Στὴν ἐποχὴ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ζοῦμε...
Mιχάλης Kαρακατσάνης
Στὴν ἐποχὴ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ζοῦμε (γνωστῆς καὶ ὡς «Νέα Ἐποχή») τὰ πάντα ἰσοπεδώνονται. Πέφτουν τὰ σύνορα, ὄχι μόνο τὰ πολιτικά καὶ τὰ κοινωνικά, ἀλλὰ πρὸ πάντων τὰ θρησκευτικά. Μὲ τὸ πέσιμο τῶν θρησκευτικῶν συνόρων, ἀσχολεῖται τὸ παρακλάδι τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ποῦ λέγεται «Οἰκουμενισμός», καὶ τὰ ὄργανά του, μὲ κυριώτερο τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν «ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.). Ὁ Οἰκουμενισμός, ποὺ ἄρχισε στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ἔχει ὡς πρωταρχικό του στόχο τὴν ἔνωση τῶν αἱρέσεων (Παπισμός, Λουθηρανισμός, Ἀγγλικανισμός, Μονοφυσιτισμός, κ.τ.λ.) μετὰ τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς (τῆς Ὀρθόδοξης δηλαδή) Ἐκκλησίας.
Ἕνας τρόπος πραγματοποιήσεως αὐτοῦ τοῦ στόχου, εἶναι ἡ ἀλλοίωση τῶν ἐννοιῶν τῶν λέξεων ποὺ «χωρίζουν». Δηλαδὴ οἱ Οἰκουμενιστές (λέγονται ἔτσι αὐτοὶ ποὺ συμμετέχουν ἐμμέσως ἢ ἀμέσως σὲ Συνέδρια γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό) λένε καὶ τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ τοὺς Αἱρετικούς, Χριστιανούς.
Ὅμως σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, Χριστιανοὶ εἶναι καὶ λέγονται μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι· οἱ ὑπόλοιποι, οἱ μὴ Ὀρθόδοξοι ποὺ λένε ὅτι πιστεύουν στὸν Χριστό, λέγονται Αἱρετικοί. Γιὰ παράδειγμα, ὁ Ὅσιος Ἀντίοχος ὁ Πανδέκτης, λέει: «Πάσαι αἱρέσεις ἐπ’ ὀνόματι ἀνθρώπου ὀνομαζόμεναι, οἷον Ἀρειανοί, Νεστοριανοί, Σεβηριανοί, καὶ ἄλλαι ὁμοίως, τοῦ διαβόλου εἰσὶν αἱρέσεις. Ἡ γὰρ καθολικὴ (Ὀρθόδοξος) Ἐκκλησία οὐκέτι κέκληται ὄνομα ἀνθρώπου, ἀλλὰ πάντες ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, Χριστιανοὶ ὀνομαζόμεθα». Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει: «Ὁ Χριστιανισμὸς καὶ τὸ τῆς τῶν δογμάτων ὀρθότητος καὶ πολιτείαν ὑγιαίνουσαν ἀπαιτεῖ» (δηλαδὴ Χριστιανοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ὀρθὰ δόγματα - Ὀρθοδοξία). Ὁ Μέγας Φώτιος λέει: «οἱ μὲν αἱρετικοὶ δὲν φρονοῦσιν ὀρθῶς τὰ τῶν Χριστιανῶν» (δηλαδὴ οἱ Αἱρετικοὶ ἔχουν δόγματα ποὺ παρεκκλίνουν τῆς Ὀρθοδοξίας, τῶν Χριστιανικῶν δηλ. δογμάτων).
Ἂν οἱ Αἱρετικοὶ ἦσαν Χριστιανοί, τότε ἔπρεπε νὰ εἶχαν ὀρθὰ δόγματα, καὶ ἄρα θὰ λέγονταν Ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ ἅπαγε τῆς βλασφημίας!
