ΟΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ
Οι χριστιανοί οφείλουμε να καλλιεργούμε την ταπείνωση, έχοντας ως υπόδειγμά μας τον Κύριό μας , οποίος υπήρξε ΄΄ταπεινός τη καρδία΄΄, παρ' όλο που ήταν Θεός, Θεός τέλειος και τέλειος άνθρωπος, χωρίς αμαρτία.
Οι χριστιανοί οφείλουμε να καλλιεργούμε την ταπείνωση, έχοντας ως υπόδειγμά μας τον Κύριό μας , οποίος υπήρξε ΄΄ταπεινός τη καρδία΄΄, παρ' όλο που ήταν Θεός, Θεός τέλειος και τέλειος άνθρωπος, χωρίς αμαρτία.
Και
μόνο η μελέτη της ζωής Του , μας διδάσκει και μας οδηγεί στην ταπείνωση.
Όλη η ζωή του Κυρίου μας είναι γεμάτη ταπεινώσεις.
Αν ξεκινήσουμε από αυτή τη γέννηση, που πρόσφατα εορτάσαμε, βλέπουμε την ταπείνωση του Χριστού, του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος , ενός Θεού άπειρου και τέλειου, άχρονου και άφθαρτου, ο οποίος καταδέχεται από την τόσο άπειρη αγάπη Του για τον άνθρωπο να πάρει την τόσο τιποτένια και φθαρτή ανθρώπινη φύση. Και από άπειρος έγινε πεπερασμένος, από άφθαρτος φθαρτός, από άχρονος μπήκε στον ανθρώπινο χρόνο, από αόρατος ορατός!
Αναρωτιέμαι πόσοι από μας έχουμε άραγε εμβαθύνει στο ασύλληπτο αυτό μυστήριο, της θείας ενανθρώπησης, για το οποίο οι αγγελικές δυνάμεις κατέβηκαν στη γη και εξεπλάγησαν από τη θεία ταπείνωση και υμνούν γι΄ αυτό ακατάπαυστα το Θεό!…
Αλλά και όλη η υπόλοιπη ζωή του Κυρίου μας είναι γεμάτη ταπεινώσεις!
Έζησε ως παιδί σε μία οικογένεια υπακούοντας υποδειγματικά στο θέλημα των γονέων του, εργάστηκε αφοσιωμένα στη σκληρή εργασία του ξυλουργού έως τα 30 Του χρόνια δίπλα στο θετό πατέρα του Ιωσήφ.
Το αποκορύφωμα όμως των ταπεινώσεών Του είναι η ‘Άκρα Ταπείνωση’ των αγίων και σεπτών παθών Του! Έχουμε έναν Θεό, ο οποίος δεν έκανε απλώς κάποιο θαύμα για να σώσει τα πλάσματά Του, αν και θα μπορούσε , αλλά έγινε ένα από αυτά , καθ’ όλα όμοιο πλην αμαρτίας, έζησε ταπεινά χωρίς μεγαλεία, παλάτια, ανέσεις, ακριβά ρούχα, υπηρέτες, συνοδείες αλλά απλά, ταπεινά, αθόρυβα, απλώς αγαπώντας, συμπαθώντας, ελεώντας, σπλαχνιζόμενος τον ανθρώπινο πόνο και ευεργετώντας. Και κατέληξε τη ζωή Του με το εκούσιο φρικτό Πάθος, τον εξευτελισμό, τα καρφιά, το λογχισμό, τα βασανιστήρια, τα ραπίσματα, τις μαστιγώσεις, το Σταυρό και τον επονείδιστο θάνατο σαν κακούργος!
Κι έρχεται δυστυχώς ο καθένας από μας και υπερηφανεύεται και επαίρεται και επιδεικνύει την ύπαρξή του, την εργασία του, τα χρήματα του, τα κατορθώματά του, τις καλές του πράξεις, ίσως και την ΄΄αγιότητά΄΄ του χωρίς δυστυχώς καμία αίσθηση ταπείνωσης !…
Πόσο άραγε απέχουμε από το άγιο παράδειγμα του Κυρίου μας! Πόσο πολύ θα έπρεπε να αγαπήσουμε και να εναγκαλιστούμε την αγία ταπείνωση που τόσο θα μας έκανε να μοιάζουμε στον Κύριό μας! Κι όμως εμείς αγαπούμε την επίδειξη, τον κομπασμό, την υπερηφάνεια! Μας ενοχλεί η αφάνεια, η σιωπή, η ταπείνωση!
