B' Μέρος
Είναι βασική αρχή όλων των Οικουμενικών Συνόδων καί όλων των Αγίων Πατέρων, ότι στήν Αίρεση δέν υπάρχει η δυνατότητα τ ης σωτηρίας, δηλ. δέν παρέχεται η δυνατότητα γιά κάθαρση, φωτισμό καί θέωση μέσω των Μυστηρίων, πού αποκαλύπτουν τήν βασιλεία του Θεού καί πάνω στή γή .
Είναι, ωστόσο, θαυμαστό, όπως σημειώνει ο πολύς π. Γεώργιος Φλωρόφσκι, πως διασώζεται η χάρις καί στό σχίσμα! (α λλά γιά πόσο χρονικό διάστημα καί γιά ποιούς δέν δίνεται απάντηση από τόν μεγάλο θεολόγο!). Αυτό τό σημειώνει καί ο Μέγας Ομολογητής Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης στήν Επιστολή του Στεφάνω Ηγουμένω καί τους σύν αυτώ:
Στήν θαυμάσια αυτή επιστολή του ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης τονίζει, ότι αυτόματη απώλεια της χάριτος δέν υπάρχει, διότι οι ανατολικοί, (αιρετικοί εικονομάχοι), είχαν συγκοινωνήσει καί μέ τούς Δυτικούς. Καί οι Ανατολικοί πήγαν στή Δύση καί συλλειτούργησαν καί οι Δυτικοί ήλθαν στήν ανατολή!
Πως, λοιπόν, δέν χάθηκε η χάρις; όταν όλοι, διά της αλληλλούχου συλλειτουργήσεως, συγκοινώνησαν! Αυτό είναι θαυμαστό, τονίζει ο Μέγας Ομολογητής. Πολλοί, τότε, αυστηροί καί ακριβείς περί τήν πίστη, ερευνούσαν τά πράγματα λεπτομερώς! Ωστόσο ο Άγιος απαγορεύει τήν περαιτέρω εξέταση του μεγάλου αυτού θέματος, πού καταταλάνισε καί μας τούς Oρθοδόξους τά τελευταία 90 χρόνια. Καί μάλιστα πρός επίρρωση τ ης θέσεώς του επικαλείται τούς μεγαλύτερους Οικουμενικούς Πατέρες καί Διδασκάλους, τόν Άγιο Ιωάννη τόν Χρυσόστομο καί τόν Άγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, πού δέν τά είδαν ποτέ έτσι τά πράγματα. Καί όλοι οι Πατέρες συμφωνούν σέ αυτές τίς θέσεις, κατά τόν Μέγα Ομολογητή. Διότι διαφορετικά θά χανόταν η χάρις καί η ιερωσύνη από τήν Εκκλησία καί θά περιπίπταμε σέ ειδωλολατρεία διά τ ης αλληλούχου συλλειτουργήσεως, όταν υπάρχει θεσμική θεολογική καί εκκλησιαστική εκτροπή ολόκληρων Πατριαρχείων καί Τοπικών Εκκλησιών, (όπως συμβαίνει μέ τούς Οικουμενιστές), από τήν αδιαίρετη Εκκλησία, αναφορικά μέ τήν πίστη!
Αν σήμερα ενώνονταν καί συνοδικά οι Νεοημερολογίτες-Οικουμενιστές μέ τούς Προτεστάντες καί συλλειτουργούσαν, όπως γίνεται σέ πολλά μέρη του εξωτερικού, -καί η ένωση έχει συντελεσθεί στήν πράξη, - όπου καί σέ ουνιτικά φραγκολατινικά καί προτεσταντικά συλλείτουργα συμμετέχουν αλλά κατ' εξοχήν σέ κοινά μυστήρια γάμων, βαπτίσεων, κηδειών, αγιασμών, αρτοκλασιών, όρθρων, εσπερινὠν, δοξολογιών καί σέ κάθε άλλη λατρευτική ευκαιρία, χρειάζεται νέα καταδίκη των αι ρετικών Οικουμενιστών, κοινωνών των Προτεσταντών, γιά νά απωλεσθεί η Χάρις;
Αυτή η ένωση ‘έχει γίνει καί μέ τούς Λατίνους-Παπικούς στή Ραβέννα, στό Μπαλαμάντ καί μετά τήν άρση των αναθεμάτων τό 1965!
Στό Freising (Φράιζινγ) της Γερμανίας, μάλιστα, υπογράφηκε ένωση καί μέ τούς Προτεστάντες, (EKD), υπό τόν Γερμανίας Αυγουστίνο, σχετικά μέ τό βάπτισμα καί τήν αποστολική διαδοχή, αναγνωρίζοντάς τους καί βάπτισμα καί αποστολική διαδοχή!
Είναι μήπως σέ καλύτερη μοίρα ο ι Παπικοί από τούς Προτεστάντες, όταν πάνω από 200ιοι Πατέρες τούς καταδικάζουν καί πλήθος Συνόδων τούς θεωρούν αι ρετικούς επί 1000 χρόνια;
Η ένωση μέ τούς Μονοφυσίτες έχει επιτευχθεj στό Πατριαρχείο Αντιοχείας - καί κατά πολύ μεγάλο μέρος στό Πατριαρχείο Αλεξανδρείας,- όπου, (στήν Αντιόχεια), ορίζεται μάλιστα, ποιός ιερεύς θά προίσταται του κάθε Μυστηρίου, ο Μονοφυσίτης ή ο Νέο-ορθόδοξος, ανάλογα μέ τό ποιός έχει τό μεγαλύτερο ποίμνιο ή ο ιεραρχικά σέ υψηλότερη θέση! Ο ι Μονοφυσίτες έχουν καταδικασθεί από τέσσερις Οικουμενικές Συνόδους...! (ΒΛ. ΠΑΤΩΝΤΑΣ Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΑΣ)
Στόν 68ο Αποστολικό ξεκαθαρίζει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης καί συμφωνεί μέ τόν Μέγα καί δοξασμένο υπό τόν Θεό διδάσκαλο η σύμπασα Εκκλησία:
Καί πρό συνοδικής διαγνώμης, οι αιρετικοί δηλ. πού δέν έχουν ακόμη καταδικασθεί από κάποια σύνοδο, βρίσκονται εκτός Εκκλησίας. Καί κανονικά θά έπρεπε νά χειροτονηθούν εξ αρχής, όταν προσέρχονται στήν Εκκλησία. Αυτό τό βλέπουμε ξεκάθαρα στά πρακτικά της Ζ΄ Οικουμενικ ής Συνόδου.
Γιατί δέν τό έκανε αυτό η Εκκλησία κατά τήν Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο;
Απαντά ο εμός διδάσκαλος, Μέγας Νικόδημος ο Αγιορείτης: Διά τό πλή θος των επιπολλαζόντων εικονομάχων. Τούς δέχθηκε η Ζ΄ Οικουμενική μέ ομολογία καί αποκήρυξη της αιρέσεως καί σύνταξη μέ τήν Oρθοδοξία. Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία τούς ισχυροποίησε στίς ιερατικές θέσεις.
Πρόσωπον Εκκλησίας επέχει η Οικουμενική Σύνοδος. Διά πολλήν μεγάλην οικονομίαν, πού χρησιμοποίησε η Εκκλησία, (οικονομικώς καί εξ ανάγκης, κατά τόν άγιο Νικόδημο), τούς δέχθηκε.
