ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ Η’ ΑΝΤΙΖΗΛΩΤΙΚΟΣ;
Ὑπάρχουν, δυστυχῶς, μερικοὶ οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὸ πρόσχημα τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος συνεχίζουν νὰ διαιωνίζουν τὴν διάσπαση τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν σὲ δυὸ ἀντιμαχόμενες μερίδες ποὺ ὅπως εἶναι γνωστὸ σὲ ὅλους μας ὀνομάζονται ἀπὸ τοὺς μὲν ''παλαιοημερολογίτες'' καὶ ἀπὸ τοὺς δὲ ''νεοημερολογίτες''. Ἀπόδειξη διὰ τὰ λεγόμενά μας αὐτὰ εἶναι ὅτι ὅποτε προσπαθοῦν νὰ γράψουν κάποιο ἄρθρο ἔναντί του Οἰκουμενισμοῦ ἀποτυγχάνουν καὶ μετατρέπουν τὸν δῆθεν ἀντιοικουμενιστικὸ λόγο τους σὲ ἀντιζηλωτικό!
Διατὶ ὅμως χρησιμοποιοῦν τὸν ὄρο ''ἀντιοικουμενιστὲς'' διὰ τὸν ἑαυτὸ τοὺς ἒφ΄ ὅσον εἰς τὸ βάθος εἶναι ἀντιζηλωτές; Μὰ ἡ ἐξήγηση εἶναι ἁπλή! Δία νὰ παρασύρουν τοὺς ἁπλοικοὺς χριστιανοὺς λέγοντάς τους ὅτι «νά, καὶ ἐμεῖς εἴμαστε ἀντιοικουμενιστὲς ποὺ σᾶς λέγουμε τούτους τοὺς λόγους. Δὲν θέλουμε τὸ κακό σας! Ἁπλῶς σᾶς ἐνημερώνουμε διὰ νὰ μὴν γίνετε καὶ ἐσεῖς παλαιοημερολογίτες»!!! Εἶναι ὅμως ἀλήθεια ἀντιοικουμενιστές, ναὶ ἢ ὄχι; Αὐτὸ ὁ καθεὶς μπορεῖ νὰ τὸ διαπιστώσει ἀπὸ τὶς πράξεις καὶ ὄχι ἀπὸ τοὺς λόγους τους.
Ἀρκετὰ εὔκολα μπορεῖ νὰ διαπιστώσει κανεὶς ὅτι ὅσοι γράφουν κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς τὶς πράξεις τοὺς πράττουν τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο!
Ὑποδέχονται τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους εἰς τὶς πόλεις τους ὡς νὰ μὴν συμβαίνει τίποτα ἀπολύτως!
Εἰς τὰ ἄρθρα τοὺς σπάνια ἀναφέρονται ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ εἰς τὸ ποιοὶ τελικὰ εἶναι οἱ Οἰκουμενιστὲς καὶ τί πρέπει νὰ πράξει ὁ χριστιανὸς ἀπέναντί τους.
Ἀναφέρονται σὲ ἕναν Οἰκουμενισμὸ ἀκέφαλο ἁπλῶς λέγοντας εἰς τοὺς πιστοὺς ὅτι χρειάζεται ἀγώνας ἔναντί του, δίχως ὅμως νὰ λέγουν τί εἴδους ἀγώνας θὰ εἶναι αὐτός.
Ἐὰν κάποια στιγμὴ ἀναφερθοῦν καὶ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ, τότε ἁπλῶς λέγουν εἰς τὰ ἄρθρα τους ὅτι κακῶς ἔπραξε ὁ τάδε Ἐπίσκοπος διὰ τούτη τὴν πράξη του, δίχως ὅμως νὰ λέγουν ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος αὐτὸς κηρύττει ΑΙΡΕΣΗ, δηλαδὴ εἶναι αἱρετικός.
Μὲ λίγα λόγια τὸ μόνο ποὺ κάνουν εἶναι νὰ σπαταλοῦν μελάνι καὶ χαρτὶ παίζοντας τρόπον τινὰ ''χαρτοπόλεμο'' νομίζοντας ὅτι ἔτσι ἐκτελοῦν καὶ τὸ καθῆκον τοὺς ὀνομάζοντας ὁμολογία αὐτὸ ποὺ κάνουν. Πολλὰ λόγια γραμμένα σὲ διάφορες φυλλάδες, πράξεις ὅμως μηδενικές.
Ὅμως διὰ τὸ ζήτημα τῶν ζηλωτῶν δὲν ἔχουν ἔτσι τὰ πράγματα, ἀλλὰ τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο.
Δὲν τολμοῦν οὔτε νὰ ἀντικρύσουν κάποιον ζηλωτὴ Ὀρθόδοξο ἀλλὰ τὸν ἐπικρίνουν μὲ διάφορα ἐπίθετα.
Εἰς τὰ ἄρθρα τους δὲν διστάζουν νὰ τοὺς ὀνομάσουν μέχρι καὶ αἱρετικούς, καλώντας τὸν ἁπλὸ λαὸ νὰ πράττει τὸ ἴδιο.
Στὰ βιβλία τους, ἐὰν ἀποτελεῖται ἀπὸ ἑκατὸ σελίδες, δὲν διστάζουν νὰ ἀφιερώσουν τὶς εἴκοσι διὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ τὶς ἄλλες ὀγδόντα διὰ τὸν ζηλωτισμό!!!
Ἔτσι φτάνουμε εἰς τὸ συμπέρασμα ὁ ἁπλοικὸς χριστιανὸς νὰ νομίζει ὡς τὴν μεγαλύτερη Παναίρεση τοῦ αἰώνα μᾶς τὸν ζηλωτισμὸ καὶ ὄχι τὸν Οἰκουμενισμό!!! Καὶ ἐὰν τολμήσει ὁ ταλαίπωρος χριστιανὸς νὰ μιλήσει ὑπὲρ τῶν ζηλωτῶν, τότε οἱ δῆθεν ἀντιοικουμενιστὲς καταφεύγουν εἰς τὸ ἐπιχείρημα λέγοντάς του «μὴν τοὺς ὑποστηρίζεις διότι ἔτσι θὰ βρεθεῖς ἐκτὸς Ἐκκλησίας»!!! Καὶ ποιὰ εἶναι ἡ Ἐκκλησία ἀγαπητοί μου διὰ νὰ κινδυνεψεῖ νὰ βρεθεῖ ὁ ἁπλοικὸς χριστιανὸς ἐκτὸς αὐτῆς;
Μήπως εἶναι αὐτὴ ἡ ὁποία συμμετέχει εἰς τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν «Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.);
Μήπως εἶναι αὐτὴ ποῦ ἀναγνωρίζει τὸν Πάπα ὡς Ἐπίσκοπο Ρώμης;
Μήπως εἶναι αὐτὴ ποὺ ἀναγνωρίζει ὅτι καὶ οἱ ἄλλες αἱρέσεις κατέχουν καὶ αὐτὲς κάποιο κομμάτι ἀληθείας;
Μήπως εἶναι αὐτὴ ποῦ ἐντός των κόλπων τῆς δέχεται ἀνθρώπους διαφόρων δῆθεν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν (αἱρετικοὺς) διὰ νὰ συμπροσευχηθοῦν διὰ τὴν εἰρήνη τοῦ σύμπαντος κόσμου;
Ὄχι ἀγαπητοί μου. Αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία ποὺ μᾶς παρέδωσε ὁ Δεσπότης Χριστός, ἀλλὰ εἶναι μιὰ ἀλλοιωμένη «Ἐκκλησία» ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ ἀνθρώπους μὲ ἀλλοιωμένο φρόνημα, καὶ ὄχι Ὀρθόδοξο.
Καταντήσατε νὰ μὴν δέχεσθε νὰ ἀκολουθήσετε τὸν δρόμο ποὺ ἐχάραξαν οἱ ἅγιοί της Ἐκκλησία μᾶς ἀλλὰ νὰ δέχεσθε, ὅπως εἴδαμε καὶ σὲ πρόσφατο ἄρθρο, μεμονωμένους ἀνθρώπους λέγοντας μάλιστα μὲ παρρησία «Σήμερα δυστυχῶς γίνεται συστηματικὴ προσπάθεια - ἐκ μέρους ὁρισμένων - νὰ ἀκολουθήσουν ἄλλο δρόμο ἀπὸ αὐτὸν ποὺ μᾶς κληροδότησε ὁ π... τάδε».
Δὲν γράφετε ὅπως μᾶς κληροδότησαν οἱ ἅγιοι πατέρες ΣΥΣΣΩΜΟΙ ἀλλὰ ὅπως σᾶς κληροδότησε ὁ τάδε ἢ ὁ τάδε. Καὶ μόνο ἀπὸ αὐτὸ ἀποδεικνύεται ὅτι δὲν ἀνήκετε εἰς τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ποὺ ἵδρυσε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἀλλὰ ἀνήκετε εἰς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς πλανήθηκαν. Καὶ ὅπως εἶναι φυσικὸ δὶ΄ αὐτὸ καὶ ἀνήκετε εἰς τὴν Ἐκκλησία ἐκείνων, διότι ΤΟ ΟΜΟΙΟ ΕΙΣ ΤΟ ΟΜΟΙΟ ΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ καὶ φτάσατε εἰς τὸ σημεῖο νὰ συμπροσεύχονται οἱ ποιμένες σας μὲ αἱρετικοὺς καὶ νὰ ἀναγνωρίζουν τὶς αἱρέσεις ὡς κανονικὲς Ἐκκλησίες μὲ μυστήρια κιόλας!
Ὄχι ἀγαπητοί. Οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν ἀποδέχονται εἰς τὴν ΠΡΑΞΗ τέτοια ἀπαράδεκτα φαινόμενα, οὔτε καὶ ποτὲ πρόκειται νὰ δώσουν τὴν συγκατάθεσή τους σὲ αὐτά. Διὰ τοῦτο δὲν ἀνήκουν εἰς μίαν τέτοιαν ἀλλοιωμένην Ἐκκλησίαν ἀλλὰ ἀνήκουν εἰς τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τὴν διωκόμενη καὶ μὴ καταποντισθεῖσα ὑπὸ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν βρίσκονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας, διότι τούτη δὲν εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ὅσο καὶ ἐὰν ἐσεῖς προσπαθεῖτε νὰ τὴν κάνετε νὰ φαίνεται ἔτσι, ἀλλὰ εἶναι μιὰ πανσπερμία αἱρετικῶν συνονθυλευμάτων ποὺ τὴν ὀνομάζουν καὶ μὲ ὄνομα Π.Σ.Ε. Εἰς αὐτὸ ἀνήκετε ὅσο καὶ νὰ μὴν θέλετε νὰ τὸ πιστέψετε διότι ἐλέγχεται ἡ συνείδησή σας. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ἔχει ἀπολύτως οὐδεμία σχέση μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ διὰ τοῦτο τὸ Σύμβολον τῆς Πίστεώς μας ὁμολογεῖ ΕΙΣ ΜΙΑΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ. Ὄχι πολλές, ἀλλὰ ΜΙΑ καὶ ΑΓΙΑ, καὶ ὄχι ὅπως οἱ ποιμένες σᾶς ὁμολογοῦν μέχρι καὶ διὰ τὶς ἐβραικὲς συναγωγὲς ὅτι εἶναι εὐλογημένες!!!
Οἱ λόγοι σᾶς λοιπὸν δὲν ἔχουν στόχο τὸν Οἰκουμενισμὸ διὰ τοῦτο δὲν εἶστε καὶ ἀντιοικουμενιστές, ἀλλὰ στόχο ἔχουν τοὺς ζηλωτὲς Ὀρθοδόξους οἱ ὁποῖοι ἕως σήμερον ἔχουν καταφέρει μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια (μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ βεβαίως) νὰ μὴν ἔχουν κοινωνία μὲ ὅσους συμμετέχουν εἰς τὶς συνάξεις τῶν Οἰκουμενιστῶν καὶ οὔτε νὰ τοὺς δέχονται, ὡς πολὺ ὀρθὰ πράττουν, ὡς Ὀρθοδόξους Ποιμένες.
Τρισχείριστη ὑπηρεσία προσφέρετε δυστυχῶς ἐσεῖς οἱ ταλαίπωροι ὑπὲρ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ λέγοντας εἰς τοὺς ἁπλοικοὺς Ὀρθοδόξους νὰ συνεχίζουν νὰ κοινωνοῦν μετὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν, φοβίζοντάς τους ὅτι θὰ δώσουν λόγο εἰς τὸν Θεὸ ἐὰν διακόψουν τὸ μνημόσυνο τῶν αἱρετικῶν Ἐπισκόπων. Δυστυχῶς ἀναλάβατε καὶ τὴν δικαία κρίση τοῦ Κυρίου ὥστε νὰ γνωρίζετε ποιὸν ὁ Θεὸς θὰ κολάσει καὶ ποιὸν θὰ σώσει, καὶ ἔτσι εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀντιληφθεῖτε τὴν πλάνη ποὺ σᾶς διακατέχει.
Ἐμεῖς ἀγαπητοί μου ἔχουμε τὰ παραδείγματα τῶν ἁγίων μας, (καὶ ὄχι τοῦ τάδε γέροντα) οἱ ὁποῖοι διὰ μέσω τῶν λόγων καὶ τῶν πράξεών των μᾶς διδάσκουν ἀκόμα καὶ σήμερα τὸ πὼς θὰ πρέπει νὰ πράξουμε σὲ περιόδους αἱρέσεων καὶ αὐτοὺς θὰ ἀκούσουμε καὶ μόνο.
Καὶ σᾶς ἐρωτοῦμε καὶ ἐμεῖς μὲ τὴν σειρά μας. Θὰ γίνονταν αὐτὰ τὰ Οἰκουμενιστικὰ εὐτράπελα ἐὰν βρίσκονταν ἐν ζωὴ (σωματικὰ) οἱ ἅγιοί της Ἐκκλησία μας;; Μήπως ἐσεῖς πιστεύετε ὅτι θὰ δέχονταν τὴν κοινωνία μετὰ τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν Ἐπισκόπων;
Ἡ ἀπάντηση βρίσκεται εἰς τοὺς βίους των, καὶ αὐτοὺς τοὺς βίους θὰ πρέπει συνεχῶς νὰ μελετᾶ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς καὶ εἰδικότερα τῶν ἁγίων ποὺ ἐμαρτύρησαν διὰ τὴν πίστη των.
Ἐσεῖς μπορεῖτε νὰ ἀσχολῆστε μὲ τοὺς γεροντάδες σας καὶ νὰ πορεύεσθε τὴν δική τους ὁδό. Ἐμεῖς προτιμοῦμε τὴν σίγουρη καὶ ἀσφαλῆ ὁδὸ τῶν ἁγίων της Ἐκκλησία μᾶς τοὺς ὁποίους ἑορτάζουμε κάθε ἡμέρα.
Σταματῆστε λοιπὸν νὰ χρησιμοποιῆτε τὸ δῆθεν ἐπιχείρημα ὅτι καὶ ἐσεῖς εἶστε ἀντιοικουμενιστές, διότι τὸ μόνο ποὺ σᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι νὰ πλήξετε τοὺς ἀγωνιστὲς Ὀρθοδόξους Χριστιανοὺς οἱ ὁποῖοι δὲν «κλίνουν γόνυ τῷ Βάαλ»!
Εἶστε λοιπὸν ΑΝΤΙΖΗΛΩΤΕΣ καὶ ὄχι ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ, διότι ὁ ἀληθινὰ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ὁ ὁποῖος δὲν ἀποδέχεται τὰ αἱρετικὰ Οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα τῶν ποιμένων θὰ ἀναγκαστεῖ ἐκ τῶν παραγμάτων νὰ εἶναι καὶ ζηλωτὴς Χριστιανὸς ὅπως μᾶς διδάσκουν καὶ οἱ βίοι τῶν ἁγίων της Ἐκκλησίας.
Πηγή: http://entoytwnika.blogspot.com
Παναγία Πορταΐτισσα
Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ἀπό τό βιβλίο «ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΙ»
ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ
(Ἡ ζωή ἑνός μεγάλου)
Τό φθινόπωρο τοῦ 371 οἱ ὀρθόδοξοι τῆς Καππαδοκίας ἀποτελοῦσαν ἕνα νησάκι μέσα στόν ὠκεανό τῶν ἀρειανῶν. Ὁ αὐτοκράτωρ Οὐάλης προσπαθοῦσε νά ἁπλώσει τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου παντοῦ. Καί τώρα πολιορκοῦσε ἀσφυκτικά τήν Καισάρεια, πού ἦταν ἡ μητροπολιτική ἕδρα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.
Τά ἄλλα κέντρα τῆς αὐτοκρατορίας ὑποτάχτηκαν στή θέλησή του. Αὐτό ὅμως ἔγινε μέ διωγμούς, δημεύσεις περιουσιῶν, βασανιστήρια, ἀκόμη καί μέ θανατώσεις.
Ἡ Καππαδοκία ἀπέμεινε τελευταῖο φρούριο ἀντιστάσεως τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ αὐτοκράτωρ ἔστειλε τότε ἐναντίον τοῦ Μεγάλου Βασιλείου τόν ἔπαρχο Μόδεστο.
Ὁ Μόδεστος πῆρε ἀρκετούς πραιτωριανούς, μπῆκε στήν Καισάρεια, ἐγκαταστάθηκε στό διοικητήριό της καί διέταξε νά παρουσίαστεῖ τήν ἑπόμενη μέρα ὁ Ἐπίσκοπος ἐνώπιόν του.
Ὁ Μέγας Βασίλειος, ἔπειτα ἀπό μία νύχτα ἀγρυπνίας καί φλογερῆς προσευχῆς, ξεκίνησε… Τό κρύο τοῦ πρωινοῦ περονίαζε τό ἀσθενικό του σῶμα, ἡ ψυχή του ὅμως ἦταν θερμή. Βάδιζε γαλήνιος καί ἀποφασιστικός γιά τή μεγάλη ἀναμέτρηση. Τόν ἀκολουθοῦσαν ἀρκετοί ἀφοσιωμένοι πιστοί. Οἱ πραιτωριανοί ὅμως τοῦ Μόδεστου πρότειναν τά δόρατα καί ἄφησαν νά περάσει ὁ Ἐπίσκοπος μόνος.
Ὁ ἔπαρχος τόν περίμενε μέ ὕφος προκλητικό καί ἀπειλητικό στήν ἐπίσημη αἴθουσα. Τόν περιστοίχιζαν ἀξιωματοῦχοι καί φρουροί. Μέ φωνή βαρειά εἶπε:
- Βασίλειε, πῶς τολμᾶς – μόνον ἐσύ – νά ἐναντιώνεσαι στό θέλημα τοῦ βασιλιᾶ; Πῶς τολμᾶς νά τόν περιφρονῆς; Ποιός νομίζεις ὅτι εἶσαι;
Ὁ ἅγιος δέν δειλίασε μέ ὅσα ἔβλεπε καί ἄκουγε. Μέ ἀπόλυτη ἠρεμία ρώτησε:
- Γιά ποιό πράγμα μέ κατηγορεῖς; Ποιό εἶναι τό σφάλμα μου;
- Δέν ἀκολουθεῖς τήν πίστη τοῦ βασιλιᾶ. Εἶσαι ὁ μόνος ἀνυπότακτος.
- Ὁ βασιλιάς δέν ἔχει τή σωστή πίστη! Πιστεύει πώς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ εἶναι κτίσμα. Ἐγὠ ὅμως προσκυνῶ τόν Υἱό σάν Θεό.
- Τότε ἐμεῖς τί εἴμαστε, πού ἀκολουθοῦμε τόν αὐτοκράτορα;
- Αἱρετικοί!
Ὁ ἔπαρχος τά εἶχε κυριολεκτικά χαμένα. Δέν περίμενε τέτοια παρρησία ἀπό τόν Μέγα Βασίλειο.
- Μά δέν θέλεις νά εἶσαι μέ τό μέρος μας; Νά μᾶς ἔχεις φίλους;
- Σάν χριστιανός πού εἶμαι, θέλω νά ἔχω φίλους μέ πίστη, ὄχι μέ ἀξιώματα.
- Δέν φοβᾶσαι τήν ἐξουσία μου;
- Μά γιατί νά φοβηθῶ; Τί μπορεῖς νά μοῦ κάνεις;
- Τί μπορῶ; ἔκανε ἐξαγριωμένος. Δήμευση τῆς περιουσίας σου, ἐξορία, βασανιστήρια, θάνατο!
- Αὐτά δέν τά φοβᾶμαι. Τί ἄλλο ἔχεις;
- Δέν τά φοβᾶσαι; Γιατί;
- Ἡ μονή μου περιουσία εἶναι λίγα τριμμενα ροῦχα καί κάτι παλαιά βιβλία. Γι’ αὐτό δέν φοβᾶμαι τή δήμευση. Ἡ ἐξορία πάλι δέν μέ τρομάζει. «Τοῦ Κύριου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς». Ἄλλωστε, σ’ αὐτή τή γῆ εἶμαι πάροικος καί παρεπίδημος. Ὅσο γιά τά βασανιστήρια, μάθε ὅτι τό σῶμα μου εἶναι πολύ ἀσθενικό καί σύντομα θά ὑποκύψει. Μέ ἀπειλεῖς τέλος μέ τόν θάνατο; Θά μοῦ γίνεις εὐεργέτης! Αὐτόν ποθῶ κι’ ἐγώ, γιά νά ἑνωθῶ τό συντομώτερο μέ τόν Θεό μου.
Ὁ ἔπαρχος ἔπεσε σέ βαθιά συλλογή. Κατόπιν σήκωσε ἀργά τό κεφάλι καί ὁμολόγησε:
- Βασίλειε, κανείς Ἐπίσκοπος δέν μοῦ μίλησε μέχρι τώρα μέ τόσο θάρρος.
- Ναί, γιατί ποτέ μέχρι τώρα δέν συνάντησες ἀληθινό Ἐπίσκοπο!
Ὁ Μοδεστος βρέθηκε σέ δύσκολη θέση καί ἀναγκάστηκε να ἀφήσει τόν ἅγιο ἐλεύθερο. «Μεγαλειότατε, ἡττηθήκαμε!» ὁμολόγησε στόν αὐτοκράτορα Οὐάλη.
Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://HristosPanagia3.blogspot.com
ἀπό τό βιβλίο «ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΙ»
ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ
(Ἡ ζωή ἑνός μεγάλου)
Τό φθινόπωρο τοῦ 371 οἱ ὀρθόδοξοι τῆς Καππαδοκίας ἀποτελοῦσαν ἕνα νησάκι μέσα στόν ὠκεανό τῶν ἀρειανῶν. Ὁ αὐτοκράτωρ Οὐάλης προσπαθοῦσε νά ἁπλώσει τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου παντοῦ. Καί τώρα πολιορκοῦσε ἀσφυκτικά τήν Καισάρεια, πού ἦταν ἡ μητροπολιτική ἕδρα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου.
Τά ἄλλα κέντρα τῆς αὐτοκρατορίας ὑποτάχτηκαν στή θέλησή του. Αὐτό ὅμως ἔγινε μέ διωγμούς, δημεύσεις περιουσιῶν, βασανιστήρια, ἀκόμη καί μέ θανατώσεις.
Ἡ Καππαδοκία ἀπέμεινε τελευταῖο φρούριο ἀντιστάσεως τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ αὐτοκράτωρ ἔστειλε τότε ἐναντίον τοῦ Μεγάλου Βασιλείου τόν ἔπαρχο Μόδεστο.
Ὁ Μόδεστος πῆρε ἀρκετούς πραιτωριανούς, μπῆκε στήν Καισάρεια, ἐγκαταστάθηκε στό διοικητήριό της καί διέταξε νά παρουσίαστεῖ τήν ἑπόμενη μέρα ὁ Ἐπίσκοπος ἐνώπιόν του.
Ὁ Μέγας Βασίλειος, ἔπειτα ἀπό μία νύχτα ἀγρυπνίας καί φλογερῆς προσευχῆς, ξεκίνησε… Τό κρύο τοῦ πρωινοῦ περονίαζε τό ἀσθενικό του σῶμα, ἡ ψυχή του ὅμως ἦταν θερμή. Βάδιζε γαλήνιος καί ἀποφασιστικός γιά τή μεγάλη ἀναμέτρηση. Τόν ἀκολουθοῦσαν ἀρκετοί ἀφοσιωμένοι πιστοί. Οἱ πραιτωριανοί ὅμως τοῦ Μόδεστου πρότειναν τά δόρατα καί ἄφησαν νά περάσει ὁ Ἐπίσκοπος μόνος.
Ὁ ἔπαρχος τόν περίμενε μέ ὕφος προκλητικό καί ἀπειλητικό στήν ἐπίσημη αἴθουσα. Τόν περιστοίχιζαν ἀξιωματοῦχοι καί φρουροί. Μέ φωνή βαρειά εἶπε:
- Βασίλειε, πῶς τολμᾶς – μόνον ἐσύ – νά ἐναντιώνεσαι στό θέλημα τοῦ βασιλιᾶ; Πῶς τολμᾶς νά τόν περιφρονῆς; Ποιός νομίζεις ὅτι εἶσαι;
Ὁ ἅγιος δέν δειλίασε μέ ὅσα ἔβλεπε καί ἄκουγε. Μέ ἀπόλυτη ἠρεμία ρώτησε:
- Γιά ποιό πράγμα μέ κατηγορεῖς; Ποιό εἶναι τό σφάλμα μου;
- Δέν ἀκολουθεῖς τήν πίστη τοῦ βασιλιᾶ. Εἶσαι ὁ μόνος ἀνυπότακτος.
- Ὁ βασιλιάς δέν ἔχει τή σωστή πίστη! Πιστεύει πώς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ εἶναι κτίσμα. Ἐγὠ ὅμως προσκυνῶ τόν Υἱό σάν Θεό.
- Τότε ἐμεῖς τί εἴμαστε, πού ἀκολουθοῦμε τόν αὐτοκράτορα;
- Αἱρετικοί!
Ὁ ἔπαρχος τά εἶχε κυριολεκτικά χαμένα. Δέν περίμενε τέτοια παρρησία ἀπό τόν Μέγα Βασίλειο.
- Μά δέν θέλεις νά εἶσαι μέ τό μέρος μας; Νά μᾶς ἔχεις φίλους;
- Σάν χριστιανός πού εἶμαι, θέλω νά ἔχω φίλους μέ πίστη, ὄχι μέ ἀξιώματα.
- Δέν φοβᾶσαι τήν ἐξουσία μου;
- Μά γιατί νά φοβηθῶ; Τί μπορεῖς νά μοῦ κάνεις;
- Τί μπορῶ; ἔκανε ἐξαγριωμένος. Δήμευση τῆς περιουσίας σου, ἐξορία, βασανιστήρια, θάνατο!
- Αὐτά δέν τά φοβᾶμαι. Τί ἄλλο ἔχεις;
- Δέν τά φοβᾶσαι; Γιατί;
- Ἡ μονή μου περιουσία εἶναι λίγα τριμμενα ροῦχα καί κάτι παλαιά βιβλία. Γι’ αὐτό δέν φοβᾶμαι τή δήμευση. Ἡ ἐξορία πάλι δέν μέ τρομάζει. «Τοῦ Κύριου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς». Ἄλλωστε, σ’ αὐτή τή γῆ εἶμαι πάροικος καί παρεπίδημος. Ὅσο γιά τά βασανιστήρια, μάθε ὅτι τό σῶμα μου εἶναι πολύ ἀσθενικό καί σύντομα θά ὑποκύψει. Μέ ἀπειλεῖς τέλος μέ τόν θάνατο; Θά μοῦ γίνεις εὐεργέτης! Αὐτόν ποθῶ κι’ ἐγώ, γιά νά ἑνωθῶ τό συντομώτερο μέ τόν Θεό μου.
Ὁ ἔπαρχος ἔπεσε σέ βαθιά συλλογή. Κατόπιν σήκωσε ἀργά τό κεφάλι καί ὁμολόγησε:
- Βασίλειε, κανείς Ἐπίσκοπος δέν μοῦ μίλησε μέχρι τώρα μέ τόσο θάρρος.
- Ναί, γιατί ποτέ μέχρι τώρα δέν συνάντησες ἀληθινό Ἐπίσκοπο!
Ὁ Μοδεστος βρέθηκε σέ δύσκολη θέση καί ἀναγκάστηκε να ἀφήσει τόν ἅγιο ἐλεύθερο. «Μεγαλειότατε, ἡττηθήκαμε!» ὁμολόγησε στόν αὐτοκράτορα Οὐάλη.
Τέλος καί τῷ Θεῷ δόξα!
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
http://HristosPanagia3.blogspot.com
Πως πρέπει να εκπαιδεύουμε το νού μας, για να τον φυλάμε από την αμάθεια.
Πως πρέπει να εκπαιδεύουμε το νού μας, για να τον φυλάμε από την αμάθεια.
Μιχαήλ Καρακατσάνης
Αν η δυσπιστία στον εαυτό μας και η ελπίδα στον Θεό, οι τόσο απαραίτητες σ αυτόν τον πόλεμον, μείνουν μοναχές, όχι μόνον δεν θα νικήσουμε, αλλά και θα γκρεισθούμε σε πολλά κακά. Γι αυτό το λόγο, κοντά σε αυτές χρειάζεται και η εκγύμνασι, που είναι το τρίτο πράγμα που είπαμε στην αρχή, η οποία πρέπει να γίνεται πρώτα με το νού και με τη θέλησι. Και τον μεν νού πρέπει να φυλάμε από την αγνωσία, η οποία είναι σε αυτόν πολύ αντίθετη, επειδή τον σκοτίζει και του εμποδίζει στην γνώσι της αλήθειας, η οποία είναι το δικό του αντικείμενο. Γι αυτό είναι ανάγκη να τον γυμνάζουμε, ώστε να γίνη λαμπρός και καθαρός, για να μπορή να διακρίνη καλά εκείνο που μας χρειάζεται για να καθαρίσουμε την ψυχή μας από τα πάθη και να την στολίσουμε με τις αρετές.
Αυτή λοιπόν την λαμπρότητα του νού μπορούμε να την αποκτήσουμε με δυό τρόπους· ο πρώτος και πλέον αναγκαίος, είναι η προσευχή, με την οποία παρακαλούμε το Άγιο Πνεύμα να καταδεχθή να σκορπίση το θείο του φως μέσα στις καρδιές μας, το οποίο, βέβαια, θα το κάνη αν ζητήσουμε πραγματικά μόνο τον Θεό, αν κάνουμε το θέλημά του το άγιο και αν υποτάξουμε κάθε τι μας στη συμβουλή και ερώτησι των εμπείρων και πνευματικών μας Πατέρων.
Ο δεύτερος τρόπος είναι, μία παντοτεινή εκγύμνασις βαθειάς σκέψεως και μελέτης των πραγμάτων, για να γνωρίσουμε με αυτή, ποιά πράγματα είναι καλά, ποιά κακά, όχι όπως τα κρίνει λανθασμένα η αίσθησις και ο κόσμος, αλλά καθώς τα κρίνει ο ορθός λόγος και το Πνεύμα το Άγιο, δηλαδή, η αλήθεια των θεοπνεύστων Γραφών και των πνευματοφόρων Πατέρων και
Διδασκάλων της Εκκλησίας μας. Γιατί, όταν αυτή η σκέψις και μελέτη γίνη σωστή και όπως πρέπει, μας κάνει να γνωρίσουμε καθαρά ότι πρέπει να θεωρούμε μηδέν και μάταια και ψεύτικα όλα εκείνα που αγαπά και με διαφόρους τρόπους ζητάει ο τυφλός και διεφθαρμένος κόσμος.
Δηλαδή, ότι οι τιμές και οι ηδονές και ο πλούτος του κόσμου δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ματαιότητα και θάνατος της ψυχής· ότι οι βρισιές και οι δυσφημίσεις που μας κάνει ο κόσμος, προξενούν σε μας αληθινή δόξα και οι θλίψεις χαρά· με το να συγχωράμε τους εχθρούς μας και να τους κάνουμε καλά, είναι μεγαλοψυχία και μία από τις μεγαλύτερες ομοιότητες με τον Θεό· ότι περισσότερο ισχύει το να καταφρονήση κάποιος τον κόσμο, παρά να είναι εξουσιαστής όλου του κόσμου· ότι το να υπακούη κάποιος
πρόθυμος, είναι μία πράξις μάλλον μεγαλόψυχη και γενναία, παρά το να υποτάση και να προστάζει μεγάλους βασιλείς.
Ότι η ταπεινή γνώσι του εαυτού μας, πρέπει να τιμάται περισσότερο από το ύψος όλων των επιστημών, ότι το να νικήσουμε και να νεκρώσουμε τα θελήματά μας και τις ορέξεις μας, όσο και αν είναι μικρές, είναι άξιο μεγαλυτέρου επαίνου, παρά το να καταπολεμήσουμε πολλά κάστρα, να κατατροπώσουμε δυνατά στρατόπεδα με τα όπλα στα χέρια και το να κάνουμε θαύματα ή να αναστήσουμε νεκρούς.
Μιχαήλ Καρακατσάνης
Αν η δυσπιστία στον εαυτό μας και η ελπίδα στον Θεό, οι τόσο απαραίτητες σ αυτόν τον πόλεμον, μείνουν μοναχές, όχι μόνον δεν θα νικήσουμε, αλλά και θα γκρεισθούμε σε πολλά κακά. Γι αυτό το λόγο, κοντά σε αυτές χρειάζεται και η εκγύμνασι, που είναι το τρίτο πράγμα που είπαμε στην αρχή, η οποία πρέπει να γίνεται πρώτα με το νού και με τη θέλησι. Και τον μεν νού πρέπει να φυλάμε από την αγνωσία, η οποία είναι σε αυτόν πολύ αντίθετη, επειδή τον σκοτίζει και του εμποδίζει στην γνώσι της αλήθειας, η οποία είναι το δικό του αντικείμενο. Γι αυτό είναι ανάγκη να τον γυμνάζουμε, ώστε να γίνη λαμπρός και καθαρός, για να μπορή να διακρίνη καλά εκείνο που μας χρειάζεται για να καθαρίσουμε την ψυχή μας από τα πάθη και να την στολίσουμε με τις αρετές.
Αυτή λοιπόν την λαμπρότητα του νού μπορούμε να την αποκτήσουμε με δυό τρόπους· ο πρώτος και πλέον αναγκαίος, είναι η προσευχή, με την οποία παρακαλούμε το Άγιο Πνεύμα να καταδεχθή να σκορπίση το θείο του φως μέσα στις καρδιές μας, το οποίο, βέβαια, θα το κάνη αν ζητήσουμε πραγματικά μόνο τον Θεό, αν κάνουμε το θέλημά του το άγιο και αν υποτάξουμε κάθε τι μας στη συμβουλή και ερώτησι των εμπείρων και πνευματικών μας Πατέρων.
Ο δεύτερος τρόπος είναι, μία παντοτεινή εκγύμνασις βαθειάς σκέψεως και μελέτης των πραγμάτων, για να γνωρίσουμε με αυτή, ποιά πράγματα είναι καλά, ποιά κακά, όχι όπως τα κρίνει λανθασμένα η αίσθησις και ο κόσμος, αλλά καθώς τα κρίνει ο ορθός λόγος και το Πνεύμα το Άγιο, δηλαδή, η αλήθεια των θεοπνεύστων Γραφών και των πνευματοφόρων Πατέρων και
Διδασκάλων της Εκκλησίας μας. Γιατί, όταν αυτή η σκέψις και μελέτη γίνη σωστή και όπως πρέπει, μας κάνει να γνωρίσουμε καθαρά ότι πρέπει να θεωρούμε μηδέν και μάταια και ψεύτικα όλα εκείνα που αγαπά και με διαφόρους τρόπους ζητάει ο τυφλός και διεφθαρμένος κόσμος.
Δηλαδή, ότι οι τιμές και οι ηδονές και ο πλούτος του κόσμου δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ματαιότητα και θάνατος της ψυχής· ότι οι βρισιές και οι δυσφημίσεις που μας κάνει ο κόσμος, προξενούν σε μας αληθινή δόξα και οι θλίψεις χαρά· με το να συγχωράμε τους εχθρούς μας και να τους κάνουμε καλά, είναι μεγαλοψυχία και μία από τις μεγαλύτερες ομοιότητες με τον Θεό· ότι περισσότερο ισχύει το να καταφρονήση κάποιος τον κόσμο, παρά να είναι εξουσιαστής όλου του κόσμου· ότι το να υπακούη κάποιος
πρόθυμος, είναι μία πράξις μάλλον μεγαλόψυχη και γενναία, παρά το να υποτάση και να προστάζει μεγάλους βασιλείς.
Ότι η ταπεινή γνώσι του εαυτού μας, πρέπει να τιμάται περισσότερο από το ύψος όλων των επιστημών, ότι το να νικήσουμε και να νεκρώσουμε τα θελήματά μας και τις ορέξεις μας, όσο και αν είναι μικρές, είναι άξιο μεγαλυτέρου επαίνου, παρά το να καταπολεμήσουμε πολλά κάστρα, να κατατροπώσουμε δυνατά στρατόπεδα με τα όπλα στα χέρια και το να κάνουμε θαύματα ή να αναστήσουμε νεκρούς.
Η ελπίδα και η εμπιστοσύνη στον Θεόv
Η ελπίδα και η εμπιστοσύνη στον Θεόv
Είναι πολύ αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεμο, το να μην εμπιστευώμαστε τον εαυτόν μας, όπως είπαμε· παρόλα αυτά, εάν απελπισθούμε μόνο, δηλαδή, εάν αποβάλουμε, μόνον κάθε πεποίθησι του εαυτού μας, βέβαια, ή τραπούμε σε φυγή, ή θα νικηθούμε, και θα κυριευθούμε από τους εχθρούς. Γι αυτό,
κοντά στη ολοκληρωτική απάρνησι του εαυτού μας, χρειάζεται ακόμη και η πλήρης ελπίδα και εμπιστοσύνη στο Θεό, ελπίζοντας δηλαδή από αυτόν μόνο κάθε καλόν και κάθε βοήθεια και νίκη. Γιατί, καθώς από τον εαυτό μας, όπου είμαστε το τίποτα, τίποτα άλλο δεν περιμένουμε, παρά γκρεμίσματα και πτώσεις, για τα οποία και πρέπει να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας τελείως, κατά αυτό τον τρόπο θα απολαύσουμε οπωσδήποτε από τον Θεόν κάθε νίκη, αμέσως μόλις οπλίσουμε την καρδιά μας με μίαν ζωντανή ελπίδα σε αυτόν, ότι θα λάβουμε την βοήθειά του σύμφωνα με εκείνο το ψαλμικό «σ αυτόν έλπισε η καρδιά μου και βοηθήθηκα» (Ψαλμ. 27,9).
Αυτήν την ελπίδα, μαζί και βοήθεια, μπορούμε να πετύχουμε για τέσσερις λόγους.
α) Γιατί την ζητάμε από ένα Θεό, ο οποίος με το να είναι Παντοδύναμος, ό,τι θέλει μπορεί να το κάνη και στη συνέχεια μπορεί να βοηθήση και μας.
β) Γιατί, την ζητάμε από ένα Θεό ο οποίος, όντας άπειρα σοφός, όλα, τα πάντα γνωρίζει με πλήρη τελειότητα, και επομένως γνωρίζει όλο εκείνο που ταιριάζει στη σωτηρία μας.
γ) Γιατί ζητάμε αυτή την βοήθεια, από ένα Θεό, ο οποίος, για να είναι ατέλειωτα αγαθός, με μία αγάπη και θέλησι που δεν περιγράφεται, είναι πάντα έτοιμος για να δώση από ώρα σε
ώρα, και από στιγμή σε στιγμή, όλη τη βοήθεια που μας χρειάζεται, για την πνευματική και ολοκληρωτική νίκη του εαυτού μας, αμέσως όταν τρέξουμε στην αγκαλιά του με σταθερή ελπίδα.
Δυνατόν, ο καλός εκείνος Ποιμένας μας, που έτρεχε τριαντατρία χρόνια αναζητώντας το χαμένο πρόβατο, με τόσο δυνατές φωνές, που βράχνιασε ο λάρυγκας, που περπάτησε δρόμο τόσο κοπιαστικό και ακανθώδη, που έχυσε όλο του το αίμα και έδωσε τη ζωή, Πως είναι δυνατόν, λέω, τώρα που αυτό το πρόβατο ακολουθεί πίσω του, και με επιθυμία φωνάζει, και τον παρακαλεί, να μη γυρίση σε αυτό τους οφθαλμούς του; Πως μπορεί να μην το
ακούση; και να μην το βάλη στους θείους του ώμους, κάνοντας γιορτή με όλους τους Αγγέλους του ουρανού; και αν ο Θεός μας δεν παύει από το να γυρεύη με μεγάλη επιμέλεια και αγάπη, να βρή κατά την ευαγγελική παραβολή, τη χαμένη δραχμή, τον τυφλό και κωφό αμαρτωλό, Πως γίνεται τώρα να εγκαταλείψη αυτόν, που σαν χαμένο πρόβατο, φωνάζει και καλεί τον δικό του Ποιμένα; και ποιός θα πιστέψη ποτέ, Πως ο Θεός, που
χτυπάει πάντα την καρδιά του ανθρώπου, επιθυμώντας να μπή μέσα και να δειπνήση, σύμφωνα με την ιερή Αποκάλυψι (12), δίνοντας σε αυτόν τα χαρίσματά του, ότι, όταν του ανοίγη την καρδιά ο άνθρωπος και τον προσκαλή, αυτός θα έπρεπε να κάνη με την θέλησί του τον κωφό και να μη θέλη να μπή; βοήθεια, είναι το να τρέξη με την μνήμη του στην αλήθεια των θείων Γραφών, οι οποίες, σε τόσα μέρη ας δείχνουν φανερά, ότι δεν έμεινε ποτέ
ντροπιασμένος και αβοήθητος, όποιος έλπισε στον Θεό.
«Κοιτάξτε τις καταντροπιάσθηκε;» (Σειράχ 2,9) (13) όπλα οπλίσου, αδελφέ μου. Και άρχισε το έργο, και πολέμησε για να
νικήσης· και βέβαια από αυτά θα αποκτήσης, όχι μόνον την ολοκληρωτική ελπίδα στον Θεό, αλλά και την ολοκληρωτική απελπισία στον εαυτό σου, για την οποία δεν παραλείπω να σου υπενθυμίσω και σε αυτό το κεφάλαιο, ότι έχεις πολλή ανάγκη από την γνώσι της· επειδή, στον άνθρωπο είναι τόσον πολύ προσκολλημένη η εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ότι είναι κατά κάποιον τρόπο κάτι και τόσο λεπτή, που σχεδόν πάντα ζη κρυφά μέσα στην καρδιά μας, και μας φαίνεται Πως δεν έχομε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και έχομε ελπίδα στο Θεό. Οπότε, για να φεύγης εσύ, όσο μπορείς, αυτή την μάταιη υπόληψι, και να εργάζεσαι με την έλλειψι επιστοσύνης στον εαυτό σου και
με την ελπίδα στο Θεό, είναι ανάγκη να προπορεύεται η σκέψις της αδυναμίας σου, πιο πριν από την σκέψη της παντοδυναμίας του Θεού, και πάλι αυτές οι δυό μαζί να προπορεύωνται πριν από κάθε μας πράξι. Και Πως είναι Ο δ τρόπος για ν απόκτηση κάποιος αυτήν την στο Θεόν ελπίδα και αρχαίες γενεές και στοχασθήτε· ποιός εμπιστεύθηκε στον Κύριο και μέ τα τέσσαρα λοιπόν αυτά.
Είναι πολύ αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεμο, το να μην εμπιστευώμαστε τον εαυτόν μας, όπως είπαμε· παρόλα αυτά, εάν απελπισθούμε μόνο, δηλαδή, εάν αποβάλουμε, μόνον κάθε πεποίθησι του εαυτού μας, βέβαια, ή τραπούμε σε φυγή, ή θα νικηθούμε, και θα κυριευθούμε από τους εχθρούς. Γι αυτό,
κοντά στη ολοκληρωτική απάρνησι του εαυτού μας, χρειάζεται ακόμη και η πλήρης ελπίδα και εμπιστοσύνη στο Θεό, ελπίζοντας δηλαδή από αυτόν μόνο κάθε καλόν και κάθε βοήθεια και νίκη. Γιατί, καθώς από τον εαυτό μας, όπου είμαστε το τίποτα, τίποτα άλλο δεν περιμένουμε, παρά γκρεμίσματα και πτώσεις, για τα οποία και πρέπει να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας τελείως, κατά αυτό τον τρόπο θα απολαύσουμε οπωσδήποτε από τον Θεόν κάθε νίκη, αμέσως μόλις οπλίσουμε την καρδιά μας με μίαν ζωντανή ελπίδα σε αυτόν, ότι θα λάβουμε την βοήθειά του σύμφωνα με εκείνο το ψαλμικό «σ αυτόν έλπισε η καρδιά μου και βοηθήθηκα» (Ψαλμ. 27,9).
Αυτήν την ελπίδα, μαζί και βοήθεια, μπορούμε να πετύχουμε για τέσσερις λόγους.
α) Γιατί την ζητάμε από ένα Θεό, ο οποίος με το να είναι Παντοδύναμος, ό,τι θέλει μπορεί να το κάνη και στη συνέχεια μπορεί να βοηθήση και μας.
β) Γιατί, την ζητάμε από ένα Θεό ο οποίος, όντας άπειρα σοφός, όλα, τα πάντα γνωρίζει με πλήρη τελειότητα, και επομένως γνωρίζει όλο εκείνο που ταιριάζει στη σωτηρία μας.
γ) Γιατί ζητάμε αυτή την βοήθεια, από ένα Θεό, ο οποίος, για να είναι ατέλειωτα αγαθός, με μία αγάπη και θέλησι που δεν περιγράφεται, είναι πάντα έτοιμος για να δώση από ώρα σε
ώρα, και από στιγμή σε στιγμή, όλη τη βοήθεια που μας χρειάζεται, για την πνευματική και ολοκληρωτική νίκη του εαυτού μας, αμέσως όταν τρέξουμε στην αγκαλιά του με σταθερή ελπίδα.
Δυνατόν, ο καλός εκείνος Ποιμένας μας, που έτρεχε τριαντατρία χρόνια αναζητώντας το χαμένο πρόβατο, με τόσο δυνατές φωνές, που βράχνιασε ο λάρυγκας, που περπάτησε δρόμο τόσο κοπιαστικό και ακανθώδη, που έχυσε όλο του το αίμα και έδωσε τη ζωή, Πως είναι δυνατόν, λέω, τώρα που αυτό το πρόβατο ακολουθεί πίσω του, και με επιθυμία φωνάζει, και τον παρακαλεί, να μη γυρίση σε αυτό τους οφθαλμούς του; Πως μπορεί να μην το
ακούση; και να μην το βάλη στους θείους του ώμους, κάνοντας γιορτή με όλους τους Αγγέλους του ουρανού; και αν ο Θεός μας δεν παύει από το να γυρεύη με μεγάλη επιμέλεια και αγάπη, να βρή κατά την ευαγγελική παραβολή, τη χαμένη δραχμή, τον τυφλό και κωφό αμαρτωλό, Πως γίνεται τώρα να εγκαταλείψη αυτόν, που σαν χαμένο πρόβατο, φωνάζει και καλεί τον δικό του Ποιμένα; και ποιός θα πιστέψη ποτέ, Πως ο Θεός, που
χτυπάει πάντα την καρδιά του ανθρώπου, επιθυμώντας να μπή μέσα και να δειπνήση, σύμφωνα με την ιερή Αποκάλυψι (12), δίνοντας σε αυτόν τα χαρίσματά του, ότι, όταν του ανοίγη την καρδιά ο άνθρωπος και τον προσκαλή, αυτός θα έπρεπε να κάνη με την θέλησί του τον κωφό και να μη θέλη να μπή; βοήθεια, είναι το να τρέξη με την μνήμη του στην αλήθεια των θείων Γραφών, οι οποίες, σε τόσα μέρη ας δείχνουν φανερά, ότι δεν έμεινε ποτέ
ντροπιασμένος και αβοήθητος, όποιος έλπισε στον Θεό.
«Κοιτάξτε τις καταντροπιάσθηκε;» (Σειράχ 2,9) (13) όπλα οπλίσου, αδελφέ μου. Και άρχισε το έργο, και πολέμησε για να
νικήσης· και βέβαια από αυτά θα αποκτήσης, όχι μόνον την ολοκληρωτική ελπίδα στον Θεό, αλλά και την ολοκληρωτική απελπισία στον εαυτό σου, για την οποία δεν παραλείπω να σου υπενθυμίσω και σε αυτό το κεφάλαιο, ότι έχεις πολλή ανάγκη από την γνώσι της· επειδή, στον άνθρωπο είναι τόσον πολύ προσκολλημένη η εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ότι είναι κατά κάποιον τρόπο κάτι και τόσο λεπτή, που σχεδόν πάντα ζη κρυφά μέσα στην καρδιά μας, και μας φαίνεται Πως δεν έχομε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και έχομε ελπίδα στο Θεό. Οπότε, για να φεύγης εσύ, όσο μπορείς, αυτή την μάταιη υπόληψι, και να εργάζεσαι με την έλλειψι επιστοσύνης στον εαυτό σου και
με την ελπίδα στο Θεό, είναι ανάγκη να προπορεύεται η σκέψις της αδυναμίας σου, πιο πριν από την σκέψη της παντοδυναμίας του Θεού, και πάλι αυτές οι δυό μαζί να προπορεύωνται πριν από κάθε μας πράξι. Και Πως είναι Ο δ τρόπος για ν απόκτηση κάποιος αυτήν την στο Θεόν ελπίδα και αρχαίες γενεές και στοχασθήτε· ποιός εμπιστεύθηκε στον Κύριο και μέ τα τέσσαρα λοιπόν αυτά.
Λόγοι τοῦ Ἀγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης (Μέρος Πρῶτον)
Λόγοι τοῦ Ἀγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης (Μέρος Πρῶτον)
Τι θα πει να είσαι άνθρωπος της Εκκλησίας;
Να τι θα πει, με απλά λόγια: Βλέπεις ένα φτωχό που ζητά ελεημοσύνη; Αναγνώρισε σ’ αυτόν τον αδελφό σου, και ελέησέ τον με την πεποίθηση ότι στο πρόσωπό του βλέπεις τον ίδιο τον Χριστό.
Σε επισκέπτεται ένας άνθρωπος, γνωστός ή και άγνωστος; Δέξου τον πάλι όπως θα δεχόσουν τον Κύριο, αν σου χτυπούσε την πόρτα.
Αγκάλιασέ τον με την αγάπη σου, φιλοξένησέ τον με χαρά και συζήτησε μαζί του πνευματικά θέματα.
Στον ορατό κόσμο, στη φύση, βλέπουμε όλη τη σοφία, την αγάπη και την παντοδυναμία του Θεού.
Αυτά τα βλέπομε και μέσα στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και ακόμη, την απεριόριστη ευσπλαχνία του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο, που εκδηλώθηκε με την ενανθρώπιση, τα πάθη και την ανάσταση του μονογενούς Υιού Του, καθώς και με την παράδοση των ζωοποιών Μυστηρίων Του. Όποιος θέλει μπορεί να σωθεί μέσω των Μυστηρίων. Γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχει σωτηρία.
Προς αυτήν όμως την Εκκλησία που σώζει, οι χριστιανοί έγιναν ψυχροί και αδιάφοροι, σαν να μην είναι βαπτισμένα μέλη της.
Τι παράξενο και ζοφερό φαινόμενο είναι αυτό;
Τι χρειάζεται κάθε μέρα και ώρα στον αμαρτωλό και ακάθαρτο άνθρωπο; Έλεος, κάθαρσις και αγιασμός. Πού ιδιαιτέρως προσφέρονται αυτά τα ουράνια δώρα; Στην Εκκλησία. Πότε; Κατά την τέλεση των ιερών ακολουθιών και των μυστηρίων. Είναι βέβαια δυνατόν να δίδονται σε κάθε τόπο και χρόνο, αλλά πουθενά τόσο πλούσια όσο στον ναό. Για τον λόγο αυτό ο ναός για τον χριστιανό είναι ό,τι πιο πολύτιμο, οίκος Θεού, «πηγή ύδατος ζώντος», τόπος παροχής του θείου ελέους και των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος.
Ο Κύριος κατήλθε από τον ουρανό «σώσαι το απολωλός» (Ματθ. 18, 11) και θεμελίωσε πάνω στη γη την Εκκλησία Του. Μέσα σ’ αυτήν σώζονται όσοι ποθούν την σωτηρία, θεραπεύονται όσοι επιθυμούν την ψυχική και σωματική υγεία, φωτίζονται όσοι θέλουν να ελευθερωθούν από το σκοτάδι της αμαρτίας, ενισχύονται οι αδύνατοι, καθαρίζονται οι ακάθαρτοι, απαλλάσσονται όλοι οι πιστοί από τις δυστυχίες, τις συμφορές και την πνευματική φτώχεια, και πλουτίζουν κατά Θεόν με την μετάληψη των αχράντων μυστηρίων και την ένωση με τον Κύριο, που καλύπτει τη γύμνωση και την ασχήμια μας και ζωογονεί τις ψυχές μας.
Να γιατί έχει τόσο μεγάλη αξία για τον καθένα μας η Εκκλησία. Ωστόσο πολλοί άνθρωποι, αγαπώντας τη γη περισσότερο από τον ουρανό, φεύγουν από κοντά της και, ακόμα χειρότερα, την κακολογούν. Ω φτωχοί, δυστυχείς αδελφοί μου! Γνωρίστε τη σωτηριώδη δύναμη της αγίας Εκκλησίας μας και ελάτε πάλι κοντά της, σαν σε τρυφερή μητέρα, που αγαπά, σώζει και πρεσβεύει για μάς στον Θεό. Βλέποντας κανείς την επιφανειακή ευτυχία σας από τη ζωή που κάνετε, νομίζει ότι είστε υγιείς και αληθινά ικανοποιημένοι, ότι δεν έχετε ανάγκη από τα θεραπευτικά και αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας. Αυτό όμως είναι μόνο εξωτερικό. Στην ψυχή είστε άρρωστοι ή και νεκροί ακόμη.
Ο Χριστός είναι η Αγάπη. Γι’ αυτό κι εμείς, σαν μέλη της Εκκλησίας Του, πρέπει ν’ αγαπούμε τους αδελφούς μας όπως τον ίδιο τον εαυτό μας. Ν’ απομακρύνουμε από τις καρδιές μας τη φιλαυτία και την ιδιοτέλεια, τον φθόνο και την έχθρα, τη διχόνοια και την οργή, τη μνησικακία και την εμπάθεια. Να συγχωρούμε τους άλλους όπως θέλουμε να μάς συγχωρούν κι εκείνοι, να συγκαταβαίνουμε στις αδυναμίες τους, να τους βοηθούμε εγκάρδια και με προθυμία όταν μας χρειάζονται. Η αγάπη είναι το κυριότερο γνώρισμα των μελών της Εκκλησίας του Χριστού: «εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (Ιω. 13, 35).
Κύριε, φύτεψε μέσα μας την αγάπη Σου, για να μη συλλογιώμαστε και να μην πράττουμε ποτέ το κακό!
Να έρχεσαι όσο μπορείς συχνότερα στον ναό του Θεού, να συμμετέχεις στις ακολουθίες για να δοξάζεις τον Κύριο ή να ζητάς το έλεός Του για την πνευματική σου αδυναμία, για την ψυχική σου φτώχεια και αμαρτωλότητα.
Κανείς τόσο δυνατά και τόσο ειλικρινά δεν θα πονέσει μαζί σου για την αδυναμία σου όσο η Εκκλησία. Όλα όσα δοκιμάζεις εσύ τα δοκίμασαν ακόμη και τα εκλεκτότερα τέκνα Της, έπασχαν πνευματικά όπως κι εσύ, αμάρταναν και έπεφταν όπως ακριβώς κι εσύ. Δεν σου κρύβει η Εκκλησία τη ζοφερή πραγματικότητα, ότι δηλαδή η θανατηφόρα επιδημία της αμαρτίας όλους τους άγγιξε και τους έφθειρε. Και όλα τα τέκνα της, για να γιατρευθούν, έκλαψαν πολύ, προσευχήθηκαν πολύ, πόνεσαν, αγωνίσθηκαν σκληρά, υποβλήθηκαν σε δοκιμασίες μεγάλες.
Έχοντας κατά νουν όλα αυτά, θα είναι για σένα ευκολότερο να αγωνίζεσαι και να υπομένεις.
Στα πρόσωπα των αποστόλων, των μαρτύρων, των ιεραρχών, των οσίων και όλων των αγίων έχουμε τα παραδείγματα της ζωντανής πίστεως, της θερμής αγάπης και της υποταγής στο θέλημα του Θεού. Αλλά έχουμε και την απόδειξη ότι, αν θελήσουμε, μπορούμε κι εμείς να ευαρεστήσουμε τον Θεό, να σώσουμε τον εαυτό μας και να ελκύσουμε κοντά σ’ Εκείνον και άλλες ψυχές.
Η ύπαρξη των αγίων της Εκκλησίας μας αποτελεί τον ακατάπαυστο έλεγχο της δικής μας απιστίας, πνευματικής ραθυμίας, χλιαρότητας και αμετανοησίας. Γι’ αυτό και κατά την Δευτέρα και φοβερά παρουσία του Κυρίου μας «μείζον κρίμα ληψόμεθα»…
Η Εκκλησία είναι η μητέρα μας, αυτή που πρεσβεύει για μας, που μάς τρέφει πνευματικά, μάς φωτίζει στοργικά, μάς παρηγορεί στις δύσκολες ώρες. Είναι το απροσμάχητο τείχος, η κολυμβήθρα της καθάρσεως και του αγιασμού μας, η κιβωτός της σωτηρίας και της θεώσεώς μας. Αυτή είναι αληθινά ο πνευματικός αέρας που αναπνέουν οι ψυχές μας και ζωογονούνται, ανακαινίζονται και ισχυροποιούνται για ν’ αντιμετωπίσουν τους νοητούς εχθρούς.
Όταν προσεύχεσαι στον Θεό, γνώριζε ότι Αυτός είναι κοντά σου, «εν τω στόματί σου και εν τη καρδία σου» (Ρωμ. 10, 8). Σε αγαπά όσο κανείς άλλος στη γη και στον ουρανό, αφού είσαι παιδί Του, είσαι εικόνα Του. Γι’ αυτό κι εσύ με πολλή αγάπη να Τον επικαλείσαι, να Τον ευγνωμονείς και να Τον δοξάζεις, γιατί Εκείνος είναι η δύναμή σου, η ζωή σου και η δόξα σου.
Τι θαυμαστός πνευματικός πλούτος υπάρχει στην Εκκλησία! Πλούτος πίστεως, ελπίδος και αγάπης. Πλούτος σοφίας, χάριτος και θαυμάτων. Πλούτος ευσπλαχνίας, παρηγορίας και ειρήνης. Πλούτος καθάρσεως, αγιασμού και φωτισμού. Ω, αν όλοι οι άνθρωποι εγνώριζαν αυτόν τον πλούτο και προσέτρεχαν στην Εκκλησία!
Μη λησμονείς ποτέ ότι κάθε στιγμή και για αναρίθμητα πράγματα είσαι χρεώστης στον Θεό: για κάθε αναπνοή, για κάθε ακτίνα ηλίου που σε θερμαίνει, για κάθε μπουκιά ψωμιού, για κάθε καλή σκέψη, για κάθε άγιο αίσθημα, για κάθε αγαθό έργο, τέλος για κάθε δωρεά της χάριτος που γαληνεύει και χαροποιεί την καρδιά σου. Εκείνος σε ενισχύει στον αγώνα σου, κατασιγάζει τα πάθη σου, σε φέρνει σ’ επικοινωνία με τον ουρανό.
Πιο πολύ όμως πρέπει να ευγνωμονείς τον Κύριο επειδή πρώτα σου χάρισε τη ζωή, τη βιολογική ύπαρξη, και έπειτα σε αναγέννησε με το άγιο βάπτισμα, σε ένωσε με το σώμα της Εκκλησίας, σε έκαμε παιδί Του, έτσι «ώστε ουκέτι ει δούλος, αλλ’ υιός ει δε υιός, και κληρονόμος Θεού δια Χριστού» (Γαλ. 4, 7).
Πουθενά τόσο βαθειά και ολοκληρωτικά δεν ερχόμαστε σε συναίσθηση και αυτογνωσία όσο μέσα στον ναό, γιατί εδώ είναι ιδιαίτερα αισθητή η παρουσία του σώζοντος Θεού και ενεργεί με ανερμήνευτο τρόπο η χάρις Του. «Ο Θεός γαρ εστιν ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας» (Φιλιπ. 2, 13). Με τη βοήθεια των ευχών, των ύμνων και των αναγνωσμάτων, ο άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του σ’ όλη του τη γυμνότητα, διαπιστώνει την αδυναμία του, την πνευματική του φτώχεια, την αθλιότητα και άκρα αμαρτωλότητά του. Από την άλλη πλευρά συναντάται με την άπειρη ευσπλαχνία του Θεού, την άκρα αγαθότητά Του, την πανσοφία και την παντοδυναμία Του.
Από το Βιβλίο
«Ο ουρανός στη γη»
Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης
Εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου
http://www.enoriaka.gr/index.php?option=content&task=view&id=833&Itemid=2
Τι θα πει να είσαι άνθρωπος της Εκκλησίας;
Να τι θα πει, με απλά λόγια: Βλέπεις ένα φτωχό που ζητά ελεημοσύνη; Αναγνώρισε σ’ αυτόν τον αδελφό σου, και ελέησέ τον με την πεποίθηση ότι στο πρόσωπό του βλέπεις τον ίδιο τον Χριστό.
Σε επισκέπτεται ένας άνθρωπος, γνωστός ή και άγνωστος; Δέξου τον πάλι όπως θα δεχόσουν τον Κύριο, αν σου χτυπούσε την πόρτα.
Αγκάλιασέ τον με την αγάπη σου, φιλοξένησέ τον με χαρά και συζήτησε μαζί του πνευματικά θέματα.
Στον ορατό κόσμο, στη φύση, βλέπουμε όλη τη σοφία, την αγάπη και την παντοδυναμία του Θεού.
Αυτά τα βλέπομε και μέσα στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και ακόμη, την απεριόριστη ευσπλαχνία του Θεού για τον αμαρτωλό άνθρωπο, που εκδηλώθηκε με την ενανθρώπιση, τα πάθη και την ανάσταση του μονογενούς Υιού Του, καθώς και με την παράδοση των ζωοποιών Μυστηρίων Του. Όποιος θέλει μπορεί να σωθεί μέσω των Μυστηρίων. Γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχει σωτηρία.
Προς αυτήν όμως την Εκκλησία που σώζει, οι χριστιανοί έγιναν ψυχροί και αδιάφοροι, σαν να μην είναι βαπτισμένα μέλη της.
Τι παράξενο και ζοφερό φαινόμενο είναι αυτό;
Τι χρειάζεται κάθε μέρα και ώρα στον αμαρτωλό και ακάθαρτο άνθρωπο; Έλεος, κάθαρσις και αγιασμός. Πού ιδιαιτέρως προσφέρονται αυτά τα ουράνια δώρα; Στην Εκκλησία. Πότε; Κατά την τέλεση των ιερών ακολουθιών και των μυστηρίων. Είναι βέβαια δυνατόν να δίδονται σε κάθε τόπο και χρόνο, αλλά πουθενά τόσο πλούσια όσο στον ναό. Για τον λόγο αυτό ο ναός για τον χριστιανό είναι ό,τι πιο πολύτιμο, οίκος Θεού, «πηγή ύδατος ζώντος», τόπος παροχής του θείου ελέους και των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος.
Ο Κύριος κατήλθε από τον ουρανό «σώσαι το απολωλός» (Ματθ. 18, 11) και θεμελίωσε πάνω στη γη την Εκκλησία Του. Μέσα σ’ αυτήν σώζονται όσοι ποθούν την σωτηρία, θεραπεύονται όσοι επιθυμούν την ψυχική και σωματική υγεία, φωτίζονται όσοι θέλουν να ελευθερωθούν από το σκοτάδι της αμαρτίας, ενισχύονται οι αδύνατοι, καθαρίζονται οι ακάθαρτοι, απαλλάσσονται όλοι οι πιστοί από τις δυστυχίες, τις συμφορές και την πνευματική φτώχεια, και πλουτίζουν κατά Θεόν με την μετάληψη των αχράντων μυστηρίων και την ένωση με τον Κύριο, που καλύπτει τη γύμνωση και την ασχήμια μας και ζωογονεί τις ψυχές μας.
Να γιατί έχει τόσο μεγάλη αξία για τον καθένα μας η Εκκλησία. Ωστόσο πολλοί άνθρωποι, αγαπώντας τη γη περισσότερο από τον ουρανό, φεύγουν από κοντά της και, ακόμα χειρότερα, την κακολογούν. Ω φτωχοί, δυστυχείς αδελφοί μου! Γνωρίστε τη σωτηριώδη δύναμη της αγίας Εκκλησίας μας και ελάτε πάλι κοντά της, σαν σε τρυφερή μητέρα, που αγαπά, σώζει και πρεσβεύει για μάς στον Θεό. Βλέποντας κανείς την επιφανειακή ευτυχία σας από τη ζωή που κάνετε, νομίζει ότι είστε υγιείς και αληθινά ικανοποιημένοι, ότι δεν έχετε ανάγκη από τα θεραπευτικά και αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας. Αυτό όμως είναι μόνο εξωτερικό. Στην ψυχή είστε άρρωστοι ή και νεκροί ακόμη.
Ο Χριστός είναι η Αγάπη. Γι’ αυτό κι εμείς, σαν μέλη της Εκκλησίας Του, πρέπει ν’ αγαπούμε τους αδελφούς μας όπως τον ίδιο τον εαυτό μας. Ν’ απομακρύνουμε από τις καρδιές μας τη φιλαυτία και την ιδιοτέλεια, τον φθόνο και την έχθρα, τη διχόνοια και την οργή, τη μνησικακία και την εμπάθεια. Να συγχωρούμε τους άλλους όπως θέλουμε να μάς συγχωρούν κι εκείνοι, να συγκαταβαίνουμε στις αδυναμίες τους, να τους βοηθούμε εγκάρδια και με προθυμία όταν μας χρειάζονται. Η αγάπη είναι το κυριότερο γνώρισμα των μελών της Εκκλησίας του Χριστού: «εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (Ιω. 13, 35).
Κύριε, φύτεψε μέσα μας την αγάπη Σου, για να μη συλλογιώμαστε και να μην πράττουμε ποτέ το κακό!
Να έρχεσαι όσο μπορείς συχνότερα στον ναό του Θεού, να συμμετέχεις στις ακολουθίες για να δοξάζεις τον Κύριο ή να ζητάς το έλεός Του για την πνευματική σου αδυναμία, για την ψυχική σου φτώχεια και αμαρτωλότητα.
Κανείς τόσο δυνατά και τόσο ειλικρινά δεν θα πονέσει μαζί σου για την αδυναμία σου όσο η Εκκλησία. Όλα όσα δοκιμάζεις εσύ τα δοκίμασαν ακόμη και τα εκλεκτότερα τέκνα Της, έπασχαν πνευματικά όπως κι εσύ, αμάρταναν και έπεφταν όπως ακριβώς κι εσύ. Δεν σου κρύβει η Εκκλησία τη ζοφερή πραγματικότητα, ότι δηλαδή η θανατηφόρα επιδημία της αμαρτίας όλους τους άγγιξε και τους έφθειρε. Και όλα τα τέκνα της, για να γιατρευθούν, έκλαψαν πολύ, προσευχήθηκαν πολύ, πόνεσαν, αγωνίσθηκαν σκληρά, υποβλήθηκαν σε δοκιμασίες μεγάλες.
Έχοντας κατά νουν όλα αυτά, θα είναι για σένα ευκολότερο να αγωνίζεσαι και να υπομένεις.
Στα πρόσωπα των αποστόλων, των μαρτύρων, των ιεραρχών, των οσίων και όλων των αγίων έχουμε τα παραδείγματα της ζωντανής πίστεως, της θερμής αγάπης και της υποταγής στο θέλημα του Θεού. Αλλά έχουμε και την απόδειξη ότι, αν θελήσουμε, μπορούμε κι εμείς να ευαρεστήσουμε τον Θεό, να σώσουμε τον εαυτό μας και να ελκύσουμε κοντά σ’ Εκείνον και άλλες ψυχές.
Η ύπαρξη των αγίων της Εκκλησίας μας αποτελεί τον ακατάπαυστο έλεγχο της δικής μας απιστίας, πνευματικής ραθυμίας, χλιαρότητας και αμετανοησίας. Γι’ αυτό και κατά την Δευτέρα και φοβερά παρουσία του Κυρίου μας «μείζον κρίμα ληψόμεθα»…
Η Εκκλησία είναι η μητέρα μας, αυτή που πρεσβεύει για μας, που μάς τρέφει πνευματικά, μάς φωτίζει στοργικά, μάς παρηγορεί στις δύσκολες ώρες. Είναι το απροσμάχητο τείχος, η κολυμβήθρα της καθάρσεως και του αγιασμού μας, η κιβωτός της σωτηρίας και της θεώσεώς μας. Αυτή είναι αληθινά ο πνευματικός αέρας που αναπνέουν οι ψυχές μας και ζωογονούνται, ανακαινίζονται και ισχυροποιούνται για ν’ αντιμετωπίσουν τους νοητούς εχθρούς.
Όταν προσεύχεσαι στον Θεό, γνώριζε ότι Αυτός είναι κοντά σου, «εν τω στόματί σου και εν τη καρδία σου» (Ρωμ. 10, 8). Σε αγαπά όσο κανείς άλλος στη γη και στον ουρανό, αφού είσαι παιδί Του, είσαι εικόνα Του. Γι’ αυτό κι εσύ με πολλή αγάπη να Τον επικαλείσαι, να Τον ευγνωμονείς και να Τον δοξάζεις, γιατί Εκείνος είναι η δύναμή σου, η ζωή σου και η δόξα σου.
Τι θαυμαστός πνευματικός πλούτος υπάρχει στην Εκκλησία! Πλούτος πίστεως, ελπίδος και αγάπης. Πλούτος σοφίας, χάριτος και θαυμάτων. Πλούτος ευσπλαχνίας, παρηγορίας και ειρήνης. Πλούτος καθάρσεως, αγιασμού και φωτισμού. Ω, αν όλοι οι άνθρωποι εγνώριζαν αυτόν τον πλούτο και προσέτρεχαν στην Εκκλησία!
Μη λησμονείς ποτέ ότι κάθε στιγμή και για αναρίθμητα πράγματα είσαι χρεώστης στον Θεό: για κάθε αναπνοή, για κάθε ακτίνα ηλίου που σε θερμαίνει, για κάθε μπουκιά ψωμιού, για κάθε καλή σκέψη, για κάθε άγιο αίσθημα, για κάθε αγαθό έργο, τέλος για κάθε δωρεά της χάριτος που γαληνεύει και χαροποιεί την καρδιά σου. Εκείνος σε ενισχύει στον αγώνα σου, κατασιγάζει τα πάθη σου, σε φέρνει σ’ επικοινωνία με τον ουρανό.
Πιο πολύ όμως πρέπει να ευγνωμονείς τον Κύριο επειδή πρώτα σου χάρισε τη ζωή, τη βιολογική ύπαρξη, και έπειτα σε αναγέννησε με το άγιο βάπτισμα, σε ένωσε με το σώμα της Εκκλησίας, σε έκαμε παιδί Του, έτσι «ώστε ουκέτι ει δούλος, αλλ’ υιός ει δε υιός, και κληρονόμος Θεού δια Χριστού» (Γαλ. 4, 7).
Πουθενά τόσο βαθειά και ολοκληρωτικά δεν ερχόμαστε σε συναίσθηση και αυτογνωσία όσο μέσα στον ναό, γιατί εδώ είναι ιδιαίτερα αισθητή η παρουσία του σώζοντος Θεού και ενεργεί με ανερμήνευτο τρόπο η χάρις Του. «Ο Θεός γαρ εστιν ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας» (Φιλιπ. 2, 13). Με τη βοήθεια των ευχών, των ύμνων και των αναγνωσμάτων, ο άνθρωπος γνωρίζει τον εαυτό του σ’ όλη του τη γυμνότητα, διαπιστώνει την αδυναμία του, την πνευματική του φτώχεια, την αθλιότητα και άκρα αμαρτωλότητά του. Από την άλλη πλευρά συναντάται με την άπειρη ευσπλαχνία του Θεού, την άκρα αγαθότητά Του, την πανσοφία και την παντοδυναμία Του.
Από το Βιβλίο
«Ο ουρανός στη γη»
Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης
Εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου
http://www.enoriaka.gr/index.php?option=content&task=view&id=833&Itemid=2
Δεν πρέπει να εμπιστευώμαστε, ούτε να δίνουμε θάρρος ποτέ στον εαυτό μας.
Δεν πρέπει να εμπιστευώμαστε, ούτε να δίνουμε θάρρος ποτέ στον εαυτό μας.
μιχαλης καρακατσανης
Το να μην εμπιστεύεσαι τον εαυτόν σου (8), αγαπητέ μου αδελφέ, είναι τόσο αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεμο, που χωρίς αυτό, να είσαι βέβαιος, ότι, όχι μόνον δεν θα μπορέσεις να πετύχεις τη νίκη που επιθυμείς, αλλ ούτε καν να αντισταθείς στο παραμικρό και αυτό, ας τυπωθεί καλά στο νού σου.
Γιατί, εμείς πράγματι, όντας φυσικά διεφθαρμένοι από τη φύσι μας από τον καιρό της παραβάσεως του Αδάμ, έχουμε σε μεγάλη υπόληψι τον εαυτό μας, η οποία αν και δεν είναι αλήθεια, παρά ένα ψέμα και τίποτα άλλο, εμείς όμως, νομίζουμε με μία απατηλή εντύπωση, Πως είμαστε κάποιοι (9). Αυτό είναι ένα ελάττωμα, που πολύ δύσκολα αναγνωρίζεται, και που δεν αρέσει στο Θεό, ο οποίος αγαπά να έχουμε εμείς μία γνώσι χωρίς δόλο γι αυτή την βεβαιότατη αλήθεια.
Δηλαδή, να ξέρουμε, ότι κάθε χάρι και αρετή που έχουμε, προέρχεται από αυτόν μόνο, που είναι η πηγή κάθε αγαθού και ότι, από μας, δεν μπορεί να προέλθη κανένα καλό, ούτε κανένας καλός λογισμός, που να του αρέση. Αν και αυτή η αναγκαιότατη αλήθεια (δηλαδή, το να μη πιστεύουμε στον εαυτόν μας) είναι έργο του θεϊκού του χεριού, που συνηθίζει να το δίνη στους αγαπημένους του φίλους, πότε με εμπνεύσεις και φωτισμούς, πότε με σκληρά μαστιγώματα και θλίψεις, πότε με βίαιους και σχεδόν ανίκητους πειρασμούς, και πότε με άλλα μέσα, που εμείς δεν καταλαβαίνουμε· με όλα αυτά, θέλει να γίνεται και από μέρους μας εκείνο, που ανήκει, και είναι δυνατόν σε μας. Γι αυτό λοιπόν, αδελφέ μου, σου σημειώνω εδώ τέσσερεις τρόπους, με τους οποίους μπορείς, με τη βοήθεια του Θεού, να πετύχης αυτή την αμφιβολία του εαυτού σου, δηλαδή, το να μην εμπιστεύεσαι ποτέ τον εαυτό σου.
Ο α΄ είναι το να γνωρίσης την μηδαμινότητά σου (10) και να σκεφθής, ότι από μόνος σου δεν μπορείς να κάνης κανένα καλό, για το οποίο να γίνης άξιος της βασιλείας των ουρανών.
Ο β΄ το να ζητής γι αυτό πολλές φορές βοήθεια από τον Θεό με θερμές και ταπεινές δεήσεις, επειδή αυτό είναι χάρισμα δικό Του· και αν θέλης να το πάρης, πρέπει πρώτα να σκεφθής τον εαυτό σου, όχι μόνο γυμνό από αυτή τη γνώσι του εαυτού σου, αλλά και κατά τα πάντα αδύνατο να την απόκτησεις· έπειτα, να μιλάς με οικειότητα πολλές φορές μπροστά στη μεγαλειότητα του Θεού, και πιστεύω σταθερά, εξ αιτίας του πελάγους της ευσπλαγχνίας του, θα σου την δώση, όταν αυτός γνωρίση, μην αμφιβάλλης καθόλου, ότι θα την απολαύσεις.
Ο γ΄ τρόπος, είναι το να συνηθίσης να φοβάσαι πάντα τον εαυτό σου· να φοβάσαι τους αναρίθμητους εχθρούς, στους οποίους, δεν είσαι δυνατός να κάνης ούτε την παραμικρή αντίστασι, να φοβάσαι τη πολύ δυνατή τους συνήθεια στο να πολεμούν τις πανουργίες, τα στρατηγήματά τους, τις μεταμορφώσεις τους σε αγγέλους φωτός· τα αναρίθμητα τεχνάσματα και παγίδες, που σου στήνουν κρυφά στον ίδιο το δρόμο της αρετής.
Ο δ΄ τρόπος είναι, όταν πέσης σε κανένα ελάττωμα να σκεφθής καθαρά την απόλυτη αδυναμία σου· επειδή, γι αυτό το σκοπό παραχώρησε ο Θεός να πέσης, για να μάθης καλύτερα την ασθένεια σου (11) και έτσι να μάθης, όχι μόνο να περιφρονής εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου σαν ένα τίποτα, αλλά και να θέλης να σε καταφρονούν και οι άλλοι σαν τέτοιου είδους ασθενή. Γιατί χωρίς αυτή την θέλησι, δεν είναι δυνατό να γίνη αυτή η ενάρετη δυσπιστία του εαυτού σου, η οποία έχει το θεμέλιό της στην αληθινή ταπείνωσι και στην προλεγόμενη έμπρακτη γνώσι της δοκιμής.
Οπότε, καθ ένας βλέπει πόσο απαραίτητο είναι σ εκείνον που θέλει να ενωθή με το ουράνιο φως, το να γνωρίση τον εαυτό του, την οποία γνώσι συνηθίζει να την δίνη η ευσπλαγχνία του Θεού στους υπερήφανους και προληπτικούς, μέσα από τις πτώσεις, αφίνοντάς τους δηλαδή με δίκαιο τρόπο να πέφτουν σε κανένα ελάττωμα (από το οποίο νομίζουν Πως ημπορούν να φυλαχτούν) για να γνωρίσουν την αδυναμία τους, και να μη επιστεύωνται πλέον στον εαυτόν τους καθόλου.
Αλλά αυτό το μέσο, το τόσο άθλιο και αναγκαστικό, δεν συνηθίζει να το μεταχειρίζεται πάντοτε ο Θεός, παρά, όταν τα άλλα μέσα, τα πιο ελεύθερα, όπως είπαμε, δεν προξενούν στον άνθρωπο αυτή την επίγνωσι του εαυτού του· γιατί τότε παραχωρεί να πέση ο άνθρωπος σε σφάλματα τόσο μεγαλύτερα ή μικρότερα, όσο είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη και η υπερηφάνεια και η υπόληψις, που έχει για τον εαυτό του· ώστε, όπου δεν υπάρχει καμία απολύτως υπόληψις, καθώς συνέβη στην Παρθένο Μαρία, εκεί δεν υπάρχει παρομοίως ούτε και καμία πτώσις· λοιπόν, όταν εσύ πέσεις, τρέξε αμέσως με τον λογισμό στη ταπεινή γνώσι του εαυτού σου, και με επίμονη προσευχή ζήτησε από το Θεό να σου δώση το αληθινό φως, για να γνωρίσης την μηδαμινότητά σου και να μην δείχνης εμπιστοσύνη καθόλου στον εαυτόν σου, εάν θέλης να μη πέσης πάλι και μάλιστα σε μεγαλύτερη βλάβη και φθορά.
μιχαλης καρακατσανης
Το να μην εμπιστεύεσαι τον εαυτόν σου (8), αγαπητέ μου αδελφέ, είναι τόσο αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεμο, που χωρίς αυτό, να είσαι βέβαιος, ότι, όχι μόνον δεν θα μπορέσεις να πετύχεις τη νίκη που επιθυμείς, αλλ ούτε καν να αντισταθείς στο παραμικρό και αυτό, ας τυπωθεί καλά στο νού σου.
Γιατί, εμείς πράγματι, όντας φυσικά διεφθαρμένοι από τη φύσι μας από τον καιρό της παραβάσεως του Αδάμ, έχουμε σε μεγάλη υπόληψι τον εαυτό μας, η οποία αν και δεν είναι αλήθεια, παρά ένα ψέμα και τίποτα άλλο, εμείς όμως, νομίζουμε με μία απατηλή εντύπωση, Πως είμαστε κάποιοι (9). Αυτό είναι ένα ελάττωμα, που πολύ δύσκολα αναγνωρίζεται, και που δεν αρέσει στο Θεό, ο οποίος αγαπά να έχουμε εμείς μία γνώσι χωρίς δόλο γι αυτή την βεβαιότατη αλήθεια.
Δηλαδή, να ξέρουμε, ότι κάθε χάρι και αρετή που έχουμε, προέρχεται από αυτόν μόνο, που είναι η πηγή κάθε αγαθού και ότι, από μας, δεν μπορεί να προέλθη κανένα καλό, ούτε κανένας καλός λογισμός, που να του αρέση. Αν και αυτή η αναγκαιότατη αλήθεια (δηλαδή, το να μη πιστεύουμε στον εαυτόν μας) είναι έργο του θεϊκού του χεριού, που συνηθίζει να το δίνη στους αγαπημένους του φίλους, πότε με εμπνεύσεις και φωτισμούς, πότε με σκληρά μαστιγώματα και θλίψεις, πότε με βίαιους και σχεδόν ανίκητους πειρασμούς, και πότε με άλλα μέσα, που εμείς δεν καταλαβαίνουμε· με όλα αυτά, θέλει να γίνεται και από μέρους μας εκείνο, που ανήκει, και είναι δυνατόν σε μας. Γι αυτό λοιπόν, αδελφέ μου, σου σημειώνω εδώ τέσσερεις τρόπους, με τους οποίους μπορείς, με τη βοήθεια του Θεού, να πετύχης αυτή την αμφιβολία του εαυτού σου, δηλαδή, το να μην εμπιστεύεσαι ποτέ τον εαυτό σου.
Ο α΄ είναι το να γνωρίσης την μηδαμινότητά σου (10) και να σκεφθής, ότι από μόνος σου δεν μπορείς να κάνης κανένα καλό, για το οποίο να γίνης άξιος της βασιλείας των ουρανών.
