"Τὸ πολιτικὸν πρόβλημα τοῦ Κακοῦ: Ὁμοφυλοφιλικόν Κίνημα", τοῦ Robert Oscar López

Ἁνερτήθη: 26 Δεκεμβρίου 2015 10:15 AM PST

Ο Robert Oscar López εἶναι ἐπίκουρος καθηγητής τῆς ἀγγλικῆς γλώσσας στο California State University-Northridge. 

Ο Robert Oscar Lopez ανατράφηκε από δύο λεσβίες. 

Στο παρακάτω άρθρο, περιγράφει την επίθεση που δέχθηκε από τα LGBT ομοφυλοφιλικά κινήματα όταν αποκάλυψε πόσο επιζήμιο ήταν να μεγαλώσει μέσα σε μια ομοφυλοφιλική οικογένεια.

     Τὸ Πολιτικόν Πρόβλημα τοῦ Κακοῦ

Είχα μια πρόσφατη συνάντηση με έναν ιερέα, ο οποίος μου είπε κάτι που ποτέ δεν θα λάμβανα σοβαρά υπόψη πριν ένα χρόνο. Είπε, “Αγωνίζεσαι εναντίον του πραγματικού σκότους”. Αναφερόταν στην συμμετοχή μου σε μια κίνηση για την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών που μεγαλώνουν από μια μαμά και ένα μπαμπά.

Περιττό να πω, λίγο στη ζωή μου ωθήθηκα να μιλήσω με όρους καλού και κακού πριν από το 2012.

Ήταν πριν από ένα χρόνο, όμως, σε ένα άρθρο στο The Public Discourse, που βγήκα μπροστά με μια ειλικρινή κριτική του LGBT κινήματος. Αυτό το κίνημα και τα προβλήματά του ήταν κάτι που ήξερα πιο προσωπικά από σχεδόν οποιονδήποτε στον κόσμο, αφού είχα ήδη μεγαλώσει από μικρό παιδί σε ένα γκέι σπίτι, και βγήκα ως bisexual το ίδιο έτος που η μητέρα μου πέθανε.

Το άρθρο μου στο The Public Discourse στις 6 Αυγούστου, 2012, “Μεγαλώνοντας με δύο Μαμάδες”, δεν στηριζόταν σε θρησκευτικές καταδίκες της ομοφυλοφιλίας. Ήταν, μάλλον, μια χωρίς λογοκρισία περίληψη του τι ήταν η ζωή για ένα παιδί γεννημένο μέσα σε αριστερά ουτοπικά όνειρα που πήγαν στραβά. Δεν μου φαινόταν απίθανο να αγαπώ τη μητέρα μου και παρόλα αυτά να παραδεχτώ ότι το διαζύγιό της από τον πατέρα μου και η συμβίωση με μια άλλη γυναίκα για σχεδόν όλα τα χρόνια που με μεγάλωσε μου προκάλεσαν δια βίου πληγές που ποτέ δεν θεραπεύτηκαν.

Το γκέι λόμπι είχε λίγους τρόπους για να ανατρέψει το θέμα μου, οπότε έπρεπε να καταφύγουν στο να ξερνάνε τυχαίες προσβολές. Δεν έλεγα ψέμματα, οπότε η διερεύνηση της προσωπικής μου ζωής δεν πρόκειται να βοηθούσε. Δεν ήμουν μια περίπτωση ντουλάπα, οπότε δεν μπορούσαν να με βγάλουν “έξω” με τον τρόπο που είχαν συνθλίψει πολλούς άλλους ανταγωνιστές τους. Και ενώ είμαι τόσο αμαρτωλός όσο και ο διπλανός μου, η υποκρισία ήταν ένα δύσκολο φορτίο να μου ρίξουν, γιατί πραγματικά εφάρμοζα ότι είχα μάθει από τη δική μου δύσκολη παιδική ηλικία έως τις επιλογές μου ως πατέρας αργότερα. Ως ενήλικας, όταν έμαθα ότι είχα αφήσει μια γυναίκα έγκυο, αποφάσισα ότι ποτέ δεν θα θέσω ένα άλλο ανθρώπινο ον στην ίδια κατάσταση που γνώρισα ως αγόρι. Δεν θα επαναλάμβανα το λάθος του πατέρα που με εγκατέλειψε όταν γεννήθηκα. Δεν θα επαναλάμβανα το λάθος της μητέρας που με ενέπλεξε σε ένα ομοφυλόφιλο αδιέξοδο το οποίο με άφησε κοινωνικά ανυπεράσπιστο απέναντι σε έναν σκληρό κόσμο όταν πέθανε.

