Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Ἰωάννου Κ. Διώτη
Θεολόγου καὶ Δημοσιογράφου

 
Ἐκφράζονται πολλαὶ ἐπιφυλάξεις ὡς πρὸς τὴν ἐπιτυχίαν τῆς μελλούσης νὰ συγκληθῇ Πανορθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ 2016, διότι ὑπάρχουν ἀλληλοσυγκρουόμενα ρεύματα ἀπόψεων εἰς ἀκανθώθη θέματα. Εἶναι μέγιστος ὁ κίνδυνος ἀκόμη καὶ δημιουργίας σχισμάτων μὲ πανορθοδόξους καταστρεπτικὰς ἐπιπτώσεις. Πρὸς τὴν κατεύθυνσιν αὐτὴν δὲν ἀποκλείεται νὰ ἐπενεργοῦν ἀοράτως καὶ ἐχθρικοὶ παράγοντες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Δυστυχῶς, ὡς φαίνεται δὲν ἐδημιουργήθησαν ἀκόμη αἱ ἀσφαλεῖς ἐκεῖναι προϋποθέσεις, ὥστε αἱ ἐργασίαι τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου νὰ διεξαχθοῦν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Τὸ ἀσφαλέστερον, ἐν προκειμένῳ, εἶναι νὰ ἀναβληθῇ ἡ συγκρότησις τῆς Συνόδου αὐτῆς, εἰς τὴν ὁποίαν πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ τεθοῦν καὶ τὰ ἐρωτήματα: Εἶναι ὁ Παπισμὸς αἴρεσις (πολυαίρεσις) καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς παναίρεσις, κατὰ τὸν ἅγιον Ἰουστῖνον Πόποβιτς ; Δὲν προβλέπεται ὅτι θὰ ὑπάρξῃ σχετικὴ ὁμοφωνία.

Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ καθορισθέντα ἤ καθοριζόμενα θέματα πρὸς συζήτησιν εἰς τὴν λεγομένην Πανορθόδοξον Σύνοδον, ἐδημοσιοποιήθη εἰς τὸ Διαδίκτυον ὅτι γίνονται συζητήσεις καὶ διὰ διάφορα ἄλλα θέματα, ὅπως «ἀλλαγὴ τοῦ Μοναχισμοῦ στὸ χαρακτῆρα του. Πρότυπο αὐτοῦ θὰ εἶναι ἡ Μονὴ τοῦ ESSEX. Θὰ ὑπάρξει σχετικὴ ἀπόφαση στὴν Σύνοδο τοῦ 2016».

Ἔκπληξις καὶ κατάπληξις. Ἡ Μονὴ τοῦ Ἔσσεξ (Essex) τῆς Ἀγγλίας εἶναι οἰκτρὸν παράδειγμα πρὸς ἀποφυγὴν καὶ ὄχι πρὸς μίμησιν. Ἡ Μονὴ αὐτὴ εἶναι ἀνδρογυναικεία. Εἶναι μικτὴ ἡ Μονὴ αὐτὴ ἀπὸ Μοναχοὺς καὶ Μοναχάς. Ἀποτελεῖται ἀπὸ 12 Μοναχοὺς καὶ ἀπὸ 20 Μοναχάς. Καὶ οἱ Μοναχοὶ αὐτοὶ καὶ αἱ Μοναχαὶ αὐταὶ συνοικοῦν εἰς τὸν αὐτὸν αὐλόγυρον μὲ κοινὸν Ἡγούμενον, κοινὴν τράπεζαν, κοινὴν προσευχήν, κοινὸν ἐκκλησιασμόν, κοινὴν συνεργασίαν εἰς τὰ διακονήματα, τὰ πάντα κοινά.

Τὴν Μονὴν τοῦ Ἔσσεξ ἵδρυσεν ὁ κοιμηθεὶς κατὰ τὸ ἔτος 1993 Ἱερομόναχος Σωφρόνιος Σαχάρωφ μὲ περιφρονητικὴν παράβασιν ἱερῶν Κανόνων Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ μὲ ἀνατροπὴν τῶν θεσμίων τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ.

Ἡ ἵδρυσις μικτῆς Μονῆς εἶναι μέγα σκάνδαλον καὶ φοβερὸν ἁμάρτημα. Τὸ ἀνόμημα αὐτὸ καταδικάζουν αὐστηρῶς ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ Οἰκουμενικαὶ Σύνοδοι. Ἰδού:
«Μήτε ἐν ἀνδρῴῳ Μοναστηρίῳ γυνή, μήτε ἐν γυναικείῳ ἀνὴρ καθευδέτω… Εἰ δὲ τοῦτο τις πράξοι, εἴτε Κληρικὸς εἴη εἴτε λαϊκός, ἀφοριζέσθω» (μζ΄ Κανών τῆς ς ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

