" Ἡ ἀδυναμία τοῦ ἀλαζόνος, ἡ δύναμις τοῦ ταπεινοῦ…"

" Ἡ ἀδυναμία τοῦ ἀλαζόνος, ἡ δύναμις τοῦ ταπεινοῦ…"

τοῦ Μαρκιανοῦ Πρωτονοταρίου, στὸ Amen.gr

2 Αυγούστου 2014, 16:01

Μικρός διάβαζα σε μια εικονογραφημένη Αγία Γραφή για παιδιά, που μου είχαν χαρίσει, την γνωστή σε όλους ιστορία του Δαυίδ και του Γολιάθ και θαύμαζα χωρίς να το καταλαβαίνω την εξυπνάδα του μικρόσωμου Δαυίδ που δεν δίστασε να παλέψει με τον θεόρατο Γολιάθ και να τον νικήσει. Προϊόντος του χρόνου, είδα την ιστορία αυτή να επαναλαμβάνεται στην καθημερινότητα της ζωής, με διαφορετικούς ασφαλώς πρωταγωνιστές, αλλά πάντα με έναν ταπεινό, μικρόσωμο στα μάτια των άλλων Δαυίδ και έναν γίγαντα, θεόρατο αλαζόνα Γολιάθ.

Μέσα από την Πατερική Γραμματεία, η έννοια της αλαζονείας και της ταπείνωσης περιγράφονται με διαφορετικούς τρόπους, οι οποίοι όμως, μέσα από μια πιο προσεκτική ματιά, ως βάση τους έχουν μια άλλη επίσης πολύ γνωστή ευαγγελική εικόνα, αυτήν της χριστομίμητης ταπεινώσεως του τελώνου έναντι της δαιμονικής αλαζονείας του Φαρισαίου. Ίσως θα πρέπει να υποσημειώσουμε εδώ, πως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Φαρισαίος τον οποίον ο ίδιος ο Κύριος χρησιμοποιεί στον Λόγο Του, είναι άνθρωπος του Νόμου, άνθρωπος του φαίνεσθαι αλλ’ όχι του είναι….

Ίσως η έννοια της αλαζονείας ενυπάρχει στο είναι του ανθρώπου που από κατά χάριν Θεός, αποζητά και επιτυγχάνει τελικώς να γίνει μεταπτωτικός άνθρωπος που ζει μέσα σε έναν κόσμο δικό του, μέσα στον οποίο δεν μπορεί να χωρά κανείς άλλος. Αντίθετα, ο ταπεινός άνθρωπος, στα μάτια των πολλών φαίνεται αδύναμος, χωρίς όμως πάντοτε αυτό να ισχύει.

Ζούμε στην εποχή των μαχών! Η έννοια του πολέμου μας ακολουθεί καθημερινά και κατά πόδας. Ο πόλεμος όμως, δεν είναι τίποτε περισσότερο από την ανάγκη επιβολής του ενός προς τον άλλον. Μιας επιβολής οριακής και εύθραυστης που μπορεί να φαίνεται ως νίκη αλλά επίσης δεν είναι. Ο αλαζόνας με τον ταπεινό, έχουν μια πολύ μεγάλη διαφορά, που ανυψώνει τον δεύτερο καταποντίζοντας τον πρώτο… Ο μεν αλαζόνας, κινείται τυφλωμένος από την ανάγκη που ο ίδιος δημιουργεί στον εαυτό του. Ο δε ταπεινός, κινείται βλέποντας καθαρά, χωρίς να κινδυνεύει από τυχόν σφάλματα, ανθρώπινα και αναπόφευκτα ή  ακόμα χειρότερα και από τον ίδιο του τον εαυτό!

Καθισμένος σε ένα μικρό γραφειάκι που με βοηθά να συμμαζεύω τις σκέψεις μου, περιγράφω τους δυο χαρακτήρες της διπλανής μας πόρτας. Σε κάποια στιγμή σταματώ και σκέπτομαι. Σκέπτομαι πόσο εύκολο είναι ο άνθρωπος να παρασυρθεί από την αλαζονεία σε βαθμό που να μην μπορεί να αντιληφθεί πως μέσα στην φύση –πως τα έπλασε έτσι ο Θεός!- ένας γίγαντας, αήττητος όπως ο ελέφαντας, έναν εφιάλτη έχει: το ποντίκι…. Αυτό το τεράστιο θηλαστικό, τρέμει μπροστά σε ένα ποντίκι… Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι τους ρυθμούς της ανθρώπινης κοινωνίας ακολουθεί και η κοινωνία των ζώων, τότε δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί γιατί ο αλαζόνας καθίσταται ανίσχυρος απέναντι στον αληθινά και όχι φαινομενικά ταπεινό, που μέσα από την μεγάλη αρετή της ταπεινώσεως μπορεί να καταφέρει τελικά, αυτό, για το οποίο ο αλαζόνας – ενδόμυχα- φοβείται…

- See more at: http://www.amen.gr/article18837?nld=1#sthash.A012WtJN.dpuf