Ήξερα πώς ήταν να είσαι το παιδί ενός ομοφυλόφιλου γονέα, το παιδί του διαζυγίου, ορφανός. Ήξερα πώς ήταν επίσης να είσαι ομοφυλόφιλος γονέας. Ήξερα ότι δεν υπήρχε καμία δικαιολογία για να στερηθεί ένα παιδί μια μαμά ή ένα μπαμπά, μόνο και μόνο για να ξεκινήσει μια νέα προσπάθεια που ονομάζεται «ανατροφή των παιδιών του ίδιου φύλου», η οποία ήταν απλά μια φανταχτερή λέξη για την αδικαιολόγητη εκμετάλλευση των παιδιών για προσωπικό όφελος.

Έμεινα με τη μητέρα του παιδιού μου, να μεγαλώσουμε το παιδί μας μαζί, γιατί ήξερα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον ότι αυτό είναι το καλύτερο πράγμα για ένα παιδί. Εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης, για να μην αναφέρω χιλιάδες χρόνια πολιτιστικής ιστορίας, έχουν αφήσει το ανθρώπινο ον με ένα αναπτυξιακό πρότυπο σχεδιασμένο για την ανάπτυξη υπό την κηδεμονία ενός άνδρα και μιας γυναίκας σε μια αμοιβαία υποστηρικτική ερωτική σχέση. Η απόφασή μου να τοποθετήσω την κόρη και τη σύζυγό μου μπροστά από την πολιτική, συνειδητοποίησα, δεν ήταν απλώς μια προσωπική επιλογή. Ήταν μια ηθική υποχρέωση που ένιωσα καλούμενος να μοιραστώ με άλλους, διότι το γκέι λόμπυ πίεζε πολλούς ανθρώπους να κάνουν το αντίθετο – δηλαδή, να τοποθετήσουν τη σεξουαλική ιδεολογία πριν από το καθήκον να αγαπούν όλα τα παιδιά τους, συμπεριλαμβανομένου τα μισά των παιδιών τους που ήρθαν από το αντίθετο φύλο.

Κατά το επόμενο έτος, η ζωή μου έγινε μια ατελείωτη σειρά από τραύματα. Επανειλημμένες προσπάθειες για να με απολύσουν απέτυχαν, έτσι τελικά το γκέι λόμπυ με έβαλε σε μια λίστα “ευθύνης σχολιασμού” με μια σειρά από άλλα άτομα που προσδιορίζονταν ως «αντι-gay” και τον αποκλεισμό από την πρόσβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι υποθέσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου για το DOMA και την Proposition 8 με απορρόφησαν στη δίνη, όπως και ο αγώνας για τον γάμο των ομοφυλοφίλων στη Μινεσότα, ο αγώνας για τους γάμους στη Γαλλία και τη Βρετανία, και η μάχη για υιοθεσία ομοφυλοφίλων στη Δούμα της Ρωσίας. Είχα περάσει είκοσι χρόνια προσπαθώντας να γίνω συγγραφέας, αλλά κατέληξα να προσελκύσω το διεθνές ενδιαφέρον όχι για ότι έγραψα, αλλά επειδή η ζωή μου έμοιαζε για τους ανθρώπους σαν φο μπιζού Jerry Springer vignette.

Όσοι διαφωνούσαν μαζί μου προσλάμβαναν φοιτητές, μέλη της οικογένειας, και συνεργάτες για να με καταγγείλουν. Ξέθαψαν ένα παλιό μυθιστόρημα που είχα γράψει και το πάτησαν, αποκαλώντας με τον χειρότερο συγγραφέα ποτέ. Έριξαν δακρυγόνα στην κατασκήνωση μου στο Παρίσι, ενισχύθηκαν κατά των οδοφραγμάτων για να μας χτυπήσουν στις Βρυξέλλες, και με αποκάλεσαν «απεχθή» στον Άγιο Παύλο. Κατέθεσαν παράπονα, εξέδωσαν καταγγελίες, μου έστειλαν με e-mail μίσος και προστυχιά πέρα από οτιδήποτε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.

Κανένας αριστερός δεν ήρθε να με υπερασπιστεί. Μόνο Χριστιανοί το έκαναν.

Όντας αμαρτωλός και άξεστος, άρχισα να ασχολούμαι με την πολιτική, στην αρχή, με το φόβο ότι θα χαρακτηριζόμουν οπαδός. Νόμιζα με κάποιο τρόπο ότι αν άφηνα τον Θεό έξω από τα επιχειρήματά μου, και κατ ‘ανάγκη από την διαδικασία της σκέψης μου, ο κοσμικός, φιλελεύθερος κόσμος θα λάμβανε σοβαρά υπόψη το μήνυμά μου και θα άκουγε δίκαια για τα δικαιώματα των πιο αδύναμων ανάμεσά μας. Διαδήλωσα στη Γαλλία με τους ηγέτες των δικαιωμάτων των παιδιών, σε ένα σημείο ένα εκατομμύριο άνθρωποι ήταν στους δρόμους του Παρισιού, παρακαλώντας τον κόσμο να τοποθετήσουν το δικαίωμα του παιδιού για μια μαμά και ένα μπαμπά πάνω από τη βοή των γκέι ενήλικων στο να κατέχουν παιδιά.

