ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟΝ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΒΙΡ
Τὸ νεκρόν, ἀλλὰ χαριτωμένον σῶμα του μεγάλου Ἀσκητὴ δὲν ἔχει χάσει το φυσικὸ του χρῶμα οὔτε την ἐλαστικότητα του καὶ διατηρεῖ ἀκόμη καί τους μῦς, το λίπος καί τον ὑποδόριο ἱστό. Τα πέλματα διατηροῦν σταγόνες ἀπὸ εὐῶδες μύρο το ὅποιο συχνὰ εἶναι τόσο πολύ, πού σὲ κάποια σημεῖα παρασύρει την ἐπιδερμίδα!
Ὁ Ἡγούμενος μας πληροφορεῖ ὅτι πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ ὁ Ἅγιος σήκωσε μὲ τα χέρια του ἕνα βρέφος, ποὺ ἔπεσε ἀπό τη μητέρα του στὴ Λάρνακα, καί το ἔβαλε στὴν ἀγκαλιά της πρὸς στὰ ἔκπληκτα μάτια Μοναχῶν καὶ Προσκυνητῶν.» (έ. Α, σ. 7-8).
Τὸ νεκρόν, ἀλλὰ χαριτωμένον σῶμα του μεγάλου Ἀσκητὴ δὲν ἔχει χάσει το φυσικὸ του χρῶμα οὔτε την ἐλαστικότητα του καὶ διατηρεῖ ἀκόμη καί τους μῦς, το λίπος καί τον ὑποδόριο ἱστό. Τα πέλματα διατηροῦν σταγόνες ἀπὸ εὐῶδες μύρο το ὅποιο συχνὰ εἶναι τόσο πολύ, πού σὲ κάποια σημεῖα παρασύρει την ἐπιδερμίδα!
Ὁ Ἡγούμενος μας πληροφορεῖ ὅτι πρὶν ἀπὸ λίγο καιρὸ ὁ Ἅγιος σήκωσε μὲ τα χέρια του ἕνα βρέφος, ποὺ ἔπεσε ἀπό τη μητέρα του στὴ Λάρνακα, καί το ἔβαλε στὴν ἀγκαλιά της πρὸς στὰ ἔκπληκτα μάτια Μοναχῶν καὶ Προσκυνητῶν.» (έ. Α, σ. 7-8).
Καὶ αὐτὰ
ἔπειτα ἀπό... 485 χρόνια ἀπό την ὁσιακὴ Κοίμησίν του (30 Αὐγούστου
1533)!
Ἡ μακρινὴ
καταγωγὴ του Ἁγίου ἦταν Φινλανδική, ἀλλὰ γεννήθηκε ὡς καρπὸς προσευχῆς των εὐλαβῶν
καὶ πολυτέκνων γονέων του στὸ χωριὸ Μαντέρα της Βορειοδυτικῆς
Ρωσίας καὶ βαπτίσθηκε μὲ το ὄνομα Ἀμώς, ἐπειδὴ
γεννήθηκε στὴ Μνήμη του Ἁγίου Προφήτη (15 Ἰουνίου).
Ἀπὸ μικρὸς ἦταν ἐγκρατής, ἁπλὸς καὶ φιλόπτωχος, τρεφόμενος μόνο μὲ ψωμὶ καὶ προσευχόμενος μὲ ἀγρυπνίες. Κοντὰ στὸν ποταμὸ Σβὶρ ἄκουσε μία φωνὴ: «Πήγαινε στὴ Μονὴ Βαλαὰμ νὰ ἀγωνισθῆς καὶ ἀργότερα θὰ ἐπιστρέψεις ἐδῶ καὶ θὰ κτίσεις Μοναστήρι καὶ πολλοὶ θὰ σωθοῦν ἀπὸ σένα».
Ὅταν ἐπέστρεψε στὸ Σβίρ, ἀξιώθηκε νὰ ἰδεῖ ὀφθαλμοφανῶς τρεῖς ὅμοιους Ἀγγέλους, τὴν Ἁγία Τριάδα, ὅπως ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ! Ἔκτισε τὴν Μονὴν του μὲ Ἱερὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας Τριάδος, καθὼς καὶ Ἱερὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἔπειτα ἀπὸ ἐμφάνιση Της σὲ Αὐτόν. Ὑπηρετοῦσε τους πολλοὺς Μοναχούς, ποὺ εἶχαν συγκεντρωθῆ, μὲ πολλὴ ταπείνωση καὶ πρὶν κοιμηθῆ, ἀφοῦ τους ὑποσχέθηκε ὅτι θά τους προστατεύει στὶς πνευματικὲς καὶ σωματικὲς ἀνάγκες τους, πρόσθεσε:
«Νὰ δέσετε το ἁμαρτωλὸ σῶμα μου ἀπό τα πόδια μὲ σχοινί, νά το ρίψετε ἐπάνω στὰ βρύα (=μοῦσκλα) καὶ νά το τσαλαπατήσετε μὲ τα πόδια σας»!
Τόσο ἦταν ταπεινός, γιὰ νὰ ὑψωθῆ ἀπό τον Ὕψιστο, ποὺ λέγει: «Ὅστις ταπεινώσει ἑαυτὸν ὑψωθήσεται» (Ματθ. 23, 12. Ἀνάλογο περιστατικὸ ἀναφέρεται ἀπὸ Βίο τοῦ Ἁγιορείτου Ὁσίου Θεοφίλου τοῦ Μυροβλήτου, 8η Ἰουλίου).
