Ἁγίου
Γέροντος
Ἱερωνύμου
διδασκαλία
Ὁ π. Ἱερώνυμος ἦταν διάκονος στήν Πόλη. Δέν εἶχε χειροτονηθεῖ παπᾶς ἀκόμη. Βρισκόταν ἐκεῖ μέ τήν μητέρα του, μιά ἁγιασμένη ψυχή καί ἄνθρωπο τῆς ἀδιά-λειπτης προσευχῆς.
Ἕνας τοῦρκος χωροφύλακας πῆγε στό σπίτι τους μιά μέρα καί τούς ζήτησε νά πᾶνε στό γραφεῖο τοῦ μεγάλου Καδῆ, (τοῦ ἀρχιδικαστῆ)!
-Πρός στιγμήν ταράχθηκα, εἶπε ὁ Γέροντας. Τί νά μέ ἤθελε ὁ μεγάλος Καδής; Μήπως ἑτοίμαζαν νέους διωγμούς σέ βάρος τῶν δυστυχισμένων Ρωμηῶν;
-Ὡστόσο, ἔκανα τήν προσευχή μου, ὁπλίστηκα μέ τήν ἀκατάλυτη δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, πῆρα τήν εὐχή τῆς Μάννας καί πῆγα μέ θάρρος στόν Καδή, ἔχοντας πλήρη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό.
-Μόλις ἔφτασα στό γραφεῖο τοῦ Καδῆ, ἐκεῖ ξεδιαλύθηκαν ὅλα. Ὁ ἀρχι-δικαστής μέ ὑποδέχθηκε μέ εὐγένεια καί φιλοφροσύνη, καί ἀφοῦ τούς ἔβγαλε ὅλους ἔξω ἀπό τό γραφεῖο του καί ἔκλεισε τίς πόρτες καλά, ἄρχισε νά μοῦ λέει:
-Ἐφέντη μου παπᾶ, ἀπό τίς ἕξι λίρες πού παίρνω μισθό τό μῆνα, κρατάω δύο γιά νά ζήσουμε ἐγώ καί ἡ οἰκογένειά μου καί τίς τέσσερις τίς δίνω καί κάνω ἐλεημοσύνες! -Παντρεύω ὀρφανά, προστατεύω χῆρες, δίνω σέ ἀρρώστους. Νηστεύω καί προσεύχομαι μέ πίστη στόν Ἀλλάχ καί κρίνω τό δίκηο μέ τή συνείδησή μου, χωρίς νά ἀποβλέπω σέ πρόσωπο ἀνθρώπου, ἀμερόληπτα! Δέν δέχομαι καμμιά σύσταση ἤ ἀπειλή ἀπό κανένα, οὔτε καί ἀπό τόν Βεζύρη!
-Δέν μοῦ λές, Ἐφέντη μου παπᾶ, ρώτησε χαμηλόφωνα, ἀλλά γεμᾶτος ἀγωνία τόν Γέροντα, θά πάω στόν Παράδεισο πού λέτε ἐσεῖς οἱ Χριστιανοί;
-Ὁ ὅσιος Γέροντας προσευχήθηκε μέσα του, νά τόν φωτίσει ὁ Θεός, τί ἀπάντηση νά δώσει στήν ψυχή αὐτή πού φαινόταν ὅτι λαχταροῦσε τήν σωτηρία της. Λέει, λοιπόν στόν Καδῆ:
Δέν μέ λέγεις ἐφέντη μ' Καδῆ, ἔχεις παιδιά;
-Ἔχω, ἀπάντησε ὁ Ἀρχιδικαστής.
- Ἔχεις καί δούλους, ὑπηρέτες, ξανα-ρώτησε ὁ Γέροντας.
- Ἔχω καί δούλους, ὑπηρέτες.
- Τούς ἀγαπᾶς τούς δούλους σου;
- Τούς ἀγαπῶ, γιατί πάντοτε μέ ὑπακούουν καί ἐκτελοῦν ἀμέσως τό θέλημά μου καί πάντα πειθαρχοῦν σέ ὅ,τι τούς λέω.
- Ἔχεις σκοπό νά τούς καταστήσεις κληρονόμους στά ὑποστατικά σου καί στήν περιουσία σου, ὅταν πεθάνεις;
- Ὄχι!