Ο β΄ το να ζητής γι αυτό πολλές φορές βοήθεια από τον Θεό με θερμές και ταπεινές δεήσεις, επειδή αυτό είναι χάρισμα δικό Του· και αν θέλης να το πάρης, πρέπει πρώτα να σκεφθής τον εαυτό σου, όχι μόνο γυμνό από αυτή τη γνώσι του εαυτού σου, αλλά και κατά τα πάντα αδύνατο να την απόκτησεις· έπειτα, να μιλάς με οικειότητα πολλές φορές μπροστά στη μεγαλειότητα του Θεού, και πιστεύω σταθερά, εξ αιτίας του πελάγους της ευσπλαγχνίας του, θα σου την δώση, όταν αυτός γνωρίση, μην αμφιβάλλης καθόλου, ότι θα την απολαύσεις.
Ο γ΄ τρόπος, είναι το να συνηθίσης να φοβάσαι πάντα τον εαυτό σου· να φοβάσαι τους αναρίθμητους εχθρούς, στους οποίους, δεν είσαι δυνατός να κάνης ούτε την παραμικρή αντίστασι, να φοβάσαι τη πολύ δυνατή τους συνήθεια στο να πολεμούν τις πανουργίες, τα στρατηγήματά τους, τις μεταμορφώσεις τους σε αγγέλους φωτός· τα αναρίθμητα τεχνάσματα και παγίδες, που σου στήνουν κρυφά στον ίδιο το δρόμο της αρετής.
Ο δ΄ τρόπος είναι, όταν πέσης σε κανένα ελάττωμα να σκεφθής καθαρά την απόλυτη αδυναμία σου· επειδή, γι αυτό το σκοπό παραχώρησε ο Θεός να πέσης, για να μάθης καλύτερα την ασθένεια σου (11) και έτσι να μάθης, όχι μόνο να περιφρονής εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου σαν ένα τίποτα, αλλά και να θέλης να σε καταφρονούν και οι άλλοι σαν τέτοιου είδους ασθενή. Γιατί χωρίς αυτή την θέλησι, δεν είναι δυνατό να γίνη αυτή η ενάρετη δυσπιστία του εαυτού σου, η οποία έχει το θεμέλιό της στην αληθινή ταπείνωσι και στην προλεγόμενη έμπρακτη γνώσι της δοκιμής.
Οπότε, καθ ένας βλέπει πόσο απαραίτητο είναι σ εκείνον που θέλει να ενωθή με το ουράνιο φως, το να γνωρίση τον εαυτό του, την οποία γνώσι συνηθίζει να την δίνη η ευσπλαγχνία του Θεού στους υπερήφανους και προληπτικούς, μέσα από τις πτώσεις, αφίνοντάς τους δηλαδή με δίκαιο τρόπο να πέφτουν σε κανένα ελάττωμα (από το οποίο νομίζουν Πως ημπορούν να φυλαχτούν) για να γνωρίσουν την αδυναμία τους, και να μη επιστεύωνται πλέον στον εαυτόν τους καθόλου.
Αλλά αυτό το μέσο, το τόσο άθλιο και αναγκαστικό, δεν συνηθίζει να το μεταχειρίζεται πάντοτε ο Θεός, παρά, όταν τα άλλα μέσα, τα πιο ελεύθερα, όπως είπαμε, δεν προξενούν στον άνθρωπο αυτή την επίγνωσι του εαυτού του· γιατί τότε παραχωρεί να πέση ο άνθρωπος σε σφάλματα τόσο μεγαλύτερα ή μικρότερα, όσο είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη και η υπερηφάνεια και η υπόληψις, που έχει για τον εαυτό του· ώστε, όπου δεν υπάρχει καμία απολύτως υπόληψις, καθώς συνέβη στην Παρθένο Μαρία, εκεί δεν υπάρχει παρομοίως ούτε και καμία πτώσις· λοιπόν, όταν εσύ πέσεις, τρέξε αμέσως με τον λογισμό στη ταπεινή γνώσι του εαυτού σου, και με επίμονη προσευχή ζήτησε από το Θεό να σου δώση το αληθινό φως, για να γνωρίσης την μηδαμινότητά σου και να μην δείχνης εμπιστοσύνη καθόλου στον εαυτόν σου, εάν θέλης να μη πέσης πάλι και μάλιστα σε μεγαλύτερη βλάβη και φθορά.
Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011
Ν'αγαπάς κάθε άνθρωπο αδιάκριτα - Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης
Ν'αγαπάς κάθε άνθρωπο αδιάκριτα. Μη λογαριάζεις αν είναι αδύναμος κι αμαρτωλός.
Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης
Μη σκέφτεσαι την αμαρτία, αλλά την προέλευση του ανθρώπου, που είναι η ίδια η εικόνα του Θεού.
Σε ενοχλούν οι αδυναμίες των άλλων ανθρώπων, η κακία τους, η υπερηφάνειά τους, ο φθόνος, η απληστία κι η κοιλιοδουλεία τους. Μα και σένα δε σου λείπουν οι κακίες, ίσως μάλιστα να'χεις περισσότερες από τους άλλους.
Στο κάτω κάτω σε σχέση με την αμαρτία όλοι οι άνθρωπο είναι ίδιοι. «Πάντες γαρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμ. γ' 23) Όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού και όλοι ζητούμε εξίσου το έλεος Του.
Γι΄αυτό , εκτός από το να αγαπάμε τους άλλους, πρέπει να τους ανεχόμαστε και να τους συγχωρούμε, για να συγχωρήσει και μας ο ουράνιος Πατέρας μας. Πρέπει με όλη σου την ψυχή να τιμάς και να αγαπάς σε κάθε άνθρωπο την εικόνα Του Θεού, να μη λογαριάζεις τις αμαρτίες του. Μόνο ο Θεός είναι άγιος και αναμάρτητος.
Και πρόσεξε πόσο μας αγαπά, πόσα δημιούργησε κι εξακολουθεί να δημιουργεί για μας! Μας τιμωρεί με αγάπη και μας συγχωρεί πλούσια.
Να σέβεσαι τον άνθρωπο έστω κι αν είναι αμαρτωλός, γιατί έχει πάντα ελπίδα να διορθωθεί.
Πηγή: Από το βιβλίο Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης "Η εν Χριστώ ζωή μου"
Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης
Μη σκέφτεσαι την αμαρτία, αλλά την προέλευση του ανθρώπου, που είναι η ίδια η εικόνα του Θεού.
Σε ενοχλούν οι αδυναμίες των άλλων ανθρώπων, η κακία τους, η υπερηφάνειά τους, ο φθόνος, η απληστία κι η κοιλιοδουλεία τους. Μα και σένα δε σου λείπουν οι κακίες, ίσως μάλιστα να'χεις περισσότερες από τους άλλους.
Στο κάτω κάτω σε σχέση με την αμαρτία όλοι οι άνθρωπο είναι ίδιοι. «Πάντες γαρ ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμ. γ' 23) Όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού και όλοι ζητούμε εξίσου το έλεος Του.
Γι΄αυτό , εκτός από το να αγαπάμε τους άλλους, πρέπει να τους ανεχόμαστε και να τους συγχωρούμε, για να συγχωρήσει και μας ο ουράνιος Πατέρας μας. Πρέπει με όλη σου την ψυχή να τιμάς και να αγαπάς σε κάθε άνθρωπο την εικόνα Του Θεού, να μη λογαριάζεις τις αμαρτίες του. Μόνο ο Θεός είναι άγιος και αναμάρτητος.
Και πρόσεξε πόσο μας αγαπά, πόσα δημιούργησε κι εξακολουθεί να δημιουργεί για μας! Μας τιμωρεί με αγάπη και μας συγχωρεί πλούσια.
Να σέβεσαι τον άνθρωπο έστω κι αν είναι αμαρτωλός, γιατί έχει πάντα ελπίδα να διορθωθεί.
Πηγή: Από το βιβλίο Αγίου Ιωάννου Κροστάνδης "Η εν Χριστώ ζωή μου"
ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑ Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου
ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑ Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου
«Αυτά είναι, αδελφοί μου, τα θαυμάσια του Θεού. Γι' αυτό και αν κρύβονται οι άγιοι ο Θεός του φανερώνει, ώστε άλλοι μεν να τους μιμούνται, άλλοι δε να είναι αναπολόγητοι. Και όσοι ζουν μέσα στους θορύβους ή σε κοινόβια ή σε όρη ή σε σπήλαια, αν πολιτεύονται όπως πρέπει, να σώζονται και να αξιώνονται μεγάλων αγαθών από τον Θεό για την πίστη τους μόνο.
Όσοι όμως από ραθυμία χάνουν τη σωτηρία τους να είναι αναπολόγητοι κατά την ημέρα της Κρίσεως. Είναι αψευδής, αδελφοί μου, Αυτός που υποσχέθηκε να μας σώσει μόνο για την πίστη μας σ' Αυτόν.
Ελεήστε λοιπόν τους εαυτούς σας και εμένα που σας αγαπώ και πολλές φορές θρηνώ για σας και χύνω δάκρυα - γιατί τέτοιους μας θέλει ο συμπαθής και ελεήμων Θεός - πιστέψτε ολόψυχα στον Κύριο, απαρνηθείτε την γη και όλα όσα παρέρχονται, προσέλθετε και προσκολληθείτε σ' Αυτόν.
Σε λίγο ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν. Χωρίς Εκείνον δεν υπάρχει τέρμα ούτε όριο στην πτώση των ανθρώπων. Διότι ο Θεός είναι αχώρητος και ακατάληπτος. Που να βρεθεί λοιπόν τόπος - πες μου να μπορείς - τόπος για όσους εκπέσουν από τη βασιλεία Του;
Μου έρχεται να θρηνώ, πονάει η καρδιά μου και λιώνω για σας, όταν σκέπτομαι ότι έχουμε τόσο μεγαλόδωρο και φιλάνθρωπο Δεσπότη, ο οποίος μόνο για την πίστη μας σ' Αυτόν μας χαρίζει τέτοια αγαθά, που υπερβαίνουν νουν, ακοή και διάνοια και που «δεν ανέβηκαν ποτέ σε καρδιά ανθρώπου» (Α΄ Κορ. 2:9).
Εμείς όμως σαν άλογα ζώα προτιμούμε την γη και τα γήινα, που μας προσφέρει η μεγάλη του ευσπλαχνία για τις ανάγκες του σώματος, για να τρεφόμαστε δηλαδή με μέτρο απ' αυτά. Ενώ η ψυχή μας τρεφόμενη με τη νοερή τροφή του Πνεύματος πρέπει να πορεύεται ανεμπόδιστα προς τα άνω κατά το μέτρο της καθάρσεως και της αναβάσεως.
Να τι είναι ο άνθρωπος και γιατί δημιουργηθήκαμε: αφού απολαύσαμε εδώ κάποιες μικρές ευεργεσίες του Θεού, με την ευγνωμοσύνη και την προς αυτόν αγάπη να απολαύσουμε εκεί πάνω τα καλύτερα και τα αιώνια.
Όμως αλίμονο, όχι μόνο δεν φροντίζουμε καθόλου για τα μέλλοντα, αλλά είμαστε αχάριστοι και για τα παρόντα και γινόμαστε έτσι ίδιοι περισσότερης τιμωρίας, όσο περισσότερο ευεργετηθήκαμε με τη γνώση του Θεού, που έγινε για χάρη μας όμοιος με μας εκτός μόνο από την αμαρτία, για να μας απαλλάξει από την πλάνη και να μας ελευθερώσει από την αμαρτία.
Αλλά τι να πω; Σε όλα αυτά πιστεύουμε μόνο με τα λόγια, ενώ με τα έργα και λόγια τα αρνούμαστε. Δεν ομολογείτε παντού ο Χριστός στις πόλεις , στα χωριά, στα κοινόβια, στα όρη; Κοίταξε όμως και ερεύνησε αν τηρούν τις εντολές Του. Μετά βίας θα βρεις μέσα σε χιλιάδες και μυριάδες έναν, που να είναι με έργα και με λόγια χριστιανός.
Δεν είπε στο ιερό Ευαγγέλιο ο Κύριος και Θεός μας, «όποιος πιστεύει σε μένα θα κάνει έργα που κάνω κι εγώ και ακόμα μεγαλύτερα» (Ιω. 14:21); Ποιος όμως από μας τολμάει να πει, «εγώ κάνω τα έργα του Χριστού και πιστεύω πιστά στον Χριστό»;
Δεν βλέπετε, αδελφοί, ότι θα βρεθούμε άπιστοι την ημέρα της κρίσεως και θα υποστούμε δριμύτερη κόλαση από εκείνους που δεν γνώρισαν καθόλου τον Κύριο; Διότι ένα από τα δύο είναι αναπόφευκτο να συμβεί, ή εμείς να κατακριθούμε ως άπιστοι ή να αποδειχθεί ο Χριστός ψεύτης, πράγμα που είναι αδύνατον, αδελφοί μου, αδύνατον».
Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος
«Αυτά είναι, αδελφοί μου, τα θαυμάσια του Θεού. Γι' αυτό και αν κρύβονται οι άγιοι ο Θεός του φανερώνει, ώστε άλλοι μεν να τους μιμούνται, άλλοι δε να είναι αναπολόγητοι. Και όσοι ζουν μέσα στους θορύβους ή σε κοινόβια ή σε όρη ή σε σπήλαια, αν πολιτεύονται όπως πρέπει, να σώζονται και να αξιώνονται μεγάλων αγαθών από τον Θεό για την πίστη τους μόνο.
Όσοι όμως από ραθυμία χάνουν τη σωτηρία τους να είναι αναπολόγητοι κατά την ημέρα της Κρίσεως. Είναι αψευδής, αδελφοί μου, Αυτός που υποσχέθηκε να μας σώσει μόνο για την πίστη μας σ' Αυτόν.
Ελεήστε λοιπόν τους εαυτούς σας και εμένα που σας αγαπώ και πολλές φορές θρηνώ για σας και χύνω δάκρυα - γιατί τέτοιους μας θέλει ο συμπαθής και ελεήμων Θεός - πιστέψτε ολόψυχα στον Κύριο, απαρνηθείτε την γη και όλα όσα παρέρχονται, προσέλθετε και προσκολληθείτε σ' Αυτόν.
Σε λίγο ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν. Χωρίς Εκείνον δεν υπάρχει τέρμα ούτε όριο στην πτώση των ανθρώπων. Διότι ο Θεός είναι αχώρητος και ακατάληπτος. Που να βρεθεί λοιπόν τόπος - πες μου να μπορείς - τόπος για όσους εκπέσουν από τη βασιλεία Του;
Μου έρχεται να θρηνώ, πονάει η καρδιά μου και λιώνω για σας, όταν σκέπτομαι ότι έχουμε τόσο μεγαλόδωρο και φιλάνθρωπο Δεσπότη, ο οποίος μόνο για την πίστη μας σ' Αυτόν μας χαρίζει τέτοια αγαθά, που υπερβαίνουν νουν, ακοή και διάνοια και που «δεν ανέβηκαν ποτέ σε καρδιά ανθρώπου» (Α΄ Κορ. 2:9).
Εμείς όμως σαν άλογα ζώα προτιμούμε την γη και τα γήινα, που μας προσφέρει η μεγάλη του ευσπλαχνία για τις ανάγκες του σώματος, για να τρεφόμαστε δηλαδή με μέτρο απ' αυτά. Ενώ η ψυχή μας τρεφόμενη με τη νοερή τροφή του Πνεύματος πρέπει να πορεύεται ανεμπόδιστα προς τα άνω κατά το μέτρο της καθάρσεως και της αναβάσεως.
Να τι είναι ο άνθρωπος και γιατί δημιουργηθήκαμε: αφού απολαύσαμε εδώ κάποιες μικρές ευεργεσίες του Θεού, με την ευγνωμοσύνη και την προς αυτόν αγάπη να απολαύσουμε εκεί πάνω τα καλύτερα και τα αιώνια.
Όμως αλίμονο, όχι μόνο δεν φροντίζουμε καθόλου για τα μέλλοντα, αλλά είμαστε αχάριστοι και για τα παρόντα και γινόμαστε έτσι ίδιοι περισσότερης τιμωρίας, όσο περισσότερο ευεργετηθήκαμε με τη γνώση του Θεού, που έγινε για χάρη μας όμοιος με μας εκτός μόνο από την αμαρτία, για να μας απαλλάξει από την πλάνη και να μας ελευθερώσει από την αμαρτία.
Αλλά τι να πω; Σε όλα αυτά πιστεύουμε μόνο με τα λόγια, ενώ με τα έργα και λόγια τα αρνούμαστε. Δεν ομολογείτε παντού ο Χριστός στις πόλεις , στα χωριά, στα κοινόβια, στα όρη; Κοίταξε όμως και ερεύνησε αν τηρούν τις εντολές Του. Μετά βίας θα βρεις μέσα σε χιλιάδες και μυριάδες έναν, που να είναι με έργα και με λόγια χριστιανός.
Δεν είπε στο ιερό Ευαγγέλιο ο Κύριος και Θεός μας, «όποιος πιστεύει σε μένα θα κάνει έργα που κάνω κι εγώ και ακόμα μεγαλύτερα» (Ιω. 14:21); Ποιος όμως από μας τολμάει να πει, «εγώ κάνω τα έργα του Χριστού και πιστεύω πιστά στον Χριστό»;
Δεν βλέπετε, αδελφοί, ότι θα βρεθούμε άπιστοι την ημέρα της κρίσεως και θα υποστούμε δριμύτερη κόλαση από εκείνους που δεν γνώρισαν καθόλου τον Κύριο; Διότι ένα από τα δύο είναι αναπόφευκτο να συμβεί, ή εμείς να κατακριθούμε ως άπιστοι ή να αποδειχθεί ο Χριστός ψεύτης, πράγμα που είναι αδύνατον, αδελφοί μου, αδύνατον».
Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος
Συνέπειες της άγνοιας
Συνέπειες της άγνοιας
Η άγνοια χωρίζει την ψυχή από την ένωση της με τον Θεό. Κάνει ολόκληρο τον άνθρωπο παράλογο και αναίσθητο. Εκείνος που πέφτει στην άγνοια δεν γνωρίζει τα κρίματα του Θεού...
Με αυτούς που τον ελέγχουν μαλώνει και όσους τον συγχωρούν τους θεωρεί ανόητους. Όταν γίνεται πλούσιος, φέρνεται αλαζονικά και όταν φτωχαίνει υποκρίνεται. Όταν καλοπερνάει, πέφτει σε διάφορες ασέλγειες και ακατονόμαστες πράξεις, και όταν κακοπερνάει, κλαίει την μοίρα του.
Αν λοιπόν κανείς δεν αποκτήσει με τη χάρη του Θεού τη γνώση της αλήθειας και το φόβο του Θεού, όχι μόνον από τα πάθη του, αλλά και από όσα λυπηρά του συμβαίνουν τραυματίζεται βαρεία. Αυτές είναι μερικές από τις συνέπειες της άγνοιας στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου.
Ο Άγιος Μάξιμος μας λέει ότι η άγνοια φταίει για τη φιλαυτία και την τυραννία. Η άγνοια είναι αιτία της φιλοδοξίας και της φιλαργυρίας.
Ο όσιος Θεόδωρος ο Εδέσσης λέει χαρακτηριστικά: Επομένως πρέπει να φροντίσεις για το πρώτο αγαθό, να αποκτήσεις ορθή ιδέα για τα όντα και κατόπιν να δώσεις φτερά στη βούληση, για να πετάξεις προς το πρώτο αγαθό, να καταφρονήσεις όλα τα παρόντα και να πληροφορηθείς για τη μεγάλη τους ματαιότητα
«Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν Πατέρων»
Η άγνοια χωρίζει την ψυχή από την ένωση της με τον Θεό. Κάνει ολόκληρο τον άνθρωπο παράλογο και αναίσθητο. Εκείνος που πέφτει στην άγνοια δεν γνωρίζει τα κρίματα του Θεού...
Με αυτούς που τον ελέγχουν μαλώνει και όσους τον συγχωρούν τους θεωρεί ανόητους. Όταν γίνεται πλούσιος, φέρνεται αλαζονικά και όταν φτωχαίνει υποκρίνεται. Όταν καλοπερνάει, πέφτει σε διάφορες ασέλγειες και ακατονόμαστες πράξεις, και όταν κακοπερνάει, κλαίει την μοίρα του.
Αν λοιπόν κανείς δεν αποκτήσει με τη χάρη του Θεού τη γνώση της αλήθειας και το φόβο του Θεού, όχι μόνον από τα πάθη του, αλλά και από όσα λυπηρά του συμβαίνουν τραυματίζεται βαρεία. Αυτές είναι μερικές από τις συνέπειες της άγνοιας στον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου.
Ο Άγιος Μάξιμος μας λέει ότι η άγνοια φταίει για τη φιλαυτία και την τυραννία. Η άγνοια είναι αιτία της φιλοδοξίας και της φιλαργυρίας.
Ο όσιος Θεόδωρος ο Εδέσσης λέει χαρακτηριστικά: Επομένως πρέπει να φροντίσεις για το πρώτο αγαθό, να αποκτήσεις ορθή ιδέα για τα όντα και κατόπιν να δώσεις φτερά στη βούληση, για να πετάξεις προς το πρώτο αγαθό, να καταφρονήσεις όλα τα παρόντα και να πληροφορηθείς για τη μεγάλη τους ματαιότητα
«Φιλοκαλία τῶν Ἱερῶν Νηπτικῶν Πατέρων»
Άγίου Κλήμεντος τῆς Ρώμης
Άγίου Κλήμεντος τῆς Ρώμης
Ολόκληρο το σώμα σώζεται εν Χριστώ όταν όλοι υποτασσόμαστε στον πλησίον μας σύμφωνα με το χάρισμα που έχει δοθεί στον καθένα.
Ο ισχυρός να φροντίζει τον αδύνατο και ο αδύνατος να υπολογίζει τον ισχυρό.
Ο πλούσιος να βοηθάει τον φτωχό και ο φτωχός να ευχαριστεί τον Θεό που του έδωσε την δυνατότητα να αναπληρώνει διαφορετικά αυτό το υστέρημά του.
Ο σοφός να φανερώνει την σοφία του όχι με τα λόγια αλλά με τα αγαθά έργα.
Ο ταπεινός να μην επιδεικνύει τον εαυτό του αλλά να αφήνει τους άλλους να τον αναγνωρίζουν.
Και ο αγνός να μην επαίρεται για το σώμα του αλλά να γνωρίζει ότι άλλος είναι εκείνος που του χορηγεί την εγκράτεια.
Άγιος Κλήμης Ρώμης
Ολόκληρο το σώμα σώζεται εν Χριστώ όταν όλοι υποτασσόμαστε στον πλησίον μας σύμφωνα με το χάρισμα που έχει δοθεί στον καθένα.
Ο ισχυρός να φροντίζει τον αδύνατο και ο αδύνατος να υπολογίζει τον ισχυρό.
Ο πλούσιος να βοηθάει τον φτωχό και ο φτωχός να ευχαριστεί τον Θεό που του έδωσε την δυνατότητα να αναπληρώνει διαφορετικά αυτό το υστέρημά του.
Ο σοφός να φανερώνει την σοφία του όχι με τα λόγια αλλά με τα αγαθά έργα.
Ο ταπεινός να μην επιδεικνύει τον εαυτό του αλλά να αφήνει τους άλλους να τον αναγνωρίζουν.
Και ο αγνός να μην επαίρεται για το σώμα του αλλά να γνωρίζει ότι άλλος είναι εκείνος που του χορηγεί την εγκράτεια.
Άγιος Κλήμης Ρώμης
Νὰ ΜΗ μισήσεις τὸν αμαρτωλόν - Τοῦ Ἀγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου
Νὰ ΜΗ μισήσεις τὸν αμαρτωλόν
Τοῦ Ἀγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου
Να ΜΗ μισήσεις τον αμαρτωλό, γιατί όλοι είμαστε ένοχοι. Και αν τον αποδοκιμάζεις από ζήλο Θεού, να κλάψεις για χάρη του. Να μη μισήσεις τον 'ίδιο, αλλά τις αμαρτίες του.
Για τον ίδιο να προσευχηθείς, κι έτσι θα μοιάσεις στο Χριστό, πού δεν αγανακτούσε εναντίον των αμαρτωλών, αλλά προσευχόταν πολύ γι' αυτούς· έκλαψε μάλιστα Και για την Ιερουσαλήμ (Ματθ. 23:37. Λουκ. 13:34).
Αφού, άλλωστε, κι εμάς μας ξεγελάει σε πολλές περιπτώσεις ο διάβολος, γιατί να μισήσουμε Και ν' αποστραφούμε εκείνον πού, κατά την αντίληψη μας, εξαπατήθηκε από τον κοινό μας εχθρό;
Αν μισείς τον αμαρτωλό για τούτο, ότι δηλαδή δεν είναι, κατά τη γνώμη σου, ενάρετος, δείχνεις έτσι ότι κι εσύ αμαρτωλός είσαι, Αφού δεν έχεις αγάπη. Και οποίος δεν έχει αγάπη, δεν έχει μαζί του Και το Θεό· γιατί ο Θεός είναι προπαντός αγάπη (Α' Ίω. 4:8,16).
Να μη μισείς λοιπόν
Και να μην κατατρέχεις τον αμαρτωλό, αλλά, με τη συμπάθεια (πού θα του δείξεις), να γίνεις κήρυκας της αγαθοσύνης του Θεού, ο Όποιος, μολονότι είσαι ανάξιος, σε φροντίζει. Δεν σε παραμελεί ούτε σε αποστρέφεται ούτε σε τιμωρεί για τα πολλά Και μεγάλα σου αμαρτήματα.
Μιμήσου λοιπόν κι εσύ, όσο μπορείς, την ευσπλαχνία Του και την αγαθότητα Του, και γίνε σπλαχνικός απέναντι στο συνδουλό σου, ώστε, με τη μικρή δική σου συμπάθεια, να πάρεις σαν αμοιβή από το Θεό την απροσμέτρητη συμπάθεια Του.
Του Ἀγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου
Τοῦ Ἀγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου
Να ΜΗ μισήσεις τον αμαρτωλό, γιατί όλοι είμαστε ένοχοι. Και αν τον αποδοκιμάζεις από ζήλο Θεού, να κλάψεις για χάρη του. Να μη μισήσεις τον 'ίδιο, αλλά τις αμαρτίες του.
Για τον ίδιο να προσευχηθείς, κι έτσι θα μοιάσεις στο Χριστό, πού δεν αγανακτούσε εναντίον των αμαρτωλών, αλλά προσευχόταν πολύ γι' αυτούς· έκλαψε μάλιστα Και για την Ιερουσαλήμ (Ματθ. 23:37. Λουκ. 13:34).
Αφού, άλλωστε, κι εμάς μας ξεγελάει σε πολλές περιπτώσεις ο διάβολος, γιατί να μισήσουμε Και ν' αποστραφούμε εκείνον πού, κατά την αντίληψη μας, εξαπατήθηκε από τον κοινό μας εχθρό;
Αν μισείς τον αμαρτωλό για τούτο, ότι δηλαδή δεν είναι, κατά τη γνώμη σου, ενάρετος, δείχνεις έτσι ότι κι εσύ αμαρτωλός είσαι, Αφού δεν έχεις αγάπη. Και οποίος δεν έχει αγάπη, δεν έχει μαζί του Και το Θεό· γιατί ο Θεός είναι προπαντός αγάπη (Α' Ίω. 4:8,16).
Να μη μισείς λοιπόν
Και να μην κατατρέχεις τον αμαρτωλό, αλλά, με τη συμπάθεια (πού θα του δείξεις), να γίνεις κήρυκας της αγαθοσύνης του Θεού, ο Όποιος, μολονότι είσαι ανάξιος, σε φροντίζει. Δεν σε παραμελεί ούτε σε αποστρέφεται ούτε σε τιμωρεί για τα πολλά Και μεγάλα σου αμαρτήματα.
Μιμήσου λοιπόν κι εσύ, όσο μπορείς, την ευσπλαχνία Του και την αγαθότητα Του, και γίνε σπλαχνικός απέναντι στο συνδουλό σου, ώστε, με τη μικρή δική σου συμπάθεια, να πάρεις σαν αμοιβή από το Θεό την απροσμέτρητη συμπάθεια Του.
Του Ἀγίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου
Εκ τῶν Διδαχῶν τοῦ ῾Αγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ († 24.8.1779)
Εκ τῶν Διδαχῶν τοῦ ῾Αγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ († 24.8.1779)
Ο ΠΑΝΑΓΑΘΟΣ καὶ Πολυέλεος Θεός, ἀδελφοί μου, ἔχει πολλὰ καὶ διάφορα
ὀνόματα, λέγεται καὶ φῶς καὶ ζωὴ καὶ ἀνάστασις. ῞Ομως τὸ κύριον ὄνομα
τοῦ Θεοῦ μας εἶναι καὶ λέγεται ἀγάπη. Πρέπει καὶ ἡμεῖς, ἀδελφοί μου,
ἀνίσως καὶ θέλωμεν νὰ περάσωμεν ἐδῶ καλά, νὰ πηγαίνωμεν καὶ εἰς τὸν
Παράδεισον καὶ νὰ λέγωμεν τὸν Θεόν μας Πατέρα, πρέπει νὰ ἔχωμεν δύο
ἀγάπες, ἀγάπην εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς ἀδελφούς μας. Φυσικόν μας εἶναι
νὰ ἔχωμεν αὐτὲς τὲς δύο ἀγάπες, παρὰ φύσιν εἶναι νὰ μὴν τὲς ἔχωμεν.
Καὶ καθὼς ἕνα χελιδόνι χρειάζεται δύο πτέρυγες διὰ νὰ ἀπετᾶ εἰς τὸν ἀέρα,
ἔτσι καὶ ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, χρειαζόμασθε αὐτὲς τὲς δύο ἀγάπες, διατὶ χωρὶς
αὐτὲς τὲς δύο ἀγάπες εἶναι ἀδύνατον νὰ σωθοῦμεν.
Καὶ πρῶτον ἔχομεν χρέος νὰ ἀγαποῦμεν τὸν Θεόν μας, διατὶ μᾶς ἐχάρισε
τόσην γῆν μεγάλην, εὐρύχωρον ἐδῶ πρόσκαιρα νὰ κατοικοῦμεν, τόσες
χιλιάδες μυριάδες χόρτα, φυτά, βρύσες, ποταμούς, πηγάδια, θάλασσα,
ψάρια, ἀέρα, ἡμέρα, νύκτα, φωτιά, οὐρανόν, ἄστρα, ἥλιον, φεγγάρι. ῞Ολα
αὐτὰ διὰ ποῖον τὰ ἔκαμε; διὰ τ᾿ ἐμᾶς. Τί μᾶς ἐχρεωστοῦσε; τίποτε. ῞Ολα
χάρισμα. Μᾶς ἔκαμεν ἀνθρώπους καὶ δὲν μᾶς ἔκαμεν ζῶα, μᾶς ἔκαμεν
εὐσεβεῖς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς καὶ ὄχι ἀσεβεῖς καὶ αἱρετικούς.
Mὲ ὅλον ὁποὺ ἁμαρτάνομεν χιλιάδες φορὲς τὴν ὥραν, μᾶς εὐσπλαγχνίζεται
ὡσὰν Πατέρας καὶ δὲν μᾶς θανατώνει νὰ μᾶς βάλη εἰς τὴν κόλασιν, ἀλλὰ
ἀκαρτερεῖ τὴν μετάνοιάν μας μὲ τὰς ἀγκάλας του ἀνοικτάς, πότε νὰ
μετανοήσωμεν, νὰ παύσωμεν ἀπὸ τὰ κακὰ καὶ νὰ κάμωμεν τὰ καλά,
ἐξομολογηθοῦμεν, νὰ διορθωθοῦμεν, νὰ μᾶς ἀγκαλιάση, νὰ μᾶς φιλήση, νὰ
μᾶς βάλη εἰς τὸν Παράδεισον νὰ χαιρώμεθα πάντοτε. Τώρα τέτοιον
καὶ ἐμεῖς νὰ τὸν ἀγαποῦμεν καί, ἄν τύχη ἀνάγκη, νὰ χύσωμεν καὶ τὸ αἷμα
μας χιλιάδες φορὲς διὰ τὴν ἀγάπην του, καθὼς τὸ ἔχυσε καὶ ἐκεῖνος διὰ
τὴν ἀγάπην μας;...
Μὰ ὁ Θεὸς χρειάζεται στρῶμα διὰ νὰ καθίση. Ποῖον εἶναι τὸ στρῶμα ὁποὺ θέλει ὁ Θεός;
῾Η ἀγάπη. ῎Ας ἔχωμεν λοιπὸν καὶ ἐμεῖς τὸν Παράδεισον νὰ χαιρώμεθα πάντοτε. ῎Οχι; δὲν
ἔχομεν τὴν ἀγάπην, ἀλλὰ ἔχομεν τὸ μῖσος καὶ τὴν ἔχθραν εἰς τοὺς ἀδελφούς μας;
῎Ερχεται ὁ πονηρὸς νὰ καιώμεθα πάντοτε.
μας, διατὶ εἴμαστε μιᾶς φύσεως, ἔχομε ἕνα βάπτισμα, μίαν πίστιν , τὰ
῎Αχραντα Μυστήρια μεταλαμβάνομεν, ἕνα Παράδεισον ἐλπίζομεν νὰ
ἀπολαύσωμεν. Καλότυχος ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀξιώθη καὶ ἔλαβεν εἰς τὴν
καρδίαν του αὐτὲς τὲς δύο ἀγάπες, ἀγάπην εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς
ἀδελφούς του, ἔχει πάντα τὰ ἀγαθὰ καὶ ἁμαρτίαν δὲν ἠμπορεῖ νὰ κάμη. Καὶ
ὅποιος δὲν ἔχει τὸν Θεὸν εἰς τὴν καρδίαν του, ἔχει τὸν Διάβολον καὶ
κάμνει.
Καὶ νὰ γλυκύτατον Θεὸν καὶ τέτοιον γλυκύτατον αὐθέντην καὶ δεσπότην δὲν πρέπει ἀγάπην εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς ἀδελφούς μας καὶ ἔτσι ἔρχεται ὁ Θεός μας καὶ μᾶς χαροποιεῖ καὶ μᾶς εὐφραίνει καὶ μᾶς φυτεύει εἰς τὴν καρδίαν μας τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον καὶ ἀπερνοῦμεν καὶ ἐδῶ καλὰ καὶ πηγαίνομεν εἰς Διάβολος καὶ μᾶς πικραίνει καὶ μᾶς φαρμακεύει καὶ βάνει τὸν θάνατον εἰς τὴν ψυχήν μας καὶ ἀπερνοῦμε καὶ ἐδῶ κακὰ καὶ πηγαίνομεν εἰς τὴν κόλασινΦυσικόν μας εἶναι νὰ ἀγαποῦμεν τοὺς ἀδελφούς ὅποιος ἔχει τὸν Διάβολον ἔχει πάντα τὰ κακὰ καὶ ὅλες τὶς κάμνει.
Ο ΠΑΝΑΓΑΘΟΣ καὶ Πολυέλεος Θεός, ἀδελφοί μου, ἔχει πολλὰ καὶ διάφορα
ὀνόματα, λέγεται καὶ φῶς καὶ ζωὴ καὶ ἀνάστασις. ῞Ομως τὸ κύριον ὄνομα
τοῦ Θεοῦ μας εἶναι καὶ λέγεται ἀγάπη. Πρέπει καὶ ἡμεῖς, ἀδελφοί μου,
ἀνίσως καὶ θέλωμεν νὰ περάσωμεν ἐδῶ καλά, νὰ πηγαίνωμεν καὶ εἰς τὸν
Παράδεισον καὶ νὰ λέγωμεν τὸν Θεόν μας Πατέρα, πρέπει νὰ ἔχωμεν δύο
ἀγάπες, ἀγάπην εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς ἀδελφούς μας. Φυσικόν μας εἶναι
νὰ ἔχωμεν αὐτὲς τὲς δύο ἀγάπες, παρὰ φύσιν εἶναι νὰ μὴν τὲς ἔχωμεν.
Καὶ καθὼς ἕνα χελιδόνι χρειάζεται δύο πτέρυγες διὰ νὰ ἀπετᾶ εἰς τὸν ἀέρα,
ἔτσι καὶ ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, χρειαζόμασθε αὐτὲς τὲς δύο ἀγάπες, διατὶ χωρὶς
αὐτὲς τὲς δύο ἀγάπες εἶναι ἀδύνατον νὰ σωθοῦμεν.
Καὶ πρῶτον ἔχομεν χρέος νὰ ἀγαποῦμεν τὸν Θεόν μας, διατὶ μᾶς ἐχάρισε
τόσην γῆν μεγάλην, εὐρύχωρον ἐδῶ πρόσκαιρα νὰ κατοικοῦμεν, τόσες
χιλιάδες μυριάδες χόρτα, φυτά, βρύσες, ποταμούς, πηγάδια, θάλασσα,
ψάρια, ἀέρα, ἡμέρα, νύκτα, φωτιά, οὐρανόν, ἄστρα, ἥλιον, φεγγάρι. ῞Ολα
αὐτὰ διὰ ποῖον τὰ ἔκαμε; διὰ τ᾿ ἐμᾶς. Τί μᾶς ἐχρεωστοῦσε; τίποτε. ῞Ολα
χάρισμα. Μᾶς ἔκαμεν ἀνθρώπους καὶ δὲν μᾶς ἔκαμεν ζῶα, μᾶς ἔκαμεν
εὐσεβεῖς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς καὶ ὄχι ἀσεβεῖς καὶ αἱρετικούς.
Mὲ ὅλον ὁποὺ ἁμαρτάνομεν χιλιάδες φορὲς τὴν ὥραν, μᾶς εὐσπλαγχνίζεται
ὡσὰν Πατέρας καὶ δὲν μᾶς θανατώνει νὰ μᾶς βάλη εἰς τὴν κόλασιν, ἀλλὰ
ἀκαρτερεῖ τὴν μετάνοιάν μας μὲ τὰς ἀγκάλας του ἀνοικτάς, πότε νὰ
μετανοήσωμεν, νὰ παύσωμεν ἀπὸ τὰ κακὰ καὶ νὰ κάμωμεν τὰ καλά,
ἐξομολογηθοῦμεν, νὰ διορθωθοῦμεν, νὰ μᾶς ἀγκαλιάση, νὰ μᾶς φιλήση, νὰ
μᾶς βάλη εἰς τὸν Παράδεισον νὰ χαιρώμεθα πάντοτε. Τώρα τέτοιον
καὶ ἐμεῖς νὰ τὸν ἀγαποῦμεν καί, ἄν τύχη ἀνάγκη, νὰ χύσωμεν καὶ τὸ αἷμα
μας χιλιάδες φορὲς διὰ τὴν ἀγάπην του, καθὼς τὸ ἔχυσε καὶ ἐκεῖνος διὰ
τὴν ἀγάπην μας;...
Μὰ ὁ Θεὸς χρειάζεται στρῶμα διὰ νὰ καθίση. Ποῖον εἶναι τὸ στρῶμα ὁποὺ θέλει ὁ Θεός;
῾Η ἀγάπη. ῎Ας ἔχωμεν λοιπὸν καὶ ἐμεῖς τὸν Παράδεισον νὰ χαιρώμεθα πάντοτε. ῎Οχι; δὲν
ἔχομεν τὴν ἀγάπην, ἀλλὰ ἔχομεν τὸ μῖσος καὶ τὴν ἔχθραν εἰς τοὺς ἀδελφούς μας;
῎Ερχεται ὁ πονηρὸς νὰ καιώμεθα πάντοτε.
μας, διατὶ εἴμαστε μιᾶς φύσεως, ἔχομε ἕνα βάπτισμα, μίαν πίστιν , τὰ
῎Αχραντα Μυστήρια μεταλαμβάνομεν, ἕνα Παράδεισον ἐλπίζομεν νὰ
ἀπολαύσωμεν. Καλότυχος ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀξιώθη καὶ ἔλαβεν εἰς τὴν
καρδίαν του αὐτὲς τὲς δύο ἀγάπες, ἀγάπην εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς
ἀδελφούς του, ἔχει πάντα τὰ ἀγαθὰ καὶ ἁμαρτίαν δὲν ἠμπορεῖ νὰ κάμη. Καὶ
ὅποιος δὲν ἔχει τὸν Θεὸν εἰς τὴν καρδίαν του, ἔχει τὸν Διάβολον καὶ
κάμνει.
Καὶ νὰ γλυκύτατον Θεὸν καὶ τέτοιον γλυκύτατον αὐθέντην καὶ δεσπότην δὲν πρέπει ἀγάπην εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς ἀδελφούς μας καὶ ἔτσι ἔρχεται ὁ Θεός μας καὶ μᾶς χαροποιεῖ καὶ μᾶς εὐφραίνει καὶ μᾶς φυτεύει εἰς τὴν καρδίαν μας τὴν ζωὴν τὴν αἰώνιον καὶ ἀπερνοῦμεν καὶ ἐδῶ καλὰ καὶ πηγαίνομεν εἰς Διάβολος καὶ μᾶς πικραίνει καὶ μᾶς φαρμακεύει καὶ βάνει τὸν θάνατον εἰς τὴν ψυχήν μας καὶ ἀπερνοῦμε καὶ ἐδῶ κακὰ καὶ πηγαίνομεν εἰς τὴν κόλασινΦυσικόν μας εἶναι νὰ ἀγαποῦμεν τοὺς ἀδελφούς ὅποιος ἔχει τὸν Διάβολον ἔχει πάντα τὰ κακὰ καὶ ὅλες τὶς κάμνει.
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
- Ο Θεός είναι αυτάρκης και τίποτα και κανέναν δεν έχει ανάγκη. Η αμοιβή και το κέρδος ,από τις υπηρεσίες μας στον Θεό, πάλι σ' εμάς τους ίδιους επιστρέφουν.
