Ἀπό τό βιβλίο «Ὅσιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλύβης»
Ἡ τέλεια ὑποταγή
Ἦταν κιόλας δεκαεπτά χρονῶν. Οἱ γονεῖς του ξέχασαν ὅτι τόν εἶχαν
ἀφιερώσει στό Θεό, καί σκέπτονταν νά τόν νυμφεύσουν. Ἤθελαν νά τόν
δέσουν μέ τά δεσμά τοῦ κόσμου γιά νά τόν ἔχουν πάντα κοντά τους.
Προσπάθησαν λοιπόν πολύ γιά νά τόν πείσουν. Τοῦ παρουσίαζαν τή ρόδινη
καί εὐτυχισμένη ὄψη τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς. Ἀγωνίστηκαν μέ ἐπιχειρήματα,
μέ παρακάλια, μέ δάκρυα… Μά τίποτα δέν ἦταν ἱκανό νά πείσει τό Μανουήλ.
Ἀναγνώριζε πώς ὁ τίμιος, ὁ χριστιανικός γάμος εἶναι «μυστήριον μέγα». Ἐκεῖνος ὅμως, ὅπως ἄλλοτε ὁ μέγας Ἀντώνιος, εἶχε ἀκούσει καί ἀποδεχθεῖ τό κάλεσμα τοῦ Κυρίου, τό κάλεσμα γιά τελειότητα: «Εἴ
τις θέλει τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τά ὑπάρχοντα καί δός
πτωχοῖς, καί ἕξεις θησαυρόν ἐν οὐρανῷ καί δεῦρο ἀκολούθει μοι… Εἴ τις
θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ
καί ἀκολουθείτω μοι».
Ὁ Μανουήλ περισσότερο ἀπ᾿ ὅλους καί ὅλα ἀγαποῦσε τόν Χριστό. Ζοῦσε
μέ τόν Χριστό καί γιά τόν Χριστό. Ὁ θεῖος πόθος κατάκαιγε σάν φωτιά τήν
ἀνήσυχη νεανική του καρδιά, σβήνοντας κάθε ἄλλο πόθο. Ὁ ἔρωτάς του γιά
τόν Χριστό νίκησε τό φυσικό καί ἰσχυρό ἔρωτα τῶν ἡδονῶν. Καί ὁ
πνευματικός δεσμός του μ᾿ Αὐτόν νίκησε κάθε σαρκικό, ἀνθρώπινο δεσμό.
-
«Ὥσπερ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός»!, ἔκραζε ὁ Μανουήλ, καθώς εἶχε πάρει πιά ὁριστικά τήν ἀπόφαση νά γίνει μοναχός.
Σάν ἀετός λοιπόν γοργόφτερος ἄφησε τόν κόσμο, τούς γονεῖς, τούς
φίλους, τίς κοσμικές ἀπολαύσεις καί τά ὑλικά πράγματα, καί πέταξε στό
ὄρος Γάνος*, πού ὑψωνόταν πάνω ἀπό τήν ὁμώνυμη κωμόπολη τῆς Θράκης, στήν
περιοχή τῆς Προποντίδας. Ἐκεῖ ἀσκήτευαν τότε πολλοί μοναχοί. Σ᾿ ἕναν
ἀπ᾿ αὐτούς, τό γέροντα Μάρκο, ἔμπειρο καί προχωρημένο πνευματικά,
ὑποτάχθηκε γιά νά διδαχθεῖ συστηματικά τή μοναχική πολιτεία. Γιατί, ὅπως
γράφει ἡ «Κλῖμαξ» τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, «ὅσοι θέλουν νά
φύγουν ἀπό τή νοητή
Αἴγυπτο τῶν παθῶν καί νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τήν τυραννία τοῦ Φαραώ, τοῦ
διαβόλου, ἔχουν ὁπωσδήποτε ἀνάγκη ἑνός “Μωϋσῆ”, ἑνός πνευματικοῦ ὁδηγοῦ,
πού θά εἶναι μεσίτης τους στόν Θεό καί ὁδηγός τους μετά τόν Θεό».
* Τό ὄρος τῆς Θράκης Γ ά ν ο ς ἦταν, ἀπό τό 10ο αἰ.
τουλάχιστον, σημαντικό μοναστικό κέντρο, ὀργανωμένο σύμφωνα μέ τά
πρότυπα τῶν λαυρῶν τῆς Αἰγύπτου καί τῆς Συρίας. Ἀπό τό τέλος τοῦ 12ου
αἰ. ὁ μοναστικός συνοικισμός τοῦ Γάνου ἔπεσε σέ παρακμή ἐξ αἰτίας τῶν
ἐπιδρομῶν τῶν Βουλγάρων (1199). Τό κακό ὁλοκλήρωσαν λίγο ἀργότερα οἱ
Σταυροφόροι. Ὕστερα ἀπό τήν παλινόρθωση τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας
(1261) μόχθησε πολύ γιά τήν ἀναδιοργάνωση τοῦ μοναχικοῦ βίου στό Γάνο ὁ
Ἀνδριανουπολίτης ὅσιος Ἀθανάσιος, ὁ
κατοπινός λαμπρός οἰκουμενικός πατριάρχης (1289-1293 καί 1303-1309),
πού ἀσκήτεψε στόν τόπο ἐκεῖνο.
Συνεχίζεται…
