Παναγία Πορταΐτισσα

Παναγία Πορταΐτισσα

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Στήν Καινή Κυριακή καί στόν Ἀπόστολον Θωμᾶ.

Στήν Καινή Κυριακή καί στόν Ἀπόστολον Θωμᾶ.

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου


 ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΘΩΜΑ
γου ΙΩΑΝΝΟΥ το ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ρχομαινκαταβλλωχωρςλλοτνφειλμου. Γιατ κι ν εμαι φτωχς μως θλω νποσπσω βαια τν εγνωμοσνη σας. Εδωσα τν πσχεση ν σς φανερσω τν πιστα το Θωμ κα τρα ρχομαι ν τν κπληρσω. Τς πρτες φειλς πρτα βιζομαι νξοφλ, γι ν μ μ πνξουν ο τκοι πο μαζεονται. Συνεργασττε κα σες στν καταβολ το χρους μου κακετψετε τ Θωμ, ν βλη στ χελη μου τγιο χρι του, πογγιξε τν πλευρ το Κυρου, ν νευρση τ γλσσα μου, γι ν σς ξηγση σα ποθτε. Κι γ παρνοντας θρρος π τς πρεσβεες τοποστλου κα μρτυρα Θωμ διαλαλ τν πρτη του πιστα κα τν στερη μολογα, πο εναι τς ᾿Εκκλησας κρηπδα κα θεμλιο.
Οταν μπκε Χριστς στος μαθητς του, ν ο πρτες σαν κλεισμνες κα βγκε πλι μ τν διο τρπο, Θωμς λειπε μονχα. Ηταν κι ατργο τς θεας οκονομας πομκρυνση το μαθητο ν προξενση περισστερη σφλεια κα βεβαιότητα. Γιατν ταν μαζ Θωμς, δ θ εχε ββαια μφιβολα΄ κι ν δν εχε μφιβολα, δν θ ζητοσε μ᾿πιμον΄ καν δν ζητοσε, δ θ ψηλαφοσε΄ ν μως δν ψηλαφοσε, δ θμολογοσε τν Κριο κα Θεό΄ κι ν δν μολογοσε Κριο κα Θε, τ Χριστ, δ θ εχαμε μες διδαχθ ν τν δοξολογομε μ᾿ ατν τν τρπο. Ωστε μ τν πιστα του Θωμς μς ποδηγτησε πρς τν λθεια καταν ρθε στερα σταθεροποησε τν πστη μας. Ελεγαν λοιπν ο μαθητα στ Θωμταν ρθε.
Εχουμε δε τν Κριο, χομε δε ατν πο επε΄ γ εμαι τ φς το κσμου΄ χομε δε ατν πο επε΄ γ εμαι νσταση κα ζω καλθεια΄ κα βρκαμε τν λθεια τν λγων ν λμπη μσα στ πργματα. Εχομε δε ατν πο επε΄ σ τρες μρες σηκνομαι, κι φο εδαμε μ τ μτια μας τν νσταση προσκυνσαμε ατν ποναστθηκε. Τν κοσαμε ν μς λη “ερνη σ᾿σς”, κι λλξαμε τ σκοτισμ τς λπης σ γαλνια χαρ.
Εδαμε τ χρια του πο δχτηκαν τς αχμς τν καρφιν, εδαμε τ χρια πο κατηγορον τ λσσα τν θεομχων σκυλιν, εδαμε τ χρια ποφαναν τν φθαρσα μας. Εδαμε κα τν πλευρ πο κραυγζει καθαρτερα π κθε κρυκα τν καλωσνη το πληγωμνου. Εδαμε τν δια τν πλευρ, πο ογγελοι μνον κα ο πιστο σβονται κα ο δαμονες τρμουν. Δεχτκαμε κα τ θεϊκ πνοπ τ θεϊκ στμα του, φσημα πνευματικ, φσημα πο σκορπζει κθε χρη. Ο ξουσιαστς δωσε κα σ᾿μς ξουσα ν συγχωρομε τ σφλματα. ᾿Αποκτσαμε τ δικαωμα ν κρνωμε τος μαρτωλος, φο μς δωσε ττοια ντολ. Αν φσετε τς μαρτες μερικν, φνονται΄ ν μερικν τς κρατσετε, κρατονται. Ττοια βαθει χαρ πραμε π᾿ τ Σωτρα, ττοια δρα πολασαμε.
᾿Αδνατο ν μν πλουτσωμε, φο μς τυχε ττοιος Κριος. Εμεινε φτωχς μνο ατς πο δ βρθηκε μαζ μας. Κι Θωμς τ τος επε. “Εχετε δε τν Κριο; Καλ. Ατν πο εδατε λοιπν ν τν σβεστε πι πολ. Ατν πο παρατηρσατε, ν τν κηρττετε δικοπα. ᾿Εγμως, ν δ δ μσα στς παλμες του τχνη τν καρφιν κα δ βλω τ δχτυλ μου στ σημδι π᾿ τ καρφι κα δ βλω τ χρι μου στν πλευρ του, δ θ πιστψω. Κι σες δ θ πιστεατε, ν δν βλπατε πρτα΄ τσι κι γν δν δ δ θ πιστψω”. Μενε, Θωμ, σταθερς στν πθο σου ατν, μενε σταθερς μπιμον, γι ν δς σ κα ν βεβαιωθ ψυχ μου. Μενε σταθερς, ζητντας ατν πο επε, “Ζηττε κα θ βρτε”. Μν προσπερσης πλς, ρευνντας, ν δν ερης τ θησαυρ πο ζητς, χτπα μ᾿πιμον τν πρτα τς ναντρρητης γνσης, σπου ν σο τν νοξη ατς πο επε “χτυπτε κα θ σς νοξω”. ᾿Αγαπ τ διχασμ τν λογισμν σου, γιατ κβει κθε διχασμ. ᾿Αγαπ τ φιλομθει σου, γιατ κβει σρριζα κθε φιλονεικα. Μ χαρκοω πολλς φορς τ λγια σου: «ν δ δ στ χρια του τ σημδι π᾿ τ καρφι, δ θ πιστψω». Γιατ σπιστες κι γ μαθανω ν πιστεω. ᾿Εσ σκβεις μ τ δικλλι τς γλσσας τ θεο σμα, κι γ θερζω κοπα τν καρπ κα τν μαζεω γι μνα.
Αν δν δ μ᾿ ατ μου τ μτια μσα στ᾿για του χρια, τ᾿ αλκια πο σν μλτρι χραξαν οσεβες, μ καννα τρπο δ θ συμφωνσω μ τ λγια σας. Αν δ βλω ατ μου τ δχτυλο στς λακοβες τν καρφιν, δ θ δεχτ τ καλ μνυμ σας. Αν δν κρατσω μ᾿ ατ μου τ χρι τν πλευρκενη, πονποπτη μαρτυρε τν νσταση, δν μπορ ν πιστψω τ γνμη σας. Γιατ κθε λγος εναι σχυρς κα ββαιος, ν δεχτ τ συνηγορα λων τν πραγμτων. Κα κθε λγος πο δν χει τ μαρτυρα τν ργων εναι χωρς σημασα καπ τ στμα στν ἀέρα χνεται. Θ κηρξω στος νθρπους τ θαματα το Δασκλου. Πς λοιπν μ τ λγια ν π ατ πο δν ντιλφθηκα μ τ μτια μου; Πς θ κνω τος πιστους ν πιστψουν, ατ πο μτε γ δν τχω παρακολουθσει; Ν π στος ᾿Ιουδαους κα στος Ελληνες τι χω δε τν Κρι μου ν τν σταυρνουν. Δν τν εδα μως νχει ναστηθλλ μνο κουσα. Κα ποις δν θ περιπαξη τ λγια μου; Ποις δ θ δεξη περιφρνηση στ κρυγμ μου; Αλλο πργμα εναι ν᾿κοσης κτι καλλο ν τ δς, λλο πργμα εναι φγηση λγων κι λλο θα καμπειρα τν πραγμτων.
Ετσι πειδ Θωμς εχε μφβολη γνση, σχτ μρες Δεσπότης ξαναρθε πλι στος μαθητς του ποταν συγκεντρωμνοι λοι μαζ. Αφησε πρτα ν κατηχηθ Θωμς π τος συμμαθητς του στς νδιμεσες μρες. Παραχρησε ν φλογιστπ τ δψα ν τν ντικρση΄ κι ταν ψυχ του ναψε π τν σφοδρ πθο τς θας του, ττε στν ρα πνω ποθητς βρκε ατν, πο τν ποθοσε. Ομοια, πως κα πρτα, μ κλεισμνες τς πρτες τκανε ατ κα ξαν, πως κα πρτα, τος επε.“ερνη σ᾿σς”, γι ν ταυτιστ τ πργμα μ τ θαμα κα γι ν βεβαιση τ λγο τν ποστλων κα γι ν παραστση τν κρβεια το δετερου ρχομο του. Επειτα επε στ Θωμ. Βλε τ δχτυλό σου δ καδς τ χρια μου.
Τψος πραντης φιλανθρωπας! Τ πλαγος μτρητης συγκαταβσεως! Δν περμενε τν προσλευση το μαθητο, δν περμενε ν πλησιση ατς πο εχε νγκη, ν παρακαλση κα νπιτχη ,τι θελε. Μτε γι λγο δν τν στρησε π τν πιθυμα, λλδιος γαπημνος ατν πο τν γαποσε μ τ βα τραβοσε κοντ του, διος συρε στν πληγ τ δχτυλο κενου πο εχε τν πθο, διος μ τ δεσποτικ γλσσα του, τρβηξε τ δουλικ χρι λγοντας σ᾿ ατν. Βλε τ δχτυλ σου δ καδς τ χρια μου. Ακουσα, Θωμ, πν σν νθρωπος λλ παρν σν Θες, ,τι επες στος δελφος σου.
Ημουν κοντ σας μ τ θεϊκτητ μου κα χρια σας μ τν νθρωπνη φση μου. Θλεις ν σοπενθυμσω τ λγια πο επες προηγομενα; Δν επες, ν δ δ μσα στ χρια του τ σημδια τν καρφιν κα δ βλω τ δχτυλ μου στ σημδια τν καρφιν κα δ βλω τ χρι μου στν πλευρ του, δ θ πιστψω; Δ βγκαν π τ χελη σου τ λγια ατ; Τ λγια ατ δνταποκρνονται στος λογισμος σου; Γι᾿ ατ ξαναλθα΄ γι ν μν μφιβλλης. Γι᾿ ατ εμαι κοντ σας δετερη φορ, γι᾿ ατ ποπιθυμες χω φτσει κα τρα ρθα γι σνα, τν να, γ πο γι τ χαμνο πρβατο κατβηκα π τος ορανος χωρς ν τοτοις ν τος φσω.
Μ διστσης λοιπν ν μθης ,τι ποθες, μν ντρπεσαι ν κοιτξης καλ,τι θλεις. Μν ποφγης ν βλης τ δχτυλ σου στδια τ χρια μου. ᾿Ανχομαι κα τ περεργα δχτυλα, πως νχτηκα τ καρφι. Υπομνω τν περιργεια το φλου, πως πμεινα τν κακα τν χθρν. Μ σταρωσαν οχθρο μου κα δν γανκτησα κα δ θποφρω τν δικ σου ξταση; Βλε τ δχτυλ σου δ καδς τ χρια μου, πο τραυματστηκαν γι σς, γι ν θεραπεουν τ χτυπματα τν δικν σας ψυχν. ᾿Ιδς τ χρια μου κα συλλογσου ν εμαι κενος πο θεληματικ σταυρθηκε κποιος λλος. ᾿Ιδς τ χρια μου, ποφησα ν διατηρον τ σμβολα τς Εβραϊκς μανας κι ταν μ τ συνηθισμνη ναδει τους μο πον οΕβραοι κατ τν μρα τς κρσεως τι μες Κριε, δ σ σταυρσαμε, ττε θ δεξω σ᾿ ατος πο μ πολμησαν, τ χρια μου μ᾿ ατ τ μορφ κα θ ντροπισω τος Εβραους μλις τ᾿ντικρσουν. ᾿Ιδς τ χρια μου, κα τληθιν γεγονς τς ναστσεώς μου μ νομσης πς εναι μι φαντασα.
Κρτησε ατ τ χρια, σν μρους γι τν ξαναγεννημ σας. Κρτησε ατ τ χρια, σν νχυρα γι τν νστασ σας μσα π τν τφο. Κρτησε ατ τ χρια, σν γκυρα ποπεσε στ βυθ τοΑδη. Καμμι χειμωνι τς ζως μ φοβηθς, καμμι ζλη το κσμου ς μ σ ζαλση. Μ φοβηθς τ φσημα τν ντιθτων νμων, ς μ σνησυχσουν ο καταιγδες κι ο σκπελοι τς θλασσας τν χθρν. Πρνα μ θρρος τ πλαγος τς ζως, ταξδευε κρατντας τν γκυρα το πνεματος, ταξδευε χοντας μπροστ σου σν λιμνι τν οραν.
Ταξδευε κα ν φοβσαι μνο τς ρνσες μου τ ναυγιο. Περιγλα τ θνατο σ νεκρ, περπαιζε τ φθορ σν νσχυρη. ᾿Αποδχου γι χρη μου τ τλος τς ζως σν ρχ μις πισωτερικς ζως κα φρε τ χρι σου κα βλτο στν πλευρ μου. Αντλησε μ τ χρι σου π τ βρση ατ τς ζως τ νμα πο ποθες, τ δψα σου νακοφισε.
Φρε τ χρι σου κα βλτο στν πλευρά μου. Βλε τ χρι στατρεο τς πλσης κα βγλε τ φρμακο τς πιθυμας σου. Δχομαι γγιγμα χεριο πο μ᾿γαπ. Εγ πο δχτηκα τν πληγ τς λγχης. Φρε τ χρι σου κα βλτο στν πλευρ μου, γι ν μπορες ν᾿γωνζεσαι γι᾿ ατν, γι ν μπορες ν᾿ποκριθς σ᾿ ατος πο πολεμον τν λθεια, τι μ εδες μετ τν ᾿Ανσταση κα μ᾿ναγνρισες κα μ ψηλφησες προσεκτικ. Φρε τ χρι σου κα βλτο στν πλευρ μου. Γι σνα τν φησα τσι γ πο θερπευσα τ σματα κα τς ψυχς τν λλων. Πρβλεψα σν Θες τι θ θελσης ν τ δς τσι κα βλποντας τ᾿χνρια το πθους στν σρκα μου θλησα ν θεραπεσης τ πθος τς ψυχς σου. Φρε τ χρι σου, κα βλτο στν πλευρ μου πο τ φλαξα τσι μ κποιο σκοπ.
Οταν γυρσω πλι π τος ορανος κα καθσω σ θρνο κριτς ζωντανν κα νεκρν νδον οΕβραοι κατματα τργα τς κακας τους κα μνοι τους ν᾿ ατοδικαστον – κα μ φανς πιστος λλ πιστς. Κακπιστα, κνει τν νο ν βουλιξη. Η πστη τν ναρπζει στν οραν. Η πιστα τυφλνει τν ψυχ΄ πστη σκορπ τ φς της στος λογισμος. πστη κα τἀόρατα κατακθαρα βλπει, πιστος εναι σ᾿γνοια λοκληρωτικ. Μ γνης πιστος λλ πιστς. Παραμρισε τ νφος τς πιστας κα κοταξε τς καθαρς κτνες τς πστης. Γνου μσα σλους ξιος πστολος τς θετητς μου. Γνου ττοιος πως πρπει ν εναι ατς πο μ συνντησε κα εδε ττοια πως σ. Ομοια μ τος λλους ποστλους σ κλεσα, μοια μ᾿ ατος σ τμησα, μοια μ᾿ ατος πλσου.