- Δεν υπάρχει αθλιώτερος από εκείνον που χάνει τα ουράνια αγαθά, ούτε και μακαριότερος από εκείνον που κατορθώνει να τα κερδίσει.
- Ας μη νυστάζουμε και ας μη πούμε: αυτό δεν είναι τίποτα, εκείνο δεν είναι σπουδαίο. Από εκεί που δεν το περιμέναμε, πολλές φορές πάθαμε την συμφορά.
- Με φόβο πολύ να προσέχουμε την στενή και τεθλιμμένη οδό την οποία βαδίζουμε και να περπατούμε με διαρκή τρόμο μήπως πέσουμε.
- Η διάθεση να γελάμε υπάρχει από τη φύση μέσα μας , για να γελάμε όταν δούμε ένα φίλο μας ύστερα από πολύ καιρό, για να εμψυχώνουμε εκείνους που είναι φοβισμένοι και όχι για να χαχανίζουμε και να γελάμε συνεχώς σε ακατάλληλες περιστάσεις.
- Ανώτεροι και καλύτεροι είναι εκείνοι οι οποίοι δεν είναι προσηλωμένοι στις απολαύσεις της παρούσας και πρόσκαιρης ζωής.
- Εδώ ( στη γη ) υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ κόπων και κέρδους… προκειμένου όμως περί της Βασιλείας των ουρανών, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο μεν κόπος είναι λίγος, το δε κέρδος άπειρο.
- Πολλούς δρόμους μας έδωσε ο Θεός για να πετύχουμε την σωτηρία μας, αρκεί μόνον να μη γινόμαστε αδιάφοροι.
- Η ειρήνη είναι η μητέρα όλων των αγαθών και η προϋπόθεση κάθε χαράς.
- Τόσο σπουδαίο αγαθό είναι η ειρήνη, ώστε εκείνοι που δημιουργούν και επαναφέρουν την ειρήνη ονομάζονται υιοί Θεού ( Ματθ. ε' 9)… ενώ οι πράττοντες το αντίθετο πρέπει να ονομάζονται υιοί του διαβόλου.
- Ο γνήσιος χριστιανός, δεν κατηγορεί, δεν ονειδίζει, ούτε κάνει τίποτα άλλο από όσα απαγορεύονται, αλλά τηρεί με προσοχή και επιμέλεια τις εντολές του Χριστού και εκτελεί αυτές.
- Ο γνήσιος χριστιανός ,παραμένει πάντοτε αγαθός, ευσεβής και αγνός, σαν να έχει διαρκώς μέσα του τον Θεό και να είναι ολόκληρος αφοσιωμένος στον Θεό.
- Ο γνήσιος χριστιανός, σε κάθε ενέργειά του κατευθύνεται από την ενθύμηση του Θεού και τις εντολές του, και όταν βρίσκεται σε αμηχανία και όταν αναπαύεται , και όταν σηκώνεται και όταν τρώει και όταν πίνει όλη την ημέρα κατά την αγία Γραφή
- Ο γνήσιος χριστιανός, τιμά εκείνους που τον γέννησαν και δεν κακολογεί τον πατέρα και την μητέρα του. Φροντίζει για τους υφισταμένους του και ιδιαίτερα για τους υπηρέτες της Πίστεως…
- Θέλεις να μην ακούς κακά σε βάρος σου; Τότε λοιπόν ούτε συ μη λες κακά σε βάρος του άλλου. Θέλεις να σε ελεούν; Τότε και συ κάνε ελεημοσύνες. Θέλεις να τύχης συγγνώμης; Τότε και συ δίδε συγχώρεση.
- Ο Θεός ανταποδίδει τις αμοιβές όχι ανάλογα με τα κατορθώματα ,που επιτυγχάνουμε, αλλά ανάλογα με την προσπάθεια εκείνων που αγωνίζονται να κατορθώσουν κάτι.
- Είναι προτιμότερο να μη γνωρίζουμε κάτι καλά, παρά να το μάθουμε κακά.
- Δεν πρέπει να κλαίμε τόσο εκείνον που πάσχει απλά από γάγγραινα, όσο εκείνον που πάσχει απ' αυτή και είναι πεσμένος στο κρεβάτι του πόνου χωρίς καμιά περιποίηση.
- Τέτοιο μέγεθος έχει η Εκκλησία, ώστε όταν πολεμείται νικά και υπερισχύει των εχθρών της και όταν υβρίζεται γίνεται λαμπροτέρα.
- Ο ιερέας , και αν ρυθμίσει καλά τη δική του ζωή, δεν φροντίζει όμως και για τη ζωή του ποιμνίου του με την ίδια επιμέλεια , θα πάει με τους κακούς στη γέενα του πυρός.
- Ο Θεός, μες το να μην ανταμείβει εδώ στη γη όλους τους καλούς ,επιβεβαιώνει τη διδασκαλία για τη Μέλλουσα Κρίση με το να τιμωρεί δε μερικούς πριν τη Μέλλουσα Κρίση, ξυπνάει εκείνους που κοιμούνται το βαθύ ύπνο της αδιαφορίας.
- Η εξουσία της ιεροσύνης είναι πολύ μεγαλύτερη από τη βασιλική εξουσία, και μάλιστα τόσο μεγαλύτερη, όσο διαφέρει το σώμα από την ψυχή.
- Όσο ο ουρανός είναι καλύτερος από τη γη, τόσο και η ευφορία ( ευτυχία ) της γης είναι μικρότερη από αυτή του ουρανού.
- Όσο εύκολο είναι σε μας να κινήσουμε μια μικρή ζυγαριά, το ίδιο εύκολο είναι για τον Θεό να εξαφανίσει το παν και να το δημιουργήσει πάλι.
- Επιδιώκετε και τον αγιασμό και την καθαρότητα της καρδιάς από κάθε πάθος. Διότι, χωρίς τον αγιασμό, χωρίς την σωφροσύνη, κανείς δεν θα αξιωθεί να δει τον Κύριο.
- Με εκατό δηνάρια αντιστοιχούν οι αδικίες που οι άλλοι διέπραξαν σε βάρος μας εδώ στη γη, ενώ τα αμαρτήματα που διαπράξαμε εμείς στον Θεό αντιστοιχούν με αμέτρητα τάλαντα… ]
- Ο Θεός είναι αυτάρκης και τίποτα και κανέναν δεν έχει ανάγκη. Η αμοιβή και το κέρδος ,από τις υπηρεσίες μας στον Θεό, πάλι σ' εμάς τους ίδιους επιστρέφουν.
- Δεν υπάρχει αθλιώτερος από εκείνον που χάνει τα ουράνια αγαθά, ούτε και μακαριότερος από εκείνον που κατορθώνει να τα κερδίσει.
- Ας μη νυστάζουμε και ας μη πούμε: αυτό δεν είναι τίποτα, εκείνο δεν είναι σπουδαίο. Από εκεί που δεν το περιμέναμε, πολλές φορές πάθαμε την συμφορά.
- Με φόβο πολύ να προσέχουμε την στενή και τεθλιμμένη οδό την οποία βαδίζουμε και να περπατούμε με διαρκή τρόμο μήπως πέσουμε.
- Η διάθεση να γελάμε υπάρχει από τη φύση μέσα μας , για να γελάμε όταν δούμε ένα φίλο μας ύστερα από πολύ καιρό, για να εμψυχώνουμε εκείνους που είναι φοβισμένοι και όχι για να χαχανίζουμε και να γελάμε συνεχώς σε ακατάλληλες περιστάσεις.
- Ανώτεροι και καλύτεροι είναι εκείνοι οι οποίοι δεν είναι προσηλωμένοι στις απολαύσεις της παρούσας και πρόσκαιρης ζωής.
- Εδώ ( στη γη ) υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ κόπων και κέρδους… προκειμένου όμως περί της Βασιλείας των ουρανών, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο μεν κόπος είναι λίγος, το δε κέρδος άπειρο.
- Πολλούς δρόμους μας έδωσε ο Θεός για να πετύχουμε την σωτηρία μας, αρκεί μόνον να μη γινόμαστε αδιάφοροι.
- Η ειρήνη είναι η μητέρα όλων των αγαθών και η προϋπόθεση κάθε χαράς.
- Τόσο σπουδαίο αγαθό είναι η ειρήνη, ώστε εκείνοι που δημιουργούν και επαναφέρουν την ειρήνη ονομάζονται υιοί Θεού ( Ματθ. ε' 9)… ενώ οι πράττοντες το αντίθετο πρέπει να ονομάζονται υιοί του διαβόλου.
- Ο γνήσιος χριστιανός, δεν κατηγορεί, δεν ονειδίζει, ούτε κάνει τίποτα άλλο από όσα απαγορεύονται, αλλά τηρεί με προσοχή και επιμέλεια τις εντολές του Χριστού και εκτελεί αυτές.
- Ο γνήσιος χριστιανός ,παραμένει πάντοτε αγαθός, ευσεβής και αγνός, σαν να έχει διαρκώς μέσα του τον Θεό και να είναι ολόκληρος αφοσιωμένος στον Θεό.
- Ο γνήσιος χριστιανός, σε κάθε ενέργειά του κατευθύνεται από την ενθύμηση του Θεού και τις εντολές του, και όταν βρίσκεται σε αμηχανία και όταν αναπαύεται , και όταν σηκώνεται και όταν τρώει και όταν πίνει όλη την ημέρα κατά την αγία Γραφή
- Ο γνήσιος χριστιανός, τιμά εκείνους που τον γέννησαν και δεν κακολογεί τον πατέρα και την μητέρα του. Φροντίζει για τους υφισταμένους του και ιδιαίτερα για τους υπηρέτες της Πίστεως…
- Θέλεις να μην ακούς κακά σε βάρος σου; Τότε λοιπόν ούτε συ μη λες κακά σε βάρος του άλλου. Θέλεις να σε ελεούν; Τότε και συ κάνε ελεημοσύνες. Θέλεις να τύχης συγγνώμης; Τότε και συ δίδε συγχώρεση.
- Ο Θεός ανταποδίδει τις αμοιβές όχι ανάλογα με τα κατορθώματα ,που επιτυγχάνουμε, αλλά ανάλογα με την προσπάθεια εκείνων που αγωνίζονται να κατορθώσουν κάτι.
- Είναι προτιμότερο να μη γνωρίζουμε κάτι καλά, παρά να το μάθουμε κακά.
- Δεν πρέπει να κλαίμε τόσο εκείνον που πάσχει απλά από γάγγραινα, όσο εκείνον που πάσχει απ' αυτή και είναι πεσμένος στο κρεβάτι του πόνου χωρίς καμιά περιποίηση.
- Τέτοιο μέγεθος έχει η Εκκλησία, ώστε όταν πολεμείται νικά και υπερισχύει των εχθρών της και όταν υβρίζεται γίνεται λαμπροτέρα.
- Ο ιερέας , και αν ρυθμίσει καλά τη δική του ζωή, δεν φροντίζει όμως και για τη ζωή του ποιμνίου του με την ίδια επιμέλεια , θα πάει με τους κακούς στη γέενα του πυρός.
- Ο Θεός, μες το να μην ανταμείβει εδώ στη γη όλους τους καλούς ,επιβεβαιώνει τη διδασκαλία για τη Μέλλουσα Κρίση με το να τιμωρεί δε μερικούς πριν τη Μέλλουσα Κρίση, ξυπνάει εκείνους που κοιμούνται το βαθύ ύπνο της αδιαφορίας.
- Η εξουσία της ιεροσύνης είναι πολύ μεγαλύτερη από τη βασιλική εξουσία, και μάλιστα τόσο μεγαλύτερη, όσο διαφέρει το σώμα από την ψυχή.
- Όσο ο ουρανός είναι καλύτερος από τη γη, τόσο και η ευφορία ( ευτυχία ) της γης είναι μικρότερη από αυτή του ουρανού.
- Όσο εύκολο είναι σε μας να κινήσουμε μια μικρή ζυγαριά, το ίδιο εύκολο είναι για τον Θεό να εξαφανίσει το παν και να το δημιουργήσει πάλι.
- Επιδιώκετε και τον αγιασμό και την καθαρότητα της καρδιάς από κάθε πάθος. Διότι, χωρίς τον αγιασμό, χωρίς την σωφροσύνη, κανείς δεν θα αξιωθεί να δει τον Κύριο.
- Με εκατό δηνάρια αντιστοιχούν οι αδικίες που οι άλλοι διέπραξαν σε βάρος μας εδώ στη γη, ενώ τα αμαρτήματα που διαπράξαμε εμείς στον Θεό αντιστοιχούν με αμέτρητα τάλαντα… ]
Να αγαπάς πάντα την εγκράτεια. - Ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου
Να αγαπάς πάντα την εγκράτεια...
Τοῦ Ἀγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου
Αδελφέ, να αγαπάς πάντα την εγκράτεια, και θα ωφεληθείς πάρα πολύ. Αν όμως αρχίσεις να την παραμελείς, θα πάθεις μεγάλο κακό.
Και πρώτα - πρώτα θα στερηθείς τη χάρη του Θεού, έπειτα θα γίνεις αντικείμενο χλεύης των ανθρώπων που θα σε βλέπουν και τέλος, θα καταντήσεις να μην σου φτάνουν τα έσοδα από την εργασία σου για τις μεγάλες δαπάνες (που συνεπαγεται η περιφρόνηση της εγκράτειας).
Γι' αυτό και θα πέσεις απο κει και πέρα σε περισπασμούς (για την ανεύρεση χρημάτων και σε μέριμνες) δοσοληψιών και σε όσα άλλα (κακά) οδηγούν αυτές οι ασχολίες - ψέματα, αδικίες, αλλεπάληλα ταξίδια, κολακείες των ισχυρών.
Ετσι ολη σου η ζωή θα είναι γεμάτη φροντίδες και η μνήμη του Θεού θα χαθεί από μέσα σου. Εξαιτίας όλων αυτών, θα παραδοθείς ολοκληρωτικά στα χέρια των εχθρών σου, που θα σε παρασύρουν στο βυθό του άδη και θα σε πάρουν μαζί τους στην αιώνια κόλαση.
Ἀγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου
Τοῦ Ἀγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου
Αδελφέ, να αγαπάς πάντα την εγκράτεια, και θα ωφεληθείς πάρα πολύ. Αν όμως αρχίσεις να την παραμελείς, θα πάθεις μεγάλο κακό.
Και πρώτα - πρώτα θα στερηθείς τη χάρη του Θεού, έπειτα θα γίνεις αντικείμενο χλεύης των ανθρώπων που θα σε βλέπουν και τέλος, θα καταντήσεις να μην σου φτάνουν τα έσοδα από την εργασία σου για τις μεγάλες δαπάνες (που συνεπαγεται η περιφρόνηση της εγκράτειας).
Γι' αυτό και θα πέσεις απο κει και πέρα σε περισπασμούς (για την ανεύρεση χρημάτων και σε μέριμνες) δοσοληψιών και σε όσα άλλα (κακά) οδηγούν αυτές οι ασχολίες - ψέματα, αδικίες, αλλεπάληλα ταξίδια, κολακείες των ισχυρών.
Ετσι ολη σου η ζωή θα είναι γεμάτη φροντίδες και η μνήμη του Θεού θα χαθεί από μέσα σου. Εξαιτίας όλων αυτών, θα παραδοθείς ολοκληρωτικά στα χέρια των εχθρών σου, που θα σε παρασύρουν στο βυθό του άδη και θα σε πάρουν μαζί τους στην αιώνια κόλαση.
Ἀγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου
ΑΝ ΖΟΥΣΕΣ ...
ΑΝ ΖΟΥΣΕΣ ...
Ἂν ζοῦσες πρὶν τὸ 1924 θὰ ἤξερες τοὔλάχιστον σὲ τί Θεὸ πιστεύεις. Στὶς ἐκκλησιὲς θὰ πήγαινες για νὰ λειτουργηθεῖς, όπως κάποτε ο Παπαδιαμάντης καὶ ὁ παππούλης θὰ εἶχε σεβάσμια μορφὴ, γιατί θὰ θυσιάζονταν γιὰ σένα, γιὰ τὸ ποίμνιό του. Θὰ ἤξερες ὅτι οἱ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας εἶναι Θεοφόροι καὶ θὰ τοὺς εἶχες ἐμπιστοσύνη σὲ ὅ,τι θὰ σοῦ ἔλεγαν ὅπως τὸν ἐπιβάτη ποὺ ἐμπιστεύεται τὸν καλὸ καπετάνιο γιὰ νὰ φτάσει στὸν προορισμό του. Θὰ εἶχες χρόνο νὰ λατρέψεις τὸ Θεὸ, πρὶν ὅμως θὰ εἶχες χρόνο νὰ βρεῖς τὸν ἑαυτό σου, νὰ μιλήσεις μαζί του ἐκεῖ κάπου στὴν ἡσυχία τοῦ χωραφιοῦ ἢ μακριὰ πέρα σ ἕνα βοσκοτόπι. Ἂν ἤσουν τυχερὸς καὶ πήγαινες σχολεῖο, θἄχες σοφούς νὰ σὲ συντροφεύουν, ὅπως τὸν Σωκράτη, τὸν Πλάτωνα, τὸν Ἀριστοτέλη , τὸν Θουκυδίδη γιατί θὰ καταλάβαινες τὴ γλώσσα τους καὶ τὸ μυαλό σου τόσο πολὺ θὰ τὸ ἀκόνιζες μέχρι ποὺ μόνο του θἄβρισκε τὶς κατάλληλες λέξεις νὰ πεῖ τὰ σωστὰ πράγματα τὴν κατάλληλη ὥρα. Οἱ ἥρωες καὶ οἱ ἅγιοι δἐ θἀ ἔλειπαν από κοντά σου και πάντα θὰ σέ συντρόφευαν, θὰ σέ ἐνέπνεαν μὲ τό παράδειγμά τους. Ἡ φιλοσοφία θὰ ἦταν φίλη σου στὰ ἔργα καὶ στὶς κουβέντες σου καὶ μαζὶ μὲ τὴν θεοσέβεια θὰ στόλιζαν τὴν ὕπαρξή σου. Ἡ φύση γύρω θὰ σοὔδινε φαΐ λιτό, θρεπτικὸ, ἀπέριττο χωρὶς ἐπικίνδυνα πρόσθετα νὰ ἀπειλοῦν τὸν ὀργανισμό σου.
Τὸ τραγούδι θὰ σ' ἀλάφρωνε καὶ ἡ προσευχὴ θὰ σὲ δυνάμωνε νὰ τὰ βγάλεις πέρα στὴ βιοπάλη σου. Ὁ λόγος σου συμβόλαιο καὶ ὁ ἀγώνας γιὰ τὸ δίκαιο καθημερινὸς σύντροφός σου, μέσα σου καὶ γύρω σου.
Ὅμως ζεῖς σήμερα, μετὰ τὸ 1924 καὶ πολλὰ ἀπὸ αὐτά, μᾶλλον τὰ περισσότερα, δὲν συμβαίνουν. Εἶσαι Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος στὴν ταυτότητα ἀλλὰ αὐτὸ ἐνοχλεῖ καὶ τοὺς ἐχθρούς σου καὶ ἐσένα τὸν ἀδιάφορο. Τὸ νιώθεις βαρύ, παλιομοδίτικο, ἐπαρχιώτικο, δὲ σὲ ἐκφράζει ἐσένα τὸν προοδευτικό, τὸν ἐπιστήμονα. Κάτι λοιπὸν πρέπει νὰ κάνουμε γὶ αὐτό. Ὁ μπάρμπα Σὰμ θὰ μεριμνήσει και πάλι γιὰ σένα, χωρὶς ἐσένα. Θα σοῦ δώσει μία καινούρια ἔκδοση ποὺ νὰ βολεύει πολλούς. Κοίτα εἶσαι χριστιανὸς ὀρθόδοξος ἀλλὰ μὴν τὸ παρακάνεις. Ἔχεις ἕνα ἡμερολόγιο παλιό, ἐμεῖς θὰ σοῦ δώσουμε καινούριο, πιὸ ἐπιστημονικό. Αὐτοὺς ποὺ λὲς Θεοφόρους Πατέρες ξέχασέ τους. Πατέρες καὶ οἱ σημερινοί, βέβαια λίγο μοντέρνοι, μισθωτοί, λίγο ἀδιάφοροι, δὲν σκοτίζονται γιὰ ἀλήθειες, γιὰ ἀκρίβειες γιὰ δόγματα καὶ παραδόσεις, γιὰ ἀγῶνες καὶ μαρτύρια. Θέλουν μόνο τὴν ἀγάπη. Ὅλοι νἄμαστε καλὰ στὶς λιμουζίνες μας, ἀγαπημένοι, μονιασμένοι, ὁ καθένας στὸν κόσμο του, γιὰ νὰ περνᾶμε καλύτερα. Τί σὲ νοιάζει ἐσένα νὰ ξέρεις σὲ τί Θεὸ πιστεύεις. Σημασία ἔχει νὰ περνᾶς καλά. Τί σὲ ἐνδιαφέρουν τὰ ἀρχαῖα, καὶ τὰ νέα καλὰ εἶναι. Σοῦ φτιάξαμε ἐμεῖς τὴ δημοτικὴ γιὰ νὰ μὴν δυσκολεύεσαι. Σὲ ἀπαλλάξαμε ἀπὸ τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα γιὰ νὰ μὴ χάνεις τὴν ὥρα μὲ τὸ πνεῦμα σου. Καλύτερα ἀσχολήσου μὲ τὸ σῶμα σου. Γιὰ τὸ πνεῦμα σου φροντίζουμε ἐμεῖς στὶς στοές..., ξέρουμε ἐμεῖς καλύτερα, ἄλλωστε εἴμαστε ἀνώτεροί σου. Ἐσὺ χαλάρωσε μὲ λίγη τηλεόραση. Τώρα κοιμήσου ἥσυχος, θὰ σοῦ δώσουμε δάνειο γιὰ τὰ χρέη σου και μεταλλαγμένη τροφή γιὰ τὰ παιδιά σου. Γράψαμε νέα ἱστορία για την πατρίδα σου, γιὰ νὰ μὴν ἔλθεις σὲ δύσκολη θέση μὲ τοὺς γειτόνους σου καὶ πεῖς τὴν ἀλήθεια στὰ παιδιά σου.. Ποῦ νὰ θυμᾶσαι τώρα τοὺς προγόνους σου. Πᾶνε τώρα τόσα χρόνια. Τὸ νοῦ σου ὅμως στὸν ἀγώνα τῆς ὁμάδας σου καὶ στὴ συνέχεια τῆς σαπουνόπεράς σου...
Ἂν ζοῦσες πρὶν τὸ 1924 θὰ ἤξερες τοὔλάχιστον σὲ τί Θεὸ πιστεύεις. Στὶς ἐκκλησιὲς θὰ πήγαινες για νὰ λειτουργηθεῖς, όπως κάποτε ο Παπαδιαμάντης καὶ ὁ παππούλης θὰ εἶχε σεβάσμια μορφὴ, γιατί θὰ θυσιάζονταν γιὰ σένα, γιὰ τὸ ποίμνιό του. Θὰ ἤξερες ὅτι οἱ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας εἶναι Θεοφόροι καὶ θὰ τοὺς εἶχες ἐμπιστοσύνη σὲ ὅ,τι θὰ σοῦ ἔλεγαν ὅπως τὸν ἐπιβάτη ποὺ ἐμπιστεύεται τὸν καλὸ καπετάνιο γιὰ νὰ φτάσει στὸν προορισμό του. Θὰ εἶχες χρόνο νὰ λατρέψεις τὸ Θεὸ, πρὶν ὅμως θὰ εἶχες χρόνο νὰ βρεῖς τὸν ἑαυτό σου, νὰ μιλήσεις μαζί του ἐκεῖ κάπου στὴν ἡσυχία τοῦ χωραφιοῦ ἢ μακριὰ πέρα σ ἕνα βοσκοτόπι. Ἂν ἤσουν τυχερὸς καὶ πήγαινες σχολεῖο, θἄχες σοφούς νὰ σὲ συντροφεύουν, ὅπως τὸν Σωκράτη, τὸν Πλάτωνα, τὸν Ἀριστοτέλη , τὸν Θουκυδίδη γιατί θὰ καταλάβαινες τὴ γλώσσα τους καὶ τὸ μυαλό σου τόσο πολὺ θὰ τὸ ἀκόνιζες μέχρι ποὺ μόνο του θἄβρισκε τὶς κατάλληλες λέξεις νὰ πεῖ τὰ σωστὰ πράγματα τὴν κατάλληλη ὥρα. Οἱ ἥρωες καὶ οἱ ἅγιοι δἐ θἀ ἔλειπαν από κοντά σου και πάντα θὰ σέ συντρόφευαν, θὰ σέ ἐνέπνεαν μὲ τό παράδειγμά τους. Ἡ φιλοσοφία θὰ ἦταν φίλη σου στὰ ἔργα καὶ στὶς κουβέντες σου καὶ μαζὶ μὲ τὴν θεοσέβεια θὰ στόλιζαν τὴν ὕπαρξή σου. Ἡ φύση γύρω θὰ σοὔδινε φαΐ λιτό, θρεπτικὸ, ἀπέριττο χωρὶς ἐπικίνδυνα πρόσθετα νὰ ἀπειλοῦν τὸν ὀργανισμό σου.
Τὸ τραγούδι θὰ σ' ἀλάφρωνε καὶ ἡ προσευχὴ θὰ σὲ δυνάμωνε νὰ τὰ βγάλεις πέρα στὴ βιοπάλη σου. Ὁ λόγος σου συμβόλαιο καὶ ὁ ἀγώνας γιὰ τὸ δίκαιο καθημερινὸς σύντροφός σου, μέσα σου καὶ γύρω σου.
Ὅμως ζεῖς σήμερα, μετὰ τὸ 1924 καὶ πολλὰ ἀπὸ αὐτά, μᾶλλον τὰ περισσότερα, δὲν συμβαίνουν. Εἶσαι Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος στὴν ταυτότητα ἀλλὰ αὐτὸ ἐνοχλεῖ καὶ τοὺς ἐχθρούς σου καὶ ἐσένα τὸν ἀδιάφορο. Τὸ νιώθεις βαρύ, παλιομοδίτικο, ἐπαρχιώτικο, δὲ σὲ ἐκφράζει ἐσένα τὸν προοδευτικό, τὸν ἐπιστήμονα. Κάτι λοιπὸν πρέπει νὰ κάνουμε γὶ αὐτό. Ὁ μπάρμπα Σὰμ θὰ μεριμνήσει και πάλι γιὰ σένα, χωρὶς ἐσένα. Θα σοῦ δώσει μία καινούρια ἔκδοση ποὺ νὰ βολεύει πολλούς. Κοίτα εἶσαι χριστιανὸς ὀρθόδοξος ἀλλὰ μὴν τὸ παρακάνεις. Ἔχεις ἕνα ἡμερολόγιο παλιό, ἐμεῖς θὰ σοῦ δώσουμε καινούριο, πιὸ ἐπιστημονικό. Αὐτοὺς ποὺ λὲς Θεοφόρους Πατέρες ξέχασέ τους. Πατέρες καὶ οἱ σημερινοί, βέβαια λίγο μοντέρνοι, μισθωτοί, λίγο ἀδιάφοροι, δὲν σκοτίζονται γιὰ ἀλήθειες, γιὰ ἀκρίβειες γιὰ δόγματα καὶ παραδόσεις, γιὰ ἀγῶνες καὶ μαρτύρια. Θέλουν μόνο τὴν ἀγάπη. Ὅλοι νἄμαστε καλὰ στὶς λιμουζίνες μας, ἀγαπημένοι, μονιασμένοι, ὁ καθένας στὸν κόσμο του, γιὰ νὰ περνᾶμε καλύτερα. Τί σὲ νοιάζει ἐσένα νὰ ξέρεις σὲ τί Θεὸ πιστεύεις. Σημασία ἔχει νὰ περνᾶς καλά. Τί σὲ ἐνδιαφέρουν τὰ ἀρχαῖα, καὶ τὰ νέα καλὰ εἶναι. Σοῦ φτιάξαμε ἐμεῖς τὴ δημοτικὴ γιὰ νὰ μὴν δυσκολεύεσαι. Σὲ ἀπαλλάξαμε ἀπὸ τοὺς τόνους καὶ τὰ πνεύματα γιὰ νὰ μὴ χάνεις τὴν ὥρα μὲ τὸ πνεῦμα σου. Καλύτερα ἀσχολήσου μὲ τὸ σῶμα σου. Γιὰ τὸ πνεῦμα σου φροντίζουμε ἐμεῖς στὶς στοές..., ξέρουμε ἐμεῖς καλύτερα, ἄλλωστε εἴμαστε ἀνώτεροί σου. Ἐσὺ χαλάρωσε μὲ λίγη τηλεόραση. Τώρα κοιμήσου ἥσυχος, θὰ σοῦ δώσουμε δάνειο γιὰ τὰ χρέη σου και μεταλλαγμένη τροφή γιὰ τὰ παιδιά σου. Γράψαμε νέα ἱστορία για την πατρίδα σου, γιὰ νὰ μὴν ἔλθεις σὲ δύσκολη θέση μὲ τοὺς γειτόνους σου καὶ πεῖς τὴν ἀλήθεια στὰ παιδιά σου.. Ποῦ νὰ θυμᾶσαι τώρα τοὺς προγόνους σου. Πᾶνε τώρα τόσα χρόνια. Τὸ νοῦ σου ὅμως στὸν ἀγώνα τῆς ὁμάδας σου καὶ στὴ συνέχεια τῆς σαπουνόπεράς σου...
Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011
Σε τι βρίσκεται η χριστιανική τελειότητα. Γιά να την αποκτήση κάποιος, πρέπει να πολεμά. Τα τέσσερα αναγκαία σ αυτόν τον πόλεμο.
Σε τι βρίσκεται η χριστιανική τελειότητα. Γιά να την αποκτήση κάποιος, πρέπει να πολεμά. Τα τέσσερα αναγκαία σ αυτόν τον πόλεμο.
Το μεγαλύτερο και τελειότερο κατόρθωμα, που μπορεί να πή ή να συλλογισθή ο άνθρωπος, είναι το να πλησίαση κάπως στο Θεό και να ενωθεί με αυτόν. Λοιπόν, εάν εσύ, αγαπητέ μου εν Χριστώ αναγνώστη, επιθυμείς να φθάσης σε αυτήν την κορυφή, πρώτα πρέπει να γνωρίσης, από τι αποτελείται η πνευματική ζωή και η χριστιανική τελειότητα (1). Γιατί, είναι πολλοί, που λένε, Πως αυτή η ζωή και η τελειότητα βρίσκεται στις νηστείες, στις αγρυπνίες, στις γονυκλισίες, στις χαμαι-κοιτίες και σε άλλες παρόμοιες σκληραγωγίες του σώματος. Άλλοι πάλι λένε Πως βρίσκεται στις πολλές προσευχές και στις μεγάλες ακολουθίες. Και άλλοι πολλοί νομίζουν, ότι η τελειότητα βρίσκεται ολόκληρη στη νοερά προσευχή (2), στη μοναξιά και στην αναχώρησι, στη σιωπή και στην εκπαίδευσι με τον κανόνα· δηλαδή, το να βαδίζουν με τον κανόνα και το μέτρο, και ούτε να φτάνουν σε υπερβολές, ούτε σε ελλείψεις. Οι αρετές όμως αυτές, μόνες τους, δεν είναι αυτό που ζητάμε ως χριστιανική τελειότητα, αλλά είναι άλλοτε μέσα και όργανα, για να απολαύση κάποιος την χάρι του Αγίου Πνεύματος, άλλοτε πάλι είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος.
Και ότι μεν είναι πολύ δυνατά όργανα, για την απόλαυσι της χάρης του Αγίου Πνεύματος, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία, γιατί βλέπουμε πολλούς ενάρετους που τα μεταχειρίζονται όπως πρέπει, με αυτό τον σκοπόν, για να αποκτήσουν δηλαδή ισχύ και δύναμι κατά της κακίας και της χαλαρότητας, για να δυναμώνουν εναντίον των πειρασμών και της πλάνης των τριών κοινών εχθρών, δηλαδή της σάρκας, του κόσμου και του διαβόλου, για να παίρνουν από εκείνες την πνευματική βοήθεια, που είναι αναγκαίες σε όλους τους δούλους του Θεού, και μάλιστα στους αρχαρίους, και απλά, για να αξιωθούν να πάρουν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος· δηλαδή, «Πνεύμα γνώσεως και ευσεβείας· Πνεύμα βουλής και ισχύος· Πνεύμα σοφίας και συνέσεως· Πνεύμα φόβου Θεού», καθώς τα απαριθμεί ο Ησαΐας (11,2).
Ότι αυτές οι πράξεις είναι και καρπός του Πνεύματος και έχουν ως αποτέλεσμα την «αγάπη, χαρά, πίστι, εγκράτεια» (Γάλ. 5,22), όπως είπε ο Παύλος, και αυτό είναι χωρίς αμφιβολία. Γιατί οι πνευματικοί άνδρες παιδεύουν το σώμα με αυτές τις σκληραγωγίες, γιατί λύπησε τον Ποιητή του (3) και για να το κρατάνε πάντα ταπεινωμένο και υποτεταγμένο στο να εργάζεται τα του Θεού. Σιωπούν και μονάζουν, για να αποφεύγουν και την παραμικρή λύπη προς τον Θεό. Προσεύχονται και προσέχουν στη λατρεία του Θεού και στα έργα της ευσέβειας, για να έχουν το πολίτευμά τους στους ουρανούς· μελετάνε τη ζωή και το πάθος του Κυρίου μας, όχι για τίποτα άλλο, παρά να γνωρίσουν περισσότερο την δική τους κακία, και την αγαθότητα και ευσπλαγχνία του Θεού, ακολουθούν τον Ιησού Χριστό με το να απαρνούνται τον εαυτό τους και με το σταυρό στους ώμους, για να θερμαίνωνται περισσότερο στην αγάπη του Θεού και στο μίσος του εαυτού των.
Οι αρετές όμως που αναφέρθηκαν, μπορούν να προξενήσουν σε εκείνους, που θέτουν όλο τους το βάρος σε αυτές, περισσοτέρη βλάβη από τις φανερές αμαρτίες· όχι εξαιτίας αυτών (γιατί, αυτές είναι όλες αγιώτατες), αλλ εξ αιτίας εκείνων που τις μεταχειρίζονται, επειδή, αυτοί προσέχοντας σ αυτές μόνο, αφήνουν την καρδιά τους να τρέχη στα δικά τους θελήματα και τα θελήματα του διαβόλου, ο οποίος βλέποντάς τους Πως πηγαίνουν από τον ευθύ δρόμο, τους αφήνει όχι μόνον να αγωνίζωνται με χαρά σε αυτούς τους σωματικούς αγώνες, αλλά ακόμη να επεκτείνωνται, με τον μάταιο λογισμό τους, και ως στα μεγαλεία του Παραδείσου. Όθεν και νομίζουν οι τοιούτοι Πως υψώθησαν μέχρι τα τάγματα των Αγγέλων και Πως αισθάνονται τον Θεό μέσα τους· και κάποτε, βυθισμένοι μέσα σε κάποιες σκέψεις και λογισμούς περιέργους και υψηλούς, νομίζουν Πως άφησαν σχεδόν τον κόσμο αυτόν και αρπάγησαν μέχρι τον τρίτο ουρανό.
Αλλά, σε πόσα σφάλματα είναι μπλεγμένοι αυτοί και πόσο είναι μακριά από την αληθινή τελειότητα, μπορεί να το καταλάβη ο κάθε ένας από την ζωή και τα ήθη τους. Γιατί, αυτοί θέλουν να προτιμούνται από τους άλλους σε κάθε τι που υπάρχει· είναι ιδιόρρυθμοι και ισχυρογνώμονες στο θέλημά τους, είναι τυφλοί σε όλα τα δικά τους, με επιμέλεια όμως εξετάζουν τους λόγους και τις πράξεις των άλλων, αν τους αγγίξη κάποιος λίγο στη μάταιη υπόληψι της τιμής τους, που αυτοί νομίζουν Πως έχουν και που (σε υπόληψι) θέλουν να τους έχουν και οι άλλοι· ή εάν τους εμπόδιση κάποιος από κείνες τις ευλάβειες και τις αρετές, με τις οποίες καταπιάνονται (ο Θεός να φυλάει!) αμέσως συγχύζονται, αμέσως ανάβουν όλοι από θυμό και γίνονται έξαλλοι.
Και, αν ο Θεός θέλοντας να τους φέρη σε ακριβή γνώσι του εαυτού τους και στον αληθινό δρόμο της τελειότητας, τους στείλη θλίψεις και αρρώστειες ή παραχωρήση να τους έρθουν διωγμοί (οι οποίοι είναι το δοκιμαστήριο που δοκιάζει τους γνήσιους και αληθινούς δούλους του), τότε φανερώνουν τα κρυφά της καρδιάς τους, Πως είναι διεφθαρμένοι από την υπερηφάνεια. Γιατί, σε κάθε λυπηρό γεγονός που συμβαίνει, δεν θέλουν να ακολουθήσουν το θέλημα του Θεού, μένουν αναπαυμένοι στις δίκαιες, αν και κρυφές κρίσεις του Θεού, ούτε θέλουν κατά το παράδειγμα του ταπεινωθέντα και παθόντα Υιού αυτού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να ταπεινωθούν κάτω από όλα τα κτίσματα, έχοντας για αγαπητούς φίλους τους τους διώκτες, σαν όργανα της θείας αγαθότητας και συνεργούς της σωτηρίας τους.
Οπότε είναι φανερό Πως βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο. Γιατί, έχοντας το εσωτερικό μάτι, δηλαδή τον νού τους, σκοτεινό, βλέπουν με εκείνο τον εαυτόν τους· και σκεπτόμενοι να πετύχουν τις εξωτερικές πράξεις που κάνουν, Πως είναι καλές, νομίζουν Πως έφτασαν στην τελειότητα· και κατά αυτόν τον τρόπο υπερηφανευόμενοι, κατακρίνουν τους άλλους. Γι αυτό δεν είναι δυνατό να αλλάξη άλλος κάποιους από αυτούς, πάρα μόνο μία ξεχωριστή βοήθεια του Θεού. Γιατί ευκολώτερα μετατρέπεται στο καλό ο φανερός αμαρτωλός, παρά ο απόκρυφος και σκεπασμένος με το κάλυμμα των φαινομενικών αρετών.
Τώρα λοιπόν που γνώρισες πολύ καλά ότι η πνευματική ζωή και η τελειότητα δεν στέκεται σε αυτές τις αρετές, που είπαμε, γνώριζε ότι δεν αποτελείται από άλλα παρά από (4) την γνώσι της αγαθότητας και της μεγαλειότητας του Θεού και της δικής μας μηδεναμηνότητας και κλίσεως σε κάθε κακό στη αγάπη του Θεού και στο μίσος του εαυτού μας· στην υποταγή, όχι μόνο του Θεού, αλλά και όλων των κτισμάτων, για την αγάπη του Θεού στην αποστροφή κάθε δικού μας θελήματος, τέλειας υπακοής στο Θείο θέλημα· και ακόμη, να τα θέλουμε όλα αυτά και να τα κάνουμε ξεκάθαρα για τη δόξα του Θεού (5) και μόνο για να αρέσουμε σε αυτόν, και γιατί έτσι θέλει και αυτός και έτσι πρέπει να τον αγαπάμε και να τον υπηρετούμε.
Αυτός είναι ο νόμος της αγάπης, αυτός που έχει γραφτεί από το χέρι του ίδιου του Θεού στις καρδίες των πιστών δούλων του. Αυτή είναι η απάρνησις του εαυτού μας, την οποία ζητεί από εμάς ο Θεός. Αυτός είναι ο γλυκός ζυγός του Ιησού και το φορτίο του το ελαφρό. Αυτή είναι η υποταγή στο θέλημα του Θεού, στην οποία μας προσκαλεί ο λυτρωτής μας και Διδάσκαλος με το δικό του παράδειγμα και με τη φωνή του (6).
Λοιπόν, εσύ αδελφέ, που επιθυμείς να φθάσης στο ύψος αυτής της τελειότητας, επειδή και είναι ανάγκη να κάνης μία ακατάπαυστη πάλη με τον εαυτό σου, για να νικήσης γενναία και να εξουδετερώσης όλα τα θελήματα μεγάλα και μικρά, αναγκαστικά, πρέπει να ετοιμασθής με κάθε προθυμία της ψυχής σου σε αυτό τον πόλεμο (γιατί, το στεφάνι δεν δίνεται σε άλλο, παρά μόνο στον γενναίο πολεμιστή)· ο οποίος πόλεμος, καθώς είναι δυσκολώτερος από κάθε άλλο πόλεμο (γιατί πολεμώντας εναντίον του εαυτού μας, πολεμούμαστε από τον ίδιον τον εαυτό μας), έτσι και η νίκη που πετυχαίνουε σε αυτόν, θα είναι ενδοξότερη από κάθε άλλη, και περισσότερο ευπρόσδεκτη στον Θεό. Γιατί αν θελήσης να θανατώσης τα άτακτα πάθη σου, και τις επιθυμίες και θελήματά σου, θα αρέσης στον Θεό περισσότερο, και θα τον υπηρετής καλύτερα, παρά να μαστιγώνεσαι μέχρι να βγάλης αίμα, και να νηστεύης περισσότερο από τους παλιούς ερημίτες, και παρά να επέστρεφες στο καλό χιλιάδες ψυχές, όντας εσύ κυριευμένος από τα πάθη (7).
