Ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἔχει καθαριστεῖ ἀπό τά πάθη του εἶναι ψυχοπαθής κατά τούς ἁγίους Πατέρας

Ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἔχει καθαριστεῖ ἀπό τά πάθη του εἶναι ψυχοπαθής κατά τούς ἁγίους Πατέρας

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ 

 Ἀληθινά ψυχο-παθής ἄνθρωπος εἶναι κάθε ἄνθρωπος πού εἶναι δέσμιος τῶν παθῶν του. Φυσικά καί ὁ καταθλιπτικός μέ τήν πατερική ἔννοια εἶναι ψυχοπαθής. Ἡ ψυχο-πάθεια ἔγκειται στό ὅτι ἡ καρδία τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι καθαρή, ἀλλά εἶναι μολυσμένη ἀπό λογισμούς καί δέσμια τῶν παθῶν. Ἀντί νά «βλέπει» πρός τόν Θεό, βλέπει πρός τά κτίσματα. Λογισμοί ἀπό τήν διάνοια κατεβαίνουν στήν καρδία καί τήν μολύνουν. Ὁ ἄνθρωπος γεμίζει μέ λογισμούς καί ἐπιθυμίες. Ἡ νοερά ἐνέργεια, ὁ νοῦς ἀντί νά προσεύχεται νοερῶς καί ἀδιάλειπτα ἐντός τῆς καρδίας εἶναι ξεδιπλωμένος καί κολλημένος στόν ἐγκέφαλο-διάνοια. Εἶναι ὑποδουλωμένος στή λογική καί τίς αἰσθήσεις. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος χρήζει θεραπείας. Ἡ θεραπεία εἶναι ἡ κάθαρση καί ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ του διά τῆς ἀσκητικῆς καί μυστηριακῆς ζωῆς του ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Τότε ὁ ἄνθρωπος παύει νά εἶναι ψυχοπαθής. Τότε ἐλευθερώνεται καί ἀπό τήν Κατάθλιψη.

 

Ὁ π. Ἰωάννης Ρωμανίδης μᾶς διδάσκει τά ἑξῆς: «Ὁ κάθε ἄν­θρω­πος εἶναι ψυχοπαθής κατά τήν Πατερική ἔννοια. Δέν εἶναι ἀνάγκη νά εἶναι κάποιος σχιζοφρενής γιά νά εἶναι ψυχοπαθής.

 
Ὁ ὁρισμός τῆς ψυχοπάθειας ἀπό Πατερικῆς ἀπόψεως εἶναι ὅτι ψυχοπάθεια ὑπάρ­χει στόν ἄνθρωπο ἐκεῖνον πού δέν λειτουργεῖ σωστά ἡ νοερά ἐνέρ­γεια μέσα του. Ὅταν δηλαδή ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι γεμάτος ἀπό λογισμούς, ὄχι μόνο κακούς λογισμούς, ἀλλά καί καλούς λογισμούς.

Ὅποιος ἔχει λογισμούς, καλούς ἤ κακούς μέσα στήν καρδιά του, αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἀπό Πατερικῆς ἀπόψεως εἶναι ψυχοπαθής. Ἄς εἶναι οἱ λογισμοί αὐτοί ἠθικοί, ἀκόμη καί ἠθικώτατοι, ἀνήθικοι ἤ ὁ,τιδήποτε ἄλλο. Δηλαδή κατά τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὅποιος δέν ἔχει περάσει ἀπό κάθαρσι τῆς ψυχῆς ἀπό τά πάθη καί δέν ἔχει φθάσει σέ κατάστασι φωτισμοῦ μέ τήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ψυχοπαθής. Ὄχι ὅμως μέ τήν ἔννοια τῆς Ψυχιατρικῆς. Ὁ ψυχοπαθής γιά τόν ψυχίατρο εἶναι κάτι ἄλλο. Εἶναι ἐκεῖνος πού πάσχει ἀπό ψύχωσι, εἶναι ὁ σχιζοφρενής»^[15].

 

Ὁ προπτωτικός ἄνθρωπος δέν ἦταν ψυχο-παθής. Ἡ νοερά του ἐνέρ­γεια λειτουργοῦσε κανονικά. Ὁ Σεβασμιώτατος Ἱερόθεος μᾶς δι­δά­σκει: «Στον προπτωτικό ἄνθρωπο, ὁ νοῦς ἐλάμβανε τήν θεία Χά­ρη καί αὐτή διαπορθμευόταν στό σῶμα του καί ἀπό ἐκεῖ ἀκτι­νο­­­βο­λοῦ­σε σέ ὅλη τήν κτίση. Ὅμως μέ τήν πτώση του ἄλλαξαν τά πράγματα. Ἡ ψυχή ἀπομυζᾶ τό σῶμα καί δημιουργοῦνται ἡ φι­­­­λαυτία καί τά ψυχικά πάθη. Τό σῶμα ἀπομυζᾶ τήν κτίση καί δη­­­μιουρ­­γοῦνται τά σωματικά πάθη καί ἀκολουθεῖ τό οἰκολογικό πρό­­­βλημα». Ἡ ἔκφραση αὐτή τῶν παθῶν δημιουργεῖ καί τά κοινωνι­κά προβλήματα.

Ἑπομένως, χρειάζεται νά γίνη θεραπεία. Νά ἀλλάξουν τά δεδομένα, νά ἀλλάξη ἡ σειρά, ἤτοι τό σῶμα νά ὑποταχθῆ στήν ψυχή καί ἡ ψυχή νά ἐμπνέεται ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ»^[16].

 Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο του Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτη μέ τίτλο:Τά πάθη καί ἡ κατάθλιψη

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης