησιολογίας καὶ ἀπὸ τὸ ἐξῆς θὰ ἀναφέρεται στὸ ἄρθρο μας ἀπλῶς ὡς «τὸ κείμενο» καὶ «ἠ συμφωνία». Τὸ «κείμενο» τοῦτο τελικῶς κυκλοφόρησε τὸ ἀπόγευμα τῆς 9/22 Μαρτίου 2014.  Εἶχε τελειοποιηθεῖ τουλάχιστὸν τρεῖς ἠμέρες ἐνωρίτερα καὶ ἡ καθυστέρησις τοῦ κειμένου ἐξέπληττε.  Ὅμως, άγγλόφωνοι ἀναγνώστες μπόρεσαν νὰ διαβάσει τὸ κείμενο πιὸ μπροστὰ χάρη σὲ διαρροὴ στὸ διαδίκτυο τοῦ κειμένου στὸν ἰστὸτοπο «News from the Underground»  στὶς 7/20 Μαρτίου, 2014.

Προσωπικῶς, λυπούμεθα διὰ τὴν καθυστέρηση τῆς κυκλοφορίας τοῦ κειμένου καὶ διὰ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ἐδόθη στὸ κοινὸ πρὸ τῆς τελικῆς ἀποδοχῆς του διὰ νὰ μπορέσουν οἱ ἀναγνώστες νὰ ἐτοιμάσουν ἐρωτήματα καὶ σχόλια.  Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο, θὰ μποροῦσε ἡ ἐπιτροπὴ νὰ καταλάβει τὴν κατανόηση στὴν πραγματικότητα τοῦ κειμένου ἀπὸ τοὺς ἀπλοὺς  ἀναγνώστες καὶ νὰ βελτιώσουν τὴν ἐργασία της.  Ὅλοι γνωρίζουν πὼς ὅταν δουλεύεις ἕνα κείμενο γιὰ πολὺ καιρὸ, τὰ πάντα σου φαίνονται κατανοητὰ, ὡστόσο ἡ ἴδια διατύπωση μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι σαφὴς διὰ τὸν ἀναγνώστη τῆς πρώτης φορᾶς.  Ἐπίσης, μία δημόσια ἀνακοίνωσις θὰ προσέδιδε τὸ κάταλληλο καὶ ἀσφαλὲς Ὀρθόδοξο πνεύμα στὸ ὁποίο « ὁ προστάτης τῆς πίστεως εἶναι τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀκόμα καὶ αὐτὸς ὁ λαὸς, ὁ ὁποίος ἐπιθυμεῖ νὰ παραμείνει ἡ λατρεία τους ἀπαράλλακτος καὶ ὅμοια μὲ ἐκεῖνη τῶν πατέρων τους» (Ἐγκύκλιος τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, 1848).

Πυρπολούμενοι μετὰ τὴν ἴδια ἐπιθυμία νὰ περιφυλάξουμε τὴν πίστη μας, ἀναγινώσκουμε τὴν συμφωνημένο κείμενο μὲ προσοχή.  Τὸ θεωροῦμε πολὺ καλὸ κείμενο μὲ τὴν ἐξαίρεση ἑνὸς μικροῦ σημείου τὸ ὁποίο, ἄν καὶ μικρό, μᾶς φαίνεται κρίσιμο καὶ ἐπικίνδυνο, καὶ αὐτὸ μᾶς παρακινεῖ νὰ γράψουμε τοῦτη τὴν ἀνοικτὴ ἐπιστολή.  Ὁ πρώτος σκοπὸς τῆς ἀνοικτῆς ἐπιστολῆς αὐτῆς εἶναι νὰ ζητήσουμε ἐπείγουσα καὶ ἐπίσημη διευκρίνηση, ἔχουσα τὴν ἴδια ἰσχὺ καὶ ἀξία μὲ τὸ συμφωνημένο ἐκκλησιαστικὸ κείμενο.  Μάλιστα, στὴν τελικὴ, μόνο τὰ ἐπίσημα ἔγραφα θὰ ἔχουν ἰσχύ. Ὁ δεύτερος σκοπὸς εἶναι νὰ πληροφορήσουμε ὅλους τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς περὶ τῶν κινδύνων τῆς ἐκκλησιαστικῆς συμφωνίας, γιὰ νὰ λάβουν τὰ μέτρα τους.

