Αγάπη ή αγαπολογία;

Αγάπη ή αγαπολογία;

Αν παρατηρήσει κανείς τη μουσική, τους τίτλους των βιβλίων που κυκλοφορούν, τα περιοδικά και τις εφημερίδες, τις εκπομπές στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, θα πιστέψει ίσως πως ζούμε στην εποχή της αληθινής αγάπης. Όλα κινούνται στον ρυθμό αυτής της μικρής αλλά θαυματουργής λεξούλας.

Μείζων η αγάπη…

 

Η διαπίστωση κατ’ αρχάς είναι εξαιρετική. Αυτό προφανώς φανερώνει πόσο κοντά βρισκόμαστε ο ένας στον άλλον, πόσο μας έχουν επηρεάσει οι διδασκαλίες της Εκκλησίας και τα λόγια του Χριστού όπως το «Αγαπάτε αλλήλους» ή ο υπέροχος ύμνος της Αγάπης που έγραψε ο απόστολος των εθνών, ο Παύλος («Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ή κύμβαλον αλαλάζον…Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει…νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. Μείζων δε τούτων η αγάπη» Α΄ προς Κορινθίους, κεφ. ΙΓ΄, στ. 1 – 13).

Η αγάπη μάλιστα έχει πλέον και τη γιορτή της. Τη γιορτή των ερωτευμένων, του «αγίου» Βαλεντίνου. Ας τολμήσει κανένας ερωτευμένος να ξεχάσει να αγοράσει ένα δείγμα της αγάπης του προς το έτερον ήμισυ και τότε…Αν προσθέσουμε και τα Χριστούγεννα που θεωρούνται η κατ’ εξοχήν γιορτή της αγάπης, τότε συνθέτουμε ένα εκπληκτικό σκηνικό.

Σχήμα οξύμωρον…

Δυστυχώς με αυτές τις διαπιστώσεις δεν δείχνει να συμφωνεί η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Σε πολλές δημοσκοπήσεις που έρχονται κατά καιρούς στο φως της δημοσιότητας, σε ερωτήματα αυτού του είδους οι άνθρωποι απαντούν το εντελώς αντίθετο: ότι δηλαδή σήμερα η αγάπη είναι περισσότερο ζητούμενο, παρά κατάκτηση.

Πώς όμως συμβαίνει το οξύμωρο: «λόγια της αγάπης περισσά κι αγάπη πουθενά» όπως θα ’λεγε κι ο ποιητής;

Αγαπολογία

 

Η απάντηση έρχεται αβίαστη. Στις μέρες μας η αγάπη, η πραγματική αγάπη, έχει πλέον αντικατασταθεί από την «αγαπολογία». Όλοι μιλούν γι’ αυτήν, όλοι την επιδιώκουν, όλοι καυχώνται ότι την κατέχουν, αλλά κατά βάθος κανείς δεν έχει το θάρρος να παραδεχτεί πως για τον καθένα η λέξη αυτή είναι πιο πολύ μια μακρινή επιδίωξη, παρά γεγονός. Επειδή όμως όλοι την αναζητούν και την επιδιώκουν, έχουν βρει πιο βολική την υποκατάστασή της με τα λόγια ώστε να μην την ξεχνούν.

Κι όταν μιλάμε για αγάπη φυσικά, δεν αναφερόμαστε μόνο στην έλξη που νιώθει ένας άντρας προς μια γυναίκα, αλλά και στην αγάπη προς τα παιδιά ενός γονιού, στην ανταπόδοση αυτού του είδους αγάπης από τα παιδιά προς τους γονείς, καθώς και για πολλά ακόμα είδη (αγάπη προς τη φύση, αγάπη προς τους συνανθρώπους, αγάπη προς την εργασία μας, αγάπη προς τον Θεό και οι κατηγορίες της αγάπης δεν έχουν τέλος).

Μια ματιά προς τον έξω κόσμο αρκεί για να κατανοήσουμε το μέγεθος της υποκρισίας μας. Γιατί αν αγαπούσαμε πραγματικά, δεν θα συνέβαιναν όσα συμβαίνουν στις δήθεν προοδευμένες κοινωνίες μας.

Τα πάντα για την πρόοδο της κοινωνίας μας!
Πρόοδος είναι να λέμε ότι αγαπάμε τη γυναίκα ή τον άντρα μας και να τον/την απατάμε στα καλά του καθουμένου; Σε σχετική δημοσκόπηση, φάνηκε πως οι μισοί σύζυγοι (χωρίς διάκριση αντρών και γυναικών) έχουν τουλάχιστον μία φορά απατήσει το έτερον ήμισυ!

Πρόοδος είναι να λέμε πόσο αγαπάμε τον άνθρωπό μας και μετά από λίγο να τον χωρίζουμε; Τα διαζύγια πλέον στην Ελλάδα τείνουν να διπλασιαστούν σε σχέση με τους γάμους!
Πρόοδος είναι να διευκολύνουμε τους πάσης φύσεως ανώμαλους να παρασταίνουν τους παντρεμένους, να παρουσιάζουν τους αγαπημένους ή τις αγαπημένες τους με τη δικαιολογία ότι αυτοί είναι οι άνθρωποι που αγαπούν και θέλουν να ζήσουν για πάντα μαζί τους;

Πρόοδος είναι να διατεινόμαστε ότι αγαπάμε τα παιδιά μας, αλλά να αναζητούμε τρόπους να τα «ξεφορτωθούμε» για να ξεπορτίσουμε και να πιούμε τα ποτάκια μας το βράδυ, με πιο συχνό το «παρκάρισμα» στους γονείς;

 

Πρόοδος είναι να λέμε πόσο αγαπάμε τους γονείς μας, κι όταν γεράσουν να τους ξεφορτωνόμαστε σε ένα γηροκομείο, καμαρώνοντας κιόλας για τη φροντίδα που τους παρέχουμε;

 

Πρόοδος είναι να καμαρώνουμε για την αγάπη μας στα ζώα και να το «αποδεικνύουμε» κλείνοντάς τα μέσα στους τοίχους ενός διαμερίσματος ή στην καλύτερη περίπτωση μιας ταράτσας; Τα περισσότερα από τα δέσποτα ζώα στις πόλεις υπάρχουν επειδή μόλις μεγαλώσουν τα βαριούνται οι «φιλόζωοι» ιδιοκτήτες τους και τα πετάνε όπου βρουν…

Πρόοδος είναι να διαφημίζουμε την αγάπη μας προς τη φύση, μαδώντας τη, ξεζουμίζοντάς τη, καταναλώνοντας τα πάντα αχόρταγα; Η λογική των Σούπερ Μάρκετ είναι υπεράνω πάσης άλλης λογικής. Αγοράζουμε όχι αυτά που έχουμε ανάγκη, αλλά και αυτά που ίσως να χρειαστούμε. Αποθηκεύουμε ή πετάμε πάνω από τα μισά απ’ όσα αγοράζουμε κι όμως συνεχίζουμε…
Πρόοδος είναι να λέμε ότι αγαπάμε την εργασία μας, ενώ την ίδια στιγμή να την παραμελούμε, να εξαχρειωνόμαστε, να καταταλαιπωρούμε τους ανθρώπους που έτυχε κάποια στιγμή να έχουν την ανάγκη μας, να κατηγορούμε τους άλλους για ό,τι συμβαίνει χωρίς να ασχολούμαστε ποτέ με τα δικά μας πεπραγμένα;

Πρόοδος είναι να ισχυριζόμαστε πως αγαπάμε την πατρίδα μας, αλλά την ίδια στιγμή να προσπαθούμε να φοροδιαφύγουμε (το σημερινό κράτος το βλέπουμε ως προέκταση των παλαιότερων χρόνων δουλείας που ζήσαμε), να απαλλαγούμε από τη στράτευση ή τουλάχιστον να υπηρετήσουμε δίπλα στο σπίτι μας («Τώρα που πηγαίνει στον στρατό το παιδί, πάρε τηλέφωνο τον γνωστό μας, τον βουλευτή μας, να δούμε πού θα πάει, μη μας το στείλουν μακριά και υποφέρει το καημένο!»).

 

Πρόοδος είναι να κάνουμε μεγάλους σταυρούς και μετάνοιες στις εκκλησίες δείχνοντας πόσο αγαπούμε τον Θεό και την Εκκλησία, ενώ παράλληλα συμπεριφερόμαστε όπως οι μεγαλύτεροι διώκτες της δικής μας πίστης; Δεν θα ξεχάσω μια ιστορία που άκουσα έναν σεβαστό μου καθηγητή να διηγείται: Όντας φοιτητής, είχε πραγματοποιήσει μια εκδρομή στην Κων/πολη. Περνώντας με τους υπόλοιπους συμφοιτητές του από τη Θράκη, το λεωφορείο που τους μετέφερε έπαθε λάστιχο. Εκεί προσφέρθηκε να τους βοηθήσει και ένας μουσουλμάνος, με τον οποίον ο νεαρός τότε φοιτητής συζήτησε, μαθαίνοντας έκπληκτος το θρήσκευμά του. Του φάνηκε περίεργο πώς ήταν δυνατόν ένας άνθρωπος να έχει γνωρίσει τη χριστιανική πίστη και όμως να επιμένει να ζει στην πλάνη και του ζήτησε με ιεραποστολικό ζήλο να αλλάξει την πίστη του και να γίνει χριστιανός, αφού αυτή ήταν η πραγματική, για να λάβει πληρωμένη απάντηση από τον μουσουλμάνο: - Ξέρεις, θα γινόμουν χριστιανός όπως μου λες, αλλά, κάτι με εμποδίζει. Είναι ο γείτονάς μου, που κάθε φορά που τα βόδια του ξεστρατίζουν από το ζευγάρι που κάνει, βγάζει από το στόμα του απίστευτες βλαστήμιες για τον Χριστό σας, την Παναγία σας, τον Θεό σας. Τέτοια πίστη, εγώ δεν τη θέλω. Προτιμώ να μείνω μουσουλμάνος!

 

Αυτοί είμαστε! Αγαπολόγοι, αλλά χωρίς αγάπη. Θα μπορέσουμε ποτέ να τη βρούμε; Ας κοιτάξουμε λίγο τον εαυτό μας, ας ασχοληθούμε περισσότερο ενδοσκοπικά και τότε ίσως βρούμε τη λύση στο πρόβλημά μας. Ως τότε, έρρωσθε…