Ὁ Ὅσιος Γέρων Ἱερώνυμος τῆς Αἰγίνης (2οv ΜΕΡΟΣ)

Τόσον εὐλαβής ἦτο αὐτός ὁ πάτερ Ἰωάννης καί κατανυκτικός εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν, ὅπου καί ἀπό τά ἄλλα γειτονικά χωριά τοῦ Γκέλβερι ἤρχοντο πολλοί Χριστιανοί, ὧρες μακρυά πολλές φορές, διά νά εἶναι παρόντες, εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν. Ὑπῆρχε περίπτωσις, ὅπου χίλιοι καί περισσότεροι ἄνθρωποι -ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά- παρευρίσκοντο εἰς τήν Θείαν Λειτουργίαν, ὅταν λειτουργοῦσε ὁ π. Ἰωάννης.
 
Ὅλοι κατενύγοντο καί ἔκλαιγον, ὅπως λειτουργός.
Ὅταν τελείωνε ἡ Λειτουργία καί ἔφευγαν οἱ πιστοί, τό δάπεδο τῆς ἐκκλησίας ἦτο, χωρίς ἄλλο, νωπό, ὡσάν νά εἶχε ρίξει κανείς νερό -τόσο ἔκλαιγε ὁ κόσμος κι ἔβρεχε τό πάτωμα μέ τά δάκρυα! (π. Παντελεήμονος, ἡγουμένου Μονῆς Μεταμορφώσεως τῆς Βοστώνης, Ἀναμνήσεις ἀπό τόν Γέροντα Ἱερώνυμο).

Τόν Αὐγουστο τοῦ 1942, μετά ἀπό πολλή προσευχή καί φρικτό ὅραμα πού εἶδε, ὁ ὁσιος Γέροντας Ἱερώνυμος, ἀποφάσισε νά διακόψει τήν κοινωνία μέ τήν νέα ἐκκλησία καί νά ἀκολουθήσει τό παλαιό ἡμερολόγιο.  Συνέχισε νά ἀσκεῖ τό κοινωνικό του ἔργο καί νά δέχεται τούς ἐπισκέπτες του ὅπως πρίν, ἀδιάκριτα ἄν ἀκολουθοῦσαν τό παλαιό, καί πολλούς μέ διάκρισιν ἐνεθάρρυνε νά τό ἀκολουθήσουν, γιατί αὐτό εἶναι τό σωστό! (Εὐπραξίας μοναχῆς,διήγηση γιά τόν Γέροντα Ἱερώνυμο).
Ἔλεγε συχνά ὅτι ἀπό τότε πού ἡ ἐκκλησία εἰσήγαγε τό νέο ἡμερολόγιο ἔχασε τήν δύναμή της!
Ἄν ἔβλεπε ὁ Ἅγιος τήν σημερινή κατάσταση μέ τά οὐνιτικά συλλείτουργα, τίς συμφωνίες μέ τούς αἱρετικούς, τήν ἀπροκάλυπτη πλέον διακοινωνία τῶν Οἰκουμενιστῶν μέ τούς αἱρετικούς Λατίνους καί τίς συμπροσευχές μέ τούς ἀλλοθρήσκους, τί θά ἔλεγε;

Ἡ πρωταρχική του μέριμνα ἦταν, ὡστόσο, νά μορφωθεῖ ὁ Χριστός μας στούς ἀκροατές του!
-Μή λές ὁ Χριστός, ἀλλά ὁ Χριστός μας! Διόρθωνε τούς ἀκροατές του!
-Ἀκοῦς ἀδελφός καί κράζεις, καί δάκρυα σοῦ ἔρχονται εἰς τούς ὀφθαλμούς!
-Ἐγώ Χριστός θέλω νά ἀκοῦς καί νά κλαίεις, νά κατανύσσεσαι, νά σκιρτάει ἡ καρδιά σου!!!
Δίδασκε:
-Ἀπολαῦστε τήν πνευματική ζωή!
-Δέν ὑπάρχει τίποτε γλυκύτερο ἀπ' αὐτήν.
-Ὁ ἀγών εἶναι σκληρός, εἶναι γλυκεῖς ὅμως οἱ στέφανοι. Δριμύς ὁ χειμών, ἀλλά γλυκύς ὁ παράδεισος.
-Στά πνευματικά εἰναι ἀνοιχτή ἡ καρδιά: ἀγάπη, χαρά.
-Τήν χαρά πού παίρνουμε ἐμεῖς ἀπό τά πνευματικά δέν τήν νιώθει ὁ διάβολος, γι' αὐτό μᾶς ζηλεύει, μᾶς φθονεῖ καί μᾶς στήνει παγίδες καί λυπούμεθα καί πέφτουμε. Πρέπει νά ἀγωνισθοῦμε, διότι χωρίς ἀγῶνα δέν ἀποκτοῦμε ἀρετή. 