- Γιατί;
- Τό δικαίωμα τῆς κληρονομικῆς διαδοχῆς στήν πατρική περιουσία ἀνήκει ἀποκλειστικά καί μόνο στά νόμιμα τέκνα!
- Ὁ ὅσιος Γέροντας σώπασε γιά λίγο, προσευχόμενος καί πάλι μέ τήν καρδιά του. Καί μετά ἀπό λίγο, λέει ἀποφασιστικά στόν Καδή:
- Μέ ὅλα ὅσα κάνεις ἐφέντη μ' Καδή, εἶσαι ἕνας καλός δοῦλος, ὅπως οἱ δοῦλοι σου πού κάνουν ἀμέσως τό θέλημά σου καί πάντοτε σέ ὑπακούουν, πού δέν ἔχουν ὅμως κληρονομικό δικαίωμα!
- Ἄν θέλεις νά κληρονομήσεις τόν πατρικό Οἶκο, τόν παράδεισο, πρέπει νά γίνεις τέκνον Του. Αὐτό σημαίνει πώς πρέπει νά ἀσπασθεῖς τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί νά βαπτισθεῖς!
Ὁ Ἀρχιδικαστής δέχθηκε τόν λόγο τοῦ ὁσίου Γέροντα, πού ἦταν φωτισμένος καί μέ τόση διάκριση. Παραιτήθηκε, ἔφυγε ἀπό τήν Πόλη, ἀσπάθηκε τήν Ὀρθοδοξία καί βαπτίσθηκε, ἦλθε στήν Ἑλλάδα καί ἔζησε μέ τήν οἰκογένειά του.
Ἔλεγε ὁ Ὅσιος Ἱερώνυμος ὅτι τά ἑπόμενα χρόνια οἱ ἱερεῖς θά εἶναι βουτηγμένοι στίς θλίψεις. Δέν θά ὑπάρχει ἡ ἀγάπη καί ἡ ὁμόνοια μεταξύ τῶν Χριστιανῶν. Ὅπως πράγματι βλέπουμε νά ἐξελίσσονται τά πράγματα στίς μέρες μας, πού ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν, διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν.
Μέ διάκριση προέτρεπε πολλούς νά ἀσπασθοῦν τό ἐκκλησιαστικό ἑορτολόγιο, γιατί αὐτό εἶναι τό σωστό. Αὐτό εἶχαν οἱ Πατέρες! Ἀπό τότε πού μπῆκε τό Νέον Καλενδάριον ἐξασθένησε ἡ Ἐκκλησία, ἔλεγε.
Εἶχε δεῖ ὁ Ὅσιος φοβερό ὅραμα καί μόνον λίγα χρόνια ἔμεινε μέ τό Νέο, ἀφοῦ πίστευσε καί αὐτός τίς ἀπατηλές ὑποσχέσεις τῶν Νεοημερολογιτῶν ψευδεπισκόπων ὅτι θά ἐπανέφερναν τήν παλαιά τάξη τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁπότε, τό 1942 ἀπεσύρθη στό μοναστήρι του καί ἀκολουθοῦσε ἔκτοτε τήν γραμμή τῶν Πατέρων καί τό Πάτριο Ἑορτολόγιο, ἔχοντας ἀφιερωθεῖ πλέον ὁλοκληρωτικά στήν ἡσυχία πού ὑπεραγαποῦσε. Ἔκοψε τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία μέ τούς κληρικούς τούς ἀκολουθοῦντες τήν Νέαν ἐκκλησίαν καί συγκεκριμένα μέ τόν μητροπολίτη Προκόπιο, πού δέν ἀνεγνώριζε τότε καί τήν ἁγιότητα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου!
Ὅσον ἀφορᾶ τήν ἁγιότητα τοῦ μεγάλου καί ἀγαπημένου μας Ἁγίου Νεκταρίου, ὁ Ὅσιος ἦταν πεπεισμένος ἀπό τήν πρώτη στιγμή ὅτι ἦταν μεγάλος Ἅγιος!