Τὸ κρίσιμο σημεῖο στὸ κείμενο εἶναι τὸ ἐξῆς ἐδάφιο περὶ τῶν λεγομένων «ἐπισήμων ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν» ποὺ ἔχουμε σημάνει μὲ ἔντονα γράμματα:

 

   

  ΣΤ’. Ἡ Ἐπιστροφὴ εἰς τὴν Γνησίαν Ὀρθοδοξίαν

 

1. Εἰς τὴν ἀποδοχὴν τῶν μετανοούντων αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν, αἱ Οἰκουμενικαὶ καὶ Τοπικαὶ ΢ύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας, ἐκτὸς τῆς ἀρχῆς τῆς Ἀκριβείας, ἐφήρμοσαν κατὰ καιροὺς καὶ τὴν λεγομένην ἀρχὴν τῆς Οἰκονομίας, μίαν δηλαδὴ Κανονικὴν καὶ Ποιμαντικὴν πρᾶξιν, κατὰ τὴν ὁποίαν εἶναι δυνατὸν νὰ γίνεται πρόσκαιρος ἀπόκλισις ἀπὸ τοῦ γράμματος τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἄνευ παραβιάσεως τοῦ πνεύματος Αὐτῶν.

 

2. Ἐν τούτοις, ἡ Οἰκονομία δὲν δύναται ποτὲ βεβαίως καὶ εἰς οὐδεμίαν περίπτωσιν νὰ ἐπιτρέψῃ τὴν ἀμνήστευσιν οἱασδήποτε ἁμαρτίας ἢ οἱουδήποτε συμβιβασμοῦ σχετικῶς μὲ τὴν «Ὀρθὴν καὶ ΢ωτήριον τῆς Πίστεως Ὁμολογίαν», ἐφ’ ὅσον ἡ Οἰκονομία ἀποβλέπει καθαρῶς καὶ μοναδικῶς, ἐν πνεύματι φιλανθρώπου συγκαταβάσεως, εἰς τὴν διευκόλυνσιν τῆς σωτηρίας ψυχῶν, ὑπὲρ ὧν Χριστὸς ἀπέθανεν.

 

 3. Ἡ ἐφαρμογὴ τῆς Οἰκονομίας κατὰ τὴν εἰσδοχὴν τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισματικῶν εἰς Ἐκκλησιαστικὴν Κοινωνίαν, οὐδόλως σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει τὴν ἐγκυρότητα καὶ τὸ ὑπαρκτὸν τῶν μυστηρίων αὐτῶν, τῶν τελεσθέντων ἐκτὸς τῶν Κανονικῶν καὶ Χαρισματικῶν Ὁρίων Αὐτῆς.

 

4. Ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία οὐδέποτε ἀνεγνώρισεν, οὔτε κατ’ Ἀκρίβειαν, οὔτε κατ’ Οἰκονομίαν, τὰ ἐκτὸς Αὐτῆς τελούμενα μυστήρια ἀπολύτως καὶ ἐξ ἀποστάσεως, ἐφ’ ὅσον δηλαδὴ οἱ τελοῦντες ἢ οἱ μετέχοντες τῶν μυστηρίων τούτων παραμένουν ἐν τοῖς κόλποις τῆς ἰδίας αὐτῶν αἱρετικῆς ἢ σχισματικῆς Κοινότητος.

 

5. Διὰ τῆς ἐφαρμογῆς τῆς Οἰκονομίας ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον κατὰ τὴν εἰσδοχὴν ἐν μετανοίᾳ τῶν ἐκτὸς Αὐτῆς, μεμονωμένων προσώπων ἢ Κοινοτήτων, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται μὲν μόνον τὸν τύπον τοῦ ἐξ αἱρετικῶν ἢ σχισματικῶν μυστηρίου, ἐὰν βεβαίως οὗτος ἔχῃ τηρηθῆ ἀνόθευτος, εἰδικῶς μάλιστα ἐν σχέσει πρὸς τὸ βάπτισμα, ζωοποιεῖ δὲ τοῦτον τὸν τύπον διὰ τῆς ἐνυπαρχούσης εἰς Αὐτὴν Φάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέσῳ τῶν φορέων τῆς ἐν Ἀληθείᾳ Φριστοῦ πληρότητος Αὐτῆς, ἤτοι τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων.