Γιατί, αν κι ο Θεός αγαπά περισσότερο την επιστροφή των ψυχών, από τη νέκρωσι ενός μικρού θελήματος, όμως εσύ, αγαπητέ, δεν πρέπει να θέλης, ούτε να κάνης τίποτα άλλο βασικώτερο, από εκείνο που ο Θεός ζητά, και θέλει πλέον αποκλειστικά από σένα· γιατί αυτός, βεβαιότατα, καλύτερα ευχαριστείται στο να αγωνίζεσαι για να απονεκρώσης εσύ τα δικά σου πάθη, παρά στο να κάνης οποιοδήποτε άλλο πράγμα, και ας είναι μεγάλο και σπουδαίο, παραβλέποντας τα πάθη σου.
Τώρα λοιπόν, που έμαθες από τι αποτελείται η χριστιανική τελειότητα και ότι για να την αποκτήσης πρέπει να έχης ένα παντοτινό και σκληρότατο πόλεμο εναντίον του εαυτού σου, είναι ανάγκη να προμηθευτής τέσσερα πράγματα, σαν οπλισμό πολύ ασφαλή και αναγκαίο, για να γίνης νικητής σε αυτόν τον αόρατο πόλεμο και να λάβης το στεφάνι. Και αυτά είναι: α) το να μην εμπιστεύεσαι ποτέ τον εαυτόν σου, β) το να έχης πάντα όλο σου το θάρρος και την ελπίδα στο Θεό γ) το να αγωνίζεσαι πάντα· και δ) το να προσεύχεσαι. Γιά αυτά θέλω να σου μιλήσω ξεχωριστά, συν Θεώ, σύντομα.
Το μεγαλύτερο και τελειότερο κατόρθωμα, που μπορεί να πή ή να συλλογισθή ο άνθρωπος, είναι το να πλησίαση κάπως στο Θεό και να ενωθεί με αυτόν. Λοιπόν, εάν εσύ, αγαπητέ μου εν Χριστώ αναγνώστη, επιθυμείς να φθάσης σε αυτήν την κορυφή, πρώτα πρέπει να γνωρίσης, από τι αποτελείται η πνευματική ζωή και η χριστιανική τελειότητα (1). Γιατί, είναι πολλοί, που λένε, Πως αυτή η ζωή και η τελειότητα βρίσκεται στις νηστείες, στις αγρυπνίες, στις γονυκλισίες, στις χαμαι-κοιτίες και σε άλλες παρόμοιες σκληραγωγίες του σώματος. Άλλοι πάλι λένε Πως βρίσκεται στις πολλές προσευχές και στις μεγάλες ακολουθίες. Και άλλοι πολλοί νομίζουν, ότι η τελειότητα βρίσκεται ολόκληρη στη νοερά προσευχή (2), στη μοναξιά και στην αναχώρησι, στη σιωπή και στην εκπαίδευσι με τον κανόνα· δηλαδή, το να βαδίζουν με τον κανόνα και το μέτρο, και ούτε να φτάνουν σε υπερβολές, ούτε σε ελλείψεις. Οι αρετές όμως αυτές, μόνες τους, δεν είναι αυτό που ζητάμε ως χριστιανική τελειότητα, αλλά είναι άλλοτε μέσα και όργανα, για να απολαύση κάποιος την χάρι του Αγίου Πνεύματος, άλλοτε πάλι είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος.
Και ότι μεν είναι πολύ δυνατά όργανα, για την απόλαυσι της χάρης του Αγίου Πνεύματος, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία, γιατί βλέπουμε πολλούς ενάρετους που τα μεταχειρίζονται όπως πρέπει, με αυτό τον σκοπόν, για να αποκτήσουν δηλαδή ισχύ και δύναμι κατά της κακίας και της χαλαρότητας, για να δυναμώνουν εναντίον των πειρασμών και της πλάνης των τριών κοινών εχθρών, δηλαδή της σάρκας, του κόσμου και του διαβόλου, για να παίρνουν από εκείνες την πνευματική βοήθεια, που είναι αναγκαίες σε όλους τους δούλους του Θεού, και μάλιστα στους αρχαρίους, και απλά, για να αξιωθούν να πάρουν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος· δηλαδή, «Πνεύμα γνώσεως και ευσεβείας· Πνεύμα βουλής και ισχύος· Πνεύμα σοφίας και συνέσεως· Πνεύμα φόβου Θεού», καθώς τα απαριθμεί ο Ησαΐας (11,2).
Ότι αυτές οι πράξεις είναι και καρπός του Πνεύματος και έχουν ως αποτέλεσμα την «αγάπη, χαρά, πίστι, εγκράτεια» (Γάλ. 5,22), όπως είπε ο Παύλος, και αυτό είναι χωρίς αμφιβολία. Γιατί οι πνευματικοί άνδρες παιδεύουν το σώμα με αυτές τις σκληραγωγίες, γιατί λύπησε τον Ποιητή του (3) και για να το κρατάνε πάντα ταπεινωμένο και υποτεταγμένο στο να εργάζεται τα του Θεού. Σιωπούν και μονάζουν, για να αποφεύγουν και την παραμικρή λύπη προς τον Θεό. Προσεύχονται και προσέχουν στη λατρεία του Θεού και στα έργα της ευσέβειας, για να έχουν το πολίτευμά τους στους ουρανούς· μελετάνε τη ζωή και το πάθος του Κυρίου μας, όχι για τίποτα άλλο, παρά να γνωρίσουν περισσότερο την δική τους κακία, και την αγαθότητα και ευσπλαγχνία του Θεού, ακολουθούν τον Ιησού Χριστό με το να απαρνούνται τον εαυτό τους και με το σταυρό στους ώμους, για να θερμαίνωνται περισσότερο στην αγάπη του Θεού και στο μίσος του εαυτού των.
Οι αρετές όμως που αναφέρθηκαν, μπορούν να προξενήσουν σε εκείνους, που θέτουν όλο τους το βάρος σε αυτές, περισσοτέρη βλάβη από τις φανερές αμαρτίες· όχι εξαιτίας αυτών (γιατί, αυτές είναι όλες αγιώτατες), αλλ εξ αιτίας εκείνων που τις μεταχειρίζονται, επειδή, αυτοί προσέχοντας σ αυτές μόνο, αφήνουν την καρδιά τους να τρέχη στα δικά τους θελήματα και τα θελήματα του διαβόλου, ο οποίος βλέποντάς τους Πως πηγαίνουν από τον ευθύ δρόμο, τους αφήνει όχι μόνον να αγωνίζωνται με χαρά σε αυτούς τους σωματικούς αγώνες, αλλά ακόμη να επεκτείνωνται, με τον μάταιο λογισμό τους, και ως στα μεγαλεία του Παραδείσου. Όθεν και νομίζουν οι τοιούτοι Πως υψώθησαν μέχρι τα τάγματα των Αγγέλων και Πως αισθάνονται τον Θεό μέσα τους· και κάποτε, βυθισμένοι μέσα σε κάποιες σκέψεις και λογισμούς περιέργους και υψηλούς, νομίζουν Πως άφησαν σχεδόν τον κόσμο αυτόν και αρπάγησαν μέχρι τον τρίτο ουρανό.
Αλλά, σε πόσα σφάλματα είναι μπλεγμένοι αυτοί και πόσο είναι μακριά από την αληθινή τελειότητα, μπορεί να το καταλάβη ο κάθε ένας από την ζωή και τα ήθη τους. Γιατί, αυτοί θέλουν να προτιμούνται από τους άλλους σε κάθε τι που υπάρχει· είναι ιδιόρρυθμοι και ισχυρογνώμονες στο θέλημά τους, είναι τυφλοί σε όλα τα δικά τους, με επιμέλεια όμως εξετάζουν τους λόγους και τις πράξεις των άλλων, αν τους αγγίξη κάποιος λίγο στη μάταιη υπόληψι της τιμής τους, που αυτοί νομίζουν Πως έχουν και που (σε υπόληψι) θέλουν να τους έχουν και οι άλλοι· ή εάν τους εμπόδιση κάποιος από κείνες τις ευλάβειες και τις αρετές, με τις οποίες καταπιάνονται (ο Θεός να φυλάει!) αμέσως συγχύζονται, αμέσως ανάβουν όλοι από θυμό και γίνονται έξαλλοι.
Και, αν ο Θεός θέλοντας να τους φέρη σε ακριβή γνώσι του εαυτού τους και στον αληθινό δρόμο της τελειότητας, τους στείλη θλίψεις και αρρώστειες ή παραχωρήση να τους έρθουν διωγμοί (οι οποίοι είναι το δοκιμαστήριο που δοκιάζει τους γνήσιους και αληθινούς δούλους του), τότε φανερώνουν τα κρυφά της καρδιάς τους, Πως είναι διεφθαρμένοι από την υπερηφάνεια. Γιατί, σε κάθε λυπηρό γεγονός που συμβαίνει, δεν θέλουν να ακολουθήσουν το θέλημα του Θεού, μένουν αναπαυμένοι στις δίκαιες, αν και κρυφές κρίσεις του Θεού, ούτε θέλουν κατά το παράδειγμα του ταπεινωθέντα και παθόντα Υιού αυτού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να ταπεινωθούν κάτω από όλα τα κτίσματα, έχοντας για αγαπητούς φίλους τους τους διώκτες, σαν όργανα της θείας αγαθότητας και συνεργούς της σωτηρίας τους.
Οπότε είναι φανερό Πως βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο. Γιατί, έχοντας το εσωτερικό μάτι, δηλαδή τον νού τους, σκοτεινό, βλέπουν με εκείνο τον εαυτόν τους· και σκεπτόμενοι να πετύχουν τις εξωτερικές πράξεις που κάνουν, Πως είναι καλές, νομίζουν Πως έφτασαν στην τελειότητα· και κατά αυτόν τον τρόπο υπερηφανευόμενοι, κατακρίνουν τους άλλους. Γι αυτό δεν είναι δυνατό να αλλάξη άλλος κάποιους από αυτούς, πάρα μόνο μία ξεχωριστή βοήθεια του Θεού. Γιατί ευκολώτερα μετατρέπεται στο καλό ο φανερός αμαρτωλός, παρά ο απόκρυφος και σκεπασμένος με το κάλυμμα των φαινομενικών αρετών.
Τώρα λοιπόν που γνώρισες πολύ καλά ότι η πνευματική ζωή και η τελειότητα δεν στέκεται σε αυτές τις αρετές, που είπαμε, γνώριζε ότι δεν αποτελείται από άλλα παρά από (4) την γνώσι της αγαθότητας και της μεγαλειότητας του Θεού και της δικής μας μηδεναμηνότητας και κλίσεως σε κάθε κακό στη αγάπη του Θεού και στο μίσος του εαυτού μας· στην υποταγή, όχι μόνο του Θεού, αλλά και όλων των κτισμάτων, για την αγάπη του Θεού στην αποστροφή κάθε δικού μας θελήματος, τέλειας υπακοής στο Θείο θέλημα· και ακόμη, να τα θέλουμε όλα αυτά και να τα κάνουμε ξεκάθαρα για τη δόξα του Θεού (5) και μόνο για να αρέσουμε σε αυτόν, και γιατί έτσι θέλει και αυτός και έτσι πρέπει να τον αγαπάμε και να τον υπηρετούμε.
Αυτός είναι ο νόμος της αγάπης, αυτός που έχει γραφτεί από το χέρι του ίδιου του Θεού στις καρδίες των πιστών δούλων του. Αυτή είναι η απάρνησις του εαυτού μας, την οποία ζητεί από εμάς ο Θεός. Αυτός είναι ο γλυκός ζυγός του Ιησού και το φορτίο του το ελαφρό. Αυτή είναι η υποταγή στο θέλημα του Θεού, στην οποία μας προσκαλεί ο λυτρωτής μας και Διδάσκαλος με το δικό του παράδειγμα και με τη φωνή του (6).
Λοιπόν, εσύ αδελφέ, που επιθυμείς να φθάσης στο ύψος αυτής της τελειότητας, επειδή και είναι ανάγκη να κάνης μία ακατάπαυστη πάλη με τον εαυτό σου, για να νικήσης γενναία και να εξουδετερώσης όλα τα θελήματα μεγάλα και μικρά, αναγκαστικά, πρέπει να ετοιμασθής με κάθε προθυμία της ψυχής σου σε αυτό τον πόλεμο (γιατί, το στεφάνι δεν δίνεται σε άλλο, παρά μόνο στον γενναίο πολεμιστή)· ο οποίος πόλεμος, καθώς είναι δυσκολώτερος από κάθε άλλο πόλεμο (γιατί πολεμώντας εναντίον του εαυτού μας, πολεμούμαστε από τον ίδιον τον εαυτό μας), έτσι και η νίκη που πετυχαίνουε σε αυτόν, θα είναι ενδοξότερη από κάθε άλλη, και περισσότερο ευπρόσδεκτη στον Θεό. Γιατί αν θελήσης να θανατώσης τα άτακτα πάθη σου, και τις επιθυμίες και θελήματά σου, θα αρέσης στον Θεό περισσότερο, και θα τον υπηρετής καλύτερα, παρά να μαστιγώνεσαι μέχρι να βγάλης αίμα, και να νηστεύης περισσότερο από τους παλιούς ερημίτες, και παρά να επέστρεφες στο καλό χιλιάδες ψυχές, όντας εσύ κυριευμένος από τα πάθη (7).
Γιατί, αν κι ο Θεός αγαπά περισσότερο την επιστροφή των ψυχών, από τη νέκρωσι ενός μικρού θελήματος, όμως εσύ, αγαπητέ, δεν πρέπει να θέλης, ούτε να κάνης τίποτα άλλο βασικώτερο, από εκείνο που ο Θεός ζητά, και θέλει πλέον αποκλειστικά από σένα· γιατί αυτός, βεβαιότατα, καλύτερα ευχαριστείται στο να αγωνίζεσαι για να απονεκρώσης εσύ τα δικά σου πάθη, παρά στο να κάνης οποιοδήποτε άλλο πράγμα, και ας είναι μεγάλο και σπουδαίο, παραβλέποντας τα πάθη σου.
Τώρα λοιπόν, που έμαθες από τι αποτελείται η χριστιανική τελειότητα και ότι για να την αποκτήσης πρέπει να έχης ένα παντοτινό και σκληρότατο πόλεμο εναντίον του εαυτού σου, είναι ανάγκη να προμηθευτής τέσσερα πράγματα, σαν οπλισμό πολύ ασφαλή και αναγκαίο, για να γίνης νικητής σε αυτόν τον αόρατο πόλεμο και να λάβης το στεφάνι. Και αυτά είναι: α) το να μην εμπιστεύεσαι ποτέ τον εαυτόν σου, β) το να έχης πάντα όλο σου το θάρρος και την ελπίδα στο Θεό γ) το να αγωνίζεσαι πάντα· και δ) το να προσεύχεσαι. Γιά αυτά θέλω να σου μιλήσω ξεχωριστά, συν Θεώ, σύντομα.
Δεν πρέπει να εμπιστευώμαστε, ούτε να δίνουμε θάρρος ποτέ στον εαυτό μας.
Δεν πρέπει να εμπιστευώμαστε, ούτε να δίνουμε θάρρος ποτέ στον εαυτό μας.
μιχαλης καρακατσανης
Το να μην εμπιστεύεσαι τον εαυτόν σου (8), αγαπητέ μου αδελφέ, είναι τόσο αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεμο, που χωρίς αυτό, να είσαι βέβαιος, ότι, όχι μόνον δεν θα μπορέσεις να πετύχεις τη νίκη που επιθυμείς, αλλ ούτε καν να αντισταθείς στο παραμικρό και αυτό, ας τυπωθεί καλά στο νού σου.
Γιατί, εμείς πράγματι, όντας φυσικά διεφθαρμένοι από τη φύσι μας από τον καιρό της παραβάσεως του Αδάμ, έχουμε σε μεγάλη υπόληψι τον εαυτό μας, η οποία αν και δεν είναι αλήθεια, παρά ένα ψέμα και τίποτα άλλο, εμείς όμως, νομίζουμε με μία απατηλή εντύπωση, Πως είμαστε κάποιοι (9). Αυτό είναι ένα ελάττωμα, που πολύ δύσκολα αναγνωρίζεται, και που δεν αρέσει στο Θεό, ο οποίος αγαπά να έχουμε εμείς μία γνώσι χωρίς δόλο γι αυτή την βεβαιότατη αλήθεια.
Δηλαδή, να ξέρουμε, ότι κάθε χάρι και αρετή που έχουμε, προέρχεται από αυτόν μόνο, που είναι η πηγή κάθε αγαθού και ότι, από μας, δεν μπορεί να προέλθη κανένα καλό, ούτε κανένας καλός λογισμός, που να του αρέση. Αν και αυτή η αναγκαιότατη αλήθεια (δηλαδή, το να μη πιστεύουμε στον εαυτόν μας) είναι έργο του θεϊκού του χεριού, που συνηθίζει να το δίνη στους αγαπημένους του φίλους, πότε με εμπνεύσεις και φωτισμούς, πότε με σκληρά μαστιγώματα και θλίψεις, πότε με βίαιους και σχεδόν ανίκητους πειρασμούς, και πότε με άλλα μέσα, που εμείς δεν καταλαβαίνουμε· με όλα αυτά, θέλει να γίνεται και από μέρους μας εκείνο, που ανήκει, και είναι δυνατόν σε μας. Γι αυτό λοιπόν, αδελφέ μου, σου σημειώνω εδώ τέσσερεις τρόπους, με τους οποίους μπορείς, με τη βοήθεια του Θεού, να πετύχης αυτή την αμφιβολία του εαυτού σου, δηλαδή, το να μην εμπιστεύεσαι ποτέ τον εαυτό σου.
Ο α΄ είναι το να γνωρίσης την μηδαμινότητά σου (10) και να σκεφθής, ότι από μόνος σου δεν μπορείς να κάνης κανένα καλό, για το οποίο να γίνης άξιος της βασιλείας των ουρανών.
Ο β΄ το να ζητής γι αυτό πολλές φορές βοήθεια από τον Θεό με θερμές και ταπεινές δεήσεις, επειδή αυτό είναι χάρισμα δικό Του· και αν θέλης να το πάρης, πρέπει πρώτα να σκεφθής τον εαυτό σου, όχι μόνο γυμνό από αυτή τη γνώσι του εαυτού σου, αλλά και κατά τα πάντα αδύνατο να την απόκτησεις· έπειτα, να μιλάς με οικειότητα πολλές φορές μπροστά στη μεγαλειότητα του Θεού, και πιστεύω σταθερά, εξ αιτίας του πελάγους της ευσπλαγχνίας του, θα σου την δώση, όταν αυτός γνωρίση, μην αμφιβάλλης καθόλου, ότι θα την απολαύσεις.
Ο γ΄ τρόπος, είναι το να συνηθίσης να φοβάσαι πάντα τον εαυτό σου· να φοβάσαι τους αναρίθμητους εχθρούς, στους οποίους, δεν είσαι δυνατός να κάνης ούτε την παραμικρή αντίστασι, να φοβάσαι τη πολύ δυνατή τους συνήθεια στο να πολεμούν τις πανουργίες, τα στρατηγήματά τους, τις μεταμορφώσεις τους σε αγγέλους φωτός· τα αναρίθμητα τεχνάσματα και παγίδες, που σου στήνουν κρυφά στον ίδιο το δρόμο της αρετής.
Ο δ΄ τρόπος είναι, όταν πέσης σε κανένα ελάττωμα να σκεφθής καθαρά την απόλυτη αδυναμία σου· επειδή, γι αυτό το σκοπό παραχώρησε ο Θεός να πέσης, για να μάθης καλύτερα την ασθένεια σου (11) και έτσι να μάθης, όχι μόνο να περιφρονής εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου σαν ένα τίποτα, αλλά και να θέλης να σε καταφρονούν και οι άλλοι σαν τέτοιου είδους ασθενή. Γιατί χωρίς αυτή την θέλησι, δεν είναι δυνατό να γίνη αυτή η ενάρετη δυσπιστία του εαυτού σου, η οποία έχει το θεμέλιό της στην αληθινή ταπείνωσι και στην προλεγόμενη έμπρακτη γνώσι της δοκιμής.
Οπότε, καθ ένας βλέπει πόσο απαραίτητο είναι σ εκείνον που θέλει να ενωθή με το ουράνιο φως, το να γνωρίση τον εαυτό του, την οποία γνώσι συνηθίζει να την δίνη η ευσπλαγχνία του Θεού στους υπερήφανους και προληπτικούς, μέσα από τις πτώσεις, αφίνοντάς τους δηλαδή με δίκαιο τρόπο να πέφτουν σε κανένα ελάττωμα (από το οποίο νομίζουν Πως ημπορούν να φυλαχτούν) για να γνωρίσουν την αδυναμία τους, και να μη επιστεύωνται πλέον στον εαυτόν τους καθόλου.
Αλλά αυτό το μέσο, το τόσο άθλιο και αναγκαστικό, δεν συνηθίζει να το μεταχειρίζεται πάντοτε ο Θεός, παρά, όταν τα άλλα μέσα, τα πιο ελεύθερα, όπως είπαμε, δεν προξενούν στον άνθρωπο αυτή την επίγνωσι του εαυτού του· γιατί τότε παραχωρεί να πέση ο άνθρωπος σε σφάλματα τόσο μεγαλύτερα ή μικρότερα, όσο είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη και η υπερηφάνεια και η υπόληψις, που έχει για τον εαυτό του· ώστε, όπου δεν υπάρχει καμία απολύτως υπόληψις, καθώς συνέβη στην Παρθένο Μαρία, εκεί δεν υπάρχει παρομοίως ούτε και καμία πτώσις· λοιπόν, όταν εσύ πέσεις, τρέξε αμέσως με τον λογισμό στη ταπεινή γνώσι του εαυτού σου, και με επίμονη προσευχή ζήτησε από το Θεό να σου δώση το αληθινό φως, για να γνωρίσης την μηδαμινότητά σου και να μην δείχνης εμπιστοσύνη καθόλου στον εαυτόν σου, εάν θέλης να μη πέσης πάλι και μάλιστα σε μεγαλύτερη βλάβη και φθορά.
μιχαλης καρακατσανης
Το να μην εμπιστεύεσαι τον εαυτόν σου (8), αγαπητέ μου αδελφέ, είναι τόσο αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεμο, που χωρίς αυτό, να είσαι βέβαιος, ότι, όχι μόνον δεν θα μπορέσεις να πετύχεις τη νίκη που επιθυμείς, αλλ ούτε καν να αντισταθείς στο παραμικρό και αυτό, ας τυπωθεί καλά στο νού σου.
Γιατί, εμείς πράγματι, όντας φυσικά διεφθαρμένοι από τη φύσι μας από τον καιρό της παραβάσεως του Αδάμ, έχουμε σε μεγάλη υπόληψι τον εαυτό μας, η οποία αν και δεν είναι αλήθεια, παρά ένα ψέμα και τίποτα άλλο, εμείς όμως, νομίζουμε με μία απατηλή εντύπωση, Πως είμαστε κάποιοι (9). Αυτό είναι ένα ελάττωμα, που πολύ δύσκολα αναγνωρίζεται, και που δεν αρέσει στο Θεό, ο οποίος αγαπά να έχουμε εμείς μία γνώσι χωρίς δόλο γι αυτή την βεβαιότατη αλήθεια.
Δηλαδή, να ξέρουμε, ότι κάθε χάρι και αρετή που έχουμε, προέρχεται από αυτόν μόνο, που είναι η πηγή κάθε αγαθού και ότι, από μας, δεν μπορεί να προέλθη κανένα καλό, ούτε κανένας καλός λογισμός, που να του αρέση. Αν και αυτή η αναγκαιότατη αλήθεια (δηλαδή, το να μη πιστεύουμε στον εαυτόν μας) είναι έργο του θεϊκού του χεριού, που συνηθίζει να το δίνη στους αγαπημένους του φίλους, πότε με εμπνεύσεις και φωτισμούς, πότε με σκληρά μαστιγώματα και θλίψεις, πότε με βίαιους και σχεδόν ανίκητους πειρασμούς, και πότε με άλλα μέσα, που εμείς δεν καταλαβαίνουμε· με όλα αυτά, θέλει να γίνεται και από μέρους μας εκείνο, που ανήκει, και είναι δυνατόν σε μας. Γι αυτό λοιπόν, αδελφέ μου, σου σημειώνω εδώ τέσσερεις τρόπους, με τους οποίους μπορείς, με τη βοήθεια του Θεού, να πετύχης αυτή την αμφιβολία του εαυτού σου, δηλαδή, το να μην εμπιστεύεσαι ποτέ τον εαυτό σου.
Ο α΄ είναι το να γνωρίσης την μηδαμινότητά σου (10) και να σκεφθής, ότι από μόνος σου δεν μπορείς να κάνης κανένα καλό, για το οποίο να γίνης άξιος της βασιλείας των ουρανών.
Ο β΄ το να ζητής γι αυτό πολλές φορές βοήθεια από τον Θεό με θερμές και ταπεινές δεήσεις, επειδή αυτό είναι χάρισμα δικό Του· και αν θέλης να το πάρης, πρέπει πρώτα να σκεφθής τον εαυτό σου, όχι μόνο γυμνό από αυτή τη γνώσι του εαυτού σου, αλλά και κατά τα πάντα αδύνατο να την απόκτησεις· έπειτα, να μιλάς με οικειότητα πολλές φορές μπροστά στη μεγαλειότητα του Θεού, και πιστεύω σταθερά, εξ αιτίας του πελάγους της ευσπλαγχνίας του, θα σου την δώση, όταν αυτός γνωρίση, μην αμφιβάλλης καθόλου, ότι θα την απολαύσεις.
Ο γ΄ τρόπος, είναι το να συνηθίσης να φοβάσαι πάντα τον εαυτό σου· να φοβάσαι τους αναρίθμητους εχθρούς, στους οποίους, δεν είσαι δυνατός να κάνης ούτε την παραμικρή αντίστασι, να φοβάσαι τη πολύ δυνατή τους συνήθεια στο να πολεμούν τις πανουργίες, τα στρατηγήματά τους, τις μεταμορφώσεις τους σε αγγέλους φωτός· τα αναρίθμητα τεχνάσματα και παγίδες, που σου στήνουν κρυφά στον ίδιο το δρόμο της αρετής.
Ο δ΄ τρόπος είναι, όταν πέσης σε κανένα ελάττωμα να σκεφθής καθαρά την απόλυτη αδυναμία σου· επειδή, γι αυτό το σκοπό παραχώρησε ο Θεός να πέσης, για να μάθης καλύτερα την ασθένεια σου (11) και έτσι να μάθης, όχι μόνο να περιφρονής εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου σαν ένα τίποτα, αλλά και να θέλης να σε καταφρονούν και οι άλλοι σαν τέτοιου είδους ασθενή. Γιατί χωρίς αυτή την θέλησι, δεν είναι δυνατό να γίνη αυτή η ενάρετη δυσπιστία του εαυτού σου, η οποία έχει το θεμέλιό της στην αληθινή ταπείνωσι και στην προλεγόμενη έμπρακτη γνώσι της δοκιμής.
Οπότε, καθ ένας βλέπει πόσο απαραίτητο είναι σ εκείνον που θέλει να ενωθή με το ουράνιο φως, το να γνωρίση τον εαυτό του, την οποία γνώσι συνηθίζει να την δίνη η ευσπλαγχνία του Θεού στους υπερήφανους και προληπτικούς, μέσα από τις πτώσεις, αφίνοντάς τους δηλαδή με δίκαιο τρόπο να πέφτουν σε κανένα ελάττωμα (από το οποίο νομίζουν Πως ημπορούν να φυλαχτούν) για να γνωρίσουν την αδυναμία τους, και να μη επιστεύωνται πλέον στον εαυτόν τους καθόλου.
Αλλά αυτό το μέσο, το τόσο άθλιο και αναγκαστικό, δεν συνηθίζει να το μεταχειρίζεται πάντοτε ο Θεός, παρά, όταν τα άλλα μέσα, τα πιο ελεύθερα, όπως είπαμε, δεν προξενούν στον άνθρωπο αυτή την επίγνωσι του εαυτού του· γιατί τότε παραχωρεί να πέση ο άνθρωπος σε σφάλματα τόσο μεγαλύτερα ή μικρότερα, όσο είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη και η υπερηφάνεια και η υπόληψις, που έχει για τον εαυτό του· ώστε, όπου δεν υπάρχει καμία απολύτως υπόληψις, καθώς συνέβη στην Παρθένο Μαρία, εκεί δεν υπάρχει παρομοίως ούτε και καμία πτώσις· λοιπόν, όταν εσύ πέσεις, τρέξε αμέσως με τον λογισμό στη ταπεινή γνώσι του εαυτού σου, και με επίμονη προσευχή ζήτησε από το Θεό να σου δώση το αληθινό φως, για να γνωρίσης την μηδαμινότητά σου και να μην δείχνης εμπιστοσύνη καθόλου στον εαυτόν σου, εάν θέλης να μη πέσης πάλι και μάλιστα σε μεγαλύτερη βλάβη και φθορά.
Η ελπίδα και η εμπιστοσύνη στον Θεό.
Η ελπίδα και η εμπιστοσύνη στον Θεό.
Μιχάλης Καρακατσάνης
Είναι πολύ αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεμο, το να μην εμπιστευώμαστε τον εαυτόν μας, όπως είπαμε· παρόλα αυτά, εάν απελπισθούμε μόνο, δηλαδή, εάν αποβάλουμε, μόνον κάθε πεποίθησι του εαυτού μας, βέβαια, ή τραπούμε σε φυγή, ή θα νικηθούμε, και θα κυριευθούμε από τους εχθρούς. Γι αυτό, κοντά στη ολοκληρωτική απάρνησι του εαυτού μας, χρειάζεται ακόμη και η πλήρης ελπίδα και εμπιστοσύνη στο Θεό, ελπίζοντας δηλαδή από αυτόν μόνο κάθε καλόν και κάθε βοήθεια και νίκη. Γιατί, καθώς από τον εαυτό μας, όπου είμαστε το τίποτα, τίποτα άλλο δεν περιμένουμε, παρά γκρεμίσματα και πτώσεις, για τα οποία και πρέπει να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας τελείως, κατά αυτό τον τρόπο θα απολαύσουμε οπωσδήποτε από τον Θεόν κάθε νίκη, αμέσως μόλις οπλίσουμε την καρδιά μας με μίαν ζωντανή ελπίδα σε αυτόν, ότι θα λάβουμε την βοήθειά του σύμφωνα με εκείνο το ψαλμικό «σ αυτόν έλπισε η καρδιά μου και βοηθήθηκα» (Ψαλμ. 27,9).
Αυτήν την ελπίδα, μαζί και βοήθεια, μπορούμε να πετύχουμε για τέσσερις λόγους.
α) Γιατί την ζητάμε από ένα Θεό, ο οποίος με το να είναι Παντοδύναμος, ό,τι θέλει μπορεί να το κάνη και στη συνέχεια μπορεί να βοηθήση και μας.
β) Γιατί, την ζητάμε από ένα Θεό ο οποίος, όντας άπειρα σοφός, όλα, τα πάντα γνωρίζει με πλήρη τελειότητα, και επομένως γνωρίζει όλο εκείνο που ταιριάζει στη σωτηρία μας.
γ) Γιατί ζητάμε αυτή την βοήθεια, από ένα Θεό, ο οποίος, για να είναι ατέλειωτα αγαθός, με μία αγάπη και θέλησι που δεν περιγράφεται, είναι πάντα έτοιμος για να δώση από ώρα σε ώρα, και από στιγμή σε στιγμή, όλη τη βοήθεια που μας χρειάζεται, για την πνευματική και ολοκληρωτική νίκη του εαυτού μας, αμέσως όταν τρέξουμε στην αγκαλιά του με σταθερή ελπίδα.
Και Πως είναι δυνατόν, ο καλός εκείνος Ποιμένας μας, που έτρεχε τριαντατρία χρόνια αναζητώντας το χαμένο πρόβατο, με τόσο δυνατές φωνές, που βράχνιασε ο λάρυγκας, που περπάτησε δρόμο τόσο κοπιαστικό και ακανθώδη, που έχυσε όλο του το αίμα και έδωσε τη ζωή, Πως είναι δυνατόν, λέω, τώρα που αυτό το πρόβατο ακολουθεί πίσω του, και με επιθυμία φωνάζει, και τον παρακαλεί, να μη γυρίση σε αυτό τους οφθαλμούς του; Πως μπορεί να μην το ακούση; και να μην το βάλη στους θείους του ώμους, κάνοντας γιορτή με όλους τους Αγγέλους του ουρανού; και αν ο Θεός μας δεν παύει από το να γυρεύη με μεγάλη επιμέλεια και αγάπη, να βρή κατά την ευαγγελική παραβολή, τη χαμένη δραχμή, τον τυφλό και κωφό αμαρτωλό, Πως γίνεται τώρα να εγκαταλείψη αυτόν, που σαν χαμένο πρόβατο, φωνάζει και καλεί τον δικό του Ποιμένα; και ποιός θα πιστέψη ποτέ, Πως ο Θεός, που χτυπάει πάντα την καρδιά του ανθρώπου, επιθυμώντας να μπή μέσα και να δειπνήση, σύμφωνα με την ιερή Αποκάλυψι (12), δίνοντας σε αυτόν τα χαρίσματά του, ότι, όταν του ανοίγη την καρδιά ο άνθρωπος και τον προσκαλή, αυτός θα έπρεπε να κάνη με την θέλησί του τον κωφό και να μη θέλη να μπή;
Ο δ τρόπος για ν απόκτηση κάποιος αυτήν την στο Θεόν ελπίδα και βοήθεια, είναι το να τρέξη με την μνήμη του στην αλήθεια των θείων Γραφών, οι οποίες, σε τόσα μέρη ας δείχνουν φανερά, ότι δεν έμεινε ποτέ ντροπιασμένος και αβοήθητος, όποιος έλπισε στον Θεό. «Κοιτάξτε τις αρχαίες γενεές και στοχασθήτε· ποιός εμπιστεύθηκε στον Κύριο και καταντροπιάσθηκε;» (Σειράχ 2,9) (13).
Μέ τα τέσσαρα λοιπόν αυτά όπλα οπλίσου, αδελφέ μου. Και άρχισε το έργο, και πολέμησε για να νικήσης· και βέβαια από αυτά θα αποκτήσης, όχι μόνον την ολοκληρωτική ελπίδα στον Θεό, αλλά και την ολοκληρωτική απελπισία στον εαυτό σου, για την οποία δεν παραλείπω να σου υπενθυμίσω και σε αυτό το κεφάλαιο, ότι έχεις πολλή ανάγκη από την γνώσι της· επειδή, στον άνθρωπο είναι τόσον πολύ προσκολλημένη η εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ότι είναι κατά κάποιον τρόπο κάτι και τόσο λεπτή, που σχεδόν πάντα ζη κρυφά μέσα στην καρδιά μας, και μας φαίνεται Πως δεν έχομε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και έχομε ελπίδα στο Θεό. Οπότε, για να φεύγης εσύ, όσο μπορείς, αυτή την μάταιη υπόληψι, και να εργάζεσαι με την έλλειψι επιστοσύνης στον εαυτό σου και με την ελπίδα στο Θεό, είναι ανάγκη να προπορεύεται η σκέψις της αδυναμίας σου, πιο πριν από την σκέψη της παντοδυναμίας του Θεού, και πάλι αυτές οι δυό μαζί να προπορεύωνται πριν από κάθε μας πράξι.
Μιχάλης Καρακατσάνης
Είναι πολύ αναγκαίο σε αυτόν τον πόλεμο, το να μην εμπιστευώμαστε τον εαυτόν μας, όπως είπαμε· παρόλα αυτά, εάν απελπισθούμε μόνο, δηλαδή, εάν αποβάλουμε, μόνον κάθε πεποίθησι του εαυτού μας, βέβαια, ή τραπούμε σε φυγή, ή θα νικηθούμε, και θα κυριευθούμε από τους εχθρούς. Γι αυτό, κοντά στη ολοκληρωτική απάρνησι του εαυτού μας, χρειάζεται ακόμη και η πλήρης ελπίδα και εμπιστοσύνη στο Θεό, ελπίζοντας δηλαδή από αυτόν μόνο κάθε καλόν και κάθε βοήθεια και νίκη. Γιατί, καθώς από τον εαυτό μας, όπου είμαστε το τίποτα, τίποτα άλλο δεν περιμένουμε, παρά γκρεμίσματα και πτώσεις, για τα οποία και πρέπει να μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας τελείως, κατά αυτό τον τρόπο θα απολαύσουμε οπωσδήποτε από τον Θεόν κάθε νίκη, αμέσως μόλις οπλίσουμε την καρδιά μας με μίαν ζωντανή ελπίδα σε αυτόν, ότι θα λάβουμε την βοήθειά του σύμφωνα με εκείνο το ψαλμικό «σ αυτόν έλπισε η καρδιά μου και βοηθήθηκα» (Ψαλμ. 27,9).
Αυτήν την ελπίδα, μαζί και βοήθεια, μπορούμε να πετύχουμε για τέσσερις λόγους.
α) Γιατί την ζητάμε από ένα Θεό, ο οποίος με το να είναι Παντοδύναμος, ό,τι θέλει μπορεί να το κάνη και στη συνέχεια μπορεί να βοηθήση και μας.
β) Γιατί, την ζητάμε από ένα Θεό ο οποίος, όντας άπειρα σοφός, όλα, τα πάντα γνωρίζει με πλήρη τελειότητα, και επομένως γνωρίζει όλο εκείνο που ταιριάζει στη σωτηρία μας.
γ) Γιατί ζητάμε αυτή την βοήθεια, από ένα Θεό, ο οποίος, για να είναι ατέλειωτα αγαθός, με μία αγάπη και θέλησι που δεν περιγράφεται, είναι πάντα έτοιμος για να δώση από ώρα σε ώρα, και από στιγμή σε στιγμή, όλη τη βοήθεια που μας χρειάζεται, για την πνευματική και ολοκληρωτική νίκη του εαυτού μας, αμέσως όταν τρέξουμε στην αγκαλιά του με σταθερή ελπίδα.
Και Πως είναι δυνατόν, ο καλός εκείνος Ποιμένας μας, που έτρεχε τριαντατρία χρόνια αναζητώντας το χαμένο πρόβατο, με τόσο δυνατές φωνές, που βράχνιασε ο λάρυγκας, που περπάτησε δρόμο τόσο κοπιαστικό και ακανθώδη, που έχυσε όλο του το αίμα και έδωσε τη ζωή, Πως είναι δυνατόν, λέω, τώρα που αυτό το πρόβατο ακολουθεί πίσω του, και με επιθυμία φωνάζει, και τον παρακαλεί, να μη γυρίση σε αυτό τους οφθαλμούς του; Πως μπορεί να μην το ακούση; και να μην το βάλη στους θείους του ώμους, κάνοντας γιορτή με όλους τους Αγγέλους του ουρανού; και αν ο Θεός μας δεν παύει από το να γυρεύη με μεγάλη επιμέλεια και αγάπη, να βρή κατά την ευαγγελική παραβολή, τη χαμένη δραχμή, τον τυφλό και κωφό αμαρτωλό, Πως γίνεται τώρα να εγκαταλείψη αυτόν, που σαν χαμένο πρόβατο, φωνάζει και καλεί τον δικό του Ποιμένα; και ποιός θα πιστέψη ποτέ, Πως ο Θεός, που χτυπάει πάντα την καρδιά του ανθρώπου, επιθυμώντας να μπή μέσα και να δειπνήση, σύμφωνα με την ιερή Αποκάλυψι (12), δίνοντας σε αυτόν τα χαρίσματά του, ότι, όταν του ανοίγη την καρδιά ο άνθρωπος και τον προσκαλή, αυτός θα έπρεπε να κάνη με την θέλησί του τον κωφό και να μη θέλη να μπή;
Ο δ τρόπος για ν απόκτηση κάποιος αυτήν την στο Θεόν ελπίδα και βοήθεια, είναι το να τρέξη με την μνήμη του στην αλήθεια των θείων Γραφών, οι οποίες, σε τόσα μέρη ας δείχνουν φανερά, ότι δεν έμεινε ποτέ ντροπιασμένος και αβοήθητος, όποιος έλπισε στον Θεό. «Κοιτάξτε τις αρχαίες γενεές και στοχασθήτε· ποιός εμπιστεύθηκε στον Κύριο και καταντροπιάσθηκε;» (Σειράχ 2,9) (13).
Μέ τα τέσσαρα λοιπόν αυτά όπλα οπλίσου, αδελφέ μου. Και άρχισε το έργο, και πολέμησε για να νικήσης· και βέβαια από αυτά θα αποκτήσης, όχι μόνον την ολοκληρωτική ελπίδα στον Θεό, αλλά και την ολοκληρωτική απελπισία στον εαυτό σου, για την οποία δεν παραλείπω να σου υπενθυμίσω και σε αυτό το κεφάλαιο, ότι έχεις πολλή ανάγκη από την γνώσι της· επειδή, στον άνθρωπο είναι τόσον πολύ προσκολλημένη η εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ότι είναι κατά κάποιον τρόπο κάτι και τόσο λεπτή, που σχεδόν πάντα ζη κρυφά μέσα στην καρδιά μας, και μας φαίνεται Πως δεν έχομε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και έχομε ελπίδα στο Θεό. Οπότε, για να φεύγης εσύ, όσο μπορείς, αυτή την μάταιη υπόληψι, και να εργάζεσαι με την έλλειψι επιστοσύνης στον εαυτό σου και με την ελπίδα στο Θεό, είναι ανάγκη να προπορεύεται η σκέψις της αδυναμίας σου, πιο πριν από την σκέψη της παντοδυναμίας του Θεού, και πάλι αυτές οι δυό μαζί να προπορεύωνται πριν από κάθε μας πράξι.
Πῶς πρέπει να εκπαιδεύουμε το νού μας, για να τον φυλάμε από την αμάθεια.
