Χαρᾶς Εὐαγγέλια

Χαρᾶς Εὐαγγέλια

Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Λήδρας κ. Ἐπιφανίου

Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μαχαιρᾶ

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε, πάλιν ἐρῶ χαίρετε, καὶ τὴν χαρὰν αὐτὴν οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾽ ἡμῶν, καὶ ἡ χαρὰ αὕτη νὰ πληροῖ τὶς καρδίες σας πάντοτε, καὶ αὐτὴ ἡ χαρὰ προέρχεται ἐκ τοῦ τάφου· ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε ἡ χαρά, καὶ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο αὐτὴ ἡ χαρὰ παρὰ μόνο ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὴν τὴν χαρὰν ἡ Ἐκκλησία μας τὴν ὑπενθυμίζει κάθε μέρα, ἰδιαιτέρως τὶς Κυριακές, ἐξαιρέτως δὲ τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα καὶ μὲ σχετικὲς αὐξομειώσεις τῆς ἐντάσεως τοῦ πανηγυρισμοῦ γιὰ ἄλλες σαράντα ἡμέρες μέχρι τὴν Ἀνάληψιν. Ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ κατ᾽ ἐξοχὴν ἡμέρα τῆς χαρᾶς, καθότι εἶναι ἀφιερωμένη ἐξ αὐτῆς τῆς ἐπωνυμίας της στὸν Κύριον καὶ Θεόν μας, καὶ εἰς αὐτὴν πανηγυρίζουμε θριαμβευτικὰ καὶ ψάλλομε πολλάκις τὸν παιάνα τῆς νίκης, ὅτι Χριστὸς ἀνέστη ἐκ τοῦ τάφου χαρίζοντας σὲ μᾶς τὴν καταλλαγὴ μὲ τὸν Θεὸν καὶ τὴν υἱοθεσίαν. Μέσα στὴν χαρούμενη ἀτμόσφαιρα τῶν ὕμνων καὶ τῶν δοξολογιῶν, ὁ ἀναστὰς Κύριος μᾶς καλεῖ γιὰ νὰ λάβουμε ἐντός μας αὐτὴν τὴν χαράν, αὐτὸν τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ νὰ γίνουμε τέκνα Θεοῦ χαρούμενα. Ὄχι χαρούμενα μὲ τὴν κοσμικὴν ἔννοιαν, νὰ ξεφαντώσουμε, νὰ κάνουμε τὰ δικά μας, νὰ ἁμαρτήσουμε ζητῶντας τὴν χαράν, διότι αὐτὴ ἡ χαρὰ εἶναι πρόσκαιρη καὶ φευγαλέα, γρήγορα ἔρχεται καὶ γρήγορα φεύγει, εἶναι φτηνή. Ἀλλὰ νὰ εἴμαστε χαρούμενοι ἔχοντας τὴν χαρὰν τοῦ Θεοῦ μέσα μας, καὶ ἡ ὁποία δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν.

Ὁ Χριστός μας ἐπηγγέλθηκε σὲ μᾶς μέσῳ τῶν μαθητῶν του αὐτὴ τὴν χαρὰν πρὸ τοῦ πάθους του. Τοὺς προεῖπε ὅτι ὁ κόσμος θὰ χαρεῖ ὅταν θὰ τὸν συλλάβουν καὶ θὰ τὸν σταυρώσουν, ἐνῶ ἐκεῖνοι, οἱ μαθητές του, θὰ λυπηθοῦν. Ἀλλὰ ἡ λύπη τους θὰ εἶναι σύντομη, διότι μετὰ ἀπ᾽ αὐτὰ θὰ τὸν ξαναδοῦν καὶ θὰ χαροῦν καὶ τὴν χαρά τους αὐτὴν κανεὶς δὲν θὰ μπορέσει νὰ τοὺς τὴν ἀφαιρέσει. Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ἐκπληρώνεται μὲ τὴν ἀνάστασίν του, ὅπου τὰ σύμπαντα πληροῦνται χαρᾶς, εὐφροσύνης, ἀγαλλιάσεως· τὸ ἴδιο καὶ οἱ καρδιές μας οἱ ὁποῖες ἐκζητοῦν αὐτὴν τὴν χαρὰν καὶ κραυγάζουν: «Ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ». Ὁ δὲ Κύριος, ἐπειδή ἀγαπᾶ τὸ πλάσμα του, διαγγέλλει: «Ἰδού ἔρχομαι ταχύ».

Ἐμᾶς, ὅταν βρισκόμαστε στὴν Θεία Λειτουργία, μᾶς χαροποιεῖ ἡ ἐκφώνησις τοῦ ἱερέα «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε». Ὁ Κύριος τάχυνε καὶ ἦλθε, καὶ μᾶς καλεῖ στὴν χαρὰν τοῦ γάμου καὶ στὴν χαρὰν τοῦ Δείπνου τῆς Βασιλείας του, ὅπου τρώγομεν καὶ πίνομεν τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ «ἵνα ὦμεν ἕν». Αὐτὴ ἡ χαρὰ δὲν δίνεται μετὰ θάνατον ἢ μόνον μετὰ θάνατον. Αὐτὴ ἡ χαρὰ δίνεται ἀπ᾽ ἐντεῦθεν. Εἶναι ὁ ἀρραβώνας τῆς μέλλουσας Βασιλείας· εἶναι ἡ σφραγίδα τῆς υἱοθεσίας· εἶναι τό σημεῖο τῆς θεοαγχιστείας. Ἂς θυμηθοῦμε τὸν Ἅγιον Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ, ὅπου τὸ ξεχείλισμα τῆς χαρούμενης καρδιᾶς του ἐκδηλωνόταν σὲ καθένα πρόσωπο ξεχωριστὰ μὲ τὸν χαιρετισμό: «Χριστὸς ἀνέστη, χαρά μου!»

