Ἡ κρίσις καὶ οἱ κρίσεις μας

Ἡ μεγάλη οἰκονομικὴ κρίσις ποὺ ταλαιπωρεῖ τελευταῖα τὴν Ἑλληνικὴ οἰκονομία, εἶναι ἕνα θέμα, ποὺ ἀπασχολεῖ ἔντονα καὶ βασανιστικὰ πλέον ὅλους τοὺς Ἕλληνες. Μικροὶ καὶ μεγάλοι, πλούσιοι καὶ πτωχοί, ἁπλοὶ βιοπαλαιστὲς καὶ μεγάλοι ἐπιχειρηματίες, ἀγράμματοι πολίτες ἢ μεγάλοι οἰκονομολόγοι συζητοῦν συνεχῶς γιὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίσι, ἐκφράζουν τὴν ἄποψί τους καὶ στιγματίζουν αὐτούς, ποὺ κατὰ τὴν γνώμη τους ὑπῆρξαν οἱ ὑπαίτιοι αὐτῆς τῆς καταστροφικῆς
καταστάσεως. Πολλοί, ἀγνοώντας στὸ σύνολό τους τὶς βαθύτερες αἰτίες, τὶς ρίζες τῆς δύσκολης αὐτῆς καταστάσεως, ἐπιρρίπτουν τὶς εὐθύνες μόνο σὲ «ἐπιτήδειους» πολιτικούς, ποὺ κατὰ τὴν γνώμη τους, τοὺς ξεγέλασαν καὶ τοὺς ἐξαπάτησαν.
 
Εἶναι ὅμως ἔτσι τὰ πράγματα; Ἡ οἰκονομικὴ κρίσις εἶναι τὸ πρόβλημα; Αὐτὴ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ κακοῦ ἢ ἡ οἰκονομικὴ κρίσις ἦλθε σὰν συνέπεια καὶ φυσικὸ ἐπακόλουθο μιᾶς ἄλλης σοβαρό-
τατης ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς γενικῶς κρίσεως, ποὺ «περνᾶ» τὰ τελευταία χρόνια ἡ Ἑλληνικὴ κοινωνία;
 
 Ἂν ἀναζητοὺσαμε τὰ αἴτια τῆς πτώσεως τῆς ἄλλοτε κραταιᾶς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, ποὺ εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα τὴν μακρόχρονη σκλαβιὰ τῶν Ἑλλήνων στοὺς Ὀθωμανοὺς ἐπὶ 400
χρόνια, θὰ βλέπαμε, ὅτι ἡ πραγματικὴ αἰτία ἦταν ἡ παρακμή, τὴν ὁποία ἔφερε ἡ ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κρίσις καὶ κατάπτωσις τῶν ἀνθρώπων τοῦ Βυζαντίου κατὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη. Καὶ σήμερα λοιπόν, ὅπως μᾶς βεβαιώνουν τὰ ἴδια τὰ γεγονότα, ἡ Ἑλλάς μας καὶ κατὰ συνέπεια ὅλοι οἱ Ἕλληνες, ὁδηγούμαστε σὲ μία νέα ὑποδούλωση, οἰκονομικῆς φύσεως μὲ ἀπρόβλεπτες συνέπειες καὶ προεκτάσεις, ποὺ θὰ κλονίσουν, ὅπως φαίνεται, ἀνεπανόρθωτα ἴσως τὴν συνοχὴ καὶ τὸ μέλλον τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ποῦ ὀφείλονται ὅμως ὅλα αὐτά; Πῶς φθάσαμε πάλι στὸ
σημεῖον «μηδέν»; Δυστυχῶς ὅπως καὶ τότε, στὰ χρόνια τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἔτσι καὶ τώρα ζοῦμε σὲ περίοδο μεγάλης παρακμῆς καὶ ἀποστασίας. 
 
Καὶ πρίν, ἀλλὰ πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὰ χρόνια τῆς μεταπολιτευτικῆς περιόδου ἄρχισε συστηματικὰ ἡ κατακρήμνισις τῶν ἠθικῶν ἀρχῶν καὶ τῶν ἀξιῶν τοῦ λαοῦ μας καὶ ἡ
ἀπεμπόλησις τῶν παραδόσεων καὶ τῆς ἐν γένει ἑλληνοχριστιανικῆς
κληρονομιᾶς μας.
 
Πολὺ σύντομα, σὲ χρόνο μηδέν, χάσαμε τὴν ἠθική μας, ἀφοῦ μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες «χτυπήθηκε» καίρια ὁ θεσμὸς τῆς οἰκογένειας, μὲ πολὺ ὕπουλες, ὕποπτες καὶ κακόβουλες ἀλλαγὲς τοῦ οἰκογενειακοῦ δικαίου. Στὴν συνέχεια χάθηκε ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις μας καὶ κλονί-
στηκε ἡ ἐμπιστοσύνη τῶν Ἑλλήνων πρὸς τὴν Ἐκκλησία, ἀφοῦ ἀνέλαβαν μερικοὶ ἄθεοι πολιτικοί μας λυσσώδη πόλεμο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, διασύροντας τὸν κλῆρο της, τὸ ἔργο της καὶ τὴν
ἀποστολή της.
 
Ἑπόμενο στόχο ἀποτέλεσε ἡ ἐθνική μας παιδεία. Μὲ ἀνεπαρκῆ καὶ προβληματικὰ ἐκπαιδευτικὰ προγράμματα, προώθησαν μόνο τὴν στείρα γνώσι καὶ ὄχι τὴν καλλιέργεια τοῦ πνεύματος καὶ τὴ διαμόρφωσι ἠθικοῦ καὶ ἐνάρετου χαρακτῆρος. Κατάφεραν νὰ «δημιουργήσουν» πτυχιούχους χωρὶς ἦθος, ἀρχὲς καὶ ἀνθρωπισμό. Παράλληλα «δημιοὺργησαν» πτυχιοὺχους χωρὶς οὐσιώδεις γνώσεις καὶ κυρίως χωρὶς πνευματικὴ καλλιέργεια καὶ ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ ἀξίες, παρότι αὐτὲς «γεννήθηκαν» στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ ἔθεσαν τὶς βάσεις γιὰ τὴν ἀνάπτυξη ὄχι
μόνο τοῦ Ἑλληνικοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ.
 
Παράλληλα πρέπει νὰ ἐπισημανθῇ, ὅτι λέξεις, ὅπως δικαιοσύνη, ἀλληλεγγύη, σεβασμὸς καὶ κοινωνικὴ πρόνοια ἔχασαν τὴν οὐσία καὶ τὸ νόημά τους. Οἱ «ἐπιτήδειοι» προώθησαν μόνο
τὴν ἀναξιοκρατία, ἡ ὁποία ἐπέφερε τὴν διάλυσι τῶν πάντων, ἀφοῦ ἄτομα ἀνάξια καὶ προβληματικὰ βρέθηκαν σὲ καίριες καὶ ἐπιτελικὲς θέσεις μὲ κριτήρια ἁπλῶς καὶ μόνον κομματικά.
 
Διαβρώθηκε, λοιπόν, ἡ κοινωνία μας καὶ οἱ ἄνθρωποι ἐξαχρειώθηκαν, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ ἕνα κακὸ νὰ ἀκολουθῇ τὸ ἄλλο, χωρὶς τέλος. Ἔτσι ἐπῆλθε ἡ παρακμή, ἡ καταστροφὴ καὶ
τελικῶς ἡ γνωστὴ στοὺς πάντες κρίσις. Φταῖνε ἄραγε μόνον αὐτοί, ποὺ νομοθετοῦσαν καὶ ἀποφάσισαν γιὰ ὅλους ἐμᾶς; Ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι τὶ κάναμε; Δυστυχῶς διαφωνούσαμε μεταξύ μας, ἀλληλομαχόμασταν λόγω διαφορετικῶν πολιτικῶν πεποιθήσεων καὶ ὁ καθένας ψή-
φιζε βάσει μόνον κομματικῶν κριτηρίων καὶ στήριζε τὸν «δικό» του μὲ φανατισμὸ καὶ μισαλλοδοξία. Στήριζε τὸν «πολιτικό» του, ὄχι ἐπειδὴ τὸν θεωροῦσε ἱκανὸς ἠθικὸ ἢ εὐσεβῆ, ἀλλὰ ἁπλῶς ἐπειδὴ ἤλπιζε, ὅτι ἔτσι θὰ μποροῦσε, νὰ «βολευτῇ» αὐτὸς ἢ τὸ παιδί του σὲ κάποα Δημόσια θέσι, ἀδιαφορώντας γιὰ τὸ κακὸ καὶ τὴν ζημία, ποὺ θὰ προξενοῦσε στὴν κοινωνία καὶ τὸ κράτος ὁ ἀνάξιος ἐκπρόσωπός του!
 