Τοῦτο φαίνεται ξεκάθαρα ἀπό αὐτά πού εἶπε ὁ γέροντας σέ μία μοναχή ἀσκήτρια, πού πῆγε νά προσκυνήσει στόν Ἅγιο Νεκτάριο τήν ἡμέρα πού τόν γιόρταζαν οἱ Νεοημερολογίτες καί εἶχε συρρεύσει πολύς κόσμος καί ταλαι-πωρήθηκε, γιά νά πάει στό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου.
Τῆς εἶπε:
- Ἄλλη φορά νά προσέχεις, καί τό ράσο νά τό πονᾶς, νά μή τό ἀναμιγνύεις μέ τούς κοσμικούς, περιφέροντάς το μέσα σέ τόσο κόσμο.
-Ἐξάλλου, νά σοῦ εἴπω καί κάτι, τό ὁποῖον οἱ ἄλλοι δέν μποροῦν νά τό νοιώσουν;
-Πολλές φορές, καλῶ τόν Ἅγιον Νεκτάριον καί ἔρχεται ἐδῶ καί συνομιλοῦμεν! -Δύνασαι καί ἐσύ. Προσπάθησε...
Ὁ Ὅσιος Ἱερώνυμος εἶχε γίνει ἡ ἐνσάρκωση τῶν λόγων τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαάκ! Διότι, ἄν καί δέν ἔζησε στίς ἐρήμους τῆς Παλαιστίνης καί τῆς Καππαδοκίας, ζοῦσε ὡς ἐρημίτης καί ἀσκητής στήν εὐλογημένην ἀπό τόν Θεόν Αἴγινα, προσπαθῶντας νά ἐφαρμόσει σέ ὅλα τούς λόγους τοῦ μεγάλου Ἀββᾶ Ἰσαάκ.
-Εἶναι καθρέφτης ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ, ἔλεγε. Βλέπεις στούς λόγους του τόν ἑαυτό σου, σέ ποιό μέτρο ἔχεις φτάσει...
-Ἄν δέν ἔχεις χρήματα νά ἀγοράσεις τό βιβλίο του, νά ὑπάγεις εἰς τήν Ὁμόνοιαν καί νά ζητιανέψεις, διά νά τό ἀγοράσεις!
Ἄλλοτε τόν ἐρωτοῦσαν:
-Γέροντα, τί βιβλία νά διαβάζουμε;
Καί ἐκεῖνος ὁ εὐλογημένος ἀπαντοῦσε:
-Ἀββᾶ Ἰσαάκ!
-Καλά, γέροντα, αὐτό τό διαβάζουμε. Ποιό ἄλλο νά διαβάσουμε;
-Ἀββᾶ Ἰσαάκ! τόνιζε πάλι ὁ Ὅσιος. Εἶναι θησαυρός ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ. Κάθε μέρα νά διαβάζεις ἕνα φύλλο ἀπό τόν Ἀββᾶ Ἰσαάκ καί νά προσπαθεῖς νά ἐφαρμόσεις αὐτά πού διαβάζεις!
Ὅπως ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ἦταν ὁ κατ' ἐξοχήν μυστικός Πατέρας τοῦ μοναχισμοῦ, ἔτσι καί ὁ Ὅσιος Ἱερώνυμος ἦταν μυστικός ἄνθρωπος! Ἔκρυβε μέ ἐπιμέλεια τήν ἀρετή του καί τίς καλές ἀλλοιώσεις πού ἐδέχετο ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα!
Μερικές φορές, ὡστόσο, προδιδόταν, ἀθελά του, ὅταν φανερωνόταν τό προορατικό του καί τό διορατικό του χάρισμα, πού ἦταν ἀπόρροια τῆς καθαρῆς καί μυστικῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ζωῆς του.
Κάποτε, μάλιστα, ἐθεάθη σέ ἐκείνη τήν κατάσταση τῆς καλῆς ἀλλοιώσεως, πού συμβαίνει στούς Ἁγίους, ὅταν τούς ἐπισκέπτεται ὁ Παράκλητος καί ποιεῖ παρ' αὐτοῖς τήν μονήν Του!
