Περί κολακείας

Περί κολακείας

Την κολακείαν ημπορεί κανείς να την θεωρήση ως εξευτελιστικήν συναναστροφήν που ωφελεί τον κόλακα. Ιδού δε τί λογής άνθρωπος είναι αυτός:

Όταν ευρίσκεται εις περίπατον με εκείνον που κολακεύει, του λέγει «παρατηρείς ότι όλος ο κόσμος έχει τα βλέμματά του επάνω σου; Τούτο εις κανένα άλλον από τους πολίτας δεν γίνεται. Χθες εις την (Ποικίλην) στοάν ήκουσα να σε επαινούν· εκάθηντο εκεί περισσότεροι από τριάντα άνθρωποι· όταν δε συνέπεσε λόγος, ποιος είναι ο καλύτερος των πολιτών, όλοι, αφού έκαμα εγώ την αρχήν, εσυμφώνησαν εις το όνομά σου».

Ενώ λέγει αυτά αφαιρεί από το επανωφόρι του νημάτιον ή συλλέγει από το γένειόν του κανέν άχυρον που εφύσησεν εκεί ο αέρας και γελώντας λέγει· «βλέπεις; δυο ημέρας δεν σε συνήντησα και εγέμισαν τα γένειά σου από λευκάς τρίχας, αν και σχετικώς με την ηλικίαν σου έχεις μαύρα τα μαλλιά περισσότερον από κάθε άλλον».

Όταν εκείνος (ο κολακευόμενος) ομιλή, ο κόλαξ προστάζει όλους τους άλλους να σιωπήσουν·

Όταν τραγουδή, τον επαινεί και κάθε φοράν που θα σταματήση, επικροτεί φωνάζων «εύγε!»

Αν κάμη κανένα άνοστο χωρατό, γελά και σπρώχνει το φόρεμά του εις το στόμα του, διότι τάχα δεν ημπορεί να κρατήση τα γέλια.

Όσους συναντά εις τον δρόμον προστάζει να σταματήσουν, έως ότου περάση ο κύριος.

Αφού αγοράση μήλα και απίδια δια τα τέκνα του προσώπου που κολακεύει, τα φέρει εις το σπίτι, τα προσφέρει εις αυτά εμπρός του και αφού τα φιλήση λέγει· «πουλάκια από καλόν πατέρα».

Όταν αγοράζη μαζί του υποδήματα, λέγει ότι το πόδι του είναι κανονικώτερον από το υπόδημα.

Όταν εκείνος (ο κολακευόμενος) πηγαίνη να επισκεφθή φίλον του, ο κόλαξ τρέχει πρωτύτερα και λέγει «εις το σπίτι σου έρχεται», έπειτα επιστρέφει και του λέγει «τον ειδοποίησα».

Εννοείται ότι ο κόλαξ είναι ικανός να μεταφέρη και εκ της γυναικείας αγοράς τα αγορασθέντα χωρίς να «πάρη την αναπνοήν του». Από τους παρευρισκομένους εις ευωχίαν πρώτος επαινεί το κρασί και λέγει εις τον κολακευόμενον «πόσον ανόρεκτα τρώγεις», αφού δε πάρη κάτι από τα ευρισκόμενα εις το τραπέζι, το προσφέρει εις αυτόν και λέγει «κοίταξε τί λαμπρό κομμάτι!»

Τον ερωτά μήπως κρυώνει και αν θέλει να του δώση το επανωφόρι του, λέγοντας δε αυτά το παίρνει και το ρίπτει εις τους ώμους του.

Προσέτι σκύπτει και ψιθυρίζει συχνά κάτι εις το αυτί του.

Έχει πάντοτε το βλέμμα του καρφωμένο επάνω του, ακόμα και όταν ομιλή εις τούς άλλους.

Εις το θέατρον παίρνει από τον δούλον τα προσκέφαλα και τα στρώνει ο ίδιος.

Δια το σπίτι του ανθρώπου που κολακεύει λέγει ότι έχει ωραίον αρχιτεκτονικόν σχέδιον, δια τον κήπον του ότι είναι ωραία φυτευμένος και δια την εικόνα του ότι του ομοιάζει πάρα πολύ.

[Καί εν γένει ημπορεί να ίδη κανείς ότι ο κόλαξ λέγει και κάμνει όλα εκείνα, με τα οποία νομίζει ότι θα γίνη ευχάριστος].
Σημείωση: Ο Θεόφραστος (372 π.Χ. –287 π.Χ.) από την Ερεσσό Λέσβου υπήρξε φιλόσοφος της αρχαιότητας, συνεχιστής του έργου του Αριστοτέλη.

Πηγή: Θεόφραστος – Χαρακτῆρες  - Β’ Κολακείας
[Απόδοση στην νεοελληνική Εμμανουήλ Δαϋίδ - Θεοφράστου Χαρακτήρες – Εκδόσεις Ιωάννης Δ. Κολλάρος & ΣΙΑ Α.Ε. - Βιβλιοπωλείον της "Εστίας", Αθήνα 1940].

*****************************************

Η παρουσία τους στα ιστορικά δρώμενα υπήρξε έντονη και ορισμένες φορές καταλυτική δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία επί παραδείγματι, υπήρχαν «ειδικοί εκπαιδευτές» κολάκων οι οποίοι εκπαίδευαν στελέχη προκειμένου να εξελιχθούν σε επιτυχημένοι «αυλοκόλακες».
Χαρακτηριστικά ιστορικά παραδείγματα αποτελούν οι περιπτώσεις του Δαμοκλή και του Λάμπωνα υιού του Πυθέα.

Η.. Δαμόκλειος Σπάθη

Όσον αφορά στον Δαμοκλή σύμφωνα με τον Κικέρωνα (“Ερωτήσεις Τυσκυλανές”, 5, 61-62) όταν ήταν τύραννος Συρακουσών ο Διονύσιος ο Πρεσβύτερος, υπήρχε μεταξύ των αυλικών του ο «αυλοκόλακας» Δαμοκλής, ο οποίος ζήλευε τα πλούτη και την ευζωία του Διονυσίου και συχνά τον μακάριζε.

Κάποια στιγμή ο Διονύσιος ρώτησε τον Δαμοκλή αν ήθελε να πάρει τη θέση του για μία ημέρα απολαμβάνοντας όλα τα προνόμια για τα οποία τον μακάριζε. Ο Δαμοκλής  δέχθηκε με μεγάλη ικανοποίηση και αμέσως με διαταγή του Διονυσίου του φόρεσαν τη βασιλική ενδυμασία και τον συνόδευσαν στη μεγάλη τραπεζαρία όπου μπορούσε να απολαύσει όποιο είδος φαγητού επιθυμούσε. Ο Δαμοκλής ενώ απολάμβανε τη βασιλική μεταχείριση, παρατήρησε πάνω από το κεφάλι του να κρέμεται μεγάλο ξίφος το οποίο συγκρατούσαν τρίχες αλόγου, οι οποίες θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να κοπούν με αποτέλεσμα το ξίφος να πέσει στο κεφάλι του.

Ο Δαμοκλής εξέφρασε την απορία του σχετικά με το ξίφος στον Διονύσιο και εκείνος του απάντησε: «Το σπαθί το τοποθέτησα εγώ ο ίδιος προκειμένου να μου θυμίζει να παίρνω τις σωστές αποφάσεις για το λαό μου και σε πόσο μεγάλο κίνδυνο είναι η ζωή μου καθημερινά». Ο Δαμοκλής όταν άκουσε την εξήγηση του Διονυσίου πανικοβλήθηκε συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα πόσο διαφορετική είναι η ζωή ενός άρχοντα συγκριτικά με αυτό που πίστευε. Για αυτό το λόγο άφησε αμέσως τη ζωή του άρχοντα αδιαφορώντας για τα μεγαλεία τις αξιώσεις και τις τιμές και ζήτησε να μεταφερθεί στη παλαιά ταπεινή του θέση.

Από το συγκεκριμένο γεγονός προήλθε η φράση “Δαμόκλειος σπάθη” που χρησιμοποιείται προκειμένου να δηλώσει μία επικείμενη μεγάλη καταστροφή, ή απειλή μεγάλου μεγέθους.

Πηγή: Ιωάννης Λάμψας, Λεξικό Αρχαίου Κόσμου, Εκδ. Δομή τομ. Α’
Έχω μάτια και βλέπω

«Να χαίρεσαι περισσότερο αυτούς που σε ελέγχουν, παρά αυτούς που σε κολακεύουν και να θεωρείς τους κόλακες χειρότερους από τους εχθρούς».

Πυθαγόρας

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΜΑΝΔΡΑΣ

Ὡς γνωστόν, ἡ Ἁγία καί Μαρτυρική Ἑλληνική Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν εἶναι ἡ κατ' εὐθείαν καί μόνη κληρονόμος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας πού ἱδρύθηκε κατά τήν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς. Καί τοῦτο, διότι μόνο Αὐτή διεφύλαξε καί διαφυλάττει προσεκτικά τήν Ὀρθόδοξον Χριστιανική Πίστην καί ζωήν ἀναλλοίωτον, ὅπως οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι τήν παρέδωσαν εἰς τούς Ἁγίους καί Θεοφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας.

Διαφυλάττουσα ὅμως τήν Ἁγίαν Πίστην ἡ Ἐκκλησία μας, ἐδοκιμάσθη "ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίω" (Σόφ. Σολομ. γ'6) καί ἐθριάμβευσε ἐν μέσω διωγμῶν, αἱμάτων καί θυσιῶν, ἀκολουθοῦσα τά αἱματόβρεκτα ἀχνάρια τῆς Ἐκκλησίας τῶν πρώτων αἰώνων.

Ἐπολεμήθη ἐπί 60κοντα καί πλέον χρόνια καί ἐξακολουθεῖ ἀκόμη καί σήμερα νά πολεμᾶται σκληρά. Εἶναι βέβαιον ὅτι καί εἰς τό μέλλον δέν θά σταματήσουν οἱ δοκιμασίες αὐτῆς. Ὁ Δικαιοκρίτης Θεός ὅμως, «εὖρεν τήν Ἐκκλησίαν μᾶς ἀξίαν» χάριν τῆς ὑπομονῆς καί τῆς καρτερικότητας τῶν Κληρικῶν καί Πιστῶν της.

Μένει ἡ Ἐκκλησία μας καί θά παραμένει τό ἀπόρθητο Φρούριο ὅσο καί ἄν θά ἐπιστρατεύεται ἡ σατανική ἐφευρετικότης τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων γιά τήν ἐκπόρθησή του. Στηρίζει ἀκλόνητα καί διαφυλάττει τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως χωρίς νά κάμπτεται ἀπό θλίψεις, ταλαιπωρίες, συκοφαντίες, διωγμούς καί μαρτύρια.

Ἀπευθύνει ἀγωνιστικά σαλπίσματα πρός τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς κάθε ἐποχῆς, ἡλικίας καί φύλου ὅπως:

«Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου» (Ἀποκάλ. β' 10),

«Ἕως θανάτου ἀγώνισαι περί τῆς ἀληθείας» (Σειράχ δ' 28),

«Ἀγωνίζου τόν καλόν ἀγώνα τῆς πίστεως» (Ἅ' Τιμόθ. στ' 12).

Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι πάντοτε εὑρίσκονται ψυχές πού ἀνταποκρίνονται σ' αὐτά καί θυσιάζονται γιά τήν πίστη, ψυχές πού ὁ ζῆλος τούς μένει πύρινος μέχρι τέλους τῆς ζωῆς τους.

Καί ἡ ἀνταμοιβή τους πάντοτε ὑπερτέρα της προσφορᾶς τους: «τούς δοξάζοντας μέ δοξάσω» (Βασιλ. β' 30). Ἡ ἐπουράνιος ἀντιμισθία τοῦ Πατρός «ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος».

«Τά πάτρια», ἐκπληροῦντα, σύν Θεῶ, τήν προσπάθειαν πού ἀνέλαβαν, παρουσιάζουν τά αἱματηρά γεγονότα τῆς Μάνδρας Ἀττικῆς, ὡς δεῖγμα τῶν δεινῶν της καταδιωγμένης Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. Μέ ἰδιαιτέρα μάλιστα συγκίνηση σπεύδουν νά πληροφορήσουν τούς ἀναγνῶστες τους ὅτι, ἀποτέλεσμα τῶν αἱματηρῶν σκηνῶν ἦταν, ἀφ' ἑνός μέν ὁ διά μία ἀκόμα φορᾶ θρίαμβος τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως καί ἀφ' ἑτέρου δέ, ἡ ἀνάδειξη μιᾶς Μορφῆς πλημμυρισμένης ἀπό τήν φωτιά τῆς Πίστεως καί τῆς ἀγάπης πρός τόν Χριστό, μιᾶς νέας μάρτυρος, τῆς Αἰκατερίνας (Ρούττη).

«Τά Πάτρια», ὅπως ἄλλοστε καί ἡ Ἐκκλησία διακηρύττει, φρονοῦν, ὅτι ἡ συγκατεριθμήθη εἰς τόν χορόν τῶν Ἁγίων Μαρτύρων. Ἡ 15η Νοεμβρίου, ἡμέρα τῆς τελειώσεώς της, εἶναι ἡ «Γεννέθλιος Ἡμέρα τῆς Νεομάρτυρος ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑΣ».

Τέλος, κάμνομεν ἔκκλησιν εἰς τούς ἀγαπητούς ἀναγνώστας τῶν «Πατρίων», καί ἰδιαίτερά τους Πιστούς της Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ὅπως διαδόσουν τήν παροῦσα ἔκδοση γιά νά γνωσθῆ στό εὐρύτερο κοινό τῶν Χριστιανῶν τό μαρτύριο τῆς Νεομάρτυρος Αἰκατερίνας (Ρούττη) καί ὅτι εἰς τούς ἐσχάτους καιρούς, καί δή τόν 20ό αἰώνα, ὑπάρχουν ψυχές πού θυσιάζονται γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ πλησίον.

Ὅπως καί οἱ προηγούμενες ἐκδόσεις τῶν «Πατρίων» ἔτυχαν ἐνθουσιώδους ὑποδοχῆς ἐκ μέρους τῶν πιστῶν, τό αὐτό θά συμβεῖ, ὡς πιστεύομεν, καί μέ τήν παροῦσαν ἔκδοσιν.
Πειραιεύς, Ἰανουάριος 1987.

Ὁ ἐν Ἐπισκόποις ἐλάχιστος πρός Κύριον εὐχέτης
+ Ὁ Πενταπόλεως Καλλιόπιος Μητροπολίτης.

An Open Letter to “Egolpion” with reference to the Old Calendar

An Open Letter to “Engolpion” with reference to the Old Calendar

By Dr. G. Georgescu

Posted on August 30, 2012

An Open Letter to Egolpion with reference to the Old Calendar:    http://www.egolpion.com/gox_ efraim.el.aspx


Your hate towards and continuous distortion of the Old Calendarists is a sign of the cancer which has entered the so-called ‘official’ Church.  You are the supporters of a schism which has separated brothers and sisters in Christ.  A schism created by a “Robbers Council” without full Orthodox representation, nor agreement.

Either what you write in a recent article is a lie, or Father Ephraim is in deception (πλάνη).  http://www.egolpion.com/gox_ efraim.el.aspx .When Father Ephraim went to America he said (this has been documented) that the All-Holy (Panagia) Mother of God told him to be under the Russian Orthodox Church Abroad which had as its Metropolitan at the time the saintly and anti-ecumenist, Holy Metropolitan Philaret.  Suddenly, as Father Ephraim says, he was told ‘again’ by Panagia (She suddenly changed Her mind) to go with the Greek Archdiocese, or in other words the heretical and masonic Archdiocese under the Grand-Ecumenist and Traitor, Bartholomew. 

What is true?   Is our Orthodoxy based on the Holy Trinity, and its Doctrines of the Seven Ecumenical Councils, or on dreams, visions and deception of many well-known Elders, especially Athonite elders.   Whether you like it or not Father Ephraim is now a member of the Ecumenical Movement under his Patriarch, Bartholomew;  his silence shows that he accepts Ecumenism, the Ahepa, Daughters of Penelope, the Maids of Athena, and the Sons of Pericles, all OFFICIALLY under the auspices of the Greek Archdiocese.  Read the blasphemous  Ritual and Oath that is given in the presence of an “Orthodox” priest by the Daughters of Penelope:

Oath for the Daughters of Penelope:  http://www.stichtingargus.nl/ vrijmetselarij/penelope_r.html

PRESIDENT: Sisters, give the sign of our Order.
The sign of the loom is given by the assembly. 

PRESIDENT: Our general purpose in the Daughters of Penelope is to cultivate the principles which are known as the Hellenic Trinity, namely, Truth, Goodness, and Beauty; and to promote our personal ideals which are Purity, Loyalty, and Patience, the virtues which were embodied in Penelope, the faithful wife of Odysseus and an ideal example of womanhood throughout the world.

Secrecy is a fundamental principle of this Order, no action taken, no comment made, no ritualistic ceremony executed, and no other event pertaining to our secret work shall be revealed to anyone other than to a regular and duly initiated member in good standing of this Order. 

This is pure blasphemy.  In other words the Holy Trinity is replaced by the Hellenic Trinity.  That the virtues of Purity, Loyalty, and Patience are what are embodied in Penelope, AND NOT IN THE MOST HOLY MOTHER OF GOD.  With your hate and false reporting against the Old Calendarist you are participating in this blasphemy.  Don’t you care about the souls of these young men and women who give vows to the devil, to idols.  Are the Holy Martyrs nothing to you?

Read the Ahepa ritual how a member leaves the darkness (Orthodox baptism) and enters the light (Ahepa)!!!! http://www. stichtingargus.nl/ vrijmetselarij/ahepa_r.html

You should feel shame for passing yourselves off as Orthodox.  You have set up your own occult.  Look at the fruit of what the Church of Greece dialogue with the Anglicans has produced.  What have they learned from us through this dialogue.  What have we as Orthodox Christians benefited?

         

What would your so-called inspired Elders Paisios, Porphyrios, Epiphanios, Joel say about this.  This is all the fruit of the New Calendar, Ecumenism, a one world religion.  I hope that you are proud of your support of these elders who encourage the innocent children to remain ‘faithful’ to the church of  apostasy.  Continue your work, but realize that you have become the instrument of ecumenism.  Return to your first love as the Book of Revelations calls to the Church in Ephesus.  Return to Christ; to His Holy Mother, the Holy Angels, the Apostles, Prophets, Holy Martyrs and Confessors of the Faith and all the Saints.  

The children of Old Calendar parents know the Creed, the Lord’s Prayer, the Salutations to the Holy Theotokos by heart.  They go to Holy Confession before reception of Holy Communion.  Most of the children with the New Calendar are left in ignorance, not even knowing how to make the sign of the cross before they eat dinner in front of the television, nor do they understand that they receive the Holy Body and Blood of Christ. 

Your vicious attack against the Old Calendarist should be directed towards others and not baptized Orthodox Christians.  You are the modern day hypocrites.  You are to be pitied for your support of the occult.

One  question:  Would you consider the Holy Martyrs as fanatics, fundamentalist, super-orthodox, uneducated, zealots?

Το κατηγορώ ενός παιδιού προς τους γονείς του...

