Stelios Max
11:53am Apr 23
Ξεχνάμε τον Άγιον Ιωάννην τον Χρυσόστομον, που τον κατεδίκασε και τον καθαίρεσε μία ολόκληρη Σύνοδος από «Αγίους» Αρχιερείς στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε, καθηρημένος και μακριά από τον θρόνον του, στην εξορία;
Ξεχνάμε τον Άγιον Μάξιμον τον Ομολογητήν, που όχι μόνον τον κατεδίκασαν ωςαιρετικόν όλα τα Πατριαρχεία, αλλά τον αναθεμάτισαν κιόλας και πέθανε μάλιστα,εξόριστος και αναθεματισμένος;
Ξεχνάμε τους Αγίους μας, Θεόδωρον Στουδίτην, Μέγαν Αθανάσιον,
Μάρκον Ευγενικόν, Γρηγόριον Παλαμά, Αθανάσιον Πάριον, τους Κολλυβάδες και τόσουςάλλους Αγίους;
Λέγει σχετικά ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, για τις Συνόδους της εποχής του, που προσπαθούσαν να τον καταδικάσουν ως αιρετικό:
«Οι αληθινές Συνοδοι κατεδίκαζον όλους αυτούς που δεν επείθοντο στηνεκκλησίαν, αλλά είχαν κάποια διαφορετική δόξα και πιστεύω, από Αυτήν και ταυτόχρονα αγωνιζόντουσαν, το πιστεύω τους αυτό, να το κηρύξουν και να το διαδώσουν και σε άλλους. Δια τούτο και αιρετικούς καλούσαν αυτούς και κατεδίκαζον
πρώτα την αίρεση τους και έπειτα αυτούς που την υποστήριζαν.
Εγώ όμως δεν κηρύττω δική μου δόξα, ούτε εκαινοτόμησα σε κάτι, ούτευπερασπίζομαι ξένα και νόθα δόγματα, αλλά τηρώ τον εαυτόν μου εις την καθαρή και γνήσια δόξα την οποία παρέλαβε και κατέχει η Εκκλησία του Χριστού... Πως λοιπόν θα καταδικαστώ σε δίκη, την οποίαν οι αιρετικοί κατεδικάζοντο; Πρέπει πρώτα να καταδικάσετε την δόξαν την οποία πιστευω και κηρύττω. Εάν δε αυτήομολογείται και είναι ευσεβής και ορθόδοξος, πως εγώ είμαι άξιος καταδίκης;».[569]
Εάν λοιπόν,
τόσους και τόσους Αγίους κατεδίκασαν, καθήρεσαν, αφόρισαν καιαναθεμάτισαν αδίκως ανά τους αιώνας, τότε εμείς οι πραγματικά ανάξιοι καιαμαρτωλοί, θα γλυτώσουμε;
Και εάν τόσοι και τόσοι Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι, Αρχιερείς, Τοπικές και «Οικουμενικές» Σύνοδοι στο παρελθόν υπήρξαν «ληστρικές», (=πειρατικές) και είχανάδικο, έκαναν λάθος, ενήργησαν με ιδιοτέλεια, με σκοπιμότητα, με φθόνο, κακία, μίσος κ.λ.π., γιατί να μην μπορεί να συμβεί το ίδιο και με τους σημερινούς «αρχιερείς», και με την σημερινή «ιερά» Σύνοδο;
Μήπως,
επειδή τότε υπήρχε λειψανδρία από «μεγάλα» πνευματικά αναστήματα, ενώσήμερα δεν υπάρχει και ως εκ τούτου οι σημερινοί, δεν θα μπορούσαν να κάνουν ποτέ τα λάθη που έπραξαν κάποτε οι ληστρικές εκείνες σύνοδοι του παρελθόντος; Ίσως...
Σε τι διαφέρουν λοιπόν, αυτοί οι σύγχρονοι, από τους τότε «αρχιερείς»;
Σε τίποτε.
Ή μάλλον σε πολλά, αφού οι σημερινοί έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τους τότε «αρχιερείς» στην πλάνη, στην αίρεση, στην κακία και στην αμαρτία.