 

6. Εἰδικώτερον περὶ τῶν Μυστηρίων τῶν τελουμένων εἰς τὰς λεγομένας ἐπισήμους ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν διαβεβαιοῖ περὶ τοῦ κύρους αὐτῶν, οὔτε καὶ περὶ τῆς σωτηριολογικῆς ἀποτελεσματικότητος τούτων, ἰδίως εἰς ὅσους κοινωνοῦν «ἐν γνώσει» μετὰ τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς καὶ τοῦ Σεργιανισμοῦ, ἔστω καὶ ἂν Αὕτη δὲν ἐπαναλαμβάνῃ ὁπωσδήποτε τὸν τύπον αὐτῶν εἰς τοὺς ἐν μετανοίᾳ εἰσερχομένους εἰς κοινωνίαν μετ’ Αὐτῆς, ἐν ὄψει μάλιστα τῆς συγκλήσεως μιᾶς Μεγάλης ΢υνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, εἰς ἐπισφράγισιν τῶν ἤδη γενομένων εἰς τοπικὸν ἐπίπεδον.

 

7. Εἶναι βέβαιον πάντως ὅτι, ὅταν πλήττεται ἡ καθαρότης τοῦ Δόγματος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐκ τούτου δὲ ἐξασθενῇ ὁ ἀρραγὴς σύνδεσμος Ὁμολογίας-Καθολικότητος-Κοινωνίας ἢ καὶ διαρρηγνύεται ἐντελῶς, τότε αἱ μυστηριολογικαὶ καὶ

σωτηριολογικαὶ συνέπειαι εἶναι σοβαρώταται καὶ βαρύταται, προβλεπόμεναι σαφῶς ἀπὸ τὴν Ἀποστολικήν, Πατερικὴν καὶ ΢υνοδικὴν Παράδοσιν.

 

Τὸ σημεῖο ΣΤ´ 6. φαίνεται πολύ κρίσιμο καὶ ἐπικίνδυνο εἰς ἡμᾶς.  Γιὰ νὰ ἀναλύσουμε πρέπει νὰ βλέπουμε πλατιὰ χωρὶς νὰ περιορισθοῦμε στὰ τελευταῖα 100 χρόνια οὔτε νὰ περιορισθοῦμε στὸν Ἑλλαδικὸ χώρο.  Τὸ ἴδιο κείμενο δηλώνει πὼς ἡ «ἐπίσημη ὀρθοδοξία» « ἔχουν πλέον προσχωρήσει ἀποφασιστικῶς, σταθερῶς καὶ ἀμετανοήτως εἰς τὴν διαδικασίαν τῆς συγκρητιστικῆς Ἀποστασίας, σεργιανιστικοῦ καὶ οἰκουμενιστικοῦ τύπου, µίαν ἀντιεκκλησιαστικὴν καὶ ἀντικανονικὴν διαδικασίαν, ἡ ὁποία ἔχει προωθηθῆ ἢ ἐπιτραπῆ συνοδικῶς ἀπὸ τὰς Ἱεραρχίας αὐτῶν, μετὰ τῶν ὁποίων ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀδυνατεῖ νὰ ἔχῃ οἱανδήποτε προσευχητικήν, μυστηριακὴν καὶ διοικητικὴν κοινωνίαν, συνεπὴς οὖσα πρὸς τὰς Ἐκκλησιολογικὰς Ἀρχὰς Αὐτῆς ἔναντι τῶν «ψευδεπισκόπων» καὶ «ψευδοδιδασκάλων». (Δ´6)

 

Ὅπως πολλοὶ ἔχουν ἐπισημάνει,  αὐτὴ ἠ διαδικασία εἶναι 90 ἥδη ἐτῶν.  Μετὰ ἀπὸ τέτοια παρατήρηση, γιὰ τὴν  λεγομένη «ἐπίσημη ὀρθοδοξία» μποροῦμε πλέον νὰ τὴν ὀρίσουμε ἐκτὸς Ἐκκλησίας μὲ ὅλες τὶς συνέπειες ποὺ ἔπονται.  Ὅσο ἀφορᾶ ἁγιαστικὴ χάρη (χάρις προερχομένη ἀπὸ τὰ Ἱερὰ μυστήρια) τὸ κοινὸ ἐκκλησιολογικὸ κείμενο ἄφησε νὰ ἐννοηθεῖ τὴν πλήρη ἀπουσία τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος ὅταν λέγει, «Εἶναι βέβαιον πάντως ὅτι, ὅταν πλήττεται ἡ καθαρότης τοῦ Δόγματος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐκ τούτου δὲ ἐξασθενῇ ὁ ἀρραγὴς σύνδεσμος Ὁμολογίας-Καθολι-κότητος-Κοινωνίας ἢ καὶ διαρρηγνύεται ἐντελῶς, τότε αἱ μυστηριολογικαὶ καὶ σωτηριολογικαὶ συνέπειαι εἶναι σοβαρώταται καὶ βαρύταται, προβλεπόμεναι σαφῶς ἀπὸ τὴν Ἀποστολικήν, Πατερικὴν καὶ Συνοδικὴν Παράδοσιν.» Ζ´ 7.