«Ἀπὸ τοῦ παρόντος ὁρίζομεν, μὴ γίνεσθαι διπλοῦν Μοναστήριον, ὅτι σκάνδαλον καὶ πρόσκομμα τοῖς πολλοῖς γίνεται τοῦτο… Μὴ διαιτάσθωσαν ἐν ἑνὶ Μοναστηρίῳ Μοναχοὶ καὶ Μονάστριαι· μοιχεία γὰρ μεσολαβεῖ τὴν συνδιαίτησιν. Μὴ ἐχέτω Μοναχὸς παρρησίαν πρὸς Μονάστριαν ἢ Μονάστρια πρὸς Μοναχόν, ἰδίᾳ προσομιλεῖν» (κ΄ Κανὼν τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

Φρίκη ! Φρίκη ! Φρίκη ! Ὁ ἱδρυτὴς αὐτὸς τῆς ἄκρως ἀντικανονικῆς καὶ σκανδαλώδους μικτῆς Μονῆς προορίζεται πρὸς ἁγιοκατάταξιν. Ὅταν ἐπληροφορήθην ὅτι ἔχει προγραμματισθῆ ἐπισήμως ἡ ἔνταξίς του εἰς τὸ Ἁγιολόγιον τῆς Ἐκκλησίας, εἰργάσθην ἐντατικῶς ἐπὶ σειρὰν μηνῶν καὶ ἔγραψα τὸ βιβλίον «ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ ΤΥΧΟΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΙΣ ΤΟΥ ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ ΣΑΧΑΡΩΦ» (Κέντρον Πατερικῶν Ἐκδόσεων, Πατησίων 5, 10431 Ἀθῆναι, τηλ.: (210) 524-3400.)

Ὁ καθαιρετέος ἕνεκα τῆς ἱδρύσεως ὑπ’ αὐτοῦ μικτῆς Μονῆς Σωφρόνιος Σαχάρωφ ἔχει προβληθῆ διεθνῶς ὡς εἷς ἐκ τῶν κορυφαίων θεολόγων τῆς ἐποχῆς μας. Ὅμως, ἔχει διατυπώσει πλῆθος θεολογικῶν πλανῶν καὶ αἱρετικὰς ἀπόψεις. Ἀναφέρω δειγματοληπτικά τινα στοιχεῖα ἀπὸ τὸν θεολογικὸν ἐκτροχιασμὸν τοῦ Ἱερομονάχου Σωφρονίου Σαχάρωφ. Ὅταν ὑπέστη ἔλεγχον διὰ τὴν ἵδρυσιν τῆς ἀντικανονικῆς μικτῆς Μονῆς τοῦ Ἔσσεξ, ἀπήντησεν ὡς ἑξῆς: «Μὲ κατηγορεῖτε διὰ παράβασιν ἱερῶν Κανόνων. Λησμονεῖτε ὅτι ″τὸ Σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐγένετο, οὐχ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ Σάββατον‶» (Μκ. Γ΄ 27). Δηλαδὴ ὅπως ὁ Χριστὸς κατήργησε τὴν ἀργίαν τοῦ ἰουδαϊκοῦ Σαββάτου, δυνάμεθα καὶ ἡμεῖς νὰ καταργοῦμε τὴν ἰσχὺν τῶν ἱερῶν Κανόνων. Ἔδωκε καὶ ἄλλην σχετικὴν ἀπάντησιν. Ἡ παράβασις ἱερῶν Κανόνων, εἶπε, διὰ τὴν ἵδρυσιν τῆς μικτῆς Μονῆς «ἐπεβλήθη κατ’ ἀναλογίαν τῶν συνθηκῶν τῆς ἐν τῇ Δύσει Ὀρθοδοξίας». Κύριε, ἐλέησον ! Ἄλλη εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία ἐν τῇ Δύσει καὶ ἄλλη ἐν τῇ Ἀνατολῇ ; Οἱ ἱεροὶ Κανόνες ἔχουν αἰώνιον καὶ καθολικὸν κῦρος καὶ χρονικὸν καὶ τοπικόν. Ἡ ἄποψις ὅτι ἡ παράβασις τῶν ἱερῶν Κανόνων εἶναι ἐπιτρεπτὴ εἰς ὡρισμένους τόπους ἀποτελεῖ αἵρεσιν. Ἡ ἀπόρριψις τῆς καθολικότητος τῶν ἱερῶν Κανόνων πράγματι εἶναι αἱρετικὴ δοξασία, διότι οἱ ἱεροὶ Κανόνες εἶνα ἡ ἐν τῇ πράξει ἐφαρμογὴ τῆς Δογματικῆς Διδασκαλίας τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανισμοῦ.