Το κατηγορώ ενός παιδιού προς τους γονείς του...
Πατέρα και μητέρα, πρώτα θέλω να σας ευχαριστήσω και ύστερα να σας κατηγορήσω, για ότι κάνατε για μένα.
Πώς να το πω; Μου δώσατε πολλά. Τα ρούχα, ποτέ δε μου έλειψαν. Εσείς φροντίσατε να μορφωθώ. Εσείς με στείλατε στο χοροδιδασκαλείο να μάθω μουσική. Εσείς στο κολυμβητήριο, εσείς στα σχολεία ξένων γλωσσών. Με θρέψατε σαν το θρεφτάρι, με στολίσετε κ

αι μ’ μάθατε να καμαρώνω σαν το παγώνι. Το γνωρίζω, ήμουν το είδωλό σας, η μεγάλη σας αδυναμία, ο θεός σας. Ποτέ δε μου αρνηθήκατε τίποτα. Ότι ζήτησα το πήρα. Και ότι ήθελα το έκανα. Ποτέ δεν θυμάμαι να μου είπατε ένα όχι. Ότι ώρα ήθελα έφευγα από το σπίτι. Και όσες φορές γύριζα στο σπίτι αργά το βράδυ, εσείς πάντα σιωπούσατε. Ποτέ δεν υψώσατε τη φωνή σας να διαμαρτυρηθείτε. Τα μόνα λόγια που θυμάμαι είναι η επωδός των λόγων σας: «αυτό που εγώ στερήθηκα στην ηλικία σου, εσύ να μη το στερηθείς».

Όμως πρέπει να γνωρίζετε πως τώρα σας κατηγορώ. Ναι, σας κατηγορώ εγώ, το παιδί σας. Όλα μου τα δώσατε, και εκείνα ακόμα που δεν θα έπρεπε. Στα παιδικά μου χέρια άμετρος ευδαιμονισμός και απόλυτη ελευθερία ήταν δίκοπο μαχαίρι που πλήγωσαν το κορμί μου και μάτωσαν την ψυχή μου. Όλα μου τα δώσατε και όμως μου αρνηθήκατε το ένα. Δεν μου δώσατε το Θεό!

Παραμελήσατε να με μάθετε να προσεύχομαι σ’ Αυτόν. Δεν σύρατε τα βήματά μου στον Ιερό Ναό να εκκλησιαστώ και να μεταλάβω των Αχράντων Μυστηρίων. Δεν μου κάνατε λόγο ποτέ για το κατηχητικό και αρνηθήκατε επίμονα να με οδηγήσετε στον Πνευματικό. Δεν με διδάξατε να μελετώ τον νόμο του Θεού. Ποτέ δεν μου είπατε πως η τιμή της αγνότητας είναι ο ατίμητος θησαυρός, που όποιος νέος τον χάσει δεν τον ξαναβρίσκει.

Πότε, αλήθεια, δουλέψατε στην καρδιά μου; Τι κάνατε για την προσωπικότητά μου; Λησμονήσατε, να μου πείτε πως η ζωή δεν είναι ένα αδιάκοπο γλέντι, αλλά ένας συνεχής και αδιάκοπος αγώνας με επιτυχίες και αποτυχίες, με νίκες και ήττες, με ευχάριστα και δυσάρεστα. Για ότι είμαι σήμερα, φταίτε εσείς. Σας συγχωρώ, αλλά δεν θα σταματήσω να σας κατηγορώ! 

 

Το παιδί σας

Κάνε Κουράγιο Ἐλλάδα μου διατὶ τὸ θέλει ὀ Θεὸς νὰ ζήσεις καὶ ... θὰ ζήσεις !!!

Κάνε Κουράγιο Ἐλλάδα μου διατὶ τὸ θέλει ὀ Θεὸς νὰ ζήσεις καὶ ... θὰ ζήσεις !!!
Ποιος το περίμενε στ' αλήθεια,
να βγουν ψευτιές και παραμύθια
και να ξεχάσουν τώρα πια τα λόγια εκείνα τους,
που μας τα 'λέγαν κάθε βράδι απ' τα Λονδίνα τους.

Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει,
δεν θα το βάλουμε μαράζι
και δεν θα κλάψουμε που πάλι μας ξεχάσατε,
γιατί δεν είν' πρώτη φορά που μας τη σκάσατε
και στην υγειά σας μια οκαδούλα εμείς θα πιούμε
και στη μικρή την Ελλαδούλα μας θα πούμε:

Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν' οι εχθροί σου.

Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά,
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά,
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις.

Σε κάθε χιονισμένη ράχη,
σαν πολεμούσαμε μονάχοι,
όλοι λαγούς με πετραχήλια μας ετάζατε
και μεσ' στα μάτια με λατρεία μας κοιτάζατε.

Μα ξεχαστήκαν όλα εκείνα,
η Πίνδος και η Τρεμπεσίνα,
ίσως μια μέρα εμάς που τόσο αίμα εχάσαμε,
να μας καθήσουν στο σκαμνί, γιατί νικήσαμε.

Μα φυσικό θα μας φανεί κι αυτό ακόμα
και στην Ελλάδα μας θα πούμε μ' ένα στόμα:

Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
κι όσο μπορείς κρατήσου
και στα παλιά παπούτσια σου,
γράψε όσα λέν' οι εχθροί σου.

Κι αν μας τη σκάσανε με μπαμπεσιά,
οι σύμμαχοι στη μοιρασιά,
κάνε κουράγιο Ελλάδα μου, να μη μας αρρωστήσεις,
γιατί το θέλει ο Θεός να ζήσεις και θα ζήσεις.

ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ
http://1myblog.pblogs.gr

Ἀνθέλληνες κάτω τα χέρια σας από την ελληνική γλώσσα!!

Ἀνθέλληνες κάτω τα χέρια σας από την ελληνική γλώσσα!!

 

Ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να εξαφανίσουν τους Έλληνες;

Είναι εξοργιστικό και εγκληματικό το νέο πολεμικό σχέδιο εναντίον της ελληνικής γλώσσας και είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι δεν υπάρχει ουσιαστική αντίδραση από τους Έλληνες.

Η κατάργηση των φωνηέντων <<η>> και <<ω>> καθώς και τον συμφώνων <<ψ>> και <<ξ>> από την ελληνική γραμματική είναι ένα μικρό δείγμα για το τι πρόκειται να συμβεί. Ποιοι είναι αυτοί που καταργούν στοιχεία της ελληνικής γλώσσας ; ποιοι είναι αυτοί που τα δέχονται σιωπηρά και ποιοι είναι αυτοί που θα έπρεπε να αντιδράσουν και δεν το κάνουν;

Ξαφνικά μετά από τόσα αιώνες θυμήθηκαν ότι το << η>> και το <<ω>> είναι ήχοι και βρέθηκαν 140 πανεπιστημιακοί να το υποστηρίξουν;

Μετά τι άλλο θα κόψουν; θα μας μάθουν να μιλούμε άλλη γλώσσα από τη μητρική μας ; Μάλλον αυτό επιδιώκουν σιγά-σιγά, να μας εξαφανίσουν σαν γένος και όλοι γνωρίζουμε ότι ένα γένος εξαφανίζεται πρώτα
καταστρέφοντας την παιδεία του την παράδοσή του και τα ήθη κι έθιμά του και μετά το σβήνουν από το χάρτη.

Μου ΄ρχεται να βάλω τις φωνές μήπως και ακούσει κάποιος , μήπως και κάποια θεία δύναμη εξαφανίσει τους εχθρούς του γένους μας από το χάρτη γιατί αρκετά τα έχουν κάνει ως τώρα και συνεχίζουν το έργο τους
ανενόχλητοι....

Δηλαδή τώρα θα πρέπει να ξεχάσουμε και αυτά που ξέραμε ; τώρα που στην Βρετανία βάζουν τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά ως δεύτερη γλώσσα στα σχολεία τους εμείς καταστρέφουμε τη Νέα Ελληνική γραμματεία;

Μήπως πρέπει να ξεσηκωθούμε κι επειδή δεν καταλαβαίνουν με διαδηλώσεις και συνθήματα να πάρουμε τα κουμπούρια;;;; Μήπως;;;; λέω μήπως;;; ...και ύστερα αναρωτιούνται γιατί κάποια κόμματα με ακραίες θέσεις
ανέβασαν τα ποσοστά τους στη Βουλή...

Επιτέλους ας βάλει κάποιος ένα τέλος σε αυτόν το εφιάλτη. Τα δώσαμε όλα τις επιχειρήσεις μας τους μισθούς μας τις θυσίες μας τώρα δεν θα τους χαρίσουμε και τον πλούτο της γλώσσας μας ...

ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ

ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ

Κάτω από τον μανδύα μιας ατέλειωτης «οικονομίας», υποβαθμίζονται εως καταργήσεως οι περισσότεροι Ί. Κανόνες. Έτσι, εκείνο πού ό πατριάρχης έπρέσβευε και έπρότεινε θεωρητικά στην διατριβή του «Περί καταργήσεως Ι. Κανόνων», δεν πραγματοποιήθηκε δια του βιβλίου του, γιατί υπήρξε ἀντίδρασις τοῦ Όρθοδόξου πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ό,τι δεν επέτυχε τότε, ελπίζει πώς θά το επιτύχει τώρα δι' άλλης οδού, αφού ὠς Πατριάρχης νομίζει πὼς «παπικῶ τῶ τρόπω» μπορεῖ έμπρακτα νά αθετεί τους Ιερούς Κανόνες! Γιατί βέβαια, είναι πολλοί οί Ί. Κανόνες πού απαγορεύουν συμπροσευχές με αιρετικούς. Και άρα, εμφανίζονται ώς εμπόδια στον δρόμο τού Οικουμενισμού πού πορεύεται τό Φανάρι.

Ας καταφύγουμε και πάλι στά κείμενα. Σύμφωνα μέ ερμηνεία ενός Κανόνος άπό τόν Βαλσάμωνα «τους αιρετικούς "ώς μύση βδελύττεσθαι, ού μην οίκειούσθαι όφείλομεν". Στην ερμηνεία άλλου, παρόμοιου κανόνος αναφέρεται ότι "τους αιρετικούς και τάς εκείνων τελετάς ύπό των Όρθοδόξων βδελύττεσθαι χρή» (Ερμηνεία εις τόν με' και μς' αποστολικούς, Ρ.G.137,129 ΒC, στό: Οί Αγώνες των Μοναχών..., ότ. παρ., σελ. 364).

Απευθυνόμενος ό Μ. Αθανάσιος, κυρίως προς τους επισκόπους (αλλά και κληρικούς και μονάζοντες και τους λοιπούς των Χριστιανών), λέγει: «μη συνεύχου μετά αιρετικών ή μετά εθνικών και γένηται ή προσευχή σου άπρόσδεκτος'·...  Αγάπα δε πάντα άνθρωπον· και ειρήνευε μετά πάντων, χωρίς αιρετικών· ο γαρ αιρετικός λύκος εστί της του Χριστού ποίμνης και του Αντίχριστου πρόδρομος» (Μ. Αθανασίου, Πίστις τών αγίων τριακοσίων δέκα και οκτώ ίγίων θεοφόρων Πατέρων τών εν Νικαία, [Sp.]: ν. 28, ρ. 1640,Ι. 25).

Βέβαια δέν έχουμε μόνο τις γνώμες θεολόγων και τών Πατέρων, άλλα πληθώρα Ί. Κανόνων πού ρυθμίζουν αυτά τά θέματα. Νά μερικοί:

Κανών ΙΑ' τών Αγίων Αποστόλων: «Ει τις καθηρημένω, κληρικός ων, κληρικώ συνεύξηται, καθαιρείσθω και αυτός».

Κανών ΜΕ' τών Αγίων Αποστόλων: «Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος αίρετικοίς συνευξάμενος, μόνον, άφοριζέσθω, ει δε έπέτρεψεν αυτοίς ώς Κληρικοίς ένεργήσαι τι, καθαιρείσθω».

Κανών ΞΔ' τών Αγίων Αποστόλων: «Ει τις Κληρικός ή Λαϊκός είσέλθοι εις συναγωγήν Ιουδαίων ή αιρετικών προσεύξασθαι και καθαιρείσθω και άφοριζέσθω».

Κανών ΟΑ' τών Αγίων Αποστόλων: «Εἰ τις Χριστιανός έλαιον άπενέγκοι εις ιερόν εθνών, ή εις συναγωγήν Ίουδαίων έν ταίς έορταίς αυτών, ή λύχνους άπτοι, άφοριζέσθω».

Κανών ΣΤ' της έν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Περί του μή συγχωρείν τοις αιρετικοίς εισιέναι εις τον οίκον του Θεού, επιμένοντας τη αίρέσει».

Κανών ΛΒ' της έν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Ότι ού δει αιρετικών ευλογίας λαμβάνειν, αιτινές είσιν άλογίαι μάλλον ή εύλογίαι».

Κανών ΛΓ' τής έν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου: «Ότι δει αίρετικοίς ή σχισματικοίς συνεύχεσθαι».

Καί: «όποιος κοινωνεί με άκοινώνητο, νά είναι άκοινώνητος, διότι επιφέρει σύγχυση στην κανονική τάξη τήςΈκκλησίας». Και πάλι: «Όποιος δέχεται τόν αιρετικό. υπόκειται στις ίδιες τιμωρίες μ' έκείνον» (έρμην. ΜΕ' Αποστολ.).

Τί είναι, όμως, οί Ί. Κανόνες γιά κάποιους Αρχιερείς; Λάστιχο γιά νά τό τεντώνουν κατά βούλησιν; Ή συλλογή τών Ί. Κανόνων «είναι ή μετά τάς άγιας Γραφάς, αγία Γραφή... Τά μετά τά πρώτα και θεόπνευστα λόγια, δεύτερα θεόπνευστα λόγια», γράφει ό άγιος Νικόδημος και συνεχίζει: «Αύτη εστί τά αιώνια όρια, α έθεντο οι Πατέρες».

Πῶς λοιπόν, ό Πατριάρχης διαχωρίζει αυτούς τους θεόπνευστους Ί. Κανόνες, και κάποιους έξ αυτών (πού έχουν μάλιστα σχέση με τά τής πίστεως) τους ύποβαθμίζει, άλλους δέ (πού έχουν σχέση με τήν Διοικητική εξουσία τού Πατριαρχείου, π.χ. στις «νέες χώρες») τους υπερτονίζει, και παρουσιάζεται γιά τις δεύτερες άνελαστικός, σκληρός και άτεγκτος στην τήρησίν τους, ένώ κάποιους άπό τους πρώτους τους παραμερίζει;

Διά τούς 'Ι. Κανόνες όχι μόνο οι δογματολόγοι καθηγητές Πανεπιστημίου ή κάποιος ΄Αγιος, αλλά και Οικουμενικές Σύνοδοι μας έχουν διδάξει πώς νά τους βλέπουμε: Οί Πατέρες τής Ζ' Οικουμενικής Συνόδου γράφουν: «Άσπασίως τους θείους Κανόνας έστερνιζόμεθα και όλόκληρον τήν αυτών διαταγήν καί άσάλευτον κρατύνομεν τών εκτεθέντων ύπό τών σαλπίγγων τον Πνεύματος». Μπορούμε, λοιπόν, νά τους χρησιμοποιούμε κατά βούλησιν;

Ο δέ άγιος Νικόδημος λέγει προφητικά: πώς άν βγάλουμε «τους
ιερούς κανόνες άπό τήνΈκκλησίαν, παρευθύς έπεισέρχεται ή αταξία καί έκ τής αταξίας άπασα ή ιερά αυτής διακόσμησις άφανίζεται» (Πηδάλιον, σ. ιζ').

Και ποιοί έχουν τήν ευθύνην γιά τήν τήρηση τών Ί. Κανόνων; Όλοι οί πιστοί ώς φύλακες τής Όρθοδοξίας, μά περισσότερο οί Ποιμένες και ιδιαιτέρως οί πρώτοι τών Ποιμένων, λέγει ό Μ. Φώτιος: «Ή τών αληθών κανόνων φυλακή σπουδαίω μεν έποφείλεται παντί, πολύ δέ πλέον τοίς άπ' εύθύνην τά τών άλλων ύπό τής προνοίας ήξιωμένοις· καί τούτων έτι μάλιστα τοίς έν αύτοίς τούτοις πρωτεύειν λαχούσιν. Όσω γαρ υπερέχουσι, τοσούτω νομοφυλακείν όφείλουσι» (Μ. Φωτίου, Επιστολή γ΄απολογητική προς Πάπαν Νικόλαον).

Και στόν 'Επίλογο τών Κανόνων τών Αγίων Αποστόλων τονίζεται: «Ταύτα περί Κανόνων διατετάχθω υμίν, ώ Επίσκοποι. Ύμείς δέ εμμένοντες αυτοίς σωθήσεσθε και είρήνην έξετε, άπειθούντες δέ κολασθήσεσθε και πόλεμον μετ' αλλήλων άΐδιον έξετε, δίκην τής ανηκοίας την προσήκουσαν τιννύντες» (Πηδάλιον, σ. ιθ'-κ').

ΠΗΓΗ:  ''Η ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥΣ
ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ''
ΣΕΛ. 77-80

ΔΟΛΙΟΤΗΣ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΤΗΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ - 3ο Μέρος

ΔΟΛΙΟΤΗΣ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΤΗΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ 

  3ο Μέρος

Τό Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών είναι ένας οργανισμός πού διακηρυγμένο στόχο έχει «να καλλιεργήση την ενότητα των Χριστιανικών εκκλησιών και Όμολογιών σε δύο μορφές: α) ως κοινή δέσμευση για άλληλοανάγνώριση, άλληλοεκτίμησι, συμπόρευσι στην ιστορία, συνεργασία σε πρακτικό επίπεδο, και στην ιεραποστολή, β) ώς κλήσι για ενότητα εν τη μια πίστει, τη μια ευχαριστία και τη μια κοινή ζωη της αδιαιρέτου Εκκλησίας» (Υπόμνημα τον Άγιου Όρους για το Π.Σ.Ε.», Συμπεράσματα, § 1, στο περιοδ. «Παρακαταθήκη», Μαρ.-Άπρ. 2οο8, σελ.7).

Βάσει αυτών δηλαδή, δεσμευόμαστε να άναγνωρίσουμε τις αιρετικές ομολογίες, πού ό Απόστολος Παύλος μας διδάσκει να αποφεύγουμε («παραιτού») χωρίς αυτές να έχουν δείξει κάποια ειλικρινή διάθεση αλλαγής, αντίθετα συνεχίζουν να αυξάνουν τις αιρέσεις τους! Καί, το Π.Σ.Ε. μας καλεί νά ενωθούμε στην όποια πίστη, θά προκύψει άπό τους Διάλογους και όχι στήν ΜΙΑ πίστη τής ΜΙΑΣ αδιαιρέτου Εκκλησίας.

Στό ίδιο «Υπόμνημα» διαβάζουμε: «Ύπό τήν παρούσα μορφή ένότητος οι εκκλησίες-μέλη τοϋ Π.Σ.Ε. προσανατολίζονται να άλληλοαναγνωρίσουν τό Βάπτισμα τους. Δυστυχώς ώρισμένες Όρθόδοξες Εκκλησίες έχουν προχωρήσει στήν άναγνώρισι του Βαπτίσματος των αυτιχαλκηδονίων και τών προτεσταντικών Όμολογιών τής Γερμανίας» (Υπόμνημα του Αγίου Όρους για τό Π.Σ.Ε., οπ. παρ). Ήδη ή αναγνώριση προχώρησε και σε μυστηριακό επίπεδο. Και «ό πράσινος» Πατριάρχης όχι μόνο δεν οργάνωσε κάποιο συνέδριο ως αντίδοτο καί αντίδραση (όπως αυτά γιά τό περιβάλλον), κάποια διαμαρτυρία (γιατί όχι μαρτυρία πίστεως), άλλά αντίθετα -όπως θα δούμε- επαίνεσε το Π.Σ.Ε.!

