ΔΟΛΙΟΤΗΣ ΚΑΙ ΕΧΘΡΟΤΗΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ
2ος Μέρος
Ο π. Θεόδωρος Ζήσης, καθηγητής στή Θεολογική Θεσσαλονίκης και «γνώστης τών τεκταινομένων στό χώρο τών Λατίνων και Λατινοφρόνων γιά τήν υποταγή τής Όρθοδοξίας στον πάπα», αφού έλαβε μέρος σέ Θεολογικούς Διάλογους, γράφει: Εκείνοι «έσχεδίαζαν και έχάλκευαν μέ κρυφές συμφωνίες τήν Ένωση, χωρίς νά ενημερώνουν όλα τα μέλη τής αντιπροσωπείας, γιά νά μήν υπάρχουν αντιδράσεις, όπως δέν ενημερώνεται και σήμερα ό πιστός λαός και δέν αντιλαμβάνεται γι αυτό ότι η ΄Ενωση γίνεται ήδη σταδιακά, έχει προχωρήσει ουσιαστικά με συμπροσευχές, συλλείτουργα και αμοιβαία έκκλησιολογική αναγνώριση, είς τρόπον ώστε τό κοινό Ποτήριο, όταν έλθη επισήμως, νά αποτελεί απλώς μία επισφράγιση και επικύρωση τής γενομένης ήδη ενώσεως» (Θεοδρομία», περιοδ. Ίουλ.- Σεπ. 2οο6, σ. 460).
Σέ άλλο άρθρο του, ό π. Θεόδωρος Ζήσης αναφέρει τις πληροφορίες του Πρωτοσυγκέλλου τού Μητροπολίτη Ιταλίας Γενναδίου γιά τήν Ένωση τών 'Εκκλησιών, όπως τις μετέδωσε άπό τή Ναύπακτο ό γέροντας π. Αρσένιος Κομπούγιας: Κατ' αυτές «έχουν συμφωνήσει οι Όρθόδοξοι μέ τήν παπική κούρια κι'έχουν υπογράψει την ΄Ενωσιν. Δέν εξαγγέλλουν όμως τό γεγονός υπολογίζοντας εις τάς τυχόν αντιδράσεις του πιστού λαού» (Θεοδρομία», όπ. παρ., σ. 329).
Τήν ίδια άποψη εξέφρασε νωρίτερα και ό π. Γεώργιος Καψάνης: «Πάντα τά ανωτέρω δηλούν ότι τό Οίκουμενικόν Πατριαρχείον δέν θεωρεί πλέον τόν πάπαν και τήν Ρωμαιοκαθολικήν Καθολικήν Έκκλησίαν ώς αιρετικούς, σχισματικούς και πλανωμένους εφόσον δέχεται τήν μέν παπικήν Έκκλησίαν ώς "άγίαν'' τόν δέ επικεφαλής αυτής ώς "άγιον'' "μακαριστόν'' υπέρ ου τελεί και έπιμνημόσυνον δέησιν. Σημαίνουν επίσης ότι η 'Ενωσις σχεδόν έχει γίνει και απομένει ή μεθόδευσις τής τελείας μυστηριακής κοινωνίας, προς τήν οποίαν ολοταχώς βαίνομεν, εφόσον ό Θεολογικός Διάλογος θά παράκαμψη τάς δογματικάς και έκκλησιολογικάς διαφοράς και θά άσχοληθή μέ τό κεφάλαιον περί τών μυστηρίων, προφανώς διά τήν έπιτάχυνσιν της μυστηριακής κοινωνίας» (Καψάνη Γεωργίου, Καθηγουμένου Ί. Μ. Όσ. Γρηγορίου Αγίου "Ορους, εις έφημ. «Όρθόδοξος Τύπος», (φ. 333) 20.11. 1978).
Ειδικά γιά τόν Διάλογο μέ τους Αντιχαλκηδονίους παρατηρείται τό πρωτοφανές γεγονός γιά τήν εποχή τής πληροφορικής «ότι τά Πρακτικά τών συναντήσεων -αν υπάρχουν- δέν δημοσιεύονται... γιά νά μή γίνουν αντιληπτές οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί τών Όρθοδόξων εκπροσώπων», και όπως έγραψε ό Αρχιεπίσκοπος Μ. Βρετανίας (και κατόπιν Πισιδίας) Μεθόδιος: «Τώρα δέν τολμούν νά δημοσιεύσουν τά πρακτικά τών συζητήσεων. Γιατί; Ό λόγος προφανής. Ή Κοινή Δήλωσις κλείνει προς τις απόψεις» τών Αντιχαλκηδονίων! (Μποζοβίτη Στ., Τά αιώνια Σύνορα τής Όρθοδοξίας και οι Άντιχαλκηδόνιοι, σ. 85).
