Εἰςαγωγι

Σό παρόν πόνθμα εἶναι μία ςφντομοσ ἀπάντθςισ εἰσ τό νζον βιβλίον τοῦ π. Εὐκυμίου Σρικαμθνᾶ ‘’Ἡ Διαχρονικὴ Συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατζρων γιὰ τὸ Ὑποχρεωτικὸ τοῦ 15ου Κανόνοσ τῆσ Πρωτοδευτζρασ Συνόδου περὶ Διακοπῆσ Μνθμονεφςεωσ Ἐπιςκόπου Κθρφςςοντοσ ἐπ’ Ἐκκλθςίασ Αἵρεςιν’’. Σό βιβλίον αὐτό, ἄν καί δζν μᾶσ εὑρίςκει ἀντικζτουσ εἰσ τιν κεντρικιν του ἰδζαν, περί τῆσ ἀποτειχίςεωσ δθλαδι ἀπό τοφσ ἐπιςκόπουσ ὅπου κθρφττουν κακοδοξίασ καί αἱρζςεισ, ἀλλά μᾶλλον ςυνθγόρουσ, ἐν τοφτοισ περιζχει πλεῖςτα ἐπιλιψιμα ςτοιχεῖα, ἱκανά νά βλάψουν ψυχικῶσ τοφσ μι ἐντριβεῖσ ἐπί τῶν κεμάτων αὐτῶν ἀναγνϊςτασ.
Δι’ αὐτό κεωριςαμεν ἀναγκαῖον, ὅπωσ προβῶμεν εἰσ ἐπιςιμανςιν καί ἀνατροπιν τῶν ςθμαντικοτζρων ἐξ αὐτῶν, ὥςτε νά γίνῃ φανερόν τοῖσ πᾶςι τό πεπλανθμζνον καί ςακρόν τῶν παρατικεμζνων εἰκαςιῶν τοῦ ςυγγραφζωσ. Δφο εἶναι οἱ βαςικοί ἄξονεσ πζριξ τῶν ὁποίων κινεῖται παραπαίοντασ καί ἐμπίπτων ςυνεχῶσ εἰσ ἀντιφάςεισ καί αὐτοςχεδιαςμοφσ ὁ ςυγγραφεφσ. Ὁ πρῶτοσ ἀναφζρεται εἰσ τιν δυνατότθτα ὑπάρξεωσ δφο Ἐπιςκόπων (Ὀρκοδόξου καί αἱρετικοῦ) ταυτοχρόνωσ εἰσ μίαν Ἐπιςκοπιν καί ὁ δεφτεροσ ἀφορᾷ τιν κανονικότθτα τῆσ ἀποτειχίςεωσ τῶν Παλαιοεορτολογιτῶν ἀπό τιν νεοθμερολογθτικιν ἐκκλθςίαν τό 1924.
Ἄσ ἀρχίςωμεν ὅμωσ ἀπό τό πρῶτον. Ἀναφζρει λοιπόν ὁ π. Εὐκφμιοσ Σρικαμθνᾶσ: «Δζν νομίηω ὅτι κά εὕρθ κανείσ παράδειγμα ςτιν Ὀρκοδοξία κατά τό ὁποῖο νά ὑπάρχουν ςζ μία ἐκκλθςιαςτικι ἐπαρχία καί νά ἀςκοῦν τά κακικοντά των ςυγχρόνωσ δφο Ἐπίςκοποι, ὀρκόδοξοσ καί αἱρετικόσ καί δφο ἀντίςτοιχα Σφνοδοι, οἱ ὁποῖεσ νά λειτουργοῦν ςυγχρόνωσ καί παραλλιλωσ, χωρίσ δθλαδι νά ἔχθ καταδικαςκῆ ἡ αἵρεςισ ἀπό ὀρκόδοξο Σφνοδο» (ςελ. 248 τοῦ βιβλίου). Σό ςυμπζραςμα τοῦτο εἶναι ὄχι μόνον τελείωσ ἄςτοχον καί ἀτεκμθρίωτον, ἀλλά καί ὁδθγοῦν εἰσ αἵρεςιν, ἀφοῦ ἀνατρζπει ὅλθν τιν