Ὀ Δεκάλογος τοῦ Ἰεροψάλτoυ
Να στέκεται κατά την ώρα των Ιερών Ακολουθιών σε στάση ηγεμονικώς ταπεινή χωρίς περιττές κινήσεις, μορφασμούς, κ.λπ.
Να φορά πάντοτε το ιερό ράσσο και να προσπαθεί και οι βοηθοί του να είναι ρασοφορεμένοι. Προσδίδει ιεροπρέπεια.
Να ψάλλη πάντοτε μέσα από τα βιβλία της Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής μας, σύμφωνα με τον κανόνα της εν Λαοδικεία Οικουμενικής Συνόδου «από διφθέρας ψάλλειν».
Να ψάλλη πάντα το ίδιο είτε είναι μόνος του στην Εκκλησία είτε υπάρχει πλήρες εκκλησίασμα γιατί σε όλες τις περιπτώσεις τον πανταχού παρόντα Θεό υμνεί.
Να συνδυάζει τον τρόπο της ψαλμωδίας με το νόημα του ύμνου π.χ. αλλιώς εκφράζεται ο διατονικός ήχος της Μ. Πέμπτης και αλλιώς ο διατονικός ήχος του Πάσχα.
Πρέπει δηλαδή να ψάλλη «χρωματισμένα και όχι άσπρα».
Να σέβεται τους Λειτουργούς Ιερείς και τους συναδέλφους και να συνεργάζεται αρμονικά μαζί τους.
Από την στιγμή που περιβάλλεται το ιερό ράσσο και αρχίζει να εκτελεί τα ιερά του καθήκοντα πρέπει «πάσαν την βιωτικήν μέριμναν» να αποχωρίζεται.
Να απαγγέλλη τα αναγνώσματα και να ψάλλη τα μέλη ευάρθρως και εννοιολογικά ώστε οι πιστοί να κατανοούν και να συμμετέχουν.
Να γνωρίζη ότι κάθε υπερβολή κατά την ώρα του ψάλλειν βλάπτει ανεπανόρθωτα.
Να συμμετέχει στα διαδραματιζόμενα των Ιερών Ακολουθιών ίνα μη επαληθεύεται το τροπάριον «πολλάκις την υμνωδίαν εκτελών ευρέθην την αμαρτίαν εκπληρών».
Τέλος ο Ιεροψάλτης ως κατώτερος κληρικός πρέπει να συμπεριφέρεται ανάλογα. Η μορφή του γενικά (ενδυμασία, κώμη κ.α.), πρέπει να «δείχνουν» πάντα το υπούργημά του. Είναι κατ’ εξοχήν και καθ’ υπεροχήν «Ανήρ Εκκλησιαστικός». Και για να επιτύχη στο έργο του πρέπει να διάγη βίο ενάρετο, «εν μελέτη, εν ακοή, εν πίστει, εν νηστεία, εν υπομονή και υπακοή».
Να στέκεται κατά την ώρα των Ιερών Ακολουθιών σε στάση ηγεμονικώς ταπεινή χωρίς περιττές κινήσεις, μορφασμούς, κ.λπ.
Να φορά πάντοτε το ιερό ράσσο και να προσπαθεί και οι βοηθοί του να είναι ρασοφορεμένοι. Προσδίδει ιεροπρέπεια.
Να ψάλλη πάντοτε μέσα από τα βιβλία της Βυζαντινής Εκκλησιαστικής Μουσικής μας, σύμφωνα με τον κανόνα της εν Λαοδικεία Οικουμενικής Συνόδου «από διφθέρας ψάλλειν».
Να ψάλλη πάντα το ίδιο είτε είναι μόνος του στην Εκκλησία είτε υπάρχει πλήρες εκκλησίασμα γιατί σε όλες τις περιπτώσεις τον πανταχού παρόντα Θεό υμνεί.
Να συνδυάζει τον τρόπο της ψαλμωδίας με το νόημα του ύμνου π.χ. αλλιώς εκφράζεται ο διατονικός ήχος της Μ. Πέμπτης και αλλιώς ο διατονικός ήχος του Πάσχα.
Πρέπει δηλαδή να ψάλλη «χρωματισμένα και όχι άσπρα».
Να σέβεται τους Λειτουργούς Ιερείς και τους συναδέλφους και να συνεργάζεται αρμονικά μαζί τους.
Από την στιγμή που περιβάλλεται το ιερό ράσσο και αρχίζει να εκτελεί τα ιερά του καθήκοντα πρέπει «πάσαν την βιωτικήν μέριμναν» να αποχωρίζεται.
Να απαγγέλλη τα αναγνώσματα και να ψάλλη τα μέλη ευάρθρως και εννοιολογικά ώστε οι πιστοί να κατανοούν και να συμμετέχουν.
Να γνωρίζη ότι κάθε υπερβολή κατά την ώρα του ψάλλειν βλάπτει ανεπανόρθωτα.
Να συμμετέχει στα διαδραματιζόμενα των Ιερών Ακολουθιών ίνα μη επαληθεύεται το τροπάριον «πολλάκις την υμνωδίαν εκτελών ευρέθην την αμαρτίαν εκπληρών».
Τέλος ο Ιεροψάλτης ως κατώτερος κληρικός πρέπει να συμπεριφέρεται ανάλογα. Η μορφή του γενικά (ενδυμασία, κώμη κ.α.), πρέπει να «δείχνουν» πάντα το υπούργημά του. Είναι κατ’ εξοχήν και καθ’ υπεροχήν «Ανήρ Εκκλησιαστικός». Και για να επιτύχη στο έργο του πρέπει να διάγη βίο ενάρετο, «εν μελέτη, εν ακοή, εν πίστει, εν νηστεία, εν υπομονή και υπακοή».
Πηγή: Από το βιβλίο «Το άγραφο Τυπικό
της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας»
Ιωάννου Χ. Δαμαρλάκη