Σέ Εισήγηση τού Μητροπολίτου Αττικής στήνΊεραρχία (Νοε. 2004) γιά τήν «Πορεία τών Θεολογικών Διαλόγων» διαβάσαμε:
«Ή ειλικρινής και υπεύθυνη πληροφόρηση του Όρθοδόξου εκκλησιαστικού πληρώματος έπί τής πορείας...τών Θεολογικών Διαλόγων, είναι επιβεβλημένη και αναγκαία ποιμαντική ενέργεια, αφού, άλλωστε, τό πλήρωμα τής Εκκλησίας έχει...τό αναφαίρετο δικαίωμα νά κρίνη τήν αποδοχή ή τήν απόρριψη οιουδήποτε αποτελέσματος τών Διαλόγων. Δυστυχώς έως σήμερα δέν υπάρχει επαρκής και υπεύθυνη πληροφόρηση ούτε του λαού, ούτε τού κλήρου, μηδέ τών Ιεραρχών εξαιρουμένων έπι τής πορείας τών Θεολογικών Διαλόγων. Αύτη περιορίζεται μόνο στον κύκλο τών εξειδικευμένων προσώπων».
Ακριβώς, επειδή έφοβούντο τό λαό δέν έπροχώρησαν τότε. Περιμένουν υπομονετικά πότε θά ωριμάσει ή έκκοσμίκευση και ή εξοικείωση τού λαού μέ τις συμπροσευχές και τις επισκέψεις τής μιας αντιπροσωπείας στους εκκλησιαστικούς χώρους τής άλλης και τότε νά εφαρμόσουν τά σχέδιά τους. Και ό καιρός αυτός δέν φαίνεται νά είναι και πολύ μακριά, έφτασε.
Αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα, πιο πρόσφατα, παραδείγματα ανειλικρίνειας Βατικανού και Π.Σ.Ε., και ή διά τής ποικιλόμορφης προπαγάνδας και ασφυκτικών επιβολή τών σχεδίων τους στους «συνεργαζομένους» μὲ αὐτά Οίκουμενιστές. Είναι ακόμα νωπές οι εντυπώσεις και οι αντιδράσεις τών Όρθοδόξων προς ένα θεολογικά απαράδεκτο κείμενο τήν «Οικουμενική Χάρτα», πού φιλοτέχνησαν Όρθόδοξοι φιλοοικουμενιστές, στην όποία θεωρούνται «όλες οί αιρετικές όμολογιακές ομάδες ώς ισοδύναμες 'Εκκλησίες» (Χατζηνικολάου Αστερίου, Άρχιμ.,Ή Όρθοδοξία στή Θύελλα του Σύγχρονου Συγκρητισμού, σ. 40) και προτρεπόμαστε οι Όρθόδοξοι νά παραιτηθούμε άπό τήν ιεραποστολή στους έτερόδοξους, αφού αυτό θεωρείται προσηλυτισμός. Γράφει: Δεσμευόμεθα (αφού επίκειται ένωση-συγχώνευση τών "Εκκλησιών") και «ύποσχόμεθα νά μή προτρέπωμεν ανθρώπους νά άλλάσσουν τήν Εκκλησίαν αύτών» (Βασιλειάδη Ν., Πανθρησκειακός Οικουμενισμός, σελ. 11,ι8).
Βλέπετε, τά πράγματα εξελίσσονται, όπως τά άντελήφθη ό π. Ί. Ρωμανίδης: «τό Βατικανό δέν έθεσε τέρμα εις τόν πόλεμόν του διά τήν άφομοίωσιν τής Όρθοδοξίας. Απλώς ή κυριαρχούσα τακτική τού Βατικανού μετετράπη εις τόν διάλογον τής αγάπης», διαβολική παγίδα, μέσα στην όποία -οί πολυμηχάνως εργαζόμενοι Παπικοί- ένεκλώβησαν τό εύπερίστατο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Και τώρα, επικουρούμενοι άπό τούς εντός τών τειχών τής Όρθοδοξίας βοηθούς τους, συνεχίζουν τήν διαβρωτική γιά τήν πίστη τών χριστιανών και τών μή χριστιανών προπαγάνδα τους μέ τήν Ούνία, τις συνάξεις τύπου Ασσίζης, τις επιστροφές ιερών (ή και αμφιβόλου ίερότητος) λειψάνων, κ.λπ.
