Ὀ Χριστιανὸς δὲν παύει νὰ ομολογεῖ παντοῦ τὸν Χριστόν
τοῦ Μόσχου Ἐμμ. Λαγκουβάρδου
Ο χριστιανός δεν παύει να ομολογεί παντού το Χριστό ακόμα κι όταν βρίσκεται ανάμεσα σε μη χριστιανούς, όπως δεν ξεχνάει την πατρίδα του, τη γλώσσα του και όλα τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά του για να γίνει κάποιος άλλος , διαφορετικός κάθε φορά, ανάλογα με το περιβάλλον σαν να είναι ένας πνευματικός χαμαιλέων. Ένας απλός Ρώσσος στρατιώτης , ένας σύγχρονος μάρτυρας του Χριστού, δέχτηκε το μαρτύριο , τον αποκεφάλισαν , για να μην αρνηθεί να ομολογήσει το Χριστό! (Βλ. στὸ διαδίκτυο στὴν ἒνδειξη: «It is not easy to be an Orthodox Christian»).
Πως δικαιολογείται η ηθελημένη παράλειψη ιεράρχη να αναφέρει το Όνομα του Ιησού σε ομιλία χιλίων και πλέον λέξεων; Μήπως είχε την ιδέα ότι δεν πρέπει να θυμηθεί το Όνομα του Ιησού επειδή βρίσκεται σε χώρο εκτός του Χριστού. Υπάρχει για το χριστιανό τέτοιος χώρος στο σύμπαν στον οποίο δεν επισκοπεί η χάρη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού; Κατά τον προφήτη Δαβίδ όπου κι αν βρισκόμαστε «ως στρουθία εκ της παγίδος θηρευτών ερρύσθημεν».
Είναι συνηθισμένη στους παρακαθημένους στα διάφορα συμπόσια οικουμενιστές κληρικούς να παραλείπουν να αναφέρουν στις ομιλίες τους το Όνομα «εν ω δει σωθήναι», ακόμα κι όταν μιλούν για την Εκκλησία και για την Πίστη! Την ίδια παράλειψη με τους οικουμενιστές κάνει το άθεο κράτος και θεωρεί την Ορθόδοξη Πίστη , ως ένα μέρος της κρατικής εξουσίας, όπως είναι π.χ. το υπουργείο Γεωργίας , το οποίο κάποια ελληνική κυβέρνηση είχε σκοπό να το καταργήσει!
Είναι άδικη η πρόκληση των οικουμενιστών κληρικών των διαλόγων κατά των απλών ανθρώπων του λαού μας , γιατί ποτέ στην ιστορία μας δεν είχαμε πνεύμα αντικληρικαλιστικό, όπως στη Δύση, όπου οι παπικοί εκτός από θρησκευτικοί ηγέτες είναι και κοσμικοί άρχοντες ή ασκούν κοσμικά επαγγέλματα ως διευθυντές οικονομικών επιχειρήσεων, τραπεζών, εργοστασίων κ.α.
Περνάει άραγε καθόλου από το μυαλό των οικουμενιστών της ελίτ η οποία απολαμβάνει τη συμμετοχή της στα ταξίδια και στα συμπόσια του διαλόγου για τον διάλογο, τι σκέφτονται γι΄ αυτούς οι νέοι που δεν βρίσκουν δουλειά και ο απλός κόσμος γενικά που δυσκολεύεται να εξασφαλίσει τα αναγκαία προς το ζην; Μήπως με τη συμπεριφορά τους αυτή οι τα μαλακά φορούντες γίνουν αιτία να δημιουργηθεί και στην Ελλάδα πνεύμα εχθρότητας εναντίον του Κλήρου προς ζημίαν της Εκκλησίας;
Δεν πρέπει η Εκκλησία ( Κλήρος και λαός) να συμπάσχει με τους φτωχούς και τους αδυνάτους; Ο Χριστός στους «ελαχίστους» βρίσκεται, ενώ οι πατριάρχες παραβρίσκονται στα συμπόσια με τους άρχοντες με τους ηγεμόνες και με τους μεγιστάνες του πλούτου! Και δεν φτάνει αυτό , ξεχνούν και το Όνομα του Ιησού, το μοναδικό Σημείο Αναφοράς! Ποιο είναι άραγε το δικό τους σημείο αναφοράς; Ξεχνούν τα λόγια του Αποστόλου: «Έκαστος δε βλεπέτω πώς εποικοδομεί. Θεμέλιον γαρ άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος εστιν Ιησούς
Χριστός» (Κορινθ. Α΄, 3,10).