ὀρκόδοξον ἐκκλθςιολογίαν! Ἐμεῖσ ὅμωσ, ὄχι μόνον ἕνα, ἀλλά πολλά παραδείγματα κά τοῦ παρακζςωμεν ἀποδεικνφοντεσ, ὅτι οἱ ἀνά τοφσ καιροφσ ἀποτειχιηόμενοι ἀπό τοφσ αἱρετικοφσ ψευδεπιςκόπουσ (ἀκρίτουσ καί κατακεκριμζνουσ) ὀρκόδοξοι οὐδόλωσ ἐλάμβανον αὐτοφσ ὑπ’ ὄψιν τουσ, ὅταν διεπιςτϊνετο πλζον ἡ ἀμετανοθςία ἐκείνων, κακϊσ εἶχον πλιρθ τιν αἴςκθςιν καί τιν πίςτιν περί τῆσ μοναδικότθτόσ των ὡσ κατόχων τῆσ Ἀλθκείασ καί ἑπόμζνωσ περί τῆσ πνευματικῆσ ἐξουςίασ των ἐπί τοῦ Ὀρκοδόξου ποιμνίου! Θά παρακζςωμεν ἐπίςθσ παραδείγματα, ὅπου ἀποδεικνφουν, ὅτι οἱ Ὀρκόδοξοι, ὅταν εἶχον τιν ‘’πολυτζλειαν’’, ἐγκακιςτοῦςαν ἐπιςκόπουσ ὄχι μόνον εἰσ ἁπλάσ ἐπιςκοπάσ, ἀλλά καί εἰσ αὐτοφσ τοφσ Πατριαρχικοφσ Θρόνουσ, καί ὄχι μόνον, ἀλλά ςυγκροτοῦςαν καί ςυνόδουσ διά τιν εὔρυκμον λειτουργίαν καί ὁμαλιν διευκζτθςιν τῶν ὑποκζςεων τῆσ ἐμπεριςτάτου Ἐκκλθςίασ.

Εἶναι δζ χαρακτθριςτικόν τό γεγονόσ, ὅτι ὁ ςυγγραφεφσ καί οἱ ὁμόφρονζσ του ἀντλοῦν τά ἐπιχειριματά τουσ διά τό κζμα αὐτό ἀπό τιν περίοδον μετά τιν ἀναγνϊριςιν τοῦ Χριςτιανιςμοῦ ὡσ ἐπιςιμου Θρθςκείασ τῆσ Ῥωμαϊκῆσ Αὐτοκρατορίασ, ὁπότε ἡ κρατικι ἐξουςία ἄρχιςε ‘’πολιτικῷ δικαίῳ’’ νά ἐπεμβαίνει εἰσ τά τῆσ Ἐκκλθςίασ, κακϊσ κεωροῦςε αὐτιν ςθμαντικόν παράγοντα διά τιν κρατικιν ἀςφάλειαν. Ἀποροῦμε ὅμωσ, διά τί οἱ ὑποςτθρικτζσ αὐτῆσ τῆσ κεωρίασ παραβλζπουν τάσ προθγουμζνασ περιόδουσ τῆσ ηωῆσ τῆσ Ἐκκλθςίασ καί ἀναφζρονται ἐπιλεκτικῶσ μόνον εἰσ τιν μετζπειτα χρονικιν φάςιν τῆσ νομιμοποίθςεϊσ τθσ; Ἆρά γε πρό τῆσ περιόδου αὐτῆσ δζν ὑπῆρχαν αἱρζςεισ; Ἀπό μόνον του αὐτό φανερϊνει ὅτι ἡ ἀνοχι ὅπου ἐπζδειξε ἐνίοτε ἡ Ἐκκλθςία κατά τιν παραμονιν ἑνόσ αἱρετικοῦ ἐπιςκόπου εἰσ ἐπιςκοπικόν τινα κρόνον, χωρίσ νά ςπζυςῃ ἄμεςα εἰσ πλιρωςίν του, δζν ὠφείλετο εἰσ λόγουσ ἐκκλθςιολογικοφσ, ἀλλ’ ἑτζρουσ τοφσ ὁποίουσ καί κά ἀναλφςωμεν εἰσ τιν ςυνζχειαν.