Μηδείς, αδελφοί μου, πλανάτω υμάς...
(απόσπασμα)
“ … Μηδείς, αδελφοί μου, πλανάτω υμάς. Όσοι εν τούτοις ενάγεσθε, της Χάριτος εξεπέσατε, Χριστός ουδέν υμάς ωφελήσει. Επανέλθωμεν δε πάλιν επί την πρώτην και καλήν ομολογίαν, εις ην εκλήθημεν, ενώπιον πολλών μαρτύρων, επί Αγγέλων και ανθρώπων και του Κτιστού των όλων. Αυτός γαρ το γραμματείον της ομολογίας ημών κατέχει εν ουρανώ, αποδούναι εκάστω καθώς έπραξε και εφύλαξε την ομολογίαν. Εκάστου γαρ ημών γεγραμμένα εισί, και αι συνθήκαι, και η του διαβόλου αποταγή, και η προς Χριστόν συνταγή, και τα έργα ημών και αι πράξεις και οι λόγοι και τα ενθυμήματα και οι μετεωρισμοί και τα γέλοια, και πάντα γεγραμμένα έχων έρχεται ο Χριστός.
Λοιπόν ουν τι βούλει; Ψεύσασθαι Αυτώ; Αλλ’ ουκ έστι δυνατόν· εν γαρ χειρί Αυτού και συ και οι λόγοι σου. Αλλ’ ουκ έστι δυνατόν· εν γαρ χειρί Αυτού και συ και οι λόγοι σου. Αλλά βούλει κρύπτεσθαι; Αλλ’ ουκ έστι δυνατόν, επειδή εν χειρί Αυτού τα πέρατα της γης, και ουκ έστι κτίσις αφανής ενώπιον Αυτού. Πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς Αυτού και ου κρυβήση από προσώπου Αυτού. Εάν εις τον ουρανόν αναβής, αυτός εκεί εστιν, εάν καταβής εις την άβυσσον, εκεί πάρεστι. Γέγραπται γαρ, ότι «πάντα όσα ηθέλησεν ο Κύριος εποίησεν εν τω ουρανώ και εν τη γη, εν ταις θαλάσσαις και εν πάσαις ταις αβύσσοις» (Ψαλμ. ρλδ’ 6).
Τι ουν ποιήσωμεν, αδελφοί; Στενά ημίν πανταχόθεν. Αυτός γαρ γιγνώσκει τα κρύφια της καρδίας και νεφρούς. Φυγείν ουκ εστιν, ου γαρ εστιν ος εξελείται εκ των χειρών Αυτού. Κρυβείν αδύνατον· «κατέχει γαρ τον γύρον της γης και τους κατοικούντας εν αυτή, ωσεί ακρίδας» (Ησ μ’ 22)· αντιστήναι ουκ ένι καθώς γέγραπται, ότι «συ φοβερός ει και τις αντιστήσεταί σοι»; (Ψαλμ. οε’ 8). Αυτός γαρ δεσπόζει των επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, ο μέλλων καταργείν πάσαν αρχήν και εξουσίαν και δύναμιν. Απολογία ουκ ένι, ουδέ αφορμή, ούτε έννοια. Δια τούτο από περάτων της γης, έως περάτων η θεία Γραφή βοά, και παραινεί και ελέγχει και νουθετεί και διαμαρτύρεται και απειλεί. Διο φησιν ο Δεσπότης ημών· «ο αθετών εμέ και μη λαμβάνων τα ρήματά μου». Εγώ ου κρίνω αυτόν· «ο λόγος ον ελάλησα κρινεί αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιωάν. ιβ’ 48). Και πάλιν λέγει· «ει μη ήλθον και ελάλησα αυτοίς, αμαρτίαν ουκ είχον· νυν δε πρόφασιν ουκ έχουσι περί της αμαρτίας αυτών» (Ιωάν. ιε’ 22). Ηκούσατε ότι ουδείς πρόφασιν έχει· όντως, αδελφοί, στενά ημίν πανταχόθεν. …”
Πηγή: Η Λυχνία Εκινήθη, Καθηγουμένου Βίκτορος Ματθαίου, Αθήναι 1972