Πατριάρχης στην ομιλία του ανάμεσα στις χίλιες και πλέον λέξεις που εκφώνησε δεν ανέφερε ούτε μία φορά (!) ούτε σαν ευλογία το Όνομα του Ιησού «εν ω δει σωθήναι» κατά την Αγία Γραφή: «πας ο επικαλούμενος το Όνομα του Θεού σωθήσεται».
Οι οικουμενιστές κληρικοί στις ομιλίες τους αρέσκονται να μιλούν για την αγάπη και ξεχνούν να αναφέρουν το Όνομα του Σωτήρος των ψυχών. Είναι η αγάπη άσχετη με τη σωτηρία του ανθρώπου. Η ίδια λανθασμένη αντίληψη επικρατεί δυστυχώς στο σημερινό κόσμο. Πώς να μην επικρατεί όταν και αυτοί οι πνευματικοί ηγέτες αποσυνδέουν τη σωτηρία της ψυχής από τη ζωή των ανθρώπων αγνοώντας τα λόγια του Κυρίου «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος».
Ο κόσμος ταυτίζει την ύπαρξή του με το σώμα και αγνοεί τη βασιλεία του Θεού. Το ίδιο και όσοι κληρικοί αφήνουν στην άκρη το Χριστό για να τους ενώσει δήθεν η αγάπη με όλους και να γίνουν όλοι ένα, αλλά όχι στο Όνομα του Ιησού.
Πολλοί γονείς ιδίως μητέρες που απομακρύνθηκαν από την Εκκλησία αγαπούν τα παιδιά τους όχι σαν ανθρώπινες υπάρξεις. Τα μεγαλώνουν σαν να είναι προβατάκια (μαναράκια) , τα περιποιούνται, τα στολίζουν , καυχιούνται γι΄ αυτά, αλλά δεν νοιάζονται για τη σωτηρία τους, γιατί δυστυχώς δεν έχουν πνευματικό οδηγό.
τοῦ Μόσχου Ἐμμ. Λαγκουβάρδου
Ο χριστιανός δεν παύει να ομολογεί παντού το Χριστό ακόμα κι όταν βρίσκεται ανάμεσα σε μη χριστιανούς, όπως δεν ξεχνάει την πατρίδα του, τη γλώσσα του και όλα τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά του για να γίνει κάποιος άλλος , διαφορετικός κάθε φορά, ανάλογα με το περιβάλλον σαν να είναι ένας πνευματικός χαμαιλέων. Ένας απλός Ρώσσος στρατιώτης , ένας σύγχρονος μάρτυρας του Χριστού, δέχτηκε το μαρτύριο , τον αποκεφάλισαν , για να μην αρνηθεί να ομολογήσει το Χριστό! (Βλ. στὸ διαδίκτυο στὴν ἒνδειξη: «It is not easy to be an Orthodox Christian»).
Πως δικαιολογείται η ηθελημένη παράλειψη ιεράρχη να αναφέρει το Όνομα του Ιησού σε ομιλία χιλίων και πλέον λέξεων; Μήπως είχε την ιδέα ότι δεν πρέπει να θυμηθεί το Όνομα του Ιησού επειδή βρίσκεται σε χώρο εκτός του Χριστού. Υπάρχει για το χριστιανό τέτοιος χώρος στο σύμπαν στον οποίο δεν επισκοπεί η χάρη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού; Κατά τον προφήτη Δαβίδ όπου κι αν βρισκόμαστε «ως στρουθία εκ της παγίδος θηρευτών ερρύσθημεν».
Είναι συνηθισμένη στους παρακαθημένους στα διάφορα συμπόσια οικουμενιστές κληρικούς να παραλείπουν να αναφέρουν στις ομιλίες τους το Όνομα «εν ω δει σωθήναι», ακόμα κι όταν μιλούν για την Εκκλησία και για την Πίστη! Την ίδια παράλειψη με τους οικουμενιστές κάνει το άθεο κράτος και θεωρεί την Ορθόδοξη Πίστη , ως ένα μέρος της κρατικής εξουσίας, όπως είναι π.χ. το υπουργείο Γεωργίας , το οποίο κάποια ελληνική κυβέρνηση είχε σκοπό να το καταργήσει!
