Καὶ
εἶμαι, Κύριε, ἄρρωστος, κι’ ἄν εἶμαι πικραμένος, κι’ ἄν σέ δεσμά, σέ
φυλακή, σέ σίδερα κλεισμένος, κι’ ἄν πείνα καί κακό πολύ μέ τυραννεῖ,
Χριστέ μου, σάν λάμψει τό δικό Σου φῶς ὅλα τά σκότη διώχνει, καί ξαφνικά
σέ φέξωτο παρηγορίας μέ φέρνει, μέσα στό φῶς Σου τό γλυκό, στό
Πνεῦμα Σου τό
θεῖο. Κι’ ὅπως σάν πέσει τό βαρύ της νύχτας τό σκοτάδι βγαίνουμε τ’
ἄγρια θεριά καί πᾶν νά κυνηγήσουν, ἔτσι σάν φύγει, Κύριε, τό φῶς Σου ἀπό
μένα νιώθω σκοτάδι κρυερό καί μέσα μου καί ἔξω, καί σά θεριά τά πάθη μου ἀχόρταγα μέ τρῶνε.
Μά σάν ξανά μέ σπλαγχνιστεῖς καί πεῖς νά μ’ἐλεήσεις καί γύρεις καί ἀφουγκραστεῖς τούς γοερούς μου θρήνους κι’ ἔρθεις, γλυκύτατε Χριστέ, πάλι μές στήν καρδιά μου τότε γίνονται ὅλα φῶς, χαρά καί εὐτυχία.
Μά σάν ξανά μέ σπλαγχνιστεῖς καί πεῖς νά μ’ἐλεήσεις καί γύρεις καί ἀφουγκραστεῖς τούς γοερούς μου θρήνους κι’ ἔρθεις, γλυκύτατε Χριστέ, πάλι μές στήν καρδιά μου τότε γίνονται ὅλα φῶς, χαρά καί εὐτυχία.
Ἂγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος
