Ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας (Δ) συνομιλεί με τον υπουργό Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Τζον Κέρι (Κ), κατά τη διάρκεια της συνάντησής τους, την Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2015, στο Μέγαρο Μαξίμου. Στην ατζέντα της συζήτησης βρέθηκαν οι οικονομικές σχέσεις, το προσφυγικό ζήτημα, οι περιφερειακές εξελίξεις, το Κυπριακό και ο ρόλος της Ελλάδας στην ευρύτερη περιοχή. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

Του Γιώργου Πετράκη

Όλο και πιο συχνά τίθεται το ερώτημα: Μα πως ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει ακόμη στο Μαξίμου με τόσα που έχει κάνει η κυβέρνηση του. Με τα μέτρα που παίρνει, τα ψέματα που λέει, με τα παιγνίδια που παίζει εις βάρος της χώρας.

Η αλήθεια κρύβεται σε τρία ερωτήματα που θέτουν στον εαυτό τους οι πολίτες. Όλοι οι καλόπιστοι πολίτες που θεώρησαν υποχρέωση τους να πάνε στις κάλπες όχι απλώς για να τιμωρήσουν τους προηγούμενους (τότε θα πήγαιναν κατευθείαν στην Χρυσή Αυγή), αλλά επειδή ήθελαν κάτι να αλλάξει. Επειδή πίστεψαν το σύνθημα ότι «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», χωρίς Μνημόνιο και Λιτότητα…

Όλοι αυτοί, με τα όσα έχουν συμβεί και τα όσα επέρχονται προσπαθούν να αντισταθούν ως καλοί χριστιανοί στο μοιραίο. Η τουλάχιστον να αρνηθούν την ύπαρξη του μέχρι την τελευταία στιγμή.

Γιατί λοιπόν κ. Τσίπρας παραμένει ακόμη στο Μαξίμου και δεν φαίνεται να κινδυνεύει η μπεζέρα του στο επόμενο δίμηνο, τρίμηνο; Επειδή τα κάνει όλα καλά; Επειδή έχει αποτελέσματα; Όχι φυσικά…

Απλώς οι απελπισμένοι πολίτες επιχειρούν να βρουν άλλοθι για να πείσουν τον εαυτό τους ότι έδωσαν την ψήφο τους σωστά:
-Μα υπάρχει και κάποιος άλλος να ψηφίσω; Τον Θεοδωράκη της διαπλοκής, τον Λεβέντη του τηλεχαβαλέ; Τη Φώφη του αποκόμματος του ΠΑΣΟΚ; Τον «άγνωστο Χ» της ΝΔ; Μπορεί ο Τζιτζικώστας να «σώσει την Βασίλισσα»; Χλωμό…

Οπότε μένει η τελευταία υποχρεωτική επιλογή ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κ. Τσίπρας. Ο καλύτερος μεταξύ των χειρότερων…

-Το άλλο επιχείρημα με το οποίο οι πολίτες επιχειρούν να δικαιολογήσουν την επιλογή τους, είναι ότι τελικά λάθος πίστευαν ότι όλα μπορεί να αλλάξουν, ότι τα συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ περί καταργήσεων του Μνημονίου κ.λπ. ήταν πέτσινα, αλλά τελικά όποιος και να έβγαινε τα ίδια θα έπρεπε να κάνει.

Οπότε γιατί να μην υλοποιήσει τα Μνημόνια ένα καλό παιδί από την Αριστερά, που μάλιστα πονάει τους φτωχούς και τους ανέργους και τους συνταξιούχους, οπότε κάτι καλύτερο θα προσπαθήσει να πετύχει και για αυτούς; Εκείνα τα ωραία για τα «παράλληλα προγράμματα» χάιδεψαν αυτάκια πολλά, που αναζητούσαν άλλοθι για να δώσουν αριστερή ψήφο σε ακραία νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική.

Και μετά ήταν το έσχατο επιχείρημα: Μας κορόιδεψε (ο Τσίπρας), δέχθηκε όσα απαιτούσαν οι δανειστές (για το …καλό μας φυσικά), μας κόβει συντάξεις, μας φορτώνει φόρους, αλλά θα βάλει τους πλούσιους και τους φοροφυγάδες να πληρώσουν. Και κυρίως θα βλέπουμε απέναντι μας ανθρώπους καθαρούς. Τίμιους…

Όλα αυτά σιγά σιγά άρχισαν να καταρρέουν.

Ούτε παράλληλα προγράμματα υπήρχαν, ούτε καλυτέρα αποτελέσματα πέτυχε ο κ. Τσίπρας.

Οι ΒαλαβανοΣταθάκηδες πιάστηκαν στο Πόθεν Έσχες και τότε θυμήθηκαν ότι οι μαμάδες τους ήταν οι πλούσιες, όχι οι ίδιοι, οι Φλαμπουράρηδες με τις μαύρες τρύπες στα Πόθεν Έσχες και την Εταιρία (ανάληψης δημοσίων έργων) με τη μεγάλη ρευστότητα, μηδένισαν την εικόνα των «αμόλυντων». Χάνεται το ηθικό πλεονέκτημα. Έξαλλου, όλοι είναι καθαροί και τίμιοι, όσο δεν τους έχει δοθεί η εύκαιρα διαχείρισης δημόσιου χρήματος.

Οι «τίμιοι» αναδεικνύονται όχι πριν, αλλά μετά τη θητεία τους σε αξίωμα που αφορά και την διαχείριση δημοσίου χρήματος.
Και έτσι απομένει το τελευταίο επιχείρημα: Δεν υπάρχει κανένας άλλος να ψηφίσουμε.

Αυτό όμως δεν θα αντέξει πολύ.

Αν διεκδικείς τον ρόλο του πιο ανεκτού από τους χειρότερους, πολύ σύντομα θα βρεθεί κάποιος που θα σε αντικαταστήσει. Από χειροτέρους έχουμε πλεόνασμα. Και μάλιστα πολλοί από αυτούς δεν έχουν καν υπογράψει Μνημόνιο όπως έχει κάνει ο κ. Τσίπρας…

mignatiou.com