Πρόσωπα ἰερὰ κι ἀγαπημένα
ἤ, Καθὼς ξημερώνει Ψυχοσάββατο
π. Κωνσταντίνου Καλλιανοῦ
Μέσα
στὸ τρεμάμενο φῶς τοῦ Χρόνου ποὺ πέρασε, ἀναδύονται κι ἀπόψε τὰ πάντιμα
Πρόσωπα τῶν δικῶν μας ἀνθρώπων, ποὺ φώτισαν κάποτε-σὲ ἄλλους καιροὺς,
πικραμένους ἤ κι ὄχι-τοὺς βηματισμούς μας καὶ ἰσορρόποησαν τὸν ψυχισμό
μας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ σήμερα, ποὺ ξημερώνει αὐτὴ ἡ ξεχωριστὴ ἡμέρα τοῦ
Ψυχοσάββατου καὶ τὰ ἱερά τους ὀνόματα ἀκούγονται μέσα στὸν ἐυωδιασμένο
ἀπὸ τὸ θυμίαμα ναό, σκύβουμε πάνω τους μὲ ἱερὸ δέος καὶ καταθέτουμε τὴν
προσευχὴ καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη μας. Ἐπειδὴ μέσα στὸ θεοδώρητο διάστημα τοῦ
βίου τους διακρίνουμε, τώρα που ἡ ἀπόσταση εἶναι τόσο μακρυνή, κι
ἀπροσπέλαστη γίνεται ἡ προσέγγισή μας, τὰ σημαδια τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς
δώρησαν, ὡς ἄλλες πυξίδες, γιὰ ταξίδι γόνιμο, ἀσφαλὲς καὶ μὲ
προορισμό τὴν Βασιλεία Του. Γιατὶ τὸ μήνυμα ποὺ μᾶς κομίζουν αὐτὲς ὄλες
οἱ Μορφές, ἐκεῖνα δηλαδή, τὰ Πρόσωπα τὰ ἰερὰ τῆς ἐπιγείου διαδρομῆς
μας εἶναι ἔνα: Ὅπως ἐκεῖνοι καταδέχτηκαν νὰ σπαρθοῦν στὴ γῆ ( πρβλ Ἰω,
12, 24.) γιὰ νὰ λάβουν ἀργότερα τὸ μέγα Προνόμιο τῆς Ἀνάστασης, κατὰ τὴν
ἐπιταγή, διδαχὴ καὶ μὲ τὸν παραδειγματικό Του τρόπο ἀναμφίβολη
μαρτυρία, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς ἔφερε, ἔτσι κι ἐμεῖς. Μὲ ὅλ᾿ αὐτὰ
προετοιμαζόμαστε γιὰ ἐτούτη τὴν ἐμπειρία, ἡ ὁποία ὁσωνούπω ἐγγίζει. «Ὁ
καιρὸς ἐγγύς» ( Ἀποκ. 22, 10). ) μᾶς δασκαλεύουν οἱ Γραφὲς ἄλλωστε.
Ἐγγύς γιὰ τὸν καθένα μας, ἀφοῦ «ἄνθρωπος, ὡσεὶ χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ· ὡσεὶ ἄνθος τοῦ ἀγροῦ, οὕτως ἐξανθήσει» ( Ψαλμ. 102, 15)
Ἱερὴ
Ἡμερα, λοιπόν, ξημέρωσε. Ποὺ τὴν συνέχει ἠ χαρμολύπη καὶ τὸ ἰδιότυπο
τῶν κεκοιμημένων πανηγύρι. Γιατὶ ὅλοι τους εἶναι κεκελημένοι καὶ σ᾿ αὐτὸ
τὸ Μέγα Δεῖπνο ( βλ. Λκ.14, 16-24) Μαζί τους δὲ καὶ ἐμεῖς. Ἰκέσιος ἡ
δέησίς μας, ποὺ κατευθύνεται ἐνώπιόν Του,(Ψαλμ. 140, 2) σὲ Ἐκεῖνον
δηλαδή, «τὸν κρίνοντα ζῶντας καὶ νεκρούς», ὅπως τούτους
ἐν ὥρᾳ τῆς κρίσεως, «ἀπολογίαν ἀγαθήν, δοῦναι αὐτῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν», γιὰ νὰ
ἐπιστρέψουν στὸν οἰκεῖο τους χῶρο: Στὸν Παράδεισο.
Ψυχοσάββατον 2017.