Συνεπῶς ἄλλο Χριστιανός (ὁ ὁποῖος καὶ λέγεται καὶ εἶναι Ὀρθόδοξος), καὶ ἄλλο Αἱρετικός (ὁ ὁποῖος καὶ λέγεται καὶ εἶναι Ἑτερόδοξος).
Δυστυχῶς ὅμως, αὐτὴ ἡ σύγχυσις τῶν ἐννοιῶν, διαχύθηκε ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς τὸν περασμένο αἰῶνα, σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας· ἀκόμη καὶ Μητροπολίτες, καὶ Ἱερεῖς, καὶ Μοναχοὶ, καὶ Καθηγητὲς Πανεπιστημίων, καὶ δυστυχῶς μεγάλο μέρος τοῦ λαοῦ μας, χρησιμοποιοῦν (οἱ περισσότεροι ἐν ἀγνοίᾳ) τὴν ὀρολογία τῶν Αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι, ὅπως εἴπαμε, λένε τοὺς Αἱρετικοὺς Χριστιανούς.
Ἄρα ἂν θέλουμε νὰ μείνουμε Ὀρθόδοξοι, θὰ πρέπει «νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους»· δηλ. θὰ πρέπει νὰ ὀνομάζουμε τοὺς Αἱρετικούς, Αἱρετικοὺς καὶ ὄχι Χριστιανούς. Ἔτσι θὰ φανερωθοῦν οἱ ὕπουλοι ἐχθροὶ τῆς Ὀρθόδοξης Πίστεώς μας, οἱ Οἰκουμενιστές, ἀφοῦ θὰ εἶναι οἱ μόνοι ποὺ θὰ χρησιμοποιοῦν τὴν Αἱρετικὴ Οἰκουμενιστικὴ ὀρολογία, καὶ ἔτσι θὰ ἀποτύχουν τὰ δόλιά τους σχέδια ἀπο-Ορθοδοξοποιήσεως τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδος μας.
Mιχάλης Kαρακατσάνης
Στὴν ἐποχὴ τῆς Παγκοσμιοποιήσεως ποὺ ζοῦμε (γνωστῆς καὶ ὡς «Νέα Ἐποχή») τὰ πάντα ἰσοπεδώνονται. Πέφτουν τὰ σύνορα, ὄχι μόνο τὰ πολιτικά καὶ τὰ κοινωνικά, ἀλλὰ πρὸ πάντων τὰ θρησκευτικά. Μὲ τὸ πέσιμο τῶν θρησκευτικῶν συνόρων, ἀσχολεῖται τὸ παρακλάδι τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ποῦ λέγεται «Οἰκουμενισμός», καὶ τὰ ὄργανά του, μὲ κυριώτερο τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν «ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.). Ὁ Οἰκουμενισμός, ποὺ ἄρχισε στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰῶνα, ἔχει ὡς πρωταρχικό του στόχο τὴν ἔνωση τῶν αἱρέσεων (Παπισμός, Λουθηρανισμός, Ἀγγλικανισμός, Μονοφυσιτισμός, κ.τ.λ.) μετὰ τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς (τῆς Ὀρθόδοξης δηλαδή) Ἐκκλησίας.
Ἕνας τρόπος πραγματοποιήσεως αὐτοῦ τοῦ στόχου, εἶναι ἡ ἀλλοίωση τῶν ἐννοιῶν τῶν λέξεων ποὺ «χωρίζουν». Δηλαδὴ οἱ Οἰκουμενιστές (λέγονται ἔτσι αὐτοὶ ποὺ συμμετέχουν ἐμμέσως ἢ ἀμέσως σὲ Συνέδρια γιὰ τὸν Οἰκουμενισμό) λένε καὶ τοὺς Ὀρθοδόξους καὶ τοὺς Αἱρετικούς, Χριστιανούς.