 

Ἀλλὰ τὸ κείμενο μόνο καὶ μόνο ἀφήνει νὰ ἐννοηθεῖ.  Καὶ τὸ κάνει μὲ τέτοιο τρόπο ποὺ ὁ προηγούμενος ἰσχυρισμὸς ἀκυρώνεται ἀπὸ τὴν φράση ΣΤ´6 ποὺ λέγει

 

«Εἰδικώτερον περὶ τῶν Μυστηρίων τῶν τελουμένων εἰς τὰς λεγομένας ἐπισήμους ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν διαβεβαιοῖ περὶ τοῦ κύρους αὐτῶν, οὔτε καὶ περὶ τῆς σωτηριολογικῆς ἀποτελεσματικότητος τούτων, ἰδίως εἰς ὅσους κοινωνοῦν «ἐν γνώσει» μετὰ τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκου-

μενισμοῦ, ὡς καὶ τοῦ Σεργιανισμοῦ, ἔστω καὶ ἂν Αὕτη δὲν ἐπαναλαμβάνῃ ὁπωσδήποτε τὸν τύπον αὐτῶν εἰς τοὺς ἐν μετανοίᾳ εἰσερχομένους εἰς κοινωνίαν μετ’Αὐτῆς, ἐν ὄψει μάλιστα τῆς συγκλήσεως μιᾶς Μεγάλης ΢υνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, εἰς ἐπισφράγισιν τῶν ἤδη γενομένων εἰς τοπικὸν ἐπίπεδον.»

 

Τῶρα βρισκόμαστε στὴν θέση τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν «περὶ τῶν Μυστηρίων τῶν τελουμένων εἰς τὰς λεγομένας ἐπισήμους ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν διαβεβαιοῖ περὶ τοῦ κύρους αὐτῶν, οὔτε καὶ περὶ τῆς σωτηριολογικῆς ἀποτελεσματικότητος τούτων» ὁπότε «δὲν διαβεβαιοῖ ὅτι δὲν ἔχουν τὰ μύστηρια αὐτὰ κύρος καὶ σωτηριολογικὴ ἀποτελεσματικότητα» καθὼς ἐπισημαίνει ἕνας ἐρευνητὴς τοῦ διαδικτύου.  Γιὰ νὰ διαβεβαιωσοῦμε ἀναμένουμε τὴν σύγκληση μίας Μεγάλης Συνόδου.  Προκαλεῖ ἔκπληξη τοῦτος ὁ ἰσχυρισμὸς διότι ἠ ἀρχὴ τῆς ἀπουσίας τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος ἐκτὸς Ἐκκλησίας εἶναι γνωστὴ τοποθέτηση καθὼς καὶ τὸ ἴδιο κείμενο μας ἐπενθυμίζει.  Παραδείγματος χάριν λέγει  ὁ Κανὼν ΜΣΤ' (46), τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, «Επίσκοπον, ή Πρεσβύτερον αιρετικών, δεξαμένους βάπτισμα, ή θυσίαν, καθαιρείσθαι

προστάσσομεν, τις γαρ συμφώνησις Χριστώ προς Βελίαρ; Ή τις μερίς πιστώ μετά απίστους;»

 

Ερμηνεία Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να αποστρέφονται τους αιρετικούς, και τας των αιρετικών τελετάς. Μάλλον δε αυτοί, οι αιρετικοί δηλαδή πρέπει να ελέγχωνται και να νουθετώνται από

τους Επισκόπους και Πρεσβυτέρους, μήπως ήθελαν καταλάβουν και επιστρέψουν από την πλάνην των. Δια τούτο ο παρών Κανών διορίζει ότι, όποιος Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος ήθελεν αποδεχθή ως ορθόν και αληθινόν το βάπτισμα των αιρετικών ή την παρ' αυτών προσαγομένην θυσίαν, ο τοιούτος, προστάζομεν να καθαιρεθή. Επειδή ποίαν συμφωνίαν έχει ο Χριστός με τον διάβολον; Ή ποίαν μερίδα έχει ο πιστός με τον άπιστον; Διότι εκείνοι όπου δέχονται τα παρά των αιρετικών, ή τα όμοια φρονήματα εκείνων έχουσι και αυτοί, ή το ολιγώτερον δεν έχουσι

προθυμίαν να ελευθερώνουν αυτούς από την κακοδοξίαν των. Οι γαρ συνευδοκούντες εις τας εκείνων τελετάς, πώς δύνανται να ελέγξουσιν αυτούς δια να παραιτήσουν την κακόδοξον και

πεπλανημένην των αίρεσιν;

Ἐπιβεβαιώνει τὸν κανόνα τοῦτον ἡ ἐν Τρούλλω Σύνοδος.  Μετὰ ἀπὸ τὰ πολυχρόνια δεδομένα ἤθη, τὸ μοναδικὸ ποὺ θὰ μποροῦσα νὰ διαβεβαίωνει καὶ ἐπιβάλλεται νὰ διαβεβαιώνει ἡ Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν θὰ ἦταν ἡ ἔλειψις ἁγιαστικῆς χάριτος στὰ μύστηρια τῶν λεγομένων «ἐπισήμων ὀρθοδόξων», ἀλλὰ δὲν τὸ κάνει σὲ τοῦτο τὸ κείμενο.  Ἀντιθέτως,  ἠ φράση «Εἰδικώτερον περὶ τῶν Μυστηρίων τῶν τελουμένων εἰς τὰς λεγομένας ἐπισήμους ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν διαβεβαιοῖ περὶ τοῦ κύρους αὐτῶν, οὔτε καὶ περὶ τῆς σωτηριολογικῆς ἀποτελεσματικότητος τούτων» ἀνοίγει μία ἐπικίνδυνη κερκόπορτα.

Πράγματι ἄν δὲν μποροῦμε νὰ ἐπιβεβαιώσουμε ὅτι τὰ μυστήρια τῶν λεγομένων «ἐπισήμων ὀρθοδόξων» εἶναι ἔγκυρα καὶ ἔχουν σωτηριολογικὴ ἀποτελεσματικότητα τότε δὲν μποροῦμε νὰ ἐπιβεβαιώσουμε ὅτι δὲν εἶναι.  Τότε, μιλῶντας πρακτικῶς, ἐπιτρέπει στοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς νὰ πιστεύουν καὶ νὰ ὁμολογοῦν ὅτι ὑπάρχει ἁγιαστικὴ χάρις εἰς τὴν λεγομένη «ἐπίσημη ὀρθοδοξία».  Τουλάχιστον, ἕτσι μας φαίνεται σὲ μᾶς. Ὁπότε ἡ πρώτη μας ἐρώτηση εἶναι ἡ ἐξῆς.  1. Ἐπιτρέπει τὸ κείμενο νὰ πιστεύουν Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ὅτι ὑπάρχει ἁγιαστικὴ χάρις εἰς τὴν λεγομένη «ἐπίσημη ὀρθοδοξία»;   Ἐὰν ναὶ, τότε ἀνοίγει τὸν πίθο τῆς Πανδώρας μὲ μία σειρὰ ἀντιφάσεων.  Διότι εἶναι:

 

• Σὲ ἀντίφαση μὲ τὴν ὁμολογία τῆς Ἐκκλησίας ἡ ὁποία δὲν παραδέχεται ἁγιαστικὴ χάρη εἰς τοὺς αἰρετικοὺς καὶ τὴν συνήθεια νὰ βάλει σὲ κανόνα ἐκείνους μὲ ἐσφαλμένη ἀντίληψη περὶ τοῦτου τοῦ θέματος.  Καὶ τὶ γίνεται τῶρα ἄν κάποιος δηλώσει ὅτι, βασισμένος στὸ ἐκκλησιαστικὸ κείμενο καὶ στὴν προαναφερμένη ἀσαφὴ φράση, πίστευει πὼς ὑπάρχει ἁγιαστικὴ χάρις στὴν λεγομένη «ἐπίσημη ὀρθοδοξία»;  Θὰ εἶναι δυνατὸν νὰ καθαιρεθεῖ ἄν εἶναι ἐπίσκοπος, ἥ ἀφορισθεῖ ἄν εἶναι λαϊκὸς βάσει τοῦ  ΜΣΤ' (46) κανόνος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων; (2η ἐρώτηση) 