ιι) Στήν 9η Συνέλευση τού Π.Σ.Ε., πού έγινε στο Πόρτο Αλέγκρε (2006), έπανελήφθη ή κακόδοξη θέση περι υπάρξεως πολλών Εκκλησιών παράλληλα με τή ΜΙΑ Όρθόδοξη Εκκλησία θέση, πού αδιαμαρτύρητα αποδέχτηκαν οί παρόντες Έλληνες Όρθόδοξοι Έπισκοποι Δημητριάδος Ίγνάτιος και Καλαβρύτων Αμβρόσιος.
Επίσης, αποδέχτηκαν τή θέση, πώς ή πληθώρα τών κακοδοξιών και πλανών τών «εκκλησιών» τού Π.Σ.Ε. είναι «διαφορετικοί τρόποι διατύπωσης της ίδιας Πίστης» και «ποικιλία Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος» («Θεοδρομία», περιοδ., τ. 1°,Ίαν.-Μαρ. 2οο8, σελ. 131).

Και όλα αυτά τά προδοτικά κατορθώματα επαίνεσε ό κ. Βαρθολομαίος με ομιλία, πού εκφώνησε στηνΈλβετία (17/2/08) γιά τά 6ο χρόνια άπό τήν ίδρυση τού Π.Σ.Ε. Στήν ομιλία αυτή, πού δημοσίευσε ή «Φιλορθόδοξη Ένωση Κοσμάς Φλαμιάτος», ό Πατριάρχης με καμάρι είπε, ότι «συμμετέχομεν μετά μεγίστης χαράς και βαθείας προς τόν έν Τριάδι Θεόν ευγνωμοσύνης εις τήν χαρμόσυνον ταύτην έπέτειον» τού Π.Σ.Ε. πού «κηρύσσει τόν Χριστόν και μόνον τόν Χριστόν»!!!

Σέ Εγκύκλιο τού Πάπα (Ιούλιος 2007) διακηρύσσεται πώς τό Βατικανό αποτελεί τή μοναδική πραγματική Εκκλησία, ένώ ή Όρθόδοξη Εκκλησία έχει «έλλειμμα», δέν είναι ή σωστή Εκκλησία!
Σημειωτέον ότι ό Πατριάρχης ακόμα δέν αντέδρασε σέ αυτή τήν κακοποίηση τής Αλήθειας, έσιώπησε πλήρως. Αντίθετα, όταν ανακύπτουν Διοικητικής ύφής θέματα (π.χ. ή ιστορία με τις Νέες Χώρες ή ή ανυπακοή τής Μονής Έσφιγμένου) «έχει γεμάτη τή φαρέτρα του», όπως δήλωσε στήν ελληνική τηλεόραση, διά νά πολεμήσει γιά τά κεκτημένα εξουσιαστικά δικαιώματά «του», τά όποία τοποθετεί πάνω άπό τά θέματα τής Πίστεως. (Έχει προκαλέσει αλγεινή εντύπωση στους χριστιανούς ή επιμονή του κ. Βαρθολομαίου γιά τήν έκπαραθύρωση άπό τό Άγιον "Ορος τών μοναχών τής'Ι. Μ. Έσφιγμένου με οποιοδήποτε κόστος. Επανέρχεται κάθε τόσο (φανερά και κρυφά) και προτρέπει φορτικά τήν ελληνική πολιτεία γιά τήν αποβολή με βίαιο τρόπο τών Έσφιγμενιτών μοναχών, όπως φάνηκε και στήν επίσκεψη του στό Άγιον "Ορος (22/8/2008). «"Είναι ακατανόητοι οί λόγοι γιά τους οποίους ή Πολιτεία αναβάλλει να εκτελέσει τά έκκλησιαστικώς και δικαστικώς άποφασισθέντα'' είπε ό Πατριάρχης, ό όποίος κάλεσε έμμεσα τις αρμόδιες Αρχές νά εφαρμόσουν τους νόμους» (Έφημ. «Τά Νέα», 2/8/2008).
Τό νά εφαρμοστούν, όμως, ή νά μήν εφαρμοστούν κάποιες δικαστικές αποφάσεις, πού αφορούν σέ εκκλησιαστικά θέματα, με βίαιο τρόπο άπό τήν πολιτεία (αποφάσεις πού είναι μάλιστα άμφισβητούμενες) μικρή σημασία έχει γιά τήν Εκκλησία. Αντίθετα, ή ανυπακοή και ή παράβαση θείων Εντολών και Ι. Κανόνων (πού έχουν σχέση μέ ή σωτηρία τών ψυχών), άπό αυτόν πού έτάχθη φύλακάς τους, αυτό πράγματι είναι μεγάλο και φοβερό ολίσθημα, αποτελεί τραγωδία· και δέν καταλαβαίνει ό Πατριάρχης, ότι επιμένοντας στήν εφαρμογή ανθρώπινων νόμων, αναδεικνύει κραυγαλέα τή δική του ανυπακοή στους θείους νόμους;).

Και επειδή οί Οίκουμενιστές επικαλούνται κάποιες Πανορθόδοξες Συνόδους, όταν τους συμφέρει, θά ήθελα έδώ νά θυμήσω, ότι στήν απόφαση τής Γ' Πανορθοδόξου Διασκέψεως τής Ρόδου (1964), προϋπόθεση γιά τήν έναρξη του Θεολογικού Διαλόγου μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς ήταν ή καταδίκη και κατάργηση τής Ούνίας. Και όμως, χωρίς νά καταργηθεί ή Ουνία ο Διάλογος άρχισε, καταστρατηγώντας απόφαση Πανορθοδόξου Συνόδου!

Στή συνέχεια, αφού ή Ρώμη «έπι όκταετίαν άπό τής ενάρξεως του Διαλόγου (1980)» κωλυσιεργούσε στήν άντιμετώπιση τού θέματος τής Ουνίας, μετά την απαίτηση τών Όρθοδόξων «στό phrasing του Μονάχου (Ιούν. 199ο)... συνέβη τό σημαντικότατο γεγονός τής καταδίκης τής Ούνίας και άπό ορθοδόξους και άπό ΡΚαβολικούς», αφού ή Ουνία «όπου έφηρμόσθη, απέτυχε νά υπηρέτηση τον σκοπόν τής προσεγγίσεως τών Εκκλησιών αντιθέτως προκάλεσε διαιρέσεις (Ζήση Θεόδωρου, πρωτοπρ., Ούνία, Ή Καταδίκη της, ο. 15-16).
΄Ομως οί ΡΚαθολικοί ανέτρεψαν τήν απόφαση αύτή (πού ελήφθη -όπως φαίνεται- κατά λάθος και κατα παράβαση τών μυστικώς συμφωνηθέντων, κοινώς τούς ξέφυγε)

«Σχεδόν αμέσως μετά τήν καταδίκη τής Ούνίας στό phrasing και την διαφαινόμενη απόφαση του Βατικανού νά συνεχίσει τήν υποστήριξη τής Ουνίας» ό Πατριάρχης Βαρθολομαίος έτόνιζε, ότι υπάρχει κίνδυνος διακοπής τού Διαλόγου: «Γιά τήν απόκρουση τής επιθέσεως τών Ουνιτών θά ύπαρξη ένα μέτωπο ολόκληρης τής Όρθοδοξίας. Σέ περίπτωση πού οί φόβοι μας επαλήθευαν, η Ορθοδοξία όμοφωνούσα, δέν θά διστάση νά διακόψη τόν διάλογο»! Έγινε και έκτακτη σύσκεψη στό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως μέ τά μέλη τής διορθοδόξου άντιπροσωπείας και αποφασίστηκε ό «διάλογος νά διακοπει ώς προς τήν συζήτηση θεολογικών διαφορών και νά επικεντρωθεί στό πρόβλημα τής Ούνίας...» (Ζήση Θεόδωρου, πρωτοπρ., Ουνία, Η Καταδίκη της, σελ.38-39).

Απεδείχθη, όμως, ότι αυτά δέν ήσαν παρά λόγια και κοινώς «στάχτη στά μάτια» τών αυτοχθόνων Όρθοδόξων. Γιατί και στό Κείμενο τής Ραβέννας πάλι παρεκάμφθη τό θέμα τής Ούνίας. Γράφει αγιορείτης μοναχός: «Μεγάλην άναισχυντίαν άλλα και άπόκρυψιν τής αληθείας έκ μέρους ων Βατικανού, εκ δέ τών ημετέρων παντελή έλλειψιν στοιχειώδους άξιοπρεπείας, καταδεικνύει ή παράκαμψις του ζητήματος τής Ούνίας διά.. ."τό εγγύς μέλλον"» («Παρακαταθήκη», περιοδ., άρ. 59 Απρ. 2οο8, σελ. 11). Δεν φαίνεται λοιπόν, ότι όλα είναι μιά συμπαιγνία;

Γιά όποιον αμφιβάλλει ακόμα, παραθέτω άλλη μία ένέργεια τού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Αυτός πού έλεγε τ0 1990 ότι: «γιά τήν απόκρουση τής επιθέσεως τών Ούνιτών θά ύπαρξη ένα μέτωπο ολόκληρης τής Ορθοδοξίας. Σέ περίπτωση πού οί φόβοι μας επαλήθευαν, ή Ορθοδοξία ομοφωνούσα, δέν θά διστάση νά διακόψη τόν διάλογο» μέ τούς Παπικούς, λοιπόν ό Πατριάρχης, όχι μόνο συνέχισε τόν Διάλογο, υποχωρώντας συνεχώς στίς απαιτήσεις τού Βατικανού και παρά τήν αναβάθμιση τής Ούνίας άπό τόν Πάπα, άλλά και επέτρεψε τό 2007 «τήν παρουσία του εκπροσώπου τής Ούνίας κατά τήν Θ. Λειτουργίαν» στό Φανάρι και -τό φοβερότερον- επέδωσε ό Πατριάρχης Βαρθολομαίος, έν πάση έπισημότητι τιμητικό δώρο στόν Ουνίτη Έπίσκοπο!!!

Εδημοσιεύθη εις τον ''Ελεύθερο Τύπο'' και ο άρθρο έγραφε τα εξής:

«Ένα άγιο ποτήρι προσέφερε ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ως δώρο στο νέο επίσκοπο των βυζαντινής παραδόσεως Ρωμαιοκαθολικών (Ουνιτών) της Ελλάδος κ. Δημήτριο (Σαλάχα),που χειροτονήθηκε και ενθρονίστηκε προχθές Σάββατο, στο ναό τον οποίο διαθέτουν στην οδό Αχαρνών.

Κατά την ενθρονιστήρια ομιλία του ο νέος επίσκοπος των Ουνιτών της Ελλάδας, που πήρε τον τίτλο «Καρκαβίας», μιας παλιάς επισκοπής στην περιοχή της σημερινής Τυνησίας, σημείωσε ότι επισκέφθηκε τον Οικουμενικό Πατριάρχη στο ξενοδοχείο που διέμενε, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα, και τον ενημέρωσε για την εκλογή του και εκείνος του δώρισε το άγιο ποτήρι, το οποίο, όπως είπε, υπό τα χειροκροτήματα των παρόντων, θα το χρησιμοποιεί σε κάθε λειτουργία, την οποία θα τελεί από δω και πέρα.

Ο κ. Δημήτριος είναι μετριοπαθής κληρικός, άριστος γνώστης της ορθόδοξης διδασκαλίας και παράδοσης, καθηγητής σε καθολικά πανεπιστήμια, από τους πιο ειδικούς σε θέματα Κανονικού Δικαίου, εκ των στελεχών της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας που συμμετέχουν στη Μεικτή Επιτροπή Θεολογικού Διαλόγου με τους ορθοδόξους και παλιός γνώριμος του κ. Βαρθολομαίου». (ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ 26/5/08)
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΔΟΛΙΟΤΗΣ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΤΗΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ - 2ος Μέρος

ΔΟΛΙΟΤΗΣ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΤΗΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

2ος Μέρος

Ο π. Θεόδωρος Ζήσης, καθηγητής στή Θεολογική Θεσσαλονίκης και «γνώστης τών τεκταινομένων στό χώρο τών Λατίνων και Λατινοφρόνων γιά τήν υποταγή τής Όρθοδοξίας στον πάπα», αφού έλαβε μέρος σέ Θεολογικούς Διάλογους, γράφει: Εκείνοι «έσχεδίαζαν και έχάλκευαν μέ κρυφές συμφωνίες τήν Ένωση, χωρίς νά ενημερώνουν όλα τα μέλη τής αντιπροσωπείας, γιά νά μήν υπάρχουν αντιδράσεις, όπως δέν ενημερώνεται και σήμερα ό πιστός λαός και δέν αντιλαμβάνεται γι αυτό ότι η ΄Ενωση γίνεται ήδη σταδιακά, έχει προχωρήσει ουσιαστικά με συμπροσευχές, συλλείτουργα και αμοιβαία έκκλησιολογική αναγνώριση, είς τρόπον ώστε τό κοινό Ποτήριο, όταν έλθη επισήμως, νά αποτελεί απλώς μία επισφράγιση και επικύρωση τής γενομένης ήδη ενώσεως» (Θεοδρομία», περιοδ. Ίουλ.- Σεπ. 2οο6, σ. 460).

Σέ άλλο άρθρο του, ό π. Θεόδωρος Ζήσης αναφέρει τις πληροφορίες του Πρωτοσυγκέλλου τού Μητροπολίτη Ιταλίας Γενναδίου γιά τήν Ένωση τών 'Εκκλησιών, όπως τις μετέδωσε άπό τή Ναύπακτο ό γέροντας π. Αρσένιος Κομπούγιας: Κατ' αυτές «έχουν συμφωνήσει οι Όρθόδοξοι μέ τήν παπική κούρια κι'έχουν υπογράψει την ΄Ενωσιν. Δέν εξαγγέλλουν όμως τό γεγονός υπολογίζοντας εις τάς τυχόν αντιδράσεις του πιστού λαού» (Θεοδρομία», όπ. παρ., σ. 329).

Τήν ίδια άποψη εξέφρασε νωρίτερα και ό π. Γεώργιος Καψάνης: «Πάντα τά ανωτέρω δηλούν ότι τό Οίκουμενικόν Πατριαρχείον δέν θεωρεί πλέον τόν πάπαν και τήν Ρωμαιοκαθολικήν Καθολικήν Έκκλησίαν ώς αιρετικούς, σχισματικούς και πλανωμένους εφόσον δέχεται τήν μέν παπικήν Έκκλησίαν ώς "άγίαν'' τόν δέ επικεφαλής αυτής ώς "άγιον'' "μακαριστόν'' υπέρ ου τελεί και έπιμνημόσυνον δέησιν. Σημαίνουν επίσης ότι η 'Ενωσις σχεδόν έχει γίνει και απομένει ή μεθόδευσις τής τελείας μυστηριακής κοινωνίας, προς τήν οποίαν ολοταχώς βαίνομεν, εφόσον ό Θεολογικός Διάλογος θά παράκαμψη τάς δογματικάς και έκκλησιολογικάς διαφοράς και θά άσχοληθή μέ τό κεφάλαιον περί τών μυστηρίων, προφανώς διά τήν έπιτάχυνσιν της μυστηριακής κοινωνίας» (Καψάνη Γεωργίου, Καθηγουμένου Ί. Μ. Όσ. Γρηγορίου Αγίου "Ορους, εις έφημ. «Όρθόδοξος Τύπος», (φ. 333) 20.11. 1978).

Ειδικά γιά τόν Διάλογο μέ τους Αντιχαλκηδονίους παρατηρείται τό πρωτοφανές γεγονός γιά τήν εποχή τής πληροφορικής «ότι τά Πρακτικά τών συναντήσεων -αν υπάρχουν- δέν δημοσιεύονται... γιά νά μή γίνουν αντιληπτές οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί τών Όρθοδόξων εκπροσώπων», και όπως έγραψε ό Αρχιεπίσκοπος Μ. Βρετανίας (και κατόπιν Πισιδίας) Μεθόδιος: «Τώρα δέν τολμούν νά δημοσιεύσουν τά πρακτικά τών συζητήσεων. Γιατί; Ό λόγος προφανής. Ή Κοινή Δήλωσις κλείνει προς τις απόψεις» τών Αντιχαλκηδονίων! (Μποζοβίτη Στ., Τά αιώνια Σύνορα τής Όρθοδοξίας και οι Άντιχαλκηδόνιοι, σ. 85).

Σέ Εισήγηση τού Μητροπολίτου Αττικής στήνΊεραρχία (Νοε. 2004) γιά τήν «Πορεία τών Θεολογικών Διαλόγων» διαβάσαμε:

«Ή ειλικρινής και υπεύθυνη πληροφόρηση του Όρθοδόξου εκκλησιαστικού πληρώματος έπί τής πορείας...τών Θεολογικών Διαλόγων, είναι επιβεβλημένη και αναγκαία ποιμαντική ενέργεια, αφού, άλλωστε, τό πλήρωμα τής Εκκλησίας έχει...τό αναφαίρετο δικαίωμα νά κρίνη τήν αποδοχή ή τήν απόρριψη οιουδήποτε αποτελέσματος τών Διαλόγων. Δυστυχώς έως σήμερα δέν υπάρχει επαρκής και υπεύθυνη πληροφόρηση ούτε του λαού, ούτε τού κλήρου, μηδέ τών Ιεραρχών εξαιρουμένων έπι τής πορείας τών Θεολογικών Διαλόγων. Αύτη περιορίζεται μόνο στον κύκλο τών εξειδικευμένων προσώπων».

Ακριβώς, επειδή έφοβούντο τό λαό δέν έπροχώρησαν τότε. Περιμένουν υπομονετικά πότε θά ωριμάσει ή έκκοσμίκευση και ή εξοικείωση τού λαού μέ τις συμπροσευχές και τις επισκέψεις τής μιας αντιπροσωπείας στους εκκλησιαστικούς χώρους τής άλλης και τότε νά εφαρμόσουν τά σχέδιά τους. Και ό καιρός αυτός δέν φαίνεται νά είναι και πολύ μακριά, έφτασε.

Αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα, πιο πρόσφατα, παραδείγματα ανειλικρίνειας Βατικανού και Π.Σ.Ε., και ή διά τής ποικιλόμορφης προπαγάνδας και ασφυκτικών επιβολή τών σχεδίων τους στους «συνεργαζομένους» μὲ αὐτά  Οίκουμενιστές. Είναι ακόμα νωπές οι εντυπώσεις και οι αντιδράσεις τών Όρθοδόξων προς ένα θεολογικά απαράδεκτο κείμενο τήν «Οικουμενική Χάρτα», πού φιλοτέχνησαν Όρθόδοξοι φιλοοικουμενιστές, στην όποία θεωρούνται «όλες οί αιρετικές όμολογιακές ομάδες ώς ισοδύναμες 'Εκκλησίες» (Χατζηνικολάου Αστερίου, Άρχιμ.,Ή Όρθοδοξία στή Θύελλα του Σύγχρονου Συγκρητισμού, σ. 40) και προτρεπόμαστε οι Όρθόδοξοι νά παραιτηθούμε άπό τήν ιεραποστολή στους έτερόδοξους, αφού αυτό θεωρείται προσηλυτισμός. Γράφει: Δεσμευόμεθα (αφού επίκειται ένωση-συγχώνευση τών "Εκκλησιών") και «ύποσχόμεθα νά μή προτρέπωμεν ανθρώπους νά άλλάσσουν τήν Εκκλησίαν αύτών» (Βασιλειάδη Ν., Πανθρησκειακός Οικουμενισμός, σελ. 11,ι8).