Ομοια μ᾿ ατος εδες ,τι εδαν, μοια μ᾿ ατος σομπιστεθηκα σ φλο, λο μου τ μυστριο, μοια μ᾿ ατος κρυξε τ δναμ μου. Μν πς πλι, φο μ εδες μι φορ. Αν δ δ πλι στ χρια του τ σημδια τν καρφιν δ θ πιστψω. Οσο εμαι μαζ σας φησε λεθερη, πως θλεις, τν περιργει σου. Οσο χεις δπλα σου τ ορνιο κλμα λα τ κλαδι κα τ σταφλια του ρενησε. Θ᾿νεβ στος ορανος, π᾿που ρθα στ γ, θ᾿νεβ, που εμαι. Θ᾿νεβ μ τν νθρωπνη φση μου κεπ᾿που γι χρη σας κατβηκα μ τ θεα μου φση. Θ᾿νεβ μ᾿ ατ μου τ σμα, ν κα χωρς ατρθα π κε κι μεινα κε πρα. Θ᾿νεβ στος κλπους τος πατρικος μ τ δικ σας φση, ν κα εμαι στος κλπους το πατρα. Τελεωσα τργο μου γι χρη του κανα ατ τν πορεα.
᾿Αφογγιξε λοιπν Θωμς τ χρια το Κυρου κα τ θεα πλευρ γμισε π δειλα καπ χαρ μαζ βλποντας ατ ποπιθμησε καμσως ξεσπ σμνο το Κυρου κραυγζοντας. Κρι μου κα Θε μου. Σ εσαι Κριος κα Θες. Σ εσαι νθρωπος κα φιλνθρωπος. Σ εσαι ξενφερτος κα παρξενος γιατρς τς πλσης. Δν κβεις μ τ νυστρι τ᾿ρρωστα μλη, δν κας μ τ φωτ τς πληγς, δν μαζεεις π᾿ τ βοτνια τν δναμη τν φαρμκων σου, δ δνεις μρατος πιδσμους τς πληγς πο μς φανζουν. Διαθτεις ἀόρατους πιδσμους γπης, ποἀόρατα τοννουν τ καταπονημνα μλη. Εχεις λγο πο εναι πι κοφτερς π τ μαχαρι. χεις λγο πι δυνατπ᾿ τ φωτι. χεις βλμμα π᾿ τ φρμακο πιπαλ. Σν δημιουργς γιζεις χωρς κπο τ δημιοργημ σου, σν πλστης χωρς ν κουραστς μεταπλθεις τ πλσματ σου. Σ κατ τ θλημ σου τος λεπρος καθρισες, τος κουτσος τος κανες ν τρχουν, τος παρλυτους ν σηκνουν τ κρεβτια τους, τος γεννημνους τυφλος τος προστζεις ν πετξουν μ νψιμο τ σκοτδι. ᾿Εξρισες τος δαμονες π᾿ τ δημιουργματ σου, μ θλημ σου πιάστηκες π᾿ τος χθρος καπ᾿ τος Εβραους, τ πντα δχτηκες γι μνα στ σμα σου.
Ω Κριε κα Θε μου. ᾿Αναγνρισα τν Κρι μου, ναγνρισα τν λια κα φλακ μου, ναγνρισα τ βασιλι κα Κρι μου. Ω Κρι μου κα Θε μου. Πιστεω Κριε στν οκονομα σου, πιστεω στν συγκατβασ σου, πιστεω στν νληψη π μρους σου τς φροντδας μου, πιστεω στν προσκυνητ σου σταυρ, πιστεω στ παθματα τς σρκας σου, πιστεω στν τριμερο θνατ σου, πιστεω στν νστασ σου. Λοιπν δν χω πι περιργεια. Πιστεω, δν κνω πιλεγχο΄ πιστεω, δν στνω πι τ ζυγαρι το νο. Πιστεω, δν χω πι περιργεια. Πιστεω στ μτια μου κα στ χρια μου. Μ δδαξαν ατά πο εδα ν μν κνω λεγχο. Ψηλφησα κι μαθα ν προσκυνχι ν φιλονικ. Ενα Κριο κα Θε γνωρζω, τν Κριό μου Χριστ. Ας εναι δεδοξασμνος κα δυνατς στος αἰῶνες. ᾿Αμν.

 http://www.alopsis.gr/alopsis/thomas.htm 
(Πηγή: imaik.gr)