(5ο Μέρος)
Ἀπό τό βιβλίο «Ὅσιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλύβίτης»
«Πλανεμένος» καί «Καυσοκαλύβης»
Ἔπειτα ἀπό λίγο καιρό κατέβηκε πιό κάτω, σέ μιά χαμηλότερη κορυφή, τό Καρμήλιο, ὅπου ὑπάρχει ναός τοῦ προφήτη Ἠλία. Ἐκεῖ βρῆκε ἕνα γέροντα ἐρημίτη καί θεώρησε καλό νά τοῦ ἐμπιστευθεῖ ὅσα συνέβησαν στήν κορυφή τοῦ Ἄθωνα.
Ἐκεῖνος ὅμως δέν ἦταν διακριτικός. Παραξενεύθηκε
καί παρεξήγησε ὅσα ἄκουσε. Τά θεώρησε φαντασία δαιμονική καί πίστεψε ὅτι
ὁ ὅσιος εἶχε πέσει σέ διαβολική πλάνη. Αὐτό τό διέδωσε καί στούς ἄλλους
ἐρημίτες, πού ἀσκήτευαν στήν περιοχή ἐκείνη.
Ἄρχισαν τότε νά τόν θεωροῦν πλανεμένο καί νά τόν ἀποστρέφονται. Πόσο πλανήθηκαν ὅμως οἱ ἴδιοι, ἀλλά καί πόσο θά μετάνοιωσαν, ὅταν ἄνοιξαν τά μάτια τῆς ψυχῆς τους καί ἀντίκρυσαν τήν ὑπερκόσμια δόξα, μέ τήν ὁποία περιέβαλε ὁ Θεός τόν ἐκλεκτό Του!
Ὁ ὅσιος μέ χαρά δέχτηκε τήν παρεξήγηση, τόν
ἐξευτελισμό καί τή γενική περιφρόνηση. Βρῆκε μάλιστα εὐκαιρία νά
πλουτίσει σέ ταπείνωση καί νά συντρίψει τήν ὑπερηφάνεια καί τήν
κενοδοξία, κάνοντάς τόν ἀληθινά πλανεμένο καί μωρό. Πῶς θά μποροῦσε νά
ἐμφανισθεῖ ἴχνος ἀνθρωπαρέσκειας μέ τέτοια συμπεριφορά;
Ἔκανε ὅμως καί ἕνα ἄλλο παράδοξο: Δέν κατοικοῦσε σ᾿ ἕνα μέρος, ὅπως ὅλοι, ἀλλά διαρκῶς ἄλλαζε τόπο διαμονῆς. Κατασκεύαζε μέ κλαδιά δέντρων μιά μικρή καλύβα, ὅσο νά χωράει τό πολύαθλο σῶμα του. Ἔμενε λίγο χρόνο σ᾿ αὐτή, καί μετά τήν ἔκαιγε. Πήγαινε σ᾿ ἄλλο τόπο καί κατασκεύαζε ἄλλη! Ἔτσι ὀνομάστηκε «Καυσοκαλύβης».
Ἡ ἀκτημοσύνη του ἦταν ἀπόλυτη. Δέν ἀπέκτησε ποτέ οὔτε ἀλεύρι οὔτε λάδι οὔτε κρασί οὔτε ντορβά οὔτε σκαμνί οὔτε τραπέζι οὔτε μαγειρικό σκεῦος οὔτε κανένα ἄλλο ἀναγκαῖο γιά τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Μά οὔτε καί γεωργικό ἐργαλεῖο, σκαλιστῆρι ἤ τσαπί, πού θά τοῦ ἐξασφάλιζαν μερικά κηπουρικά, λαχανικά ἤ ὄσπρια. Βρισκόταν κυριολεκτικά στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ζοῦσε σάν ἀσώματος ἄγγελος.
Ποιός μπορεῖ νά διηγηθεῖ τήν πείνα καί τή δίψα πού κάθε τόσο ὑπέμενε; Ποιός μπορεῖ νά περιγράψει τίς ἀφάνταστες ταλαιπωρίες του στούς παγετούς τοῦ χειμώνα καί στούς καύσωνες τοῦ καλοκαιριοῦ, χωρίς σκέπη κατοικίας, χωρίς δεύτερο ροῦχο, χωρίς καμιά συμπαράσταση;
Μόνο ὅταν ἡ ἀνάγκη τῆς φύσεως τόν πίεζε ὑπερβολικά,
ἀναγκαζόταν νά καταφύγει σέ κανένα ἀδελφό, γιά νά παρηγορήσει τό σῶμα
του μέ λίγο φαγητό, καί λίγο κρασί, ἄν ἔβρισκε. Θά ἔλεγε γι᾿ αὐτόν
κανείς ὅ,τι εἶπε ὁ Χριστός στά Εὐαγγέλια:
«Ἐμβλέψατε εἰς τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσι, οὐδέ θερίζουσιν, οὐδέ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καί ὁ Πατήρ ἡμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά».
Ποιός δέν θά θαυμάσει τήν ἀγγελική διαγωγή του; Ποιός δέν θά ἐκπλαγεῖ μέ τήν ἰώβεια ὑπομονή του, τήν ὁλονύκτια ἀγρυπνία, τά ἀέναα δάκρυα, τήν ἀδιάκοπη προσευχή, τή μετάνοια, τήν ἐσωτερική εἰρήνη καί ἡσυχία καί πραότητα καί ταπείνωση; Καλλιεργώντας ἀκατάπαυστα ὅλ᾿ αὐτά ἔγινε κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἀναδείχθηκε σέ νέο ὅσιο Πέτρο καί νέο ὅσιο Ἀθανάσιο, τούς βίους τῶν ὁποίων προσπάθησε νά μιμηθεῖ. Ἤ μᾶλλον, ἔφτασε στά πνευματικά ὕψη τῶν ἀρχηγῶν τῶν μοναστῶν, τοῦ ὁσίου Παύλου τοῦ Θηβαίου καί τοῦ μεγάλου Ἀντωνίου.
Ὁ νοῦς του, ὅπως κι ἐκείνων, ἁρπαζόταν σέ θεῖες θεωρίες καί γνώριζε ἀποκαλύψεις ἀποκρύφων μυστηρίων. Ἔγιναν γνωστά ὅλ᾿ αὐτά, ὅταν ἅγιοι καί διακριτικοί γέροντες διέκριναν, κάτω ἀπό τήν ἐπίπλαστη σαλότητα, τήν ὑπερφυσική ζωή τοῦ ὁσίου.
Συνεχίζεται…