Οι ηγέτες της γαλλικής “manif pour tous» εργάστηκαν σκληρά για να κρατήσουν την θρησκευτική εικονογραφία έξω από την πορεία τους. Όπως και εγώ, είδαν την χριστιανική θεολογία ως ευθύνη για το κίνημά τους. Η απο-θεολόγηση του εαυτού τους απέτυχε. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ τους αγνόησε, νομιμοποίησε την ομοφυλοφιλική υιοθέτηση, και έβαλε σε κίνηση σχέδια για να κάνει το σπέρμα από τράπεζες καθολικά διαθέσιμο για τα λεσβιακά ζευγάρια – κάτι που είχαν υποσχεθεί στους Γάλλους να μην κάνουν ποτέ. Δημόσια επιδοτούμενη παρένθετη μητρότητα για τους γκέι άνδρες σύντομα θα ακολουθήσει.

Ο φόβος μου ότι συνδέομαι με το Θεό, ότι μιλάω για το Θεό, και ότι κάνω διάγνωση του πραγματικού κακού πίσω από αυτό που παλεύουμε, δεν ήταν μια λογική δύναμη, αλλά μάλλον μια υπαρξιακή αδυναμία. Για να πολεμήσουμε αυτό που πολεμάμε, πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι ένα αρχαίο θηρίο, που καταγράφηκε στα βιβλικά βιβλία όπως ο Ιώβ και ο Εκκλησιαστής. Όταν ο Εκκλησιαστής έγραψε ότι δεν υπάρχει τίποτα καινούριο κάτω από τον ήλιο, έδωσε το μήνυμα για μας. Δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε.

Ένα παρόμοιο μήνυμα ήταν γραφτό για μας, όταν ο Θεός ρώτησε έναν πολιορκούμενο Ιώβ, “Έχεις ένα χέρι σαν τον Θεό; Μπορείς να γίνεις κεραυνός με μια φωνή σαν Αυτόν;” (40:9). Οι πολιτικοί εχθροί μας είναι ισχυρότεροι από εμάς, αλλά κανείς δεν είναι ισχυρότερος απ’το Θεό. Μόνο αν καλέσουμε το Θεό θα βρούμε κάποια ανάπαυλα από την ελεύθερη πτώση μιας μεταμοντέρνας Αμερικής που ορίζεται από την αριστερά του Ομπάμα.
Αφού είδα την ιδίου φύλου ανατροφή των παιδιών να κάνει άλματα και να πηγαίνει από τη μια χώρα στην άλλη, κατάλαβα ότι ο ιερέας έχει δίκιο. Ο Εκκλησιαστής το είδε αυτό πολύ καιρό πριν. Το μήνυμα για τον Ιώβ εξακολουθεί να είναι τόσο πραγματικό όσο ήταν κατά την πρώτη του παράδοση. Είναι το πραγματικό σκοτάδι που πολεμάμε.

Το γκέι κίνημα ποτέ δεν θα κάνει ειρήνη μαζί μας μέχρι να αποκηρύξουμε το πιο σημαντικό μήνυμα του Χριστού. Ο Χριστός λέει ότι δεν πρέπει να ζούμε στις παροτρύνσεις και τις φιλοδοξίες αυτού του κόσμου, αλλά πρέπει να ζήσουμε σύμφωνα με το καθαρό όραμα της αγάπης. Ο Θεός εγκατέλειψε τον Χριστό να θυσιαστεί έτσι ώστε όλοι να απελευθερωθούμε από τα δεσμά της αμαρτίας. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να συμβιβαστεί αυτό το δόγμα με την επιμονή του γκέι λόμπυ ώστε να μπορούν να καθορίζουν τον εαυτό τους σύμφωνα με τις σαρκικές επιθυμίες αυτού του κόσμου και να αγοράζουν την αθανασία αγοράζοντας παιδιά. Κάντε ειρήνη με το γκέι λόμπυ, και χάνουμε τον Θεό, καταδικάζοντας τους εαυτούς μας σε μια αιωνιότητα χωρίς την μεγαλύτερη αγάπη όλων.

"Το μίσος που αντιμετωπίζετε,” μου είπε ο ιερέας, “είναι η κραυγή του πόνου από ανθρώπους που πονάνε, επειδή ζουν σε μεγάλο σκοτάδι."

Τι θα είναι το δικαίωμα χωρίς τον Θεό; Χωρίς το θάρρος να κατονομάσεις και να πολεμήσεις το κακό; Χωρίς διάκριση; Έχω βρει μια απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, αλλά όλοι μας πρέπει να αποφασίσουμε μόνοι μας, υποθέτω.

Πηγή:

http://www.americanthinker.com/articles/2013/08/the_political_problem_of_evil.html

http://offtherecord.net.gr/?p=6133