Λέγει πολύ εύστοχα, για τους Αρχιερείς της εποχής του και τις
Συνόδους που έκαναν, ο Άγιος και Ομολογητής Θεόδωρος Στουδίτης:
«Σύνοδος λοιπόν, δέσποτα, δεν είναι όταν απλά συγκεντρώνονται ιεράρχες καιιερείς, έστω και αν είναι πολλοί. Γιατί λέγει η Γραφή ότι, “είναι προτιμότεροςένας που εκτελεί το θέλημα του Κυρίου, παρά δέκα χιλιάδες που το παραβαίνουν” (Σοφ. Σειρ. ιστ ,3). Αλλά η τήρηση των κανόνων να γίνεται με ειρήνη στο όνοματου Κυρίου, και το “δέσιμο και το λύσιμο” να γίνεται όχι στην τύχη, αλλά όπωςφαίνεται καλό στην αλήθεια και στον κανόνα και στον γνώμονα της ακρίβειας. Ηνα
αποδείξουν λοιπόν, αυτοί που συνήλθαν, ότι το έκαναν αυτό, και θα είμαστε και εμείς μαζί τους, η, εάν δεν το αποδείξουν, να αποβάλουν τον ανάξιο από τηνΕκκλησία, για να μη παραδοθεί στις επερχόμενες γενεές ως κατηγορία εναντίοντους. “Γιατί ο λόγος του Θεού είναι τέτοιος από τη φύση του που δεν δένεται” (Β’, Τιμ. β’, 9), και σε κανένα ιεράρχη δεν δόθηκε εξουσία να παραβαίνει τους κανόνες, παρά μόνο να συμβαδίζει με τα δόγματα και να ακολουθεί τους προηγουμένους...
Δεν επιτρέπεται, δεν επιτρέπεται, δέσποτά μου, ούτε η δική μας
εκκλησία, ούτεάλλη να κάνει κάτι αντίθετα προς τους νόμους και τους κανόνες που υπάρχουν. Γιατί, αν αυτό επιτραπεί, είναι μάταιο το Ευαγγέλιο, μάταιοι και οι κανόνες. Οκαθένας δηλαδή κατά το διάστημα της δικής του αρχιερωσύνης, επειδή τουεπιτρέπεται να ενεργεί όπως νομίζει μαζί μ’ αυτούς που συμφωνούν μαζί του, πρέπει να είναι νέος ευαγγελιστής, άλλος απόστολος, άλλος νομοθέτης; Αλλά κατά κανένα τρόπο. Γιατί έχουμε εντολή από τον ίδιο τον απόστολο (Γαλ. α’, 8), εκτός από αυτό που παραλάβαμε, και εκτός από αυτό που ορίζουν οι
κανόνες των κατά καιρούς συνόδων, οικουμενικών και τοπικών, εάν κανείς διδάσκει η μας διατάζει να κάνουμε, να τον θεωρούμε απαράδεκτον, και να μη τον συγκαταλέγουμεανάμεσα στον κλήρο των αγίων».[570]
Η μίμηση των Αγίων
Βέβαια, έρχονται πάλι κάποιοι δοκησίσοφοι και λένε με στόμφο και πονηρία!
«Τολμάς εσύ, να συγκρίνεις τον εαυτόν σου με τους Αγίους; Άλλο οι Άγιοι και άλλο εσύ. Οι Άγιοι ήταν Άγιοι. Εσύ τι σχέση έχεις με τους Αγίους, ένας αμαρτωλός και καταφρονημένος ; Έχεις μεγάλο εγωϊσμό και οίηση...»!
Τι να πω!
Πραγματικά στέκομαι άναυδος μπροστά σε όλες αυτές τις «εξυπνάδες» και κουτοπονηριές, όλων αυτών των πονηρών και αδαών ανθρώπων!
Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω το θράσος, την αναίδεια, αλλά και το σκεπτικό όλωναυτών των ανθρώπων, εάν βέβαια πρόκειται για πιστούς και όχι για πολέμιους της Πίστεώς μας και του Χριστού.
Αλλά όμως, όπως λέγει ο Προφήτης, αλλοίμονον σε όσους μιλάνε και γράφουν με πονηρία και διαστρέφουν την αλήθεια.
