«ΘΕΙΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΣ»

«ΘΕΙΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΣ»

Ἀπό τό βιβλίο «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ»

Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Ροστώφ

Βυθό βαθύ ὀνομάζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος τά μυστήρια καί τή σοφία τοῦ Θεοῦ. Γι΄αὐτό, ἐνῶ ἡ ἀνθρώπινη σοφία διδάσκεται ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἡ θεία σοφία διδάσκεται μόνο ἀπό τόν Θεό καί μόνο σέ λίγους, ὅσους ἔχουν ζωντανή πίστι καί καλή προαίρεσι. Ἐκεῖνος πού δέν διδάχθηκε ἀπό τούς ἀνθρώπους τή σοφία τους, δέν θά μπορέση ποτέ νά τήν κατανοήσῃ καί νά τήν οἰκειοποιηθῇ. Ἐκεῖνος πού διδάχθηκε ἀπό τόν Θεό τή θεία σοφία, εἶναι σέ θέσι νά κατανοῇ τά πάντα, καί θεῖα καί ἀνθρώπινα.
Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἶναι πηγή κάθε σοφίας. «Τό γάρ Πνεῦμα πάντα ἐρευνᾶ καί τά βάθη τοῦ Θεοῦ. Ἡμεῖς δέ οὐ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλά τό Πνεῦμα τό ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἵνα εἰδῶμεν τά ὑπό τοῦ Θεοῦ χαρισθέντα ἡμῖν. Ἅ καί λαλοῦμεν οὐκ ἐν διδακτοῖς ἀθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ΄ ἐν διδακτοῖς Πνεύματος Ἁγίου» (Α΄ Κορ. 2, 10, 12-13). Οἱ ἀπόστολοι δέν μαθήτευσαν κοντά σέ ἀνθρώπους, ἀλλά ξαφνικά «ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καί ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθώς τό Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι» (Πραξ. 2, 4). Καί ὁ Κύριος δέν ἄνοιξε κανένα βιβλίο γιά νά διδάξῃ τούς μαθητές του, ἀλλά «διήνοιξεν αὐτῶν τόν νοῦν τοῦ συνιέναι τάς γραφάς» (Λουκ. 24, 45). Γι΄ αὐτό ἀπό μᾶς ἀπαιτεῖται μόνο  δ ε κ τ ι κ ό τ η τ α τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, δηλαδή κ α λ ή  π ρ ο α ί ρ ε σ ι ς , πνευματικός ἀ γ ώ ν α ς καί συνεχής ἐ κ ζή τ η σ ι ς τοῦ ἐλέους καί τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Θεοῦ.



Κατά τό μέτρο τῆς προαιρέσεως καί τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται σταδιακά ὁ φωτισμός τοῦ νοῦ. Καί κατά τό μέτρο τοῦ φωτισμοῦ τοῦ νοῦ δίδεται ἡ χάρις τοῦ Κυρίου. Καί κατά τό μέτρο τῆς ἀποδοχῆς καί τῆς πληρώσεως τῆς ψυχῆς μέ τή θεία χάρι, πραγματοποιεῖται ἡ ἕνωσις μέ τόν Κύριο. Ἐκεῖνος πού ἑνώθηκε νοερά μέ τόν Κύριο εἶναι πεπεισμένος γιά τή σωτηρία του καί ἀναστημένος πρίν ἀπό τήν κοινή ἀνάστασι.
Ὅσο κανείς ἀσκεῖται, τόσο ἀναγνωρίζει τήν ἀδυναμία του. Καί ὅσο ἀναγνωρίζει τήν ἀδυναμία του, τόσο πλουτίζει σέ ταπείνωσι καί κατάνυξι. Καί ὅσο ἀποκτᾶ ταπείνωσι καί κατάνυξι, τόσο φωτίζεται ἡ διάνοιά του καί διαπιστώνει ὅτι χωρίς τόν Κύριο δέν εἶναι τίποτα καί δέν ἔχει τίποτα.

Μέχρι νά γνωρίσῃς τελείως τόν ἑαυτό σου, μέχρι νά διαποτισθῇ ἡ ψυχή σου μέ τή χάρι τοῦ Θεοῦ, μέχρι νά φωτισθῇ ὁ νοῦς σου, μέχρι νά καθαρθῇς ἀπό τά πάθη, μέχρι νά συμφιλιωθῇς μέ τό Θεό, μέχρι νά ἑνωθῇς ὁριστικά μαζί Του, μέχρι τότε εἶναι ἀδύνατο νά ζῇς χωρίς τή θλίψι, χωρίς τόν φόβο καί χωρίς τήν ὀδύνη. Ὅταν ὅμως ἑνωθῇς μέ τόν Θεό, ὁ φόβος καί ἡ ὀδύνη θά μεταβληθοῦν σέ χαρά καί εὐφροσύνη ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τοῦ αἰῶνος,  Ἀμήν.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!