Είναι άδικη η πρόκληση των οικουμενιστών κληρικών των διαλόγων κατά των απλών ανθρώπων του λαού μας , γιατί ποτέ στην ιστορία μας δεν είχαμε πνεύμα αντικληρικαλιστικό, όπως στη Δύση, όπου οι παπικοί εκτός από θρησκευτικοί ηγέτες είναι και κοσμικοί άρχοντες ή ασκούν κοσμικά επαγγέλματα ως διευθυντές οικονομικών επιχειρήσεων, τραπεζών, εργοστασίων κ.α.
Περνάει άραγε καθόλου από το μυαλό των οικουμενιστών της ελίτ η οποία απολαμβάνει τη συμμετοχή της στα ταξίδια και στα συμπόσια του διαλόγου για τον διάλογο, τι σκέφτονται γι΄ αυτούς οι νέοι που δεν βρίσκουν δουλειά και ο απλός κόσμος γενικά που δυσκολεύεται να εξασφαλίσει τα αναγκαία προς το ζην; Μήπως με τη συμπεριφορά τους αυτή οι τα μαλακά φορούντες γίνουν αιτία να δημιουργηθεί και στην Ελλάδα πνεύμα εχθρότητας εναντίον του Κλήρου προς ζημίαν της Εκκλησίας;
Δεν πρέπει η Εκκλησία ( Κλήρος και λαός) να συμπάσχει με τους φτωχούς και τους αδυνάτους; Ο Χριστός στους «ελαχίστους» βρίσκεται, ενώ οι πατριάρχες παραβρίσκονται στα συμπόσια με τους άρχοντες με τους ηγεμόνες και με τους μεγιστάνες του πλούτου! Και δεν φτάνει αυτό , ξεχνούν και το Όνομα του Ιησού, το μοναδικό Σημείο Αναφοράς! Ποιο είναι άραγε το δικό τους σημείο αναφοράς; Ξεχνούν τα λόγια του Αποστόλου: «Έκαστος δε βλεπέτω πώς εποικοδομεί. Θεμέλιον γαρ άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος εστιν Ιησούς
Χριστός» (Κορινθ. Α΄, 3,10).
Πατριάρχης στην ομιλία του ανάμεσα στις χίλιες και πλέον λέξεις που εκφώνησε δεν ανέφερε ούτε μία φορά (!) ούτε σαν ευλογία το Όνομα του Ιησού «εν ω δει σωθήναι» κατά την Αγία Γραφή: «πας ο επικαλούμενος το Όνομα του Θεού σωθήσεται».
Οι οικουμενιστές κληρικοί στις ομιλίες τους αρέσκονται να μιλούν για την αγάπη και ξεχνούν να αναφέρουν το Όνομα του Σωτήρος των ψυχών. Είναι η αγάπη άσχετη με τη σωτηρία του ανθρώπου. Η ίδια λανθασμένη αντίληψη επικρατεί δυστυχώς στο σημερινό κόσμο. Πώς να μην επικρατεί όταν και αυτοί οι πνευματικοί ηγέτες αποσυνδέουν τη σωτηρία της ψυχής από τη ζωή των ανθρώπων αγνοώντας τα λόγια του Κυρίου «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος».
Ο κόσμος ταυτίζει την ύπαρξή του με το σώμα και αγνοεί τη βασιλεία του Θεού. Το ίδιο και όσοι κληρικοί αφήνουν στην άκρη το Χριστό για να τους ενώσει δήθεν η αγάπη με όλους και να γίνουν όλοι ένα, αλλά όχι στο Όνομα του Ιησού.
Πολλοί γονείς ιδίως μητέρες που απομακρύνθηκαν από την Εκκλησία αγαπούν τα παιδιά τους όχι σαν ανθρώπινες υπάρξεις. Τα μεγαλώνουν σαν να είναι προβατάκια (μαναράκια) , τα περιποιούνται, τα στολίζουν , καυχιούνται γι΄ αυτά, αλλά δεν νοιάζονται για τη σωτηρία τους, γιατί δυστυχώς δεν έχουν πνευματικό οδηγό.