Τόν εἶδαν ἀλλοιωμένον, μέσα στό ἄκτιστο φῶς, πού προσευχόταν μπροστά στό ἅγιο θυσιαστήριο, σέ ἕνα ἐρημοκκλήσι, ὅταν κάποια ἀδελφή ἄνοιξε τήν θύραν τοῦ Ἱεροῦ, γιά νά τόν εἰδοποιήσει ὅτι εἶχε παρέλθει κατά πολύ ἡ ὥρα καί θά ἔπρεπε νά ἐπιστρέψουν ἀπό τήν ἐκδρομή πού εἶχαν κάνει, γιατί διαφορετικά θά τίς μάλλωναν οἱ γονεῖς τους, ἄν ἀργοῦσαν περισσότερο!
-Μήν πεῖς σέ κανέναν, ὅσο ζῶ, αὐτό πού εἶδες, ζήτησε ταπεινά ὁ γέροντας, γιά νά προστατευθεῖ ἀπό τήν ὑπερηφάνεια, πού ἀμέσως σπεύδει νά ὑποδαυλίσει ὁ πονηρός, γιά νά κλέψει τόν μισθό τῶν ἀληθινῶν φίλων τοῦ Χριστοῦ μας!
Ἄλλοτε πάλιν ὁ Ὅσιος προσευχόταν, καί ἄλλη ἀδελφή εἰσῆλθε νά πάρει τήν εὐχήν του, γιά νά ἀναχωρήσει, καί εἶδε καί ἐξεπλάγη ἀπό τήν νεανικότητα τοῦ προσώπου τοῦ Γέροντος καί τό φῶς πού ἔλαμπε ἀλλά καί ἡ χεῖρα του ἦτο ὡς νέου καί ὄχι γέρου ἀνθρώπου.
-Δέν εἶναι τίποτε αὐτά, κόρη, εἶπε ὁ Ὅσιος, ὑπάρχουν ἀνώτερα. Καί πάλιν συμβούλευσε νά μήν πεῖ σέ κανέναν τίποτε γιά τήν ἐπίσκεψη τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, πού ἐπέτρεψε ὁ Κύριος νά βιώσει!
Τόσον εὐλαβής ἦτο αὐτός ὁ πάτερ Ἰωάννης καί κατανυκτικός εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν, ὅπου καί ἀπό τά ἄλλα γειτονικά χωριά τοῦ Γκέλβερι ἤρχοντο πολλοί Χριστιανοί, ὧρες μακρυά πολλές φορές, διά νά εἶναι παρόντες, εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν. Ὑπῆρχε περίπτωσις, ὅπου χίλιοι καί περισσότεροι ἄνθρωποι -ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά- παρευρίσκοντο εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν, ὅταν λειτουργοῦσε ὁ π. Ἰωάννης.
Ὅλοι κατενύγοντο καί ἔκλαιγον, ὅπως λειτουργός.
Ὅταν τελείωνε ἡ Λειτουργία καί ἔφευγαν οἱ πιστοί, τό δάπεδο τῆς ἐκκλησίας ἦτο, χωρίς ἄλλο, νωπό, ὡσάν νά εἶχε ρίξει κανείς νερό -τόσο ἔκλαιγε ὁ κόσμος κι ἔβρεχε τό πάτωμα μέ τά δάκρυα! (π. Παντελεήμονος, ἡγουμένου Μονῆς Μεταμορφώσεως τῆς Βοστώνης, Ἀναμνήσεις ἀπό τόν Γέροντα Ἱερώνυμο).
Τόν Αὐγουστο τοῦ 1942, μετά ἀπό πολλή προσευχή καί φρικτό ὅραμα πού εἶδε, ὁ ὁσιος Γέροντας Ἱερώνυμος, ἀποφάσισε νά διακόψει τήν κοινωνία μέ τήν νέα ἐκκλησία καί νά ἀκολουθήσει τό παλαιό ἡμερολόγιο. Συνέχισε νά ἀσκεῖ τό κοινωνικό του ἔργο καί νά δέχεται τούς ἐπισκέπτες του ὅπως πρίν, ἀδιάκριτα ἄν ἀκολουθοῦσαν τό παλαιό, καί πολλούς μέ διάκρισιν ἐνεθάρρυνε νά τό ἀκολουθήσουν, γιατί αὐτό εἶναι τό σωστό! (Εὐπραξίας μοναχῆς, διήγηση γιά τόν Γέροντα Ἱερώνυμο).