Βλέπετε, τά πράγματα εξελίσσονται, όπως τά άντελήφθη ό π. Ί. Ρωμανίδης: «τό Βατικανό δέν έθεσε τέρμα εις τόν πόλεμόν του διά τήν άφομοίωσιν τής Όρθοδοξίας. Απλώς ή κυριαρχούσα τακτική τού Βατικανού μετετράπη εις τόν διάλογον τής αγάπης», διαβολική παγίδα, μέσα στην όποία -οί πολυμηχάνως εργαζόμενοι Παπικοί- ένεκλώβησαν τό εύπερίστατο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Και τώρα, επικουρούμενοι άπό τούς εντός τών τειχών τής Όρθοδοξίας βοηθούς τους, συνεχίζουν τήν διαβρωτική γιά τήν πίστη τών χριστιανών και τών μή χριστιανών προπαγάνδα τους μέ τήν Ούνία, τις συνάξεις τύπου Ασσίζης, τις επιστροφές ιερών (ή και αμφιβόλου ίερότητος) λειψάνων, κ.λπ.

Και αντιστάσεως μή ούσης, τά πράγματα προχωρούν σύμφωνα μέ τούς σχεδιασμούς τους, όπως αναντίρρητα αποδεικνύουν πολλά γεγονότα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΔΟΛΙΟΤΗΣ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΤΗΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ - 1ο Μέρος

ΔΟΛΙΟΤΗΣ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΤΗΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ    1ο Μέρος Κάθε πληροφορημένος χριστιανός γνωρίζει πώς: και ό Παπισμός ώς θρησκεία και τό Βατικανό ώς κρατική ύποστάση εργάζονται με δολιότητα και διπλωματία, και δεν έχουν δώσει δείγματα είλικρινείας και καλής διαθέσεως, άλλ' αντίθετα πολιτεύονται με πονηρούς υπολογισμούς και σκοπιμότητες. Κάθε τόσο τορπιλίζει ή Ρώμη τόν πολυδιαφημισμένο Διάλογο ισότητας των "Εκκλησιών" με τις υπαναχωρήσεις και τήν παραβίαση των συμφωνηθέντων.Ή δόλια τακτική τών Παπικών, πού επαληθεύετα κάθε τόσο, παρά τις διαβεβαιώσεις τών Πατριαρχικών χειλέων περί είλικρινείας και καλής διαθέσεως του Βατικανού, παρεμποδίζει -εκτός τών άλλων- τήν επιστροφή στήν Όρθόδοξον 'Εκκλησίαν, όσων έτεροδόξων επιθυμούν, αφού ούτε τους καλεί τό Φανάρι προς τήν Αλήθεια της Εκκλησίας, ούτε τους επιτρέπει νά ενταχθοῦν στην Όρθοδοξία, γιά νά μήν αθετήσει τις συμφωνίες μετά του Πάπα! Είναι τρομερό και νά τό σκεφθεί κανείς, ότι τό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως δυσκολεύει και αρνείται τήν επιστροφή τών έτεροδόξων στο Χριστό, παραπέμποντας τό θέμα «εις τάς καλένδας»!!! Ή εχθρότητα τών Παπικών δεν εκδηλώνεται σε θεολογικό μόνο επίπεδο, άλλά καὶ με πράξεις βίας και έγκλήματος άπό τό Παπικό κράτος και τους διπλωμάτες του Βατικανού. Φρίττει όποιος ανατρέξει στην ιστορία και μελετήσει έκεί, γιά τή συνεχιζόμενη αμείωτα έπι αιώνες πολεμική τού Πάπα και τού Βατικανού εναντίον τήςΌρθόδοξηςΈκκλησίας, ή οποία πολεμική παρά τους Διάλογους «αγάπης» δεν άλλαξε τήν προοπτική της. Διαβάζοντας κάνεις π.χ. πολλά άρθρα και βιβλία τού Μητροπ. Ναυπάκτου Ιερόθεου, τα βιβλία: «Ιδού ό Παπισμός» (Επισκ. Ροδοστόλου Χρυσοστόμου), «Τά ΄Ορια της Εκκλησίας - Οικουμενισμός και Παπισμός» (καθηγ. Πανεπιστημίου π. Θεόδ. Ζήση), «Τό πρόσωπον και τό προσωπείον του παπισμού» (άρχιμ.Ίωαννίκιου Κοτσώνη) -γιά νά αρκεστῶ μόνο σ' αυτά-, ἀνατριχιάζει ερχόμενος αντιμέτωπος με τά εγκλήματα τού Βατικανού.... Είναι γνωστό, πώς ακόμα και στή δημιουργία τών προβλημάτων πού αντιμετωπίζουμε σήμερα στά Βόρεια σύνορά μας έχει βάλει τό χέρι του τό Βατικανό, σύμφωνα μέ δηλώσεις κορυφαίων πολιτικών. Μέ άρθρο στην έφημ. «Τά Νέα» (17.6.1993) ό τότε Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου έγραφε πώς στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας συνεργάσθηκε τό Βατικανό μέ τήν Γερμανία. Ό πολιτικός και πρώην ύπουργός 'Εθνικής Αμύνης Σπήλιος Σπηλιωτόπουλος «απεκάλυψε στην Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση ότι ή Παπική Τράπεζα I.D.R. έστειλε στον Κροάτικο στρατό 2.000.000. δολλ. γιά τήν αγορά όπλων, πού θά χρησιμοποιηθούν εναντίον των ορθοδόξων Σέρβων». Εντυπωσιακή είναι και ή αποκάλυψη του πρώην υπουργού Γ. Ρωμαίου, ότι σε επίσκεψη διπλωματών στο Βατικανό κατά τον πόλεμο της Βοσνίας τους συνέστησαν: «Άφοπλίστε τους Σέρβους ή εξοπλίστε τους Μουσουλμάνους». (Εφημ. «Το Βήμα», 31-1-1993). Μέχρι και προχθές ό Πάπας Βενέδικτος δέχτηκε τον «σχισματικό» Επίσκοπο των Σκοπίων ώς αρχηγό της ανύπαρκτης «Εκκλησίας» της Μακεδονίας, απηύθυνε δέ Χριστουγεννιάτικες ευχές στην «Μακεδονική Γλώσσα», ενεργών εναντίον τών εθνικών συμφερόντων μιας ορθόδοξης χώρας, της Ελλάδος. Κι όμως έμείς, γιά νά μη στενοχωρήσουμε τόν Πάπα και στα πλαίσια τών Θεολογικών Διαλόγων, άνεχόμαστε νά συμμετέχουν οι Ὀρθόδοξοι εκκλησιαστικοί ηγέτες μας σέ Συνέδρια Ειρήνης, πού οργανώνει τό Βατικανό! Πάνω σ' αυτό ακριβώς, έγραφε ό καθηγητής Στ. Σάκκος: «Η Ὀρθοδοξία δέεται καθημερινά "υπέρ της ειρήνης τού σύμπαντος κόσμου". Γιά ποιο λόγο πρέπει αυτό τό αίτημά της νά τό πατρωνάρει ό Πάπας», ο όποιος έτσι «παρουσιάζεται στην κοινή γνώμη ώς ό μεγάλος ειρηνοποιός;... Μήπως μας είναι άγνωστη ή ανάμειξη του σέ σφαγές και αποτρόπαιες σκηνές πολέμου;» (Σάκκου Στ., έφημ. «Ορθόδοξος Τύπος», 8-3-2002). ΚαΙ ό καθηγητής Πανεπιστημίου Μ. Φαράντος -πού γιά κάποιο διάστημα συμμετείχε στους Θεολογικούς Διαλόγους, έμαθε και απηύδησε άπό τις μηχανορραφίες πού συνειδητοποίησε πώς συντελούνται εκεί- γράφει γιά τά δόλια σχέδια πού προωθεί τό Βατικανό μέ τις ευλογίες και ημετέρων, μέ τόν παρακάτω ωμό τρόπο: «Ή Όρθοδοξία θά "ενωθεί" στό μοντέλο της Ούνίας..., δηλαδή θά διασώζει τά κατ'αυτήν, άλλα θά υπακούει στα δυτικά-χριστιανικά-κέντρα». Διαφορετικά θά συντριβεί, όπως έγινε μέ τήν Ὀρθόδοξον Σερβία: «Τήν έκαμΑαν λιώμα... μέ τήν "συναίνεση" και τών "αδελφών" Όρθόδοξων λαών» (Φαράντου Μ., Άντί-φωνα, σ. 40). Αυτή ή πολεμική του Πάπα εναντίον της Όρθοδοξίας είναι πολύπλευρη, συνεχίζεται και εμπλουτίζεται μέ σύγχρονες μεθόδους, όπως ό καθηγητής Πανεπιστημίου π.Ίωάννης Ρωμανίδης είχε επισημάνει: «Το Βατικανό άλλαζε τήν πολεμικήν του τακτικήν έναντι της Όρθοδοξίας ανάλογα μέ τόν βαθμόν Δυτικοποιήσεως τής Ορθοδοξίας. Άλλα εμφανίσθηκε κατά τά μέσα του αἰῶνος τούτου μια στροφή τών διανοουμένων του Βατικανού προς τους Ελληνοφώνους πατέρας μετά τόν Δαμασκηνόν. Άρχισε μιά εντατική προσπάθεια τής εναρμονίσεως τών μετά τό σχίσμα δύο παραδόσεων.'Έτσι τό Βατικανό δέν έθεσε τέρμα εις τόν πόλεμόν του διά τήν άφομοίωσιν τής Όρθοδοξίας. Απλώς ή κυριαρχούσα τακτική του Βατικανού μετετράπη εις τόν διάλογον τής αγάπης τής μυστηριακής κοινωνίας τήν οποίαν επινόησαν μάλιστα Όρθόδοξοι Θεολόγοι» (Ρωμανίδη Ι., Όρθόδοξος και Βατικάνιος συμφωνία περί Ουνίας, §70). Το ότι διακαής πόθος και επιδίωξη του Βατικανού είναι ή υποταγή τής Όρθόδοξης Εκκλησίας στον Πάπα δέν είναι υποψίες τών Όρθοδόξων. Είναι διακηρυγμένος στόχος τής Ρώμης. Ή Β' Βατικάνειος Σύνοδος διεκήρυξεν: «Έάν ή Ανατολική Εκκλησία (=Όρθόδοξος) προσέλθη ποτέ εις τήν ενότητα τής Καθολικής (=Ρωμαιοκαθολικής) Εκκλησίας, θά λάβη τήν άναμένουσαν αυτήν θέσιν υπό τήν πατρικήν "στέγην"» του Βατικανού» («Εκκλησία», περιοδ. 1963, σελ. 482). Γιατί τό ξεχνούμε αυτό και βλέπουμε σέ όσους Πατέρες μας προειδοποιούν γιά τά επεκτατικά σχέδια του Πάπα φοβίες, καχυποψίες και φονταμενταλιστικές υστερίες; Μπορούμε μέ στοιχεία νά πούμε, ότι τό αντίθετο συμβαίνει: οι Παπικοί εφαρμόζουν μέ υπομονή, βήμα βήμα τά μυστικά -στους πολλούς- σχέδιά τους, έχοντας συμπαραστάτες και βοηθούς στην Οικουμενιστική πορεία τους, όσους ακολουθούν τόν πρώτο διδάξαντα Πατριάρχη Αθηναγόρα. Γιά τήν επιτυχία του σκοπού τους και επειδή φοβούνται τόν λαό, κρατούν σκόπιμα κρυφά τά συμφωνηθέντα και τά διαδραματιζόμενα, όπως έχουν αποκαλύψει επιστήμονες θεολόγοι, Έπίσκοποι και Αρχιεπίσκοποι. Ενα ακόμα κείμενο αποκαλυπτικό όσων προαποφασίστηκαν καΐ προοδευτικά πραγματοποιούνται, ερήμην τού λαού του Θεού, μας δίνει άπό τό 1967 ό καθηγητής Παντελεήμων Ροδόπουλος, Μητροπολίτης Τυρολόης και Σερεντίου, παρατηρητής τότε στή Β' Βατικανή Σύνοδο.΄Εγραφε (1967): «Διετυπώθη υπό τίνων Ρωμαιοκαθολικῶν συνέδρων μία παράδοξος θεωρία περί επιτεύξεως τής ενώσεως μεταξύ τής ΡΚαθολικής Εκκλησίας και της 'Ορθοδόξου».Ή ΄Ενωση θά «έπιτευχθή σταδιακώς και ουχί διά διαπραγματεύσεων έκκλησιαστικο-θεολογικών» σέ 3 στάδια: «α) Φιλία και ψυχολογική προπαρασκευή, β) μερική μυστηριακή κοινωνία και γ) πλήρης μυστηριακή κοινωνία»                    (Μπιλάλη Σπ., Όρθοδοξία και Παπισμός, σ. 413). Μέ αυτά και μέ τά παρακάτω, φωτίζεται περισσότερο το μυστικό σχέδιο Βατικανού και Φαναρίου. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Η Αλήθεια της Ορθοδοξίας και της Ορθοπιστίας...

Η Αλήθεια της Ορθοδοξίας και της Ορθοπιστίας...

Stelios Stelopoylos

 

4:48pm May 15 

Η Αλήθεια της Ορθοδοξίας και της Ορθοπιστίας είναι «μερίς» μόνον των σωζομένων» (πρβλ 7ος κανών Β΄ Οικουμ. Συνόδου). Παναληθές είναι το Ευαγγέλιον του αγίου Αποστόλου: «σωτηρία εν αγιασμώ και πίστει αληθείας» (Β΄ Θες. 2,13). Η θεανθρωπίνη πίστις είναι η πίστις της Αληθείας. Η Ουσία αυτής της πίστεως είναι η Αλήθεια, είναι η μόνη Παναλήθεια, δηλαδή ο Θεάνθρωπος Χριστός. Η δε θεανθρωπίνη αγάπη είναι «η αγάπη της Αληθείας»(Β΄Θες. 2,10). Η ουσία αυτής της αγάπης είναι η Παναλήθεια, δηλ. ο Θεάνθρωπο Χριστός. Και αυτή η Πίστις και αυτή η Αγάπη είναι η καρδία και η συνείδησις της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Πάντα ταύτα διεφυλάχθησαν αλώβητα μόνον εν τη αγιοπατερική Ορθοδοξία, περί της οποίας οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι κεκλημένοι να μαρτυρούν αφόβως ενώπιον της Δύσεως και της ψευδοπίστεώς της και της ψευδοαγάπης της. Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς και Οικουμενισμός' Η γνωμοδότηση του Οσίου και θεοφόρου Πατρός Ιουστίνου (Πόποβιτς) προκλήθηκε κατόπιν αιτήματος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Σερβίας για το αν μπορεί να συμμετάσχει η Ορθόδοξη Εκκλησία σε «οικουμενικές ακολουθίες» που διοργάνωναν η ρωμαιοκαθολικοί της Γιουγκοσλαβίας στα πλαίσια της «εβδομάδος εν τη ενότητι».

 

http://patriaorthodojia.blogspot.com/2012/05/5-8-16-1968-263-6-15-3-15-7-213-210-18.html..

ΠΑΤΡΙΑ=ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ. ......Ήδη ο Άγιος Σάββας εις την εποχήν του, επτάμισυ αιpatriaorthodojia.blogspot.com

Ὁ εὐλαβής ἱερεύς, ὁ ἔμπορος καί ὁ Μέγας Βασίλειος

   Κάποιος ευλαβής Ιερεύς, σύγχρονος του Μ. Βασιλείου, λόγω κάποιων περιστάσεων μπήκε σε χρέη και τα χρέη αυτά συν τω χρόνο αυξήθηκαν και οι πιστωτές τον ενοχλούν για τον χρέος του.

Αυτό τον ανάγκασε να στραφεί και να ζητήσει βοήθεια σε κάποιον κοντινό και γνωστό του έμπορο, ο οποίος, εισακούοντας τον αίτημά του, του έδωσε 500 χρυσά νομίσματα με τα οποία ο ιερεύς ξεπλήρωσε το χρέος του. Προς ικανοποίηση του εμπόρου ο ιερεύς του υποσχέθηκε να μνημονεύει τον όνομά του και το όνομα των συγγενών του υπέρ υγείας και υπέρ αναπαύσεως στην Προσκομιδή για όλη του τη ζωή.

Ο έμπορος υπολόγιζε ότι ο ιερεύς θα ζούσε πολλά χρόνια και θα προσευχόταν γι’ αυτόν και τους συγγενείς του σε κάθε Λειτουργία και μ’ αυτό θα τον ικανοποιούσε για τα χρήματα που του είχε δώσει.

Ο ιερεύς κατάφερε να τελέσει μόνο μία Λειτουργία στην οποία μνημόνευσε τον ευεργέτη του και τους συγγενείς του. Σύντομα μετά απ’ αυτό αρρώστησε και ύστερα από μια μακρά ασθένεια πέθανε. Ο έμπορος, μαθαίνοντας τον τέλος του Ιερέως, παρά πολύ λυπήθηκε και θλιβόταν για την απώλεια των χρημάτων του, αφού μόνο μια λειτουργία τελέσθηκε από τον ιερέα, πράγμα που δεν τον περίμενε. Εκείνος υπολόγιζε στην μακροχρόνια ζωή του ιερέως και γι’ αυτό του έδωσε τα 500 νομίσματα. Άρχισε λοιπόν να ενοχλεί την πρεσβυτέρα του κομισθέντος, για να του επιστρέψει τα χρήματα, κρατώντας τα χρήματα μόνο για μία Λειτουργία.

Η πρεσβυτέρα του απάντησε ότι χρήματα δεν έχει, κι αν υπήρχαν κάποια, τα ξόδεψε κατά τη διάρκεια της αρρώστιας του ιερέως και τώρα τίποτε δεν είχε απομείνει. Ο έμπορος, χωρίς να δίνει προσοχή στα λόγια της πρεσβυτέρας, απαιτούσε επίμονα τα χρήματά του, απειλώντας με δικαστήρια. Τότε εκείνη απευθύνθηκε στον Μ. Βασίλειο και του διηγήθηκε τι της είχε συμβεί. Αφού την άκουσε ο άγιος, της είπε: «Εγώ αύριο θα τελέσω τη Θ. Λειτουργία. Ελάτε σε μένα μαζί με τον έμπορο και μια ζυγαριά. Θα ζυγίσουμε μία μερίδα πού θα βγάλω από τον πρόσφορο υπέρ υγείας και σωτηρίας των συγγενών του. Όσο θα ζυγίζεται η μερίδα στην ζυγαριά, τόσο χρυσάφι θα προσθέτει ο έμπορος στον άλλο δίσκο της ζυγαριάς και μ’ αυτό τον χρυσάφι θα σε πληρώσει για τη μία Λειτουργία που τέλεσε ο κοιμηθείς Ιερεύς».

Η πρεσβυτέρα πήγε στον έμπορο και του μετέφερε τα λόγια του άγιου Βασιλείου. Ο έμπορος χάρηκε και τον πρωί πήγε στον ναό, παίρνοντας μαζί του τη ζυγαριά και κάμποσο χρυσάφι.

Ο άγιος Βασίλειος, τελώντας την προσκομιδή, έβγαλε μία

μερίδα υπέρ υγείας και σωτηρίας των δούλων του Θεού και

την απόθεσε στην ζυγαριά. Και πρόσταξε τον έμπορο να βάλει χρυσάφι στον άλλο δίσκο της. Μα όσο χρυσάφι κι αν έβαζε ο έμπορος, η μια μικρή μερίδα όλο και βάραινε και όσο περισσότερο χρυσάφι έβαζε, τόσο χαμηλότερα και χαμηλότερα έπεφτε ο δίσκος στον οποίο είχε αποτεθεί η μερίδα που είχε βγάλει ο Μέγας Βασίλειος απομείνει τον πρόσφορο κατά την προσκομιδή.

Ο έμπορος βλέποντας τον μεγάλο θαύμα της Θείας Χάριτος ένιωσε φόβο και κατάνυξη. Αμέσως ζήτησε συγγνώμη από τον άγιο Βασίλειο και από την πρεσβυτέρα του ενοχλούν Κυρίω κομισθέντος ιερέως και δεν απαίτησε πλέον χρήματα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ.

 http://agiosmgefiras.blogspot.com/2012/05/blog-

Δραματικές εξελίξεις στο Άγιον Όρος: Ανακηρύσσεται ανεξάρτητο & καλεί … Ρωσία!