Πῶς πρέπει να εκπαιδεύουμε το νού μας, για να τον φυλάμε από την αμάθεια.
Μιχαήλ Καρακατσάνης
Αν η δυσπιστία στον εαυτό μας και η ελπίδα στον Θεό, οι τόσο απαραίτητες σ αυτόν τον πόλεμον, μείνουν μοναχές, όχι μόνον δεν θα νικήσουμε, αλλά και θα γκρεισθούμε σε πολλά κακά. Γι αυτό το λόγο, κοντά σε αυτές χρειάζεται και η εκγύμνασι, που είναι το τρίτο πράγμα που είπαμε στην αρχή, η οποία πρέπει να γίνεται πρώτα με το νού και με τη θέλησι. Και τον μεν νού πρέπει να φυλάμε από την αγνωσία, η οποία είναι σε αυτόν πολύ αντίθετη, επειδή τον σκοτίζει και του εμποδίζει στην γνώσι της αλήθειας, η οποία είναι το δικό του αντικείμενο. Γι αυτό είναι ανάγκη να τον γυμνάζουμε, ώστε να γίνη λαμπρός και καθαρός, για να μπορή να διακρίνη καλά εκείνο που μας χρειάζεται για να καθαρίσουμε την ψυχή μας από τα πάθη και να την στολίσουμε με τις αρετές.
Αυτή λοιπόν την λαμπρότητα του νού μπορούμε να την αποκτήσουμε με δυό τρόπους· ο πρώτος και πλέον αναγκαίος, είναι η προσευχή, με την οποία παρακαλούμε το Άγιο Πνεύμα να καταδεχθή να σκορπίση το θείο του φως μέσα στις καρδιές μας, το οποίο, βέβαια, θα το κάνη αν ζητήσουμε πραγματικά μόνο τον Θεό, αν κάνουμε το θέλημά του το άγιο και αν υποτάξουμε κάθε τι μας στη συμβουλή και ερώτησι των εμπείρων και πνευματικών μας Πατέρων.
Ο δεύτερος τρόπος είναι, μία παντοτεινή εκγύμνασις βαθειάς σκέψεως και μελέτης των πραγμάτων, για να γνωρίσουμε με αυτή, ποιά πράγματα είναι καλά, ποιά κακά, όχι όπως τα κρίνει λανθασμένα η αίσθησις και ο κόσμος, αλλά καθώς τα κρίνει ο ορθός λόγος και το Πνεύμα το Άγιο, δηλαδή, η αλήθεια των θεοπνεύστων Γραφών και των πνευματοφόρων Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας μας. Γιατί, όταν αυτή η σκέψις και μελέτη γίνη σωστή και όπως πρέπει, μας κάνει να γνωρίσουμε καθαρά ότι πρέπει να θεωρούμε μηδέν και μάταια και ψεύτικα όλα εκείνα που αγαπά και με διαφόρους τρόπους ζητάει ο τυφλός και διεφθαρμένος κόσμος.
Δηλαδή, ότι οι τιμές και οι ηδονές και ο πλούτος του κόσμου δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ματαιότητα και θάνατος της ψυχής· ότι οι βρισιές και οι δυσφημίσεις που μας κάνει ο κόσμος, προξενούν σε μας αληθινή δόξα και οι θλίψεις χαρά· με το να συγχωράμε τους εχθρούς μας και να τους κάνουμε καλά, είναι μεγαλοψυχία και μία από τις μεγαλύτερες ομοιότητες με τον Θεό· ότι περισσότερο ισχύει το να καταφρονήση κάποιος τον κόσμο, παρά να είναι εξουσιαστής όλου του κόσμου· ότι το να υπακούη κάποιος πρόθυμος, είναι μία πράξις μάλλον μεγαλόψυχη και γενναία, παρά το να υποτάση και να προστάζει μεγάλους βασιλείς.
Ότι η ταπεινή γνώσι του εαυτού μας, πρέπει να τιμάται περισσότερο από το ύψος όλων των επιστημών, ότι το να νικήσουμε και να νεκρώσουμε τα θελήματά μας και τις ορέξεις μας, όσο και αν είναι μικρές, είναι άξιο μεγαλυτέρου επαίνου, παρά το να καταπολεμήσουμε πολλά κάστρα, να κατατροπώσουμε δυνατά στρατόπεδα με τα όπλα στα χέρια και το να κάνουμε θαύματα ή να αναστήσουμε νεκρούς.
Μιχαήλ Καρακατσάνης
Αν η δυσπιστία στον εαυτό μας και η ελπίδα στον Θεό, οι τόσο απαραίτητες σ αυτόν τον πόλεμον, μείνουν μοναχές, όχι μόνον δεν θα νικήσουμε, αλλά και θα γκρεισθούμε σε πολλά κακά. Γι αυτό το λόγο, κοντά σε αυτές χρειάζεται και η εκγύμνασι, που είναι το τρίτο πράγμα που είπαμε στην αρχή, η οποία πρέπει να γίνεται πρώτα με το νού και με τη θέλησι. Και τον μεν νού πρέπει να φυλάμε από την αγνωσία, η οποία είναι σε αυτόν πολύ αντίθετη, επειδή τον σκοτίζει και του εμποδίζει στην γνώσι της αλήθειας, η οποία είναι το δικό του αντικείμενο. Γι αυτό είναι ανάγκη να τον γυμνάζουμε, ώστε να γίνη λαμπρός και καθαρός, για να μπορή να διακρίνη καλά εκείνο που μας χρειάζεται για να καθαρίσουμε την ψυχή μας από τα πάθη και να την στολίσουμε με τις αρετές.
Αυτή λοιπόν την λαμπρότητα του νού μπορούμε να την αποκτήσουμε με δυό τρόπους· ο πρώτος και πλέον αναγκαίος, είναι η προσευχή, με την οποία παρακαλούμε το Άγιο Πνεύμα να καταδεχθή να σκορπίση το θείο του φως μέσα στις καρδιές μας, το οποίο, βέβαια, θα το κάνη αν ζητήσουμε πραγματικά μόνο τον Θεό, αν κάνουμε το θέλημά του το άγιο και αν υποτάξουμε κάθε τι μας στη συμβουλή και ερώτησι των εμπείρων και πνευματικών μας Πατέρων.
Ο δεύτερος τρόπος είναι, μία παντοτεινή εκγύμνασις βαθειάς σκέψεως και μελέτης των πραγμάτων, για να γνωρίσουμε με αυτή, ποιά πράγματα είναι καλά, ποιά κακά, όχι όπως τα κρίνει λανθασμένα η αίσθησις και ο κόσμος, αλλά καθώς τα κρίνει ο ορθός λόγος και το Πνεύμα το Άγιο, δηλαδή, η αλήθεια των θεοπνεύστων Γραφών και των πνευματοφόρων Πατέρων και Διδασκάλων της Εκκλησίας μας. Γιατί, όταν αυτή η σκέψις και μελέτη γίνη σωστή και όπως πρέπει, μας κάνει να γνωρίσουμε καθαρά ότι πρέπει να θεωρούμε μηδέν και μάταια και ψεύτικα όλα εκείνα που αγαπά και με διαφόρους τρόπους ζητάει ο τυφλός και διεφθαρμένος κόσμος.
Δηλαδή, ότι οι τιμές και οι ηδονές και ο πλούτος του κόσμου δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ματαιότητα και θάνατος της ψυχής· ότι οι βρισιές και οι δυσφημίσεις που μας κάνει ο κόσμος, προξενούν σε μας αληθινή δόξα και οι θλίψεις χαρά· με το να συγχωράμε τους εχθρούς μας και να τους κάνουμε καλά, είναι μεγαλοψυχία και μία από τις μεγαλύτερες ομοιότητες με τον Θεό· ότι περισσότερο ισχύει το να καταφρονήση κάποιος τον κόσμο, παρά να είναι εξουσιαστής όλου του κόσμου· ότι το να υπακούη κάποιος πρόθυμος, είναι μία πράξις μάλλον μεγαλόψυχη και γενναία, παρά το να υποτάση και να προστάζει μεγάλους βασιλείς.
Ότι η ταπεινή γνώσι του εαυτού μας, πρέπει να τιμάται περισσότερο από το ύψος όλων των επιστημών, ότι το να νικήσουμε και να νεκρώσουμε τα θελήματά μας και τις ορέξεις μας, όσο και αν είναι μικρές, είναι άξιο μεγαλυτέρου επαίνου, παρά το να καταπολεμήσουμε πολλά κάστρα, να κατατροπώσουμε δυνατά στρατόπεδα με τα όπλα στα χέρια και το να κάνουμε θαύματα ή να αναστήσουμε νεκρούς.
ΔΥΟ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΞΕΣΚΕΠΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΤΩΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΩΝ ΡΑΣΟΦΟΡΩΝ!
ΔΥΟ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΞΕΣΚΕΠΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΤΩΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΚΑΚΟΔΟΞΩΝ ΡΑΣΟΦΟΡΩΝ!
Καιροὶ ἀποστασίας
Δευτέρα, 26 Δεκεμβρίου, 2011 (Νέο Ἠμερολόγιο)
Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες (καὶ εἰδικὰ ἐσεῖς τοῦ νέου ἡμερολογίου), σᾶς παρακαλοῦμε ἰδιαιτέρως νὰ παρακολουθήσετε ὁπωσδήποτε καὶ μὲ προσοχὴ τὶς δύο παλαιὲς αὐτὲς ἐκπομπὲς τοῦ δημοσιογράφου κ. Ζερβοῦ, τὶς ὁποῖες σᾶς παραθέτουμε ἐδῶ, καὶ στὶς ὁποῖες συνολικὰ συμμετεῖχαν δύο ῥασοφόροι ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου οἱ ὁποῖοι ἀπαντούσαν σὲ ὅλες τὶς ἐρωτήσεις καὶ ἀπορίες του.
Σ᾿ αὐτὲς λοιπὸν τὶς δύο ἐκπομπὲς θὰ διαπιστώσετε πὼς ὅσα σᾶς ἐπιῤῥίπτουν οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ πατρίου ἑορτολογίου τόσες δεκαετίες τώρα, περὶ κακοδοξιῶν, αἱρέσεων, κοινωνίας μετὰ τῶν αἱρετικῶν, πολλαπλῶν παραβιάσεων τῶν ἱερῶν κανόνων, ἀναγνώρισης Ἱερωσύνης καὶ μυστηρίων στοὺς αἱρετικοὺς, καὶ ἄλλες πολλὲς παρανομίες, δυστυχῶς ἀληθεύουν, καὶ ἔχουν ἐναποτεθεῖ στὶς πλάτες ὅλων σας, δηλαδὴ ὄχι μόνο στὶς πλάτες τῶν μεγαλοσχημόνων ῥασοφόρων ἀλλὰ καὶ στὶς πλάτες τὶς ἰδικές σας, οἱ ὁποῖοι ἐνῶ βλέπετε τὶς παρανομίες τους ἐσεῖς κάθεστε καὶ τοὺς ἀνέχεστε καὶ δὲν τοὺς ἐλέγχετε ἀποτειχιζόμενοι στὴ συνέχεια, καὶ εἰσερχόμενοι στὴ πραγματικὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.
Καιροὶ ἀποστασίας
Δευτέρα, 26 Δεκεμβρίου, 2011 (Νέο Ἠμερολόγιο)
Ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες (καὶ εἰδικὰ ἐσεῖς τοῦ νέου ἡμερολογίου), σᾶς παρακαλοῦμε ἰδιαιτέρως νὰ παρακολουθήσετε ὁπωσδήποτε καὶ μὲ προσοχὴ τὶς δύο παλαιὲς αὐτὲς ἐκπομπὲς τοῦ δημοσιογράφου κ. Ζερβοῦ, τὶς ὁποῖες σᾶς παραθέτουμε ἐδῶ, καὶ στὶς ὁποῖες συνολικὰ συμμετεῖχαν δύο ῥασοφόροι ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου οἱ ὁποῖοι ἀπαντούσαν σὲ ὅλες τὶς ἐρωτήσεις καὶ ἀπορίες του.
Σ᾿ αὐτὲς λοιπὸν τὶς δύο ἐκπομπὲς θὰ διαπιστώσετε πὼς ὅσα σᾶς ἐπιῤῥίπτουν οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ πατρίου ἑορτολογίου τόσες δεκαετίες τώρα, περὶ κακοδοξιῶν, αἱρέσεων, κοινωνίας μετὰ τῶν αἱρετικῶν, πολλαπλῶν παραβιάσεων τῶν ἱερῶν κανόνων, ἀναγνώρισης Ἱερωσύνης καὶ μυστηρίων στοὺς αἱρετικοὺς, καὶ ἄλλες πολλὲς παρανομίες, δυστυχῶς ἀληθεύουν, καὶ ἔχουν ἐναποτεθεῖ στὶς πλάτες ὅλων σας, δηλαδὴ ὄχι μόνο στὶς πλάτες τῶν μεγαλοσχημόνων ῥασοφόρων ἀλλὰ καὶ στὶς πλάτες τὶς ἰδικές σας, οἱ ὁποῖοι ἐνῶ βλέπετε τὶς παρανομίες τους ἐσεῖς κάθεστε καὶ τοὺς ἀνέχεστε καὶ δὲν τοὺς ἐλέγχετε ἀποτειχιζόμενοι στὴ συνέχεια, καὶ εἰσερχόμενοι στὴ πραγματικὴ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος.
Απορία ευσεβούς χριστιανού: Πάτερ, πρέπει εμείς οι oρθόδοξοι να γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας ή όχι;
Απορία ευσεβούς χριστιανού: Πάτερ, πρέπει εμείς οι oρθόδοξοι να γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας ή όχι;
Ερώτησις:
Πάτερ πρέπει εμείς οι Ορθόδοξοι να γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας ή όχι;
Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου γενέθλια δικαιούνται να γιορτάζουν μόνον σε όσους ο Θεός τα προανήγγειλεν όπως π.χ. η γέννησις του Χριστού, η Γέννησις της Παναγίας και του Ιωάννου του Προδρόμου.
Αυτά είναι Θεάρεστα γενέθλια. Τα των λοιπών ανθρώπων τα γενέθλια είναι αμαρτωλά, διότι κάθε παιδί συλλαμβάνεται με πορνικά παιχνίδια.
Εάν τα γενέθλια δεν ήταν αμαρτωλά δεν θα βάπτιζαν τα βρέφη. Όποιοι γιορτάζουν τα γενέθλιά τους, γιορτάζουν την σαρκικήν τους αμαρτίαν.
Ο Θεός θέλει, να γιορτάζωμε τα Πνευματικά μας γενέθλια και πνευματικά γεννιέται ο άνθρωπος που βαπτίζεται. Και από αμαρτωλός που ήταν γίνεται αναμάρτητος, δηλαδή ψυχικά και σωματικά καθαρός.
Και καλόν είναι αυτοί που σέβονται τον Θεόν να γιορτάζουν την ονομαστικήν τους εορτήν που λέγεται Πνευματική αναγέννησις.
Όλα τα δυτικά Παπικά κράτη, που γιορτάζουν τα γενέθλιά τους είναι σιχαμερά στα μάτια του Θεού, διότι γιορτάζουν τα πορνικά και αμαρτωλά παιχνίδια της συλλήψεώς των.
Όταν ο Ηρώδης γιόρτασεν τα αμαρτωλά γενέθλια, βρήκεν αφορμήν η Σατανάς και τον έβαλεν και έκοψεν το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή, που ολόκληρος ο κόσμος ήταν κατώτερος της κεφαλής αυτής.
Επειδή τα έργα των δυτικών είναι πονηρά, αρέσκονται να γιορτάζουν τα βρώμικα γενέθλιά τους.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.pare-dose.net/?p=4163#ixzz1hZ6sjEfa
Απορία ευσεβούς χριστιανού: Πάτερ, πρέπει εμείς οι oρθόδοξοι να γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας ή όχι;
www.pare-dose.net
Αναδημοσίευση τού αυτούσιου άρθρου από το gonia.gr («Ορθόδοξος Χριστιανική Γωνιά»)
Ερώτησις:
Πάτερ πρέπει εμείς οι Ορθόδοξοι να γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας ή όχι;
Απάντησις:
Άκουσε παιδί μου γενέθλια δικαιούνται να γιορτάζουν μόνον σε όσους ο Θεός τα προανήγγειλεν όπως π.χ. η γέννησις του Χριστού, η Γέννησις της Παναγίας και του Ιωάννου του Προδρόμου.
Αυτά είναι Θεάρεστα γενέθλια. Τα των λοιπών ανθρώπων τα γενέθλια είναι αμαρτωλά, διότι κάθε παιδί συλλαμβάνεται με πορνικά παιχνίδια.
Εάν τα γενέθλια δεν ήταν αμαρτωλά δεν θα βάπτιζαν τα βρέφη. Όποιοι γιορτάζουν τα γενέθλιά τους, γιορτάζουν την σαρκικήν τους αμαρτίαν.
Ο Θεός θέλει, να γιορτάζωμε τα Πνευματικά μας γενέθλια και πνευματικά γεννιέται ο άνθρωπος που βαπτίζεται. Και από αμαρτωλός που ήταν γίνεται αναμάρτητος, δηλαδή ψυχικά και σωματικά καθαρός.
Και καλόν είναι αυτοί που σέβονται τον Θεόν να γιορτάζουν την ονομαστικήν τους εορτήν που λέγεται Πνευματική αναγέννησις.
Όλα τα δυτικά Παπικά κράτη, που γιορτάζουν τα γενέθλιά τους είναι σιχαμερά στα μάτια του Θεού, διότι γιορτάζουν τα πορνικά και αμαρτωλά παιχνίδια της συλλήψεώς των.
Όταν ο Ηρώδης γιόρτασεν τα αμαρτωλά γενέθλια, βρήκεν αφορμήν η Σατανάς και τον έβαλεν και έκοψεν το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή, που ολόκληρος ο κόσμος ήταν κατώτερος της κεφαλής αυτής.
Επειδή τα έργα των δυτικών είναι πονηρά, αρέσκονται να γιορτάζουν τα βρώμικα γενέθλιά τους.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.pare-dose.net/?p=4163#ixzz1hZ6sjEfa
Απορία ευσεβούς χριστιανού: Πάτερ, πρέπει εμείς οι oρθόδοξοι να γιορτάζουμε τα γενέθλιά μας ή όχι;
www.pare-dose.net
Αναδημοσίευση τού αυτούσιου άρθρου από το gonia.gr («Ορθόδοξος Χριστιανική Γωνιά»)
Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011
Νὰ περνᾶς τὴ ζωή σου ἐδῶ ἔτσι, ὥστε κάθε στιγμὴ...τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης
Νὰ περνᾶς τὴ ζωή σου ἐδῶ ἔτσι, ὥστε κάθε στιγμὴ...
τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης
Νὰ περνᾶς τὴ ζωή σου ἐδῶ ἔτσι, ὥστε κάθε στιγμὴ νὰ εἶσαι ἕτοιμος νὰ τὴν ἀφήσεις. Ποτέ σου νὰ μὴν ἐπιτρέψεις οἱ ἀπολαύσεις νὰ σὲ κάνουν νὰ ξεχάσεις τὸν ἑαυτό σου καὶ τὸ Θεό. Νὰ θυμᾶσαι πάντα ὅτι ἡ ζωή σου καὶ ἡ εὐτυχία εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ, δῶρα ποὺ δέ σοῦ ἀξίζουν. Ἁμαρτία εἶναι ὅταν δὲν ἀπολαμβάνουμε σωστὰ αὐτὰ τὰ δῶρα, ὅπως καὶ ὅταν ξεχνᾶμε ὅτι ὅλα ὅσα ἔχουμε στὴ ζωή μας εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ.
Πάτερ Ἐπουράνιε! Ἂς μὴν ξεχνάω ποτὲ ὅτι ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχω εἶναι δικά Σου. Καὶ αὐτὰ τὰ δῶρα ποὺ συνεχῶς μοῦ χαρίζεις, ἂς μὲ κάνουν νὰ Σὲ ἀγαπήσω περισσότερο καὶ ὄχι νὰ ἀπομακρυνθῶ ἀπὸ Σένα. Ἂν κάποτε θὰ μὲ ἐπισκεφθεῖ ἡ δυστυχία δῶσε μου νὰ στραφῶ πάλι σὲ Σένα μὲ μετάνοια καὶ ἀγάπη.
* * *
Οἱ ἄνθρωποι κάνουν λάθος ὅταν νομίζουν ὅτι ἡ ζωὴ ποὺ ἔχουν ἀνήκει σ’ αὐτοὺς καὶ ὅτι μποροῦν νὰ κάνουν μ’ αὐτὴ ὅ,τι θέλουν. Ἡ ζωὴ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος τὴν παίρνει ὅταν Ἐκεῖνος θέλει. Καὶ αὐτὸ τὸ βλέπουμε σχεδὸν σὲ κάθε βῆμα.
* * *
Εἶναι θαῦμα ὅτι εἶμαι αὐτὸς ποὺ εἶμαι σήμερα! Ὁ παπποῦς μου ἦταν ἀγράμματος, τὸ ἴδιο καὶ ὁ πατέρας μου. Ἐνῶ ἐγὼ ἔλαβα πλούσια τὸ φῶς τῆς γνώσεως. Πῶς ἔγινα αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν οἱ γονεῖς καὶ ὁ παπποῦς μου; Δὲν μποροῦσαν αὐτοὶ νὰ μοῦ δώσουν κάτι ποὺ δὲν εἶχαν οἱ ἴδιοι. Εὐεργέτη μου, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ! Σὲ γνωρίζω. Δὲν κρύβω τὶς εὐεργεσίες Σου. Ἡ δική Σου χάρη μὲ ἔκανε νὰ εἶμαι αὐτὸς ποὺ εἶμαι. «Ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν! Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας!», μὲ δέος ἀσπάζομαι τὴ δεξιά
Σου, ποὺ μὲ εὐεργετεῖ συνεχῶς.
* * *
«Πνοὴ δὲ τίνος ἐστὶν ἡ ἐξελθοῦσα ἔκ σοῦ;» (Ἰώβ 26, 4). Ὅλον σὲ τυλίγει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ ἀτμόσφαιρα γύρω σου, ὁ ἀέρας τὸν ὁποῖο ἀναπνέεις, ἀκόμη καὶ ἡ ἴδια ἡ ἱκανότητα νὰ ἀναπνέεις, εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ. Κάθε στιγμὴ χρησιμοποιεῖς αὐτὰ τὰ δῶρα. Δὲν ἔχεις τίποτε δικό σου. Καὶ νὰ θυμᾶσαι: ὅπου εἶναι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ εἶναι καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός· γιατί ὅπου εἶναι ἡ εὐεργεσία, ἐκεῖ καὶ ὁ Εὐεργέτης, δηλαδὴ ὅπου εἶναι ἡ δημιουργία, ἐκεῖ καὶ ὁ Δημιουργός.
Ὅπως ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος προικίστηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ μὲ πολλὰ χαρίσματα, διατρέχει τὸν κίνδυνο –ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας καὶ τῆς ἀναισθησίας του –νὰ κορεσθεῖ, καὶ στὴ συνέχεια νὰ θεωρεῖ αὐτὰ τὰ χαρίσματα ἀσήμαντα καὶ νὰ ξεχάσει τὴν πραγματικὴ τους ἀξία, ἔτσι μπορεῖ νὰ συμβεῖ καὶ μὲ ἕναν ἄνθρωπο μορφωμένο, ποὺ διαβάζει πολὺ καὶ ἔχει καὶ αὐτὸς πολλὰ δῶρα ἀπὸ τὸ Θεό, τὰ βιβλία. Γι’αὐτὸν ἐπίσης ὑπάρχει κίνδυνος νὰ τὰ χορτάσει τόσο, ὥστε καὶ τὰ καλύτερα βιβλία νὰ τὰ θεωρεῖ ἀσήμαντα, νὰ ἀδιαφορεῖ
γι’αὐτὰ ἢ νὰ τὰ διαβάζει βιαστικὰ καὶ χωρὶς προσοχή. Νά μᾶς φυλάξει ὁ Θεὸς ἀπὸ τέτοιο κορεσμό. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ περιφρονοῦν τὰ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, δὲν γνωρίζουν τὴν πραγματικὴ τους ἀξία καὶ δὲν παράγουν τοὺς καρποὺς τῆς ἀρετῆς· ὅμως γι’ αυτό ἀκριβῶς δίνει ὁ Θεός τά χαρίσματά Του στὸν ἄνθρωπο, γιά νά παράγει τούς καρπούς τῆς ἀρετῆς. Πάνω σ’αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους θὰ πέσει ἡ κατάρα τοῦ Θεοῦ, ὅπως στὴν ἄχρηστη γῆ «τὴν πιοῦσαν τὸν ἐπ’αὐτῆς πολλάκις ἐρχόμενον ὑετόν… ἐκφέρουσαν δὲ ἀκάνθας
καὶ τριβόλους» (Ἑβρ. 6, 7-8).
Κάποτε ἤσουν ἀσήμαντος, δὲν εἶχες τίποτε καὶ δὲ γνώριζες τίποτε. Μετὰ ἔγινες γνωστός, μορφωμένος καὶ ἀπέκτησες κάποια περιουσία. Δοξάζεις καὶ εὐχαριστεῖς τὸ Θεό, ὁ ὁποῖος σοῦ ἔδωσε ὅλα αὐτά, μόνο γιὰ νὰ δείξει ἐπάνω σου τὴ δύναμη καὶ τὸ ἔλεός Του; Μόνο μὲ τοὺς δικούς σου κόπους δὲ θὰ μποροῦσες νὰ προχωρήσεις, ἀλλὰ θὰ ἔμενες ἐκεῖ ὅπου ἤσουν. Μπορεῖ νὰ κατέβαινες καὶ πιὸ χαμηλά.
* * *
Θυμήσου πῶς βαθμηδὸν ἀποκτοῦσες τὴν ἱκανότητα νὰ σκέφτεσαι καὶ νὰ μιλᾶς. Σκέψου πῶς χαιρόνταν οἱ γονεῖς σου, ὅταν ἄρχισες νὰ προφέρεις τὶς πρῶτες σου λέξεις καὶ πόσο εὐτυχισμένοι ἦταν! Τώρα ὅμως τὰ ἔχεις ξεχάσει καὶ θεωρεῖς δεδομένη τὴν ἱκανότητά σου νὰ σκέφτεσαι καὶ νὰ μιλᾶς, γιατί ὁ Κύριος σὲ προίκισε μὲ ὀξὺ νοῦ καί σοῦ ἔδωσε τὸ χάρισμα τοῦ λόγου. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο σὲ τιμωρεῖ, γιὰ νὰ σὲ διορθώσει. Νὰ εἶσαι εὐγνώμων πρὸς τὸ Θεὸ γιὰ τὶς εὐεργεσίες Του.
arnion.gr
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ».
Εὐγνωμοσύνη γιὰ τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης
τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης
Νὰ περνᾶς τὴ ζωή σου ἐδῶ ἔτσι, ὥστε κάθε στιγμὴ νὰ εἶσαι ἕτοιμος νὰ τὴν ἀφήσεις. Ποτέ σου νὰ μὴν ἐπιτρέψεις οἱ ἀπολαύσεις νὰ σὲ κάνουν νὰ ξεχάσεις τὸν ἑαυτό σου καὶ τὸ Θεό. Νὰ θυμᾶσαι πάντα ὅτι ἡ ζωή σου καὶ ἡ εὐτυχία εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ, δῶρα ποὺ δέ σοῦ ἀξίζουν. Ἁμαρτία εἶναι ὅταν δὲν ἀπολαμβάνουμε σωστὰ αὐτὰ τὰ δῶρα, ὅπως καὶ ὅταν ξεχνᾶμε ὅτι ὅλα ὅσα ἔχουμε στὴ ζωή μας εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ.
Πάτερ Ἐπουράνιε! Ἂς μὴν ξεχνάω ποτὲ ὅτι ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχω εἶναι δικά Σου. Καὶ αὐτὰ τὰ δῶρα ποὺ συνεχῶς μοῦ χαρίζεις, ἂς μὲ κάνουν νὰ Σὲ ἀγαπήσω περισσότερο καὶ ὄχι νὰ ἀπομακρυνθῶ ἀπὸ Σένα. Ἂν κάποτε θὰ μὲ ἐπισκεφθεῖ ἡ δυστυχία δῶσε μου νὰ στραφῶ πάλι σὲ Σένα μὲ μετάνοια καὶ ἀγάπη.
* * *
Οἱ ἄνθρωποι κάνουν λάθος ὅταν νομίζουν ὅτι ἡ ζωὴ ποὺ ἔχουν ἀνήκει σ’ αὐτοὺς καὶ ὅτι μποροῦν νὰ κάνουν μ’ αὐτὴ ὅ,τι θέλουν. Ἡ ζωὴ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος τὴν παίρνει ὅταν Ἐκεῖνος θέλει. Καὶ αὐτὸ τὸ βλέπουμε σχεδὸν σὲ κάθε βῆμα.
* * *
Εἶναι θαῦμα ὅτι εἶμαι αὐτὸς ποὺ εἶμαι σήμερα! Ὁ παπποῦς μου ἦταν ἀγράμματος, τὸ ἴδιο καὶ ὁ πατέρας μου. Ἐνῶ ἐγὼ ἔλαβα πλούσια τὸ φῶς τῆς γνώσεως. Πῶς ἔγινα αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν οἱ γονεῖς καὶ ὁ παπποῦς μου; Δὲν μποροῦσαν αὐτοὶ νὰ μοῦ δώσουν κάτι ποὺ δὲν εἶχαν οἱ ἴδιοι. Εὐεργέτη μου, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ! Σὲ γνωρίζω. Δὲν κρύβω τὶς εὐεργεσίες Σου. Ἡ δική Σου χάρη μὲ ἔκανε νὰ εἶμαι αὐτὸς ποὺ εἶμαι. «Ὁ θησαυρὸς τῶν ἀγαθῶν! Βασιλεῦ Οὐράνιε, Παράκλητε, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας!», μὲ δέος ἀσπάζομαι τὴ δεξιά
Σου, ποὺ μὲ εὐεργετεῖ συνεχῶς.
* * *
«Πνοὴ δὲ τίνος ἐστὶν ἡ ἐξελθοῦσα ἔκ σοῦ;» (Ἰώβ 26, 4). Ὅλον σὲ τυλίγει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ ἀτμόσφαιρα γύρω σου, ὁ ἀέρας τὸν ὁποῖο ἀναπνέεις, ἀκόμη καὶ ἡ ἴδια ἡ ἱκανότητα νὰ ἀναπνέεις, εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ. Κάθε στιγμὴ χρησιμοποιεῖς αὐτὰ τὰ δῶρα. Δὲν ἔχεις τίποτε δικό σου. Καὶ νὰ θυμᾶσαι: ὅπου εἶναι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ εἶναι καὶ ὁ ἴδιος ὁ Θεός· γιατί ὅπου εἶναι ἡ εὐεργεσία, ἐκεῖ καὶ ὁ Εὐεργέτης, δηλαδὴ ὅπου εἶναι ἡ δημιουργία, ἐκεῖ καὶ ὁ Δημιουργός.
Ὅπως ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος προικίστηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ μὲ πολλὰ χαρίσματα, διατρέχει τὸν κίνδυνο –ἐξαιτίας τῆς ἀδυναμίας καὶ τῆς ἀναισθησίας του –νὰ κορεσθεῖ, καὶ στὴ συνέχεια νὰ θεωρεῖ αὐτὰ τὰ χαρίσματα ἀσήμαντα καὶ νὰ ξεχάσει τὴν πραγματικὴ τους ἀξία, ἔτσι μπορεῖ νὰ συμβεῖ καὶ μὲ ἕναν ἄνθρωπο μορφωμένο, ποὺ διαβάζει πολὺ καὶ ἔχει καὶ αὐτὸς πολλὰ δῶρα ἀπὸ τὸ Θεό, τὰ βιβλία. Γι’αὐτὸν ἐπίσης ὑπάρχει κίνδυνος νὰ τὰ χορτάσει τόσο, ὥστε καὶ τὰ καλύτερα βιβλία νὰ τὰ θεωρεῖ ἀσήμαντα, νὰ ἀδιαφορεῖ
γι’αὐτὰ ἢ νὰ τὰ διαβάζει βιαστικὰ καὶ χωρὶς προσοχή. Νά μᾶς φυλάξει ὁ Θεὸς ἀπὸ τέτοιο κορεσμό. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ περιφρονοῦν τὰ χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, δὲν γνωρίζουν τὴν πραγματικὴ τους ἀξία καὶ δὲν παράγουν τοὺς καρποὺς τῆς ἀρετῆς· ὅμως γι’ αυτό ἀκριβῶς δίνει ὁ Θεός τά χαρίσματά Του στὸν ἄνθρωπο, γιά νά παράγει τούς καρπούς τῆς ἀρετῆς. Πάνω σ’αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους θὰ πέσει ἡ κατάρα τοῦ Θεοῦ, ὅπως στὴν ἄχρηστη γῆ «τὴν πιοῦσαν τὸν ἐπ’αὐτῆς πολλάκις ἐρχόμενον ὑετόν… ἐκφέρουσαν δὲ ἀκάνθας
καὶ τριβόλους» (Ἑβρ. 6, 7-8).
Κάποτε ἤσουν ἀσήμαντος, δὲν εἶχες τίποτε καὶ δὲ γνώριζες τίποτε. Μετὰ ἔγινες γνωστός, μορφωμένος καὶ ἀπέκτησες κάποια περιουσία. Δοξάζεις καὶ εὐχαριστεῖς τὸ Θεό, ὁ ὁποῖος σοῦ ἔδωσε ὅλα αὐτά, μόνο γιὰ νὰ δείξει ἐπάνω σου τὴ δύναμη καὶ τὸ ἔλεός Του; Μόνο μὲ τοὺς δικούς σου κόπους δὲ θὰ μποροῦσες νὰ προχωρήσεις, ἀλλὰ θὰ ἔμενες ἐκεῖ ὅπου ἤσουν. Μπορεῖ νὰ κατέβαινες καὶ πιὸ χαμηλά.
* * *
Θυμήσου πῶς βαθμηδὸν ἀποκτοῦσες τὴν ἱκανότητα νὰ σκέφτεσαι καὶ νὰ μιλᾶς. Σκέψου πῶς χαιρόνταν οἱ γονεῖς σου, ὅταν ἄρχισες νὰ προφέρεις τὶς πρῶτες σου λέξεις καὶ πόσο εὐτυχισμένοι ἦταν! Τώρα ὅμως τὰ ἔχεις ξεχάσει καὶ θεωρεῖς δεδομένη τὴν ἱκανότητά σου νὰ σκέφτεσαι καὶ νὰ μιλᾶς, γιατί ὁ Κύριος σὲ προίκισε μὲ ὀξὺ νοῦ καί σοῦ ἔδωσε τὸ χάρισμα τοῦ λόγου. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο σὲ τιμωρεῖ, γιὰ νὰ σὲ διορθώσει. Νὰ εἶσαι εὐγνώμων πρὸς τὸ Θεὸ γιὰ τὶς εὐεργεσίες Του.
arnion.gr
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ».
Εὐγνωμοσύνη γιὰ τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης
ΤΟ FACEBOOK
TO FACEBOOK
Δωροθέα Κυπριωτάκη
3:58pm Dec 22
Νέα αποκάλυψη: Το Facebook παρακολουθεί τους χρήστες του ακόμα και όταν δεν είναι συνδεδεμένοι!
Σύμφωνα με τον Αυστραλό hacker, Nik Cubrilovic, το δημοφιλές κοινωνικό δίκτυο μπορεί και συλλέγει πληροφορίες για τις δραστηριότητες των χρηστών του ...ακόμα και όταν αυτοί δεν είναι συνδεδεμένοι σε αυτό.
Ο hacker υποστηρίζει ότι αυτό συμβαίνει γιατί όταν κάποιος χρήστης κάνει logout απλά αποσυνδέεται από την διαδικτυακή εφαρμογή του Facebook και τα cookies που έχει αφήσει το δημοφιλές κοινωνικό δίκτυο στον browser του χρήστη συνεχίζουν να στέλνουν στοιχεία για τη διαδικτυακή δραστηριότητα του στο facebook.com.
Με αυτό τον τρόπο όπως είναι λογικό το Facebook γνωρίζει για όλες τις σελίδες που επισκέπτονται οι χρήστες του.
Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει αυτό, σύμφωνα με τον Αυστραλό hacker, είναι κάθε χρήστης να καθαρίσει τον browser του από τα οποιαδήποτε Cookies έχει αφήσει το δημοφιλές κοινωνικό δίκτυο ή πολύ απλά να χρησιμοποιεί άλλο browser για να μπαίνει στο Facebook και άλλο για να σερφάρει στο διαδίκτυο.
Δωροθέα Κυπριωτάκη
3:58pm Dec 22
Νέα αποκάλυψη: Το Facebook παρακολουθεί τους χρήστες του ακόμα και όταν δεν είναι συνδεδεμένοι!
Σύμφωνα με τον Αυστραλό hacker, Nik Cubrilovic, το δημοφιλές κοινωνικό δίκτυο μπορεί και συλλέγει πληροφορίες για τις δραστηριότητες των χρηστών του ...ακόμα και όταν αυτοί δεν είναι συνδεδεμένοι σε αυτό.
Ο hacker υποστηρίζει ότι αυτό συμβαίνει γιατί όταν κάποιος χρήστης κάνει logout απλά αποσυνδέεται από την διαδικτυακή εφαρμογή του Facebook και τα cookies που έχει αφήσει το δημοφιλές κοινωνικό δίκτυο στον browser του χρήστη συνεχίζουν να στέλνουν στοιχεία για τη διαδικτυακή δραστηριότητα του στο facebook.com.
Με αυτό τον τρόπο όπως είναι λογικό το Facebook γνωρίζει για όλες τις σελίδες που επισκέπτονται οι χρήστες του.
Ο μόνος τρόπος για να σταματήσει αυτό, σύμφωνα με τον Αυστραλό hacker, είναι κάθε χρήστης να καθαρίσει τον browser του από τα οποιαδήποτε Cookies έχει αφήσει το δημοφιλές κοινωνικό δίκτυο ή πολύ απλά να χρησιμοποιεί άλλο browser για να μπαίνει στο Facebook και άλλο για να σερφάρει στο διαδίκτυο.
Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, Προστάτης τῶν Φτωχῶν, Πατέρας τῶν Ὀρφανῶν, Δάσκαλος τῶν Ἁμαρτωλῶν
Ὁ Ἅγιος Σπυρίδων, Προστάτης τῶν Φτωχῶν, Πατέρας τῶν Ὀρφανῶν, Δάσκαλος τῶν Ἁμαρτωλῶν
Φώτης Κόντογλου
(ἀπὸ τὸ Ἀσάλευτο Θεμέλιο, Ἀκρίτας 1996)
Ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον τιμημένους ἁγίους της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ τὸν ἐπικαλοῦνται οἱ χριστιανοὶ στὶς περιστάσεις ὅπως τὸν ἅγιο Νικόλαο, τὸν ἅγιο Γεώργιο καὶ τὸν ἅγιο Δημήτριο. Τὸ τίμιο λείψανό του τὸ ἔχει ἡ Κέρκυρα, ὅπως ἡ Ζάκυνθος ἔχει τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου Διονυσίου κ᾿ ἡ Κεφαλληνία τὸν ἅγιο Γεράσιμο.
