A' Μέρος
Αυτό είναι ενα απο τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν, είτε εν γνώση είτε εν αγνοία, οι συντηρητικοί Ορθόδοξοι.
Επίσης ομιλούν και δια μερικές χειροτονίες που δέχθηκαν οι άγιοι πατέρες προερχομένες απο αιρετικούς. Αυτό είναι αληθές, και το δικό μας ιστολόγιο έχει δημοσιεύσει παλαιότερα κάποιες απο αυτές. Όμως «σπάνια τά τοιαύτα καί κατά περίστασιν, κανονικής ακριβείας λειπόμενα, ου νόμος δέ Εκκλησίας τό κατά περίστασιν γινόμενον καί τό σπάνιον, κατά τε τόν ιζ΄ τῆς α΄ καί β΄ καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, καί τήν β΄ πράξιν τῆς εν τη αγία Σοφία συνόδου καί τό νομικόν εκείνο τό λέγον· Τό, παρά Κανόνα, ουχ έλκεται πρός υπόδειγμα», μας λέγει ο πολύς άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.
Ο αιρετικός Επίσκοπος είναι μία ρίζα, πού δηλητηριάζει όλο τό δένδρο (της Εκκλησίας) μέ τήν κηρυσσόμενη κακοδοξία, εάν δέν ληφθεί πρόνοια νά αποκοπεί καί νά μείνουν υγιείς οι άλλες ρίζες γιά νά μήν μολυνθούν καί αυτές καί όλον τό δένδρο ξηρανθεί καί νεκρωθεί.
Τά γεγονότα αυτά, της βαθμιαίας δηλ. απονεκρώσεως, λαμβάνουν χώραν, άνεξάρτητα από τό εαν έχει συγκληθεί σύνοδος η όχι. Ο πνευματικός θάνατος καί η νέκρωση, η τελεία σήψη καί η ξήρανση, επέρχονται είτε συγκληθεί σύνοδος είτε όχι, εφόσον δέν υπάρξει χειρουργική επέμβαση καί τομή, καί στήν συνέχεια απομάκρυνση το θανατηφόρου καρκινογόνου αποστήματος, διότι τότε ο καρκίνος
εξαπλώνεται καί καταλαμβάνει σιγά-σιγά όλο τό εκκλησιαστικό σώμα, τό οποίο νεκροποιούμενο, πεθαίνει.
Η Σύνοδος πού θά συγκληθεί, καί αν συγκληθεί, διαπιστώνει τόν θάνατο. Πάντως, σύμφωνα προς τους κανόνες α΄ και β΄ της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, όσοι προσχωρούν στους αιρετικούς, εκπίπτουν της εκκλησιαστικής κοινωνίας και της ιερωσύνης.
Τονίζει ο άγιος Νικόδημος ότι είναι σπάνιον νά γίνονται δεκτοί οι αιρετικοί από τήν Εκκλησίαν:
"Aλλά σπάνια τά τοιαύτα καί κατά περίστασιν, κανονικής ακριβείας λειπόμενα, ου νόμος δέ Εκκλησίας τό κατά περίστασιν γινόμενον καί τό σπάνιον, κατά τε τόν ιζ΄ τ ης α΄ καί β΄ καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, καί τήν β΄ πράξιν τῆς εν τῆ αγία Σοφία συνόδου καί τό νομικόν εκείνο τό λέγον· Τό, παρά Κανόνα, ουχ έλκεται πρός υπόδειγμα."
Ο άγιος, αναφέρεται επίσης και στίς χειροτονίες των αιρετικών εικονομάχων, πού έγιναν δεκτοί από τήν Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο:"Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχας της αιρέσεως καί τους εμπαθώς εγκειμένους καί μή γνησίως καί αληθώς μετανοούντες όπως είπε ο θείος Ταράσιος. Δέχθηκε εκείνους πού ακολούθησαν τους πρωτάρχας των αιρέσεων καί πού μετανόησαν ειλικρινά.Τήν περιστατική καί καιρική οικονομία δέν τά εκανε όρον η αγία Ζ΄Οικουμενική.
