Επιστολὴ πρὸς Αγιορείτας Πατέρας περὶ Ἐνώσεως
OΡΘOΔOΞOΣ EΚΚΛΗΣIA ΠATΡIOΥ EΚΚΛΗΣIAΣTIΚOΥ ΗΜEΡOΛOΓIOΥ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ
IEΡA ΣΥΝOΔOΣ ΤΩΝ EΝΙΣTAΜEΝΩΝ
Ἀριθ. Πρωτ. 626
Ὁσιώτατον
π. Σπυρίδωνα Ἱερομόναχον
Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον
Ἁγίου Σπυρίδωνος
Ἱερὰν Σκήτην Ἁγίου Βασιλείου εἰς Ἅγιον Ὄρος
Ἐν Φυλῇ Ἀττικῆς
τῇ 16ῃ Μαρτίου 2012 εκ.ἡμ.
Πέμπτη Ε΄ Νηστειῶν, Μ. Κανόνος
Ἁγίου Μάρτυρος Σαβίνου
Ὁσιώτατε Γέροντα π. Σπυρίδων·
Ὁσιώτατοι Γέροντες καὶ Πατέρες·
Ἀσπαζόμεθα Ὑμᾶς ἐν φιλήματι ἁγίῳ Ἀγάπης, Εἰρήνης καὶ Ἑνότητος ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, εὐχόμενοι ταπεινῶς, ὅπως ἡ Ὑπερευλογημένη Θεοτόκος ἐνισχύῃ, ὁδηγῇ καὶ προστατεύῃ Ὑμᾶς εἰς τοὺς κόπους τῆς ἀσκήσεως, πνευματικοὺς καὶ σωματικούς.
Εὐχαρίστως ἐπικοινωνοῦμεν μεθ’ Ὑμῶν διὰ τὸ ὄντως ἐλπιδοφόρον μήνυμα τῆς ἑνότητος, τὸ περιεχόμενον εἰς τὴν ἀπὸ 23.12.2011 ἐκ.ἡμ. τιμίαν Ὑμῶν Ἐπιστολὴν-Ἔκκλησιν, τὴν ἀπευθυνομένην «τοῖς ἀντιδιατιθεμένοις τῇ παναιρέσει τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἐνισταμένοις πατροπαραδότως ἀπὸ τοῦ 1924 τῇ ἡμερολογιακῇ καινοτομίᾳ».
Ἐν πρώτοις, σπεύδομεν νὰ ζητήσωμεν εἰλικρινῶς συγγνώμην διὰ τὴν καθυστέρησιν τῆς ἀπαντήσεώς μας, ὀφειλομένην ὄχι βεβαίως εἰς ἀμέλειαν, ἀλλ’ εἰς τὸν φόρτον τῶν ποιμαντικῶν μας ὑποχρεώσεων, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ ὅτι ἔδει ἡ τιμία Ὑμῶν Ἐπιστολὴ Ἔκκλησις νὰ τεθῇ ὑπὸ τὴν κρίσιν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Συνόδου, πρὸς συζήτησιν καὶ ἀπόφασιν.
Ἐν συνεχείᾳ δέ, ὀφείλομεν νὰ ὁμολογήσωμεν ὅτι εἶσθε ἀξιέπαινοι καὶ μακάριοι, Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες, διότι ὄχι μόνον ἀπασχολεῖ Ὑμᾶς ἡ ποθητὴ ἀπὸ ὅλους ἕνωσις τῶν ἀντιδιατιθεμένων τῇ αἱρέσει τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐνεργεῖτε ὡς εἰρηνοποιοί, οὕτω δὲ οἱ ὁσιακοὶ Ὑμῶν πόδες καθίστανται ἔτι ὡραιότεροι, εὐαγγελιζομένων Ὑμῶν εἰρήνην καὶ καταλλαγήν.
* * *
Καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποσιωπηθῇ, ὅτι ἡ Ὑμετέρα Ἐπιστολὴ-Ἔκκλησις μᾶς προεκάλεσεν ὄχι μικρὰν ἔκπληξιν, καθ’ ὅσον ἀνέκαθεν, ἰδίως ὅμως κατὰ τοὺς τελευταίους μῆνας τοῦ παρελθόντος σωτηρίου ἔτους 2011, ἡ καλὴ ἀνησυχία ἐπὶ τοῦ σοβαρωτάτου τούτου θέματος, τῆς ἑνώσεως δηλαδὴ τῶν ἐνισταμένων πατροπαραδότως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ηὐξάνετο συνεχῶς.