Γεννήθηκε στὸν καιρὸ τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου στὸ νησὶ τῆς Κύπρου, ἀπὸ γονιοὺς φτωχούς. Γι᾿ αὐτὸ στὰ μικρὰ χρόνια του ἤτανε τσομπάνης καὶ φύλαγε πρόβατα. Ἤτανε πολὺ ἁπλὸς στὴ γνώμη σὰν τοὺς ψαράδες ποὺ διάλεξε ὁ Χριστὸς νὰ τοὺς κάνει μαθητές του. Σὰν ἦρθε σὲ ἡλικία, παντρεύθηκε, καὶ μετὰ χρόνια χήρεψε, καὶ τόση ἤτανε ἡ ἀρετή του, ποὺ τὸν κάνανε ἐπίσκοπο σὲ μία πολιτεία λεγόμενη Τριμυθοῦντα, μ᾿ ὅλο ποὺ ἤτανε ὁλότελα ἀγράμματος. Παίρνοντας αὐτὸ τὸ πνευματικὸ ἀξίωμα ἔγινε ἀκόμα ἁπλούστερος καὶ ταπεινός, καὶ ποίμανε τὰ λογικὰ πρόβατα ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστὸς μὲ ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ μὲ αὐστηρότητα ὡσὰν ὑπεύθυνος ὅπου ἤτανε γιὰ τὴ σωτηρία τους. Ἤτανε προστάτης τῶν φτωχῶν, πατέρας τῶν ὀρφανῶν, δάσκαλος τῶν ἁμαρτωλῶν. Καὶ εἶχε τέτοια καθαρότητα καὶ ἁγιότητα, ποὺ τοῦ δόθηκε ἡ χάρη ἄνωθεν νὰ κάνει πολλὰ θαύματα, γιὰ τοῦτο ὀνομάσθηκε θαυματουργός. Μὲ τὴν προσευχή του μάζευε τὰ σύννεφα κ᾿ ἔβρεχε σὲ καιρὸ ξηρασίας, γιάτρευε τὶς ἀρρώστιες, τιμωροῦσε τοὺς πονηροὺς ἀνθρώπους, ὅπως ἔκανε μὲ κάποιους μαυραγορίτες ποὺ γκρέμνισε τὶς ἀποθῆκες ποὺ φυλάγανε τὸ σιτάρι, ἐνῶ ὁ κόσμος πέθαινε ἀπὸ τὴν πείνα, καὶ καταπλακωθήκανε μαζὶ μὲ τὸ σιτάρι: «καὶ μελετώμενον λιμὸν παρὰ τῶν σιτοκαπήλων, ἔλυσε, συμπεσουσῶν αὐτοίς, τῶν ἀποθηκῶν αἷς τὸν σίτον συνέσχον». Καὶ μ᾿ ὅλα αὐτὰ ἐζοῦσε μὲ τόση φτώχεια, ποὺ σὰν πῆγε κάποτε ἕνας φτωχὸς νὰ τὸν βοηθήσει γιὰ νὰ πληρώσει κάποιο χρέος του, δὲν εἶχε νὰ τοῦ δώσει τίποτα, καὶ μὲ θαῦμα ἔκανε μαλαματένιο ἕνα φίδι ποὺ βρέθηκε σ᾿ ἐκεῖνο τὸ μέρος, καὶ τὸ ἔδωσε στὸν φτωχό, κ᾿ ἐκεῖνος τὸ ἕλιωσε καὶ πλήρωσε τὸ χρέος του. Ἄλλη φορὰ πάλι ἔγινε κατακλυσμός, καὶ τὰ ποτάμια ξεχειλίσανε καὶ πλημμύρισε ἡ χώρα, κι᾿ ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας προσευχήθηκε καὶ τραβήξανε τὰ νερὰ καὶ στέγνωσε ὁ νεροπατημένος τόπος. Γιάτρεψε καὶ τὸν βασιλέα Κωνσταντῖνον ποὺ εἶχε ἀρρωστήσει ἀπὸ κάποια ἀγιάτρευτη ἀρρώστια, ἕνα διάκο ποὺ βουβάθηκε τὸν ἔκανε καλά, κακοὺς καὶ πλεονέκτες ἀνθρώπους ἐτιμώρησε μὲ ὑπερφυσικὴ δύναμη, καὶ πλῆθος ἄλλα θαύματα ἔκανε, ὥστε νὰ τὸν φοβοῦνται οἱ ἄδικοι κ᾿ οἱ ἀδικημένοι νὰ τὸν ἔχουνε γιὰ προστάτη καὶ καταφύγιο. Ἀλλὰ πάντα εἶχε μεγάλη ἀγάπη καὶ συμπάθεια στοὺς ἁμαρτωλούς, γι᾿ αὐτὸ κάποιοι κλέφτες ποὺ πήγανε μία νύχτα νὰ κλέψουνε πρόβατα ἀπὸ τὴ μάνδρα του, ποὺ τὴ συντηροῦσε γιὰ νὰ βοηθᾶ τοὺς πεινασμένους, τυφλωθήκανε καὶ δὲν μπορούσανε νὰ φύγουνε, καὶ πιάσανε καὶ φωνάζανε νὰ τοὺς ἐλεήσει. Κι᾿ ὁ ἅγιος ὄχι μοναχὰ τοὺς ξανάδωσε τὸ φῶς τους, ἀλλὰ τοὺς χάρισε κ᾿ ἕνα κριάρι, γιατί, ὅπως τοὺς εἶπε, εἴχανε κακοπαθήσει ὅλη τὴ νύχτα, κι᾿ ἀφοῦ τοὺς νουθέτησε νἆναι καλοὶ ἄνθρωποι, τοὺς ἔστειλε στὰ σπίτια τοὺς χωρὶς νὰ μάθει τίποτα ἡ ἐξουσία γιὰ τὴν κλεψιὰ ποὺ θέλανε νὰ κάνουνε. Προέλεγε δὲ καὶ ὅσα ἤτανε νὰ γίνουνε μὲ ἀκρίβεια, ὥστε νὰ τὸν θαυμάζει ὁ κόσμος σὰν ἕνα ὑπεράνθρωπο πρόσωπο, ἀφοῦ ἀπὸ τσομπάνης ἀξιώθηκε νὰ ἀνεβεῖ σὲ τέτοιο ὕψος. Καὶ στὴν Πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ποὺ ἔγινε στὴ Νίκαια, ἤτανε κι᾿ ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας ἀνάμεσα στοὺς τριακοσίους δέκα ὀκτὼ θεοφόρους πατέρας καί, παρ᾿ ὅλο ποὺ δὲν γνώριζε γράμματα, ἀποστόμωσε τὸν αἱρεσιάρχην Ἄρειο ποὺ ἤτανε ὁ πιὸ σπουδασμένος στὰ γράμματα ἀπὸ ὅλους τοὺς δεσποτάδες.
Ὅλον τὸν καιρὸ ποὺ ἔζησε δὲν ἔπαψε νὰ κάνει θαύματα. Τὸ μεγαλύτερο ἤτανε ἡ ἀνάσταση τῆς πεθαμένης κόρης του ποὺ σηκώθηκε ἀπὸ τὸ μνῆμα καὶ μαρτύρησε σὲ ποιὸ μέρος εἶχε φυλάξει τὰ χρήματα ποὺ τῆς ἐμπιστεύθηκε κάποια γυναίκα, καὶ πάλι ξανακοιμήθηκε. Κάποτε πῆγε στὸν ἅγιο μία γυναίκα ποὺ εἶχε ἕνα παιδάκι καὶ τῆς πέθανε, καὶ τὸν παρακαλοῦσε μὲ δάκρυα πολλὰ νὰ τὸ ἀναστήσει, τόσο συνηθισμένοι ἤτανε οἱ ἄνθρωποι, ποὺ τὸν γνωρίζανε, στὰ θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ ἅγιος. Καὶ ἐκεῖνος τὸ ἀνάστησε μὲ τὴν προσευχή του. Μὰ ἡ μητέρα του σὰν τὸ εἶδε ζωντανό, ἀπὸ τὴν πολλὴ χαρὰ τῆς πέθανε ἡ ἴδια. Κι᾿ ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας ἀνέστησε καὶ τὴ γυναίκα.
Αὐτὰ τὰ μεγάλα θαύματα ξακουσθήκανε στὸν κόσμο, κι᾿ ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας, ζωντας ἀκόμα, τιμήθηκε σὰν ἅγιος καὶ θαυματουργός. Καὶ ἕως τώρα κάνει πολλὰ θαύματα τὸ σκήνωμά του ποὺ εἶναι ὁ θησαυρὸς τῶν Κερκυραίων.
Ὅταν ἐλειτουργοῦσε, παραστεκότανε Ἄγγελοι ποὺ τοὺς βλέπανε μὲ τὰ μάτια τοὺς πολλοὶ ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανούς, καὶ ποὺ ἔλεγε τὸ «Εἰρήνη πᾶσι», οἱ Ἄγγελοι ἀντιφωνούσανε «Καὶ τῷ πνεύματί σου» ἀντὶ τῶν ψαλτάδων, καὶ τὸν περιέλουζε κάποια ὑπερφυσικὴ φωτοχυσία.
Μὲ τέτοια ἀγγελικὴ πολιτεία ἀφοῦ ἔζησε κ᾿ ἔφθασε σὲ βαθὺ γῆρας ποιμαίνοντας τὰ λογικὰ πρόβατα, μετέστη πρὸς Κύριον. Τὸ δὲ ἅγιο λείψανό του ἔμεινε κάμποσον καιρὸ στὴν Τριμυθοῦντα κι᾿ ἀπὸ κεῖ τὸ πήγανε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὸ ἐβάλανε στὴν ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὅπου φυλαγότανε τὰ ἅγια λείψανα πολλῶν ἁγίων. Κατὰ τὴ βασιλεία τῶν Τούρκων εὑρέθη εἰς τὰ χέρια ἑνὸς εὐλαβοῦς χριστιανοῦ ποὺ τὸν λέγανε Βούλγαρη, κι᾿ αὐτὸς μὲ μεγάλα βάσανα καὶ κόπους τὸ ἔφερε ἕως τὴν Ἀλβανία κρυμμένο μέσα σὲ τσουβάλια, κι᾿ ἀπὸ κεῖ τὸ πέρασε μ᾿ ἕνα καΐκι στὴν Κέρκυρα ποὺ τὴν κρατούσανε οἱ Βενετσιάνοι, κι᾿ ἀπὸ τότε βρίσκεται σ᾿ αὐτὸ τὸ νησί, ἀπείραχτο ἀπὸ τὸν καιρό, μὲ ὅλο ὅπου περάσανε 1600 χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησή του. Στὸ κουβούκλιο στέκεται ὄρθιος ὁ ἅγιος, μὲ χέρια σταυρωμένα, ντυμένος μὲ τὰ ἄμφιά του καὶ τὸν βγάζουνε σὲ λιτανεία δυὸ φορὲς τὸ χρόνο. Οἱ Κερκυραῖοι ἔχουνε τὸ ἱερὸ σκήνωμα σὲ μεγάλη εὐλάβεια καὶ τὸ θεωροῦνε θησαυρὸ τοῦ νησιοῦ τους. Τὸν καιρὸ ποὺ δούλεψα στὸ Μουσεῖο τῆς Κέρκυρας γνώρισα τὸν πάπα-Βούλγαρη, ποὺ ἤτανε ἐφημέριος του ναοῦ, κατὰ κληρονομικὸ δικαίωμα, ἄνθρωπος ποὺ ἀγαποῦσε τὴν τέχνη καὶ τὰ γράμματα. Τὸ ἅγιο λείψανο θαυματουργεῖ πάντα ἕως σήμερα σὲ ὅποιους ἐπικαλεσθοῦνε μὲ πίστη τὸν ἅγιο.
Στὴν ὀρθόδοξη ἁγιογραφία ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας παριστάνεται γηραλέος μὲ γυριστὴ μύτη καὶ μὲ διχαλωτὸ κοντὸ ἄσπρο γένι, «γέρων διχαλογένης φορῶν σκοῦφον». Ὁ σκοῦφος του εἶναι παράξενος, σὰν κινέζικος, μυτερὸς στὴν κορυφή. Δὲν ζωγραφίζεται ποτὲ ξεσκούφωτος. Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς εἰκόνες ἀπάνω σὲ σανίδι εἴτε σὲ τοῖχο σὲ ἄλλο μέρος τῆς ἐκκλησίας, ζωγραφίζεται συχνὰ στὸ ἅγιο Βῆμα μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους μεγάλους ἱεράρχας Βασίλειο, Χρυσόστομο καὶ Γρηγόριο κάτω ἀπὸ τὴν Πλατυτέρα. Στὸ χαρτὶ ποὺ βαστᾶ εἶναι γραμμένο: «Ἔτι προσφέρομέν Σοι τὴν λογικὴν ταύτην καὶ ἀναίμακτον θυσίαν».
Ἡ ὑμνολογία μας τὸν στόλισε μὲ τὰ ἀμάραντα ἄνθη της, ποὺ πολὺ λίγοι ἀπὸ μᾶς τὰ μελετήσανε γιὰ νὰ δοῦνε πὼς ἀληθινὰ εἶναι ἀμάραντα.
«Χαίροις ἀρχιερέων κανών, τῆς Ἐκκλησίας ἀδιάσειστον ἔρεισμα· τὸ κλέος τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ τῶν θαυμάτων πηγή, τῆς ἀγάπης ρεῖθρον μὴ κενούμενον...». «Πράος καὶ κληρονόμος τῆς γῆς, Σύ, τῶν πραέων ἀληθῶς ἀναδέδειξαι, Σπυρίδων, πατέρων δόξα, ὁ ταῖς νευραὶς τῶν σοφῶν καὶ ἁπλῶν σου λόγων, θείᾳ χάριτι, ἐχθρὸν τὸν παμπόνηρον καὶ παράφρονα Ἄρειον ἐναποπνίξας, καὶ τὸ δόγμα τὸ ἔνθεον καὶ σωτήριον ἀνυψώσας ἐν Πνεύματι...». «Ἐκ ποιμνίων ὥσπερ τὸν Δαυΐδ, σὲ ἀναλαβόμενος ὁ Πλαστουργός, λογικῆς ποίμνης ἔθετο ποιμένα πανάριστον, τὴ ἁπλότητι καὶ πραότητι λάμποντα καὶ τὴ ἀκακία, ὅσιε, Ποιμὴν καλλωπιζόμενον». «Μωυσέως τὸ ἄπλαστον, Δαυῒδ τὸ πρᾶον, Ἰὼβ τοῦ Αὐσίτιδος τὸ ἄμεμπτον κτησάμενος, τοῦ Πνεύματος γέγονας κατοικητήριον, μέλπων, Ἱερώτατε: Ὁ ὧν εὐλογημένος καὶ ὑπερένδοξος». «Σὲ ἐξ ἀλόγου ποίμνης μετήγαγεν εἰς λογικὴν τὸ Πνεῦμα, πνευματοφόρε, ὡς τὸν Μωσέα καὶ Δαυῒδ ὧν ἐμιμήσω τὸ πράον, Σπυρίδων, φῶς οἰκουμένης». Τὸ ἀπολυτίκιον λέει: «Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης ὑπέρμαχος, καὶ θαυματουργὸς θεοφόρε, Σπυρίδων, πατὴρ ἡμῶν. Διὸ νεκρὰ Σὺ ἐν τάφῳ προσφωνεῖς, καὶ ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλες· καὶ ἐν τῷ μέλπειν τὰς ἁγίας Σου εὐχάς, Ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργοῦντάς Σοι, Ἱερώτατε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι· δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι· δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ Σοῦ πᾶσιν ἰάματα».
Φώτης Κόντογλου
(ἀπὸ τὸ Ἀσάλευτο Θεμέλιο, Ἀκρίτας 1996)
Ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πλέον τιμημένους ἁγίους της Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ τὸν ἐπικαλοῦνται οἱ χριστιανοὶ στὶς περιστάσεις ὅπως τὸν ἅγιο Νικόλαο, τὸν ἅγιο Γεώργιο καὶ τὸν ἅγιο Δημήτριο. Τὸ τίμιο λείψανό του τὸ ἔχει ἡ Κέρκυρα, ὅπως ἡ Ζάκυνθος ἔχει τὸ λείψανο τοῦ ἁγίου Διονυσίου κ᾿ ἡ Κεφαλληνία τὸν ἅγιο Γεράσιμο.
Γεννήθηκε στὸν καιρὸ τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου στὸ νησὶ τῆς Κύπρου, ἀπὸ γονιοὺς φτωχούς. Γι᾿ αὐτὸ στὰ μικρὰ χρόνια του ἤτανε τσομπάνης καὶ φύλαγε πρόβατα. Ἤτανε πολὺ ἁπλὸς στὴ γνώμη σὰν τοὺς ψαράδες ποὺ διάλεξε ὁ Χριστὸς νὰ τοὺς κάνει μαθητές του. Σὰν ἦρθε σὲ ἡλικία, παντρεύθηκε, καὶ μετὰ χρόνια χήρεψε, καὶ τόση ἤτανε ἡ ἀρετή του, ποὺ τὸν κάνανε ἐπίσκοπο σὲ μία πολιτεία λεγόμενη Τριμυθοῦντα, μ᾿ ὅλο ποὺ ἤτανε ὁλότελα ἀγράμματος. Παίρνοντας αὐτὸ τὸ πνευματικὸ ἀξίωμα ἔγινε ἀκόμα ἁπλούστερος καὶ ταπεινός, καὶ ποίμανε τὰ λογικὰ πρόβατα ποὺ τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Χριστὸς μὲ ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ μὲ αὐστηρότητα ὡσὰν ὑπεύθυνος ὅπου ἤτανε γιὰ τὴ σωτηρία τους. Ἤτανε προστάτης τῶν φτωχῶν, πατέρας τῶν ὀρφανῶν, δάσκαλος τῶν ἁμαρτωλῶν. Καὶ εἶχε τέτοια καθαρότητα καὶ ἁγιότητα, ποὺ τοῦ δόθηκε ἡ χάρη ἄνωθεν νὰ κάνει πολλὰ θαύματα, γιὰ τοῦτο ὀνομάσθηκε θαυματουργός. Μὲ τὴν προσευχή του μάζευε τὰ σύννεφα κ᾿ ἔβρεχε σὲ καιρὸ ξηρασίας, γιάτρευε τὶς ἀρρώστιες, τιμωροῦσε τοὺς πονηροὺς ἀνθρώπους, ὅπως ἔκανε μὲ κάποιους μαυραγορίτες ποὺ γκρέμνισε τὶς ἀποθῆκες ποὺ φυλάγανε τὸ σιτάρι, ἐνῶ ὁ κόσμος πέθαινε ἀπὸ τὴν πείνα, καὶ καταπλακωθήκανε μαζὶ μὲ τὸ σιτάρι: «καὶ μελετώμενον λιμὸν παρὰ τῶν σιτοκαπήλων, ἔλυσε, συμπεσουσῶν αὐτοίς, τῶν ἀποθηκῶν αἷς τὸν σίτον συνέσχον». Καὶ μ᾿ ὅλα αὐτὰ ἐζοῦσε μὲ τόση φτώχεια, ποὺ σὰν πῆγε κάποτε ἕνας φτωχὸς νὰ τὸν βοηθήσει γιὰ νὰ πληρώσει κάποιο χρέος του, δὲν εἶχε νὰ τοῦ δώσει τίποτα, καὶ μὲ θαῦμα ἔκανε μαλαματένιο ἕνα φίδι ποὺ βρέθηκε σ᾿ ἐκεῖνο τὸ μέρος, καὶ τὸ ἔδωσε στὸν φτωχό, κ᾿ ἐκεῖνος τὸ ἕλιωσε καὶ πλήρωσε τὸ χρέος του. Ἄλλη φορὰ πάλι ἔγινε κατακλυσμός, καὶ τὰ ποτάμια ξεχειλίσανε καὶ πλημμύρισε ἡ χώρα, κι᾿ ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας προσευχήθηκε καὶ τραβήξανε τὰ νερὰ καὶ στέγνωσε ὁ νεροπατημένος τόπος. Γιάτρεψε καὶ τὸν βασιλέα Κωνσταντῖνον ποὺ εἶχε ἀρρωστήσει ἀπὸ κάποια ἀγιάτρευτη ἀρρώστια, ἕνα διάκο ποὺ βουβάθηκε τὸν ἔκανε καλά, κακοὺς καὶ πλεονέκτες ἀνθρώπους ἐτιμώρησε μὲ ὑπερφυσικὴ δύναμη, καὶ πλῆθος ἄλλα θαύματα ἔκανε, ὥστε νὰ τὸν φοβοῦνται οἱ ἄδικοι κ᾿ οἱ ἀδικημένοι νὰ τὸν ἔχουνε γιὰ προστάτη καὶ καταφύγιο. Ἀλλὰ πάντα εἶχε μεγάλη ἀγάπη καὶ συμπάθεια στοὺς ἁμαρτωλούς, γι᾿ αὐτὸ κάποιοι κλέφτες ποὺ πήγανε μία νύχτα νὰ κλέψουνε πρόβατα ἀπὸ τὴ μάνδρα του, ποὺ τὴ συντηροῦσε γιὰ νὰ βοηθᾶ τοὺς πεινασμένους, τυφλωθήκανε καὶ δὲν μπορούσανε νὰ φύγουνε, καὶ πιάσανε καὶ φωνάζανε νὰ τοὺς ἐλεήσει. Κι᾿ ὁ ἅγιος ὄχι μοναχὰ τοὺς ξανάδωσε τὸ φῶς τους, ἀλλὰ τοὺς χάρισε κ᾿ ἕνα κριάρι, γιατί, ὅπως τοὺς εἶπε, εἴχανε κακοπαθήσει ὅλη τὴ νύχτα, κι᾿ ἀφοῦ τοὺς νουθέτησε νἆναι καλοὶ ἄνθρωποι, τοὺς ἔστειλε στὰ σπίτια τοὺς χωρὶς νὰ μάθει τίποτα ἡ ἐξουσία γιὰ τὴν κλεψιὰ ποὺ θέλανε νὰ κάνουνε. Προέλεγε δὲ καὶ ὅσα ἤτανε νὰ γίνουνε μὲ ἀκρίβεια, ὥστε νὰ τὸν θαυμάζει ὁ κόσμος σὰν ἕνα ὑπεράνθρωπο πρόσωπο, ἀφοῦ ἀπὸ τσομπάνης ἀξιώθηκε νὰ ἀνεβεῖ σὲ τέτοιο ὕψος. Καὶ στὴν Πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ποὺ ἔγινε στὴ Νίκαια, ἤτανε κι᾿ ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας ἀνάμεσα στοὺς τριακοσίους δέκα ὀκτὼ θεοφόρους πατέρας καί, παρ᾿ ὅλο ποὺ δὲν γνώριζε γράμματα, ἀποστόμωσε τὸν αἱρεσιάρχην Ἄρειο ποὺ ἤτανε ὁ πιὸ σπουδασμένος στὰ γράμματα ἀπὸ ὅλους τοὺς δεσποτάδες.
Ὅλον τὸν καιρὸ ποὺ ἔζησε δὲν ἔπαψε νὰ κάνει θαύματα. Τὸ μεγαλύτερο ἤτανε ἡ ἀνάσταση τῆς πεθαμένης κόρης του ποὺ σηκώθηκε ἀπὸ τὸ μνῆμα καὶ μαρτύρησε σὲ ποιὸ μέρος εἶχε φυλάξει τὰ χρήματα ποὺ τῆς ἐμπιστεύθηκε κάποια γυναίκα, καὶ πάλι ξανακοιμήθηκε. Κάποτε πῆγε στὸν ἅγιο μία γυναίκα ποὺ εἶχε ἕνα παιδάκι καὶ τῆς πέθανε, καὶ τὸν παρακαλοῦσε μὲ δάκρυα πολλὰ νὰ τὸ ἀναστήσει, τόσο συνηθισμένοι ἤτανε οἱ ἄνθρωποι, ποὺ τὸν γνωρίζανε, στὰ θαύματα ποὺ ἔκανε ὁ ἅγιος. Καὶ ἐκεῖνος τὸ ἀνάστησε μὲ τὴν προσευχή του. Μὰ ἡ μητέρα του σὰν τὸ εἶδε ζωντανό, ἀπὸ τὴν πολλὴ χαρὰ τῆς πέθανε ἡ ἴδια. Κι᾿ ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας ἀνέστησε καὶ τὴ γυναίκα.
Αὐτὰ τὰ μεγάλα θαύματα ξακουσθήκανε στὸν κόσμο, κι᾿ ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας, ζωντας ἀκόμα, τιμήθηκε σὰν ἅγιος καὶ θαυματουργός. Καὶ ἕως τώρα κάνει πολλὰ θαύματα τὸ σκήνωμά του ποὺ εἶναι ὁ θησαυρὸς τῶν Κερκυραίων.
Ὅταν ἐλειτουργοῦσε, παραστεκότανε Ἄγγελοι ποὺ τοὺς βλέπανε μὲ τὰ μάτια τοὺς πολλοὶ ἀπὸ τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανούς, καὶ ποὺ ἔλεγε τὸ «Εἰρήνη πᾶσι», οἱ Ἄγγελοι ἀντιφωνούσανε «Καὶ τῷ πνεύματί σου» ἀντὶ τῶν ψαλτάδων, καὶ τὸν περιέλουζε κάποια ὑπερφυσικὴ φωτοχυσία.
Μὲ τέτοια ἀγγελικὴ πολιτεία ἀφοῦ ἔζησε κ᾿ ἔφθασε σὲ βαθὺ γῆρας ποιμαίνοντας τὰ λογικὰ πρόβατα, μετέστη πρὸς Κύριον. Τὸ δὲ ἅγιο λείψανό του ἔμεινε κάμποσον καιρὸ στὴν Τριμυθοῦντα κι᾿ ἀπὸ κεῖ τὸ πήγανε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὸ ἐβάλανε στὴν ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὅπου φυλαγότανε τὰ ἅγια λείψανα πολλῶν ἁγίων. Κατὰ τὴ βασιλεία τῶν Τούρκων εὑρέθη εἰς τὰ χέρια ἑνὸς εὐλαβοῦς χριστιανοῦ ποὺ τὸν λέγανε Βούλγαρη, κι᾿ αὐτὸς μὲ μεγάλα βάσανα καὶ κόπους τὸ ἔφερε ἕως τὴν Ἀλβανία κρυμμένο μέσα σὲ τσουβάλια, κι᾿ ἀπὸ κεῖ τὸ πέρασε μ᾿ ἕνα καΐκι στὴν Κέρκυρα ποὺ τὴν κρατούσανε οἱ Βενετσιάνοι, κι᾿ ἀπὸ τότε βρίσκεται σ᾿ αὐτὸ τὸ νησί, ἀπείραχτο ἀπὸ τὸν καιρό, μὲ ὅλο ὅπου περάσανε 1600 χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησή του. Στὸ κουβούκλιο στέκεται ὄρθιος ὁ ἅγιος, μὲ χέρια σταυρωμένα, ντυμένος μὲ τὰ ἄμφιά του καὶ τὸν βγάζουνε σὲ λιτανεία δυὸ φορὲς τὸ χρόνο. Οἱ Κερκυραῖοι ἔχουνε τὸ ἱερὸ σκήνωμα σὲ μεγάλη εὐλάβεια καὶ τὸ θεωροῦνε θησαυρὸ τοῦ νησιοῦ τους. Τὸν καιρὸ ποὺ δούλεψα στὸ Μουσεῖο τῆς Κέρκυρας γνώρισα τὸν πάπα-Βούλγαρη, ποὺ ἤτανε ἐφημέριος του ναοῦ, κατὰ κληρονομικὸ δικαίωμα, ἄνθρωπος ποὺ ἀγαποῦσε τὴν τέχνη καὶ τὰ γράμματα. Τὸ ἅγιο λείψανο θαυματουργεῖ πάντα ἕως σήμερα σὲ ὅποιους ἐπικαλεσθοῦνε μὲ πίστη τὸν ἅγιο.
Στὴν ὀρθόδοξη ἁγιογραφία ὁ ἅγιος Σπυρίδωνας παριστάνεται γηραλέος μὲ γυριστὴ μύτη καὶ μὲ διχαλωτὸ κοντὸ ἄσπρο γένι, «γέρων διχαλογένης φορῶν σκοῦφον». Ὁ σκοῦφος του εἶναι παράξενος, σὰν κινέζικος, μυτερὸς στὴν κορυφή. Δὲν ζωγραφίζεται ποτὲ ξεσκούφωτος. Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς εἰκόνες ἀπάνω σὲ σανίδι εἴτε σὲ τοῖχο σὲ ἄλλο μέρος τῆς ἐκκλησίας, ζωγραφίζεται συχνὰ στὸ ἅγιο Βῆμα μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους μεγάλους ἱεράρχας Βασίλειο, Χρυσόστομο καὶ Γρηγόριο κάτω ἀπὸ τὴν Πλατυτέρα. Στὸ χαρτὶ ποὺ βαστᾶ εἶναι γραμμένο: «Ἔτι προσφέρομέν Σοι τὴν λογικὴν ταύτην καὶ ἀναίμακτον θυσίαν».
Ἡ ὑμνολογία μας τὸν στόλισε μὲ τὰ ἀμάραντα ἄνθη της, ποὺ πολὺ λίγοι ἀπὸ μᾶς τὰ μελετήσανε γιὰ νὰ δοῦνε πὼς ἀληθινὰ εἶναι ἀμάραντα.
«Χαίροις ἀρχιερέων κανών, τῆς Ἐκκλησίας ἀδιάσειστον ἔρεισμα· τὸ κλέος τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ τῶν θαυμάτων πηγή, τῆς ἀγάπης ρεῖθρον μὴ κενούμενον...». «Πράος καὶ κληρονόμος τῆς γῆς, Σύ, τῶν πραέων ἀληθῶς ἀναδέδειξαι, Σπυρίδων, πατέρων δόξα, ὁ ταῖς νευραὶς τῶν σοφῶν καὶ ἁπλῶν σου λόγων, θείᾳ χάριτι, ἐχθρὸν τὸν παμπόνηρον καὶ παράφρονα Ἄρειον ἐναποπνίξας, καὶ τὸ δόγμα τὸ ἔνθεον καὶ σωτήριον ἀνυψώσας ἐν Πνεύματι...». «Ἐκ ποιμνίων ὥσπερ τὸν Δαυΐδ, σὲ ἀναλαβόμενος ὁ Πλαστουργός, λογικῆς ποίμνης ἔθετο ποιμένα πανάριστον, τὴ ἁπλότητι καὶ πραότητι λάμποντα καὶ τὴ ἀκακία, ὅσιε, Ποιμὴν καλλωπιζόμενον». «Μωυσέως τὸ ἄπλαστον, Δαυῒδ τὸ πρᾶον, Ἰὼβ τοῦ Αὐσίτιδος τὸ ἄμεμπτον κτησάμενος, τοῦ Πνεύματος γέγονας κατοικητήριον, μέλπων, Ἱερώτατε: Ὁ ὧν εὐλογημένος καὶ ὑπερένδοξος». «Σὲ ἐξ ἀλόγου ποίμνης μετήγαγεν εἰς λογικὴν τὸ Πνεῦμα, πνευματοφόρε, ὡς τὸν Μωσέα καὶ Δαυῒδ ὧν ἐμιμήσω τὸ πράον, Σπυρίδων, φῶς οἰκουμένης». Τὸ ἀπολυτίκιον λέει: «Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης ὑπέρμαχος, καὶ θαυματουργὸς θεοφόρε, Σπυρίδων, πατὴρ ἡμῶν. Διὸ νεκρὰ Σὺ ἐν τάφῳ προσφωνεῖς, καὶ ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλες· καὶ ἐν τῷ μέλπειν τὰς ἁγίας Σου εὐχάς, Ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργοῦντάς Σοι, Ἱερώτατε. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι· δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι· δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ Σοῦ πᾶσιν ἰάματα».
Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011
Σταχυολογήματα
Σταχυολογήματα
Mιχαλης Kαρακατσανης
ὍΠΟΥ βρίσκεται ὁ Θεός, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει κακό. Ὅλα ὅσα προέρχονται ἀπὸ τὸ Θεό, ἔχουν μέσα τους τὴν εἰρήνη καὶ ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο στὴν αὐτοκατάκριση καὶ τὴν ταπείνωση.
«Ἡ πίστη χωρὶς τὰ ἔργα εἶναι νεκρή» (Ἰακ. 2:26). Ἡ ἀληθινὴ πίστη δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς τὰ ἔργα. Ὅποιος πραγματικὰ πιστεύει, ἐκεῖνος ὁπωσδήποτε θὰ κάνει καί καλὰ ἔργα.
Ἂν ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ ἀπὸ ἀφοσίωση στὴ ζωὴ τῆς ἀρετῆς, δὲν πολυμεριμνᾶ γιὰ τὸν ἑαυτό του, πιστεύοντας ὅτι γι’ αὐτὸν φροντίζει ὁ Θεός, αὐτή του ἡ ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶναι καὶ γνήσια καὶ συνετή.
Ὅποιος πραγματικὰ ἀγαπάει τὸ Θεό, θεωρεῖ τὸν ἑαυτὸ του ταξιδιώτη καὶ ξένο στὴ γῆ αὐτή. Στὴν ἐπιδίωξή του νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ Θεό, Αὐτὸν μονάχα ἀτενίζει συνεχῶς μὲ τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά του.
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ θ’ ἀποφασίσει νὰ ζήσει τὴν ἐσωτερικὴ ζωή, πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα πρέπει νὰ ἔχει τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας (Παροιμ. 1:7).
Ὁ νοῦς τοῦ προσεκτικοῦ ἀνθρώπου μοιάζει μὲ ἄγρυπνο φύλακα καὶ φρουρὸ τῆς ἐσωτερικῆς Ἱερουσαλήμ. Ἀπὸ τὸ ὕψος τῆς πνευματικῆς ζωῆς, βλέπει μὲ τὸ καθαρὸ του μάτι τὶς ἐνάντιες δυνάμεις, γύρω του καὶ μέσα στὴν ψυχή του, σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Ψαλμωδοῦ: «Καὶ εἶδαν τὰ μάτια μου τί ἔπαθαν οἱ ἐχθροί μου» (Ψαλμ. 53:9).
Ὁ ἄνθρωπος, ὅσο ἔχει τὴ σάρκα του, μοιάζει μὲ ἀναμμένο κερί. Ὅπως τὸ κερὶ εἶναι προορισμένο νὰ λιώσει, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ πεθάνει. Ἡ ψυχή του ὅμως εἶναι ἀθάνατη, γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ μεριμνοῦμε περισσότερο γιὰ τὴν ψυχὴ παρὰ γιὰ τὸ σῶμα: «Τί ὠφελεῖται ὁ ἄνθρωπος, ἂν κερδίσει ὁλόκληρο τὸν κόσμο, χάσει ὅμως τὴν ψυχή του; Ἢ τί μπορεῖ νὰ δώσει ὁ ἄνθρωπος ὡς ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν ψυχή του;» (Ματθ. 16:26).
Ἂν ἐπιτρέψει ὁ Κύριος νὰ δοκιμάσει ὁ ἄνθρωπος ἀσθένειες, τότε Ἐκεῖνος θὰ τοῦ δώσει καὶ τὴ δύναμη τῆς ὑπομονῆς.
Πρέπει νὰ συνηθίσεις τὸ νοῦ σου νὰ «κολυμπάει» μέσα στὸ νόμο τοῦ Κυρίου. Κάτω ἀπὸ τὴν καθοδήγηση Ἐκείνου νὰ προσαρμόζεις καὶ τὴ ζωή σου.
Ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς ἀποκτᾶται μὲ τὶς θλίψεις. Ἡ Γραφὴ λέει: «Περάσαμε ἀπό τὴ φωτιὰ καὶ τὸν κατακλυσμὸ τῶν θλίψεων. Τελικὰ, ὅμως, μᾶς ὁδήγησες σὲ τόπο ἀναψυχῆς» (Ψαλμ. 65:12).
Τίποτε δὲν συμβάλλει τόσο στὴν ἀπόκτηση τῆς ἐσωτερικῆς εἰρήνης, ὅσο ἡ σιωπὴ καὶ ἡ συζήτηση μὲ τὸν ἑαυτό μας μᾶλλον παρὰ μὲ τοὺς ἄλλους.
Μπορεῖς, βλέποντας τὸν ἥλιο μὲ τὰ φυσικὰ μάτια, νὰ μὴ χαίρεσαι; Μὰ πόσο μεγαλύτερη χαρὰ θὰ νιώθεις, ὅταν ὁ νοῦς σου βλέπει μὲ τὰ ἐσωτερικὰ μάτια τὸν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, τὸ Χριστό;
Γιὰ νὰ διατηρήσεις τὴν ψυχικὴ εἰρήνη, πρέπει νὰ διώχνεις ἀπὸ κοντά σου τὴν ἀθυμία, νὰ προσπαθεῖς νὰ ἔχεις τὸ πνεῦμα τῆς χαρᾶς, νὰ ἀποφεύγεις τὴν κατάκριση τῶν ἄλλων καὶ νὰ συγκαταβαίνεις στὶς ἀδυναμίες τῶν ἀδελφῶν σου.
Κάθε πρόοδο καὶ ἐπιτυχία, σ’ ὁποιονδήποτε τομέα τῆς ζωῆς μας, πρέπει νὰ τὶς ἀποδίδουμε στὸν Κύριο. Καὶ μαζὶ μὲ τὸν προφήτη νὰ λέμε: «Ὄχι σ’ ἐμᾶς Κύριε, ὄχι σ’ ἐμᾶς, ἀλλὰ στ’ ὄνομά σου δῶσε δόξα» (Ψαλμ. 113:9).
Στὸ 35ο ἔτος τῆς ἡλικίας του, δηλαδὴ στὰ μισά περίπου τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, ὁ ἄνθρωπος
κάνει συνήθως μεγάλο ἀγώνα γιὰ νὰ συγκρατήσει τὸν ἑαυτό του. Πολλοί, σ’ αὐτὴ τὴν ἡλικία, δὲν παραμένουν στὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς. Ξεφεύγουν καὶ ἀκολουθοῦν τὸ δρόμο τῶν ἐπιθυμιῶν τους.
Ὅποιος θέλει νὰ σωθεῖ, πρέπει νὰ διατηρεῖ τὴν καρδιά του σὲ κατάσταση μετάνοιας καὶ συντριβῆς: «Θυσία εὐάρεστη γιὰ τὸ Θεὸ εἶναι ἡ ψυχὴ ποὺ ἔχει συντριβεῖ μὲ τὴ μετάνοια. Ποτὲ δὲν θὰ καταφρονήσει ὁ Θεὸς καρδιὰ ποὺ νιώθει συντριβὴ καὶ ταπείνωση» (Ψαλμ. 50:19).
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ ἔχει καρδιὰ ταπεινὴ καὶ λογισμὸ εἰρηνικό, τότε ὅλες οἱ σκευωρίες τοῦ ἐχθροῦ μένουν ἀνενέργητες. Γιατί ὅπου ὑπάρχει ἡ εἰρήνη τῶν λογισμῶν, ἐκεῖ ἀναπαύεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός.
Ἡ ἀπελπισία εἶναι ἡ μεγαλύτερη χαρὰ τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἁμαρτία θανάσιμη.
Προτοῦ ἀκούσεις τὸν ἄλλον, δὲν πρέπει ν’ ἀπαντᾶς. «Ἐκεῖνος ποὺ ἀποκρίνεται χωρὶς ν’ ἀκούσει πρῶτα, εἶναι ἀσύνετος καὶ ντροπιάζετα黨 (Παρ. 18:13).
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δεχθεῖ κάτι τὸ θεϊκὸ μέσα του, ἡ καρδιὰ του χαίρεται. Ὅταν, ἀντίθετα, δεχθεῖ κάτι τὸ διαβολικό, τότε συγχύζεται καὶ ταράζεται.
Ὅποιος σηκώνει τὴν ἀρρώστια μὲ ὑπομονὴ καὶ εὐγνωμοσύνη στὸ Θεό, στεφανώνεται σὰν μάρτυρας. Πρέπει νὰ διώχνουμε μακριὰ τοὺς ἀκάθαρτους λογισμούς, ἰδιαίτερα ὅταν προσευχόμαστε στὸ Θεό. Γιατί δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ συνυπάρχουν ἡ δυσοσμία μὲ τὴν εὐωδία.
Ἂν ἐμεῖς δὲν συμφωνοῦμε μὲ τοὺς κακοὺς λογισμούς, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸ διάβολο, κάνουμε πολὺ καλά. Γιατί τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα μόνο στοὺς ἐμπαθεῖς ἀνθρώπους ἀσκεῖ ἀποτελεσματικὰ τὴν ἐπίδρασή του, ἐνῶ τοὺς ἀπαθεῖς προσπαθεῖ νὰ τοὺς ἐπηρεάσει ἀπὸ μακριά.
Ὁ νέος ἄνθρωπος εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴν ταράζεται ἀπὸ σαρκικοὺς λογισμούς. Πρέπει γι’ αὐτὸ νὰ προσεύχεται ἐπίμονα στὸ Θεό, γιὰ νὰ σβήνει τὴ σπίθα τῶν αἰσχρῶν ἐπιθυμιῶν μόλις ἐμφανίζεται. Ἔτσι δὲν θὰ δυναμώσει ποτὲ ἡ φλόγα.
Πρέπει νὰ τὰ ὑπομένουμε ὅλα γιὰ χάρη τοῦ Θεοῦ μὲ εὐχαρίστηση. Ἡ ζωή μας, συγκριτικὰ μὲ τὴν αἰωνιότητα, εἶναι μιὰ στιγμή. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος λέει πὼς «ὅσα ὑποφέρουμε τώρα, δὲν ἰσοσταθμίζουν τὴ δόξα πού μᾶς ἐπιφυλάσσει ὁ Θεὸς στὸ μέλλον (Ρωμ. 8:18).
Ἂς ἀγαπήσουμε τὴν ταπεινοφροσύνη, γιὰ νὰ δοῦμε τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὅπου στάζει ἡ ταπεινοφροσύνη, ἐκεῖ ἀναβλύζει ἡ θεϊκὴ δόξα.
Χωρὶς τὸ φῶς, ὅλα εἶναι σκοτεινά. Καὶ χωρὶς τὴν ταπεινοφροσύνη, τίποτα δὲν ὑπάρχει μέσα στὸν ἄνθρωπο, παρὰ μόνο σκοτάδι.
Ὅπως τὸ κερί, ἂν δὲν ζεσταθεῖ καὶ δὲν μαλακώσει, δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ πάνω του σφραγίδα, ἔτσι καὶ ἡ ψυχή, ἂν δὲν δοκιμαστεῖ μὲ τοὺς κόπους καὶ τὶς ἀσθένειες, δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ πάνω της τὴ σφραγίδα τῆς ἀρετῆς.
Στοὺς συνανθρώπους μας πρέπει νὰ φερόμαστε μὲ λεπτότητα, χωρὶς οὔτε μὲ τὸ βλέμμα μας νὰ τοὺς προσβάλλουμε.
Τὸν συγχυσμένο καὶ θλιμμένο ἄνθρωπο φρόντισε νὰ τὸν ἐνθαρρύνεις μὲ λόγια ἀγάπης.
Γιὰ τὴν ἀδικία πού σοῦ προξενοῦν οἱ ἄλλοι, ὅποια κι ἂν εἶναι αὐτή, δὲν πρέπει νὰ ἐκδικεῖσαι. Ἀπεναντίας, νὰ συγχωρεῖς ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς σου ἐκεῖνον ποὺ σὲ ἀδίκησε.