Μελετώντας τά πρακτικά καί τούς όρους των Οικουμενικών Συνόδων, βλέπουμε, ωστόσο, ότι οι προφανείς αιρετικοί, διώκτες των Ορθοδόξων, πού συνοδικά, δημόσια, πανηγυρικά καί συνεχώς κηρύσσουν παρρησία αίρεση, πού έχει ανατρέψει θεσμικά τήν ενιαία πίστη της εκκλησίας καί παραπλανούν τό ποίμνιο, πού παραμένει σέ θανάσιμη κοινωνία μέ αυτούς, εκτός των ανθισταμένων Ορθοδόξων, θεωρούνται από τούς αγίους πάντοτε ότι βρίσκονται εκτός Εκκλησίας.
Ιδιαίτεραστήν Ζ΄ Οικουμενικήν Σύνοδον δέν γίνεται καμμία διάκριση σέ πρό συνοδικής καταδίκης αιρετικούς καί μετά τήν καταδίκη. Η Σύνοδος τούς θεωρεί όλους εκτός εκκλησίας.(Βλ. Ζ΄ Οικουμενικήν Σύνοδον πού συνεκλήθη τό 787 μ.Χ).
Βέβαια η Χάρις δεν χάνεται έτσι αυτόματα όταν ΕΝΑΣ Επίσκοπος μεμονωμένα και προς καιρόν κηρύσει μια αίρεση. Όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά όταν η αίρεση κηρύσσεται δημόσια και πανηγυρικά, με ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ, που ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ εις την ΠΡΑΞΗ, στην ζωή όλης της Εκκλησίας και αλλοιώνεται το δόγμα ΘΕΣΜΙΚΑ!!
Αν υπάρχει, λοιπόν, προφανής, πασίδηλη, πανηγυρική καί δημόσια κήρυξη αιρέσεως, πού αλλοιώνει τήν Πίστη καί τήν Παράδοση της εκκλησίας καί μάλιστα μέ Εκκλησιαστική συνοδική απόφαση, καί η αλλοίωση αυτή, πού συνιστά βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, συνεχίζεται αμετανοήτως η εάν υπάρχει συνοδική ένωση ολόκληρων τοπικών εκκλησιών μέ προκαταδικασμένους αιρετικούς, δέν απαιτείται νέα συνοδική καταδίκη καί κατά τόν άγιο Νικόδημο καί σύμπασα τήν εκκλησία, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία της αγίας Ζ΄ Συνόδου.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ
Αυτό είναι ενα απο τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν, είτε εν γνώση είτε εν αγνοία, οι συντηρητικοί Ορθόδοξοι.
Επίσης ομιλούν και δια μερικές χειροτονίες που δέχθηκαν οι άγιοι πατέρες προερχομένες απο αιρετικούς. Αυτό είναι αληθές, και το δικό μας ιστολόγιο έχει δημοσιεύσει παλαιότερα κάποιες απο αυτές. Όμως «σπάνια τά τοιαύτα καί κατά περίστασιν, κανονικής ακριβείας λειπόμενα, ου νόμος δέ Εκκλησίας τό κατά περίστασιν γινόμενον καί τό σπάνιον, κατά τε τόν ιζ΄ τῆς α΄ καί β΄ καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, καί τήν β΄ πράξιν τῆς εν τη αγία Σοφία συνόδου καί τό νομικόν εκείνο τό λέγον· Τό, παρά Κανόνα, ουχ έλκεται πρός υπόδειγμα», μας λέγει ο πολύς άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.
Ο αιρετικός Επίσκοπος είναι μία ρίζα, πού δηλητηριάζει όλο τό δένδρο (της Εκκλησίας) μέ τήν κηρυσσόμενη κακοδοξία, εάν δέν ληφθεί πρόνοια νά αποκοπεί καί νά μείνουν υγιείς οι άλλες ρίζες γιά νά μήν μολυνθούν καί αυτές καί όλον τό δένδρο ξηρανθεί καί νεκρωθεί.
Τά γεγονότα αυτά, της βαθμιαίας δηλ. απονεκρώσεως, λαμβάνουν χώραν, άνεξάρτητα από τό εαν έχει συγκληθεί σύνοδος η όχι. Ο πνευματικός θάνατος καί η νέκρωση, η τελεία σήψη καί η ξήρανση, επέρχονται είτε συγκληθεί σύνοδος είτε όχι, εφόσον δέν υπάρξει χειρουργική επέμβαση καί τομή, καί στήν συνέχεια απομάκρυνση το θανατηφόρου καρκινογόνου αποστήματος, διότι τότε ο καρκίνος
εξαπλώνεται καί καταλαμβάνει σιγά-σιγά όλο τό εκκλησιαστικό σώμα, τό οποίο νεκροποιούμενο, πεθαίνει.