Ὅμως σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, Χριστιανοὶ εἶναι καὶ λέγονται μόνο οἱ Ὀρθόδοξοι· οἱ ὑπόλοιποι, οἱ μὴ Ὀρθόδοξοι ποὺ λένε ὅτι πιστεύουν στὸν Χριστό, λέγονται Αἱρετικοί. Γιὰ παράδειγμα, ὁ Ὅσιος Ἀντίοχος ὁ Πανδέκτης, λέει: «Πάσαι αἱρέσεις ἐπ’ ὀνόματι ἀνθρώπου ὀνομαζόμεναι, οἷον Ἀρειανοί, Νεστοριανοί, Σεβηριανοί, καὶ ἄλλαι ὁμοίως, τοῦ διαβόλου εἰσὶν αἱρέσεις. Ἡ γὰρ καθολικὴ (Ὀρθόδοξος) Ἐκκλησία οὐκέτι κέκληται ὄνομα ἀνθρώπου, ἀλλὰ πάντες ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, Χριστιανοὶ ὀνομαζόμεθα». Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει: «Ὁ Χριστιανισμὸς καὶ τὸ τῆς τῶν δογμάτων ὀρθότητος καὶ πολιτείαν ὑγιαίνουσαν ἀπαιτεῖ» (δηλαδὴ Χριστιανοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ὀρθὰ δόγματα - Ὀρθοδοξία). Ὁ Μέγας Φώτιος λέει: «οἱ μὲν αἱρετικοὶ δὲν φρονοῦσιν ὀρθῶς τὰ τῶν Χριστιανῶν» (δηλαδὴ οἱ Αἱρετικοὶ ἔχουν δόγματα ποὺ παρεκκλίνουν τῆς Ὀρθοδοξίας, τῶν Χριστιανικῶν δηλ. δογμάτων).
Ἂν οἱ Αἱρετικοὶ ἦσαν Χριστιανοί, τότε ἔπρεπε νὰ εἶχαν ὀρθὰ δόγματα, καὶ ἄρα θὰ λέγονταν Ὀρθόδοξοι, ἀλλὰ ἅπαγε τῆς βλασφημίας!
Συνεπῶς ἄλλο Χριστιανός (ὁ ὁποῖος καὶ λέγεται καὶ εἶναι Ὀρθόδοξος), καὶ ἄλλο Αἱρετικός (ὁ ὁποῖος καὶ λέγεται καὶ εἶναι Ἑτερόδοξος).
Δυστυχῶς ὅμως, αὐτὴ ἡ σύγχυσις τῶν ἐννοιῶν, διαχύθηκε ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς τὸν περασμένο αἰῶνα, σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας· ἀκόμη καὶ Μητροπολίτες, καὶ Ἱερεῖς, καὶ Μοναχοὶ, καὶ Καθηγητὲς Πανεπιστημίων, καὶ δυστυχῶς μεγάλο μέρος τοῦ λαοῦ μας, χρησιμοποιοῦν (οἱ περισσότεροι ἐν ἀγνοίᾳ) τὴν ὀρολογία τῶν Αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν οἱ ὁποῖοι, ὅπως εἴπαμε, λένε τοὺς Αἱρετικοὺς Χριστιανούς.
Ἄρα ἂν θέλουμε νὰ μείνουμε Ὀρθόδοξοι, θὰ πρέπει «νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους»· δηλ. θὰ πρέπει νὰ ὀνομάζουμε τοὺς Αἱρετικούς, Αἱρετικοὺς καὶ ὄχι Χριστιανούς. Ἔτσι θὰ φανερωθοῦν οἱ ὕπουλοι ἐχθροὶ τῆς Ὀρθόδοξης Πίστεώς μας, οἱ Οἰκουμενιστές, ἀφοῦ θὰ εἶναι οἱ μόνοι ποὺ θὰ χρησιμοποιοῦν τὴν Αἱρετικὴ Οἰκουμενιστικὴ ὀρολογία, καὶ ἔτσι θὰ ἀποτύχουν τὰ δόλιά τους σχέδια ἀπο-Ορθοδοξοποιήσεως τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδος μας.