• Σὲ ἀντίφαση μὲ τὸ ἀνάθεμα Ρώσων τῆς Διασπορᾶς κατὰ τοῦ οἰκομενισμοῦ τὸ ὁποίο ἐκβάλλει τῆς Ἐκκλησίας ὅσους πιστεύουν πὼς ὑπάρχουν ἐνεργὰ μυστήρια ἐκτὸς Ἐκκλησίας.  Ἀνέχονται καὶ θὰ ἀνέχονται πιστοὶ στὴν Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν οἰ ὁποίοι πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει ἁγιαστικὴ χάρις στὴν λεγομένη «ἐπίσημη ὀρθοδοξία»;  (ἐρώτηση τρίτη)

• Σε ἀντίφαση μὲ τὶς ὁμολογιακὲς ἐγκυκλίους τοῦ 1935, τοῦ 1950, καὶ τοῦ 1974 τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος οἰ ὁποίες κηρύττουν τὴν ἀπουσία τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος στὴν κρατικὴ ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.  Πράγματι τὸ νέο κείμενο ἀποφασίζει νὰ μὴν κάνει καμμία ξεκάθαρη δηλώση περὶ τῆς ἀπουσίας τῆς χάριτος στὴν λεγομένη «ἐπίσημη ὀρθοδοξία», ἀφήνοντας (ὅπως φαίνεται) νὰ ἐννοηθεῖ ἡ πιθανότης νὰ πιστεύει κανεὶς ὅτι ὑπάρχει  ἁγιαστικὴ χάρις στὴν λεγομένη «ἐπίσημη ὀρθοδοξία».  Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ κρατικὴ ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀνήκει στὴν λεγομένη «ἐπίσημη ὀρθοδοξία» μας ἀφήνει νὰ πιστεύουμε τῶρα ὅτι  ἡ κρατικὴ ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος διατηρεῖ κάποια ἁγιαστικὴ χάρη σὲ πλήρη ἀντίθεση  μὲ τὶς ὁμολογιακὲς ἐγκυκλίους τοῦ 1935, τοῦ 1950, καὶ τοῦ 1974; (τέταρτη ἐρώτηση) 

• Ἄν ἰσχύουν οἱ ὁμολογιακὲς ἐγκυκλίους τοῦ 1935, τοῦ 1950, καὶ τοῦ 1974, τότε ἡ ἀπουσία τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος στὴν κρατικὴ ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶναι βεβαιωμένη.  Ἀλλὰ ἐκτὸς τῆς περιπτώσεως τῆς  Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας εἶναι δυνατὸν ἀλλοῦ στὴν λεγομένη «ἐπίσημη ὀρθοδοξία»  νὰ ὑπάρχει ἁγιαστικὴ χάρις; (πέμπτη ἐρώτηση).  Ἐὰν ναὶ, εἶναι ὁ νεοημερολογιτισμὸς στὴν Ἑλλάδα τόσο διαφορετικὴ ἀπὸ τὸν νεοημερολογιτισμὸ στὴν Κωνσταντινούπολη, Ρουμανία, Ἀντιοχεία, Ἀλεξάνδρεια, Φινλανδία καὶ Τσεχία, ὥστε νὰ δικαιολογήσουμε τὴν ὕπαρξη ἁγιαστικῆς χάριτος σὲ αὐτὲς τὶς συγκεκριμμένες ἐκκλησίας τῆς λεγομένης «ἐπισήμου ὀρθοδοξίας»; (ἔκτη ἐρώτηση) 

• Σὲ ἀντίφαση μὲ τὸ ἀνάθεμα τοῦ 1987 κατὰ τοῦ νῦν κεκοιμημένου Κυπριανοῦ τῆς Φυλῆς γιὰ λόγους ὅτι ὁ ἴδιος ἀναγνώριζε ἁγιαστικὴ χάρη στὴν κρατικὴ ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.  Συγχωρέστε μας ἄν δὲν ἔχουμε καταλάβει καλῶς τὸ ἀνάθεμα.  Ὑπάρχει ἀντίφασις μεταξὺ τοῦ ἀναθέματος τοῦ Κυπριανοῦ καὶ τοῦ νέου κειμένου; (ἔβδομη ἐρώτηση).  Θὰ θελήσετε νὰ ἐξηγήσετε εἰς ἡμᾶς μὲ θεολογικὲς λεπτομέρειες ὑπὸ ποίων συνθηκῶν τελέσατε ἐπιμνημόσυνο δέηση διὰ τὸν κεκοιμημένο Κυπριανὸ ἄπαξ καὶ ἐτελεύτησε ἐκτὸς Ἐκκλησίας (ὀγδόη ἐρώτηση)

 

῾Η τελευταῖα ἀντίφασις περιέχει τὴν ἀνοχὴ τῆς νοοτροπίας ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ὅτι μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἁγιαστικὴ χάρις στὴν λεγομένη «ἐπίσημη ἐκκλησία» εἶναι ἡ πιὸ κρίσιμη.  Ἀντὶ ὅλοι νὰ ἔχουν ἕνα πνεύμα καὶ ἕνα πιστεύω, θὰ βρισκόμαστε σὲ χωρισμὸ πίσω ἀπὸ μία φαινομενικὴ ἐνότητα, ἄλλοι πιστεύοντες εἰς τὴν ὕπαρξη τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος εἰς τὴν λεγομένη «ἐπίσημη ὀρθοδοξία» καὶ ἄλλοι πιστεύοντες τὸ ἀντίθετο.  Oἰκία μερισθεῖσα καθ’ ἑαυτῆς πόσον σταθήσεται; Σὲ μία Γνησία Ὀρθόδοξο σύνοδο θὰ μποροῦσε πλέον κανεὶς νὰ βρεῖ ἐπίσκοπο ποὺ πιστεύει πὼς ἡ λεγομένη «ἐπίσημη ὀρθοδοξία» ἔχει ἁγιαστικὴ χάρη καὶ νὰ βρίσκεται καὶ νὰ συλλειτουργεῖ μὲ ἐπίσκοπο ποὺ πρεσβεύει τὸ ἀντίθετο. Oἰκία μερισθεῖσα καθ’ ἑαυτῆς πόσον σταθήσεται;

 

Μακροχρόνια ἥ σύντομα, αὐτὴ ἡ σειρὰ ἀντιφάσεων ποὺ εἰσήγαγαν μὲ μία παράγραφο, θέτει τὴν Γνησία Ὀρθοδοξία σὲ σοβαρὸ κίνδυνο.  Κατὰ τὶς διδασκαλίες τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἡ ἁγιαστικὴ χάρις εἶναι μονοπώλιο τῆς Ἐκκλησίας.  Ἐπομένως, ἐὰν δὲν ἀπὸκλείετε τὴν παρουσία τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος σὲ ἕνα μέρος (ἥ ἀνοίγετε τὴν πόρτα στὴν ἀποδοχὴ τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος στὴν λεγομένη «ἐπίσημη ὀρθοδοξία») τότε ἀναγνωρίζεται τοῦτο τὸ μέρος ὡς ἐκκλησία (ἥ ἀνοίγετε τὴν πόρτα σὲ μία τέτοια ἀναγνώριση).  Ἐπομένως, χάριν στὴν ἀμφιβολία αὐτὴ, τὸ κείμενο μπορεῖ νὰ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ ἕνα εἶδος κρυπτοκυπριανισμοῦ ἥ ἠμικυπριανισμοῦ πιὸ ὕπουλο καὶ τοιουτοτρόπως ἵσως πιὸ ἐπικίνδυνο.

 

Πολλάκις στὴν ἰστορία τῆς Ἐκκλησίας ὁ λαὸς ἦταν ὁ φύλαξ τῆς πίστεως ἐνῶ οἰ ἐπίσκοποι ἔσφαλαν.  Ἀντιστάθηκε στὴν Σύνοδο τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας  ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς ἐκπρόσωπος τοῦ λαοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ (λίγο ἄγνωστο) τῆς  Ἐκκλησίας τῆς Γεωργίας.  Στὴν Πολωνικὴ κατοχὴ τῆς Οὐκρανίας, οἱ πιστοὶ ἀντιστάθησαν στὴν οὐνία ἐνῶ ἐπίσκοποι ἀγκάλιασαν τὴν αἴρεση.  Μετὰ ἀπὸ τὸ ἠμερολογιακὸ σχίσμα στὴν Ἑλλάδα, ὁ λαὸς ἐκράτησε τὴν πίστη, παρόλο ποὺ ὅλοι οἰ ἐπίσκοποι ἐβρίσκοντο στὴν ἀποστασία ἕως τὸ 1935.