Ἡ πνευματική, ἀτροφία μας, ἡ ἠθική μας ἐξαχρείωσις καὶ οἱ πελατειακὲς σχέσεις κομμάτων καὶ ψηφοφόρων ὁδήγησαν στὴν «ἄρρωστη» σημερινὴ πραγματικότητα. Ἦλθε, λοιπόν, τώρα ἡ ὥρα, νὰ πληρώσουμε τὰ «σπασμένα» μιᾶς περιόδου καταστροφικῆς. Μιᾶς περιόδου κατακρημνίσεως τῶν ἀρχῶν καὶ τῶν ἀξιῶν, τῆς φυγῆς μας ἀπὸ τὸ Θεό μας καὶ τῆς Πατροπαραδότου Πίστεώς μας.
 
Ὅμως, ὅπως μᾶς λέει ἡ ὁ Ἀπ. Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμ. ἐπιστολή του (στ´, 23), «τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος»! Ἀφοῦ, λοιπόν, συστηματικὰ διώξαμε τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὴν ζωή μας, τώρα
θερίζουμε τοὺς καρποὺς αὐτῆς τῆς ἀποστασίας καὶ τῆς Θείας ἐγκαταλείψεως.
 
Ἂν θεωρεῖτε, ὅτι ὁ λόγος αὐτὸς φαίνεται ὑπερβολικός, ἀναλογισθεῖτε, τὸ πόσο μᾶς «βαρύνει» τὸ κακουργηματικὸ ἁμάρτημα τῆς βλασφημίας τῶν Θείων, καὶ μᾶς ἐκθέτει διεθνῶς, ἀφοῦ αὐτὸ
τὸ «φαινόμενο» τὸ παρουσιάζουν μόνον οἱ Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς καυχόμαστε, ὅτι εἴμαστε Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι!
 
 Ἀλλοίμονό μας!
 
Ἄρα ἀδελφοί μου, ἂν δοῦμε ἀπὸ τὸ πρίσμα αὐτό, τὸ πρόβλημα τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως ποὺ βιώνουμε σήμερα, θὰ πρέπει, ἐὰν θέλουμε νὰ εἴμαστε εἰλικρινεῖς μὲ τοὺς ἑαυτούς μας, νὰ ὁμολογήσουμε ὅλοι μας γενικῶς, ὅτι ἔχουμε κάποιο μερίδιο εὐθύνης καὶ ὅτι θὰ πρέπει ἐπιτέλους ν’ ἀλλάξουμε τακτική.
 
Ἂς ἀναλογιστοῦμε ὅλοι τὶς εὐθύνες μας! Ἂς μὴν περιμένουμε, νὰ δοῦμε, τὶ θὰ κάνουν οἱ ἄλλοι, τὶ θὰ κάνει ὁ διπλανὸς ἢ ὁ ἀνώτερός μας. Ἂς ἀναρωτηθοῦμε, τὶ πρέπει νὰ γίνῃ πλέον καὶ τὶ πρέπει νὰ κάνουμε ἐμεῖς προσωπικά· καὶ ἀφοῦ διαπιστώσουμε πλέον, ὅτι ἀκολουθήσαμε λάθος πορεία, ἂς τὴν ἀλλάξουμε! Ἂς ἐπιστρέψουμε στὶς ἀξίες μας, στὸν πολιτισμό μας, στὴν θρησκεία
μας, στὴν Ἑλληνορθόδοξη κληρονομιά μας καὶ φυσικὰ πρωτίστως στὴν Πίστι μας. Ἂς ἔρθουμε κοντὰ στὸν Κύριο καὶ Θεόν μας, τὸν Ὁποῖο περιφρονητικὰ ἐγκαταλείψαμε.
 