Όποιος όμως έχει σκύψει στην ύπαρξή του, έχει ΄΄γνώθι σαυτόν ΄΄ , αυτογνωσία, έχει φτάσει να γνωρίσει καλά τον εαυτό του με τη βοήθεια του Θεού, της Αγίας Γραφής, του πνευματικού, αυτός ξέρει και αναφωνεί σαν τον ψαλμωδό :΄΄εγώ δε ειμί σκώληξ και ουκ άνθρωπος, όνειδος ανθρώπων και εξουθένημα λαού΄΄(Ψαλμοί 21,7)! Όταν ο Αβραάμ ,για τον οποίο ο Χριστός έχει μιλήσει με τέτοια λόγια, με τα οποία δεν έχει μιλήσει για άλλο άνθρωπο , ο Αβραάμ στο πρόσωπο του οποίου προσωποποιείται ο ίδιος ο Παράδεισος (΄΄κόλποι Αβραάμ΄΄) έλεγε στο Θεό:΄΄εγώ ειμί γη και σποδός ΄΄(=είμαι χώμα και στάχτη), πόσο άραγε θα έπρεπε κι εμείς να αναλογιστούμε την αξία της ταπείνωσης;
Χωρίς τη χάρη του Θεού είμαστε ένα τίποτα. ΄΄Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν΄΄ μας βεβαιώνει ο Χριστός! Και ο απ. Παύλος μας τονίζει :΄΄Τι έχεις ο ουκ έλαβες; Ει δε και έλαβες , τι καυχάσαι ως μη λαβών;΄΄
Πουθενά δεν θα βρεις τόση ανάπαυση , όση μέσα στην ταπείνωση. Και πουθενά δεν θα βρεις τόση ταραχή ,όση μέσα στην υπερηφάνεια!
Ο ταπεινός δεν μπορεί να πέσει χαμηλά, γιατί μόνος του τοποθετεί τον εαυτό του πιο χαμηλά από όλους και από όλα!
Πως όμως θα αποκτήσουμε την αρετή της ταπείνωσης;
Η ταπείνωση καλλιεργείται με την υπακοή, τα μυστήρια της Εκκλησίας, την προσευχή, την εκκοπή του θελήματος μας, τη μελέτη των Γραφών, τη νηστεία ,την κακοπάθεια.
Αξίζει να αγωνιστούμε στον άγιο αυτό αγώνα διότι όπως αναφέρει ο άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης ΄΄ η ταπεινοφροσύνη είναι ουράνιος ανεμοστρόβιλος που μπορεί να ανεβάσει την ψυχή από την άβυσσο της αμαρτίας στα ύψη του ουρανού.΄΄
Και τέλος αν θυμηθούμε τον άγιο και Μέγα Αντώνιο, τον καθηγητή της ερήμου, τη μνήμη του οποίου σύντομα πρόκειται να εορτάσουμε και πάλι θα δούμε την αξία της ταπείνωσης! Διότι όταν ο Θεός του έδειξε κάποτε σε όραμα όλες τις περίτεχνες παγίδες του διαβόλου στημένες στη γη, δεν μας κρύβει ο βιογράφος του ότι ακόμη και ο Μέγας Αντώνιος τρόμαξε και προσευχήθηκε στο Θεό να του πει ποιος άραγε χριστιανός θα μπορούσε να καταφέρει να ξεφύγει από τις τόσο πολλές και τόσο πονηρά στημένες παγίδες. Και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό δίνοντας την απάντηση :΄΄ ο ταπεινός ΄΄!
Αν ξεκινήσουμε από αυτή τη γέννηση, που πρόσφατα εορτάσαμε, βλέπουμε την ταπείνωση του Χριστού, του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος , ενός Θεού άπειρου και τέλειου, άχρονου και άφθαρτου, ο οποίος καταδέχεται από την τόσο άπειρη αγάπη Του για τον άνθρωπο να πάρει την τόσο τιποτένια και φθαρτή ανθρώπινη φύση. Και από άπειρος έγινε πεπερασμένος, από άφθαρτος φθαρτός, από άχρονος μπήκε στον ανθρώπινο χρόνο, από αόρατος ορατός!
Αναρωτιέμαι πόσοι από μας έχουμε άραγε εμβαθύνει στο ασύλληπτο αυτό μυστήριο, της θείας ενανθρώπησης, για το οποίο οι αγγελικές δυνάμεις κατέβηκαν στη γη και εξεπλάγησαν από τη θεία ταπείνωση και υμνούν γι΄ αυτό ακατάπαυστα το Θεό!…
Αλλά και όλη η υπόλοιπη ζωή του Κυρίου μας είναι γεμάτη ταπεινώσεις!
Έζησε ως παιδί σε μία οικογένεια υπακούοντας υποδειγματικά στο θέλημα των γονέων του, εργάστηκε αφοσιωμένα στη σκληρή εργασία του ξυλουργού έως τα 30 Του χρόνια δίπλα στο θετό πατέρα του Ιωσήφ.
