Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὡ Κύριε!

Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὡ Κύριε! Ἀκόμη καὶ ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι.
Ὑπὸ ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Οἱ εχθροὶ μὲ ἔχουν ὁδηγήσει μέσα εἰς τὴν ἀγκάλη Σου περισσότερον, ἀπὸ ὄ,τι οἱ φίλοι μου. Οἱ φίλοι μὲ ἔχουν          προσδέσει εἰς τὴν γῆν, ἐνῶ οἱ ἐχθροὶ μὲ ἔχουν λύσει ἀπό τὴν γῆν καὶ ἔχουν συντρίψει ὅλες τὶς φιλοδοξίες μου εἰς τὸν κόσμον.

Οἱ εχθροὶ μὲ ἀποξένωσαν ἀπὸ τὶς ἐγκόσμιες πραγματικότητες καὶ μὲ ἔκαναν ἕναν ξένον καὶ ἄσχετον κάτοικον τοῦ κόσμου. Ὅπως ἀκριβῶς ἕνα κυνηγημένον ζῶον βρίσκει ἀσφαλέστερον καταφύγιον ἀπὸ ἕναν μὴ κυνηγημένον, ἔτσι καὶ ἐγώ, καταδιωγμένος ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς, ἔχω εὔρει τὸ ἀσφαλέστερον καταφύγιον, προφυλασσόμενος ὑπὸ τὸ σκήνωμά Σου, ὅπου οὔτε φίλοι οὔτε ἐχθροί μποροῦν νὰ ἀπωλέσουν τὴν ψυχήν μου.

Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὡ Κύριε!  Ἀκόμη καὶ ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι.

Αὐτοί μάλλον, παρὰ ἐγώ, ἔχουν ὁμολογήσει τὶς ἁμαρτίες μου ἐνώπιον τοῦ κόσμου.

Αὐτοὶ μὲ ἔχουν μαστιγώσει, κάθε φορὰ ποὺ ἐγὼ εἴχα διστάσει νὰ μαστιγωθῶ.

Μὲ ἔχουν βασανίσει, κάθε φορὰ ποὺ ἐγὼ εἴχα προσπαθήσει νὰ ἀποφύγω τὰ βάσανα.

Αὐτοὶ μὲ ἔχουν ἐπιπλήξει, κάθε φορὰ ποὺ ἐγὼ εἴχα κολακεύσει τὸν ἐαυτόν μου.

Αὐτοὶ μὲ ἔχουν κτυπήσει, κάθε φορὰ ποὺ ἐγὼ εἴχα παραφουσκώσει με ἀλαζονεία.

Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὡ Κύριε! Ἀκόμη καὶ ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι.

Κάθε φορὰ ποὺ εἴχα κάνει τὸν ἐαυτόν μου σοφόν, αὐτοὶ μὲ ἀποκάλεσαν ἀνόητον.

Κάθε φορὰ ποὺ εἴχα κάνει τὸν ἐαυτόν μου δυνατόν, αὐτοὶ μὲ περιγέλασαν σὰν νὰ ἦμουν νάνος.

Κάθε φορὰ ποὺ θέλησα νὰ καθοδηγήσω ἄλλους, αὐτοὶ μὲ ἔσπρωξαν εἰς τὸ περιθώριον.

Κάθε φορὰ ποὺ ἔσπευδα νὰ πλουτίσω, αὐτοὶ μὲ ἐμπόδισαν μὲ σιδηρὰ χεῖρα.

Κάθε φορὰ ποὺ εἴχα σκεφθεῖ ὅτι θὰ κοιμόμουν εἰρηνικά, αὐτοὶ μὲ ξύπνησαν ἀπὸ τὸν ὕπνον.

Κάθε φορὰ ποὺ προσπάθησα νὰ κτίσω σπίτι διὰ μίαν μακράν καὶ ἤρεμον ζωήν, αὐτοὶ τὸ κατεδάφισαν καὶ μὲ ἔβγαλαν ἔξω.

Στ’ ἀλήθεια, οἱ εχθροὶ μὲ ἔχουν ἀποσυνδέσει ἀπὸ τὸν κόσμον καὶ ἄπλωσαν τὰ χέρια μου στὸ κράσπεδο τοῦ ἰματίου Σου.

Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὡ Κύριε ! Ἀκόμη καὶ ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι.

Εὐλόγησέ τους καὶ πλήθυνέ τους !  Πλήθυνέ τους και κάνε τους ἀκόμη πιὸ σκληροὺς ἐναντίον μου!

Ὥστε ἡ καταφυγή μου σὲ Σένα νὰ μὴν ἔχει ἐπιστροφή.

- ὥστε κάθε ἐλπίδα μου εἰς τοὺς ἀνθρώπους νὰ διαλυθεῖ ὡς ἰστὸς ἀράχνης.

- ὥστε ἀπόλυτος γαλήνη νὰ ἀρχίσει νὰ βασιλεύει εἰς τὴν ψυχήν μου.

- ὥστε ἡ καρδία μου νὰ γίνει ὁ τάφος τῶν δύο κακῶν διδύμων μου ἀδελφῶν: τῆς ἀλαζονείας καὶ τοῦ θυμοῦ.

- ὥστε νὰ μπορέσω νὰ ἀποθηκεύσω ὅλους τοὺς θησαυρούς μου ἐν οὐρανοῖς.

- ὥστε νὰ μπορέσω διὰ πάντα νὰ ἐλευθερωθῶ ἀπὸ τὴν αὐταπάτη, ἡ ὁποία μὲ περιέπλεξε στὸ θανατηφόρο δίχτυ τῆς ἀπατηλῆς ζωῆς.

Οἱ ἐχθροὶ μὲ δίδαξαν νὰ μάθω -αὐτὸ ποὺ δύσκολα μαθαίνει κανείς - ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει ἐχθροὺς εἰς τὸν κόσμον, ἐκτὸς απὸ τὸν ἐαυτόν του!

Μισεῖ κάποιος τοὺς ἐχθρούς του μόνον ὅταν ἀποτυγχάνει νὰ ἀναγνωρίσει ὅτι δὲν εἶναι ἐχθροί, ἀλλὰ σκληροί καὶ ἄσπλαχνοι φίλοι!

Εἶναι πράγματι δύσκολον διὰ ἐμένα νὰ πῶ ποιὸς μοῦ ἔκανε περισσότερον καλὸν καὶ ποιὸς μοῦ ἔκανε περισσότερον κακὸν εἰς τὸν κόσμον· οἱ εχθροί ἢ οἱ φίλοι.

Δι’ αὐτό, εὐλόγησε, ὡ Κύριε, καὶ τοὺς φίλους μου καὶ τοὺς ἐχθρούς μου.

Ἀμήν.