Ἔλεγε συχνά ὅτι ἀπό τότε πού ἡ ἐκκλησία εἰσήγαγε τό νέο ἡμερολόγιο ἔχασε τήν δύναμή της!
Ἄν ἔβλεπε ὁ Ἅγιος τήν σημερινή κατάσταση μέ τά οὐνιτικά συλλείτουργα, τίς συμφωνίες μέ τούς αἱρετικούς, τήν ἀπροκάλυπτη πλέον διακοινωνία τῶν Οἰκουμενιστῶν μέ τούς αἱρετικούς Λατίνους καί τίς συμπροσευχές μέ τούς ἀλλοθρήσκους, τί θά ἔλεγε;
Ἡ πρωταρχική του μέριμνα ἦταν, ὡστόσο, νά μορφωθεῖ ὁ Χριστός μας στούς ἀκροατές του!
-Μή λές ὁ Χριστός, ἀλλά ὁ Χριστός μας! Διόρθωνε τούς ἀκροατές του!
-Ἀκοῦς ἀδελφός καί κράζεις, καί δάκρυα σοῦ ἔρχονται εἰς τούς ὀφθαλμούς!
-Ἐγώ Χριστός θέλω νά ἀκοῦς καί νά κλαίεις, νά κατανύσσεσαι, νά σκιρτάει ἡ καρδιά σου!!!
Δίδασκε:
-Ἀπολαῦστε τήν πνευματική ζωή!
-Δέν ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο ἀπ' αὐτήν.
-Ὁ ἀγών εἶναι σκληρός, εἶναι γλυκεῖς ὅμως οἱ στέφανοι. Δριμύς ὁ χειμών, ἀλλά γλυκύς ὁ παράδεισος.
-Στά πνευματικά εἰναι ἀνοιχτή ἡ καρδιά: ἀγάπη, χαρά.
-Τήν χαρά πού παίρνουμε ἐμεῖς ἀπό τά πνευματικά δέν τήν νιώθει ὁ διάβολος, γι' αὐτό μᾶς ζηλεύει, μᾶς φθονεῖ καί μᾶς στήνει παγίδες καί λυπούμεθα καί πέφτουμε. Πρέπει νά ἀγωνισθοῦμε, διότι χωρίς ἀγῶνα δέν ἀποκτοῦμε ἀρετή.
Διηγεῖται ὁ π. Παντελεήμων ἀπό τήν Βοστώνη ὅτι:
"Μία φορά μᾶς τηλεφώνησε μία πονεμένη μητέρα ἀπό τά βάθη τῆς Ἀμερικῆς καί μᾶς ρωτοῦσε, τί ἔφταιξε ὁ μικρός της καί γεννήθηκε μέ καρκίνο;"
Ἡ γυναῖκα ἦταν Ἑλληνίδα, ἀλλά γεννημένη στήν Ἀμερική! Καί δέν γνώριζε καλά ἑλληνικά...
Ἐμεῖς τῆς στέλναμε λαδάκι ἀπό τόν Ἅγιο Νεκτάριο καί σταυρώναμε τά ροῦχα τοῦ μικροῦ στά Ἅγια Λείψανα καί τῆς τά ἐπιστρέφαμε νά τά φορέσει ὁ μικρός, μήπως γίνει καλά.
Ἀπό τίς πολλές φορές πού μᾶς τηλεφωνοῦσε στή συνέχεια, τῆς λέγω μιά φορά:
-Τί ξοδεύεσαι ἄσκοπα καί ὅλο μᾶς τηλεφωνεῖς ἀπό τόσο μακρυά.
Προσευχή σοῦ κάνουμε, ἀλλά δέν μᾶς ἀκούει ὁ Θεός.
-Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος νά μοῦ δώσει μιά ἀπάντηση; Μᾶς ρώτησε.
-Ἐδῶ στήν Ἀμερική ὄχι.
-Στήν Ἑλλάδα ὑπάρχει ἕνας Γέροντας, στό ἰδιο νησί μέ τόν Ἅγιο Νεκτάριο, ἀλλά εἶναι πολύ μακρυά ἀπό αὐτοῦ πού μένεις καί ἐξάλλου δέν γνωρίζει ἀγγλικά.
Αὐτό ἦταν!
Παίρνει τό ἀεροπλάνο καί ἔρχεται στήν Ἑλλάδα. Βρίσκει ἕναν ταξιτζή, πού ἤξερε δυό σπασμένα ἀγγλικά, ἤξερε καί αὐτή δυό σπασμένα ἑλληνικά καί ἔρχεται εἰς τήν Αἴγινα, στό ἡσυχαστήριο τοῦ Γέροντος!
Δέν τόν βρῆκε ἐκεῖ.
Εἶχε κατεβεῖ στήν χώρα. Τόν συνάντησε στόν δρόμο καί ἄρχισε νά τοῦ λέει ὅτι ἄκουσε ἀπό μᾶς γι' αὐτόν καί νά τοῦ ἐξιστορεῖ τόν πόνον της.
-Σύ εἶσαι ἡ αἰτία πού ὑποφέρει ὁ μικρός σου! Γιατί ἐσύ ἄφησες τόν νόμιμον ἄντρα σου καί πῆρες ἄλλον, τῆς λέει ὁ γέροντας.
-Καί δέν διέλυσε ὁ ἄνδρα σου τόν γάμον ἀλλά σύ ἀγάπησες ἄλλον!
-Τώρα τί παραπονεῖσαι.
-Ὁ μικρός σου, ὅπως-ὅπως σώζεται. Δέν μένει πλέον εἰς τόν ψεύτικον ντουνιάν τοῦτον.
-Μέ τούς ἀγγέλους θά εἶναι!
-Ἀλλά καί σύ ἄν θέλεις σώζεσαι, καλή χριστιανή γίνεσαι!
-Σέ ἀγαπᾶ ὁ Θεός!
-Ἄν δέν πονοῦσες τόν Θεόν δέν θά ἐσκέπτεσο. Τώρα, τώρα ἦλθες ἀπό τόσον μακρυά, γιά νά προσκυνήσεις εἰς τόν Ἅγιον Νεκτάριον.
Ὅταν ἐπέστρεψε στήν Ἀμερική μᾶς τηλεφώνησε πάλι καί μᾶς διηγήθηκε τά τῆς συναντήσεώς της μέ τόν Γέροντα, σημειώνει ὁ π. Παντελεήμων.
Μετά ἀπό λίγο ἐκοιμήθη ὁ μικρός της, ὅπως τῆς εἶπε ὁ Γέροντας!
-Ποῦ νά γνωρίζω τόν βίον τῆς γυναίκας ὁ τάλας ἐγώ.
Γνώρισα μέχρι ἕξι ἀνθρώπους προορατικούς, ἀλλά εἰς τόν Γέροντα Ἱερώνυμον τό προορατικόν ἦταν πιό ἔντονον ἀπό ὅλους. (π. Παντελεήμονος, ἡγουμένου Μονῆς Μεταμορφώσεως Βοστώνης, Ἀναμνήσεις ἀπό τόν Γέροντα Ἱερώνυμο, σελ. 269 ἑπ. στό "Γέροντας Ἱερώνυμος ὁ Ἡσυχαστής τῆς Αἴγινας", ὑπό Πέτρου Μπότση).
Ὁ Γέροντας ἐφήρμοζε σέ ὅλα τίς διδαχές τοῦ Ὁσίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου. Ἦταν, θά λέγαμε, ἡ ἐνσάρκωσις τῆς διδασκαλίας αὐτοῦ τοῦ Ὁσιωτάτου πατρός τοῦ μοναχισμοῦ.
Ὅταν τόν ρωτοῦσαν, Γέροντα τί βιβλία νά διαβάζουμε;
Ἀπαντοῦσε:
-Ἀββᾶ Ἰσαάκ!
-Εἶναι καθρέφτης ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ.
-Ὁπωσδήποτε νά διαβάζετε ἕνα φύλλο τήν ἡμέρα ἀββᾶ Ἰσαάκ!
Ἐφήρμοζε σέ ὅλα τούς λόγους τοῦ ἀββᾶ Ἰσαάκ καί κατ’ ἐξοχήν τά:
""Ἔλεγξον τῇ δυνάμει τῶν ἀρετῶν σου τούς ἀντιδογματίζοντάς σοι, καί μή τῇ πιθανολογίᾳ τῶν λόγων σου" (λόγ. 23).