Φεῦ ! Οὐαί ! Φρίξατε, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶσται. Ὑβρίζεται εὐθέως ὁ Θεός. Ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ εἶπεν ἀκόμη ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὰς ἐν Ἀγγλίᾳ ὑφισταμένας συνθήκας, τὴν παράβασιν τῶν ἱερῶν Κανόνων διὰ τὴν ἵδρυσιν τῆς μικτῆς Μονῆς ἐπέβαλε «ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ». Οἱ αὐστηρῶς ἀπαγορευτικοὶ ἱδρύσεως μικτῶν Μονῶν ἱεροὶ Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἐθεσπίσθησαν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Κατὰ ποίαν ἔννοιαν λοιπὸν «ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» συνευδοκεῖ εἰς τὴν ἵδρυσιν μικτῶν Μονῶν; Αὐτοαναιρεῖται τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ; Ἀντιφάσκει ὁ Θεός; ;
Ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ ὑπέπεσε καὶ εἰς Τριαδολογικὰς αἰρέσεις. Εἰς τὸ βιβλίον του «ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑ» (σελ. 129) γράφει τὰ ἑξῆς: «Τὸ Θεῖο Ὄν… μπορεῖ νὰ ὀνομασθῇ ″Καθαρὰ Ἐνέργεια‶ (actus purus). Αὐτὴ φανερώνει πλήρως τὴν Οὐσία καὶ εἶναι συνεπῶς ὅμοια μὲ αὐτήν».

Ἐδῶ, ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ ταυτίζει τὴν Οὐσίαν τοῦ Θεοῦ μὲ μίαν λεγομένην «Καθαρὰν Ἐνέργειαν» (actus purus). Αὐτὴ ἡ «Καθαρὰ Ἐνέργεια» (actus purus) «φανερώνει πλήρως τὴν Οὐσία», γράφει. Φανερώνω = καθιστῶ γνωστόν. Δηλαδή, κατὰ τὸν Σωφρόνιον, ἡ «Καθαρὰ Ἐνέργεια» (actus purus) καθιστᾷ γνωστὴν τὴν Οὐσίαν τοῦ Θεοῦ καὶ μάλιστα «πλήρως». Αἵρεσις ὁλκῆς. Καταργεῖται καὶ τὸ δόγμα περὶ ἀκαταλήπτου τοῦ Θεοῦ. Οὔτε οἱ ἄγγελοι γνωρίζουν τὴν Οὐσίαν τοῦ Θεοῦ. Τὸ actus purus εἶναι αἵρεσις τῶν Φράγκων.
Εἰς τὸ ὡς ἄνω βιβλίον του (σελ. 128) γράφει καὶ αὐτὰ τὰ τερατώδη ὁ θεολογικῶς παραπαίων Σωφρόνιος Σαχάρωφ:

 «Κάθε Ὑπόσταση εἶναι ἀπολύτως ἡ ἴδια πρὸς τὶς ἄλλες δύο Ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καὶ ἐπίσης, ἡ τέλεια αὐτὴ ταυτότητα δὲν μειώνει καθόλου τὴ μοναδικότητα κάθε Ὑποστάσεως».

Ἀποφαίνεται ὁ πρὸς ἁγιοκατάταξιν Ἱερομόναχος οὗτος ὁτι αἱ τρεῖς Ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος, αἱ ὁποῖαι ἔχουν ἐντελῶς διαφορετικὰ ὑποστατικὰ ἰδιώματα, ἤτοι τὸ Ἀγέννητον, τὸ Γεννητὸν καὶ τὸ Ἐκπορευτόν, ταυτίζονται, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ταύτισις «δὲν μειώνει καθόλου τὴ μοναδικότητα κάθε Ὑποστάσεως», ὡς γράφει. Τραγέλαφος ! Ἡ ταύτισις καὶ μάλιστα «ἡ τελεία αὐτὴ ταυτότης» οὐδὲν περιθώριον ἀφήνει περὶ «μοναδικότητος». Καὶ ἐδῶ ἔπεσεν εἰς αἵρεσιν ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ. Οὐδαμῶς ταυτίζονται αἱ Ὑποστάσεις τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἡ τοιαύτη ταύτισις εἶναι καὶ παράλογος, διότι εἶναι συγκεκριμένοι καὶ διακεκριμένοι οἱ τρεῖς τρόποι ὑπάρξεως τῶν Ὑποστάσεων τούτων. Καὶ αὐτὴ ἡ Τριαδολογικὴ αἴρεσις εἶναι φρικιαστικὴ (Σαβελλιανισμός).
Εἶναι ἀνεξάντλητοι αἱ διεσπαρμέναι κακοδοξίαι εἰς τὰ συγγράμματα τοῦ Ἱερομονάχου Σωφρονίου Σαχάρωφ. Καὶ αὐτὸς λοιπὸν ὁ ἀμφιλεγόμενος θεολογικῶς Ἱερομόναχος εὑρίσκεται εἰς τὴν σειρὰν ἁγιοκατατάξεως, κάτι τὸ ὁποῖον θεωρεῖται βέβαιον ὅτι θὰ ματαιωθῇ μετὰ ἀπὸ τὴν ἔκδοσιν τοῦ προαναφερθέντος βιβλίου μου. Καὶ μόνον ἡ πρότασις πρὸς ἁγιοκατάταξιν τοῦ Σωφρονίου Σαχάρωφ ἀποτελεῖ προσβολὴν ὅλων τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὄχι παπικὴ βιομηχανία παραγωγῆς «ἁγίων».