Καὶ δὲν εἶναι μόνον ὁ Ἅγιος Σεραφεὶμ πεπληρωμένος τῆς χαρᾶς, τῆς μακαρίας ἐκείνης χαρᾶς τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ πάντες οἱ Ἅγιοι. Διότι οὐδεὶς Ἅγιος εὑρίσκεται, τῆς χαρᾶς ἀπούσης. Πάντες οἱ Ἅγιοι, ἔχοντες τὸν Χριστὸν μέσα στὴν καρδίαν τους, τὴν χαράν τους, εἰσῆλθαν εἰς τὸ στάδιον τῶν ἀγώνων καὶ ἐθριάμβευσαν, τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος. Ἀπόντος τοῦ Θεοῦ, ἀδύνατος ἡ νίκη. Παρόντος τοῦ Θεοῦ, βεβαία ἡ νίκη καὶ ὁ στέφανος καὶ ἡ τιμή. Ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος ἐκλαμβάνεται ἡ ἀρχή, καὶ ἐκ τῆς ἀρχῆς προεικάζεται τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ ἀγῶνος. Ἐὰν τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὁ ἁγιασμός, τότε ἡ ἀρχὴ ἦταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἐν τῇ καρδίᾳ.

Αὐτὸ γίνεται ἐν πρώτοις μὲ τὸ βάπτισμα, ἀλλὰ δὲν ἀρκεῖ μόνο αὐτό. Ἐπιβάλλεται ὁ ἄνθρωπος νὰ θέλει τὸν Θεὸν ἐν τῇ καρδίᾳ του. Νὰ ποθεῖ τὸν ἀναστάντα Χριστόν. Ἡ ὀρθοφροσύνη θὰ προγραμματίσει τὴν ὀρθοπραξία καὶ ἡ ὀρθοπραξία θὰ ὁδηγήσει στὴν ὀρθοδοξία. Ἐὰν κάποιος, ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τῆς εἰσόδου τοῦ Χριστοῦ στὴν καρδίαν του, ποιεῖ πάντα ὅσα δύναται, ὥστε νὰ εὐαρεστεῖ τὸν Χριστόν, νὰ τὸν ἀναπαύει καὶ νὰ τὸν δοξάζει, τότε ὅσους πειρασμοὺς καὶ θλίψεις καὶ στενοχωρίες καὶ νὰ περάσει δὲν θὰ τὸν βλάψουν σὲ τίποτε, μᾶλλον ὅλα αὐτὰ θὰ γίνουν αἰτία ὁ στέφανος τῆς δικαιοσύνης, ὁ στέφανος τοῦ ἁγιασμοῦ, νὰ εἶναι λαμπρότερος, τιμιώτερος, ἐνδοξότερος. Ἀπὸ τὴν ἄλλην, ἔστω καὶ ἐὰν κάποιος, ἀπὸ τὴν ἀρχὴν τῆς εἰσόδου τοῦ Χριστοῦ στὴν καρδίαν του, συνέχεια ἁμαρτάνει, ὅσες πτώσεις καὶ νὰ ἔχει, ἐὰν ἡ καρδία του στερεώθηκε στὴν πέτρα ποὺ εἶναι ὁ Χριστὸς («τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός»), μετανοῶντας βάλλει καινούργιαν πνευματικὴν ἀρχὴν στὴν ζωήν του. Τότε, ἔστω καὶ ἂν οἱ ἄνεμοι τοῦ πειρασμοῦ πνεύσουν, ἔστω καὶ ἂν οἱ θύελλες καὶ οἱ ἀνεμοστρόβιλοι τῶν θλίψεων διέλθουν, ἔστω καὶ ἂν οἱ καταιγίδες τῶν ἀρνητικῶν συμφορῶν καὶ ἐπιφορῶν ἐπέλθουν θέλοντας νὰ τὸν καταστήσουν γιὰ ἄλλην μίαν φορὰν ἀποστάτην καὶ ἀρνητὴν τοῦ Θεοῦ, ἐὰν μείνει σταθερὸς στὴν πίστη του στόν Χριστό διὰ μετανοίας καὶ ταπεινώσεως καὶ ἀγάπης, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς παραμένει πάντοτε ὁ νικητής, ὅτι ἐπίστευσεν στόν Χριστόν ἄχρι θανάτου καὶ δέν κατακρίθηκε ὡς ἄπιστος, γι᾽ αὐτὸ λαμβάνει τὸν Χριστὸν ὡς ἔπαθλον, δωρεάν, λαμβάνει τὴν χαρὰν τὴν ὁποία κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ τὴν ἀφαιρέσει.

Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ Πάσχα. Διάβαση ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν παθῶν στὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας, τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς χαρᾶς. Διάβαση ἀπὸ τὴν γῆ στὸν οὐρανό. Διάβαση ἀπὸ τὴν ἐξορία στὴν πατρικὴ ἑστία. Διάβαση ἀπὸ τὰ λυπηρὰ στὰ χαρούμενα. Διάβαση πρὸς τὸν Παράδεισο. Διάβαση πρὸς τὸν Χριστό, τὴν χαρὰν ὅλου τοῦ κόσμου.