Ἠ χαρὰ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου
Η εορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς δίνει τὴν αἲσθησιν του προ – Πάσχα. Ἠ κατανυκτική ατμόσφαιρα υποχωρεί και μένει η χαρά της μεγάλης γιορτής. Γι’ αυτό άλλωστε γίνεται και «κατάλυσις ιχθύος». Τα τροπάρια, οι πανηγυρισμοί και ό,τι άλλο συνθέτει μια Θεομητορική εορτή σπάζουν το πένθιμο των ημερών και μας προσφέρουν τη δυνατότητα να χαρούμε τον Ευαγγελισμό, όπως και η λέξη σημαίνει, ως ευχάριστη αγγελία – είδηση ότι γεννιέται, έρχεται Αυτός που θα λυτρώσει τους ανθρώπους από τα δεσμά του θανάτου, της φθοράς και της αμαρτίας.
Η παρουσία της Εθνικής εορτής καλύπτει, για κάποιους, την Εκκλησιαστική. Εγώ θα έλεγα την συμπληρώνει, για μας τους Ορθόδοξους Έλληνες. Ένα έθνος, σκλαβωμένο και ταλαιπωρημένο, αλλ’ όχι μίζερο, δέχεται το ευχάριστο μήνυμα της παλιγγενεσίας του, της ελευθερίας του. Δεν είναι σημαντικό αυτό;
Όμως ό,τι σημαντικό και να σημαίνει Εκκλησιαστικά ή Εθνικά μια εορτή, αν σε προσωπικό επίπεδο δεν λέει τίποτε, παύει να έχει αξία προσωπική κι άρα ουσιαστική. Όπως ένας που απολαμβάνει την αξία της ελευθερίας και έχει τα ανθρώπινά του δικαιώματα δεν μπορεί να κατανοήσει τον φυλακισμένο, έτσι κι ο φυλακισμένος είναι ο μόνος που μπορεί να καταλάβει τη σημασία της ελευθερίας και να χαρεί βαθειά, όταν την αποκτήσει.
Κάπως έτσι, κι ίσως πιο πολύ, κατανοείται το «απ’ αιώνος απόκρυφο μυστήριο» που φανερώνεται με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Ευρισκόμενους μέσα στο χάος που μας έριξε η πτώση, έρχεται ο Λυτρωτής και μας ανεβάζει στο Φως Του! Ζώντας στα δεσμά του χώρου και του χρόνου, έρχεται Εκείνος που τα συντρίβει και μας ελευθερώνει!
Όλα τα πιο πάνω θα φαντάζουν κάπως ωραία, αλλά όχι θέματα που αφορούν άμεσα την καθημερινότητα, τη ζωή μας. Όμως δεν μπορεί να πει το ίδιο όποιος εβίωσε το Άδη του εαυτού του, τη σκλαβιά των παθών του·όποιος, στην πορεία της ζωής του, έζησε την απελπισία από την αμαρτία του και τον πόνο από τη μοναξιά σ’ όλη της την έκταση. Αυτός γνωρίζει τι σημαίνει χάος και τι σημαίνει θάνατος. Γι’ αυτόν η χαρούμενη είδηση, ο Ευαγγελισμός του, είναι η στιγμή που μέσω κάποιου τρόπου εβίωσε στην καρδιά του την αγάπη του Θεού που τον ελευθέρωσε και τον ανέστησε.
Έτσι, για άλλους χριστιανούς ο Ευαγγελισμός θα είναι μια γιορτή που σπάζει τη ρουτίνα και την πένθιμη πορεία της Μ. Σαρακοστής, για άλλους όμως θα είναι πηγή χαράς μεγάλης, γιατί θα γίνεται υπόμνηση της προσωπικής τους λύτρωσης. Το Εκκλησιαστικό γεγονός γίνεται προσωπικό και η χαρά αυξάνει.
Κανείς δεν μπορεί να χαρεί τον Παράδεισο μες την καρδιά του τόσο, όσο αυτός που βίωσε την Κόλαση.
Κανείς δεν μπορεί να ευχαριστήσει το Θεό τόσο, όσο αυτός που κατάλαβε την αδυναμία του και αφέθηκε στα χέρια του Θεού και λυτρώθηκε, όπως και κανείς δεν απολαμβάνει τη γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου τόσο, όσο αυτός που ένιωσε μέσα του το Πνεύμα το άγιο να τον «καθαρίζει από κάθε κηλίδα» και το Χριστό «κατοικούντα και μένοντα εν τη καρδία αυτού».