Τὸ ἱερὸν λείψανον τοῦ ταπεινοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου ἔμεινε ἄφθαρτο, μυροβλύζων καὶ πηγὴ θαυμάτων, μέχρις ὅτου ἐπικράτησε ὁ Κομμουνισμὸς στὴ Ρωσία. Τότε το «ἀπήγαγαν» καί το ἔκλεισαν στὸ «ἐπιστημονικὸν ἐργαστήριον» τῆς Ἀκαδημίας Πολέμου Πετρουπόλεως, διὰ ... πειραματισμοὺς καί στὴ συνέχεια το πέταξαν σὲ μιὰ ἀποθήκη...
Ἀλλ' «οὐ φέρει τὸ μυστήριον ἐρευνήσαν πίστει μόνη τοῦτο δοξάζεται»! Ἤδη τὸ ἱερὸν λείψανον ἔχει ἐπιστραφῆ εἰς τὴν ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ἁγίου ἀπό τὸ 1998, ὅπου καὶ πάλιν μυροβλύζει καὶ θαυματουργεῖ, «θαυμαστὸς ὁ θεὸς ἐν τοῖς Ἀγίοις Αὐτοῦ» (Ψαλμ. 67, 36), «πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τους αἰῶνας των αἰώνων. Ἀμὴν»
Ἀπὸ μικρὸς ἦταν ἐγκρατής, ἁπλὸς καὶ φιλόπτωχος, τρεφόμενος μόνο μὲ ψωμὶ καὶ προσευχόμενος μὲ ἀγρυπνίες. Κοντὰ στὸν ποταμὸ Σβὶρ ἄκουσε μία φωνὴ: «Πήγαινε στὴ Μονὴ Βαλαὰμ νὰ ἀγωνισθῆς καὶ ἀργότερα θὰ ἐπιστρέψεις ἐδῶ καὶ θὰ κτίσεις Μοναστήρι καὶ πολλοὶ θὰ σωθοῦν ἀπὸ σένα».
Ὅταν ἐπέστρεψε στὸ Σβίρ, ἀξιώθηκε νὰ ἰδεῖ ὀφθαλμοφανῶς τρεῖς ὅμοιους Ἀγγέλους, τὴν Ἁγία Τριάδα, ὅπως ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ! Ἔκτισε τὴν Μονὴν του μὲ Ἱερὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας Τριάδος, καθὼς καὶ Ἱερὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἔπειτα ἀπὸ ἐμφάνιση Της σὲ Αὐτόν. Ὑπηρετοῦσε τους πολλοὺς Μοναχούς, ποὺ εἶχαν συγκεντρωθῆ, μὲ πολλὴ ταπείνωση καὶ πρὶν κοιμηθῆ, ἀφοῦ τους ὑποσχέθηκε ὅτι θά τους προστατεύει στὶς πνευματικὲς καὶ σωματικὲς ἀνάγκες τους, πρόσθεσε:
«Νὰ δέσετε το ἁμαρτωλὸ σῶμα μου ἀπό τα πόδια μὲ σχοινί, νά το ρίψετε ἐπάνω στὰ βρύα (=μοῦσκλα) καὶ νά το τσαλαπατήσετε μὲ τα πόδια σας»!
Τόσο ἦταν ταπεινός, γιὰ νὰ ὑψωθῆ ἀπό τον Ὕψιστο, ποὺ λέγει: «Ὅστις ταπεινώσει ἑαυτὸν ὑψωθήσεται» (Ματθ. 23, 12. Ἀνάλογο περιστατικὸ ἀναφέρεται ἀπὸ Βίο τοῦ Ἁγιορείτου Ὁσίου Θεοφίλου τοῦ Μυροβλήτου, 8η Ἰουλίου).
Τὸ ἱερὸν λείψανον τοῦ ταπεινοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου ἔμεινε ἄφθαρτο, μυροβλύζων καὶ πηγὴ θαυμάτων, μέχρις ὅτου ἐπικράτησε ὁ Κομμουνισμὸς στὴ Ρωσία. Τότε το «ἀπήγαγαν» καί το ἔκλεισαν στὸ «ἐπιστημονικὸν ἐργαστήριον» τῆς Ἀκαδημίας Πολέμου Πετρουπόλεως, διὰ ... πειραματισμοὺς καί στὴ συνέχεια το πέταξαν σὲ μιὰ ἀποθήκη...
Ἀλλ' «οὐ φέρει τὸ μυστήριον ἐρευνήσαν πίστει μόνη τοῦτο δοξάζεται»! Ἤδη τὸ ἱερὸν λείψανον ἔχει ἐπιστραφῆ εἰς τὴν ἱερὰν Μονὴν τοῦ Ἁγίου ἀπό τὸ 1998, ὅπου καὶ πάλιν μυροβλύζει καὶ θαυματουργεῖ, «θαυμαστὸς ὁ θεὸς ἐν τοῖς Ἀγίοις Αὐτοῦ» (Ψαλμ. 67, 36), «πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τους αἰῶνας των αἰώνων. Ἀμὴν»