Σὰν τὸν ἄσωτο νὰ ἐπιστρέψουμε στὸν στοργικὸ Οὐράνιο Πατέρα μας. Ὰκριβῶς! Αὐτὸ ἀπαιτεῖται σήμερα σὰν πρῶτο βῆμα. Ἂς δείξουμε κι ἐμεῖς στὸν Κύριό μας τὴν βαθειά μας μετάνοια.
Τὶ εἶπε ὁ ἄσωτος; «Πάτερ ἥμαρτον εἰς τὸν Οὐρανὸ καὶ ἐνώπιόν Σου καὶ οὐκ εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός Σου». Ἂς δηλώσουμε μὲ ταπείνωση, ὅτι ἁμαρτήσαμε, ὅτι παραστρατήσαμε στὴν πορεία
τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Ἂς ὁμολογήσουμε ὅτι πλανηθήκαμε ἀπὸ τὸν πονηρὸ καὶ τὴν ἁμαρτία καὶ φτάσαμε σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο τῆς ἠθικῆς καταπτώσεως καὶ πνευματικῆς ἀδιαφορίας
καὶ διαφθορᾶς, ὥστε νὰ ἔρθῃ, ὡς φυσικὸ ἐπακόλουθο αὐτὴ ἡ καταστροφικὴ οἰκονομικὴ κρίσις.
 
Ἂς ἐπιστρέψουμε καὶ πάλι Κοντά Του, ὥστε νὰ πάρουμε τὴν Θεία Του βοήθεια, γιὰ νὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγῶνα μας. Νὰ ἀντλήσουμε Θεία Δύναμι, γιὰ νὰ μπορέσῃ ὁ καθένας μας, νὰ
σηκώσῃ τὸ δικό του σταυρό. Νὰ πάρουμε τὴν Θεία Του φώτιση, γιὰ νὰ βροῦμε τὴν χαμένη ἀθωότητα τῆς καρδιᾶς μας, ποὺ μᾶς στέρησε τὴν εἰρήνη Του. Νὰ ξαναβροῦμε τὴν ἀνθρωπιά, ποὺ χάσαμε στὰ πονηρὰ παιχνίδια τοῦ κέρδους, τοῦ συμφέροντος καὶ τῆς ἀπὸλαυσης. Νὰ ἐπικοινωνήσουμε καὶ πάλι μ’ Ἐκεῖνον, ποὺ εἶναι τὸ Φῶς, ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωή, ἀφοῦ ζήσαμε μακριά Του, βυθισμένοι στὸ σκοτάδι, στὸ ψέμα καὶ τὴν ὑποκρισία καὶ φτάσαμε στὰ ὅρια τῆς πνευματικῆς πτωχεύσεως καὶ τῆς οἰκονομικῆς καταστροφῆς. Μόνο κοντά Του μποροῦμε, νὰ ξαναβροῦμε τὴν αἰσιοδοξία, τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἐλπίδα, γιὰ νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὸ φοβερὸ φάσμα τῆς μελαγχολίας, τῆς ἀπογνώσεως καὶ τῆς ἀπελπισίας, ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ἐξαθλίωση, τὴν κατάθλιψι καὶ τὴν ὁλοκληρωτικὴ καταστροφή.
 