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
Η εορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς δίνει τὴν αἲσθησιν του προ – Πάσχα. Ἠ κατανυκτική ατμόσφαιρα υποχωρεί και μένει η χαρά της μεγάλης γιορτής. Γι’ αυτό άλλωστε γίνεται και «κατάλυσις ιχθύος». Τα τροπάρια, οι πανηγυρισμοί και ό,τι άλλο συνθέτει μια Θεομητορική εορτή σπάζουν το πένθιμο των ημερών και μας προσφέρουν τη δυνατότητα να χαρούμε τον Ευαγγελισμό, όπως και η λέξη σημαίνει, ως ευχάριστη αγγελία – είδηση ότι γεννιέται, έρχεται Αυτός που θα λυτρώσει τους ανθρώπους από τα δεσμά του θανάτου, της φθοράς και της αμαρτίας.
Η παρουσία της Εθνικής εορτής καλύπτει, για κάποιους, την Εκκλησιαστική. Εγώ θα έλεγα την συμπληρώνει, για μας τους Ορθόδοξους Έλληνες. Ένα έθνος, σκλαβωμένο και ταλαιπωρημένο, αλλ’ όχι μίζερο, δέχεται το ευχάριστο μήνυμα της παλιγγενεσίας του, της ελευθερίας του. Δεν είναι σημαντικό αυτό;
Όμως ό,τι σημαντικό και να σημαίνει Εκκλησιαστικά ή Εθνικά μια εορτή, αν σε προσωπικό επίπεδο δεν λέει τίποτε, παύει να έχει αξία προσωπική κι άρα ουσιαστική. Όπως ένας που απολαμβάνει την αξία της ελευθερίας και έχει τα ανθρώπινά του δικαιώματα δεν μπορεί να κατανοήσει τον φυλακισμένο, έτσι κι ο φυλακισμένος είναι ο μόνος που μπορεί να καταλάβει τη σημασία της ελευθερίας και να χαρεί βαθειά, όταν την αποκτήσει.
Κάπως έτσι, κι ίσως πιο πολύ, κατανοείται το «απ’ αιώνος απόκρυφο μυστήριο» που φανερώνεται με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Ευρισκόμενους μέσα στο χάος που μας έριξε η πτώση, έρχεται ο Λυτρωτής και μας ανεβάζει στο Φως Του! Ζώντας στα δεσμά του χώρου και του χρόνου, έρχεται Εκείνος που τα συντρίβει και μας ελευθερώνει!
Όλα τα πιο πάνω θα φαντάζουν κάπως ωραία, αλλά όχι θέματα που αφορούν άμεσα την καθημερινότητα, τη ζωή μας. Όμως δεν μπορεί να πει το ίδιο όποιος εβίωσε το Άδη του εαυτού του, τη σκλαβιά των παθών του·όποιος, στην πορεία της ζωής του, έζησε την απελπισία από την αμαρτία του και τον πόνο από τη μοναξιά σ’ όλη της την έκταση. Αυτός γνωρίζει τι σημαίνει χάος και τι σημαίνει θάνατος. Γι’ αυτόν η χαρούμενη είδηση, ο Ευαγγελισμός του, είναι η στιγμή που μέσω κάποιου τρόπου εβίωσε στην καρδιά του την αγάπη του Θεού που τον ελευθέρωσε και τον ανέστησε.
Έτσι, για άλλους χριστιανούς ο Ευαγγελισμός θα είναι μια γιορτή που σπάζει τη ρουτίνα και την πένθιμη πορεία της Μ. Σαρακοστής, για άλλους όμως θα είναι πηγή χαράς μεγάλης, γιατί θα γίνεται υπόμνηση της προσωπικής τους λύτρωσης. Το Εκκλησιαστικό γεγονός γίνεται προσωπικό και η χαρά αυξάνει.
Κανείς δεν μπορεί να χαρεί τον Παράδεισο μες την καρδιά του τόσο, όσο αυτός που βίωσε την Κόλαση.
Κανείς δεν μπορεί να ευχαριστήσει το Θεό τόσο, όσο αυτός που κατάλαβε την αδυναμία του και αφέθηκε στα χέρια του Θεού και λυτρώθηκε, όπως και κανείς δεν απολαμβάνει τη γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου τόσο, όσο αυτός που ένιωσε μέσα του το Πνεύμα το άγιο να τον «καθαρίζει από κάθε κηλίδα» και το Χριστό «κατοικούντα και μένοντα εν τη καρδία αυτού».
π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