13 Μαΐου 2012

 

 Πολύ άσχημα εξελίσσεται για την Ελλάδα ένα άλλο μέτωπο, στο οποίο μέσα στην τρικυμία των ημερών δεν έχει δοθεί η πρέπουσα προσοχή: Για πρώτη φορά από την απελευθέρωση της Μακεδόνιας τίθεται θέμα απόσχισης του Αγίου Όρους από τον εθνικό κορμό. Και λέμε από τον εθνικό κορμό γιατί ως γνωστόν το Άγιο Όρος δεν υπάγεται τυπικά στην ελληνική διοίκηση, αλλά είναι αυτοδιοικούμενο.

Αύριο έχουμε συνεδρίαση της Διπλής Σύναξης του Αγίου Όρους, για να συζητήσει το θέμα της φορολόγησης των ακινήτων των Ιερών Μονών, τα οποία βρίσκονται εκτός της χερσονήσου, το θέμα το οποίο έχει δημιουργήσεη την μετωπική σύγκρουση με την ελληνική Πολιτεία με ανοικτό το ενδεχόμενο να ζητηθεί από την … Ρωσία να επέμβει δυναμικά!

Κατά την πρώτη και έντονα φορτισμένη συνεδρίαση που είχε πραγματοποιηθεί στα τέλη Απριλίου, η Διπλή Σύναξη της Ιεράς Κοινότητος, στην οποία συμμετέχουν οι εκπρόσωποι αλλά και οι ηγούμενοι των είκοσι μονών, είχε αποφασιστεί να δοθεί στην ελληνική Πολιτεία διορία μέχρι τις 15 Μαϊου για να δουν εάν θα υπάρξει ανταπόκριση στα αιτήματά τους, να μην υπάρχουν τόσο μεγάλες φορολογικές επιβαρύνσεις.

Πληροφορίες εκκλησιαστικών κύκλων, αναφέρουν ότι το ανώτατο διοικητικό όργανο της μοναστικής κοινότητας αυτή φορά θα κάνει την απειλή πράξη και θα ανακηρύξει, περίπου, την ανεξαρτησία του Αγίου Όρους!

Μάλιστα επειδή αναγνωρίζουν ότι κινδυνεύουν να μην παίρνουν ούτε δεν θα παίρνουν ούτε καν φορολογική ενημερότητα, ενώ κινδυνεύουν να υποστούν όλα όσα προβλέπονται για όσους δεν πληρώνουν φορολογικές οφειλές δηλαδή οι ηγούμενοι θα συλλαμβάνονται ως  φοροφυγάδες και θα κατάσχεται η περιουσία τους!

Θεωρούν ότι πίσω από αυτή την κίνηση βρίσκονται συγκεκριμένα συμφέροντα που επιδιώκουν την … τουριστική αξιοποίηση του Αγίου Όρους.

Η Διπλή Ιερά Σύναξη στο τελεσίγραφο που θα δώσει αύριο ζητούν «Να σταματήσει αυτό το έγκλημα των αιώνων, που θα σημάνει το τέλος της Ορθοδοξίας, που έχει πνεύμονά της και ανάσα της  Άγιο Άθωνα, που σεβάστηκαν Αυτοκράτορες αλλά και Κατακτητές»!

Σε διαφορετική περίπτωση, απειλούν ότι «Το Άγιον Όρος θα διακόψει κάθε σχέση με την “κατεχόμενη”» όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά, «ελλαδική Πολιτεία, θα κηρυχθεί σε διωγμό και θα ζητήσει την βοήθεια της Ρωσίας και του νέου ηγέτη της Β.Πούτιν, στον οποίο πρόσφατα αρνήθηκε ευσχήμως να επισκεφθεί το Άγιο Όρος την Μεγάλη Εβδομάδα»!

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πολλά και κρίσιμα. Κάποιοι θέλουν κι άλλους μπελάδες στο κεφάλι αυτής της χώρας και αν νομίζουν ότι είναι ώρα να ανοίξουμε «ιερό πόλεμο» με τους Αγιορείτες, κακή υπηρεσία προσφέρουν στη χώρα. Και η προειδοποίηση ότι «Θα ζητηθεί η βοήθεια της Ρωσίας» θα ήταν πολύ μεγάλο λάθος να προσπεραστεί χωρίς να θεωρηθεί ότι είναι σοβαρή.

Η ιδέα Δημιουργίας Ορθόδοξου Βατικανού από την μία και η έτερη ιδέα δημιουργίας ενός ορθόδοξου τόξου (Ρωσία, Ελλάδα, Ρουμανία, Βουλγαρία, Λευκορωσία, Σερβία, Μολδαβία, Ουκρανία, Γεωργία) με πολιτικούς συνδετικούς κρίκους, με το Άγιον Όρος στο επίκεντρο αυτού του σχεδίου, είναι ζωντανή.

Και η Ορθοδοξία αναμένεται να αποτελέσει ένα από τα κύρια πολιτικά όπλα του Β.Πούτιν την επόμενη δεκαετία.

Εκτός και αν αυτοί που επιμένουν στην πρακτική της φορολόγησης των Αγιορειτών, έχουν άλλα πράγματα στο νου τους…

Πηγή : www.defencenet.gr

Συνεχίζεται ἡ ἐν ψυχρῷ ἀποδόμηση τῆς Ὀρθοδοξίας

Συνεχίζεται ἡ ἐν ψυχρῷ ἀποδόμηση τῆς Ὀρθοδοξίας

(ἐν μέσῳ κατανυκτικῶν χριστουγεννιάτικων Ὕμνων)

Τὸ ἔργο ἑνὸς πολιτικοῦ κρίνεται ἀπὸ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν προγραμματικῶν του ἐξαγγελιῶν (γιὰ τὶς ὁποῖες ψηφίστηκε) καὶ τὴν τήρηση τοῦ Συντάγματος.

Τὸ ἔργο ἑνὸς Πατριάρχη πῶς κρίνεται;

Δὲν κρίνεται ἀπὸ τὴν τήρηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν Κανόνων καὶ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ Εὐαγγελίου, τῶν ὁποίων θεωρεῖται ὁ πρῶτος μιμητής-τηρητής;

Αὐτὸ
θέλουμε νὰ μᾶς ξεκαθαρίσει ἐπὶ τέλους ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος.

Ἐφαρμόζει τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες;

Οἱ λόγοι καὶ οἱ πράξεις του εἶναι λόγοι καὶ πράξεις ἀληθείας καὶ εὐθύτητας ἢ ὑποκρισίας καὶ ψεύδους;

Ἀποτελεῖ παράδειγμα πρὸς μίμηση γιὰ τὸ λαὸ ἢ παράδειγμα ἀποφυγῆς;

Ποιά ἡ προσφορά του σὲ μιὰ παγκόσμια κοινωνία ποὺ κλυδωνίζεται;

Ἀπὸ τὴ μιά, οἰκολογικὲς κορῶνες σὲ Συνέδρια καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, συμπόρευση μὲ αὐτοὺς ποὺ συντελοῦν στὴν μόλυνση καὶ τὴν ἐξαφάνιση τοῦ
πλανήτη;

Πῶς δικαιολογεῖται ἡ παρουσία του στὰ διάφορα διεθνῆ Φόρουμ, ὅπως τὴν 12/12/2011 σὲ Συνέδριο ποὺ προωθεῖ ἐν ψυχρῷ τὴν Παγκόσμια Διακυβέρνηση;

Δὲν γνωρίζει ὅτι πίσω ἀπὸ αὐτὰ βρίσκεται ἡ Ν. Τάξη, ἡ Μασονία, οἱ διάφορες Λέσχες καὶ Τράπεζες, ὁ Σιωνισμός;

Ἀφήνοντας ἔξω, λοιπόν, κ. Βαρθολομαῖε, τὶς κοσμικὲς νοοτροπίες καὶ τὶς ἐπιτηδευμένες θεολογίες, σκεφτεῖτε ἁπλὰ καὶ ταπεινά:

Ἦταν ποτὲ δυνατὸν ὁ ἀνυπόδητος Ἰησοῦς, οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας νὰ παρευρίσκονταν σὲ πανηγύρια τῆς Coca-Cola –ὅπως
κάνατε ἐσεῖς– ἐπιδίδοντας Κοράνιο σὲ Μουσουλμᾶνο;

Νὰ συμμετεῖχαν σὲ συμπόσια, χωρὶς νὰ καυτηριάζουν τὶς ὑποκρισίες, τὴν ψευτιά, τὴν δολιότητα καὶ τὶς «ἐγκληματικὲς» ἐνέργειες τῶν μεγάλων τῆς γῆς, χωρὶς νὰ ὁμιλοῦν γιὰ τὴν Ἀλήθεια;

Νὰ συμμετεῖχαν σὲ Συνέδρια ποὺ ὀργάνωναν οἱ μεγιστάνες τῆς πλουτοκρατίας;

Παραθέτουμε τρία μόνον ἀντιπροσωπευτικὰ παραδείγματα, ἀπὸ τὰ πάμπολλα ποὺ συμβαίνουν ἐπὶ πατριαρχείας σας στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, ἐνδεικτικὰ ἀλλοιώσεως τῆς ὀρθοδόξου Παραδόσεως
καὶ περιφρονήσεως τῆς Πίστεως τὴν ὁποία ἐκπροσωπεῖτε.

Καὶ αὐτὰ συμβαίνουν παρὰ τὶς ἀντιδράσεις πιστῶν, παρὰ τὶς δικές σας παλαιότερες διαβεβαιώσεις ὅτι, τάχα, ὅλα πᾶνε καλά!

Ἀξίζει, λοιπόν, νὰ δώσετε γι’ αὐτὰ τὶς ἐξηγήσεις ποὺ ζητᾶμε, διότι παρατηροῦμε ὅτι μὲ ταχεῖς βηματισμοὺς προχωροῦμε, ὄχι μόνο πρὸς τὴν ἀφομοίωση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τὸν Παπισμὸ καὶ τὸ Π.Σ.Ε., ἀλλὰ καὶ τὴν ἔνταξή μας στὴν Πανθρησκεία ποὺ σταθερὰ θεμελιώνεται, ὅπως φαίνεται ἀπὸ πολλὰ ἀνάλογα γεγονότα τύπου Ἀσσίζης καὶ
ὅπως δείχνει τὸ τρίτο πρόσφατο γεγονὸς ποὺ σημειώνουμε.

α) Τὸ πρῶτο παράδειγμα εἶναι ἡ –ἀντίθετη μὲ ὅλη τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση– συμμετοχὴ τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς παμπάλαιας αἵρεσης τοῦ Παπισμοῦ, Πάπα Βενέδικτου, σὲ Θ. Λειτουργία στὸ Φανάρι.

β) Ἕνα δεύτερο: στὸν Ρωμαιοκαθολικὸ ναὸ τῆς Notre-Dame στὴ Γαλλία (9/10/2011), ὁ Μητροπολίτης Γαλλίας Ἐμμανουήλ, ποὺ παρίσταται ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου σὲ διάφορες ἐκδηλώσεις στὴν Εὐρώπη, μαζὶ μὲ ἄλλους ὀρθόδοξους ἱερωμένους, τέλεσαν “ὀρθόδοξο”
ἑσπερινὸ στὸν «Ρωμαιοκαθολικὸ ναὸ τῆς Notre-Dame.

Παραβρέθηκε ὁ Καρδινάλιος τοῦ Παρισιοῦ, Monsignor André Vingt-Trois» (aktines.blogspot.com).

Ὁ Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, μάλιστα, ἔχει ἐπιδοθεῖ τελευταῖα σὲ μιὰ φρενίτιδα συμπροσευχῶν, ἐν γνώσει τοῦ Πατριαρχείου (καὶ λογικὰ κατ’ ἐντολήν σας, ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει θὰ τὸν ἐπαναφέρατε εἰς τὴν τάξη).

γ) Τό τρίτο: ἡ παρουσία καὶ συμπροσευχὴ σὲ Θεία Λειτουργία στὸ Βελιγράδι ὄχι μόνο Παπικῶν, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον καὶ Μουσουλμάνων! (aktines.blogspot.com).

Ἐσεῖς ὅμως, ὡς Οἰκουμενικὸς
Πατριάρχης, τὸ 1998 στὴν Διορθόδοξη Συνάντηση τῆς Θεσ/νίκης καὶ τὸ 1999 μὲ τὴν Ἐπιστολήν σας πρὸς τοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, διαρρηγνύατε τὰ ἱμάτιά σας, ὑποστηρίζοντας ὅτι εἶσθε κατὰ τῶν συμπροσευχῶν καὶ συμβουλεύατε ὅπως οἱ ὀρθόδοξοι «μὴ συμμετάσχουν εἰς οἰκουμενικὰς λατρευτικὰς συνάξεις, κοινὰς προσευχάς, λατρείας καὶ ἄλλας θρησκευτικὰς τελετάς»! (Δὲς καὶ «Ὀρθόδ. Τύπο», 24/9/1999).

Ἐρωτᾶσθε λοιπόν:

Ἐφόσον ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ πολλοὶ Ἱεροὶ Κανόνες ἀπαγορεύουν τὶς συμπροσευχές, καὶ ὁ ἴδιος
ἀποδεχόσασθε τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, τί ἄλλαξε καὶ τώρα τοὺς διαγράφετε;

Οἱ δηλώσεις σας ἐκεῖνες ἦταν ὑποκριτικές;

Μήπως κάποια Σύνοδος κατήργησε τοὺς σχετικοὺς μὲ τὶς συμπροσευχὲς Ἱ. Κανόνες;

Ἢ ὁ ἴδιος αἰσθάνεσθε ὅτι εἶσθε ὑπεράνω τῶν Συνόδων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων;


Ἐὰν οἱ συμπροσευχὲς ἐπιτρέπονται, ἐὰν ἔχουμε τὸν ἴδιο Θεὸ ὅλοι, τότε τί μᾶς ἐμποδίζει νὰ συμπροσευχόμαστε μὲ τὸν μωαμεθανό Ἀλβανὸ καὶ Πακιστανὸ τῆς γειτονιᾶς μας, τὸ Κινέζο ποὺ ἄνοιξε κατάστημα λίγο
παρακάτω;


Τότε γιατί νὰ μὴ μᾶς τὸ πεῖτε εὐθέως, ὅτι γιὰ κάποιους λόγους (ποιούς;) ἄλλαξε τὸ Εὐαγγέλιο, γιὰ νὰ μὴν μπερδευόνται οἱ πιστοί, γιὰ τὸ ποιό εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴν προκειμένη περίπτωση; Τότε γιατὶ νὰ μὴ καταργήσουμε τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ ἀπαγορεύει (φαίνεται ἀπὸ φονταμενταλισμό ἀθεράπευτο) ἀκόμα καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ προσφώνηση «χαίρετε», στοὺς αἱρετικούς;


Ἀσφαλῶς καὶ δὲν περιμένουμε νὰ ἀπαντήσετε, κ. Βαρθολομαῖε, σὲ δευτέρας κατηγορίας χριστιανούς, γιατὶ δυστυχῶς γιὰ σᾶς,
δὲν εἴμαστε οὔτε προτεστάντες, οὔτε καθολικοί, ὁπότε θὰ ἀποκτούσαμε τὴν κατανόησή σας– τοῦτο ἐξ ἄλλου πράξατε σὲ δεκάδες παρεμβάσεις μας μέχρι τώρα.


Περιμένουμε, ὅμως, νὰ κατανοήσουν κάποιοι πνευματικοί, κάποιοι ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἀγκιστρωμένοι σ’ αὐτούς, τὸ παιχνίδι τῆς προδοσίας ποὺ παίζεται μπροστὰ στὰ μάτια τους καὶ ποὺ αὐτοὶ ἀνέχονται.

ΠΗΓΗ
http://apotixisi.blogspot.com/

Ἀμπελοκαλλιεργητές ἐκβιάζονται νά ξεριζώσουν τά ἀμπέλια

  ΕΙΧΑ ΓΡΑΨΕΙ ΠΡΙΝ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ:«Εκρίζωση αμπελοτεμαχίων που φυτεύτηκαν χωρίς δικαίωμα φύτευσης»Το Πρώτο βήμα του codex alimentarius

Να ξεριζώσουν τα αμπέλια τους εξαναγκάζονται χιλιάδες αμπελουργοί της χώρας εξαιτίας της ΚΑΠ, ενώ σε περίπτωση μη συμμόρφωσης απειλούνται με υπέρογκα πρόστιμα. Με βάση τον κοινοτικό κανονισμό 479/2008, τα αμπέλια που φυτεύτηκαν χωρίς άδεια φύτευσης μετά τις 31/8/1998 θα πρέπει να ξεριζωθούν με έξοδα του ίδιου του παραγωγού.

Σε διαφορετική περίπτωση, θα επιβληθεί πρόστιμο 1.200 ευρώ στο στρέμμα για κάθε χρόνο διατήρησής τους, ενώ απειλείται με πρόστιμο και η χώρα. Οσοι δεν έχουν άδεια φύτευσης απαγορεύεται να εμπορευτούν, να οινοποιήσουν και να αποστάξουν την παραγωγή τους.
Ηδη από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων έχουν σταλεί οι σχετικές οδηγίες προς τις Διευθύνσεις Γεωργίας των Περιφερειακών Ενοτήτων και σε κάποιες περιοχές άρχισαν οι έλεγχοι και οι αμπελουργοί που δεν έχουν δικαιώματα φύτευσης υποχρεώνονται να ξεριζώσουν άμεσα τα αμπέλια τους. Στην περιοχή του Νομού Εβρου υπάρχουν αρκετοί αμπελουργοί που απειλούνται να χάσουν τη μοναδική τους πηγή εισοδήματος. Παρότι είχαν γραφτεί στο «αμπελουργικό μητρώο», έβγαζαν άδεια για το τσίπουρο, απέδιδαν τους ανάλογους φόρους, ασφαλίζονταν στον ΕΛΓΑ, το κράτος τους λέει τώρα ότι είναι παράνομοι!
Η Γραμματεία Εβρου της ΠΑΣΥ καλεί τους μικρομεσαίους αμπελουργούς να μην υποταχθούν στην πολιτική που τους ξεκληρίζει και τους Αγροτικούς Συλλόγους και τους Συνεταιρισμούς να πάρουν αγωνιστικές πρωτοβουλίες, να σταθούν στο πλευρό κάθε αμπελουργού που απειλείται. Με ανακοίνωσή της σημειώνει: «Γίνεται φανερό πως η πολιτική της ΕΕ και της ΚΑΠ δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μικρομεσαίων αμπελοκαλλιεργητών και της ανάπτυξης της παραγωγής κρασιού σε όφελος των παραγωγών και του λαού. Οι συγκεκριμένες αποφάσεις, αν γίνουν πράξη, θα μειώσουν δραστικά την αμπελουργία, θα ενισχύσουν τη συγκέντρωση της παραγωγής σε λιγότερα χέρια, ξεκληρίζοντας τους μικρομεσαίους παραγωγούς. Θα ευνοήσουν τις εισαγωγές σε βάρος της εγχώριας παραγωγής και θα υποβαθμίσουν την ποιότητα των κρασιών». Καλεί τους μικρομεσαίους αμπελουργούς να συντονίσουν την πάλη τους με όλους τους μικρομεσαίους αγρότες για να αποτρέψουν την εφαρμογή του κανονισμού της ΕΕ για το κρασί και την εφαρμογή της νέας ΚΑΠ. Επίσης, μαζί με τους εργαζόμενους, να συμβάλουν στη δημιουργία των προϋποθέσεων εφαρμογής μιας φιλοαγροτικής πολιτικής που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του λαού.



http://eleytheriahthanatos.blogspot.gr/2012/08/blog-post_7662.html#more

Νεοβαρλααμισμὸς ἡ «Λειτουργικὴ Ἀναγέννηση»

π. Θεόδωρος Ζήσης Λόγος - Λειτουργικὴ Ἀναγέννηση 

 

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΣ Η «ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ»
περιοδικό Θεοδρομία, τεύχος Δ 4, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2002, σ. 463.