Διηγεῖται ὁ π. Παντελεήμων ἀπό τήν Βοστώνη ὅτι: 
"Μία φορά μᾶς τηλεφώνησε μία πονεμένη μητέρα ἀπό τά βάθη τῆς Ἀμερικῆς καί μᾶς ρωτοῦσε, τί ἔφταιξε ὁ μικρός της καί γεννήθηκε μέ καρκίνο;"
 
Ἡ γυναῖκα ἦταν Ἑλληνίδα, ἀλλά γεννημένη στήν Ἀμερική! Καί δέν γνώριζε καλά ἑλληνικά...
 
Ἐμεῖς τῆς στέλναμε λαδάκι ἀπό τόν Ἅγιο Νεκτάριο καί σταυρώναμε τά ροῦχα τοῦ μικροῦ στά Ἅγια Λείψανα καί τῆς τά ἐπιστρέφαμε νά τά φορέσει ὁ μικρός, μήπως γίνει καλά.
Ἀπό τίς πολλές φορές πού μᾶς τηλεφωνοῦσε στή συνέχεια, τῆς λέγω μιά φορά:
-Τί ξοδεύεσαι ἄσκοπα καί ὅλο μᾶς τηλεφωνεῖς ἀπό τόσο μακρυά.
Προσευχή σοῦ κάνουμε, ἀλλά δέν μᾶς ἀκούει ὁ Θεός.
-Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος νά μοῦ δώσει μιά ἀπάντηση; Μᾶς ρώτησε.
-Ἐδῶ στήν Ἀμερική ὄχι. 
 
-Στήν Ἑλλάδα ὑπάρχει ἕνας Γέροντας, στό ἰδιο νησί μέ τόν Ἅγιο Νεκτάριο,ἀλλά εἶναι πολύ μακρυά ἀπό αὐτοῦ πού μένεις καί ἐξάλλου δέν γνωρίζει ἀγγλικά.
 
Αὐτό ἦταν!
Παίρνει τό ἀεροπλάνο καί ἔρχεται στήν Ἑλλάδα. Βρίσκει ἕναν ταξιτζή, πού ἤξερε δυό σπασμένα ἀγγλικά, ἤξερε καί αὐτή δυό σπασμένα ἑλληνικά καί ἔρχεται εἰς τήν Αἴγινα, στό ἡσυχαστήριο τοῦ Γέροντος!
 
Δέν τόν βρῆκε ἐκεῖ.
Εἶχε κατεβεῖ στήν χώρα. Τόν συνάντησε στόν δρόμο καί ἄρχισε νά τοῦ λέει ὅτι ἄκουσε ἀπό μᾶς γι' αὐτόν καί νά τοῦ ἐξιστορεῖ τόν πόνον της.
-Σύ εἶσαι ἡ αἰτία πού ὑποφέρει ὁ μικρός σου! Γιατί ἐσύ ἄφησες τόν νόμιμον ἄντρα σου καί πῆρες ἄλλον, τῆς λέει ὁ γέροντας.
-Καί δέν διέλυσε ὁ ἄνδρα σου τόν γάμον ἀλλά σύ ἀγάπησες ἄλλον!
-Τώρα τί παραπονεῖσαι.
-Ὁ μικρός σου, ὅπως-ὅπως σώζεται. Δέν μένει πλέον εἰς τόν ψεύτικον ντουνιάν τοῦτον.
-Μέ τούς ἀγγέλους θά εἶναι!
-Ἀλλά καί σύ ἄν θέλεις σώζεσαι, καλή χριστιανή γίνεσαι!
-Σέ ἀγαπᾶ ὁ Θεός!
-Ἄν δέν πονοῦσες τόν Θεόν δέν θά ἐσκέπτεσο. Τώρα, τώρα ἦλθες ἀπό τόσον μακρυά, γιά νά προσκυνήσεις εἰς τόν Ἅγιον Νεκτάριον.
Ὅταν ἐπέστρεψε στήν Ἀμερική μᾶς τηλεφώνησε πάλι καί μᾶς διηγήθηκε τά τῆς συναντήσεώς της μέ τόν Γέροντα, σημειώνει ὁ π. Παντελεήμων.
Μετά ἀπό λίγο ἐκοιμήθη ὁ μικρός της, ὅπως τῆς εἶπε ὁ Γέροντας! 
-Ποῦ νά γνωρίζω τόν βίον τῆς γυναίκας ὁ τάλας ἐγώ.

Γνώρισα μέχρι ἕξι ἀνθρώπους προορατικούς, ἀλλά εἰς τόν Γέροντα Ἱερώνυμον τό προορατικόν ἦταν πιό ἔντονον ἀπό ὅλους. (π. Παντελεήμονος, ἡγουμένου Μονῆς Μεταμορφώσεως Βοστώνης, Ἀνα-μνήσεις ἀπό τόν Γέροντα Ἱερώνυμο, σελ. 269 ἑπ. στό "Γέροντας Ἱερώνυμος ὁ Ἡσυχαστής τῆς Αἴγινας", ὑπό Πέτρου Μπότση).