Ἂς μὴν δειλιάσουμε, ἐπειδὴ δῆθεν εἴμαστε λίγοι ἢ μόνοι μας. Ἡ ἐπικοινωνία μας μὲ τὸ Θεό μας, θὰ μᾶς κάνει δυνατοὺς καὶ ἔτσι Ἐκεῖνος μπορεῖ καὶ πάλι νὰ θελήσῃ, νὰ κάνῃ τὸ Θαῦμα Του! 
Διότι μόνον ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσῃ, νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο τῆς Κρίσεως! Μόνο Ἐκεῖνος μπορεῖ, νὰ σώσῃ καὶ πάλι τὴν Ἑλλάδα μας.
 
Ἂς ἐνθυμούμαστε πάντοτε αὐτὸ ποὺ ἔδειξε σὲ ἐνύπνιο ὁ Κύριος στὸν Μωάμεθ τὸ Β΄, τὸν πορθητὴ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅτι, ἂν ἔστω καὶ πέντε ἀληθινοὶ -σωστοὶ Χριστιανοὶ εὑρίσκοντο τότε στὴν Κωνσταντινούπολι, δὲν θὰ ἐπέτρεπε, νὰ πέσῃ ἡ Πόλις στὰ χέρια του! 
Στὴ συνέχεια, ὅτι τὸ 1821 ἔγινε τὸ μεγάλο Θαῦμα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως, διότι οἱ Πρόγονοί μας κατέφυγαν μὲ βαθειὰ Πίστι καὶ μὲ ἀπεριόριστη ἐμπιστοσύνη στὸν Παντοδύναμο 
Θεό μας!
 
Ἐπιπλέον, ὅτι τὸ 1940 ζήσαμε τὸ ἄλλο μεγάλο Θαῦμα τῆς ἱστορικῆς ἐκείνης ἀντίστασις, διότι καὶ τότε οἱ Πιστοὶ Πατέρες μας πολέμησαν, ἔχοντας σύμμαχο τὴν Θεία Δύναμι καὶ τὴν προστασία τῆς
Ὑπερευλογημένης Δέσποινας καὶ Μητέρας Παναγίας μας.
 
 Ἀγαπητοί μου ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ἂς παύσουμε, νὰ ψάχνουμε γιὰ ἐνόχους καὶ ὑπευθύνους . 
 
Ἂς ὁμολογήσουμε, ὅτι εἴμαστε ὅλοι ὑπεύθυνοι γιὰ τὸ μεγάλο κακὸ τῆς κρίσεως, ποὺ ζοῦμε, καὶ ἂς ἀφήσουμε τὶς κρίσεις, ποὺ κάναμε μέχρι τώρα γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἂς λάβουμε ὑπ’ ὄψιν μας σοβαρὰ τὸ ψαλμικό: «μὴ πεποίθατε ἐπ’ ἄρχοντας, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία» καὶ ἂς μὴν περιμένουμε, νὰ βρεθῇ κάποιος ἄξιος καὶ χαρισματικὸς πολιτικὸς ἄρχοντας ἢ κάποιος Μεσσίας, γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσῃ ἀπὸ τὶς ὀδυνηρὲς συνέπειες, ποὺ ἔφερε ἡ οἰκονομικὴ κρίσις στὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία.
 
Ἂς ταπεινωθοῦμε καὶ ἂς ἐπιστρέψουμε στὸν Κύριό μας! Ἂς προσευχηθοῦμε στὸ ὄνομά Του, γιὰ νὰ φωτίσῃ ἐμᾶς καὶ τοὺς πολιτικούς μας ἡγέτες, ὥστε νὰ βροῦμε τὸ σωστὸ δρόμο, τὸν δρόμον τῆς ἀλήθειας, τῆς ἠθικῆς, τῆς οὐσίας, τῆς ἐπικοινωνίας μὲ τον Πατέρα μας. Ἂς ἀποτελέσει ὁ καθένας μας ὑγιὲς πρότυπο μετάνοιας καὶ πίστεως καὶ ἂς ἔχουμε πάντα στὸ νοῦ μας
τὴ γνωστὴ ρήση τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «κατὰ τοὺς πολίτας καὶ οἰ ἄρχοντες».
 
Καλὴ μετάνοια!
 
† Ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος
Ἁγιοκυπριανίτης