1. Η ταυτότητα της «Λειτουργικής Αναγέννησης»

Γιά όσους δεν έχουν ειδική θεολογική μόρφωση o τίτλος τού θέματος είναι ασφαλώς δυσνόητος. Τί σημαίνει ό όρος «Νεοβαρλααμισμός» καί ποια είναι η ταυτότητα της «Λειτουργικής Αναγέννησης»; Αυτά θά αναλύσουμε στις δύο ενότητες της εισηγήσεως.


Είναι δύσκολο σέ μία σύντομη εισήγηση νά εξαντλήσουμε τήν ιστορία αυτής της λειτουργικής κινήσεως, τά ποικίλα θέματα καί προβλήματα πού θίγει. Απλώς θά παρουσιάσουμε μία άδρομερή εικόνα της. Εχει πάντως συγγραφή αξιοπρόσεκτη βιβλιογραφία, ιδιαίτερα μετά τήν Β' Βατικάνειο Σύνοδο (1962-1965), η οποία εφήρμοσε τήν λειτουργική ανανέωση στον χώρο τού Παπισμού) καί επηρέασε καί πολλούς δικούς μας λειτουργιολόγους, κληρικούς καί λαϊκούς, οι όποίοι εισήγαγαν στον χώρο της Όρθοδόξου Εκκλησίας ξένη καί άγνωστη προβληματική, χωρίς μάλιστα νά υπάρχει ανάλογη ποιμαντική αναγκαιότητα. Τό πνεύμα τού κόσμου, όπως εφαρμόζεται στην πολιτική, μέ τά γοητευτικά συνθήματα της αλλαγής, τού έκσυχρονισμού, περνάει δυστυχώς καί στην Εκκλησία ώς έκκοσμίκευση· αντί νά αλλάξει η Εκκλησία τόν κόσμο, αλλάζει ό κόσμος τήν Εκκλησία· άφού ό κόσμος θέλει αλλαγή καί εκσυγχρονισμούς, γιατί έμείς νά μείνουμε «συντηρητικοί» καί «οπισθοδρομικοί»; Ας αλλάξουμε, ας ανανεώσουμε, ας εκσυγχρονίσουμε καί εμείς τά δικά μας.

Μέχρι τώρα η προβληματική αυτή περιοριζόταν σέ μικρό αριθμό προσώπων ήταν περισσότερο μία ακαδημαϊκή θεολογική συζήτηση με ελάχιστη απήχηση στην εκκλησιαστική πράξη. Ελαχιστότατοι επίσκοποι καί ιερείς με δική τους πρωτοβουλία προέβαιναν σε αλλαγές και ανανεώσεις μέσα στό χώρο της Θ. Λατρείας. Τώρα η «Λειτουργική Αναγέννηση» απέκτησε εκκλησιαστική κάλυψη καί συνοδική έκφραση. Άπό τό 1999 έχει συσταθή καί λειτουργεί «Ειδική Συνοδική Επιτροπή Λειτουργικής Αναγεννήσεως», η οποία μάλιστα σπεύδει, βιάζεται, νά «ανανεώσει» καί νά «αναγεννήσει» πολλά στοιχεία της πολύτιμης καί πατροπαράδοτης, της ατίμητης καί μοναδικής Όρθόδοξης Λατρείας. Έπί τόσους αιώνες μεγάλοι Αγιοι καί Πατέρες, καί στους καιρούς μας σύγχρονοι Αγιοι καί Γέροντες, δέν κατάλαβαν, δέν συνέλαβαν τήν ανάγκη της ανανεώσεως· η Εκκλησία φαίνεται ότι βρισκόταν σέ ένα είδος απραξίας, παραδοσιαρχίας, συντηρητισμού, νάρκης· τό Άγιο Πνεύμα εκοιμάτο, δέν ενεργούσε, ο Χριστός εκάθευδε, γιά νά χρησιμοποιήσουμε άλλη πατερική έκφραση. Έρχονται λοιπόν τώρα οι άνανεωτές, γιά νά σώσουν τήν Εκκλησία άπό τήν παλαιότητα καί τόν συντηρητισμό, νά τήν κάνουν σύγχρονη, δυναμική, προοδευτική. Συγκαλούνται κάθε χρόνο υπό τήν ευθύνη αυτής της ειδικής συνοδικής επιτροπής λειτουργικά συνέδρια καί ορίζονται εισηγητές, κυριαρχικά άπό τους κύκλους τών ανανεωτών, ώστε νά δίδεται η εντύπωση ότι η θεολογική επιστήμη, οι ειδικοί λειτουργιολόγοι, συμφωνούν καί υπερθεματίζουν γιά τις σχεδιασθείσες καί άποφασισθείσες λειτουργικές αλλαγές.

Ήταν πολύ φυσικό καί επιβεβλημένο απέναντι αυτής τής μονομερούς καί μεροληπτικής εμφανίσεως τής «Λειτουργικής Ανανέωσης» ώς εκκλησιαστικής κινήσεως με συνοδική ταμπέλα καί σφραγίδα, νά ακουσθούν άλλες φωνές, παραδοσιακές, οι οποίες εκφράζουν τις ανησυχίες τους γιά τά σχεδιαζόμενα καί επισημαίνουν τόν κίνδυνο φθοράς καί αλλοιώσεως τού μυστικοασκητικού χαρακτήρος τής Όρθοδόξου Λατρείας, τής μοναδικότητος αλλά καί τής σωτηριώδους αποστολής καί ενεργείας της. Αυτές οι φωνές ακούσθηκαν δυνατά σέ λειτουργικό συνέδριο πού οργάνωσε η Εταιρεία Ορθοδόξων Σπουδών τήν Άνοιξη στην Θεσσαλονίκη (27 Φεβρουαρίου -1 Μαρτίου 2002), στό οποίο κληρικοί καί μοναχοί ώς καί πανεπιστημιακοί θεολόγοι, ανέπτυξαν μέ είκοσι μία (21) εισηγήσεις τις θέσεις τους γιά τά πιό σημαντικά θέματα πού προβάλλει η «Λειτουργική Ανανέωση», παρουσιάζοντας τήν δισχιλιετή στάση και εμπειρία των Αγίων. Τά «Πρακτικά» αύτού τού συνεδρίου, τίς πολύτιμες, όντως, εισηγήσεις, τις έχουμε ήδη αποθησαυρισμένες σε ένα τριπλό τεύχος τού περιοδικού «Θεοδρομία», πού κυκλοφόρησε αυτές τίς ημέρες καί αναμενόταν μέ μεγάλο ενδιαφέρον από κληρικούς καί θεολόγους.

Γιά νά γίνουμε όμως πιό πρακτικοί καί συγκεκριμένοι· ποιες είναι οι λειτουργικές αλλαγές πού προτείνονται από τους άνανεωτές καί εκσυγχρονιστές; Θά αναφερθούμε στά σημαντικώτερα καί πάλιν ζητήματα, λεπτομερή ανάλυση των οποίων ευρίσκει κανείς στό μνημονευθέν μνημειώδες τεύχος τής «Θεοδρομίας» πού καταλαμβάνει τετρακόσιες πενήντα σελίδες (450). Προτείνονται λοιπόν η εγκατάλειψη τού χρησιμοποιούμενου σήμερα μοναστικού τυπικού καί η υιοθέτηση τού εγκαταλειφθέντος ασματικού τυπικού, η συντόμευση τού χρόνου των ακολουθιών πού θεωρούνται μακρές καί κουραστικές, η μεταφορά τού χρόνου ενάρξεως τους αργότερα, ώστε νά ξεκουράζονται τό πρωΐ οι πιστοί πού θέλουν νά τίς παρακολουθήσουν, η προτίμηση όχι αργών αλλά σύντομων βυζαντινών μελών, η τέλεση δεύτερης λειτουργίας τήν ίδια ημέρα από τόν ίδιο ιερέα, η μετάφραση τών λειτουργικών κειμένων, ώστε νά γίνονται κατανοητά από τό λαό, η εκφώνηση τών ευχών καί όχι η μυστική ανάγνωση τους, η συμψαλμωδία τού εκκλησιάσματος, η κατάργηση τών υψηλών τέμπλων, η συμμετοχή γυναικών στους χορούς τών ιεροψαλτών, η χρήση μουσικών οργάνων μέσα στις εκκλησίες, η τετράφωνη απόδοση τών εκκλησιαστικών ύμνων, η σύνταξη νέων ακολουθιών γιά τόν αρραβώνα καί τό γάμο, ώς καί νέων ευχών γιά τίς γυναίκες μετά τόν τοκετό κατά τή διάρκεια της λοχείας, η μόνιμη στροφή τού ιερέως προς τόν λαό κατά τήν διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, η κήδευση τών αβαπτίστων νηπίων καί τών αυτοκτονούντων, η κατάργηση τού ράσου, η έμμεση υποκατάσταση τού μυστηρίου της μετανοίας καί εξομολογήσεως από ψυχιάτρους καί ψυχολόγους καί πολλά άλλα.

Μέχρι τώρα ό άνεμος αυτός της ανανεώσεως, μολονότι έπνεε στά μυαλά πολλών, ήταν κλειστός, σφραγισμένος, όπως στους μυθικούς ασκούς τού Αιόλου. Τώρα η ίδια η Ιερά Σύνοδος άνοιξε τους ασκούς καί ούτε η ίδια ημπορεί νά τόν συμμαζέψει. Οπως λέγει η παροιμία, όταν σπέρνεις άνεμους, θερίζεις θύελλες. Η περίπτωση τού μητροπολίτου Κιλκισίου κ. Αποστόλου, οί λειτουργικές καινοτομίες τού οποίου ξεσήκωσαν την πόλη τού Κιλκίς, επιβεβαιώνουν αυτήν τήν διαπίστωση. Μετά από έντονα διαβήματα καί ενυπόγραφες καταγγελίες πολιτών, η Ιερά Σύνοδος αναγκάσθηκε νά πάρει θέση καί νά συστήσει στον κατά τά άλλα σεβαστό καί πολιό αρχιερέα νά είναι προσεκτικός, μολονότι θά πρέπει νά παρατηρήσουμε ότι όσα ό μητροπολίτης έσπευσε νά εφαρμόσει αποτελούν προτάσεις της «Λειτουργικής Ανανέωσης», αυτά προτείνουν οί ειδικοί λειτουργιολόγοι καί προωθεί σιγά-σιγά η «Ειδική Συνοδική Επιτροπή Λειτουργικής Αναγεννήσεως». Επρεπε νά τόν επαινέσουν καί όχι νά τόν επιπλήξουν, άφού είναι καρπός όλης αυτής της «ανανεωτικής» νοοτροπίας, εμείς δε νά τόν ευχαριστήσουμε, διότι δέν μας αποκοίμισε, δέν είναι δίγλωσσος καί δίψυχος, αλλά ό,τι πιστεύει τό εφαρμόζει, καί είχαμε έτσι τήν δυνατότητα νά διαπιστώσουμε τήν ποιότητα της περίφημης «Λειτουργικής Αναγέννησης».

2. Ο Νεοβαρλααμισμός της «Λειτουργικής Αναγέννησης».

Μέχρις εδώ προσπάθησα σύντομα νά εξηγήσω τό μισό μέρος τού τίτλου, νά ιχνογραφήσω, νά ζωγραφίσω μέ αδρές πινελιές τό πρόσωπο της περιώνυμης «Λειτουργικής Ανανέωσης». Τι σημαίνει όμως ό όρος «Νεοβαρλααμισμός», ό οποίος κατά τήν εκτίμηση πολλών καί τήν ιδική μας χαρακτηρίζει, σφραγίζει τήν λειτουργική αυτή ανανεωτική τάση. Ό όρος σημαίνει ότι πρόκειται γιά επανεμφάνιση, γιά αναβίωση τής διδασκαλίας τού δυτικού μοναχού Βαρλαάμ τού Καλαβρού, τόν οποίο αντιμετώπισε τόν 14ο αιώνα ό μέγας θεολόγος καί πατήρ τής Εκκλησίας, ό Αγιος Γρηγόριος Παλαμάς, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Στην περίπτωση τους δέν έχουμε σύγκρουση δύο προσώπων, διατύπωση απλώς διαφορετικών γνωμών, αλλά σύγκρουση δύο πολιτισμών, δύο κόσμων τής αγιοπνευματικής, μυστικοασκητικής Όρθοδόξου Ανατολής καί τής ορθολογιστικής καί εκκοσμικευμένης παπικής Δύσεως, η οποία επεχείρησε τότε διά τού Βαρλαάμ νά ανανεώσει, νά εκσυγχρονίσει τήν Όρθόδοξη Εκκλησία, απορρίπτοντας τήν μυστική οδό γνώσεως καί προσεγγίσεως τού Θεού καί καταργώντας τήν κακοπάθεια τού σώματος καί όλη τήν ασκητική παράδοση τής Εκκλησίας.

Στενοχωρήθηκα και έλυπήθηκα, όταν διεπίστωσα ότι η σύγχρονη λειτουργική ανανέωση κινείται βασικώς στην ίδια πνευματική και θεολογική γραμμή τού Βαρλαάμ, ό οποίος στά πρόσωπα των ιδικών μας, ίσως ανύποπτων καί ανεπαρκώς γνωριζόντων τήν ορθόδοξη παράδοση άνανεωτών, επιχειρεί νά πάρει τή ρεβάνς από τόν Αγιο Γρηγόριο Παλαμά, λεληθότως καί διά των ημετέρων νά αναστήσει τόν διά συνοδικών αποφάσεων καταδικασθέντα «Διαφωτισμό» καί ορθολογιστικό Ουμανισμό της Δύσεως. Άπό της πλευράς αυτής η «Λειτουργική Ανανέωση» δέν πρέπει νά αντιμετωπίζεται ελαφρά τη καρδία ως μία θεολογική αδολεσχία καί αντιπαράθεση γνωμών καί επιχειρημάτων επάνω σέ ακίνδυνα καί θεολογούμενα θέματα, αλλά ώς επικίνδυνη αίρεση μέ σοβαρές πνευματικές καί σωτηριολογικές επιπτώσεις. Ηδη χαρακτηρίσθηκε ώς αίρεση άπό τόν πρωτοπρεσβύτερο καί τώρα αρχιμανδρίτη, μετά άπό μακροχρόνια ευλογημένη καί αγόγγυστη χηρεία, π. Σαράντη Σαράντο, καθηγητή της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής, πνευματικώς προεστώτα πολυμελούς ομίλου παραδοσιακών καί αγωνιστών κληρικών τού λεκανοπεδίου της Αττικής (1). Ο χαρακτηρισμός δέν είναι υπερβολικός· συμφωνεί μέ τά πράγματα. Άφού ό Βαρλααμισμός καταδικάσθηκε άπό τήν Εκκλησία διά σειράς συνόδων τόν 14ο αιώνα ώς αίρεση, αυτό σημαίνει ότι καί ό έπί της αυτής γραμμής κινούμενος Νεοβαρλααμισμός τής «Λειτουργικής Αναγέννησης» είναι επίσης αίρεση. Σημαίνει ακόμη ότι είχαμε δίκαιο όταν, εξ αφορμής τής ελεύσεως τού πάπα στην Αθήνα, ισχυριζόμασταν ότι ο πάπας ήλθε, αλλά δέν έφυγε, παραμένει ώς νοοτροπία καί ενεργεί, όπως παλαιά, μέ νέους Βαρλαάμ στό χώρο τής Όρθοδοξίας.

Γιά νά μή φαίνονται όμως υπερβολικές αυτές οι εκτιμήσεις καί οι συγκρίσεις, θά προσπαθήσουμε σύντομα νά τις κατοχυρώσουμε. Δύο δομικές, ουσιαστικές ομοιότητες υπάρχουν ανάμεσα στή διδασκαλία τού Βαρλαάμ καί στις απόψεις τών συγχρόνων Νεοβαρλααμιτών της «Λειτουργικής Ανανέωσης». Η πρώτη δίνει μεγάλη σημασία στον νού, στή γνώση, στην επιστήμη, στή φιλοσοφία, στην κατανόηση τών λεγομένων περί τού Θεού καί τών θείων. Η δεύτερη καταργεί τόν κόπο καί την άσκηση τού σώματος, τήν κακοπάθεια τού σώματος, καί προβάλλει την άνεση, τήν ανάπαυση, την ξεκούραση, ώστε νά ημπορεί ο πιστός ξεκούραστος και όχι καταπονημένος νά προσεύχεται, νά κατανοεί τά πραττόμενα και λεγόμενα.

Πράγματι, όταν ο Βαρλαάμ πληροφορήθηκε από μοναχούς της Θεσσαλονίκης γιά τήν μέθοδο της νοεράς προσευχής, ότι είναι δυνατόν καθαιρόμενος ό πιστός άπό τά πάθη νά προσεγγίσει τόν Θεό, κατά τό μέτρο της καθάρσεως, έστω καί αν είναι αγράμματος και δέν κατανοεί όσα λέγονται στην Αγία Γραφή καί στά λειτουργικά κείμενα, νά αξιωθεί της θεωρίας τού άκτίστου φωτός καί νά φωτισθεί, μεταποιουμένων καί μεταμορφουμένων όλων των γνωστικών του οργάνων καί μετατιθεμένων στην περιοχή των άκτίστων ενεργειών της Θ. Χάριτος, ειρωνεύθηκε τους μοναχούς, αρνήθηκε ότι υπάρχει άκτιστη ενέργεια τού Θεού, η οποία φωτίζει καί αγιάζει, καί τους συνέστησε ως μόνη οδό θεογνωσίας τήν ενασχόληση μέ τήν επιστήμη καί τήν φιλοσοφία, τήν κάθαρση όχι άπό τά πάθη, αλλά άπό τήν άγνοια. Δέν ήταν δύσκολο νά ανατρέψει αυτόν τόν ουμανιστικό Διαφωτισμό ό Αγιος Γρηγόριος, πού προσεκλήθη νά έλθει στην Θεσσαλονίκη άπό τό Άγιον Όρος. Νά πει, πολύ σχηματικά, πώς, άν όντως σώζεται καί τελειοποιείται κανείς μέ τήν φιλοσοφία καί τή γνώση, τότε οι αρχαίοι Ελληνες σοφοί θά ήσαν θεοπτικότεροι τών προφητών καί τού μείζονος εν γεννητοίς γυναικών Προδρόμου καί Βαπτιστού, ο οποίος δέν φοίτησε σέ σχολεία, αλλά τελειοποιήθηκε στην έρημο, ο Χριστός θά επέλεγε ώς κήρυκας τού Ευαγγελίου γιά νά τό κατανοούν καί νά τό διδάσκουν καλύτερα όχι αγράμματους αλιείς, αλλά φιλοσόφους καί επιστήμονες, καί στον πλούσιο νεανία πού ζήτησε νά μάθει πώς θά σωθεί καί θά τελειοποιηθεί δέν θά έλεγε νά πουλήσει τά υπάρχοντα του, νά τά διανείμει στους πτωχούς καί νά τόν ακολουθήσει, άλλα θά τού υπεδείκνυε σχολεία γιά νά πάει νά μορφωθεί, ώστε νά κατανοεί τό κήρυγμα τού Ευαγγελίου (2).