 

Διὰ τοῦτο καὶ διότι διὰ του κείμενου τοῦτου ἵσως ἔχει ἀνοίξει μία ἐπικίνδυνη πόρτα ἐξ´αἰτίας μίας ἀσαφοὺς διατυπώσεως, μᾶς φαίνεται σωστὸ νὰ καλέσουμε ἄπαντες τοὺς ἐπισκόπους τοὺς ὑπογράφοντες τὸ κείμενο τοῦτον ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἐκκλησία νὰ

• ἀπαντήσουν στὰ ἐρωτήματα τῆς ἐπιστολῆς τοῦτης
• Ὁμολογήσουν γραπτῶς τὴν προσωπικὴ τους θέση περὶ παρουσίας ἥ ἀπουσίας ἁγιαστικῆς χάριτος εἰς τὴν λεγομένη «ἐπίσημη ὀρθοδοξία»

 

Καὶ διὰ τὸν ἑαυτὸ μας

• Ἀπορρίπτουμε τὸ κείμενο « Ἡ Γνησία  Ὀρθόδοξος  Ἐκκλησία ἐν ᾽Αντιστάσει στὴν Αἰρεση τοῦ Οἰκομενισμοῦ» στὴν παρούσα διατύπωση καὶ ζητοῦμε μία ἐπίσημη καὶ γρήγορη ἀνασύνταξη ἡ ὁποία θὰ δείξει σαφῶς καὶ ἀναφιβόλως τὴν ἀπουσία ἁγιαστικῆς χάριτος στὴν λεγομένη «ἐπίσημη ὀρθοδοξία» ὡς ὀντότητα ἐκτὸς ἐκκλησίας.
• Ἀπαιτοῦμε μία αὐστηρὴ καὶ δημόσια ἐπιβουλὴ τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἐπιτιμοῦσα τοὺς δηλώντες ὅτι ὑπάρχει ἁγιαστικὴ χάρη στοὺς αἰρετικοὺς καὶ ὅσους μεταδίδουν μυστήρια στοὺς αἰρετικοὺς ἄνευ προηγουμένης μετανοίας.
• Ἀπαιτοῦμε  μία αὐστηρὴ ἐπιβουλὴ τῶν ἀναθεμάτων τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν κατὰ τῶν δηλώντων ὅτι ὑπάρχει ἁγιαστικὴ χάρη στοὺς αἰρετικοὺς.
• Ὁμολογοῦμε  ἑαυτοῦς ἔτοιμους νὰ ξεκινήσουμε κανονικὲς διαδικασίες (ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια) κατὰ ὁποιονδήποτε ἔχει θέσεις καὶ πράξεις ἐν ἀντιθέσει μὲ τὶς διδασκαλίες τῆς Ἐκκλησίας περὶ ὑπάρξεως ἁγιαστικῆς χάριτος ἐκτὸς Ἐκκλησίας.
• Δηλώνουμε ἔτοιμοι νὰ διακόψουμε ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ ὅποιον ἐπίσκοπο κηρύξει ἥ πράξει μὲ αἰρετικὸ τρόπο, προπαντὸς περὶ τοῦ ζητήματος περὶ ἁγιαστικῆς χάριτος εἰς τὴν λεγομένη «ἐπίσημη ὀρθοδοξία» ἐν ἀντιθέσει μὲ τὸ πνεύμα του

ΙΕ´Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου.

 

Ὅσοι συμφωνοῦν μὲ τὴν ἀνοικτὴ μας ἐπιστολὴ  καλοῦνται νὰ τὴν διαδώσουν (μεταφρασταὶ τῆς ἐπιστολῆς εἶναι δεκτοί!) καὶ νὰ πράττουν σύμφωνα μὲ τοῦτη τὴν ἐπιστολὴ καὶ τὸ πνεύμα της.

Jean-Serge KATEMBUE

Rhineland, 10/23 Μαρτίου 2014

Τρίτη Κυριακὴ τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς

Τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Κοδράτου καὶ σὺν αὐτῶ Μαρτύρων.