Ὁ Γέροντας ἐφήρμοζε σέ ὅλα τίς διδαχές τοῦ Ὁσίου Ἰσαάκ τοῦ Σύρου. Ἦταν, θά λέγαμε, ἡ ἐνσάρκωσις τῆς διδασκαλίας αὐτοῦ τοῦ Ὁσιωτάτου πατρός τοῦ μοναχισμοῦ.
Ὅταν τόν ρωτοῦσαν, Γέροντα τί βιβλία νά διαβάζουμε;
Ἀπαντοῦσε:
-Ἀββᾶ Ἰσαάκ!
-Εἶναι καθρέφτης ὁ ἀββᾶς Ἰσαάκ.
-Ὁπωσδήποτε νά διαβάζετε ἕνα φύλλο τήν ἡμέρα ἀββᾶ Ἰσαάκ!
Ἐφήρμοζε σέ ὅλα τούς λόγους τοῦ ἀββᾶ Ἰσαάκ καί κατ’ ἐξοχήν τά:
""Ἔλεγξον τῇ δυνάμει τῶν ἀρετῶν σου τούς ἀντιδογματίζοντάς σοι, καί μή τῇ πιθανολογίᾳ τῶν λόγων σου"  (λόγ. 23).
"Μή παροξύνης τινά, ἤ ζηλώσῃς, μήτε διά πίστιν, μήτε διά τά ἔργα αὐτοῦ τά κακά" (λόγ. 5).
 
Ὁ Γέροντας ἐκοιμήθη μετά ἀπό ἐπώδυνον ἀσθένειαν στίς 3 Ὀκτωβρίου 1966.
Σάν ἤκουσαν τά πνευματικοπαίδια του διά τήν κοίμησίν του, ἀμέσως ἐτέλεσαν τρισάγια καί παννυχίδες (τριήμερα, ἐννεάμερα, τό τεσσαρακονθήμερον μνημόσυνον καί τό καθιερωμένον κομβοσχοίνιον κάθε νύχτα). Κάθε ήμέρα -ἐκτός Κυριακῆς- εἶχαν, μετά τήν Θεία Λειτουργία, τρισάγιον.
 
-Ὅταν συμπληρώθηκαν αἱ τεσσαράκοντα ἡμέρες, μετά τήν ἁγίαν Λειτουργίαν, ἀρχίσαμε νά ψέλνουμε τούς ὕμνους τοῦ μνημοσύνου, διηγεῖται ὁ π. Παντελεήμων.
 
-Ὅταν φτάσαμε στά εὐλογητάρια, καί ἐνῶ ψέλναμε, ἄρχισαν ὅλες οἱ κανδῆλες τοῦ ναοῦ τῆς μονῆς μας νά κινοῦνται αὐτομάτως, χωρίς κανείς νά τές ἀγγίξει.
 
Πρῶτον ἡ κρεμαστή κανδήλα τῆς ἁγίας Τραπέζης καί μετά τῆς ὡραίας Πύλης καί ἐν συνεχείᾳ τοῦ τέμπλου, τοῦ προσκυνηταρίου, τοῦ ἁγίου Νικολάου-ὅλες οἱ κανδῆλες ἡσύχως, χωρίς κρότον, ἄρχισαν νά κινοῦνται ἀπό δεξιά πρός τά ἀριστερά, ὅπως τάς κινοῦμε συνήθως εἰς τόν πολυέλεον. Ὅλοι ὅσοι εἴμαστε παρόντες τό εἴδαμε, καί εἴμαστε μάρτυρες. Μᾶς φάνηκε ὅτι ἦτο παρών ὁ Γέροντας. Στήν ἀρχήν οἱ κανδῆλες ἄρχισαν νά κινοῦνται ἐλαφρῶς, ἀλλά ἕως ὅτου τελειώσουμε τά εὐλογητάρια, ἐκινοῦντο τελείως, ὅπως εἰς τόν πολυέλεον καί σέ δοξολογίες, ὅτε τάς κινοῦμε διά χειρός.
 
Σπάνιοι οἱ ἄνθρωποι, ὡσάν τόν Γέροντα Ἱερώνυμον.
 
Ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος γράφει κάπου ὅτι:
 
" Ὥσπερ μόλις ἐκ μυριάδων ἀνθρώπων εἷς εὑρίσκεται πληρώσας τάς ἐντολάς τοῦ Κυρίου καί φθάσας εἰς τήν τῆς ψυχῆς καθαρότητα, οὕτως εἷς ἐκ χιλίων εὑρίσκεται, καταξιωθείς φθάσαι μετά πολλοῦ κόπου εἰς τήν καθαράν προσευχήν".
 
Ὅσον διά αὐτό τό ὁποῖον εὑρίσκεται πέραν τῆς καθαρᾶς προσευχῆς, τό ὁποῖον ὀνομάζει μυστήριο ("τυχεῖν ἐκείνου τοῦ μυστηρίου"), μόλις κἄν εὑρίσκεται ἄνθρωπος ("καῖπερ ἄν ὁ φθάσας") ἀπό γενεά σέ γενεά (λόγ. 32).
 
Ἀπό αὐτούς τούς σπανιωτάτους ἦτο ὁ Ὅσιος τῶν ἡμερῶν μας, ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος τῆς Αἰγίνης!