Είναι καταλυτική η συμπερασματική σκέψη τού Αγίου Γρηγορίου, απευθυνόμενη προς τόν τότε Βαρλαάμ καί στους νέους Βαρλαάμ τών καιρών μας. Τους λέγει ότι χωρίς κάθαρση άπό τά πάθη καί τις κακίες, πού είναι απαραίτητη προϋπόθεση γιά νά ενεργήσει η Χάρη τού Αγίου Πνεύματος, νά αγιάσει και νά φωτίσει, εγγραμμάτους καί αγράμματους, σοφούς καί ασόφους, κατανοούντας καί μή κατανοούντας, ακόμη καί αν μάθει κανείς όλες τίς επιστήμες καί όλη τή συσσωρευμένη γνώση, από τού Αδάμ μέχρι της συντέλειας, θά εξακολουθήσει ώς προς τά θεία νά είναι μωρός καί τυφλός, κλειστός παντελώς στην φωτιστική καί θεοποιό Χάρη τού Αγίου Πνεύματος, ξένος προς τά λεγόμενα καί τελούμενα. Στην περίπτωση αυτή ένας αγράμματος, αλλά ταπεινός καί κεκαθαρμένος πιστός, όπως καί ένα άπονήρευτο παιδί, βιώνει καί μετέχει στά τελούμενα καλύτερα από ένα φιλόλογο καθηγητή καί επιστήμονα: «Καθαρότητος άνευ, καν μάθης τήν άπό τού Αδάμ μέχρι συντέλειας φυσικήν φιλοσοφίαν, μωρός ουδέν ήττον, ότι μή καί μάλλον, εση ή σοφός» (3).

Τό ίδιο ισχύει καί μέ τήν κακοπάθεια καί ανάπαυση τού σώματος. Ό Βαρλαάμ ισχυριζόταν ότι δέν πρέπει νά κουράζουμε τό σώμα μέ τήν άσκηση, τή νηστεία, τίς πολύωρες ακολουθίες, τήν ορθοστασία, τήν κακοπάθεια, τίς μετάνοιες, γιατί μέ κουρασμένο καί εξαντλημένο τό σώμα ο νους δέν μπορεί νά αφοσιωθεί στό έργο της προσευχής. Ό Αγιος Γρηγόριος απαντά ότι στή λατρεία μετέχουμε ώς ψυχοσωματικά όντα, μετέχουμε καί μέ τό σώμα μας, καί ότι η κάθαρση άπό τά πάθη επιτυγχάνεται μέ τήν άσκηση καί τήν κακοπάθεια τού σώματος, ενώ αντίθετα μέ τήν περιποίηση καί τήν ανάπαυση τού σώματος θεριεύουν τά πάθη, δέν θεραπεύονται· γι' αυτό η χριστιανική ζωή είναι στενή καί τεθλιμμένη οδός, εσταυρωμένος βίος· όλοι οι άγιοι ακολούθησαν αυτήν τήν ασκητική μέθοδο, τήν οποία ανατρέπει ό Βαρλαάμ, ο καθηγητής της απραξίας, όπως τόν αποκαλεί. Η απαλλαγή άπό τήν εμπάθεια καί τήν ήδυπάθεια μόνον μέ τήν άσκηση τού σώματος είναι δυνατή· οι αμαρτωλές τάσεις τού σώματος καί οι πονηροί λογισμοί έξασθενούν μέ τήν νηστεία, τήν αγρυπνία, τίς μετάνοιες, μέ όλα τά μέσα πού προκαλούν οδύνη καί πόνο. Ό Κύριος συνέδεσε τήν προσευχή μέ τήν νηστεία, ό δέ Αγιος Γρηγόριος Θεολόγος συμπεραίνει ότι «ουδενί των πάντων ούτως ώς κακοπαθεία Θεός θεραπεύεται» (4).

Μεταφερόμενα αυτά στίς προτάσεις καί ρυθμίσεις της σύγχρονης λειτουργικής ανανέωσης φανερώνουν ότι επαναλαμβάνονται στό ακέραιο οι δύο βαρλααμικές πλάνες. Πολλές από τίς λειτουργικές αλλαγές, όπως η συντόμευση των ακολουθιών, η αλλαγή τού ωραρίου ενάρξεως τών ακολουθιών, η δεύτερη θεία Λειτουργία, η τοποθέτηση καθισμάτων σέ όλους τους χώρους τού ναού, η κατάργηση τών αργών μελών της βυζαντινής μουσικής καί όλα τά παρόμοια, τείνουν όπως παρατηρεί ο π. Μωϋσης ο Αγιορείτης «προς τό άκοπο, τό άμοχθο, τό εύκολο, αυτό πού φαίνεται πώς ικανοποιεί τόν σύγχρονο κουρασμένο άνθρωπο. Λησμονείται τό ασκητικό, τό μαρτυρικό, τό θυσιαστικό καί πάντοτε ενυπάρχον εμπονο στοιχείο στην Όρθόδοξη Εκκλησία» (5).

Από την άλλη πλευρά άλλες προτεινόμενες αλλαγές, όπως η μετάφραση τών λειτουργικών κειμένων, η έκφωνη ανάγνωση τών ευχών, η κατάργηση ή τό χαμήλωμα τών τέμπλων, η χρήση μικρών λειτουργικών εγκολπίων από τους πιστούς καί πολλά άλλα υιοθετούν την ορθολογιστική βαρλααμική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία πρέπει νά κατανοούμε τά λεγόμενα καί τά πραττόμενα, γιατί διαφορετικά δέν ωφελούμαστε. Καταργείται έτσι, μετά από τήν ασκητική, καί η μυστική διάσταση της Όρθοδόξου πνευματικότητος. Ο Θεός όμως δέν κατανοείται, αλλά βιώνεται. Ενεργεί όχι επί τών σοφών καί εγγραμμάτων, αλλά επί τών καθαρών καί ταπεινών τή καρδία, τους οποίους φωτίζει καί αγιάζει, ακόμη καί όταν δέν κατανοούν. Στην Εκκλησία πηγαίνουμε όχι γιά νά κατανοήσουμε, αλλά γιά νά εμφανισθούμε, νά παρουσιασθούμε μπροστά στό Θεό, νά δώσουμε τό παρών στους αγγέλους πού καταγράφουν τους παρόντες, καί νά δεχθούμε τήν αγιαστική Χάρη εκ μέρους τών ιερέων. Αυτό επιτυγχάνεται καί εξαρτάται όχι άπό τό βαθμό κατανοήσεως τών τελουμένων, αλλά άπό τόν βαθμό της πνευματικής προκοπής καί τελειότητος, από τήν διάθεση νά βιώσει, νά ζήσει κανείς κοντά στό Θεό καί στά θεία (6).

Επίλογος.

Επιχειρήσαμε νά δείξουμε ότι η «Λειτουργική Αναγέννηση» αναβιώνει, επαναφέρει τόν Βαρλαάμ τού 14ου αιώνος στις δυο βασικές ουμανιστικές του κατευθύνσεις: α) Στην μεγάλη σημασία πού δίδει στή γνώση, στην επιστήμη, στην κατανόηση ώς οδό τελειώσεως καί β) στην κατάργηση της κακοπαθείας, της ασκήσεως τού σώματος κατά τήν διάρκεια της προσευχής καί στην επιδίωξη της άνεσης, της ξεκούρασης. Αυτά τά δύο επιδιώκουν καί οί σημερινοί ανανεωτές της Θ. Λατρείας, ίσως χωρίς νά γνωρίζουν ότι κινούνται σέ αιρετικό καί επικίνδυνο κλίμα, μέ σοβαρές σωτηριολογικές συνέπειες, αν κατορθώσουν νά επιβάλουν τίς αλλαγές καί τις μεταρρυθμίσεις. Οί ανησυχίες πολλών κληρικών, μοναχών καί λαϊκών δέν έχουν προσωπικά κίνητρα καί σκοπιμότητες· επιθυμούν νά παραμείνει ανοικτός ό δρόμος πού ακολούθησαν οί Αγιοι, ο δοκιμασμένος δρόμος της μυστικοασκητικής βιοτής, πού οδηγεί στον αγιασμό καί στή θέωση, «η στενή καί τεθλιμμένη οδός, η απάγουσα εις τήν ζωήν»· ο ορθολογισμός καί η ξεκούραση, η άνεση, είναι «η ευρύχωρος οδός η απάγουσα εις τήν απώλειαν» (7).


--------------------

1. Άρχιμ. ΣΑΡΑΝΤΗ ΣΑΡΑΝΤΟΥ, «Η ιερολογία τού γάμου και τά συναφή προβλήματα», Θεοδρομία Δ1-3 (2002) 254.

2. Περί αυτών βλ. Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, Θεολόγοι της Θεσσαλονίκης, έκδ. "Βρυέννιος", Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 134-137.

3. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, Περί των ιερώς ήσυχαζόντων 1,1,3, έν Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, Γρηγορίου Παλαμά Συγγράμματα, τόμ. 1, σελ. 363.

4. Βλ. Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, αυτόθι, σελ. 147-149. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, Λόγος 24, ΙΙ, PG 35,1181Β.

5. Γέροντος ΜΩΫΣΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ, «Προβληματισμοί καί τάσεις στη σύγχρονη λειτουργική αναγέννηση», Θεοδρομία Δ1-3 (2002) 38.

6. Εκτενή κατοχύρωση αυτού τού μυστικού στοιχείου πού καταργούν οί ανανεωτές βλ. εν Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, «Πρέπει νά μεταφρασθούν τά λειτουργικά κείμενα;», Θεοδρομία Δ1-3 (2002) 394-404.

7. Ματθ. 7,13-14.

Κυριακή Θ’ Ματθαίου: Ὁμιλία 32η στό Εὐαγγέλιο μέ θέμα τήν καθησύχαση τῆς τρικυμίας ὅπου γίνεται λόγος καί γιά τούς πειρασμούς

(Ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς)

 Ένα κείμενο που πρέπει να διαβάσουμε όλοι μας. Ιδιαίτερα όσοι αυτόν τον καιρό πιέζονται από θλίψεις, όσοι απελπίζονται και νιώθουν απόγνωση.

(Ματθ. 14, 22-34)

Ο άγιος Γρηγόριος ερμη­νεύει και αυτή τη διήγηση με την αναγωγική μέθοδο. Ιστορικά αυτή αποτελεί έκθεση του θαύματος της ηρέμησης των κυμάτων, ηθικά όμως υποδηλώνει την μέσω των πειρασμών τελειοποίηση της πίστεως, ενώ αναγωγικά παριστάνει τη δυσκολία του έργου των Αποστόλων στον εθνικό κόσμο. Ο Ιησούς Χρι­στός ανάγκασε τους μαθητές να μπουν στο πλοίο και να μεταβούν στην απέναντι όχθη πριν από αυτόν. Αφού έθρεψε προηγουμέ­νως σωματικά τις πέντε χιλιάδες, αποστέλλει τώρα τους μαθητές στην τρικυμιώδη θάλασσα των Εθνικών, για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, αντιμετωπίζοντας παντός είδους πειρασμούς. Η γνη­σιότητα της πίστεως στον Θεό χαρίζει υπομονή στους πειρα­σμούς, και αυτή πάλι τελειοποιεί την πίστη.


Οι άνθρωποι βέβαια λυπούνται για τους πειρασμούς, που έπρεπε να χαίρονται, και «παρ’ εμού», λέγει ο ομιλητής, «ταύτην μάλιστα ζητείτε την άνεσιν των σωματικών πειρασμών, ης εγώ μάλλον καταφρονήσας προς ύμας ήλθον συμπάσχειν υμίν αιρούμενος». Ήταν περίο­δος θλίψεως των Θεσσαλονικέων, πιθανώς λόγω πολιορκίας.

1. Ο αδελφόθεος Ιάκωβος λέγει, «να το θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη χαρά εάν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς». Δεν είπε απλώς να “χαίρεσθε”, αλλά «να το θεωρήσετε μεγάλη χαρά», πα­ραινώντας όχι να είναι κανείς αναίσθη­τος προς τα οδυνηρά πράγματα, γιατί αυτό είναι αδύνατο, αλλά εισηγείται να θεωρεί επικρατέστερο τον θεάρεστο λογισμό. Είπε, «κάθε χαρά», δηλαδή τέλεια, μέγιστη, ανελλιπή, και μάλιστα όταν οι πειρασμοί είναι ποικίλοι. Γιατί; Επειδή με την υπομονή των πειρασμών γυμναζόμαστε και γινόμαστε και δοκιμώτεροι στα σχετικά με τον Θεό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και αναγνωριζόμαστε ως ευδόκιμοι. Γιατί αυτό λέγει και η Σοφία Σολομώντος για τους αγίους· «ότι υπέβαλε ο Θεός αυτούς σε δοκιμασίες και τους βρήκε άξιους του εαυτού του». Αρα λοιπόν δεν είναι γι’ αυτούς ο πειρασμός αυτός άξιος κάθε χαράς; Αυτό αφού είπε και ο Θεός προς τον Ιώβ, τον απάλλαξε από τη λύπη για τον πειρασμό, λέγοντας· «νομίζεις ότι για άλλο λόγο σε μεταχειρίσθηκα έτσι, και όχι για να αποδειχθείς δίκαιος;». Τί ήθελε να του πει με αυτό; Σε μεταχειρίσθηκα έτσι, για να δοκιμά­σω την πίστη σου προς εμένα, σε ευεξία, σε καλή φήμη και ευπορία, και φάνηκες δίκαιος, συμπεριφερόμενος ως προς αυτά σύμ­φωνα με το θέλημά μου, προς εμένα που σου τα πρόσφερα, δια­χειριζόμενος και διοικώντας αυτά όπως εγώ ήθελα· σε μεταχειρί­σθηκα έτσι, για να δοκιμάσω την πίστη σου σε μένα, σε καχεξία, σε αδοξία, σε απορία, και φάνηκες δίκαιος, λέγοντας· «αν δεχθή­καμε τα αγαθά από τα χέρια τού Κυρίου, τα κακά δεν θα τα υπο­μείναμε;».

2. Από πού λοιπόν προέρχεται η υπομονή στους πειρασμούς; Από τη γνησιότητα της πίστεως στον Θεό. Ώστε οι πειρασμοί είναι μέσα δοκιμασίας των πιστών. Γι’ αυτό ο αδελφός τού Κυ­ρίου Ιάκωβος, αφού μας παρήγγειλε να χαιρόμαστε όταν περιπέσομε σε πειρασμούς, πρόσθεσε· «η δοκιμασία της πίστεώς σας επεξεργάζεται υπομονή, και η υπομονή», λέγει, «ας έχει έργο τέλειο». Κανένα, λέγει, από τα έργα της αρετής να μη κολοβώ­σεις, περιερχόμενος σε μαλθακότητα από την επίθεση των πειρα­σμών, αλλά μαζί με την υπομονή ας υπάρχει σε σένα και η τελειό­τητα της αρετής. Επειδή όμως ο άνθρωπος δεν πετυχαίνει την τελείωσή του μόνο με τα ακούσια, αλλά πρέπει να συνυπάρχουν και τα εκούσια, που είναι η σωφροσύνη, η δικαιοσύνη, η αγάπη προς τον Θεό και αναμεταξύ μας, και τα όσα ακολουθούν αυτήν, γιατί και αυτά μας χρειάζονται για την τελείωση, γι’ αυτό ο θείος αυτός απόστολος γράφοντας προς εμάς προσθέτει· «και η υπο­μονή ας έχει τέλειο έργο, για να είσθε τέλειοι και ολόκληροι, χω­ρίς να υστερείτε σε τίποτε», εννοώντας αυτό ακριβώς, ότι, αν θέλετε να δείχνετε τέλεια την προς τον Θεό πίστη σας, όχι μόνο να υποφέρετε γενναία πάσχοντας εξωτερικά, αλλά και οι ίδιοι από μόνοι σας να πράττετε τα θεάρεστα, έστω και αν είναι επίπονα· γιατί η πράξη και το πάθος, όταν συνεργάζονται μεταξύ τους για το αγαθό, παρέχουν στον άνθρωπο την κατά Θεόν τελείωση.

3. Πώς όμως δεν είπε, “να χαίρεσθε όταν πράττετε την αρετή”, αλλά «όταν είσθε σε πειρασμούς»; Γιατί το να ασκούμε την αρετή εξαρτάται από μας και βρίσκεται στην εξουσία μας, το να περιπέσομε όμως στους πειρασμούς δεν εξαρτάται από μας. Επειδή όμως χωρίς αυτούς δεν υπάρχει τελείωση ή φανέρωση τής προς τον Θεό πίστεως, εκείνος που τρέχει προς την τελείωση τής πίστεως, όταν περιπέσει σε πειρασμούς, θα χαρεί που βρήκε το μέσο με το οποίο θα επιπετύχει την τελείωση. Γιατί στους τέλειους ως προς την πίστη για τη φανέρωση της τελειότητάς τους συμβάλλουν ωφέλιμα οι πειρασμοί, το πλέον θαυμαστό όμως είναι ότι όταν συμβεί να ρθουν τελειοποιούν και τους ατελείς, πράγμα που γίνεται φανερό και από τα λόγια τού ευαγ­γελίου που αναγνώσθηκε σήμερα.

4. Ας τα παρουσιάσομε όμως αυτά από την αρχή στην αγάπη σας. «Τον καιρό εκείνο ανάγκαζε ο Ιησούς τους μαθητές του να μπουν στο πλοίο και να τον μεταφέρουν στην απέναντι όχθη, μέχρις ότου απολύσει τα πλήθη, και αφού απέλυσε τα πλήθη, ανέβηκε στο όρος για να προσευχηθεί ιδιαιτέρως». Και ερω­τούμε· ποιόν «εκείνον τον καιρό»; Όταν έθρεψε πέντε χιλιάδες ανθρώπους, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά, με πέντε άρτους και δύο ψάρια, και χόρτασαν τόσο πολύ, ώστε να γεμίσουν και δώδεκα κοφίνια με τα περισσεύματα των κλασμάτων, όπως ακούσαμε στις εκκλησίες την περασμένη Κυριακή (Την ογδόη Κυριακή Ματθαίου 14, 14-22).

5. Θα μπορούσε ίσως να απορήσει κανείς, για ποιο λόγο ανά­γκαζε τους μαθητές να μπουν στο πλοίο. Μπορούμε βέβαια να πούμε, ότι προγραμμάτιζε και τα στη συνέχεια, σπεύδοντας προς τα έργα τα οποία ήρθε να τελέσει πάνω στη γη. Εγώ όμως, γι’ αυτό θα απορούσα, αν δεν τους ανάγκαζε. Επειδή δηλαδή εκεί­νος ήθελε να προβάλει σε όλους τον εαυτό του με τα έργα υπό­δειγμα κάθε καλού, έδειξε βέβαια πως πρέπει κανείς να συνανα­στρέφεται τα πλήθη προς ωφέλεια των ψυχών και των σωμάτων, υπολειπόταν όμως να δείξει και πως πρέπει συνευρίσκεται με τον Θεό, το να προσηλώνει δηλαδή το νου του σ’ αυτόν απαλ­λαγμένο από όλα τα επίγεια· πολύ βέβαια συμβάλλει σ’ αυτό η μόνωση και ερημία και η κατ’ αυτήν ησυχία. Επειδή λοιπόν ήταν καιρός να διδάξει και αυτό, ότι είναι καλό η ερημία και ηρεμία, η προσευχή και η μόνωση, και γι’ αυτό έπρεπε να ανεβεί στο όρος, ώστε να προσευχηθεί μόνος, και οι μαθητές επιθυ­μούσαν να είναι μαζί τους αδιάκοπα, και δύσκολα δέχονταν ν’ αποσπασθούν από εκείνον, πώς θα ανέβαινε μόνος στο όρος αν δεν τους ανάγκαζε να μπουν στο πλοίο και να το οδηγήσουν στην απέναντι όχθη;

6. Πρέπει όμως να προσέξομε εδώ και κάτι άλλο· όπως δηλαδή τώρα, αφού θεράπευσε και δίδαξε και έθρεψε το πλήθος με θαυ­μαστό τρόπο, απολύοντάς τους και ανεβαίνοντας στο όρος, ανά­γκασε τους μαθητές να παραδώσουν τους εαυτούς τους στη θά­λασσα και στα κύματα, έτσι ύστερα, αφού με την ενανθρώπησή του θεράπευσε τη φύση μας, τη δίδαξε και την έθρεψε με τον εαυ­τό του, αφήνοντάς μας σωματικά και ανεβαίνοντας στον ουρανό, έστειλε τους μαθητές σ’ όλο τον κόσμο, με άλλα λόγια στην αλμυ­ρή, επειδή είναι γεμάτη από πειρασμούς, θάλασσα των εθνικών, σαν με σκάφος, με το ευαγγέλιο και την κατ’ αυτό Εκκλησία, με το οποίο παραδόθηκαν στους πειρασμούς. Και όχι μόνο τους έστειλε, αλλά και τους ανάγκασε. Εάν κάποιος γνωρίζει τα σχετικά με τον Ιωάννη τον αγαπημένο από τον Χριστό θεολόγο, εάν κάποιος γνωρίζει γιατί επιτράπηκε η σχετικά με τον θάνατο του Στεφάνου θλίψη και ο διωγμός που ακολούθησε εκείνην, θα καταλάβει τί εννοώ· πράγματι δεν ήθελαν οι Απόστολοι να βγουν από τα Ιε­ροσόλυμα, αλλ’ επειδή αναγκάσθηκαν από τον διωγμό, διασπάρθηκαν στον κόσμο, και έτσι εκπλήρωσαν την αποστολή.