Και αντιστάσεως μή ούσης, τά πράγματα προχωρούν σύμφωνα μέ τούς σχεδιασμούς τους, όπως αναντίρρητα αποδεικνύουν πολλά γεγονότα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
2ος Μέρος
Ο π. Θεόδωρος Ζήσης, καθηγητής στή Θεολογική Θεσσαλονίκης και «γνώστης τών τεκταινομένων στό χώρο τών Λατίνων και Λατινοφρόνων γιά τήν υποταγή τής Όρθοδοξίας στον πάπα», αφού έλαβε μέρος σέ Θεολογικούς Διάλογους, γράφει: Εκείνοι «έσχεδίαζαν και έχάλκευαν μέ κρυφές συμφωνίες τήν Ένωση, χωρίς νά ενημερώνουν όλα τα μέλη τής αντιπροσωπείας, γιά νά μήν υπάρχουν αντιδράσεις, όπως δέν ενημερώνεται και σήμερα ό πιστός λαός και δέν αντιλαμβάνεται γι αυτό ότι η ΄Ενωση γίνεται ήδη σταδιακά, έχει προχωρήσει ουσιαστικά με συμπροσευχές, συλλείτουργα και αμοιβαία έκκλησιολογική αναγνώριση, είς τρόπον ώστε τό κοινό Ποτήριο, όταν έλθη επισήμως, νά αποτελεί απλώς μία επισφράγιση και επικύρωση τής γενομένης ήδη ενώσεως» (Θεοδρομία», περιοδ. Ίουλ.- Σεπ. 2οο6, σ. 460).
Σέ άλλο άρθρο του, ό π. Θεόδωρος Ζήσης αναφέρει τις πληροφορίες του Πρωτοσυγκέλλου τού Μητροπολίτη Ιταλίας Γενναδίου γιά τήν Ένωση τών 'Εκκλησιών, όπως τις μετέδωσε άπό τή Ναύπακτο ό γέροντας π. Αρσένιος Κομπούγιας: Κατ' αυτές «έχουν συμφωνήσει οι Όρθόδοξοι μέ τήν παπική κούρια κι'έχουν υπογράψει την ΄Ενωσιν. Δέν εξαγγέλλουν όμως τό γεγονός υπολογίζοντας εις τάς τυχόν αντιδράσεις του πιστού λαού» (Θεοδρομία», όπ. παρ., σ. 329).
Τήν ίδια άποψη εξέφρασε νωρίτερα και ό π. Γεώργιος Καψάνης: «Πάντα τά ανωτέρω δηλούν ότι τό Οίκουμενικόν Πατριαρχείον δέν θεωρεί πλέον τόν πάπαν και τήν Ρωμαιοκαθολικήν Καθολικήν Έκκλησίαν ώς αιρετικούς, σχισματικούς και πλανωμένους εφόσον δέχεται τήν μέν παπικήν Έκκλησίαν ώς "άγίαν'' τόν δέ επικεφαλής αυτής ώς "άγιον'' "μακαριστόν'' υπέρ ου τελεί και έπιμνημόσυνον δέησιν. Σημαίνουν επίσης ότι η 'Ενωσις σχεδόν έχει γίνει και απομένει ή μεθόδευσις τής τελείας μυστηριακής κοινωνίας, προς τήν οποίαν ολοταχώς βαίνομεν, εφόσον ό Θεολογικός Διάλογος θά παράκαμψη τάς δογματικάς και έκκλησιολογικάς διαφοράς και θά άσχοληθή μέ τό κεφάλαιον περί τών μυστηρίων, προφανώς διά τήν έπιτάχυνσιν της μυστηριακής κοινωνίας» (Καψάνη Γεωργίου, Καθηγουμένου Ί. Μ. Όσ. Γρηγορίου Αγίου "Ορους, εις έφημ. «Όρθόδοξος Τύπος», (φ. 333) 20.11. 1978).
Ειδικά γιά τόν Διάλογο μέ τους Αντιχαλκηδονίους παρατηρείται τό πρωτοφανές γεγονός γιά τήν εποχή τής πληροφορικής «ότι τά Πρακτικά τών συναντήσεων -αν υπάρχουν- δέν δημοσιεύονται... γιά νά μή γίνουν αντιληπτές οι υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί τών Όρθοδόξων εκπροσώπων», και όπως έγραψε ό Αρχιεπίσκοπος Μ. Βρετανίας (και κατόπιν Πισιδίας) Μεθόδιος: «Τώρα δέν τολμούν νά δημοσιεύσουν τά πρακτικά τών συζητήσεων. Γιατί; Ό λόγος προφανής. Ή Κοινή Δήλωσις κλείνει προς τις απόψεις» τών Αντιχαλκηδονίων! (Μποζοβίτη Στ., Τά αιώνια Σύνορα τής Όρθοδοξίας και οι Άντιχαλκηδόνιοι, σ. 85).
Σέ Εισήγηση τού Μητροπολίτου Αττικής στήνΊεραρχία (Νοε. 2004) γιά τήν «Πορεία τών Θεολογικών Διαλόγων» διαβάσαμε:
«Ή ειλικρινής και υπεύθυνη πληροφόρηση του Όρθοδόξου εκκλησιαστικού πληρώματος έπί τής πορείας...τών Θεολογικών Διαλόγων, είναι επιβεβλημένη και αναγκαία ποιμαντική ενέργεια, αφού, άλλωστε, τό πλήρωμα τής Εκκλησίας έχει...τό αναφαίρετο δικαίωμα νά κρίνη τήν αποδοχή ή τήν απόρριψη οιουδήποτε αποτελέσματος τών Διαλόγων. Δυστυχώς έως σήμερα δέν υπάρχει επαρκής και υπεύθυνη πληροφόρηση ούτε του λαού, ούτε τού κλήρου, μηδέ τών Ιεραρχών εξαιρουμένων έπι τής πορείας τών Θεολογικών Διαλόγων. Αύτη περιορίζεται μόνο στον κύκλο τών εξειδικευμένων προσώπων».
Ακριβώς, επειδή έφοβούντο τό λαό δέν έπροχώρησαν τότε. Περιμένουν υπομονετικά πότε θά ωριμάσει ή έκκοσμίκευση και ή εξοικείωση τού λαού μέ τις συμπροσευχές και τις επισκέψεις τής μιας αντιπροσωπείας στους εκκλησιαστικούς χώρους τής άλλης και τότε νά εφαρμόσουν τά σχέδιά τους. Και ό καιρός αυτός δέν φαίνεται νά είναι και πολύ μακριά, έφτασε.
Αλλά υπάρχουν και πολλά άλλα, πιο πρόσφατα, παραδείγματα ανειλικρίνειας Βατικανού και Π.Σ.Ε., και ή διά τής ποικιλόμορφης προπαγάνδας και ασφυκτικών επιβολή τών σχεδίων τους στους «συνεργαζομένους» μὲ αὐτά Οίκουμενιστές. Είναι ακόμα νωπές οι εντυπώσεις και οι αντιδράσεις τών Όρθοδόξων προς ένα θεολογικά απαράδεκτο κείμενο τήν «Οικουμενική Χάρτα», πού φιλοτέχνησαν Όρθόδοξοι φιλοοικουμενιστές, στην όποία θεωρούνται «όλες οί αιρετικές όμολογιακές ομάδες ώς ισοδύναμες 'Εκκλησίες» (Χατζηνικολάου Αστερίου, Άρχιμ.,Ή Όρθοδοξία στή Θύελλα του Σύγχρονου Συγκρητισμού, σ. 40) και προτρεπόμαστε οι Όρθόδοξοι νά παραιτηθούμε άπό τήν ιεραποστολή στους έτερόδοξους, αφού αυτό θεωρείται προσηλυτισμός. Γράφει: Δεσμευόμεθα (αφού επίκειται ένωση-συγχώνευση τών "Εκκλησιών") και «ύποσχόμεθα νά μή προτρέπωμεν ανθρώπους νά άλλάσσουν τήν Εκκλησίαν αύτών» (Βασιλειάδη Ν., Πανθρησκειακός Οικουμενισμός, σελ. 11,ι8).
Βλέπετε, τά πράγματα εξελίσσονται, όπως τά άντελήφθη ό π. Ί. Ρωμανίδης: «τό Βατικανό δέν έθεσε τέρμα εις τόν πόλεμόν του διά τήν άφομοίωσιν τής Όρθοδοξίας. Απλώς ή κυριαρχούσα τακτική τού Βατικανού μετετράπη εις τόν διάλογον τής αγάπης», διαβολική παγίδα, μέσα στην όποία -οί πολυμηχάνως εργαζόμενοι Παπικοί- ένεκλώβησαν τό εύπερίστατο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Και τώρα, επικουρούμενοι άπό τούς εντός τών τειχών τής Όρθοδοξίας βοηθούς τους, συνεχίζουν τήν διαβρωτική γιά τήν πίστη τών χριστιανών και τών μή χριστιανών προπαγάνδα τους μέ τήν Ούνία, τις συνάξεις τύπου Ασσίζης, τις επιστροφές ιερών (ή και αμφιβόλου ίερότητος) λειψάνων, κ.λπ.
Και αντιστάσεως μή ούσης, τά πράγματα προχωρούν σύμφωνα μέ τούς σχεδιασμούς τους, όπως αναντίρρητα αποδεικνύουν πολλά γεγονότα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
