ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΔΩΣΑΝΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΕΙΛΙΑΣΑΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΟΥΣ.
Αθανάσιος πάμμαχον Συνάς παγκράτιον
2:52pm Feb 29
Δώσε μου πείνα, στέρηση, δεινά και κακουχίες,
μα μην στερείς το υπέρτατο, τη Eλευτεριά που έχω.
Αντέχω το μαστίγωμα, πληγές και χίλια μύρια,
μα δεν θωρώ τη σάρκα μου, πιότερο της ψυχής μου.
Και του μυαλού μου η τρανή Ελληνική αξία,
είναι ψηλότερα πολύ , απ’ του κορμιού τα πάθη.
Αφού ο κάθε λογισμός, κι η πιο μικρή μου σκέψη,
αντανακλά ηλίου φως, Λαμπρών Προγόνων λάμψη.
Υιός φωτός γεννήθηκα, ανδρείας Μάνας θρέμμα,
Δάσκαλοι μου παρέδωσαν, ακέραια τη γνώση.
Πολεμιστές εκράτησαν, το χώμα που πατάω,
το δώσαν αμαγάριστο, αιματοποτισμένο.
Κάθε δεντρί, ποτίστηκε, με ιδρώτα ανδρειωμένου,
κάθε βότσαλο κύλισε στου ποταμού το αίμα.
Κάθε πλαγιά αντιλαλεί απόηχο αρμάτων,
και ιαχές πολεμικές, Παλικαριών, Ηρώων.
Μέσα σε κάθε ρεματιά, νερό Αγιασμένο,
βάπτισε και επότισε, κορμιά ανδρειωμένων.
Στις κορυφές υψώνονται λάβαρα και σημαίες,
που τα κρατεί δικέφαλος, αετός θεοπλασμένος.
Στης θάλασσας την αγκαλιά, πλοία, ψυχές γενναίων,
κοιμούνται αφού έδωσαν, τον ύστατο αγώνα,
για να υπάρχει λευτεριά, μέλλον στους απογόνους.
Όταν φυσάει άνεμος, το κύμα σα χτυπάει,στο βράχο
και στα βότσαλα, στην άκρη του πελάου,
τότε φωνές ακούγονται, φωνές προγόνων χίλιες,
που με φωνάζουν πάλεψε, γίνε σαν κι εμένα.
Γίνε αυτό που σου μαθαν οι σεβαστοί προγόνοι,
κι όχι αυτό που θέλουνε οι άλλοι να σε κάνουν.
Άρπαξε την ασπίδα σου, πολέμα για να ζήσεις,
το σπόρο που ποτίσανε με αίμα οι Πατέρες,
κάμε τον δεντρί, και μη τον παρατήσεις,
να τον θερίσει μηχανή δρεπανοφόρο άρμα,
που ετοιμάσαν βάρβαροι, παιδιά σκότους, θηρία.
Αυτοί που δεν αξίζουνε πιότερο από σκύλοι,
και που κατασπαράζουνε τη Μάνα σου Πατρίδα. 