Ἠ Πίστις στὸν Χριστὸν καὶ στὴν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας
Μιχάλης Καρακατσάνης
Η χριστιανική πίστη δεν είναι νοητική αποδοχή θεωρητικών διατυπώσεων, αλλά βιωματική
συμμετοχή στις Αλήθειες του Θεού εν Αγίω Πνεύματι. Τα δόγματα της εκκλησίας δεν είναι θεωρητικές υποθέσεις, αλλά γλωσσικός κατοπτρισμός των ακατάληπτων, υπεράγνωστων πνευματικών Αληθειών του Θεού όπως έχουν αποκαλυφθεί από τον Θεό και βιωθεί από τους Αγίους.
Στην Εκκλησία η αιώνια αλήθεια αποκαλύπτεται και βιώνεται πάντοτε σε προσωπικό επίπεδο. Αν ο πιστός αρνηθεί τα δεδομένα της πίστης του, τότε προδίδει την Αλήθεια και τον εαυτό του. Αν ο πιστός προδώσει την πίστη του αλλοιώνει την υπαρξιακή του πραγματικότητα.
Η απώλεια είναι τόσο μεγάλη που είναι προτιμότερος γι αυτόν ο θάνατος. Γι αυτό η εκκλησία έχει αναδείξει μάρτυρες ενώ η επιστήμη όχι.
Η ταυτότητά του χριστιανού διαμορφώνεται και προσδιορίζεται από την πίστη του. Αυτός και η πίστη είναι ένα. Ο χριστιανός αισθάνεται βαθιά ότι δεν μπορεί και δεν θέλει να ζήσει αν αλλοιωθεί η πίστη. Αφού ο Θεός είναι πάνω από τον εαυτό του. Αφού δεν ζει για τον εαυτό του αλλά για το Χριστό.
Κατά συνέπεια ο πιστός δεν μπορεί να μην είναι «φανατικός», να μην υπερασπίζεται δηλαδή την πίστη του μέχρι θανάτου και να μη τη μεταδίδει στους άλλους.
Ο ανώριμος, εγωκεντρικός φανατισμός δεν προσμετράται από τον βαθμό στον οποίο ο πιστός υπερασπίζεται με απόλυτο τρόπο τις Αλήθειες της Εκκλησίας, αλλά από το βιωματικό αντίκρισμα των λόγων και των έργων του. Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι η φανατική τοποθέτηση στα δεδομένα της πίστης αλλά η απουσία της ζωντανής προσωπικής σχέσης με το Θεό.
Όταν ο Χριστιανός υπερασπίζεται την πίστη του, υπερασπίζεται αυτό που είναι απείρως σημαντικότερο από την ίδια του τη ζωή. Δεν έχει απλά παραδοθεί να τον ζήσει η πίστη, αλλά ακόμη και αυτή την πράξη της παράδοσης δεν την έκανε για τον εαυτό του. Δεν εγκατέλειψε τη ζωή του στο Χριστό για να υπηρετήσει με κάποιο τρόπο τον εαυτό του. Δεν προσδοκά κάποιο κοινωνικό, ψυχολογικό ή πνευματικό όφελος. Η αφιέρωση της ζωής του στο Χριστό δεν έγινε για να επιτευχθεί κάποιος στόχος. Δεν επιζητά τον προσωπικό του Αγιασμό. Δεν έχει σκοπό να σώσει την ψυχή του.
Όταν είναι έτοιμος, παραδίδεται στο Χριστό υπακούοντας στην κλήση του Θεού. Τιτρώσκεται από την αγάπη του Θεού. Με τρόπο απροϋπόθετο αποδέχεται την δύναμη της Θείας Χάριτος. Είναι ερωτοχτυπημένος. Ζει την υπερβολή της Θείας Αγάπης. Ο Χριστιανός χάνει τον έλεγχο. Δεν είναι αυτός πια που ρυθμίζει τη ζωή του. Ο Λόγος του Θεού οιακίζει τα πάντα. Ο Θεός είναι ο Μέγας Παρών. Η παρουσία της αγάπης Του κατακλύζει δυναμικά την ψυχή του και τον κόσμο. Ο Θεός Είναι.Ο άνθρωπος ταπεινώνεται εν πνεύματι Αγίω, αποδέχεται ησυχαστικά την παρουσία της Θείας δόξας, εγκαταλείπεται στην Αγάπη και την Πρόνοια του Θεού. Δεν έχει δική του επιθυμία, του είναι αρκετό να υπακούει δυναμικά στο Θείο θέλημα. Υπηρετεί το Θεό μόνο επειδή ο Θεός είναι Θεός, χωρίς προϋποθέσεις και στόχους ωφελιμότητας. Η ατομικότητά του τήκεται στην υπερβολή της Θείας αγάπης και ομοιώνεται κατά Χάρη με το Θεό.
Παραδίδεται στο Θεό χωρίς να μπορεί ή να θέλει να πείσει τους άλλους ότι έχει δίκιο γι αυτό που κάνει. Δεν επιζητά την παραδοχή των συνανθρώπων του. Δεν θεμελιώνει την πίστη του σε έγκυρες επιστημολογικές θεωρήσεις, δεν αποδεικνύει την πίστη του με επιστημονικές μεθόδους.
Είναι τόσο βέβαιος για την αλήθεια του Θεού όσο είναι βέβαιος για την αλήθεια του φυσικού κόσμου. Ζει το Θεό.
Η μόνη του αγωνία είναι να μη προδώσει αυτή τη Ζωή. Να μη παραβεί το θέλημα του. Διακατέχεται από αυτή την ιερή ανησυχία. Με αυτό το τρόπο φοβάται το Θεό. Φοβάται μήπως με λόγια, έργα ή αισθήματα αστοχήσει στην τήρηση του Θείου Θελήματος. Και τραυματίσει την Αγάπη του. Την Αγάπη που αγαπά πάνω απ τη ζωή του, διότι η ζωή του χωρίς αυτή την Αγάπη μετά από την εμπειρία αυτής της Αγάπης θα ήταν χειρότερη από θάνατο. Κόλαση.
Για να αξιολογήσουμε ανθρώπους που ζουν με τέτοια ένταση την προσωπική τους σχέση με το Θεό οφείλουμε να αλλάξουμε κριτήρια. Στο βιωματικό επίπεδο που μαρτυρεί ο Απ Παύλος «Ζω δε ουκέτι εγώ ζει δε εν εμοί Χριστός» η «φανατική», άνευ όρων, μέχρι θανάτου παράδοση της ζωής στο Χριστό και στις αλήθειες της πίστης είναι αναπόφευκτη.
Συνεπώς ο Χριστιανός δεν είναι φανατικός όταν προσκολλάται τρελά στην πίστη. Η ίδια η εμπειρία της πνευματική ζωής τον απορροφά ολοκληρωτικά. Η άλλοι τον θεωρούν φανατικό και στενόμυαλο επειδή εκλαμβάνουν τη ζωή στη φωτιά της Χάριτος ως σύστημα πεποιθήσεων. Διότι, «Η σοφία του Θεού μωρία παρά τοις ανθρώποις εστί».
Παναγία Πορταΐτισσα
