Βίος καί πολιτεία
τοῦ ὁσίου Μαξίμου τοῦ Καυσοκαλύβη
(Α΄)
Ἀπό τό βιβλίο «Ὅσιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλύβης»
Ἡ ἀφιέρωση στήν Παναγία
Ἕνα
μικρό καί ἀσήμαντο χωριό, μέ τό ὄνομα Λαψεκί, βρίσκεται στόν τόπο, ὅπου
παλαιότερα ἦταν κτισμένη ἡ Λάμψακος, ἡ φημισμένη πόλη τοῦ Ἑλλησπόντου,
στά Δαρδανέλλια. Τίποτα δέν θυμίζει τώρα τήν περίδοξη ἰωνική ἀποικία τῆς
Φώκαιας καί τῆς Μιλήτου, τό λαμπρό ἑλληνικό κέντρο τοῦ ἐμπορίου καί τοῦ
πολιτισμοῦ, πού στό κύλισμα τῶν αἰώνων γνώρισε μέρες ἀκμῆς καί πλούτου,
ἀλλά καί μέρες σκλαβιᾶς καί λεηλασιῶν ἀπό ποικιλώνυμους ἐπιδρομεῖς.
Στ᾿
ἀρχαῖα χρόνια ἡ Λάμψακος ἀνέδειξε σπουδαίους ἄνδρες, ὅπως τό λογογράφο
Χάρωνα, τό ρήτορα Ἀναξιμένη, τούς φιλοσόφους Μητρόδωρο καί Ἀδείμαντο καί
ἄλλους.
Στούς
πρώτους χριστιανικούς αἰῶνες βλάστησε ἄνθη μυρίπνοα τοῦ παραδείσου,
ὅπως τόν ἅγιο μεγαλομάρτυρα Τρύφωνα, προστάτη τῶν ἀγρῶν καί τῆς
βλαστήσεως, τόν ἅγιο ἱερομάρτυρα Θεράποντα καί τόν ξακουστό γιά τήν
ὁσιότητα καί τά θαύματά του ἅγιο ἱεράρχη Παρθένιο.
Σ᾿
αὐτή τή δοξασμένη κι εὐλογημένη πόλη γεννήθηκε πολύ ἀργότερα, γύρω στά
1270, ὁ ὅσιος Μάξιμος. Οἱ γονεῖς του κρατοῦσαν ἀπό ἀρχοντική γενιά καί
ἦταν πλούσιοι. Μά οὔτε ἡ καταγωγή, οὔτε τά πλούτη τούς ἐμπόδιζαν νά
εἶναι εὐσεβεῖς, ταπεινοί καί φιλάνθρωποι. Ἕνα πόνο μόνο εἶχαν: τήν
ἀτεκνία. Βαριά σήκωναν τούτη τή δοκιμασία, παρακαλώντας νύχτα-μέρα τόν
Θεό νά τούς χαρίσει παιδί. Καί ὁ πολυεύσπλαχνος Κύριος εἰσάκουσε τήν
προσευχή τους καί τούς
ἔδωσε ἕνα γιό!
Περίχαροι
οἱ εὐλογημένοι γονεῖς δόξασαν ὁλόψυχα τόν Θεό γιά τή μεγάλη εὐεργεσία
Του, ὅπως Τόν εἶχε δοξάσει ἡ προφῆτις Ἄννα, ὅταν ἀπέκτησε τόν θεοδώρητο
Σαμουήλ. Ὀνόμασαν τό νεογέννητο Μανουήλ. Σημαδιακό ὄνομα, πού σημαίνει
«ὁ Θεός μαζί μας»! Καί πράγματι. Ὁ Θεός ἦταν μαζί τους, ἀφοῦ δικό Του
δῶρο ἦταν τό πολυπόθητο παιδί, πού μέ τόν καιρό «προέκοπτε σοφίᾳ καί ἡλικίᾳ καί χάριτι παρά Θεῷ καί
ἀνθρώποις».
Μέ
κάθε τρόπο φρόντιζαν γιά τή χριστιανική ἀνατροφή του. Γνώριζαν ὅτι
μοναδικός σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἁγιότητα. Ἑπομένως
πρωταρχική ἀποστολή τῶν γονέων καί κορυφαία εὐθύνη τους εἶναι ν᾿
ἀναδείξουν τά παιδιά τους σέ ἁγίους, ἀθλητές τοῦ Χριστοῦ, κληρονόμους
τῆς αἰωνίου βασιλείας τοῦ Θεοῦ.
Γι᾿ αὐτό, μεγάλωναν τό Μανουήλ «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου».
Καί ὅταν πέρασε τή νηπιακή ἡλικία, θέλοντας ν᾿ ἀνταποδώσουν τή θεία
εὐεργεσία, ἦρθαν καί τόν ἀφιέρωσαν στό ναό τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς
Λαμψάκου.
Ἀπό
τότε Ἐκείνη ἔγινε θερμή προστάτις καί βοηθός του, σκέπη καί παρηγοριά
του, μεσίτρια στόν Υἱό Της καί καταφυγή του στίς ὧρες τῶν θλίψεων καί
τῶν δυσκολιῶν.
Ἐκεῖ,
στό ναό τῆς Παναγίας, ἔνιωσε ὁ μικρός Μανουήλ τά πρῶτα σκιρτήματα τοῦ
θείου ἔρωτα. Ἐκεῖ συνειδητά πρωτολάτρεψε τόν Τριαδικό Θεό. Ἐκεῖ μέ
ἐπίγνωση προσκύνησε τόν Πατέρα, δοξολόγησε τόν Υἱό καί ἀνύμνησε τό Ἅγιο
Πνεῦμα. Ἐκεῖ πρωτογεύθηκε τή γλυκύτητα τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου καί τῆς
νοερῆς ἐπικοινωνίας μέ τούς ἀγγέλους καί τούς ἁγίους.
Συνεχίζεται…