Δὲν πρέπει νὰ τρέφεις στὴν καρδιά σου μῖσος καὶ ἀντιπάθεια ἐναντίον ἐκείνου ποὺ σὲ ἐχθρεύεται. Ἀλλὰ νὰ τὸν ἀγαπᾶς καὶ νὰ τοῦ κάνεις ὅσο μπορεῖς τὸ καλό, ἀκολουθώντας τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ : « Ν΄ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, νὰ εὐεργετεῖτε αὐτοὺς πού σᾶς μισοῦν» (Ματθ. 5:44).
Ἡ πύλη τῆς μετάνοιας εἶναι γιὰ ὅλους ἀνοιχτή, καὶ κανεὶς δὲν ξέρει ποιὸς θὰ τὴν πρωτοπεράσει · ἐσύ, πού κατακρίνεις τὸν ἄλλον, ἢ αὐτός, πού κατακρίνεται ἀπὸ σένα;
Κατάκρινε πάντοτε τὸν ἑαυτό σου καὶ θὰ πάψεις νὰ κατακρίνεις τοὺς ἄλλους.
Μπορεῖς νὰ κατακρίνεις μιὰ πράξη κακή, ποτὲ ὅμως ἐκεῖνον ποὺ τὴν ἔκανε.
Ὅταν ἐγκαταλειφθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ Θεό, τότε ὁ διάβολος εἶναι ἕτοιμος νὰ τὸν ἀφανίσει, ὅπως ἀφανίζει ἡ μυλόπετρα τὸ σπόρο τοῦ σιταριοῦ.
Ἡ περιττὴ μέριμνα γιὰ τὰ βιοτικὰ πράγματα εἶναι γνώρισμα ἀνθρώπου ἄπιστου καὶ μικρόψυχου. Καὶ εἶναι συμφορά, ἂν φροντίζουμε οἱ ἴδιοι γιὰ τὸν ἑαυτό μας, καὶ δὲν στηριζόμαστε στὸ Θεό, ποὺ φροντίζει γιὰ μᾶς!
Εἶναι καλύτερα νὰ περιφρονοῦμε ὅσα δὲν εἶναι δικά μας, δηλαδὴ τὰ πρόσκαιρα καὶ τὰ παροδικά, καὶ νὰ ζητᾶμε τὰ δικά μας, δηλαδὴ τὰ ἄφθαρτα καὶ τὰ αἰώνια.
Ἡ θλίψη εἶναι τὸ σκουλήκι τῆς καρδιᾶς, ποὺ κατατρώει τὴ μητέρα ποὺ τὸ γέννησε.
Ὅποιος νίκησε τὰ πάθη, αὐτὸς νίκησε καὶ τὴ θλίψη. Ὅποιος νικιέται ἀπὸ τὰ πάθη, δὲν θ’ ἀποφύγει τὰ δεσμὰ τῆς θλίψεως. Ὅπως ὁ ἄρρωστος φαίνεται ἀπὸ τὸ χρῶμα τοῦ προσώπου του, ἔτσι καὶ ὁ ἐμπαθὴς ἀπὸ τὴν κατάθλιψη.
Ὁ Κύριος φροντίζει γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ὁ ἀνθρωποκτόνος ὅμως διάβολος προσπαθεῖ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀπελπισία.
Δὲν πρέπει νὰ κλονιζόμαστε στὴν πνευματικὴ ζωὴ ἀπὸ καμιὰ ἐχθρικὴ δύναμη. Ἀντίθετα, νὰ στηριζόμαστε στὰ λόγια τοῦ Θεοῦ : «Μὴ φοβηθεῖτε ὅ,τι αὐτοὶ φοβοῦνται, οὔτε νὰ ταραχθεῖτε, γιατί ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας. Μόνο τὸν Κύριο νὰ τιμᾶτε ὡς ἅγιο, καὶ μόνο αὐτὸς νὰ σᾶς ἐμπνέει σεβασμὸ καὶ φόβο» (πρβλ. Ἡσ. 8:12-13).
Mιχαλης Kαρακατσανης
ὍΠΟΥ βρίσκεται ὁ Θεός, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει κακό. Ὅλα ὅσα προέρχονται ἀπὸ τὸ Θεό, ἔχουν μέσα τους τὴν εἰρήνη καὶ ὁδηγοῦν τὸν ἄνθρωπο στὴν αὐτοκατάκριση καὶ τὴν ταπείνωση.
«Ἡ πίστη χωρὶς τὰ ἔργα εἶναι νεκρή» (Ἰακ. 2:26). Ἡ ἀληθινὴ πίστη δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει χωρὶς τὰ ἔργα. Ὅποιος πραγματικὰ πιστεύει, ἐκεῖνος ὁπωσδήποτε θὰ κάνει καί καλὰ ἔργα.
Ἂν ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ ἀπὸ ἀφοσίωση στὴ ζωὴ τῆς ἀρετῆς, δὲν πολυμεριμνᾶ γιὰ τὸν ἑαυτό του, πιστεύοντας ὅτι γι’ αὐτὸν φροντίζει ὁ Θεός, αὐτή του ἡ ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶναι καὶ γνήσια καὶ συνετή.
Ὅποιος πραγματικὰ ἀγαπάει τὸ Θεό, θεωρεῖ τὸν ἑαυτὸ του ταξιδιώτη καὶ ξένο στὴ γῆ αὐτή. Στὴν ἐπιδίωξή του νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ Θεό, Αὐτὸν μονάχα ἀτενίζει συνεχῶς μὲ τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά του.
Ὁ ἄνθρωπος ποὺ θ’ ἀποφασίσει νὰ ζήσει τὴν ἐσωτερικὴ ζωή, πρῶτ’ ἀπ’ ὅλα πρέπει νὰ ἔχει τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς σοφίας (Παροιμ. 1:7).
Ὁ νοῦς τοῦ προσεκτικοῦ ἀνθρώπου μοιάζει μὲ ἄγρυπνο φύλακα καὶ φρουρὸ τῆς ἐσωτερικῆς Ἱερουσαλήμ. Ἀπὸ τὸ ὕψος τῆς πνευματικῆς ζωῆς, βλέπει μὲ τὸ καθαρὸ του μάτι τὶς ἐνάντιες δυνάμεις, γύρω του καὶ μέσα στὴν ψυχή του, σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Ψαλμωδοῦ: «Καὶ εἶδαν τὰ μάτια μου τί ἔπαθαν οἱ ἐχθροί μου» (Ψαλμ. 53:9).
Ὁ ἄνθρωπος, ὅσο ἔχει τὴ σάρκα του, μοιάζει μὲ ἀναμμένο κερί. Ὅπως τὸ κερὶ εἶναι προορισμένο νὰ λιώσει, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος νὰ πεθάνει. Ἡ ψυχή του ὅμως εἶναι ἀθάνατη, γι’ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ μεριμνοῦμε περισσότερο γιὰ τὴν ψυχὴ παρὰ γιὰ τὸ σῶμα: «Τί ὠφελεῖται ὁ ἄνθρωπος, ἂν κερδίσει ὁλόκληρο τὸν κόσμο, χάσει ὅμως τὴν ψυχή του; Ἢ τί μπορεῖ νὰ δώσει ὁ ἄνθρωπος ὡς ἀντάλλαγμα γιὰ τὴν ψυχή του;» (Ματθ. 16:26).
Ἂν ἐπιτρέψει ὁ Κύριος νὰ δοκιμάσει ὁ ἄνθρωπος ἀσθένειες, τότε Ἐκεῖνος θὰ τοῦ δώσει καὶ τὴ δύναμη τῆς ὑπομονῆς.
Πρέπει νὰ συνηθίσεις τὸ νοῦ σου νὰ «κολυμπάει» μέσα στὸ νόμο τοῦ Κυρίου. Κάτω ἀπὸ τὴν καθοδήγηση Ἐκείνου νὰ προσαρμόζεις καὶ τὴ ζωή σου.
Ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς ἀποκτᾶται μὲ τὶς θλίψεις. Ἡ Γραφὴ λέει: «Περάσαμε ἀπό τὴ φωτιὰ καὶ τὸν κατακλυσμὸ τῶν θλίψεων. Τελικὰ, ὅμως, μᾶς ὁδήγησες σὲ τόπο ἀναψυχῆς» (Ψαλμ. 65:12).
Τίποτε δὲν συμβάλλει τόσο στὴν ἀπόκτηση τῆς ἐσωτερικῆς εἰρήνης, ὅσο ἡ σιωπὴ καὶ ἡ συζήτηση μὲ τὸν ἑαυτό μας μᾶλλον παρὰ μὲ τοὺς ἄλλους.
Μπορεῖς, βλέποντας τὸν ἥλιο μὲ τὰ φυσικὰ μάτια, νὰ μὴ χαίρεσαι; Μὰ πόσο μεγαλύτερη χαρὰ θὰ νιώθεις, ὅταν ὁ νοῦς σου βλέπει μὲ τὰ ἐσωτερικὰ μάτια τὸν Ἥλιο τῆς δικαιοσύνης, τὸ Χριστό;
Γιὰ νὰ διατηρήσεις τὴν ψυχικὴ εἰρήνη, πρέπει νὰ διώχνεις ἀπὸ κοντά σου τὴν ἀθυμία, νὰ προσπαθεῖς νὰ ἔχεις τὸ πνεῦμα τῆς χαρᾶς, νὰ ἀποφεύγεις τὴν κατάκριση τῶν ἄλλων καὶ νὰ συγκαταβαίνεις στὶς ἀδυναμίες τῶν ἀδελφῶν σου.
Κάθε πρόοδο καὶ ἐπιτυχία, σ’ ὁποιονδήποτε τομέα τῆς ζωῆς μας, πρέπει νὰ τὶς ἀποδίδουμε στὸν Κύριο. Καὶ μαζὶ μὲ τὸν προφήτη νὰ λέμε: «Ὄχι σ’ ἐμᾶς Κύριε, ὄχι σ’ ἐμᾶς, ἀλλὰ στ’ ὄνομά σου δῶσε δόξα» (Ψαλμ. 113:9).
Στὸ 35ο ἔτος τῆς ἡλικίας του, δηλαδὴ στὰ μισά περίπου τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, ὁ ἄνθρωπος
κάνει συνήθως μεγάλο ἀγώνα γιὰ νὰ συγκρατήσει τὸν ἑαυτό του. Πολλοί, σ’ αὐτὴ τὴν ἡλικία, δὲν παραμένουν στὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς. Ξεφεύγουν καὶ ἀκολουθοῦν τὸ δρόμο τῶν ἐπιθυμιῶν τους.
Ὅποιος θέλει νὰ σωθεῖ, πρέπει νὰ διατηρεῖ τὴν καρδιά του σὲ κατάσταση μετάνοιας καὶ συντριβῆς: «Θυσία εὐάρεστη γιὰ τὸ Θεὸ εἶναι ἡ ψυχὴ ποὺ ἔχει συντριβεῖ μὲ τὴ μετάνοια. Ποτὲ δὲν θὰ καταφρονήσει ὁ Θεὸς καρδιὰ ποὺ νιώθει συντριβὴ καὶ ταπείνωση» (Ψαλμ. 50:19).
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νὰ ἔχει καρδιὰ ταπεινὴ καὶ λογισμὸ εἰρηνικό, τότε ὅλες οἱ σκευωρίες τοῦ ἐχθροῦ μένουν ἀνενέργητες. Γιατί ὅπου ὑπάρχει ἡ εἰρήνη τῶν λογισμῶν, ἐκεῖ ἀναπαύεται ὁ ἴδιος ὁ Θεός.
Ἡ ἀπελπισία εἶναι ἡ μεγαλύτερη χαρὰ τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἁμαρτία θανάσιμη.
Προτοῦ ἀκούσεις τὸν ἄλλον, δὲν πρέπει ν’ ἀπαντᾶς. «Ἐκεῖνος ποὺ ἀποκρίνεται χωρὶς ν’ ἀκούσει πρῶτα, εἶναι ἀσύνετος καὶ ντροπιάζετα黨 (Παρ. 18:13).
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δεχθεῖ κάτι τὸ θεϊκὸ μέσα του, ἡ καρδιὰ του χαίρεται. Ὅταν, ἀντίθετα, δεχθεῖ κάτι τὸ διαβολικό, τότε συγχύζεται καὶ ταράζεται.
Ὅποιος σηκώνει τὴν ἀρρώστια μὲ ὑπομονὴ καὶ εὐγνωμοσύνη στὸ Θεό, στεφανώνεται σὰν μάρτυρας. Πρέπει νὰ διώχνουμε μακριὰ τοὺς ἀκάθαρτους λογισμούς, ἰδιαίτερα ὅταν προσευχόμαστε στὸ Θεό. Γιατί δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ συνυπάρχουν ἡ δυσοσμία μὲ τὴν εὐωδία.
Ἂν ἐμεῖς δὲν συμφωνοῦμε μὲ τοὺς κακοὺς λογισμούς, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸ διάβολο, κάνουμε πολὺ καλά. Γιατί τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα μόνο στοὺς ἐμπαθεῖς ἀνθρώπους ἀσκεῖ ἀποτελεσματικὰ τὴν ἐπίδρασή του, ἐνῶ τοὺς ἀπαθεῖς προσπαθεῖ νὰ τοὺς ἐπηρεάσει ἀπὸ μακριά.
Ὁ νέος ἄνθρωπος εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴν ταράζεται ἀπὸ σαρκικοὺς λογισμούς. Πρέπει γι’ αὐτὸ νὰ προσεύχεται ἐπίμονα στὸ Θεό, γιὰ νὰ σβήνει τὴ σπίθα τῶν αἰσχρῶν ἐπιθυμιῶν μόλις ἐμφανίζεται. Ἔτσι δὲν θὰ δυναμώσει ποτὲ ἡ φλόγα.
Πρέπει νὰ τὰ ὑπομένουμε ὅλα γιὰ χάρη τοῦ Θεοῦ μὲ εὐχαρίστηση. Ἡ ζωή μας, συγκριτικὰ μὲ τὴν αἰωνιότητα, εἶναι μιὰ στιγμή. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀπόστολος λέει πὼς «ὅσα ὑποφέρουμε τώρα, δὲν ἰσοσταθμίζουν τὴ δόξα πού μᾶς ἐπιφυλάσσει ὁ Θεὸς στὸ μέλλον (Ρωμ. 8:18).
Ἂς ἀγαπήσουμε τὴν ταπεινοφροσύνη, γιὰ νὰ δοῦμε τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Γιατί ὅπου στάζει ἡ ταπεινοφροσύνη, ἐκεῖ ἀναβλύζει ἡ θεϊκὴ δόξα.
Χωρὶς τὸ φῶς, ὅλα εἶναι σκοτεινά. Καὶ χωρὶς τὴν ταπεινοφροσύνη, τίποτα δὲν ὑπάρχει μέσα στὸν ἄνθρωπο, παρὰ μόνο σκοτάδι.
Ὅπως τὸ κερί, ἂν δὲν ζεσταθεῖ καὶ δὲν μαλακώσει, δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ πάνω του σφραγίδα, ἔτσι καὶ ἡ ψυχή, ἂν δὲν δοκιμαστεῖ μὲ τοὺς κόπους καὶ τὶς ἀσθένειες, δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ πάνω της τὴ σφραγίδα τῆς ἀρετῆς.
Στοὺς συνανθρώπους μας πρέπει νὰ φερόμαστε μὲ λεπτότητα, χωρὶς οὔτε μὲ τὸ βλέμμα μας νὰ τοὺς προσβάλλουμε.
Τὸν συγχυσμένο καὶ θλιμμένο ἄνθρωπο φρόντισε νὰ τὸν ἐνθαρρύνεις μὲ λόγια ἀγάπης.
Γιὰ τὴν ἀδικία πού σοῦ προξενοῦν οἱ ἄλλοι, ὅποια κι ἂν εἶναι αὐτή, δὲν πρέπει νὰ ἐκδικεῖσαι. Ἀπεναντίας, νὰ συγχωρεῖς ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς σου ἐκεῖνον ποὺ σὲ ἀδίκησε.
Δὲν πρέπει νὰ τρέφεις στὴν καρδιά σου μῖσος καὶ ἀντιπάθεια ἐναντίον ἐκείνου ποὺ σὲ ἐχθρεύεται. Ἀλλὰ νὰ τὸν ἀγαπᾶς καὶ νὰ τοῦ κάνεις ὅσο μπορεῖς τὸ καλό, ἀκολουθώντας τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ : « Ν΄ ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθρούς σας, νὰ εὐεργετεῖτε αὐτοὺς πού σᾶς μισοῦν» (Ματθ. 5:44).
Ἡ πύλη τῆς μετάνοιας εἶναι γιὰ ὅλους ἀνοιχτή, καὶ κανεὶς δὲν ξέρει ποιὸς θὰ τὴν πρωτοπεράσει · ἐσύ, πού κατακρίνεις τὸν ἄλλον, ἢ αὐτός, πού κατακρίνεται ἀπὸ σένα;
Κατάκρινε πάντοτε τὸν ἑαυτό σου καὶ θὰ πάψεις νὰ κατακρίνεις τοὺς ἄλλους.
Μπορεῖς νὰ κατακρίνεις μιὰ πράξη κακή, ποτὲ ὅμως ἐκεῖνον ποὺ τὴν ἔκανε.
Ὅταν ἐγκαταλειφθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ Θεό, τότε ὁ διάβολος εἶναι ἕτοιμος νὰ τὸν ἀφανίσει, ὅπως ἀφανίζει ἡ μυλόπετρα τὸ σπόρο τοῦ σιταριοῦ.
Ἡ περιττὴ μέριμνα γιὰ τὰ βιοτικὰ πράγματα εἶναι γνώρισμα ἀνθρώπου ἄπιστου καὶ μικρόψυχου. Καὶ εἶναι συμφορά, ἂν φροντίζουμε οἱ ἴδιοι γιὰ τὸν ἑαυτό μας, καὶ δὲν στηριζόμαστε στὸ Θεό, ποὺ φροντίζει γιὰ μᾶς!
Εἶναι καλύτερα νὰ περιφρονοῦμε ὅσα δὲν εἶναι δικά μας, δηλαδὴ τὰ πρόσκαιρα καὶ τὰ παροδικά, καὶ νὰ ζητᾶμε τὰ δικά μας, δηλαδὴ τὰ ἄφθαρτα καὶ τὰ αἰώνια.
Ἡ θλίψη εἶναι τὸ σκουλήκι τῆς καρδιᾶς, ποὺ κατατρώει τὴ μητέρα ποὺ τὸ γέννησε.
Ὅποιος νίκησε τὰ πάθη, αὐτὸς νίκησε καὶ τὴ θλίψη. Ὅποιος νικιέται ἀπὸ τὰ πάθη, δὲν θ’ ἀποφύγει τὰ δεσμὰ τῆς θλίψεως. Ὅπως ὁ ἄρρωστος φαίνεται ἀπὸ τὸ χρῶμα τοῦ προσώπου του, ἔτσι καὶ ὁ ἐμπαθὴς ἀπὸ τὴν κατάθλιψη.
Ὁ Κύριος φροντίζει γιὰ τὴ σωτηρία μας. Ὁ ἀνθρωποκτόνος ὅμως διάβολος προσπαθεῖ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀπελπισία.
Δὲν πρέπει νὰ κλονιζόμαστε στὴν πνευματικὴ ζωὴ ἀπὸ καμιὰ ἐχθρικὴ δύναμη. Ἀντίθετα, νὰ στηριζόμαστε στὰ λόγια τοῦ Θεοῦ : «Μὴ φοβηθεῖτε ὅ,τι αὐτοὶ φοβοῦνται, οὔτε νὰ ταραχθεῖτε, γιατί ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας. Μόνο τὸν Κύριο νὰ τιμᾶτε ὡς ἅγιο, καὶ μόνο αὐτὸς νὰ σᾶς ἐμπνέει σεβασμὸ καὶ φόβο» (πρβλ. Ἡσ. 8:12-13).
Ξύπνησε λίγο πριν τον «μεταμοσχεύσουν»
Ξύπνησε λίγο πριν τον «μεταμοσχεύσουν»
Ἔπειτά ἀπό τήν πρόσφατη ἀνάρτησή μας:
Η τελεσίδικη απάντησις στο θέμα των μεταμοσχεύσεων ζωτικών οργάνων.
δημοσιεύουμε τήν ἀκόλουθη συγκλονιστική εἴδηση:
21χρονος νεαρός ξυπνάει από κώμα λίγο πριν προετοιμαστεί η δωρεά οργάνων του.
Ο Sam Schmid, 21χρονος φοιτητής από την Αριζόνα, ενώ είχε διαγνωσθεί κλινικά νεκρός και λίγο πριν προετοιμαστεί για την αφαίρεση των προς μεταμόσχευση οργάνων του, ανένηψε με θαυμαστό τρόπο, λίγες μόνο ώρες πριν οι γιατροί τον αποσυνδέσουν από τη μηχανική υποστήριξη. Ο νεαρός φοιτητής είχε τραυματισθεί σοβαρά σε τροχαίο δυστύχημα στο Tuscon στις 18 Οκτωβρίου. Τα εγκεφαλικά τραύματα του 21χρονου ήσαν τόσο σοβαρά που δεν μπορούσαν να τον περιθάλψουν στο τοπικό νοσοκομείο.
Μεταφέρθηκε αεροπορικώς στο Barrow Neurological Institute στο Phoenix όπου χειρουργήθηκε για ανεύρισμα, το οποίο πιθανόν να του κόστιζε τη ζωή.Όταν οι νοσοκομειακοί υπάλληλοι άρχισαν την παρηγορητική φροντίδα και έθιξαν το ζήτημα της δωρεάς οργάνων στην οικογένεια του ασθενούς, ο νεαρός Schmid άρχισε ξαφνικά να επανέρχεται, κινώντας αρχικά δύο δάκτυλα. Σήμερα μπορεί και περπατάει υποστηριζόμενος και η ομιλία του αν και αργή, έχει βελτιωθεί. Οι γιατροί λένε ότι μάλλον θα έχει πλήρη αποκατάσταση της υγείας του. Ο νεαρός ελπίζει να λάβει εξιτήριο μιας ημέρας ώστε να κάνει Χριστούγεννα με την οικογένειά του. Η μητέρα του, Susan Regan, πρόεδρος της ασφαλιστικής εταιρείας Lovitt-Touche, είπε, « ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορούσε κανείς να μου δώσει καλύτερο Χριστουγεννιάτικο δώρο». «Λέω σε όλους ότι πρόκειται περι θαύματος, αυτό που λέμε σύγχρονο θαυμα», λέει η Regan, καθολική, 59 ετών και συνεχίζει, « φίλοι μου που είναι άθεοι μου τηλεφώνησαν και μου είπαν ότι θα αρχίσουν να πηγαίνουν στην εκκλησία». Ο γιατρός του νεαρού Schmid,διαπρεπής νευροχειροργός Dr. Robert Speltzer, συμπλήρωσε ότι η ανάνηψή του ήταν όντως θαύμα. « Τά ’χω χάσει με την απίστευτη ανάρρωση του νεαρού Schmid σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, αν αναλογισθεί κανείς την έκταση των θανάσιμων τραυμάτων του», είπε ο Speltzer. Οι υπάλληλλοι του νοσοκομείου αποδίδουν εύσημα στον Spelzer που χάρη στο ένστικτό του και παρ’όλη τη σοβαρότητα της πρόγνωσης που δεν άφηνε περιθώρια ελπίδας, ο Schmid είναι ζωντανός. Είπαν επίσης ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, θεωρείται πολύ φυσικό οι γιατροί να σταματούν τη μηχανική υποστήριξη. Ο Speltzer είπε ότι όλες οι πιθανότητες ήσαν εναντίον του νεαρού.Ο ίδιος έχει κάνει πάνω από 6.000 τέτοιου είδους εγχειρήσεις και μάλιστα έχει εκπαιδεύσει τον γιατρό που χειρούργησε την γερουσιαστή Gabrielle Giffords όταν στις αρχές του χρόνου την πυροβόλησαν στο κεφάλι. Κατά τη διάρκεια της εγχείρησης του νεαρού, ο Spelzer «ψαλίδισε» το ανεύρισμα που ήταν σαν μπαλάκι στο αιμοφόρο αγγείο, λες και μπάλωνε λάστιχο και τελικά η διαδικασία αυτή πέτυχε. Πέρασαν ημέρες και ο νεαρός δεν φάνηκε να ανταποκρίνεται. Αυτό όμως που προβλημάτιζε τον γιατρό ήταν ότι η μαγνητική τομογραφία δεν παρουσίαζε θανάσιμη κάκωση.Έτσι λοιπόν, αποφάσισε να αφήσει τον νεαρό συνδεδεμένο στα μηχανήματα τεχνητής υποστήριξης για λίγο περισσότερο. Τα προβλήματα ήσαν πολλά, αιμορραγία, ανεύρισμα, εγκεφαλικό εξ αιτίας του ανευρίσματος, είπε ο Speltzer, όμως δεν υπήρχε θρόμβος στο σημαντικότερο σημείο του εγκεφάλου από το οποίο, όπως γνωρίζουμε, δεν θα μπορούσε ποτέ να ανανήψει ούτε είχε υποστεί τόσο σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο, εξ αιτίας του οποίου να μη μπορούσε να ζήσει φυσιολογικά. Όσο η οικογένεια ελάμβανε ρεαλιστική γνωμάτευση για τις λιγοστές πιθανότητες του νεαρού, ο Speltzer ζήτησε νέα μαγνητική για να διαπιστωθεί αν οι επίμαχες περιοχές του εγκεφάλου είχαν σκουρήνει, πράγμα το οποίο θα σήμαινε εγκεφαλικό θάνατο. « Αν δεν συμβαίνει αυτό, θα περιμένουμε και θα τον αφήσουμε λίγο ακόμα στην τεχνητή υποστήριξη. Πάντως δεν θα ήθελα να δώσω στην οικογένεια ψεύτικες ελπίδες», είπε ο γιατρός. Η μητέρα του Schmid είπε ότι παρ ’ότι δεν την ρώτησαν ξεκάθαρα περί δωρεάς των οργάνων του γιου της, της μίλησαν με μαλακό τρόπο σχετικά με την ποιότητα ζωής. « Γνώριζα ότι κάποια στιγμή έπρεπε να πάρουμε κάποια απόφαση και συνέχισα να προσεύχομαι», είπε η Regan. Το πρωί η μαγνητική είχε φέρει ενθαρρυντικά νέα. Το βράδυ ο νεαρός Schmid ανεξήγητα άρχισε να σηκώνει δύο δάκτυλα μετά από παράγγελμα των γιατρών. « Ήταν σαν να έσκαγαν πολλά πυροτεχνήματα ταυτόχρονα», είπε ο Speltzer. Σήμερα η ομιλία του Schmid έχει αποκατασταθεί πλήρως. Μιλώντας ο ίδιος ο νεαρός στο ABCNews.com, είπε, « αισθάνομαι καλά, είμαι σε αναπηρική καρέκλα αλλά έχω μεγάλη βοήθεια». Είπε ότι δεν θυμόταν καθόλου ούτε το δυστύχημα ούτε το πώς συνήλθε από το κώμα. «Μου τα είπαν όλα μετά», είπε ο νεαρός. Ο Schmid επέστρεφε από προπόνηση μπάσκετ στο παλαιό του σχολείο όταν ξαφνικά ένα φορτηγό μπήκε στη λωρίδα του. Το τζιπ στο οποίο επέβαινε εκτινάχτηκε στον αέρα και αφού χτύπησε σε μία κολώνα, έπεσε στην πλαινή του μεριά. Ο Schmid έσπασε το αριστερό του χέρι καθώς και τους δύο μηρούς αλλά το χειρότερο ήταν οι εγκεφαλικές κακώσεις που ήσαν περίπλοκες και σε τέτοιες περιπτώσεις θανατηφόρες. Όσοι γνωρίζουν το περιστατικό από κοντά είπαν ότι ίσως αυτό που έκανε τη διαφορά ήταν η στήριξη που πήρε ο νεαρός από την οικογένεια και τους φίλους του και κατά μεγάλο λόγο η φροντίδα που δέχτηκε στο Barrow. Ο 24χρονος αδελφός του, John, ειδικός πληροφορικής, πήρε άδεια από την υπηρεσία του στο Σικάγο για να σταθεί στο πλευρό του αδελφού του. Συγγενείς και φίλοι κατέφθασαν απ ’όλη τη χώρα για να παρασταθούν στον φίλο τους. Ο John Schmid είπε, «φαινόταν ότι προχωρούσαμε στην αναμονή του χειρότερου και ότι δεν θα υπήρχε αίσια έκβαση. Για να μιλάμε ξεκάθαρα, το θαύμα είναι ότι μέσα σε επτά ημέρες, περάσαμε από τη δωρεά οργάνων στην ανάρρωση. Από το ένα άκρο στο άλλο». Είπε ότι η ομιλία του αδελφού του ήταν αργή αλλά καταλάβαινε ό ,τι του έλεγαν. Η φυσική του κατάσταση λόγω άσκησης –είναι προπονητής μπάσκετ και snowboard- μάλλον βοήθησε. «Ειλικρινά δεν βρίσκω λόγια» είπε ο John Schmid. «Είμαι πολύ περήφανος για τον Sam. Έχει γερή κράση και ισχυρή θέληση. Αλλά η όλη υπόθεση ήταν κάτι που μου άνοιξε τα μάτια. Τίποτα δεν πρέπει να θεωρούμε ως δεδομένο». Ο γιατρός του Sam συμφωνεί «Ικανοποιείσαι πολύ όταν σώζεις κάποιον που αντιμετωπίζει καταστροφικά νευρολογικά προβλήματα ή και τον ίδιο τον θάνατο», είπε ο Speltzer. « Αντίθετα, θλίβεσαι απίστευτα όταν οι προσπάθειές σου να σώσεις κάποιον, αποτυγχάνουν. Κατά κάποιον τρόπο η ανάνηψή του ήταν ένα θαύμα. Είναι μια θαυμάσια Χριστουγεννιάτικη ιστορία». Ως επιστημών ο Spelzer δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει εικασίες ως προς το τί ακούει ένας ασθενής που βρίσκεται σε κώμα. Πάντως παραδέχεται ότι “ υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε σχετικά με τον εγκέφαλο και το τί συμβαίνει όταν κάποιος βρίσκεται κοντά στον θάνατο. Η οικογένεια του νεαρού όλη μέρα ήταν στο πλάι του και όλη νύχτα όλοι ήσαν από πάνω του για να δουν μήπως υπήρχε έστω και μια πιθανότητα πριν τον αφήσουν να φύγει.Όμως πιστεύω πάρα πολύ ότι οι θετικές σκέψεις και η θετική ενέργεια μέσα σε ενα δωμάτιο δεν μπορούν παρά μόνο να βοηθήσουν».
Πηγή:http://gma.yahoo.com/readied-donate-organs-21-old-emerges-coma-204904805.html,
YAHOO!NEWS 23/10/2011,
Ἔπειτά ἀπό τήν πρόσφατη ἀνάρτησή μας:
Η τελεσίδικη απάντησις στο θέμα των μεταμοσχεύσεων ζωτικών οργάνων.
δημοσιεύουμε τήν ἀκόλουθη συγκλονιστική εἴδηση:
21χρονος νεαρός ξυπνάει από κώμα λίγο πριν προετοιμαστεί η δωρεά οργάνων του.
Ο Sam Schmid, 21χρονος φοιτητής από την Αριζόνα, ενώ είχε διαγνωσθεί κλινικά νεκρός και λίγο πριν προετοιμαστεί για την αφαίρεση των προς μεταμόσχευση οργάνων του, ανένηψε με θαυμαστό τρόπο, λίγες μόνο ώρες πριν οι γιατροί τον αποσυνδέσουν από τη μηχανική υποστήριξη. Ο νεαρός φοιτητής είχε τραυματισθεί σοβαρά σε τροχαίο δυστύχημα στο Tuscon στις 18 Οκτωβρίου. Τα εγκεφαλικά τραύματα του 21χρονου ήσαν τόσο σοβαρά που δεν μπορούσαν να τον περιθάλψουν στο τοπικό νοσοκομείο.
Μεταφέρθηκε αεροπορικώς στο Barrow Neurological Institute στο Phoenix όπου χειρουργήθηκε για ανεύρισμα, το οποίο πιθανόν να του κόστιζε τη ζωή.Όταν οι νοσοκομειακοί υπάλληλοι άρχισαν την παρηγορητική φροντίδα και έθιξαν το ζήτημα της δωρεάς οργάνων στην οικογένεια του ασθενούς, ο νεαρός Schmid άρχισε ξαφνικά να επανέρχεται, κινώντας αρχικά δύο δάκτυλα. Σήμερα μπορεί και περπατάει υποστηριζόμενος και η ομιλία του αν και αργή, έχει βελτιωθεί. Οι γιατροί λένε ότι μάλλον θα έχει πλήρη αποκατάσταση της υγείας του. Ο νεαρός ελπίζει να λάβει εξιτήριο μιας ημέρας ώστε να κάνει Χριστούγεννα με την οικογένειά του. Η μητέρα του, Susan Regan, πρόεδρος της ασφαλιστικής εταιρείας Lovitt-Touche, είπε, « ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορούσε κανείς να μου δώσει καλύτερο Χριστουγεννιάτικο δώρο». «Λέω σε όλους ότι πρόκειται περι θαύματος, αυτό που λέμε σύγχρονο θαυμα», λέει η Regan, καθολική, 59 ετών και συνεχίζει, « φίλοι μου που είναι άθεοι μου τηλεφώνησαν και μου είπαν ότι θα αρχίσουν να πηγαίνουν στην εκκλησία». Ο γιατρός του νεαρού Schmid,διαπρεπής νευροχειροργός Dr. Robert Speltzer, συμπλήρωσε ότι η ανάνηψή του ήταν όντως θαύμα. « Τά ’χω χάσει με την απίστευτη ανάρρωση του νεαρού Schmid σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, αν αναλογισθεί κανείς την έκταση των θανάσιμων τραυμάτων του», είπε ο Speltzer. Οι υπάλληλλοι του νοσοκομείου αποδίδουν εύσημα στον Spelzer που χάρη στο ένστικτό του και παρ’όλη τη σοβαρότητα της πρόγνωσης που δεν άφηνε περιθώρια ελπίδας, ο Schmid είναι ζωντανός. Είπαν επίσης ότι σε τέτοιες περιπτώσεις, θεωρείται πολύ φυσικό οι γιατροί να σταματούν τη μηχανική υποστήριξη. Ο Speltzer είπε ότι όλες οι πιθανότητες ήσαν εναντίον του νεαρού.Ο ίδιος έχει κάνει πάνω από 6.000 τέτοιου είδους εγχειρήσεις και μάλιστα έχει εκπαιδεύσει τον γιατρό που χειρούργησε την γερουσιαστή Gabrielle Giffords όταν στις αρχές του χρόνου την πυροβόλησαν στο κεφάλι. Κατά τη διάρκεια της εγχείρησης του νεαρού, ο Spelzer «ψαλίδισε» το ανεύρισμα που ήταν σαν μπαλάκι στο αιμοφόρο αγγείο, λες και μπάλωνε λάστιχο και τελικά η διαδικασία αυτή πέτυχε. Πέρασαν ημέρες και ο νεαρός δεν φάνηκε να ανταποκρίνεται. Αυτό όμως που προβλημάτιζε τον γιατρό ήταν ότι η μαγνητική τομογραφία δεν παρουσίαζε θανάσιμη κάκωση.Έτσι λοιπόν, αποφάσισε να αφήσει τον νεαρό συνδεδεμένο στα μηχανήματα τεχνητής υποστήριξης για λίγο περισσότερο. Τα προβλήματα ήσαν πολλά, αιμορραγία, ανεύρισμα, εγκεφαλικό εξ αιτίας του ανευρίσματος, είπε ο Speltzer, όμως δεν υπήρχε θρόμβος στο σημαντικότερο σημείο του εγκεφάλου από το οποίο, όπως γνωρίζουμε, δεν θα μπορούσε ποτέ να ανανήψει ούτε είχε υποστεί τόσο σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο, εξ αιτίας του οποίου να μη μπορούσε να ζήσει φυσιολογικά. Όσο η οικογένεια ελάμβανε ρεαλιστική γνωμάτευση για τις λιγοστές πιθανότητες του νεαρού, ο Speltzer ζήτησε νέα μαγνητική για να διαπιστωθεί αν οι επίμαχες περιοχές του εγκεφάλου είχαν σκουρήνει, πράγμα το οποίο θα σήμαινε εγκεφαλικό θάνατο. « Αν δεν συμβαίνει αυτό, θα περιμένουμε και θα τον αφήσουμε λίγο ακόμα στην τεχνητή υποστήριξη. Πάντως δεν θα ήθελα να δώσω στην οικογένεια ψεύτικες ελπίδες», είπε ο γιατρός. Η μητέρα του Schmid είπε ότι παρ ’ότι δεν την ρώτησαν ξεκάθαρα περί δωρεάς των οργάνων του γιου της, της μίλησαν με μαλακό τρόπο σχετικά με την ποιότητα ζωής. « Γνώριζα ότι κάποια στιγμή έπρεπε να πάρουμε κάποια απόφαση και συνέχισα να προσεύχομαι», είπε η Regan. Το πρωί η μαγνητική είχε φέρει ενθαρρυντικά νέα. Το βράδυ ο νεαρός Schmid ανεξήγητα άρχισε να σηκώνει δύο δάκτυλα μετά από παράγγελμα των γιατρών. « Ήταν σαν να έσκαγαν πολλά πυροτεχνήματα ταυτόχρονα», είπε ο Speltzer. Σήμερα η ομιλία του Schmid έχει αποκατασταθεί πλήρως. Μιλώντας ο ίδιος ο νεαρός στο ABCNews.com, είπε, « αισθάνομαι καλά, είμαι σε αναπηρική καρέκλα αλλά έχω μεγάλη βοήθεια». Είπε ότι δεν θυμόταν καθόλου ούτε το δυστύχημα ούτε το πώς συνήλθε από το κώμα. «Μου τα είπαν όλα μετά», είπε ο νεαρός. Ο Schmid επέστρεφε από προπόνηση μπάσκετ στο παλαιό του σχολείο όταν ξαφνικά ένα φορτηγό μπήκε στη λωρίδα του. Το τζιπ στο οποίο επέβαινε εκτινάχτηκε στον αέρα και αφού χτύπησε σε μία κολώνα, έπεσε στην πλαινή του μεριά. Ο Schmid έσπασε το αριστερό του χέρι καθώς και τους δύο μηρούς αλλά το χειρότερο ήταν οι εγκεφαλικές κακώσεις που ήσαν περίπλοκες και σε τέτοιες περιπτώσεις θανατηφόρες. Όσοι γνωρίζουν το περιστατικό από κοντά είπαν ότι ίσως αυτό που έκανε τη διαφορά ήταν η στήριξη που πήρε ο νεαρός από την οικογένεια και τους φίλους του και κατά μεγάλο λόγο η φροντίδα που δέχτηκε στο Barrow. Ο 24χρονος αδελφός του, John, ειδικός πληροφορικής, πήρε άδεια από την υπηρεσία του στο Σικάγο για να σταθεί στο πλευρό του αδελφού του. Συγγενείς και φίλοι κατέφθασαν απ ’όλη τη χώρα για να παρασταθούν στον φίλο τους. Ο John Schmid είπε, «φαινόταν ότι προχωρούσαμε στην αναμονή του χειρότερου και ότι δεν θα υπήρχε αίσια έκβαση. Για να μιλάμε ξεκάθαρα, το θαύμα είναι ότι μέσα σε επτά ημέρες, περάσαμε από τη δωρεά οργάνων στην ανάρρωση. Από το ένα άκρο στο άλλο». Είπε ότι η ομιλία του αδελφού του ήταν αργή αλλά καταλάβαινε ό ,τι του έλεγαν. Η φυσική του κατάσταση λόγω άσκησης –είναι προπονητής μπάσκετ και snowboard- μάλλον βοήθησε. «Ειλικρινά δεν βρίσκω λόγια» είπε ο John Schmid. «Είμαι πολύ περήφανος για τον Sam. Έχει γερή κράση και ισχυρή θέληση. Αλλά η όλη υπόθεση ήταν κάτι που μου άνοιξε τα μάτια. Τίποτα δεν πρέπει να θεωρούμε ως δεδομένο». Ο γιατρός του Sam συμφωνεί «Ικανοποιείσαι πολύ όταν σώζεις κάποιον που αντιμετωπίζει καταστροφικά νευρολογικά προβλήματα ή και τον ίδιο τον θάνατο», είπε ο Speltzer. « Αντίθετα, θλίβεσαι απίστευτα όταν οι προσπάθειές σου να σώσεις κάποιον, αποτυγχάνουν. Κατά κάποιον τρόπο η ανάνηψή του ήταν ένα θαύμα. Είναι μια θαυμάσια Χριστουγεννιάτικη ιστορία». Ως επιστημών ο Spelzer δεν ήταν διατεθειμένος να κάνει εικασίες ως προς το τί ακούει ένας ασθενής που βρίσκεται σε κώμα. Πάντως παραδέχεται ότι “ υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε σχετικά με τον εγκέφαλο και το τί συμβαίνει όταν κάποιος βρίσκεται κοντά στον θάνατο. Η οικογένεια του νεαρού όλη μέρα ήταν στο πλάι του και όλη νύχτα όλοι ήσαν από πάνω του για να δουν μήπως υπήρχε έστω και μια πιθανότητα πριν τον αφήσουν να φύγει.Όμως πιστεύω πάρα πολύ ότι οι θετικές σκέψεις και η θετική ενέργεια μέσα σε ενα δωμάτιο δεν μπορούν παρά μόνο να βοηθήσουν».
Πηγή:http://gma.yahoo.com/readied-donate-organs-21-old-emerges-coma-204904805.html,
YAHOO!NEWS 23/10/2011,
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)