«Ουαί τοις γράφουσι πονηρίαν... Ουαί οι λέγοντες το πονηρόν καλόν και το καλόν πονηρόν, οι τιθέντες το σκότος φως και το φως σκότος, οι τιθέντες το πικρόν γλυκύ και το γλυκύ πικρόν». [571]
11:53am Apr 23
Ξεχνάμε τον Άγιον Ιωάννην τον Χρυσόστομον, που τον κατεδίκασε και τον καθαίρεσε μία ολόκληρη Σύνοδος από «Αγίους» Αρχιερείς στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε, καθηρημένος και μακριά από τον θρόνον του, στην εξορία;
Ξεχνάμε τον Άγιον Μάξιμον τον Ομολογητήν, που όχι μόνον τον κατεδίκασαν ωςαιρετικόν όλα τα Πατριαρχεία, αλλά τον αναθεμάτισαν κιόλας και πέθανε μάλιστα,εξόριστος και αναθεματισμένος;
Ξεχνάμε τους Αγίους μας, Θεόδωρον Στουδίτην, Μέγαν Αθανάσιον,
Μάρκον Ευγενικόν, Γρηγόριον Παλαμά, Αθανάσιον Πάριον, τους Κολλυβάδες και τόσουςάλλους Αγίους;
Λέγει σχετικά ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, για τις Συνόδους της εποχής του, που προσπαθούσαν να τον καταδικάσουν ως αιρετικό:
«Οι αληθινές Συνοδοι κατεδίκαζον όλους αυτούς που δεν επείθοντο στηνεκκλησίαν, αλλά είχαν κάποια διαφορετική δόξα και πιστεύω, από Αυτήν και ταυτόχρονα αγωνιζόντουσαν, το πιστεύω τους αυτό, να το κηρύξουν και να το διαδώσουν και σε άλλους. Δια τούτο και αιρετικούς καλούσαν αυτούς και κατεδίκαζον
πρώτα την αίρεση τους και έπειτα αυτούς που την υποστήριζαν.
Εγώ όμως δεν κηρύττω δική μου δόξα, ούτε εκαινοτόμησα σε κάτι, ούτευπερασπίζομαι ξένα και νόθα δόγματα, αλλά τηρώ τον εαυτόν μου εις την καθαρή και γνήσια δόξα την οποία παρέλαβε και κατέχει η Εκκλησία του Χριστού... Πως λοιπόν θα καταδικαστώ σε δίκη, την οποίαν οι αιρετικοί κατεδικάζοντο; Πρέπει πρώτα να καταδικάσετε την δόξαν την οποία πιστευω και κηρύττω. Εάν δε αυτήομολογείται και είναι ευσεβής και ορθόδοξος, πως εγώ είμαι άξιος καταδίκης;».[569]
Εάν λοιπόν,
τόσους και τόσους Αγίους κατεδίκασαν, καθήρεσαν, αφόρισαν καιαναθεμάτισαν αδίκως ανά τους αιώνας, τότε εμείς οι πραγματικά ανάξιοι καιαμαρτωλοί, θα γλυτώσουμε;
Και εάν τόσοι και τόσοι Πατριάρχες, Αρχιεπίσκοποι, Αρχιερείς, Τοπικές και «Οικουμενικές» Σύνοδοι στο παρελθόν υπήρξαν «ληστρικές», (=πειρατικές) και είχανάδικο, έκαναν λάθος, ενήργησαν με ιδιοτέλεια, με σκοπιμότητα, με φθόνο, κακία, μίσος κ.λ.π., γιατί να μην μπορεί να συμβεί το ίδιο και με τους σημερινούς «αρχιερείς», και με την σημερινή «ιερά» Σύνοδο;
Μήπως,
επειδή τότε υπήρχε λειψανδρία από «μεγάλα» πνευματικά αναστήματα, ενώσήμερα δεν υπάρχει και ως εκ τούτου οι σημερινοί, δεν θα μπορούσαν να κάνουν ποτέ τα λάθη που έπραξαν κάποτε οι ληστρικές εκείνες σύνοδοι του παρελθόντος; Ίσως...
Σε τι διαφέρουν λοιπόν, αυτοί οι σύγχρονοι, από τους τότε «αρχιερείς»;
Σε τίποτε.
Ή μάλλον σε πολλά, αφού οι σημερινοί έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τους τότε «αρχιερείς» στην πλάνη, στην αίρεση, στην κακία και στην αμαρτία.
Λέγει πολύ εύστοχα, για τους Αρχιερείς της εποχής του και τις
Συνόδους που έκαναν, ο Άγιος και Ομολογητής Θεόδωρος Στουδίτης:
«Σύνοδος λοιπόν, δέσποτα, δεν είναι όταν απλά συγκεντρώνονται ιεράρχες καιιερείς, έστω και αν είναι πολλοί. Γιατί λέγει η Γραφή ότι, “είναι προτιμότεροςένας που εκτελεί το θέλημα του Κυρίου, παρά δέκα χιλιάδες που το παραβαίνουν” (Σοφ. Σειρ. ιστ ,3). Αλλά η τήρηση των κανόνων να γίνεται με ειρήνη στο όνοματου Κυρίου, και το “δέσιμο και το λύσιμο” να γίνεται όχι στην τύχη, αλλά όπωςφαίνεται καλό στην αλήθεια και στον κανόνα και στον γνώμονα της ακρίβειας. Ηνα
αποδείξουν λοιπόν, αυτοί που συνήλθαν, ότι το έκαναν αυτό, και θα είμαστε και εμείς μαζί τους, η, εάν δεν το αποδείξουν, να αποβάλουν τον ανάξιο από τηνΕκκλησία, για να μη παραδοθεί στις επερχόμενες γενεές ως κατηγορία εναντίοντους. “Γιατί ο λόγος του Θεού είναι τέτοιος από τη φύση του που δεν δένεται” (Β’, Τιμ. β’, 9), και σε κανένα ιεράρχη δεν δόθηκε εξουσία να παραβαίνει τους κανόνες, παρά μόνο να συμβαδίζει με τα δόγματα και να ακολουθεί τους προηγουμένους...
Δεν επιτρέπεται, δεν επιτρέπεται, δέσποτά μου, ούτε η δική μας
εκκλησία, ούτεάλλη να κάνει κάτι αντίθετα προς τους νόμους και τους κανόνες που υπάρχουν. Γιατί, αν αυτό επιτραπεί, είναι μάταιο το Ευαγγέλιο, μάταιοι και οι κανόνες. Οκαθένας δηλαδή κατά το διάστημα της δικής του αρχιερωσύνης, επειδή τουεπιτρέπεται να ενεργεί όπως νομίζει μαζί μ’ αυτούς που συμφωνούν μαζί του, πρέπει να είναι νέος ευαγγελιστής, άλλος απόστολος, άλλος νομοθέτης; Αλλά κατά κανένα τρόπο. Γιατί έχουμε εντολή από τον ίδιο τον απόστολο (Γαλ. α’, 8), εκτός από αυτό που παραλάβαμε, και εκτός από αυτό που ορίζουν οι
κανόνες των κατά καιρούς συνόδων, οικουμενικών και τοπικών, εάν κανείς διδάσκει η μας διατάζει να κάνουμε, να τον θεωρούμε απαράδεκτον, και να μη τον συγκαταλέγουμεανάμεσα στον κλήρο των αγίων».[570]
Η μίμηση των Αγίων
Βέβαια, έρχονται πάλι κάποιοι δοκησίσοφοι και λένε με στόμφο και πονηρία!
«Τολμάς εσύ, να συγκρίνεις τον εαυτόν σου με τους Αγίους; Άλλο οι Άγιοι και άλλο εσύ. Οι Άγιοι ήταν Άγιοι. Εσύ τι σχέση έχεις με τους Αγίους, ένας αμαρτωλός και καταφρονημένος ; Έχεις μεγάλο εγωϊσμό και οίηση...»!
Τι να πω!
Πραγματικά στέκομαι άναυδος μπροστά σε όλες αυτές τις «εξυπνάδες» και κουτοπονηριές, όλων αυτών των πονηρών και αδαών ανθρώπων!
Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω το θράσος, την αναίδεια, αλλά και το σκεπτικό όλωναυτών των ανθρώπων, εάν βέβαια πρόκειται για πιστούς και όχι για πολέμιους της Πίστεώς μας και του Χριστού.
Αλλά όμως, όπως λέγει ο Προφήτης, αλλοίμονον σε όσους μιλάνε και γράφουν με πονηρία και διαστρέφουν την αλήθεια.
«Ουαί τοις γράφουσι πονηρίαν... Ουαί οι λέγοντες το πονηρόν καλόν και το καλόν πονηρόν, οι τιθέντες το σκότος φως και το φως σκότος, οι τιθέντες το πικρόν γλυκύ και το γλυκύ πικρόν». [571]