"Μή παροξύνης τινά, ἤ ζηλώσῃς, μήτε διά πίστιν, μήτε διά τά ἔργα αὐτοῦ τά κακά" (λόγ. 5).
Ὁ Γέροντας ἐκοιμήθη μετά ἀπό ἐπώδυνον ἀσθένειαν στίς 3 Ὀκτωβρίου 1966.
Σάν ἤκουσαν τά πνευματικοπαίδια του διά τήν κοίμησίν του, ἀμέσως ἐτέλεσαν τρισάγια καί παννυχίδες (τριήμερα, ἐννεάμερα, τό τεσσαρακονθήμερον μνημό-συνον καί τό καθιερωμένον κομβοσχοίνιον κάθε νύχτα). Κάθε μέρα -ἐκτός Κυριακῆς- εἶχαν, μετά τήν Θεία Λειτουργία, τρισάγιο.
-Ὅταν συμπληρώθηκαν αἱ τεσσαρά-κοντα ἡμέρες, μετά τήν ἁγίαν Λειτουργίαν, ἀρχίσαμε νά ψέλνουμε τούς ὕμνους τοῦ μνημοσύνου, διηγεῖται ὁ π. Παντελεήμων.
-Ὅταν φτάσαμε στά εὐλογητάρια, καί ἐνῶ ψέλναμε, ἄρχισαν ὅλες οἱ κανδῆλες τοῦ ναοῦ τῆς μονῆς μας νά κινοῦνται αὐτομάτως, χωρίς κανείς νά τές ἀγγίξει.
Πρῶτον ἡ κρεμαστή κανδήλα τῆς ἁγίας Τραπέζης καί μετά τῆς ὡραίας Πύλης καί ἐν συνεχείᾳ τοῦ τέμπλου, τοῦ προσκυνηταρίου, τοῦ ἁγίου Νικολάου -ὅλες οἱ κανδῆλες ἡσύχως, χωρίς κρότον, ἄρχισαν νά κινοῦνται ἀπό δεξιά πρός τά ἀριστερά, ὅπως τάς κινοῦμε συνήθως εἰς τόν πολυέλεον. Ὅλοι ὅσοι εἴμαστε παρόντες τό εἴδαμε, καί εἴμαστε μάρτυρες. Μᾶς φάνηκε ὅτι ἦτο παρών ὁ Γέροντας. Στήν ἀρχήν οἱ κανδῆλες ἄρχισαν νά κινοῦνται ἐλαφρῶς, ἀλλά ἕως ὅτου τελειώσουμε τά εὐλογητάρια, ἐκινοῦντο τελείως, ὅπως εἰς τόν πολυέλεον καί σέ δοξολογίες, ὅτε τάς κινοῦμε διά χειρός.
Σπάνιοι οἱ ἄνθρωποι, ὡσάν τόν Γέροντα Ἱερώνυμον.
Ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος γράφει κάπου ὅτι:
" Ὥσπερ μόλις ἐκ μυριάδων ἀνθρώπων εἷς εὑρίσκεται πληρώσας τάς ἐντολάς τοῦ Κυρίου καί φθάσας εἰς τήν τῆς ψυχῆς καθαρότητα, οὕτως εἷς ἐκ χιλίων εὑρίσκεται, καταξιωθείς φθάσαι μετά πολλοῦ κόπου εἰς τήν καθαράν προσευχήν".
Ὅσον διά αὐτό τό ὁποῖον εὑρίσκεται πέραν τῆς καθαρᾶς προσευχῆς, τό ὁποῖον ὀνομάζει μυστήριο ("τυχεῖν ἐκείνου τοῦ μυστηρίου"), μόλις κἄν εὑρίσκεται ἄνθρωπος ("καῖπερ ἄν ὁ φθάσας") ἀπό γενεά σέ γενεά (λόγ. 32).
Ἀπό αὐτούς τούς σπανιωτάτους ἦτο ὁ Ὅσιος τῶν ἡμερῶν μας, ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος τῆς Αἰγίνης!
ΠΗΓΗ http://entoytwnika.blogspot.com