7. Και δεν αναγκάσθηκαν απλώς να διαπλεύσουν την κοσμική θάλασσα, μέσα στην οποία υπάρχει κάθε θλίψη και κάθε είδος πειρασμού, αλλά και να προχωρήσουν πέρα από αυτήν, δηλαδή να νικήσουν και να βρεθούν πέρα από τους πειρασμούς με τη νίκη. Όμως δεν το κατόρθωσαν χωρίς τον Ιησού· γιατί λέγει· «το πλοίο ήδη βρισκόταν στο μέσο της θάλασσας βασανιζόμενο από τα κύματα· γιατί ήταν αντίθετος ο άνεμος». Δεν ήταν τότε περισ­σότερο αντίθετος σ’ αυτούς ο άψυχος άνεμος, όσο ήταν ο Δομετιανός και ο Τραϊανός και ο Νέρων αργότερα· ή καλύτερα αυτοί βέβαια και οι παρόμοιοι είναι άγρια κύματα εγειρόμενα φοβερά εναντίον τής Εκκλησίας, ενώ ο αντίθετος άνεμος που τους τα­ρακουνά και τους αναστατώνει είναι το πνεύμα της πονηρίας, ο αντικείμενος για πάντα στην Εκκλησία του Χριστού διάβολος. «Κατά την τέταρτη όμως», λέγει «φυλακή της νύχτας πήγε προς αυτούς ο Ιησούς περπατώντας πάνω στη θάλασσα», δηλαδή μετά την ένατη ώρα της νύχτας· γιατί οι νυχτοφύλακες συνήθιζαν να διαιρούν το διάστημα της νύχτας σε τέσσερα διαδοχικά τμή­ματα, ώστε, σύμφωνα με τις ισημερίες, η αρχή της τέταρτης φυ­λακής να είναι αρχή της δέκατης ώρας της νύχτας.

Τους αφήνει βέβαια τόση ώρα να βασανίζονται από την τρικυμία, για να τους ασκήσει στην υπομονή και να τους κατα­στήσει καρτερικούς. Αλλά και μετά από αυτό αφού εμφανίσθη­κε σ’ αυτούς, τους επιτρέπει να τον νομίσουν φάντασμα και να φοβηθούν τόσο, ώστε από φόβο να κραυγάσουν, αν και πήγε για να τους σώσει. Αυτό βέβαια θα μπορούσες να δεις και στην περίπτωση του παλαιού εκείνου λαού· όταν δηλαδή επρόκειτο να σχισθεί κατά τρόπο παράδοξο η θάλασσα στη μέση και να τους προσφέρει δρόμο σωτηρίας, τότε νόμιζαν ότι διατρέχουν τον έσχατο κίνδυνο, γιατί με την κατοπινή κύκλωση των εχθρών περισφίχθηκαν από άφευκτα κακά. Και τώρα κατά την παρουσία του πριν από την απαλλαγή από τα δαιμόνια που τους κατείχαν έκανε την εμφάνιση ο σφοδρός συνταραγμός των ελευθερουμένων· γιατί έτσι οι ευεργεσίες γίνονται όχι μόνο αγα­πητές, αλλά και μόνιμες στη μνήμη εκείνων που ευεργετήθη­καν. Και εμφανίζεται σ’ αυτούς τη στιγμή βέβαια που στην τρι­κυμία εκείνη επικαλούνταν τον Θεό των όλων, για να δείξει ότι αυτός είναι ο υπεράνω όλων Θεός που δίνει χέρι βοήθειας σ’ αυτούς που τον επικαλούνται. Περπατά επίσης πάνω στα κύμα­τα, ενώ η θάλασσα ήταν αγριεμένη, για να δείξει ολοκάθαρα, ότι αυτός είναι σύμφωνα με την προφητεία που βαδίζει πάνω στη θάλασσα σαν πάνω στο έδαφος, προς τον οποίο λέγει και ο Δαβίδ προφητικά· «οι δρόμοι σου είναι στη θάλασσα και τα μονοπάτια σου στα άφθονα ύδατα», και, «συ εξουσιάζεις τη δύναμη της θάλασσας, και συ καταπραΰνεις τον σάλο των κυ­μάτων της», πράγμα βέβαια που έκαμε αργότερα· γιατί μόλις τότε τους είδε φοβισμένους, επειδή δεν τον γνώρισαν, άλλωστε ήταν και νύχτα, μίλησε αμέσως προς αυτούς, γνωστοποιώντας τον εαυτό του από τη φωνή και λέγοντας· «εγώ είμαι, μη φο­βάσθε». Εγώ είμαι, εγώ που είμαι Θεός πάντοτε και τελευταία έγινα άνθρωπος για χάρη σας, βλεπόμενος και ακουόμενος και έχοντας τη δύναμη να κάνω τα πάντα· γι’ αυτό και βαδίζω με το σώμα πάνω στα κύματα και μπορώ να δώσω και στους άλλους τη δυνατότητα αυτή. Πράγματι όταν ο Πέτρος είπε προς αυτόν, «Κύριε, αν είσαι συ, δώσε εντολή να ρθω προς εσένα περπατώ­ντας πάνω στα ύδατα», πρόσταξε και έγινε.

9. Αλλά ας επαναφέρομε τον λόγο στην προηγούμενη σειρά του, σύμφωνα με την οποία λέγαμε μεταφορικά, ότι οι μαθητές στάλθηκαν στην κοσμική θάλασσα των εθνών, καθώς ο Κύριος ανέβαινε στο ουράνιο ύψος σαν σε όρος και εκεί πρόσφερνε ασφαλώς τις ευχές για χάρη μας, σαν αρχιερέας που έγινε και εισήλθε στα ενδότερα του παραπετάσματος, «για να εξιλεώνει», σύμφωνα με τον απόστολο, «τις αμαρτίες του λαού». Οι μαθητές λοιπόν που στάλθηκαν στην απέναντι όχθη, δηλαδή να νι­κήσουν και να ξεπεράσουν τους πειρατές, δεν νίκησαν ολο­κληρωτικά· γιατί ο αντικείμενος είναι ενεργής ακόμη και τα έθνη επιτίθενται με μανία εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού. Κατά την τέταρτη όμως φυλακή της νύχτας, δηλαδή μετά τον φυσικό νόμο, μετά τον γραπτό νόμο, μετά την πρώτη παρουσία του Κυρίου και τον νόμο της χάριτος που δόθηκε κατ’ αυτήν, θα έρθει οπωσδήποτε ο καιρός τής δευτέρας παρουσίας του Χριστού, που αναλογεί ακριβώς στην τέταρτη φυλακή της νύχτας. Τότε θα έρθει ο Κύριος καταπατώντας και καταργώντας και υποδουλώνοντας κάθε αρχή και εξουσία και δύναμη· γιατί πρό­κειται να καταργήσει περίλαμπρα και να καταπατήσει τα κύμα­τα που ξεσηκώνονται άγρια εναντίον της Εκκλησίας του.

10. Γιατί θυμόσαστε, ότι ο λόγος υποδήλωνε μεταφορικά με τα κύματα που κινούνται και ξεσηκώνονται από το αντικείμενο πνεύμα, τους άρχοντες του κόσμου· και για να παραλείψω την εξέταση των ενδιάμεσων λεπτομερειών, όταν ανέβηκαν αυτοί στο πλοίο και ο Ιησούς και ο Πέτρος που είχε μεταβεί προς αυτόν από το πλοίο, κόπασε ο άνεμος και αφού πέρασαν απέναντι, έφτασαν στην ξηρά. Και πράγματι, όταν ο Κύριος και όλοι οι άγιοι που θα φύγουν από κοντά μας, τους οποίους υποδήλωσε ο Πέτρος, παραβρεθούν μαζί με μας κατά τη δευτέρα παρουσία του Χριστού, τότε το νοητό αντικείμενο πνεύμα θα καταργηθεί τελείως και εμείς, αφού περάσομε την πολυκύμαντη θάλασσα του βίου, θα εισέλθομε στη γη των πράων, απ’ όπου έχει δραπετεύσει κάθε πόνος, λύπη και στεναγμός. «Οι ευρισκόμενοι τότε στο πλοίο», λέγει, πήγαν και προσκύνησαν τον Ιησού, λέγοντας· Αληθινά είσαι Υιός του Θεού». Και τότε βέβαια «κάθε γόνατο θα λυγίσει των επουρανίων και των επιγείων και καταχθονίων και κάθε γλώσσα θα ομολογήσει, ότι είναι Κύριος ο Ιησούς Χρι­στός προς δόξα τού Θεού Πατέρα».

11. Αλλά αφήνοντας την αλληγορική ερμηνεία, ας θυμηθούμε την αρχή των λόγων μας. Και
αυτή ήταν, ότι οι πειρασμοί όταν έρχονται δεν ωφελούν μόνο τους τέλειους στην πίστη, όπως τον Ιώβ και τον Πέτρο και τον Παύλο και τους ομοίους, αλλά και τελειοποιούν τους ατελείς. Γιατί εδώ όχι μόνο ο Πέτρος, ούτε μόνο οι άλλοι μαθητές, που ήταν και αυτοί ατελείς ακόμη, αλλά και όλοι που ήταν πάνω στο πλοίο, τόσο πολύ ωφελήθηκαν στην πίστη από εκείνον τον πειρασμό, ώστε προσήλθαν και προσκύνη­σαν τον Ιησού και είπαν προς αυτόν· «αληθινά είσαι Υιός τού Θεού». Αρα λοιπόν καλώς λέγει ο απόστολος που αναφέραμε στην αρχή· «μακάριος είναι ο άνθρωπος που υπομένει πειρασμό, γιατί, αφού αποδειχθεί άξιος, θα λάβει το στεφάνι της ζωής».

12. Δεν θέλω όμως, αδελφοί, να αγνοείτε ότι το είδος των πειρασμών είναι διπλό. Αλλά δεν εννοώ τώρα αυτό, ότι οι πειρασμοί δίνονται στους ανθρώπους λόγω ηδονής και οδύνης λόγω υγείας και νόσου, λόγω δόξας και αδοξίας, λόγω ευπορίας και απορίας, από τους οποίους πολύ χειρότεροι είναι οι διδόμενοι λόγω ηδονής και υγείας λόγω δόξας και ευπορίας· συμβαίνει βέβαια και αυτό, αλλά τώρα δεν σας ομιλώ γι’ αυτό το είδος των πειρασμών. Αλλά ποιά θέλω τώρα να γνωρίσετε; Προσέξτε και θα μάθετε. Αυτός ο μέγας Ιάκωβος, ο κατά σάρκα καλούμενος αδελφός του Κυρίου, εξαιτίας τής κατά θεία οικονομία μνηστείας του Ιωσήφ με την Παρθενομήτορα Μαρία, αφού είπε, «να χαίρεσθε όταν περιπέσετε σε ποικίλους πειρασμούς», και ότι «είναι μακάριος ο άνθρωπος που υπομένει πειρασμό, γιατί θα λάβει το στεφάνι της ζωής», έπει­τα, όπως αν έλεγε κάποιος σ’ αυτόν, και όμως υπάρχουν κάποιοι που βλασφημούν στους πειρασμούς, άλλοι που απελπίζονται τε­λείως, άλλοι που περνούν και θηλειά στον εαυτό τους, και αν ο πειρασμός είναι από τους έμφυτους και σαρκικούς, από θυμό ίσως ή επιθυμία, άλλοι πολλές φορές περιέπεσαν σε φόνους, και άλλοι παρέδοσαν τους εαυτούς τους στην ακολασία· πώς λοιπόν ο πει­ρασμός προέρχεται από τον Θεό και είναι πρόξενος στεφάνων; Σα να απολογείται προς αυτούς που τα λέγουν αυτά ο Ιάκωβος προσθέτει· «κανένας που δέχεται πειρασμό να μη λέγει, πειράζο­μαι από τον Θεό· γιατί αυτός δεν πειράζει κανένα· γιατί ο Θεός είναι απείραστος από τα κακά». Πειρασμό εδώ λέγει το κακό, δηλαδή την αμαρτία, και το να περιπέσει κανείς σ’ αυτήν, από την οποία έμεινε απείραστος και ο Χριστός, αν και βέβαια πειράσθηκε αλλιώς· γιατί λέγει· «από όσα έπαθε με τον πειρασμό που υπέμεινε, μπορεί να βοηθήσει αυτούς που πειράζονται»· αλλά και μετά τη βάπτισή του στον Ιορδάνη ανέβηκε στο όρος για να πειρασθεί σύμφωνα με τούς λόγους του ευαγγελίου.

13. Ώστε πειρασμοί λέγονται και τα λυπηρά που επέρχονται στους ανθρώπους απ’ έξω και προσβάλλουν το σώμα, και η ίδια η προσβολή του εχθρού, αν και είναι ανεύθυνος, αφού και τον Κύριο τον πρόσβαλε πειράζοντάς τον. Πειρασμοί λέγονται και οι αμαρτίες, κατά τις οποίες, όπως λέγει ο ίδιος ο Ιάκωβος, «καθέ­νας μας πειράζεται παρασυρόμενος και δελεαζόμενος από τη δική του επιθυμία· γιατί η επιθυμία», λέγει, «όταν συλλάβει το θύμα γεννά την αμαρτία, και η αμαρτία όταν πραγματοποιηθεί γεννά τον θάνατο». Ποιόν θάνατο; Τον αιώνιο, που είναι ο εξαι­τίας της αμαρτίας χωρισμός του Θεού από την ψυχή. Αυτόν βέ­βαια τώρα από τον Αδάμ μέχρι τη συντέλεια τον ακολούθησε και ο θάνατος του σώματος, τότε όμως, στον μέλλοντα αιώνα, για εκείνους που δεν μετανόησαν εδώ θα ακολουθήσει η αφόρητη και χωρίς τέλος κόλαση της ψυχής και του σώματος, αφού κατα­δικασθούν δίκαια από εκείνον που μπορεί να καταστρέψει στη γέεννα του πυρός και ψυχή και σώμα.

14. Αυτόν τον πειρασμό ας τον αποφύγομε με όση δύναμη έχομε, αδελφοί· γιατί το να τον αποφύγομαι βρίσκεται στη δική μας εξουσία. Γι’ αυτό να λυπηθούμε, όταν δούμε τους εαυτούς μας να έχουν περιπέσει σ’ αυτόν. Εάν λυπηθούμε γι’ αυτό όσο χρειάζεται, θα προετοιμάσομε τον εαυτό μας για μετάνοια αμεταμέλητη προς σωτηρία. Αυτόν τον πειρασμό έρχομαι και εγώ τώρα να αφαιρέσω από σάς, όχι αυτόν που πρόσκαιρα μόνο ζημιώνει και βλάπτει, αλλά εκείνον που βλάπτει αιώνια. Γιατί ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, του οποίου εμείς είμαστε διάκονοι με τη χάρη του, είναι αρχιερέας των μελλοντικών αγαθών, όχι των πρόσκαιρων, και εισήλθε με το αίμα του στα αληθινά άγια, αφού πέτυχε για μας λύτρωση όχι πρόσκαιρη, αλλά αιώνια· αυτήν ερχόμαστε και εμείς να σας προσφέρομε, αν πείθεσθε, την αιώνια απολύτρωση, των ψυχικών πειρασμών, και όχι των σω­ματικών γιατί σύμφωνα με τον απόστολο, τα όπλα μας δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά με τη χάρη του Θεού προς καθαίρεση οχυρωμάτων, όχι των αισθητών, αλλά των κατασκευασμένων ενα­ντίον μας από τον νοητό εχθρό.

15. Σεις όμως μου φαίνεσθε ότι ούτε αντιλαμβάνεσθε ούτε ζη­τείτε την απολύτρωση των ψυχικών πειρασμών γιατί λυπείσθε για εκείνους τους πειρασμούς κυρίως, για τους οποίους έπρεπε να χαίρεσθε, καθόσον, αν θέλομε, μας προξενούν την αιώνια απολύτρωση, και από μένα αυτήν κυρίως ζητείτε, την εξάλειψη των σωματικών πειρασμών την οποία καταφρονώντας εγώ οπωσδή­ποτε, ήρθα προς εσάς, προτιμώντας να πάσχω μαζί με σας. Και βέβαια, αν λυπούμαστε περισσότερο για τις αμαρτίες μας, παρά για τα βλαβερά που μας συμβαίνουν, όχι μόνο η σωτηρία της ψυχής και η αιώνια απολύτρωση θα είναι μαζί μας, αλλά και η απολύτρωση των πρόσκαιρων πειρασμών. Γιατί από πού άραγε έγινε οδυνηρός και γεμάτος από στεναγμούς, φιλοπόλεμος και γεμάτος από συμφορές για μας ο βίος; Δεν έγινε από το ότι με την παράβαση της εντολής ρίξαμε τον εαυτό μας στον απαγορευμένο πειρασμό, δηλαδή την αμαρτία; Αν λοιπόν καθαρίσομε τώρα τον εαυτό μας από κάθε αμαρτία με τη μετάνοια, και εδώ θα υποστούμε μετριώτερους πειρασμούς, και στον κατάλληλο καιρό θα επιστρέψομε στον απαλλαγμένο από τη λύπη και τους πειρα­σμούς βίο.

16. Αφού λοιπόν επαναφέρομε τον εαυτό μας προς τον σωτήριο αυτό λογισμό, να μη λυπούμαστε και στενοχωρούμαστε για τις σωματικές μάλλον προσβολές, αλλά για τις ψυχικές ζημίες, που είναι πραγματικά πειρασμοί και άξιοι αληθινά λύπης, ώστε να λέμε και προς τον Θεό όπως ακριβώς μας δίδαξε, «μη μας βάλεις σε πειρασμό», τον απαγορευμένο και υπεύθυνο οπωσδήποτε πει­ρασμό, «αλλά απάλλαξέ μας από τον πονηρό, γιατί δική σου είναι η βασιλεία και η δύναμη και η δόξα στους αιώνες των αιώνων». Γένοιτο.

(Πηγή: Γρηγορίου Παλαμά Έργα, ΕΠΕ, τόμος 10, Πατερικαί Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς»)