Η Σύνοδος πού θά συγκληθεί, καί αν συγκληθεί, διαπιστώνει τόν θάνατο. Πάντως, σύμφωνα προς τους κανόνες α΄ και β΄ της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, όσοι προσχωρούν στους αιρετικούς, εκπίπτουν της εκκλησιαστικής κοινωνίας και της ιερωσύνης.
Τονίζει ο άγιος Νικόδημος ότι είναι σπάνιον νά γίνονται δεκτοί οι αιρετικοί από τήν Εκκλησίαν:
"Aλλά σπάνια τά τοιαύτα καί κατά περίστασιν, κανονικής ακριβείας λειπόμενα, ου νόμος δέ Εκκλησίας τό κατά περίστασιν γινόμενον καί τό σπάνιον, κατά τε τόν ιζ΄ τ ης α΄ καί β΄ καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, καί τήν β΄ πράξιν τῆς εν τῆ αγία Σοφία συνόδου καί τό νομικόν εκείνο τό λέγον· Τό, παρά Κανόνα, ουχ έλκεται πρός υπόδειγμα."
Ο άγιος, αναφέρεται επίσης και στίς χειροτονίες των αιρετικών εικονομάχων, πού έγιναν δεκτοί από τήν Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδο:"Πάντως δέν δέχθηκε τούς πρωτάρχας της αιρέσεως καί τους εμπαθώς εγκειμένους καί μή γνησίως καί αληθώς μετανοούντες όπως είπε ο θείος Ταράσιος. Δέχθηκε εκείνους πού ακολούθησαν τους πρωτάρχας των αιρέσεων καί πού μετανόησαν ειλικρινά.Τήν περιστατική καί καιρική οικονομία δέν τά εκανε όρον η αγία Ζ΄Οικουμενική.
Μελετώντας τά πρακτικά καί τούς όρους των Οικουμενικών Συνόδων, βλέπουμε, ωστόσο, ότι οι προφανείς αιρετικοί, διώκτες των Ορθοδόξων, πού συνοδικά, δημόσια, πανηγυρικά καί συνεχώς κηρύσσουν παρρησία αίρεση, πού έχει ανατρέψει θεσμικά τήν ενιαία πίστη της εκκλησίας καί παραπλανούν τό ποίμνιο, πού παραμένει σέ θανάσιμη κοινωνία μέ αυτούς, εκτός των ανθισταμένων Ορθοδόξων, θεωρούνται από τούς αγίους πάντοτε ότι βρίσκονται εκτός Εκκλησίας.
Ιδιαίτεραστήν Ζ΄ Οικουμενικήν Σύνοδον δέν γίνεται καμμία διάκριση σέ πρό συνοδικής καταδίκης αιρετικούς καί μετά τήν καταδίκη. Η Σύνοδος τούς θεωρεί όλους εκτός εκκλησίας.(Βλ. Ζ΄ Οικουμενικήν Σύνοδον πού συνεκλήθη τό 787 μ.Χ).
Βέβαια η Χάρις δεν χάνεται έτσι αυτόματα όταν ΕΝΑΣ Επίσκοπος μεμονωμένα και προς καιρόν κηρύσει μια αίρεση. Όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά όταν η αίρεση κηρύσσεται δημόσια και πανηγυρικά, με ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ, που ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ εις την ΠΡΑΞΗ, στην ζωή όλης της Εκκλησίας και αλλοιώνεται το δόγμα ΘΕΣΜΙΚΑ!!
Αν υπάρχει, λοιπόν, προφανής, πασίδηλη, πανηγυρική καί δημόσια κήρυξη αιρέσεως, πού αλλοιώνει τήν Πίστη καί τήν Παράδοση της εκκλησίας καί μάλιστα μέ Εκκλησιαστική συνοδική απόφαση, καί η αλλοίωση αυτή, πού συνιστά βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, συνεχίζεται αμετανοήτως η εάν υπάρχει συνοδική ένωση ολόκληρων τοπικών εκκλησιών μέ προκαταδικασμένους αιρετικούς, δέν απαιτείται νέα συνοδική καταδίκη καί κατά τόν άγιο Νικόδημο καί σύμπασα τήν εκκλησία, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία της αγίας Ζ΄ Συνόδου.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ
