ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΑ ΣΚΥΛΙΑ

ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΑ ΣΚΥΛΙΑ

 

θανασης Παμμαχον Συνας Παγκρατιον

 

Το κεφάλι ψηλά σηκωμένο,
τους φονιάδες, στα μάτια κοιτάς,
στις πληγές ξεραμένο το αίμα,
τη καρδιά σου το ψέμα ξεσκίζει,
το κορμί σου κατασπαράζουν,
νέας τάξης λυσσασμένα σκυλιά.

Την ελπίδα σου κάναν κομμάτια,
το κορμί σου ρακένδυτο πια,
το αύριο άπιαστο όνειρο και χαμένο,
μοίρα μαύρη εσύ να προσμένεις,
να στη δώσουν χωρίς να την έχεις,
νέας τάξης λυσσασμένα σκυλιά.

Σκλαβωμένο σε θέλουν να ζήσεις,
νέας τάξης λυσσασμένα σκυλιά,
να μην έχεις φωνή ουτ’ ανάσα,
να μην έχεις Πατρίδα ποτέ,
να μη ξέρεις πιο δρόμο πηγαίνεις,
να μην βρίσκεις γωνιά να σταθείς.

Μα δε χάνεις εσύ την ελπίδα,
και ας το θέλουν αυτοί να χαθεί,
κι η καρδιά σου αγέρωχη στέκει,
κι ας στην έχουν πετάξει στο δρόμο,

νέας τάξης λυσσασμένα σκυλιά.

Η καρδιά σου πια δε φοβάται,
νέας τάξης λυσσασμένα σκυλιά,
Ειν’ καρδιά των ηρώων του Γένους,
ειν’ καρδιά που χτυπά ρυθμικά,
στο ρυθμό της μεγάλης μας δόξας,
στο ρυθμό μιας μεγάλης καρδιάς.

Μια καρδιά που μέσα της έχει,
της Πατρίδας της πίστης τα ιδανικά,
Μια καρδιά που γνωρίζει και ξέρει,