Πεποίθησίς μας ἦτο πάντοτε,ὅτι «ἡ πολυδιάσπασις ἐντὸς τοῦ Πατρίου πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολῇ καὶ δὲν δυνάμεθα νὰ ἀντιπαρερχώμεθα αὐτὴν εὐκόλως», ὁ δὲ «ἐφησυχασμὸς εἶναι πλέον τὸ ἀποκορύφωμα τῆς ἀνευθυνότητος ἔναντι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων».
Ἡ θεώρησις μάλιστα τοῦ ζητήματος τῆς ἐν λόγῳ πολυποθήτου ἑνώσεως μέσῳ καὶ τῆς πολυμόρφου Κοινωνικῆς Κρίσεως, τὴν ὁποίαν βιώνει ἐντόνως ἡ Πατρίδα μας, αὐξάνει ὁλονὲν καὶ περισσότερον τὴν καλὴν ἀνησυχίαν περὶ τῆς καταλλαγῆς τῶν διϊσταμένων.
Διότι, ἐλπίζομεν ὅτι θὰ συμφωνῆτε καὶ Ὑμεῖς, σεβαστοὶ Πατέρες, εἶναι ἀδιανόητον νὰ ἀντιμετωπίζεται ἡ παροῦσα καὶ παρατεινομένη Κοινωνικὴ Κρίσις μὲ Ἀλληλεγγύην, Συνεργασίαν καὶ Ἀποτελεσματικότητα ἀπὸ ὁμάδες καὶ δίκτυα ὑγιοῦς δράσεως, παρεμβάσεων καὶ πρωτοβουλιῶν, ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ Πατρίου νὰ παραμένουν ἤ ἐπαναπαύωνται περιχαρακωμένοι εἰς παγιωμένας προκαταλήψεις, χωρὶς εὐαισθησίαν καὶ δημιουργικότητα, χωρὶς ἐνίοτε σοβαρότητα, θεωροῦντες μάλιστα τὴν ἄγνοιαν, τὴν ἀνευθυνότητα, τὴν ἀσυνέπειαν καὶ τὴν ἀδιαλλαξίαν ὡς πλεονεκτήματα!...
* * *
Δυστυχῶς δὲ καὶ ὄχι μόνον μέχρι τούτου, ἀλλὰ καὶ τὰς ἀνιδιοτελεῖς ἑνωτικὰς προσπαθείας ὑπονομεύοντές τινες, μὲ τρόπον μάλιστα ἥκιστα εὐαγγελικόν,ἀποδεικνύουν ὅτι δὲν ἐμφοροῦνται ὑπὸ τῆς «ἄνωθεν σοφίας», ἡ ὁποία «πρῶτον μὲν ἁγνή ἐστιν, ἔπειτα εἰρηνική, ἐπιεικής, εὐπειθής, μεστὴ ἐλέους καὶ καρπῶν ἀγαθῶν,ἀδιάκριτος καὶ ἀνυπόκριτος» (Ἰακ. γ΄ 17-18).
Περαιτέρω δέ, καθίστανται καὶ ἀντι-πατερικοί, μὴ λαμβάνοντες ὑπ’ ὄψιν τὴν προτροπὴν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου πρὸς τὸν Σεβαστείας Εὐστάθιον (Ἐπιστ.ΡΙΘ΄):
«Παρακαλῶ, νὰ κάμῃ ἡ εὐσπλαγχνία σου ὅ,τι εἶναι δυνατόν... Νὰ προσπαθῇς μὲ τὴν ἀγάπην σου μᾶλλον νὰ συνενώσῃς τὰ διϊστάμενα μέρη καὶ ὄχι νὰ ἐπιτείνῃς τὴν διάστασιν ἐκείνων ποὺ ὁδηγοῦνται εἰς σχίσμα» [«κατασφίγγειν μᾶλλον τὰ διϊστάμενα ἤ τοῖς πρὸς διάστασιν ὡρμημένοις συνεπιτείνειν τὸν χωρισμόν»].
* * *
Τελικῶς, ἡ πολυετὴς ὀδυνηρὰ πεῖρα μᾶς ἔχει ἀποδείξει, ὅτι τραγικωτέρα καὶ τῆς πολυδιασπάσεως ἐντὸς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου ἐν Ἑλλάδι εἶναι ἡ δημιουργία καὶ παγίωσις ἑνὸς ἤθους αὐτοδικαιωτισμοῦ καὶ ἀπομονωτισμοῦ, ἐντὸς ἑνὸς κλίματος νοσηρᾶς ἐσωστρεφείας καὶ ἀνταγωνισμοῦ, ὥστε νὰ ἀναστέλλεται συνεχῶς ἡ διάθεσις νὰ περάσωμεν ἀπὸ τὸ ἐγὼ εἰς τὸ ἐμεῖς.
Ἑπομένως, μία πρώτη ἰδέα-πρότασις ἐκ μέρους μας, ἡ ὁποία ἔχει μάλιστα ἐκφρασθῆ δημοσίως ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μας (Ὀκτ. 2010), εἶναι νὰ ἀναγνωρίσωμεν ἕκαστος τὰς δυνατότητας καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ ἄλλου· νὰ κινηθῶμεν εἰς μίαν ὑπέρβασιν τοῦ συλλογικοῦ ἐγωϊσμοῦ· νὰ αὐξήσωμεν τὴν εὐαισθησίαν καὶ τὴν ἀνησυχίαν μας διὰ ἑνότητα ἐν Χριστῷ ἔναντι τῶν προκλήσεων, τὰς ὁποίας θέτει συνεχῶς ἡ πολυμερὴς Οἰκουμενικὴ Κίνησις· νὰ γίνωμεν ἐπὶ τέλους πρόθυμοι διὰ θυσίας, συνεργασίαν καὶ κοινὴν δρᾶσιν, παρὰ τὰς διαφορὰς εἰς τὴν ἐκκλησιολογικὴν αὐτοσυνειδησίαν καὶ πρὸς ὑπέρβασιν σὺν τῷ χρόνῳ αὐτῶν, θείᾳ βοηθείᾳ.
Ἡ προσπάθεια αὐτή, ἐν προσευχῇ,μετανοίᾳ καὶ ἀγάπῃ, θὰ μᾶς βοηθήσῃ, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, νὰ ἐντοπίσωμεν ἀπαθῶς πλέον καὶ ψυχραίμως ποῖα ἀκριβῶς καὶ πραγματικῶς τὰ διαιροῦντα καὶ τί δέον γενέσθαι πρὸς πλήρη ἕνωσιν καὶ ὁμόνοιαν τῶν τοῦ Πατρίου Ὀρθοδόξων Ἀντι-οικουμενιστῶν.
Δὲν ἀγνοοῦμεν βεβαίως τὴν πηγὴν τῶν διαφωνιῶν καὶ διασπάσεων· ἀλλά, πρέπει νὰ ὁμολογηθῇ, ὅτι μέχρι τοῦδε δὲν ὑπῆρξεν ἀνύστακτος ἡ φροντὶς προσεγγίσεως καὶ ἀνιδιοτελὲς τὸ ἐνδιαφέρον πρὸς βαθυτέραν ἀντίληψιν τῆς ἐκκλησιολογικῆς στάσεως τῶν ἄλλων, ἀλλ’ οὔτε καὶ ἡ φιλάνθρωπος ὑπομονὴ καὶ κατανόησις ἔναντι αὐτῆς τῆς ἑτερότητος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ διευρύνεται τὸ χάσμα καὶ νὰ διαιωνίζωνται προκαταλήψεις παιδαριώδεις, ἀνόητοι καὶ ἀφιλάδελφοι, ἐνίοτε δὲ καὶ δαιμονικαί.
* * *
Ἀλλ’ οἱ καιροὶ οὐ μενετοί!...Ἄς ἀφιερώσωμεν χρόνον, κόπον, ἐνδιαφέρον καὶ προσευχήν... Καὶ ταῦτα πάντα ἀνεξαρτήτως ἀποτελέσματος, διότι ὁ χρόνος τῆς ἀγάπης πρὸς ἑνότητα εἶναι ὁ χρόνος τοῦ Κυρίου μαςκαὶ εἶναι βέβαιον ὅτι αὐτὸς ὁ χρόνος θὰ εὐλογηθῇ πλουσίως μὲ ἀποτελέσματα ἀπρόοπτα καὶ θαυμαστά.
«Καὶ εἴ τι ἑτέρως φρονοῦμεν, καὶ τοῦτο ὁ Θεὸς ἡμῖν ἀποκαλύψει· πλὴν εἰς ὅ ἐφθάσαμεν, τῷ αὐτῷ στοιχεῖν κανόνι, τὸ αὐτὸ φρονεῖν» (πρβλ. Φιλιπ. γ΄ 15-16).
Καὶ ἐὰν ἔχωμεν κανὲν διαφορετικὸν φρόνημα, δὲν ἀνησυχοῦμεν, διότι καὶ αὐτὸ θὰ μᾶς τὸ φανερώσῃ ὁ Θεός... Πλήν, ἄς μὴ μένωμεν ξένοιαστοι,προσέχοντες νὰ ἀκολουθῶμεν ὅλοι τὸν αὐτὸν κανόνα «πολιτείας»-συμπεριφορᾶς καὶ νὰ ἔχωμεν τὸ αὐτὸ φρόνημα τῆς ἀληθείας.
Ἐν τῇ ἐλπίδι τῶν γονίμων προτάσεων Ὑμῶν, ὡς καὶ τῶν ὁσιακῶν προσευχῶν Ὑμῶν, διὰ νὰ ἀξιωθῶμεν προσκυνῆσαι τὰ Ἅγια Πάθη καὶ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἐν ψυχῇ συντετριμμένῃ, ἀσπαζόμεθα καὶ πάλιν Ὑμᾶς ἐν φιλήματι Ἁγίῳ,διατελοῦντες
Ὁ Ἀναπληρωτὴς Πρόεδρος
† Ὁ Ἐπίσκοπος Ὠρεῶν Κυπριανὸς
Ὁ Γραμματεὺς
† Ὁ Ἐπίσκοπος Γαρδικίου Κλήμης
IEΡA ΣΥΝOΔOΣ ΤΩΝ EΝΙΣTAΜEΝΩΝ
Ἀριθ. Πρωτ. 626
Ὁσιώτατον
π. Σπυρίδωνα Ἱερομόναχον
Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον
Ἁγίου Σπυρίδωνος
Ἱερὰν Σκήτην Ἁγίου Βασιλείου εἰς Ἅγιον Ὄρος
Ἐν Φυλῇ Ἀττικῆς
τῇ 16ῃ Μαρτίου 2012 εκ.ἡμ.
Πέμπτη Ε΄ Νηστειῶν, Μ. Κανόνος
Ἁγίου Μάρτυρος Σαβίνου
Ὁσιώτατε Γέροντα π. Σπυρίδων·
Ὁσιώτατοι Γέροντες καὶ Πατέρες·
Ἀσπαζόμεθα Ὑμᾶς ἐν φιλήματι ἁγίῳ Ἀγάπης, Εἰρήνης καὶ Ἑνότητος ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, εὐχόμενοι ταπεινῶς, ὅπως ἡ Ὑπερευλογημένη Θεοτόκος ἐνισχύῃ, ὁδηγῇ καὶ προστατεύῃ Ὑμᾶς εἰς τοὺς κόπους τῆς ἀσκήσεως, πνευματικοὺς καὶ σωματικούς.
Εὐχαρίστως ἐπικοινωνοῦμεν μεθ’ Ὑμῶν διὰ τὸ ὄντως ἐλπιδοφόρον μήνυμα τῆς ἑνότητος, τὸ περιεχόμενον εἰς τὴν ἀπὸ 23.12.2011 ἐκ.ἡμ. τιμίαν Ὑμῶν Ἐπιστολὴν-Ἔκκλησιν, τὴν ἀπευθυνομένην «τοῖς ἀντιδιατιθεμένοις τῇ παναιρέσει τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἐνισταμένοις πατροπαραδότως ἀπὸ τοῦ 1924 τῇ ἡμερολογιακῇ καινοτομίᾳ».
Ἐν πρώτοις, σπεύδομεν νὰ ζητήσωμεν εἰλικρινῶς συγγνώμην διὰ τὴν καθυστέρησιν τῆς ἀπαντήσεώς μας, ὀφειλομένην ὄχι βεβαίως εἰς ἀμέλειαν, ἀλλ’ εἰς τὸν φόρτον τῶν ποιμαντικῶν μας ὑποχρεώσεων, ἀλλὰ καὶ εἰς τὸ ὅτι ἔδει ἡ τιμία Ὑμῶν Ἐπιστολὴ Ἔκκλησις νὰ τεθῇ ὑπὸ τὴν κρίσιν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Συνόδου, πρὸς συζήτησιν καὶ ἀπόφασιν.
Ἐν συνεχείᾳ δέ, ὀφείλομεν νὰ ὁμολογήσωμεν ὅτι εἶσθε ἀξιέπαινοι καὶ μακάριοι, Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες, διότι ὄχι μόνον ἀπασχολεῖ Ὑμᾶς ἡ ποθητὴ ἀπὸ ὅλους ἕνωσις τῶν ἀντιδιατιθεμένων τῇ αἱρέσει τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐνεργεῖτε ὡς εἰρηνοποιοί, οὕτω δὲ οἱ ὁσιακοὶ Ὑμῶν πόδες καθίστανται ἔτι ὡραιότεροι, εὐαγγελιζομένων Ὑμῶν εἰρήνην καὶ καταλλαγήν.
* * *
Καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀποσιωπηθῇ, ὅτι ἡ Ὑμετέρα Ἐπιστολὴ-Ἔκκλησις μᾶς προεκάλεσεν ὄχι μικρὰν ἔκπληξιν, καθ’ ὅσον ἀνέκαθεν, ἰδίως ὅμως κατὰ τοὺς τελευταίους μῆνας τοῦ παρελθόντος σωτηρίου ἔτους 2011, ἡ καλὴ ἀνησυχία ἐπὶ τοῦ σοβαρωτάτου τούτου θέματος, τῆς ἑνώσεως δηλαδὴ τῶν ἐνισταμένων πατροπαραδότως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ηὐξάνετο συνεχῶς.
Πεποίθησίς μας ἦτο πάντοτε,ὅτι «ἡ πολυδιάσπασις ἐντὸς τοῦ Πατρίου πρέπει νὰ μᾶς ἀπασχολῇ καὶ δὲν δυνάμεθα νὰ ἀντιπαρερχώμεθα αὐτὴν εὐκόλως», ὁ δὲ «ἐφησυχασμὸς εἶναι πλέον τὸ ἀποκορύφωμα τῆς ἀνευθυνότητος ἔναντι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων».
Ἡ θεώρησις μάλιστα τοῦ ζητήματος τῆς ἐν λόγῳ πολυποθήτου ἑνώσεως μέσῳ καὶ τῆς πολυμόρφου Κοινωνικῆς Κρίσεως, τὴν ὁποίαν βιώνει ἐντόνως ἡ Πατρίδα μας, αὐξάνει ὁλονὲν καὶ περισσότερον τὴν καλὴν ἀνησυχίαν περὶ τῆς καταλλαγῆς τῶν διϊσταμένων.
Διότι, ἐλπίζομεν ὅτι θὰ συμφωνῆτε καὶ Ὑμεῖς, σεβαστοὶ Πατέρες, εἶναι ἀδιανόητον νὰ ἀντιμετωπίζεται ἡ παροῦσα καὶ παρατεινομένη Κοινωνικὴ Κρίσις μὲ Ἀλληλεγγύην, Συνεργασίαν καὶ Ἀποτελεσματικότητα ἀπὸ ὁμάδες καὶ δίκτυα ὑγιοῦς δράσεως, παρεμβάσεων καὶ πρωτοβουλιῶν, ἐνῶ οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ Πατρίου νὰ παραμένουν ἤ ἐπαναπαύωνται περιχαρακωμένοι εἰς παγιωμένας προκαταλήψεις, χωρὶς εὐαισθησίαν καὶ δημιουργικότητα, χωρὶς ἐνίοτε σοβαρότητα, θεωροῦντες μάλιστα τὴν ἄγνοιαν, τὴν ἀνευθυνότητα, τὴν ἀσυνέπειαν καὶ τὴν ἀδιαλλαξίαν ὡς πλεονεκτήματα!...
* * *
Δυστυχῶς δὲ καὶ ὄχι μόνον μέχρι τούτου, ἀλλὰ καὶ τὰς ἀνιδιοτελεῖς ἑνωτικὰς προσπαθείας ὑπονομεύοντές τινες, μὲ τρόπον μάλιστα ἥκιστα εὐαγγελικόν,ἀποδεικνύουν ὅτι δὲν ἐμφοροῦνται ὑπὸ τῆς «ἄνωθεν σοφίας», ἡ ὁποία «πρῶτον μὲν ἁγνή ἐστιν, ἔπειτα εἰρηνική, ἐπιεικής, εὐπειθής, μεστὴ ἐλέους καὶ καρπῶν ἀγαθῶν,ἀδιάκριτος καὶ ἀνυπόκριτος» (Ἰακ. γ΄ 17-18).
Περαιτέρω δέ, καθίστανται καὶ ἀντι-πατερικοί, μὴ λαμβάνοντες ὑπ’ ὄψιν τὴν προτροπὴν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου πρὸς τὸν Σεβαστείας Εὐστάθιον (Ἐπιστ.ΡΙΘ΄):
«Παρακαλῶ, νὰ κάμῃ ἡ εὐσπλαγχνία σου ὅ,τι εἶναι δυνατόν... Νὰ προσπαθῇς μὲ τὴν ἀγάπην σου μᾶλλον νὰ συνενώσῃς τὰ διϊστάμενα μέρη καὶ ὄχι νὰ ἐπιτείνῃς τὴν διάστασιν ἐκείνων ποὺ ὁδηγοῦνται εἰς σχίσμα» [«κατασφίγγειν μᾶλλον τὰ διϊστάμενα ἤ τοῖς πρὸς διάστασιν ὡρμημένοις συνεπιτείνειν τὸν χωρισμόν»].
* * *
Τελικῶς, ἡ πολυετὴς ὀδυνηρὰ πεῖρα μᾶς ἔχει ἀποδείξει, ὅτι τραγικωτέρα καὶ τῆς πολυδιασπάσεως ἐντὸς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου ἐν Ἑλλάδι εἶναι ἡ δημιουργία καὶ παγίωσις ἑνὸς ἤθους αὐτοδικαιωτισμοῦ καὶ ἀπομονωτισμοῦ, ἐντὸς ἑνὸς κλίματος νοσηρᾶς ἐσωστρεφείας καὶ ἀνταγωνισμοῦ, ὥστε νὰ ἀναστέλλεται συνεχῶς ἡ διάθεσις νὰ περάσωμεν ἀπὸ τὸ ἐγὼ εἰς τὸ ἐμεῖς.
Ἑπομένως, μία πρώτη ἰδέα-πρότασις ἐκ μέρους μας, ἡ ὁποία ἔχει μάλιστα ἐκφρασθῆ δημοσίως ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μας (Ὀκτ. 2010), εἶναι νὰ ἀναγνωρίσωμεν ἕκαστος τὰς δυνατότητας καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ ἄλλου· νὰ κινηθῶμεν εἰς μίαν ὑπέρβασιν τοῦ συλλογικοῦ ἐγωϊσμοῦ· νὰ αὐξήσωμεν τὴν εὐαισθησίαν καὶ τὴν ἀνησυχίαν μας διὰ ἑνότητα ἐν Χριστῷ ἔναντι τῶν προκλήσεων, τὰς ὁποίας θέτει συνεχῶς ἡ πολυμερὴς Οἰκουμενικὴ Κίνησις· νὰ γίνωμεν ἐπὶ τέλους πρόθυμοι διὰ θυσίας, συνεργασίαν καὶ κοινὴν δρᾶσιν, παρὰ τὰς διαφορὰς εἰς τὴν ἐκκλησιολογικὴν αὐτοσυνειδησίαν καὶ πρὸς ὑπέρβασιν σὺν τῷ χρόνῳ αὐτῶν, θείᾳ βοηθείᾳ.
Ἡ προσπάθεια αὐτή, ἐν προσευχῇ,μετανοίᾳ καὶ ἀγάπῃ, θὰ μᾶς βοηθήσῃ, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, νὰ ἐντοπίσωμεν ἀπαθῶς πλέον καὶ ψυχραίμως ποῖα ἀκριβῶς καὶ πραγματικῶς τὰ διαιροῦντα καὶ τί δέον γενέσθαι πρὸς πλήρη ἕνωσιν καὶ ὁμόνοιαν τῶν τοῦ Πατρίου Ὀρθοδόξων Ἀντι-οικουμενιστῶν.
Δὲν ἀγνοοῦμεν βεβαίως τὴν πηγὴν τῶν διαφωνιῶν καὶ διασπάσεων· ἀλλά, πρέπει νὰ ὁμολογηθῇ, ὅτι μέχρι τοῦδε δὲν ὑπῆρξεν ἀνύστακτος ἡ φροντὶς προσεγγίσεως καὶ ἀνιδιοτελὲς τὸ ἐνδιαφέρον πρὸς βαθυτέραν ἀντίληψιν τῆς ἐκκλησιολογικῆς στάσεως τῶν ἄλλων, ἀλλ’ οὔτε καὶ ἡ φιλάνθρωπος ὑπομονὴ καὶ κατανόησις ἔναντι αὐτῆς τῆς ἑτερότητος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ διευρύνεται τὸ χάσμα καὶ νὰ διαιωνίζωνται προκαταλήψεις παιδαριώδεις, ἀνόητοι καὶ ἀφιλάδελφοι, ἐνίοτε δὲ καὶ δαιμονικαί.
* * *
Ἀλλ’ οἱ καιροὶ οὐ μενετοί!...Ἄς ἀφιερώσωμεν χρόνον, κόπον, ἐνδιαφέρον καὶ προσευχήν... Καὶ ταῦτα πάντα ἀνεξαρτήτως ἀποτελέσματος, διότι ὁ χρόνος τῆς ἀγάπης πρὸς ἑνότητα εἶναι ὁ χρόνος τοῦ Κυρίου μαςκαὶ εἶναι βέβαιον ὅτι αὐτὸς ὁ χρόνος θὰ εὐλογηθῇ πλουσίως μὲ ἀποτελέσματα ἀπρόοπτα καὶ θαυμαστά.
«Καὶ εἴ τι ἑτέρως φρονοῦμεν, καὶ τοῦτο ὁ Θεὸς ἡμῖν ἀποκαλύψει· πλὴν εἰς ὅ ἐφθάσαμεν, τῷ αὐτῷ στοιχεῖν κανόνι, τὸ αὐτὸ φρονεῖν» (πρβλ. Φιλιπ. γ΄ 15-16).
Καὶ ἐὰν ἔχωμεν κανὲν διαφορετικὸν φρόνημα, δὲν ἀνησυχοῦμεν, διότι καὶ αὐτὸ θὰ μᾶς τὸ φανερώσῃ ὁ Θεός... Πλήν, ἄς μὴ μένωμεν ξένοιαστοι,προσέχοντες νὰ ἀκολουθῶμεν ὅλοι τὸν αὐτὸν κανόνα «πολιτείας»-συμπεριφορᾶς καὶ νὰ ἔχωμεν τὸ αὐτὸ φρόνημα τῆς ἀληθείας.
Ἐν τῇ ἐλπίδι τῶν γονίμων προτάσεων Ὑμῶν, ὡς καὶ τῶν ὁσιακῶν προσευχῶν Ὑμῶν, διὰ νὰ ἀξιωθῶμεν προσκυνῆσαι τὰ Ἅγια Πάθη καὶ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἐν ψυχῇ συντετριμμένῃ, ἀσπαζόμεθα καὶ πάλιν Ὑμᾶς ἐν φιλήματι Ἁγίῳ,διατελοῦντες
Ὁ Ἀναπληρωτὴς Πρόεδρος
† Ὁ Ἐπίσκοπος Ὠρεῶν Κυπριανὸς
Ὁ Γραμματεὺς
† Ὁ Ἐπίσκοπος Γαρδικίου Κλήμης