Το αποκορύφωμα όμως των ταπεινώσεών Του είναι η ‘Άκρα Ταπείνωση’ των αγίων και σεπτών παθών Του! Έχουμε έναν Θεό, ο οποίος δεν έκανε απλώς κάποιο θαύμα για να σώσει τα πλάσματά Του, αν και θα μπορούσε , αλλά έγινε ένα από αυτά , καθ’ όλα όμοιο πλην αμαρτίας, έζησε ταπεινά χωρίς μεγαλεία, παλάτια, ανέσεις, ακριβά ρούχα, υπηρέτες, συνοδείες αλλά απλά, ταπεινά, αθόρυβα, απλώς αγαπώντας, συμπαθώντας, ελεώντας, σπλαχνιζόμενος τον ανθρώπινο πόνο και ευεργετώντας. Και κατέληξε τη ζωή Του με το εκούσιο φρικτό Πάθος, τον εξευτελισμό, τα καρφιά, το λογχισμό, τα βασανιστήρια, τα ραπίσματα, τις μαστιγώσεις, το Σταυρό και τον επονείδιστο θάνατο σαν κακούργος!
Κι έρχεται δυστυχώς ο καθένας από μας και υπερηφανεύεται και επαίρεται και επιδεικνύει την ύπαρξή του, την εργασία του, τα χρήματα του, τα κατορθώματά του, τις καλές του πράξεις, ίσως και την ΄΄αγιότητά΄΄ του χωρίς δυστυχώς καμία αίσθηση ταπείνωσης !…
Πόσο άραγε απέχουμε από το άγιο παράδειγμα του Κυρίου μας! Πόσο πολύ θα έπρεπε να αγαπήσουμε και να εναγκαλιστούμε την αγία ταπείνωση που τόσο θα μας έκανε να μοιάζουμε στον Κύριό μας! Κι όμως εμείς αγαπούμε την επίδειξη, τον κομπασμό, την υπερηφάνεια! Μας ενοχλεί η αφάνεια, η σιωπή, η ταπείνωση!
Όποιος όμως έχει σκύψει στην ύπαρξή του, έχει ΄΄γνώθι σαυτόν ΄΄ , αυτογνωσία, έχει φτάσει να γνωρίσει καλά τον εαυτό του με τη βοήθεια του Θεού, της Αγίας Γραφής, του πνευματικού, αυτός ξέρει και αναφωνεί σαν τον ψαλμωδό :΄΄εγώ δε ειμί σκώληξ και ουκ άνθρωπος, όνειδος ανθρώπων και εξουθένημα λαού΄΄(Ψαλμοί 21,7)! Όταν ο Αβραάμ ,για τον οποίο ο Χριστός έχει μιλήσει με τέτοια λόγια, με τα οποία δεν έχει μιλήσει για άλλο άνθρωπο , ο Αβραάμ στο πρόσωπο του οποίου προσωποποιείται ο ίδιος ο Παράδεισος (΄΄κόλποι Αβραάμ΄΄) έλεγε στο Θεό:΄΄εγώ ειμί γη και σποδός ΄΄(=είμαι χώμα και στάχτη), πόσο άραγε θα έπρεπε κι εμείς να αναλογιστούμε την αξία της ταπείνωσης;
Χωρίς τη χάρη του Θεού είμαστε ένα τίποτα. ΄΄Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν΄΄ μας βεβαιώνει ο Χριστός! Και ο απ. Παύλος μας τονίζει :΄΄Τι έχεις ο ουκ έλαβες; Ει δε και έλαβες , τι καυχάσαι ως μη λαβών;΄΄
Πουθενά δεν θα βρεις τόση ανάπαυση , όση μέσα στην ταπείνωση. Και πουθενά δεν θα βρεις τόση ταραχή ,όση μέσα στην υπερηφάνεια!
Ο ταπεινός δεν μπορεί να πέσει χαμηλά, γιατί μόνος του τοποθετεί τον εαυτό του πιο χαμηλά από όλους και από όλα!
Πως όμως θα αποκτήσουμε την αρετή της ταπείνωσης;
Η ταπείνωση καλλιεργείται με την υπακοή, τα μυστήρια της Εκκλησίας, την προσευχή, την εκκοπή του θελήματος μας, τη μελέτη των Γραφών, τη νηστεία ,την κακοπάθεια.
Αξίζει να αγωνιστούμε στον άγιο αυτό αγώνα διότι όπως αναφέρει ο άγιος Ιωάννης ο Σιναϊτης ΄΄ η ταπεινοφροσύνη είναι ουράνιος ανεμοστρόβιλος που μπορεί να ανεβάσει την ψυχή από την άβυσσο της αμαρτίας στα ύψη του ουρανού.΄΄
Και τέλος αν θυμηθούμε τον άγιο και Μέγα Αντώνιο, τον καθηγητή της ερήμου, τη μνήμη του οποίου σύντομα πρόκειται να εορτάσουμε και πάλι θα δούμε την αξία της ταπείνωσης! Διότι όταν ο Θεός του έδειξε κάποτε σε όραμα όλες τις περίτεχνες παγίδες του διαβόλου στημένες στη γη, δεν μας κρύβει ο βιογράφος του ότι ακόμη και ο Μέγας Αντώνιος τρόμαξε και προσευχήθηκε στο Θεό να του πει ποιος άραγε χριστιανός θα μπορούσε να καταφέρει να ξεφύγει από τις τόσο πολλές και τόσο πονηρά στημένες παγίδες. Και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό δίνοντας την απάντηση :΄΄ ο ταπεινός ΄΄!
